Hatin Surucu: de hoer die leefde als een Duitse.
http://service.spiegel.de/cache/
international/0,1518,344374,00.html
En pagina twee
Hatin Surucu, een 23-jarige Berlijnse moslimvrouw met een Turkse achtergrond, probeerde in Duitsland te leven met de Duitsers, en ze had zich aangepast aan de leefstijl om haar heen. Daarom werd ze door familie doodgeschoten. Via een telefoontje werd ze naar een bepaalde plaats gelokt. Het was een geplande moord, bedoeld om anoniem te worden gepleegd, maar een van de broers die deelnam aan het complot had erover opgeschept tegen zijn vriendin, die dit aan de politie meedeelde.
De Berlijnse was op haar zestiende gedwongen te trouwen met haar neef, maar ze liet zich van hem scheiden. Ze weigerde langer haar hoofddoek te dragen, ging een technische opleiding doen en maakte afspraakjes met Duitse mannen. Dit betekende een grote schande voor haar familie.
Deze moord werd gepleegd op 27 februari. In de afgelopen maanden waren in Berlijn al vijf andere vrouwen slachtoffer geworden van een eremoord. De vrouwen die werden vermoord waren vrouwen die geen enkele misdaad begingen... het enige wat we deden en wilden was leven zoals wij!
Ook dit artikel probeert er de aandacht op te vestigen dat de eremoorden slechts een symptoom zijn voor de volledige isolatie van de moslims in het westen. Op grote schaal trouwen de moslims met mensen uit hun land van herkomst, en vele Turkse vrouwen worden zodra ze in Duitsland (en ongetwijfeld ook in Nederland) aankomen opgesloten in het huis van hun schoonfamilie, waarbij ze geen enkele kans krijgen contact te maken met de Duitse samenleving. Ze leren daardoor ook de taal niet, zodat de kinderen opgroeien met een achterstand die zich maatschappelijk wreekt.
De vrouwen weten hierdoor niet wat hun rechten zijn, of waar ze hun recht moeten halen, en ze kunnen ook geen hulp vragen in hun omgeving. Ze leven vaak in een toestand die je alleen kan vergelijken met slavernij (zie ook het verhaal van Yagmur hierboven). Deze opsluiting en uitsluiting van de westerse maatschappij komt op zeer grote schaal voor. De eremoorden zijn slechts het topje van de ijsberg, het enige zichtbare symptoom van de vrouwenonderdrukking.
Vrouwen die wat dit betreft meer vrijheid hebben (of nemen) worden vaak lastiggevallen, bedreigd of mishandeld, en steeds vaker mondt hun verzet uit in een eremoord.
Ook in dit artikel wordt er weer op gewezen dat er door de familie iemand wordt aangewezen om de moord te plegen. Dat is meestal een minderjarige, omdat er dan een excuus is voor een lage straf. In islamitische landen is dit hoe het werkt, maar nu westerse landen hier inzicht in krijgen, is het niet erg waarschijnlijk dat er nog lang rechters in zullen trappen, en zullen zeker de meerderjarige 'opdrachtgevers'' zware straffen gaan krijgen.
Minder bekend is dat het aanwijzen van iemand om de moord te plegen onderdeel is van een soort 'rechtspraak', die officieel geschiedt via een tribunaal, in het geval van eremoord via een familietribunaal. Er wordt druk uitgeoefend op de familie om iets te gaan ondernemen tegen degene die de 'eer' schendt, bijvoorbeeld door de omgeving of andere familieleden van buiten het gezin. Vervolgens vindt dan een tribunaal plaats, met meestal mannelijke leden, en een minderjarige wordt aangewezen om de moord te plegen.
Het is allemaal bizar koelbloedig, en het gaat niet om een enkel familielid dat een waas voor ogen kreeg, maar het is een sociaal systeem waar vele mensen bij zijn betrokken, en dat wordt aangemoedigd door de omgeving.
Hoewel er steeds meer eremoorden plaatsvinden, halen ze niet steeds de pers. In het geval van Hatin Surucu gebeurde dit wel, omdat er op school over werd gepraat. Moslimjongeren zeiden op school openlijk dat de vrouw het aan zichzelf te wijten had, omdat 'de hoer leefde als een Duitse'. De directeur van deze school trok woedend aan de bel, en bracht het naar buiten. Dit had tot gevolg dat vele leraren hun ervaringen op dit gebied openbaar maakten. Het blijkt algemeen voor te komen dat Turkse jongens meisjes die geen hoofddoek dragen als 'Duitse sletten' betitelen, en de agressie tegen de Duitse cultuur neemt toe.
Het is enorm moeilijk dit onrecht naar buiten te brengen. Slachtoffers kunnen hun verhaal bijna niet slijten omdat de pers en uitgeverswereld de handen niet wil branden aan 'racisme' of 'islamofobie'.
Bovendien hebben de moorden een afschrikwekkende werking op vrouwen die zich verzetten tegen hun lot. Zij durven niet openlijk met hun verhaal naar buiten te komen. Veel vrouwen leven hierdoor in grote angst, maar als ze toch naar buiten treden, worden ze eigenlijk niet opgevangen.
Nog een constatering in het artikel waar ik nog eens de nadruk op wil leggen: de Turkse gemeenschap maakte geen ophef over de moord. Het waren vooral Duitsers die openlijk hun verontwaardiging toonden, en bij de begrafenis van de vrouw aanwezig waren. Dit bewijst dat de islam geen enkel probleem heeft met eremoord. Het voornaamste dat uit islamitische hoek wordt gehoord is dat de 'eigen schuld van de hoer' is. Het is maar een enkele moslim die zich er druk over maakt.