15-jarige: “Ik werd verkracht” – geen aanklacht tegen Duits-Syriër
Geplaatst op 25 januari 2019
(Symbolische foto)
Ilsede – De 15-jarige Alexandra is ervan overtuigd dat ze werd verkracht door een Duits-Syriër. Onderzoek door een forensisch arts ondersteunt haar verklaring. Maar noch de politie noch het Openbaar Ministerie gelooft haar. Er werd geen aanklacht ingediend tegen de vermoedelijke dader. Er blijft een gebroken jong meisje achter en een wanhopige moeder, die niet kan begrijpen dat zoiets in Duitsland mogelijk is.
De 10e mei is een zwoele avond. De 15-jarige Alexandra uit Ilsede viert op Vaderdag verleden jaar een feestje met vrienden en kennissen op een oud terrein met blokhutten. Ook een voormalige klasgenoot, de destijds 17-jarige Sallarr G. is van de partij. Men drinkt en praat met elkaar. Ook Alexandra drinkt, maar niet zoveel dat ze de controle kwijtraakt. Ergens tegen 23.00 uur zou de in Duitsland geboren Syriër Alexandra naar een rustige plek hebben geroepen om beter met elkaar te kunnen praten. Na slechts enkele stappen kan het meisje zich niets meer herinneren.
Waar ze naartoe gingen en wat er met haar gebeurde, weet ze uren later niet meer. Wanneer Alexandra ´s morgens thuis opduikt, is haar moeder geschokt over de desolate toestand van haar dochter. De beide proberen te reconstrueren wat er gebeurd zou kunnen zijn. Een verloren mobiele telefoon en haar ontbrekende slipje duiden erop dat Alexandra iets ergs moet zijn overkomen. Ze vermoeden dat het meisje of met behulp van drugs respectievelijk k.o.-druppels of door haar suikerziekte de alcohol niet verdragen heeft, haar herinnering is verloren en het slachtoffer van een verkrachting is geworden. Nog diezelfde ochtend van de 11e mei gaat Alexandra samen met haar moeder Lorina Seiler op weg naar het politiebureau om aangifte te doen.
De zaak lijkt duidelijk te zijn: het gebruikelijke onderzoek door de forensisch arts ondersteunt de verdenking van moeder en dochter: in het doktersattest worden bijtsporen aan de hals en het decolleté, rode plekken op de huid door het liggen op een harde ondergrond, een krabspoor op de rechter bovenheup en een duidelijk rood geworden slijmvlies in het gebied van de ingang van de vagina vastgesteld – die “eventueel door het brute binnendringen van een penis in de vagina” tot stand zou kunnen zijn gekomen.
Beschermt Justitie hier een verkrachter?
Maar al tijdens de ondervraging verandert de zaak – vanaf nu probeert men van de kant van de autoriteiten schijnbaar alles om het slachtoffer in een slecht licht te plaatsen en de vermoedelijke dader, de oorspronkelijk uit Syrië afkomstige Duitser Sallarr G., van elke verdenking vrij te praten. Er begint zich een duidelijk justitieschandaal af te tekenen.
Alexandra´s volledige afwezigheid en geslotenheid tijdens de ondervraging wordt tegen haar uitgelegd. Ze zou in het kader van de ondervraging “niet onder de indruk” zijn overgekomen, merkt de inspecteur van de recherche op. Alexandra zou in het omschrijven van de gebeurtenissen grote gaten laten vallen – “in het bijzonder ontbreken de diverse details”, staat er in het protocol. Anderzijds schijnt het voor de rechercheurs duidelijk te zijn dat het meisje blijkbaar niet dronken is geweest: “Een hulpeloosheid door alcohol is eveneens uit te sluiten”. Zware lacunes in de herinneringen, geen details, dat alles zonder dronken geweest te zijn – deze tegenstrijdigheid wordt niet nader onderzocht door de inspecteur, de officier van justitie en ook niet door de “slachtoffer-advocate”, die eigenlijk de belangen van het jonge meisje zou moeten vertegenwoordigen. Er wordt geen bloed- en urinetest gedaan, die mogelijke drugs of ook alcohol bewijzen en zodoende de lacunes in de herinneringen zou kunnen verklaren.
Het verpletterende medisch onderzoek, dat het geslachtsverkeer bewijst en dat zou kunnen wijzen op een verkrachting, spelen blijkbaar voor de onderzoekende inspecteur geen rol. Zij gelooft Sallar G., die de daad openlijk toegeeft, maar beweert dat het geslachtsverkeer “in goed overleg” zou hebben plaatsgevonden.
Voor de politie en justitie schijnt de zaak daarmee opgelost te zijn. Ze geven de Duits-Syriër volledige rugdekking en gebruiken zo goed als ieder detail tegen het meisje. Het is niet alleen de ontbrekende drugstest die het slachtoffer fataal wordt, ook belangrijke getuigenissen worden niet in de aktes opgenomen. “Omdat ze een vriend heeft”, wordt Alexandra indirect in het politieprotocol in de schoenen geschoven dat ze alleen maar aangifte zou hebben gedaan om een misstap te camoufleren. “Misschien vond de aangifte om deze reden plaats”, staat er bijna sarcastisch. Belangrijke bewijsstukken, zoals de kleding van de verdachte, worden niet veiliggesteld – de vader van de 17-jarige weigert ze, met succes, af te staan.
Zonder Alexandra´s “ontbrekende details” tot op de bodem uit te zoeken, komt de inspecteur tot het resultaat “dat Alexandra eventueel die avond geslachtsverkeer met de beschuldigde heeft gehad, maar waarschijnlijk veeleer in goed overleg”.
Het verkrachtingsslachtoffer moet zelfs nog laster verdragen
Bij de Duits-Syriër daarentegen wordt heel nauwkeurig gekeken: alles wat ter ontlasting kan dienen, wordt nauwkeurig genoteerd. Als eerste getuige duikt een zekere Samuel H. op, die van Alexandra zegt dat ze een “slechte naam” heeft, omdat ze “constant andere jongens zou hebben”. Dat klinkt bijna als een persoonlijke afrekening, zelfs als wraak, omdat Samuel graag met Alexandra wilde aanpappen, maar dat zij hem een blauwtje liet lopen. Het is de vraag waarom zo´n uitspraak, die niets met de daad te maken heeft, wordt vastgelegd. Moet zo´n getuige alleen al wegens zijn vooringenomenheid niet met scepsis bekeken worden? Verder beweert Samuel dat Alexandra en Sallarr G. ooit een liefdespaar geweest zouden zijn. Moet de indruk gewekt worden dat Alexandra een “sletje” zou zijn en gewoon een keer een beetje “seks met de ex” zou hebben gehad?
Al deze verwarrende mozaïeksteentjes ten gunste van de beschuldigde monden uiteindelijk uit in de afsluitende verklaring van de officier van justitie, die zonder verder onderzoek het duidelijk slordige en niet complete politierapport weergeeft. Verder zegt men dat de 15-jarige “niet gedetailleerd” zou kunnen aangeven “wat er daadwerkelijk gebeurd zou zijn”. De officier van justitie komt tot de conclusie: “Met deze getuigenis is de informatie van de beschuldigde niet te weerleggen.”
In duidelijke taal: een verkrachting die men zich niet kan herinneren, is ook geen verkrachting. Net zoals in islamitische landen heet het tegenwoordig blijkbaar ook bij de Duitse justitie: in geval van twijfel voor de vermoedelijke verkrachter.
Ook al kan de beschuldiging van verkrachting niet duidelijk opgehelderd worden, toch ziet het Openbaar Ministerie bovendien zelfs af van een aanklacht volgens paragraaf 179 van het Wetboek van Strafrecht, die in het geval van “geslachtsverkeer met een hulpeloze of onder bewustzijnsstoringen lijdend persoon” van toepassing is. Deze paragraaf 179 regelt het “seksueel misbruik van personen die zich niet kunnen verzetten”. Onder “zich niet kunnen verzetten” verstaat de paragraaf een persoon die “wegens een geestelijke of psychische ziekte of handicap inclusief een verslavende ziekte of vanwege een ingrijpende bewustzijnsstoornis niet in staat is om zicht te verzetten.”
Er wordt geen aanklacht ingediend, de vermoedelijke verkrachting van de 15-jarige Alexandra wordt ad acta gelegd.
Moest de zaak vanaf het begin in de doofpot gestopt worden?
De autoriteiten schijnen zich er wel degelijk van bewust te zijn dat hier iets enorm scheef loopt: een YouTube-video, waarin de 54-jarige moeder zich met het oog op het onrecht dat haar dochter ook nog van de kant van justitie wordt aangedaan tot het publiek richt, wordt binnen de kortste keren verwijderd – staat inmiddels echter weer online. Dit doet echter de verdenking toenemen dat de hele zaak met alle middelen in de doofpot gestopt moet worden.
De beschuldigingen van de moeder wegen zwaar. In haar interview voor de Bondskanselarij in Berlijn schetst Lorina Steiler geloofwaardig hoe de forensisch arts afstand nam van een bloed- en urineonderzoek met betrekking tot k.o.-druppels. Motivering: de daad zou al te lang geleden hebben plaatsgevonden. Maar naar eigen zeggen en volgens de protocollen van de autoriteiten zijn moeder en dochter slechts enkele uren na de vermoedelijke daad bij de politie geweest. Daarna had het obligatoire onderzoek in het forensisch medisch instituut plaatsgevonden. Van een te grote tijdsperiode kan dus geen sprake zijn.
Zelfs de slachtofferorganisatie “Weißer Ring” zou door de uitspraak van de forensisch arts verrast zijn geweest, aldus Lorina Seiler. De genoemde k.o.-druppels zouden ook nog dagen later in de haar-punten aan te tonen zijn, aldus de experts.
Ook de advocate van Alexandra werkt voor de “hulporganisatie voor slachtoffers van criminaliteit en hun families”, “Weißer Ring”. Maar de vrouw die het meisje moet verdedigen, is het in haar beoordeling van de zaak eens met het Openbaar Ministerie. Zij raadt af om een klacht in te dienen tegen de autoriteit en zodoende verstrijkt er nog meer waardevolle tijd.
Speelt hierbij een rol dat de “Weiße Ring” een aan de regering gelieerde organisatie is, die zichzelf grotendeels financiert uit geldboetes van Justitie? Justitie is dus meer donerende partner dan tegenstander. De huidige voorzitter Jörg Ziercke was president van de Duitse federale recherchedienst (BKA), dus de hoogste Duitse politieman. Om politiemensen en officieren van justitie uitgerekend via de “Weiße Ring” juridisch aan te pakken, was dus waarschijnlijk vanaf het begin een uitzichtloze onderneming.
15 jaar oud en door iedereen in de steek gelaten
Bovendien bezit de vereniging bij de beoordeling van delicten door migranten dezelfde op een reflex gelijkende relativering van daderbescherming als justitie zelf. De uitspraken van de vereniging tegenover de kritische stemmen tegen geïmporteerd geweld zijn duidelijk. Zo heeft het landelijk bestuur van de vereniging het besluit genomen “dat in het vervolg niemand erefuncties of vrijwillige functies in de ´Weiße Ring´ kan uitoefenen, die tegelijkertijd openlijk actief is voor organisaties of partijen die racisme, antisemitisme en buitenlander-vijandigheid vertegenwoordigen.”
Het lijkt onwaarschijnlijk dat Alexandra´s advocate een andere politieke houding als haar werkgever vertegenwoordigt als het gaat om een vermoedelijke verkrachter met een migratieachtergrond. In de overal gevoerde “strijd tegen rechts” is hier onmiddellijk sprake van de bekende beschermingsreflex – temeer daar de 54-jarige moeder Lorina Seiler sinds twee jaar een betrokken AfD-lid is. Een omstandigheid, die in de gemeente met 21.000 inwoners in de deelstaat Niedersachsen vermoedelijk nauwelijks verborgen is gebleven.
Enkele weken na de daad wordt Alexandra na excessief alcohol- en marihuanamisbruik in een bijna op een coma lijkende toestand in een ziekenhuis afgeleverd. Voor de moeder is dat een duidelijke schreeuw om hulp, vergelijkbaar met een zelfmoordpoging, een signaal voor een typische posttraumatische stress stoornis.
Tot op de dag van vandaag is de vermoedelijke verkrachting onbestraft gebleven. Alexandra werd niet alleen door de politie – uw “vriend en helper” - en justitie in de steek gelaten. Ze kreeg blijkbaar ook nog van de kant van de “slachtoffervereniging ´Weißer Ring´” verkeerd advies. De gevolgen van deze daden zouden wel eens zwaarwegende gevolgen voor haar verdere leven kunnen hebben. Haar vermoedelijke verkrachter heeft blijkbaar niets te vrezen – er staat een heel staatsapparaat achter hem.
Bron:
www.journalistenwatch.com
Door: Klaus Lelek en Marilla Slominski
Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron
https://ejbron.wordpress.com/2019/01/25 ... ts-syrier/