Stop die weke praatjes na aanslag
25 mei 2017, Nausicaa Marbe
In de verslaggeving rond de Manchesterterrorist Salman Abedi kwam de Didsburymoskee die hij bezocht ter sprake. Een gematigde moskee, zeggen ze. We zien beelden van het opperhoofd van dit ‘Manchester Islamic Center’, terwijl hij de pers verzekert dat zijn vreedzame moskee vreedzaam mensen bij elkaar brengt.
Bij het woord ‘gematigd’ rijzen inmiddels mijn stekels. Berichtgeving over de islam is vaak onnozel en slecht gedocumenteerd. Wat betekent gematigd en hoe valt dat te meten? De term is een stoplap geworden; over de Didsbury moskee zegt die niks.
Even naar de site van de moskee. Wat blijkt? Daar ben je slechts een muisklik verwijderd van de sharia. De moskee blijkt een shariaraad te huisvesten die volgens islamitisch recht fatwa’s uitvaardigt, huwelijken sluit en echtscheidingscertificaten (alleen voor mannen) uitgeeft, sharia-consulten en cursussen over gezinsrelaties biedt, bij ruzies bemiddelt en bij ontvoeringen adviseert. Allemaal in de gematigde geest van de gematigde sharia voor de gematigde gelovigen die een gematigde afkeer hebben van de Britse grondwet.
Goed, dit zegt nog niet dat deze sharia-rechtbank IS-ers rekruteert. Uit de nieuwste berichtgeving blijkt dat de moskee de ontsporende Abedi zelfs bij de autoriteiten had aangegeven. Maar kan zo’n moskee volhouden dat die niet gelieerd is aan geweld en geen haat verspreidt?
Ze zullen daar vast roepen van ‘ja’, maar dat is een leugen. Een concurrerend rechtssysteem dat vrouwen discrimineert in stand houden, vanuit een religieuze ideologie die wereldwijde bekering tot de islam nastreeft, staat gelijk aan propaganda van Westenhaat en psychologische agressie jegens vrouwen die, zoals bekend, nadelig behandeld worden door zulke raden. Zo’n moskee die mensenrechten schendt, schept een klimaat van geestelijke terreur en haat jegens andersgelovigen. Dat staat niet haaks op het gedachtegoed van de jihadist: de moskee en de aanslagpleger tappen uit hetzelfde onverdraagzaamheidsvat.
Maar de shariaraad blijkt niet het enige extreme aan de Didsbury moskee. Volgens onderzoek van The Global Muslim Brotherhood Daily Watch, de site van de bekende extremisme-expert Steven Merley, zijn er directe banden tussen drie prominente figuren binnen de moskee met haatprediker Yousuf al-Qaradawi, geestelijke leider van de internationale tak van de Moslimbroeders en van Hamas, propagandist van de gewelddadige jihad en voorstander van aanslagen op Joden en Amerikaanse soldaten. Moskeeboekhouder Moin Shubib is eerder door de FBI geïdentificeerd als Hamas-activist en -fondsenwerver en voorstander van hetze tegen Joden op Westerse scholen. Kun je dan nog volhouden dat je gebedshuis niks met geweld te maken heeft? Nee. Toch wordt het gedaan. Toch wordt het niet bevraagd in de nieuwsberichten die braaf elke imam die over saamhorigheid dweept papegaaien. Zo blijft de mythe in stand dat zulke gebedshuizen ‘gematigd’ zijn.
Elke keer na een aanslag komen die mantra’s weer die de massa moeten sussen. Het was zo’n aardige jongen. Zijn moskee was zo gematigd. Het kwaad zal niet overwinnen. Liefde heeft het laatste woord. De locoburgemeester van Manchester: ‘Wij zullen de terroristen verslaan door al onze diverse gemeenschappen te laten samenwerken en met wederzijds respect.’ Na een minuut stilte begon een vrouw
‘Don’t Look Back in Anger’ te zingen. Alsof er geen reden was tot woede.
RTL Nieuws noemde dat een ‘kippenvelmoment’. Inmiddels krijg ik kippenvel van de pijnlijke nietszeggendheid van die praatjes. Ze staan precies voor het tegenovergestelde. Die jongen was niet aardig, de moskee niet gematigd, het kwaad wint voortdurend in bloedbaden jegens burgers, liefde wekt de slachtoffers niet tot leven. En als we zo goed terroristen konden verslaan door diversiteit en respect, dan was dat allang gebeurd en stond zo’n locoburgemeester niet meer na het opblazen van jonge meisjes politiek correct te kwijlen.
Maar het publiek klapte gretig, omdat de leugens soms zoveel comfortabeler zijn dan de waarheid. Beschaafde mensen geloven tenslotte in de overwinning van het goede en in de kracht van de hoop. Velen willen niet vingerwijzen naar naarlingen in besturen van foute moskeeën, zij willen geen hetze, zij willen niet op de terroristen lijken en halen hun schouders op over de fijnmazige netwerken van de jihad die door elkaar lopen, over alle dubbele tongen die misleiden en recht praten wat krom is. Die gekte, die haat, die is hen te ingewikkeld; ontkennen of simplificeren is makkelijker. Vaak verwarren ze ignorantie met nuance.
Een dominee in Manchester zei het zo: ‘We zullen niet toegeven aan angst, woede en vooroordelen!’ Terwijl elke psycholoog kan uitleggen dat het een recept voor ellende is, als je na een traumatische gebeurtenis je angst ontkent, boosheid blokkeert en feiten verzinsels noemt.
Aan IS kunnen we weinig veranderen. Maar wel aan de collectieve rouw die een zwelgen in onmacht en ontkenning is. Met de pen, de microfoon, een spandoek voor mijn part, kunnen we ze tegenspreken, deze gladstrijkers met hun oproep tot emotionele capitulatie. Hun loze praat leidt niet tot rust, maar wil alle afkeer en boosheid maskeren. Geef ze ruimte en ze zullen proberen de vraag te smoren waarom we met de gekte van islamisme en jihad moeten leven. Laat dat niet gebeuren.
bron 
maar ik zie het verband niet tussen werkbijen, een zwakbgaafde moslim en 22 vermoorde mensen.
