FFI Nederlandstalig

Het heeft lang geduurd, ongeveer 4 jaar, maar nu ben ik er klaar voor. In een notendop natuurlijk.

Ik ben geboren in een welstellend traditioneel katholiek Vlaams gezin, leefde als het ware in een "gouden kooi" maar kende eigenlijk zeer weinig persoonlijke vrijheid. Ook psychologisch. Vooral psychologisch.
Uiteindelijk leidde één en ander ertoe dat ik zodra ik kon uit huis ging, een job zocht en vond en alleen ging wonen.
Na heel wat kortstondige relaties die niks voorstelden leerde ik mijn echtgenoot kennen. Een Tunesische moslim, alhoewel hij de islam niet praktiseerde en zelfs varkensvlees at. De koran had hij nog nooit gelezen en ook aan de ramadan nooit meegedaan.
Mijn familie, al niet blij met mijn "alleen wonen" flipte helemaal toen ze van mijn relatie hoorde. Omdat liefde blind is en zelfs harhorend erbij, liet ik mijn familie voor wat ze was (racisten, eng van geest dacht ik toen...) en ging door met de relatie. Feitelijk was dit een eerste stap in de richting van mijn isolatie. Het was wij twee samen tegen de rest van de wereld. Want zo'n kleine 30 jaar geleden was een gemengd huwelijk alles behalve evident. Ook mijn vrienden haakten af, wat ik deed was so "not done".
Alles ging goed, de liefde vierde hoogtij, tot ons eerste kind goed en wel geboren was. Zoals bij vele vrouwen voorkomt na een bevalling, had ik nog enkel oog voor onze baby, wat bij mijn man leidde tot een verkapte jalouzie. Zo zei hij me op een dag na een banale ruzie "eens zal ik jouw kind van je wegnemen, je zal wel zien". Dit was het eerste zaadje van mijn onderwerping...
Omdat ik tegen die tijd zeer geïsoleerd was geraakt (enkel moslimvrienden, andere gemengde koppels, geen familie, enkel "goedgekeurde" collega's over de vloer,...) ging ik me zeer afhankelijk van mijn man opstellen, ook financieel. Ik was ook nog zo weinig volwassen en naïef. Bovendien had mijn strenge opvoeding mij klaargestoomd om "strengheid" doodnormaal te vinden. Ik herkende het patroon en dat voelde zo vertrouwd aan dat ik het accepteerde...

Toen we naar Tunesië gingen dacht ik dat ik in de hemel verzeild was. Ik ben van nature een zeer sociaal mens en daar kwam ik aan mijn trekken! Steeds familie, vrienden en buren over de vloer, iedereen zeer blij me te zien, kortom ik was in mijn sas. Omdat ik zeer makkelijk talen leer begon ik weldra de taal te spreken, wat mij in mijn omgeving tot zeer ingeburgerd promoveerde. Stilaan werd ik ook op godsdienstig vlak gebrainwashed. Men vertelde mij enkel het mooie van de islam, voor mij was het zoiets als mijn oude geloof, dezelfde god in een lichtelijk andere softe versie, gehoorzaamheid en onderdanigheid waren mij met de paplepel ingegoten vroeger thuis en zo was ik dus de ideale "peer" om in de islamval te trappen. Na een jaar sprak ik de shahada uit en zo werd ik moslima, eigenlijk zonder er echt bij stil te staan.

Ondertussen kregen we nog 2 kinderen bij. Als ik daar nu over nadenk kreeg ik deze kinderen (heb ze zelf gewild) omdat ik me onbewust zeer alleen en onbemind voelde. Ja, ik had een echtgenoot die me steeds bijstond (bewaakte is feitelijk dichter bij de waarheid), ik had een liefhebbende moslimfamilie die mijn geboortefamilie verving maar me langzaamaan begon te verstikken. Geen enkele van mijn daden of woorden werden onbekritiseerd gelaten, alles werd altijd overgebriefd aan mijn echtgenoot, ik kwam steeds meer op de laatste plaats. Alles werd nog lastiger toen mijn kinderen begonnen op te groeien en toen de oudste in de puberteit kwam. Moslims hebben geen kaas gegeten van psychologie, en al helemaal niet van puberende kinders. Ik voelde het als mijn plicht als moeder om voor hen in de bres te springen, om hen zekere vrijheden te garanderen. Dit leidde tot ondraaglijke spanningen en tot verbaal geweld, ik was immers "geen goede moeder" en zette mijn kinderen niet aan tot blinde gehoorzaamheid.

Ondertussen was mijn schoonvader overleden en dit was voor mijn man de "trigger" om een praktiserend moslim te worden. Van de ene dag op de andere. Streng zich aan de ramadan houden, geen sprake meer van enig respect voor andere godsdiensten (ze werden zelfs belachelijk gemaakt), strenge islamregels voor de kinderen en mezelf, ...
Ook in de moslimmaatschappij die me omringde had ik ondertussen ook de barsten en diepe scheuren in de vriendelijkheid en correctheid van in het begin opgemerkt. Ik was nu immers "een van hen", men nam geen blad meer voor de mond, de rauwe realiteit werd me stilaan duidelijk.
Eenmaal terug in België was het nog moeilijker te leven volgens de islamregels van mijn man. Omdat ik nu uiteindelijk toch volwassen geworden was en mede dankzij een grondige psychotherapie die naar mijn gevoel mij het leven redde, begon ik nu echt te rebelleren tegen wat ik als het moeilijke karakter van mijn man beschouwde... soms dacht ik zelfs dat hij een psychische ziekte had ! Jaloers, controlerend, commanderend, bedreigend, ... kortom, een moslim (dat besefte ik later)!
Het leven was vaak een echte hel voor mezelf en mijn kinderen. Maar voor de buitenwereld bleef ons imago ongeschonden, dankzij helse krachtinspanningen van mijnentwege. Gelukkig stond hun vader er ook op dat ze een goede opleiding kregen. Dat werd later ergens wel zijn "ondergang" als dictator 8)

De échte bevrijding kwam toen ik de koran en ahadith las. Was me dat schrikken ! Op slag begreep ik wat mijn man bezielde, hij was niet psychisch gestoord, hij paste gewoon de koran toe ! Ook de moslimwereld waarin ik zoveel bedrog, oneerlijkheid en verraad had ervaren en gezien werd me opeens duidelijk : alle stukjes van de puzzel vielen op hun plaats ! Dit alles was doodgewoon islamitisch ! En daar was ik ingetuind ! Om dood te vallen ! Op slag was ik van de islam genezen en meteen ook van alle geloof in een god. Dit proces duurde ongeveer 3 maanden en ik kan zeggen dat het niet makkelijk was. Ik liep er echt verloren bij, huilde tranen met tuiten, had er nachtmerries van,...
Toen heb ik de dure eed gezworen dat ik me ging inzetten om te vermijden dat mijn eigen kinderen en die van anderen onder de islam zouden lijden ! Daarom kwam DutchFFI er.

Aan mijn moslimfamilie heb ik gezegd dat ik geen moslima meer was. Ze waren geschokt en op slag werd ik een paria. Ik heb dan noodgedwongen moeten inbinden, nu denken ze dat het een vlaag van voorbijgaande zinsverbijstering was. Toch blijven ze op hun hoede...
Mijn man kwam niet meer bij toen ik het hem zei, hij beval me te zwijgen en er zeker niets van tegen de kinderen te zeggen. Nu is zwijgen niet mijn grootste deugd en al helemaal niet als ik een zwijgverbod krijg....
Bovendien legde ik hem uit dat hij nu gerust van mij kon, zelfs moest scheiden, aangezien ik zelfs niet meer tot "ahl oulkitaab" behoorde maar atheist was geworden. Toen viel hij stil en besloot dat we dit potje verder gingen gedekt laten.

Ik heb een hele weg afgelegd, veel geleden, maar ook veel liefgehad. Mijn kinderen groeien stilaan op tot prima volwassenen die zich goed voelen in hun vel en niet over zich heen laten walsen. Van de islam moeten ze niks weten, ze hebben er al genoeg onder geleden. Mijn man begint stilaan alleen te staan met zijn ramadan, gebeden en ins'allahs. Ook zijn jalouzie, bedreigingen, enz. deren me niet meer. Ik heb ze zelf ontkracht door me er boven te stellen en hem dat ook te zeggen. Want iemand die slachtoffer is van een moslim geeft diezelfde moslim meestal zelf de macht. Natuurlijk speelt het feit dat mijn kinderen ouder worden en voor zichzelf kunnen opkomen een grote rol, ze kunnen me niet meer ontstolen worden. Soms heb ik medelijden met mijn man, maar ja, het is zijn keuze om een slaaf van allah te blijven, hij zit gevangen in angst voor de dood, de hel, allah, de djinns,... Erg is dat.

Zelf heb ik nu uiteindelijk, na al die jaren zoeken, mijzelf teruggevonden. Beter laat dan nooit. Ik heb mijn lijken uit de kast gegooid en kijk vol goede moed de toekomst tegemoet. Mijn kinderen zullen het halen, ze zullen vrij zijn van de hersenspoeling, islam genaamd.

Het hoogste goed op aard : VRIJHEID in alle betekenissen van het woord !

Bedankt voor dit verhaal Dutch.
Geweldig om te lezen hoe jij je aan Islam ontworsteld hebt, ondanks alle tegenstand.
Ik hoop dat je getuigenis op de portal mag komen bovenaan alle andere getuigenissen.

Dit bovenaan plekje behoort aan jou toe, omdat jij FFI Vlaanderen en Nederland opgericht hebt.
Jij bent de moeder van deze site.

Bedankt voor het creëren van deze site, want door jouw toedoen vinden hier veel mensen steun en vriendschap.

wauw.. wat een verhaal
ik heb veel respect voor je dutch! serieus, zijn er niet veel die zo rationeel tot deze conlusie komen.
je mag trots zijn op wie je nu bent!

WOW.....

Ik had helemaal geen benul van jouw achtergrond...
Ik heb zoveel respect voor de manier waarop je deze sitiuatie aan hebt gepakt een nog steeds aanpakt....

Dank je voor het delen van jouw verhaal....

Prachtig verhaal Dutch. Mijn respect. Overigens heb je de mazzel dat je in één van de meest seculiere moslimlanden leeft.

Wat moedig dat je dat verteld hebt , Dutch. Respekt , ook voor je 3 kinderen.
Katie.

Een verhaal met een duidelijke boodschap. Dat verdient meer aandacht! En krijgt het ook dus....

Mvg, Polleke

Dank je Polleke, wist niet dat mijn verhaal iemand kon boeien, is feitelijk eenzelfde verhaal als van zovele jonge vrouwen die argeloos en fragiel in de islam stappen. Elk van hen heeft ergens een zwak punt, meestal te wijten aan verleden en opvoeding, waar dan handig kan op ingespeeld worden door de islam.

Ik benadruk het feit dat vrouwen in mijn situatie, en geloof me, er zijn er zoveel, meest gebaat zijn met grondige psychologische hulp eenmaal de ogen geopend ivm de islam.
Vandaar ook dat ik echt de mening toegedaan ben dat een "vluchthuis" of "opvanghuis" specifiek voor zulke vrouwen en hun kinderen geen luxe zou zijn !
Specifieke opvang, met onderkenning en kennis van de problemen waarmee ze geconfronteerd worden, zal heel wat ellende, verspilde levens en toekomsten (naar de kinderen toe) kunnen vermijden...
Al was het maar om een ander drama zoals dat van Nijvel te voorkomen !
Dit opvanghuis zou dan gelijkertijd kunnen dienen voor het "deprogrammeren" van slachtoffers van islamsektes zoals bvb. bekeerdemoslima's en andere verloren zielen...
Psychologen, islamkenners, ex-moslims,...zouden er hand in hand kunnen werken en enorm veel goed doen.

Fijn dat je dit hebt verteld Dutch. Het is een sober verteld, maar daarom indrukwekkend verhaal.
Ik hoop dat heel veel vrouwen die hetzelfde is overkomen dit kunnen lezen en iets meekrijgen van je moed.

Elk van hen heeft ergens een zwak punt, meestal te wijten aan verleden en opvoeding, waar dan handig kan op ingespeeld worden door de islam.

Dutch, wat moedig, dat je je uit deze situatie hebt kunnen worstelen. Ik ken diverse vrouwen die op een soortgelijke manier zwak zijn gemaakt, maar dan door mishandeling of verwaarlozing in het gezin. Dan hoeft een godsdienst niet eens een rol te spelen. Slechts weinigen zijn in staat om er echt sterker uit te komen en vaak helpt dat dan alleen als ze echt helemaal uit die situatie stappen. Jij bent erin gebleven en desondanks ben je er zo sterk uitgekomen.
Ik heb grote bewondering voor je; hopelijk ben jij een voorbeeld voor vele vrouwen die staan waar jij in het verleden stond. Dank je voor je verhaal.

Liefs,
Alba

Een heel moedig verhaal!
Ik hoop ook dat veel mensen dit lezen en ik bedank je dat je deze site begonnen bent, heeft voor mij veel betekend!

Een ontroerend verhaal. Bedankt Dutch.

Het toont maar weer eens aan dat moslims zelf niet weten wat er in de koran staat. En als ze het weten zijn ze zodanig gehersenspoeld dat ze het als een robot herhalen.

Als een volwassen het ontdekt is er dus nog deprogrammering mogelijk.

Ook een 'verwesterd' land als Tunesie is dus eigenlijk gewoon hetzelfde.

x

Dutch,

Jeetje..................................

Met vr.gr.

Thomas

Een droevig verhaal, maar het is gelukkig toch goed gekomen. :D

Het is inderdaad uiteindelijk toch allemaal goed aan het komen beste Chaimae, dankzij mijn eigen enorme wilskracht en nooit aflatende inzet.
Maar ondertussen heb ik wél een groot deel van mijn leven in zeer moeilijke psychologische condities geleefd, en mijn kinderen ook, neem dat maar van me aan, we zijn voor het leven getekend.
Het is ook voor jou dat Dutch FFI er gekomen is, om jou te behoeden voor eenzelfde negatieve ervaring en verspilling van je leven en kansen op geluk.
Zoals jij nu bezig bent zal jouw verhaal zeker minder goed eindigen dan het mijne ...
Leer uit ervaring van anderen, zeg nooit "mij overkomt zoiets niet", voor je het weet zit je zelfs nog in een ergere situatie die jou de ogen opent... Dan zijn wij er voor jou!

Jeetje Dutch, wat een verhaal.
Ik begrijp nu veel beter wat je drijft om hier zo intensief mee bezig te zijn.
Petje af voor je wilskracht en doorzettingsvermogen.
Velen kunnen een voorbeeld aan je nemen.

Pluimpje voor je kracht.

Ik weet niet meer hoe het komt, maar ik wist dit allemaal al.
Ik dacht in feite dat iedereen dat wist.

Misschien al uit de beginjaren van FFI? of ooit via pm?

Enfin, goed dat het dan toch regelmatig hernieuwd onder de aandacht komt.

Veel sterkte hé Dutch.

Respect.

Ik had het gisteren gelezen, maar nog niet gereageerd. Na al die jaren van geestelijke ellende, toch zo sterk er weer uitkomen, ik vind dat heel knap. Trouwens, ook van je kinderen. Want ook al hebben ze een goede opleiding gehad, dat wil dan nog niet zeggen dat je daardoor automatisch geen moslim meer wil zijn.

Verders, ook ontzettend goed, dat je je zo veel kan inzetten voor FFI en de nederlandstalige gedeelte hebt opgezet. Maar, hoe vind jouw man dat, of weet hij dat niet? Is hij in huis aanwezig, terwijl je bezig bent met FFI?

Melissa, mijn man is een eerste klas struisvogel, zoals vele "gematigde" moslims overigens.

Ik leg even uit : hij vermoedt wel dat ik activiteiten heb die voor hem "niet koosjer" 8) zijn, maar hij verkiest de ogen te sluiten eerder dan ruzie te maken. Soms krijgt hij wel een islamitische oprisping, dan kom ik aandraven met de koran, ik sla hem met allerlei onzinnige aya's (verzen) om de oren, vooral over vrouwenrechten en dan zegt hij iets in de zin van "jamaar, dat zijn wél voorbijgestreefde aya's hé", waarop ik dan direct "haha, dan is deze koran niet het voor alle tijden geldende woord van een god, laten we nog enkele voorbijgestreefde verzen zoeken...". Daar stopt de discussie dan voorlopig, hij begint dan te roepen dat ik "godslasterlijke taal" uitsla, de islam beklad, ik antwoord dat ik dat niet doe, maar hijzelf... en zo blijven we een tijdje aan de gang.
Wat FFI betreft, daar weet hij niks van af, wat niet weet, wat niet deert zeg ik maar. Trouwens, hij ziet soms dat ik op islam-sites surf en dan is hij al als de dood, hij vindt die "valse moslims" (salafisten en wahabi's zijn volgens hem geen echte moslims...) écht gevaarlijk, daar kan je je beter niet tegen verzetten...

Een échte struisvogel ! Hij heeft het wel niet makkelijk met mij en de kinderen de laatste jaren, dat geef ik grif toe. Nu zijn de rollen omgekeerd.

Het is wel echt sneu voor hem soms, hij mist zoveel pret met zijn kinderen, die met mij zeer open zijn, maar voor hem steeds op hun hoede en gereserveerd. Dat ziet hij zelfs niet in, hij denkt dat het gewoon een uiting van "respect" is zo gereserveerd te zijn met je vader en is er best tevreden mee... :? :? :?

Ik verlies de hoop niet voor hem, ik weet dat hij diep vanbinnen een goede, lieve man is. Ik beschouw hem nu als een soort gehandicapte, met als handicap : de islam. Heb hem dat ook zo gezegd.

Ik ben er zeker van dat jij me kan begrijpen Melissa.

Dutch schreef:Ik benadruk het feit dat vrouwen in mijn situatie, en geloof me, er zijn er zoveel, meest gebaat zijn met grondige psychologische hulp eenmaal de ogen geopend ivm de islam.
Vandaar ook dat ik echt de mening toegedaan ben dat een "vluchthuis" of "opvanghuis" specifiek voor zulke vrouwen en hun kinderen geen luxe zou zijn !

Specifieke opvang, met onderkenning en kennis van de problemen waarmee ze geconfronteerd worden, zal heel wat ellende, verspilde levens en toekomsten (naar de kinderen toe) kunnen vermijden...
Al was het maar om een ander drama zoals dat van Nijvel te voorkomen !
Dit opvanghuis zou dan gelijkertijd kunnen dienen voor het "deprogrammeren" van slachtoffers van islamsektes zoals bvb. bekeerdemoslima's en andere verloren zielen...
Psychologen, islamkenners, ex-moslims,...zouden er hand in hand kunnen werken en enorm veel goed doen.

Het helpt daarbij echter bepaald niet dat de westerse wereld met de dag islamofieler blijkt te worden. Alsof moslims per defintie de slachtoffers zouden zijn en worden van "racisten" (zoals ik), en niet andersom, zoals het geval is. Misschien is dit nog triester.

Dan ben ik toch positiever ingesteld dan jij Ariel.

Ik krijg eerder de indruk dat mensen (zeker in Belgie) zich hoe langer hoe gemakkelijker beginnen uitspreken tegen islam.

Uiteraard is het eerst telkens even checken uit welke wind de hoek waait (een paar algemene vaststellingen maken is dikwijls voldoende) en daaruit kan men al veel afleiden.

Dit was een paar jaar geleden nog niet aan de orde.

Dutch,

I heb je artikel nu maar pas gelezen, en het is inderdaad pakkend. Ik moet je bewonderen voor je moed en ik ben er zeker van dat het allemaal wel ergens goed voor zal zijn, al was het maar als voorbeeld voor anderen die er zich anders misschien zouden bij neerleggen.