Futuristische ontwikkelingen

[Pilgrim]

Data Science Machine verslaat met algoritmes menselijke intuïtie

Door Germen • 19 oktober 2015

Al weer een typisch menselijk domein lijkt nu gesneuveld. Na rekenkracht, gezichtsherkenning en het spelen van schaak is nu de menselijke intuïtie overtroffen door de Data Science Machine.

Algoritme presteert beter dan meeste menselijke dataspecialisten
Big data analyse bestaat uit het zoeken van verborgen liggende patronen die een bepaald soort voorspellende kracht hebben. De mens is nog nodig met het herkennen van bruikbare patronen binnen de data. In een database met bijvoorbeeld de begin- en einddata van verschillende uitverkoopperiodes en wekelijkse winsten, bestaat de cruciale informatie mogelijk niet uit de datums zelf, maar uit de periode tussen de actieweken en de gemiddelde winst over deze perioden.

Onderzoekers van de Amerikaanse technische universiteit MIT in Boston, Massachusetts, proberen het menselijke element uit big data analyse te halen. Dit met een nieuw systeem dat niet alleen zoekt naar patronen, maar ook kijkt naar wat de meest veelbelovende parameters zijn. Om hun systeem te testen, lieten ze hun “Data Science Machine” meedoen met drie wedstrijden tegen menselijke teams. In deze wedstrijden moet het systeem voorspellende patronen herkennen in onbekende datasets. Van de 906 teams die meededen aan de drie competities, presteerde de “Data Science Machine” beter dan 615.

In de competities scoorde de Data Science Machine respectievelijk 94 procent, 96 procent en 87 procent van de score van de winnende inzendingen. Waar de winnende teams maanden deden over het bedenken en verfijnen van hun algoritmes, deed de Data Science Machine er tussen twee en twaalf uur over per inzending.

De bedenkers van de Data Science Machine, Max Kanter en Kalyan Veeramachaneni, zien hun systeem als complementair aan de menselijke intelligentie. Volgens hem kan door de Data Science Machine veel meer deep data worden geanalyseerd dan nu door de schaarse deep data specialisten.

Hoe werkte het systeem?
In big data analyse zoals die nu plaatsvindt, is de eerste stap, het ontdekken van variabelen die voorspellende waarde hebben. Dit vereist het bedenken van heel mogelijkheden, met andere woorden de nodige creativiteit en inzicht. De auteurs gaven het voorbeeld van het voorspellen van de drop-out hoeveelheid van studenten. Belangrijke variabelen hierbij bleken vooral de mate waarin studenten de e-learning website bezochten, vergeleken met klasgenoten, en hoe lang voor de deadline de student begint met het werken aan de opdracht. Deze informatie was niet direct uit de brondata (van het e-learningplatform van MIT, MITx) af te leiden, maar indirect wel te berekenen.

Het systeem berekent dingen als gemiddelden en dergelijke uit de database. Dit moet wel een relationele database zijn, voor de IT’ers onder u: een database die op is gebouwd uit tabellen. Dit is overigens met de meeste databases het geval. Het systeem gebruikt de koppelingen tussen tabellen als middel om verbanden te vinden. Ook berekent het systeem zaken als gemiddelden, minima, maxima en dergelijke. Dan bestudeert het systeem hoe deze variabelen met elkaar samenhangen.

Ook zoekt het systeem categorische data, denk aan dag van de week of merknamen.

De volgende stap is deze variabelen uitproberen op voorbeelddata en ze fine-tunen, bijvoorbeeld door iets aan de vergelijkingen waarmee ze worden gecombineerd te veranderen, om zo de voorspellende kracht te verbeteren.

De gevolgen
Big data zal door deze ontdekking nog veel waardevoller worden dan nu. Over het algemeen is dat goed nieuws, want daardoor zullen producten en overheidsdiensten beter en goedkoper worden. Aan de andere kant vergroot dat de voorsprong die bezitters van big data, doorgaans overheden en grote bedrijven nu al hebben op de rest van de mensheid. Het is daarom denk ik belangrijker dan ooit, om big data-bronnen publiek te maken en te houden en open-source big data analysetools te ontwikkelen.

Meer informatie
- Data Science Machine crunches numbers faster and more effectively than most humans, MIT CSAIL News, 2015
- http://groups.csail.mit.edu/EVO-DesignOpt/groupWebSite/uploads/Site/DSAA_DSM_2015.pdf

http://www.visionair.nl/techniek-2/data ... -intuitie/

[xplosive]

Big Brother wordt digitaal :

Artificial intelligence is coming to a surveillance camera near you

By Aaron Krumins on October 26, 2015 at 10:30 am

One of the creepiest moments ever to grace the artificial intelligence genre came in the movie 2001: A Space Odyssey, when the on-board computer takes control of the vessel and begins methodically hunting down and killing the crew using the video cameras strategically positioned throughout the spaceship. There is something inherently unnerving about the thought of an non-human intelligence observing us through our own devices — and yet, thanks to the SmartSpaces project being undertaken at Carnegie Mellon University, we may soon have such a future to look forward to.

The chief difference between the science fiction and reality is that in the use cases proposed by the Carnegie Mellon team, headed up by Dr. Eric Xing, the artificial intelligence observing us will be used to save lives instead of end them. Some of the potential scenarios they envision for the technology include monitoring patients in a hospital ward for unusual, perhaps life endangering activity or detecting break in events at a secure facility — an unintended consequence of which may be the gradual elimination from Hollywood movie scripts of a much-beloved plot device, in which the rogue assassin enters a deserted hospital room and deftly suffocates an injured government informant. (Oh, what a dull world it will be with artificial intelligence safeguarding us from second-rate screen writers!)

When you pop the hood and look at what Dr. Xing and his team are attempting, it is extremely ambitious, perhaps even revolutionary. While we were just getting used to the idea of complicated algorithms identifying us in Facebook pictures, real-time event detection in video footage is orders of magnitude more difficult. And orders of magnitude more useful. Consider a video camera that could detect events like wild-life fires, burglar entries, earthquakes, or heavens forbid, a cheating spouse. The surge in video-monitored spaces would likely grow exponentially.

Dr. Xing’s work with real-time video summarization builds on a previous project called LiveLight, which was developed to filter out repetitive non-important content from long stretches of video footage. Upgrading this with a dictionary function that is able to look up and identify particular kinds of events, Dr. Xing was able to make in-roads on the goal of real-time video summarization, as discussed in a journal article entitled “Quasi Real-Time Summarization for Consumer Videos.”

While Dr. Xing is certainly not the only one pursuing this goal, he may just be at the head of the pack. Scene recognition has become a hot topic in artificial intelligence of late, as it will likely be the gateway that enables robots to take a more proactive role in both household and consumer arenas. For instance, the same technology that would allow a surveillance camera to detect a thief breaking into a building could be used by a domestic robot to recognize that an older person just took a nasty fall and is lying unconscious at the bottom of the stairs requiring emergency assistance, or that a couple is in the middle of a heated conversation and the robot shouldn’t interrupt to provide a weather update. With so much depending on the advancement of this technology, this is certainly not the last we are going to hear of Dr. Xing and the Carnegie Mellon team working on this.

[xplosive]

Dit jaar nog : de test van fusiereactor Wendelstein 7-X (W7-X) in ons buurland Duitsland. Zou het dan eindelijk zover zijn?

The bizarre reactor that might save nuclear fusion

By Daniel Clery 21 October 2015 5:45 pm

If you’ve heard of fusion energy, you’ve probably heard of tokamaks. These doughnut-shaped devices are meant to cage ionized gases called plasmas in magnetic fields while heating them to the outlandish temperatures needed for hydrogen nuclei to fuse. Tokamaks are the workhorses of fusion—solid, symmetrical, and relatively straightforward to engineer—but progress with them has been plodding.

Now, tokamaks’ rebellious cousin is stepping out of the shadows. In a gleaming research lab in Germany’s northeastern corner, researchers are preparing to switch on a fusion device called a stellarator, the largest ever built. The €1 billion machine, known as Wendelstein 7-X (W7-X), appears now as a 16-meter-wide ring of gleaming metal bristling with devices of all shapes and sizes, innumerable cables trailing off to unknown destinations, and technicians tinkering with it here and there. It looks a bit like Han Solo’s Millennium Falcon, towed in for repairs after a run-in with the Imperial fleet. Inside are 50 6-tonne magnet coils, strangely twisted as if trampled by an angry giant.

Although stellarators are similar in principle to tokamaks, they have long been dark horses in fusion energy research because tokamaks are better at keeping gas trapped and holding on to the heat needed to keep reactions ticking along. But the Dali-esque devices have many attributes that could make them much better prospects for a commercial fusion power plant: Once started, stellarators naturally purr along in a steady state, and they don’t spawn the potentially metal-bending magnetic disruptions that plague tokamaks. Unfortunately, they are devilishly hard to build, making them perhaps even more prone to cost overruns and delays than other fusion projects. “No one imagined what it means” to build one, says Thomas Klinger, leader of the German effort.

W7-X could mark a turning point. The machine, housed at a branch of the Max Planck Institute for Plasma Physics (IPP) that Klinger directs, is awaiting regulatory approval for a startup in November. It is the first large-scale example of a new breed of supercomputer-designed stellarators that have had most of their containment problems computed out. If W7-X matches or beats the performance of a similarly sized tokamak, fusion researchers may have to reassess the future course of their field. “Tokamak people are waiting to see what happens. There’s an excitement around the world about W7-X,” says engineer David Anderson of the University of Wisconsin (UW), Madison.

Wendelstein 7-X, the first large-scale optimized stellarator, took 1.1 million working hours to assemble, using one of the most complex engineering models ever devised, and must withstand huge temperature ranges and enormous forces.

Stellarators face the same challenge as all fusion devices: They must heat and hold on to a gas at more than 100 million degrees Celsius—seven times the temperature of the sun’s core. Such heat strips electrons from atoms, leaving a plasma of electrons and ions, and it makes the ions travel fast enough to overcome their mutual repulsion and fuse. But it also makes the gas impossible to contain in a normal vessel.

Instead, it is held in a magnetic cage. A current-carrying wire wound around a tube creates a straight magnetic field down the center of the tube that draws the plasma away from the walls. To keep particles from escaping at the ends, many early fusion researchers bent the tube into a doughnut-shaped ring, or torus, creating an endless track.

But the torus shape creates another problem: Because the windings of the wire are closer together inside the hole of the doughnut, the magnetic field is stronger there and weaker toward the doughnut’s outer rim. The imbalance causes particles to drift off course and hit the wall. The solution is to add a twist that forces particles through regions of high and low magnetic fields, so the effects of the two cancel each other out.

Stellarators impose the twist from outside. The first stellarator, invented by astro-physicist Lyman Spitzer at Princeton University in 1951, did it by bending the tube into a figure-eight shape. But the lab he set up—the Princeton Plasma Physics Laboratory (PPPL) in New Jersey—switched to a simpler method for later stellarators: winding more coils of wire around a conventional torus tube like stripes on a candy cane to create a twisting magnetic field inside.

In a tokamak, a design invented in the Soviet Union in the 1950s, the twist comes from within. Tokamaks use a setup like an electrical transformer to induce the electrons and ions to flow around the tube as an electric current. This current produces a vertical looping magnetic field that, when added to the field already running the length of the tube, creates the required spiraling field lines.

Both methods work, but the tokamak is better at holding on to a plasma. In part that’s because a tokamak’s symmetry gives particles smoother paths to follow. In stellarators, Anderson says, “particles see lots of ripples and wiggles” that cause many of them to be lost. As a result, most fusion research since the 1970s has focused on tokamaks—culminating in the huge ITER reactor project in France, a €16 billion international effort to build a tokamak that produces more energy than it consumes, paving the way for commercial power reactors.

But tokamaks have serious drawbacks. A transformer can drive a current in the plasma only in short pulses that would not suit a commercial fusion reactor. Current in the plasma can also falter unexpectedly, resulting in “disruptions”: sudden losses of plasma confinement that can unleash magnetic forces powerful enough to damage the reactor. Such problems plague even up-and-coming designs such as the spherical tokamak (Science, 22 May, p. 854).

Stellarators, however, are immune. Their fields come entirely from external coils, which don’t need to be pulsed, and there is no plasma current to suffer disruptions. Those two factors have kept some teams pursuing the concept.

The largest working stellarator is the Large Helical Device (LHD) in Toki, Japan, which began operating in 1998. Lyman Spitzer would recognize the design, a variation on the classic stellarator with two helical coils to twist the plasma and other coils to add further control. The LHD holds all major records for stellarator performance, shows good steady-state operation, and is approaching the performance of a similarly sized tokamak.

Two researchers—IPP’s Jürgen Nührenberg and Allen Boozer of PPPL (now at Columbia University)—calculated that they could do better with a different design that would confine plasma with a magnetic field of constant strength but changing direction. Such a “quasi-symmetric” field wouldn’t be a perfect particle trap, says IPP theorist Per Helander, “but you can get arbitrarily close and get losses to a satisfactory level.” In principle, it could make a stellarator perform as well as a tokamak.

The design strategy, known as optimization, involves defining the shape of magnetic field that best confines the plasma, then designing a set of magnets to produce the field. That takes considerable computing power, and supercomputers weren’t up to the job until the 1980s.

The first attempt at a partially optimized stellarator, dubbed Wendelstein 7-AS, was built at the IPP branch in Garching near Munich and operated between 1988 and 2002. It broke all stellarator records for machines of its size. Researchers at UW Madison set out to build the first fully optimized device in 1993. The result, a small machine called the Helically Symmetric Experiment (HSX), began operating in 1999. “W7-AS and HSX showed the idea works,” says David Gates, head of stellarator physics at PPPL.



That success gave U.S. researchers confidence to try something bigger. PPPL began building the National Compact Stellarator Experiment (NCSX) in 2004 using an optimization strategy different from IPP’s. But the difficulty of assembling the intricately shaped parts with millimeter accuracy led to cost hikes and schedule slips. In 2008, with 80% of the major components either built or purchased, the Department of Energy pulled the plug on the project (Science, 30 May 2008, p. 1142). “We flat out underestimated the cost and the schedule,” says PPPL’s George “Hutch” Neilson, manager of NCSX.

Wendelstein 7-X’s bizarrely shaped components must be put together with millimeter precision. All welding was computer controlled and monitored with laser scanners.
BACK IN GERMANY, the project to build W7-X was well underway. The government of the recently reunified country had given the green light in 1993 and 1994 and decided to establish a new branch institute at Greifswald, in former East Germany, to build the machine. Fifty staff members from IPP moved from Garching to Greifswald, 800 kilometers away, and others made frequent trips between the sites, says Klinger, director of the Greifswald branch. New hires brought staff numbers up to today’s 400. W7-X was scheduled to start up in 2006 at a cost of €550 million.

But just like the ill-fated American NCSX, W7-X soon ran into problems. The machine has 425 tonnes of superconducting magnets and support structure that must be chilled close to absolute zero. Cooling the magnets with liquid helium is “hell on Earth,” Klinger says. “All cold components must work, leaks are not possible, and access is poor” because of the twisted magnets. Among the weirdly shaped magnets, engineers must squeeze more than 250 ports to supply and remove fuel, heat the plasma, and give access for diagnostic instruments. Everything needs extremely complex 3D modeling. “It can only be done on computer,” Klinger says. “You can’t adapt anything on site.”

By 2003, W7-X was in trouble. About a third of the magnets produced by industry failed in tests and had to be sent back. The forces acting on the reactor structure turned out to be greater than the team had calculated. “It would have broken apart,” Klinger says. So construction of some major components had to be halted for redesigning. One magnet supplier went bankrupt. The years 2003 to 2007 were a “crisis time,” Klinger says, and the project was “close to cancellation.” But civil servants in the research ministry fought hard for the project; finally, the minister allowed it to go ahead with a cost ceiling of €1.06 billion and first plasma scheduled for 2015.

After 1.1 million construction hours, the Greifswald institute finished the machine in May 2014 and spent the past year carrying out commissioning checks, which W7-X passed without a hitch. Tests with electron beams show that the magnetic field in the still-empty reactor is the right shape. “Everything looks, to an extremely high accuracy, exactly as it should,” IPP’s Thomas Sunn Pedersen says.

Approval to go ahead is expected from Germany’s nuclear regulators by the end of this month. The real test will come once W7-X is full of plasma and researchers finally see how it holds on to heat. The key measure is energy confinement time, the rate at which the plasma loses energy to the environment. “The world’s waiting to see if we get the confinement time and then hold it for a long pulse,” PPPL’s Gates says.

Success could mean a course change for fusion. The next step after ITER is a yet-to-be-designed prototype power plant called DEMO. Most experts have assumed it would be some sort of tokamak, but now some are starting to speculate about a stellarator. “People are already talking about it,” Gates says. “It depends how good the results are. If the results are positive, there’ll be a lot of excitement.”

[xplosive]

De kijk van DARPA op de toekomst :

Forward to the Future: Visions of 2045

Today—October 21, 2015—is famous in popular culture as the date 30 years in the future when Marty McFly and Doc Brown arrive in their time-traveling DeLorean in the movie “Back to the Future Part II.” The film got some things right about 2015, including in-home videoconferencing and devices that recognize people by their voices and fingerprints. But it also predicted trunk-sized fusion reactors, hoverboards and flying cars—game-changing technologies that, despite the advances we’ve seen in so many fields over the past three decades, still exist only in our imaginations.

A big part of DARPA’s mission is to envision the future and make the impossible possible. So ten days ago, as the “Back to the Future” day approached, we turned to social media and asked the world to predict: What technologies might actually surround us 30 years from now? We pointed people to presentations from DARPA’s Future Technologies Forum, held last month in St. Louis, for inspiration and a reality check before submitting their predictions.

Well, you rose to the challenge and the results are in. So in honor of Marty and Doc (little known fact: he is a DARPA alum) and all of the world’s innovators past and future, we present here some highlights from your responses, in roughly descending order by number of mentions for each class of futuristic capability:

Space: Interplanetary and interstellar travel, including faster-than-light travel; missions and permanent settlements on the Moon, Mars and the asteroid belt; space elevators
Transportation & Energy: Self-driving and electric vehicles; improved mass transit systems and intercontinental travel; flying cars and hoverboards; high-efficiency solar and other sustainable energy sources
Medicine & Health: Neurological devices for memory augmentation, storage and transfer, and perhaps to read people’s thoughts; life extension, including virtual immortality via uploading brains into computers; artificial cells and organs; “Star Trek”-style tricorder for home diagnostics and treatment; wearable technology, such as exoskeletons and augmented-reality glasses and contact lenses
Materials & Robotics: Ubiquitous nanotechnology, 3-D printing and robotics; invisibility and cloaking devices; energy shields; anti-gravity devices
Cyber & Big Data: Improved artificial intelligence; optical and quantum computing; faster, more secure Internet; better use of data analytics to improve use of resources
A few predictions inspired us to respond directly:

“Pizza delivery via teleportation”—DARPA took a close look at this a few years ago and decided there is plenty of incentive for the private sector to handle this challenge.
“Time travel technology will be close, but will be closely guarded by the military as a matter of national security”—We already did this tomorrow.
“Systems for controlling the weather”—Meteorologists told us it would be a job killer and we didn’t want to rain on their parade.
“Space colonies…and unlimited cellular data plans that won't be slowed by your carrier when you go over a limit”—We appreciate the idea that these are equally difficult, but they are not. We think likable cell-phone data plans are beyond even DARPA and a total non-starter.
So seriously, as an adjunct to this crowd-sourced view of the future, we asked three DARPA researchers from various fields to share their visions of 2045, and why getting there will require a group effort with players not only from academia and industry but from forward-looking government laboratories and agencies:

Pam Melroy, an aerospace engineer, former astronaut and current deputy director of DARPA’s Tactical Technologies Office (TTO), foresees technologies that would enable machines to collaborate with humans as partners on tasks far more complex than those we can tackle today:



Justin Sanchez, a neuroscientist and program manager in DARPA’s Biological Technologies Office (BTO), imagines a world where neurotechnologies could enable users to interact with their environment and other people by thought alone:



Stefanie Tompkins, a geologist and director of DARPA’s Defense Sciences Office (DSO), envisions building substances from the atomic or molecular level up to create “impossible” materials with previously unattainable capabilities:



Check back with us in 2045—or sooner, if that time machine stuff works out—for an assessment of how things really turned out in 30 years.

[Pilgrim]

Nissan toont concept zelfrijdende auto voor 2020

Gepubliceerd: 28 oktober 2015



Nissan heeft een conceptauto onthuld met het zelfrijsysteem IDS. De Japanse automaker hoopt dat de techniek tegen 2020 in meerdere wagens kan worden ingebouwd.

De conceptauto is onthuld op de Tokyo Motor Show, maakte Nissan woensdag bekend.

Volgens Nissan kunnen zelfrijdende auto’s met de techniek van Nissan de rijstijl en voorkeuren van de gebruiker overnemen. Het gaat daarbij om onder meer de manier van gas geven, bochten nemen en remmen.

Ook blijft het systeem actief als de autobestuurder zelf rijdt. Het zelfrijsysteem wordt daarmee en hulp voor de bestuurder. Bij gevaar kan de auto uit zichzelf uitwijken of remmen.



Dubbel interieur
Behalve het zelfrijsysteem is de conceptauto van Nissan uitgerust met een dubbel interieur. Als de bestuurder het zelfrijsysteem inschakelt, krijgen inzittenden meer ruimte.

Ook komt er een scherm tevoorschijn waarbij de inzittenden met stemcommando’s en bewegingen het zelfrijsysteem kunnen instellen. Het licht in de auto en de positie van de stoelen worden ook veranderd.

De conceptauto is gemaakt van duurzame materialen. Nissan zegt dat de auto model staat voor een toekomst met zelfrijdende en minder vervuilende auto’s.

Door: NU.nl

http://www.nu.nl/gadgets/4154067/nissan ... -2020.html

[xplosive]

Niet alleen auto's, maar ook motoren komen aan de beurt :

Yamaha Motobot: zijn we gedoemd tot duopassagier?

Tesla is de eerste autofabrikant met een model dat zelfstandig kan rijden. Kunnen motoren dat straks ook? Maak kennis met Yamaha Motobot.

Yamaha Motobot lijkt op een figuur uit de populaire filmserie Transfomers, maar de werkelijkheid is minder rock ’n roll. Yamaha Motobot is door Yamaha ontwikkeld en wordt door de R&D afdeling ingezet om de veiligheid van motorrijders te verbeteren.
Yamaha gebruikt de nakende Tokyo Motor Show als het moment om met Motobot te pronken. Motobot is - in Yamaha taal – ‘een autonoom rijdende, mensachtige robot waarin een mix is gebruikt van Yamaha’s kennis omtrent motor –en robottechniek’. En het is niet zo maar een dingetje.
Yamaha Motobot, die met gemak snelheden rijdt van 200 km/u, registreert de bewegingen van een motor op verschillende snelheden. Het doel is om die vaak complexe bewegingen te controleren, vooral als een motor hoge snelheden rijdt. Daarvoor worden allerlei controlemiddelen in stelling gebracht die zeer accuraat met elkaar moeten samenwerken. Uiteindelijk moet die er voor zorgen dat een motorrijder niet volstrekt kansloos is wanneer ie in een hachelijke situatie verzeild raakt. Toekomstige rijveiligheidsystemen moeten die kans op een ongeluk op den duur sterk verkleinen. En daaraan helpt Motobot een handje mee.
Kortom: de tijd dat we als duo achterop bij Motobot door Nederland en verder toeren, is nog ver van ons verwijderd.

Tsja, wat is "ver"? Dat is een relatief begrip natuurlijk.

[Pilgrim]

Nieuwe generatie-ruimtepakken brengen radicale verbetering

Door Germen · 8 november 2015

Ruimtepakken zijn erg log. Sinds 1969 is er eigenlijk weinig veranderd. Dat gaat nu veranderen. Maak kennis met de Biosuits.

De eerste ruimtepakken, zoals gebruikt bij ruimtewandelingen en de Apollo-missies op de maan, waren logge en lompe pakken die meer weg hadden van miniatuur ruimteschepen dan een pak. Bijvoorbeeld een schroefje aandraaien op een maanlander is verre van eenvoudig, als je (in het geval van NASA’s Extravehicular Mobile Unit) in een soort ridderharnas van 113 kg rondloopt. In de ruimte ben je weliswaar gewichtsloos, maar massa blijft even traag, waardoor je minstens je lichaamsgewicht mee moet verplaatsen. Op een planeetoppervlak heb je een nog groter probleem.



Biosuits, ontwikkeld door astronautisch ingenieur Dava Newman van de technische universiteit MIT in Boston, Massachusetts, en haar team, bestaan uit een dunne laag gevoerd geheugenmetaal. Ze sluiten nauwer aan op de huid, zonder dat er een dikke luchtlaag tussen zit. Daardoor wordt bewegen veel gemakkelijker.


Links de Bio-Suit, rechts het logge model dat NASA nu gebruikt. Bron: NASA

Vrouwenhaters zullen naar aanleiding van de ‘modeshow’ in het filmpje waarschijnlijk wijzen op de onverbeterlijke pronkzucht van het schone geslacht, maar ik denk dat ook de meest chauvinistische mannelijke astronauten graag vaarwel zeggen tegen het onhandelbare koekblik van de eerste generatie en deze inruilen voor deze elegante opvolger.

Hieronder een uitgebreidere TEDx-presentatie waarin ook andere modellen aan bod komen.



Bron: MIT, Man Vehicle Laboratory

http://www.visionair.nl/ideeen/nieuwe-g ... rbetering/

[xplosive]

Het nieuwste robot speeltje, Alpha 2 :

[Pilgrim]

Huawei onthult supersnelle oplaadtechniek

Gepubliceerd: 14 november 2015

De Chinese smartphonefabrikant Huawei heeft tijdens een symposium over batterijen in Japan een supersnelle manier van opladen getoond.

Tijdens de demonstratie laadden de Chinezen een 3000mAh-accu van 0 naar 48 procent in 5 minuten. Een 600mAh-batterij werd tot 68 procent opgeladen in slechts 2 minuten. Ter referentie: de iPhone 6S beschikt over een 1750mAh-batterij en de Galaxy S6 heeft een 2550mAh-batterij.

Huawei claimt dat de nieuwe techniek, die met het supersterke en supergeleidende grafeen werkt, ervoor zorgt dat batterijen 10 keer zo snel worden opgeladen, zonder dat het ten koste gaat van de levensduur van de batterijen.

"We zijn ervan overtuigd dat deze doorbraak in snel opladen tot een nieuwe revolutie in elektronische apparaten leidt", schrijft het bedrijf in een persbericht. "Binnenkort kunnen we onze batterijen opladen in de tijd die het kost om een kopje koffie in te schenken!"

Door: NU.nl

http://www.nu.nl/mobiel/4164858/huawei- ... hniek.html

[Hans v d Mortel sr]

Wanneer komt uit islam niet een keer zo'n positief bericht?

Het antwoord erop geven is mogelijk gemaakt door eerst de vraag stellen.

Islam is een parasietenreligie!

[Pilgrim]

Experimenten op mensen met geheugenchip begonnen

Door Germen · 16 november 2015

Na geslaagde experimenten op muizen en apen, experimenteert de universiteit van Zuid Californië UCLA nu op mensen met een chip, die herinneringen vastlegt.

Geheugenproblemen
Honderden miljoenen mensen lijden aan geheugenproblemen. Ook voor mensen met een ‘normaal’ geheugen, zou een hardware uitbreiding die herinneren makkelijker maakt, zeer welkom zijn. Om maar niet te spreken van de mogelijkheden om herinneringen in de cloud of in een flash memory op te slaan. Je zou zo in een fractie van een seconde een nieuwe taal kunnen leren, of een ander vak. Kortom: best belangrijk.

Memory access
DARPA, het onderzoeksinstituut van het Amerikaanse leger (op zich reden om extra goed op te letten), betaalt Theodore Berger, een gepromoveerd biomedisch ingenieur aan UCLA, om baanbrekend onderzoek te doen naar de mogelijkheden om herinneringen in te lezen en vast te leggen. Kortom: read en write-access tot ons geheugen.

Hippocampus
Dit is op het eerste gezicht extreem lastig. Onze hersenen zijn radicaal anders van structuur dan de Neumann-architectuur gebaseerde computers van nu. In ons brein zit geen processor, maar rond de honderd miljard neuronen, hersencellen die onderling verbonden zijn met dendrieten (de input) en een axon (de outputkabel). Toch lijkt het Berger nu gelukt te zijn, dit na 35 jaar noeste arbeid. Hiervoor kraakte hij de code van de ‘microcontroller’ van het brein dat korte-termijn herinneringen naar het lange-termijn geheugen overplaatst: de hippocampus. Deze ligt diep onder de hersenschors, tegen het limbische systeem aan.


De hippocampus, zoals getekend door de negentiende-eeuwse bioloog Golgi. Bron: Wikimedia Commons.

De hippocampus krijgt in het gebied CA3 prikkels binnen, die in de hippocampus worden bewerkt en via het gebied CA1 worden verstuurd naar de geheugenopslag: de cortex (hersenschors).

Als je in staat zou zijn de functie van de hippocampus te kraken, zou je naar believen dingen kunnen onthouden, uiteraard met de beperkingen van de (vrij langzame) biologische hardware van het brein.

Herinnering opgeslagen op chip
Dit laatste heeft Berger nu voor elkaar gekregen. Hiervoor ging hij uit van de stelling, dat herinneringen bestaan uit series elektrische pulsen. Zo communiceren neuronen namelijk met elkaar. Hij stelde ratten bloot aan de bekende hefboom met beloning en luisterde de neuronen van hun hippocampus af. Hij sloeg de CA1-signalen, de output, op in een chip. Vervolgens kreeg het proefdier een middel waardoor de lange-termijn geheugenopslag wordt geremd. De rat wist hierdoor niet meer dat het overhalen van de hendel een beloning betekende. Nadat de opgeslagen reeks prikkels weer door werd gegeven aan gebied CA1, herkreeg de rat de herinnering. Voor het eerst in de geschiedenis is het hierdoor gelukt om een herinnering (bij ratten althans) digitaal op te slaan en weer terug te halen [1]. Hierbij moet je dan wel bedenken dat herinneringen nog een vervolgbewerking ondergaan in de cortex en soms pas na jaren definitief als lange-termijn herinnering worden opgeslagen. Voor het middellange-termijn geheugen werkt het principe goed.

Apen en mensen
De vervolgstap die het team nam was het opslaan van beelden bij dieren met een ingewikkelder brein: apen. Beelden worden bij apen en dus ook mensen verwerkt in de prefrontale cortex. Ook hier werd gemeten wat het verband was tussen CA3-input en CA1-output. Na enige wiskundige bewerkingen slaagde het team erin om in 80% van de gevallen een juiste voorspelling te doen van hoe de CA1-output er uit zou komen te zien. Met andere woorden: hun apparaat kan de hippocampus bijna geheel vervangen. Wat ook bleek: het team slaagde erin om een uitgeschakelde hippocampus te vervangen en herinneringen vast te leggen. Apen met geheugenstoornissen bleken hiervan genezen te kunnen worden door het implantaat.[2].

Ethische kanten
De volgende stap, in 2014, werd genomen in samenwerking met twaalf menselijke vrijwilligers. Gezien de gevaren van hersenoperaties kozen de onderzoekers voor epilepsiepatiënten, die al over elektroden in het brein beschikken. Epilepsie wordt gekenmerkt door ongecontroleerde explosies van vurende neuronen. Bij de groep vrijwilligers tastte de ziekte hun hippocampus aan. Ook hier werd dezelfde strategie toegepast. Over de voorlopige resultaten doet de groep geen mededelingen, maar er lijkt sprake te zijn van een positief resultaat wat betreft het vormen van herinneringen[3]. Dit zou erg groot nieuws zijn. Dan zijn we namelijk op de goede weg wat betreft het behandelen van ziekten als Alzheimer en andere geheugenstoornissen. Er is ook een keerzijde aan deze techniek. Hiermee kan je namelijk valse herinneringen implanteren. Gelukkig lijkt Berger dit zeer goed te beseffen[4] en kiest daarom bewust voor een prothese die alleen de patiënt helpt herinneringen beter op te slaan. Niet om door iemand anders herinneringen naar keuze te implanteren. In Bergers woorden, “I mean, that has a creep factor of about, on a scale from 1-10 it’s about a 12.”. Enter Manchurian Candidate e.d.

Bronnen
1. Berger TW, Hampson RE, Song D, Goonawardena A, Marmarelis VZ, Deadwyler SA. A cortical neural prosthesis for restoring and enhancing memory. Journal of neural engineering. 2011;8(4):046017. doi:10.1088/1741-2560/8/4/046017.
2. Hampson RE, Gerhardt GA, Marmarelis V, Song D, Opris I, Santos L, Berger TW, Deadwyler SA., Facilitation and restoration of cognitive function in primate prefrontal cortex by a neuroprosthesis that utilizes minicolumn-specific neural firing.J Neural Eng. 2012 Oct;9(5):056012. Epub 2012 Sep 13.
3. Brain implant could help people with memory loss, Alzheimer News, 2015
4. Lezing Theodore Berger op Global Future 2045 Congress, 2015

http://www.visionair.nl/wetenschap/expe ... -begonnen/

[Hans v d Mortel sr]

Maak kennis met de Hyperloop.

The Hyperloop is a conceptual high-speed transportation system put forward by entrepreneur Elon Musk, incorporating reduced-pressure tubes in which pressurized capsules ride on an air cushion driven by linear induction motors and air compressors. As of 2015, designs for test tracks and capsules are being developed, with construction of a full-scale prototype scheduled for 2016.

A preliminary design document was made public in August 2013, which included a notional route running from the Los Angeles region to the San Francisco Bay Area, paralleling the Interstate 5 corridor for most of its length. Preliminary analysis indicated that such a route might obtain an expected journey time of 35 minutes, meaning that passengers would traverse the 354-mile (570 km) route at an average speed of around 598 mph (962 km/h), with a top speed of 760 mph (1,220 km/h). Cost estimates were US$6 billion for a passenger-only version, and US$7.5 billion for a version transporting passengers and vehicles.

The cost projections for the notional California route were questioned by transportation engineers in 2013, who found the sum unrealistically low given the scale of construction and reliance on unproven technology. The technological and economic feasibility of the idea is unproven and a subject of significant debate.

Voor wie verder geïnteresseerd is: Hyperloop

Het schijnt dat twee Nederlandse bollebozen (studenten TU?) een verbeterd idee gaan aanbieden. De Hyperloop gaat dan bijna geen energie verbruiken en werkt op een magnetisch veld. Meer weet ik er niet over te vertellen. Vernomen via de radio.

Inschrijven met haalbaarheidsideeën voor de Hyperloop is nog mogelijk (Xplosive misschien?): Hyperloop Competition

Het voordeel van tunneltransport is de hoge snelheid die je ermee kunt bereiken, sneller dan een passagiersvliegtuig en het is net zo veilig, misschien wel veiliger. De snelheid die bereikt kan worden is 1000 km per uur. Even in een wip naar Parijs. Of de koffie nog wel in je beker blijft hangen is nog maar de vraag.

Het tunnelsysteem kan ook onder de grond gerealiseerd worden. Wat willen we nog meer? Onthaasten? Het lijkt er niet op!

[Pilgrim]

Robots leren andere robots hoe ze objecten moeten oppikken

Gepubliceerd: 17 november 2015

Robots kunnen veel sneller leren hoe ze bepaalde objecten op moeten pikken als ze een informatie delen.

Dat blijkt uit onderzoek van Stefanie Tellex, een professor aan de prestigieuze Amerikaanse Brown Universiteit.

Zij liet robots met sensoren, infraroodcamera's en grijpverlengstukken zelf uitvogelen hoe ze een bepaald object op moesten pakken. Dat kan lang duren, maar als de robot er eenmaal achter is kan hij die informatie delen met andere robots die met dezelfde instrumenten zijn uitgerust.

"We hebben nu hele krachtige algoritmes die lessen kunnen trekken uit grote datasets", legt Tellex uit aan Technology Review. "Maar deze algoritmes vereisen wel praktische kennis. Robots die door vallen en opstaan leren iets te doen, zijn een prachtige bron van het soort praktische kennis dat we nodig hebben."

Als alle 300 testrobots van het soort dat Tellex gebruikte beide armen gebruiken om te leren hoe objecten op te pakken, dan zouden ze in slechts elf dagen kunnen leren hoe ze een miljoen verschillende objecten kunnen oppakken.

De bedoeling is dat de robots uiteindelijk hetzelfde lerende vermogen als kinderen aan de dag leggen. Kinderen leren veel sneller van vorige ervaringen als ze leren om een nieuw object op te pakken.

Door: NU.nl

http://www.nu.nl/gadgets/4166829/robots ... ikken.html

[xplosive]

Neurala Releases World’s First Software App To Create An Autonomous Self-Flying Drone Camera

BOSTON, MA (PRUnderground) November 17th, 2015

Creating video selfies and dronies became significantly easier with Neurala Selfie Dronie (http://www.neurala.com/products/selfie-dronie-drone/), new software announced today by Neurala, a Boston-based robotics company known for its high-end robotic intelligence software designed for use by NASA and the US Air Force. There is no need to buy a specialized selfie drone to get stunning videos with hands-free operation.

Neurala Selfie Dronie uses advanced artificial intelligence, deep learning and vision to create a self-flying, autonomous drone. The Neurala software analyzes what the camera sees and automatically sends commands to keep the video on the subject as it flies. It is not necessary to wear a special device or to carry a cell phone, as other solutions require.

Even though it uses state-of-the-art technology, Neurala Selfie Dronie is extremely easy to use. Just select a person or object on the screen and press a button to start the selfie or dronie. Users can participate in their activities instead of operating the controls.

“We are disrupting the market. You don’t need $1000 specialized self-flying camera drones plus a different drone for your flying hobby. You can buy a drone like the $500 Parrot Bebop, add our software, and use one drone for everything,” said Massimiliano Versace, Neurala CEO.

Neurala’s approach differs from the specialized self-flying drones that use specialized tracking hardware or the GPS on a phone. Instead, the user selects an object by moving a box on their iPhone, iPad or Android screen. Once the object is selected, Neurala’s vision processing software locks onto the subject visually. Then, when ready, the user tells the Neurala software to fly one of two patterns:

• · A selfie, which flies an arc around the video’s subject (up to 180-degrees) while keeping the drone camera pointed directly at the subject.
  
  · A dronie, which zooms the drone backward and upwards to take beautiful aerial panoramic videos while keeping the drone camera pointed directly at the subject.

“Neurala software ‘sees’ the subject. He or she doesn’t need to do anything special, carry anything special or act in an unusual way,” Versace said. “Typically, Neurala produces hard core software brains for robots which use vision. That work is really complicated. We are now making it available for consumers.”

Neurala Selfie Dronie will be available this month from the Apple AppStore and will soon be available from Google Play. An iPad Air, iPad Air 2, iPad Mini 3, iPhone 5s or iPhone 6 is required as is a Parrot Bebop or Bebop 2. Retail price is $4.99, but the software will be on sale until January 10, 2016 for 99cents. Versions of Neurala Selfie Dronie for other popular drones will be released in early 2016.

About Neurala, Inc.

Neurala, Inc. (http://www.neurala.com) creates software that makes robots, drones, toys, consumer electonics, self-driving cars and smart devices (ioT) more autonomous, engaging and useful. The patent-pending Neurala Intelligence Engine (NIE) is based on the way the human brain works using passive sensors (e.g., cameras like eyes and microphones like ears), make intelligent decisions and act. NIE is based on technology that Neurala developed for NASA for planetary exploration and for the U.S. Air Force Research Labs. The company offers a Software Developers Kit (SDK) for companies wishing to integrate intelligence into their products. Neurala also offers two consumer apps: Neurala Selfie Dronie powers autonomous flight in drones to take stunning videos without human operation or specialized hardware. Neurala Roboscope turns a Parrot Jumping MiniDrone into a self-driving robot that can autonomously and playfully \\\”attack\\\” objects in the real world. The company was founded in 2006 and is a graduate of TechStars Boston 2013. It received a seed round of investment of nearly $1-million, led by Tim Draper and Robolution Capital. Follow Neurala on Twitter at @Neurala, on Facebook at http://www.facebook.com/neurala, or on YouTube at http://www.youtube.com/c/NeuralaTV.

Er zitten griezelige kanten aan deze vliegende autonome "follow your target" robotjes ("drones") wat mij betreft.

[xplosive]

Air Force torch cuts through locks like a hot knife through butter

by Jon Fingas | @jonfingas | November 18th 2015 At 11:11am

Firefighters, police and soldiers don't have many good options when they want to breach a door: blowtorches and lock picks are usually slow, while battering rams, explosives and guns aren't exactly subtle. The US Air Force and EMPI recently crafted a far better solution, though. Their TEC Torch creates a brief but super-hot (5,000F) metal vapor jet that cuts through steel in less than a second, making short work of virtually any lock. In some ways, it's like Star Wars' Qui-Gon Jinn cutting through doors with a lightsaber -- it's just faster and less dramatic.

The torch was originally built for special forces that wanted a simple, handheld breaching tool. However, it should also be very useful for civilians. EMPI sees firefighters using it to get into burning buildings, and it could also come in handy for everything from salvage operations to cutting underwater cables. No matter what, it's clear that metal alone isn't much of a deterrent to authorities who want in.

Met zo'n apparaat kunnen kwaadwillenden binnen 'no time' willekeurig welke woning binnendringen. Volgens mij wordt de wereld met dit apparaat (en de straks verbeterde versies hiervan) weer een stuk minder veilig. Heeft het straks überhaupt nog zin om je huis als een bunker met zware deuren en sloten toe te rusten? De beste beveiliging lijkt nog altijd sociale buurtcontrole (met autonome camera's) te zijn (en eventueel buurtknokploegen).

[Mahalingam]

Dat wordt dan teruggaan naar de middeleeuwen: gewoon dikke houten deuren.
Want daar brand je niet doorheen met dat ding.

[xplosive]

Dat wordt dan teruggaan naar de middeleeuwen: gewoon dikke houten deuren.
Want daar brand je niet doorheen met dat ding.

Euhh ..... hout brandt niet ??!!

[Pilgrim]

Wifi-signaal kan apparaten van energie voorzien

Geschreven door Tim Kraaijvanger op 19 november 2015

Het ‘internet of things’, domotica en e-health zijn belangrijke onderwerpen en gaan zorgen voor een revolutie in huis. Het huis van de toekomst – maar ook jouw lichaam – is in de toekomst uitgerust met honderden sensoren. Deze kleine apparaatjes communiceren met elkaar. Zo bespreken jouw koelkast en voorraadkast welke boodschappen er gehaald moeten worden, bewaakt de thermostaat het stroomverbruik en waarschuwt een sensor in de muur als er sprake is van lekkage. Maar hoe worden deze sensoren van elektriciteit voorzien?

Op deze laatste vraag hebben wetenschappers van de universiteit van Washington een antwoord gevonden: wifi! Wifi-signalen kunnen ingezet worden om kleine sensoren en apparaten van elektriciteit te voorzien. Vrijwel iedereen heeft een draadloze modem in huis staan en dit apparaat staat 24/7 aan. Perfect dus!

“We hebben nu voor het eerst aangetoond dat je met wifi sensoren in camera’s en andere apparaten kunt activeren”, zegt hoofdonderzoeker Vamsi Talla van de universiteit van Washington. In het paper – dat volgend maand wordt gepresenteerd – is beschreven hoe wifi-signalen een temperatuursensor, een lage resolutiecamera en een oplader voor de Jawbone-armband van energie voorzien. “We hebben ook een systeem ontwikkeld om een wifi-router te gebruiken als stroombron én als router. De kwaliteit van de verbinding verslechtert niet wanneer een router als stroombron wordt ingezet.”

Zoals je wellicht weet kan een wifi-router golven over meerdere kanalen verspreiden. Stel, jouw buurman gebruikt kanaal 9, dan is het slim om kanaal 10 te gebruiken, zodat de signalen niet botsen. Wat de router van de Amerikaanse wetenschappers uniek maakt is dat alle kanalen worden ingezet om flinke pakketjes te sturen. Jij merkt hier niets van. Kanaal 10 wordt namelijk alleen gebruikt voor de wifi-verbinding, terwijl de andere kanalen de sensoren draadloos van stroom voorzien.

De onderzoekers zetten verschillende apparaten in, waaronder een lage resolutiecamera. Deze camera was enkele meters verwijderd van de wifi-router en was in staat om de elektriciteit op te slaan. Hierdoor kon de camera iedere 35 minuten een foto maken. Daarnaast werd het zogenoemde PoWiFi-systeem ingezet om een Jawbone Up24-armband op te laden van 0 tot 41 procent in 2,5 uur tijd. De technologie is in zes huishoudens getest.

De volgende stap is om het PoWiFi-systeem te verbeteren. Routers worden steeds krachtiger, waardoor de signalen alsmaar verder reiken. Daar kan PoWiFi gebruik van maken.

Duizend keer sneller
Dankzij het Internet of Things en de explosieve groei van draadloze apparaten is het belangrijk dat draadloos internet (wifi) sneller wordt. Nederlanders werken in een lab van TU Eindhoven aan wifi van de toekomst. Eén van de doelstellingen van het CTWe is om wifi met een snelheid van 1 terabit (oftewel 1000 gb) per seconde te realiseren. Dit is duizend keer sneller dan het huidige wifi.

http://www.scientias.nl/wifi-signaal-kergie-voorzien/

[Pilgrim]

Ruimtebedrijf Amazon-oprichter behaalt eerste raketlanding op aarde 

Gepubliceerd: 24 november 2015


Foto: Blue Origin

Het is Blue Origin, het ruimtevaartbedrijf van Amazon-oprichter Jeff Bezos, voor het eerst gelukt om een raket de ruimte in te schieten en weer op aarde te laten landen.

De eerste raketlanding ooit geeft het bedrijf een voorsprong in de strijd om de eerste herbruikbare raket ter wereld te maken. Blue Origin verraste door de mijlpaal voor concurrent SpaceX van Tesla-oprichter Elon Musk te behalen.

SpaceX heeft al meermaals geprobeerd om een raket te laten landen op aarde, maar vooralsnog mislukte dat steeds. De raketten van SpaceX landden te hard op het daarvoor bestemde platform. In juni ging ook een lancering van SpaceX mis en ontplofte een onbemande raket met voorraden voor het internationale ruimtestation ISS.

De raket van Blue Origin werd maandag vanuit Texas gelanceerd tot een hoogte van ongeveer honderd kilometer. Hij landde vervolgens weer met een beperkte snelheid van rond de zeven kilometer per uur. Het bedrijf plaatste een video van de lancering en de landing op zijn website.



Platform
Tijdens de daling begonnen de motoren van de BE-3-raketmotor vanaf een hoogte van ongeveer 1.500 meter weer te vuren, waardoor de veilige landing mogelijk werd. Een ruimtecapsule werd door de raket op zijn hoogste punt afgestoten. De capsule landde eveneens veilig, met behulp van een parachute.

In de video is te zien dat de Blue Origin-raket netjes op het daarvoor bestemde platform landt. Het bedrijf plaatste dit platform in de woestijn, terwijl SpaceX tot nu toe steeds heeft geprobeerd om zijn raketten op een drijvend platform te laten neerkomen.

Goedkoper
Blue Origin en SpaceX proberen raketten herbruikbaar te maken omdat dit de ruimtevaart een stuk goedkoper zou kunnen maken. Nu wordt met elke lancering nog een grote hoeveelheid materiaal vernietigd.

Herbruikbare raketten zouden ook ruimtevaarttoerisme mogelijk kunnen maken. Mensen die als een van de eersten zo'n vlucht willen maken, kunnen zich bij Blue Origin al inschrijven.

"Een gecontroleerde landing is niet makkelijk, maar kan er makkelijk uitzien als het juist wordt uitgevoerd", schrijft oprichter Bezos op Twitter.

Musk
Concurrent Elon Musk heeft Bezos en zijn team dinsdag gefeliciteerd met hun landing. Daarbij plaatst hij de kanttekening dat de raket van Blue Origin weliswaar de ruimte heeft gehaald, maar zijn lading niet in een baan om de aarde kon krijgen.

Daarvoor moet een raket veel sneller gaan, wat het vervolgens weer moeilijker maakt om te landen. De raket van Blue Origin haalde ruim drie keer de snelheid van het geluid, maar om in een baan om de aarde te komen had hij tien keer zo snel moeten gaan.

De raketten van SpaceX moeten hun capsules wel in een baan om de aarde kunnen krijgen, omdat deze het ISS moeten bereiken. SpaceX zelf voerde in 2012 en 2013 al tests uit met de Grasshopper-raket, die een maximale hoogte van 744 meter bereikte. Daarmee kon het bedrijf wel weer landen.

Kolonie
Blue Origin heeft op de lange termijn als doel om "een langdurige menselijke aanwezigheid in de ruimte" mogelijk te maken, en om een kolonie te stichten op een andere planeet.

De gebruikte New Shepard-raket, die door Bezos "dat meest zeldzame beest" wordt genoemd, staat inmiddels weer gestald op de basis van Blue Origin in Texas.

Door: NU.nl

http://www.nu.nl/gadgets/4170949/ruimte ... e-origin-3

[xplosive]

Dit is interessant nieuws. Hiermee komt ook de mogelijkheid dichterbij om herbruikbare raketten op Mars te laten landen. Elon Musk maakte nog wel terecht de kanttekening dat het succesvol landen van een raket die in een baan om de aarde is gebracht nog moet gebeuren. Het is sowieso goed als er meerdere spelers op de ruimtevaart-markt zijn die elkaar kunnen stimuleren nóg beter hun best te doen.

[Pilgrim]

Li-Fi, razendsnel netwerken met ledlampje

Door Germen · 24 november 2015

De Schotse professor Harold Haas ontwikkelde een communicatiesysteem dat bijna te mooi is om waar te zijn en nog oersimpel bovendien. Li-Fi verslaat wifi op bijna alle terreinen met stukken.

Wat is Li-Fi?
Stel je voor, je kan een complete film downloaden in enkele seconden. Hiervoor hoef je geen netwerkkabel in je geplaagde laptopje te prikken. Of alle Wi-Fi kanalen van je router met obscure technische trucjes aan elkaar te knopen. Nee, het enige wat je hoeft te doen is het ding in het bereik van je lamp in het plafond te leggen. Die is namelijk door een kleine uitbreiding in de fitting omgetoverd tot een Li-Fi zender. De flikkeringen gaan honderden miljoenen malen sneller dan de mens waar kan nemen. De bandbreedte van Li-Fi is enorm: tienduizend keer zo groot als die van alle radiofrequenties samen. Technici van het Mexicaanse bedrijf Sisoft bereikten tot 10 Gb per seconde. Dat betekent: snel genoeg om een complete blu-ray film over te zenden binnen de vijf seconden. Sneller dan harde schijven zelfs.

Hoe werkt Li-Fi?
Centraal in Li-Fi staan twee welbekende elektronische componenten, de transistor en de LED, en een minder bekende, de fotocel. Een datasignaal bestaat uit korte spanningspulsjes (de enen), waartussen spanningsloze periodes (de nullen) liggen. Kortom stroom. Een transistor (elektrofanaten kennen het ding met drie pootjes) laat alleen stroom door, als de stuurstroom met het datasignaal aan staat (het signaal 1 doorgeeft). De transistor laat dan stroom door naar de LED. Die gaat precies op de maat van het datasignaal knipperen. Dit is de complete zender. Deze bestaat dus uit welgeteld twee onderdelen. Dat is bij een wifi-modem wel anders.

Uiteraard moet het signaal ook ontvangen worden. Omdat ruis een probleem is, moet dit weggevangen worden. Dit vereist een ingewikkelder schakeling. Overigens nog steeds simpeler dan een wifi-ontvanger. Uiteraard moeten er ook communicatieprotocollen en dergelijke mee worden gestuurd, maar in feite is dit de gehele techniek.



Wat kan je met Li-Fi?
Li-Fi is te vergelijken met een onzichtbare glasvezelkabel. Gegevensuitwisseling tussen twee mensen wordt veel sneller. Door de eenvoud en de snelheid kunnen ook kleine gadgets, die het Internet of Things uit gaan maken, hiervan gebruik maken. Kabels leggen is nu in feite niet meer nodig, behalve wellicht van de modem naar de lamp. Want zelfs door de muur teruggekaatst licht blijkt nog 70 Mbit per seconde toe te laten. Dat is meer dan de meeste breedbandabonnementen nu. Je zou bij wijze van spreken de inhoud van een complete draagbare harddisk met duizend films in een paar uur via een ledlamp laten streamen en al je vrienden of collega’s zo kunnen voorzien van een jaar fulltime filmkijkplezier. Realistische virtual en augmented reality wordt hiermee een peulenschil. De bandbreedte is er nu gewoon. Ook aantrekkelijk aan Li-Fi is de lage prijs, bij massaproductie tien keer zo goedkoop als wi-fi. Kortom: het lijkt erop dat Li-Fi het leven een stuk leuker gaat maken.



http://www.visionair.nl/ideeen/filosofi ... ledlampje/

[xplosive]

Li-Fi lijkt mij een interessante toepassing voor de bewoonde wereld, maar als ik willekeurig ergens midden in het bos mobiel wil bellen dan zie ik nu niet in hoe ik dat met behulp van Li-Fi zou kunnen.

[Pilgrim]

Techniek lifi honderd keer sneller dan wifi in kantoortest Estland

Gepubliceerd: 26 november 2015

Een eerste test met de nieuwe internettechnologie lifi buiten een laboratorium is succesvol verlopen. Het draadloze netwerk bereikte een snelheid van 1 gigabit per seconde (Gbps).

Lifi is daarmee zeker honderd keer sneller dan de huidige wifi-techniek, meldt de Britse krant International Business Times.

De techniek is getest door het Estlandse bedrijf Velmenni in kantoren in Tallinn. In theorie kan met lifi een snelheid van 224 Gbps worden gehaald.

Ledlampen
Lifi werkt met ledlampen die door snel te knipperen data kunnen versturen. In plaats van met een antenne wordt de straling met een fotodetector opgevangen en omgezet in een digitaal signaal.

Directeur Deepak Solanki van Velmenni zei tegen de Britse krant dat hij verwacht dat de technologie in drie of vier jaar op de consumentenmarkt komt.

Door: NU.nl

http://www.nu.nl/internet/4172661/techn ... tland.html

[Pilgrim]

TU Delft naar tweede ronde in Hyperloop-wedstrijd

Gepubliceerd: 26 november 2015

Een team van de TU Delft gaat begin volgend jaar naar Texas om een conceptversie van het futuristische vervoersmiddel Hyperloop te presenteren.

Het team is door naar de volgende wedstrijd van de Hyperloop-wedstrijd, die wordt georganiseerd door SpaceX-topman Elon Musk.

Hij bedacht het concept achter het systeem, waarbij capsules razendsnel door een buis reizen. De buis wordt vacuum getrokken, waardoor er nauwelijks luchtweerstand is. Musk besloot het idee niet zelf uit te voeren, maar in plaats daarvan anderen de kans te geven om ermee aan de slag te gaan.

Tim Houter, leider van het Hyperloop-team van de TU Delft, zegt tegen NU.nl dat zijn team in eerste instantie alleen een digitaal concept gaat presenteren bij ruimtevaartbedrijf SpaceX. Als het team dan nog een selectieronde doorstaat, wordt in de zomer van 2016 daadwerkelijk een prototype gebouwd.

Magneten
Houter, die de leiding over het team nam nadat hij zijn bachelor werktuigbouwkunde afrondde aan de TU Delft, weet niet hoeveel teams er nu nog over zijn van de 125 die een idee indienden. Rond de Hyperloop-competitie zijn behalve universiteitsteams ook verschillende startups ontstaan die het snelste en meest efficiënte Hyperloop-systeem willen ontwikkelen.

Daar kan de TU Delft de concurrentie goed mee aan, denkt de student. Waar veel teams hun capsules willen laten zweven op luchtkussens, is het Delftse team van plan om hun Hyperloop te laten zweven met magneten. Dat moet efficiënter en goedkoper zijn.

Voor hogesnelheidstreinen die op magneten zweven is veel energie nodig, door de grote luchtweerstand. "Omdat wij het in een buis doen met zo'n lage luchtdruk, heb je alleen op het station een motor nodig om hem af te schieten en op het andere station om weer te remmen", zegt Houter. Bij het remmen wordt zelfs weer energie teruggewonnen.

Toekomst
Houter denkt dat de Hyperloop in de toekomst daadwerkelijk in gebruik zal worden genomen. "Op de korte afstanden, tot honderd kilometer, zal de auto wel voordeliger zijn", denkt hij.

"Op de lange afstanden vanaf duizend kilometer zal het vliegtuig nog gemakkelijker en efficienter zijn. Juist voor die trajecten van honderd tot duizend kilometer heeft de technologie van de Hyperloop veel potentie."

Door: NU.nl/Jeroen Kraan

http://www.nu.nl/gadgets/4172373/tu-del ... trijd.html

[Pilgrim]

Amazon toont nieuw prototype bezorgdrone Prime Air 

Gepubliceerd: 30 november 2015



Amazon heeft een nieuw prototype van zijn bezorgdrone Prime Air onthuld.

De drone, bedoeld om pakketjes bij klanten af te leveren, stijgt verticaal op als een helikopter tot een hoogte van zo'n 120 meter. Vervolgens vliegt het apparaat horizontaal verder, als een vliegtuig.

De drone kan op die manier afstanden tot ongeveer 24 kilometer afleggen. Het onbemande vliegtuigje is volgens Amazon slim genoeg om obstakels te herkennen en te ontwijken.

Amazon werkt al twee jaar aan de drone, die in de toekomst pakjes binnen dertig minuten bij consumenten moet bezorgen. Het is niet bekend wanneer het bedrijf de onbemande vliegtuigjes in gebruik wil nemen. Bovendien werkt de Amerikaanse luchtvaartautoriteit, de Federal Aviation Authority (FAA), nog aan regels voor commerciële drones.

[Zie video op de site.]

Door: NU.nl

http://www.nu.nl/gadgets/4174225/amazon ... e-air.html