Waarom laten westelijke homoseksuelen hun islamitische broeders in de steek?
Geplaatst op 3 februari 2018
ISIS-beulen duwen een geblinddoekte homoseksuele man van een flatgebouw.
Altijd wanneer het islamitisch radicalisme na een heerschappij van verschrikking en angst werd overwonnen, volgen onder de gewone burgers taferelen van hoop en bevrijding. Syrische vrouwen staken de boerka´s in brand, die de Islamitische Staat hen had gedwongen te dragen, nadat de ISIS-strijders uit de stad Manbij werden verdreven. “Vervloekt zij deze stomme uitvinding die zij ons dwongen te dragen”, zei een vrouw toen ze het kledingstuk in brand stak. “Wij zijn mensen, wij hebben onze vrijheid”.
Toen er een einde kwam aan de
tirannie van de Taliban in Afghanistan, doken ook de gezichten van de vrouwen weer op straat op; en mannen, die er door de Taliban toe gedwongen waren om hun baarden ter laten groeien, kochten in groten getale scheermessen.
Waarom heeft het Westen de vraag van de rechten van homoseksuelen onder de islam niet opgeworpen? Vraagt u dat maar aan het LGTB-establishment.
“Bestrijd het nationalisme, dat muren en grenzen bezweert”. Dat was in 2017 op het
platform van Roma Pride, de jaarlijkse manifestatie van de Italiaanse LGTB-beweging, die tot “verzet” tegen het “populisme” opriep en leuzen riep zoals “Make Italy Gay Again”. Maar zoals het Engelse tijdschrift “The Spectator”
opmerkte, “eindigt de strijd om de rechten van de homoseksuelen aan de grenzen van de islam”. De Islamitische Staat weet dat donders goed en, de slogan van president Obama lenend, nadat het Hoogste Gerechtshof het homoseksueel huwelijk legaal had verklaard, gebruikte ISIS de hashtag
#LoveWins. Islamitische racisten lachen over onze zwaktes.
In de zomer hield de LGTB-beweging is diverse steden in het Westen twee weken lang optochten en parades voor de “RainbowPride”. Bij de Dyke March” in Chicago
gooiden de organisatoren demonstranten eruit die regenboogvlaggen met de joodse Davidsster droegen. Ze werden “beledigend” voor deze “inclusieve” gelegenheid genoemd, hoewel honderden homoseksuele Palestijnen toevlucht in Israël hebben gevonden.
De grote
New York Pride March vorig jaar werd alleen maar nog een protest tegen president Trump ten gunste van Obamacare en wapencontrole (vertel dat eens aan de 49 homoseksuelen die door de ISIS-Jihadist Omar Mateen in de Pulse Club in Orlando vermoord werden) en tegen de immigratiepolitiek van de regering-Trump. In
Toronto werd de Pride Parade door de militanten van Black Lives Matter gedomineerd. In
Minneapolis verzochten de LGTB-marcheerders de lesbische politiecheffin Janee Harteau om weg te blijven.
Deelnemers aan de San Francisco Pride Parade 2017.
Dat waren slechts twee gewone weken “LGTB-verzet” in het liberale en vrije Westen. Wat echter gebeurde er aan de andere kant van zijn grenzen, in de landen van de islam?
In het Turkije van Erdoğan
vielen radicale islamieten in Istanboel homoseksuelen aan. Tsjetsjenië
arresteerde en folterde homoseksuelen. In de Gazastrook heeft Hamas burgers en zelfs andere terroristen
geëxecuteerd, die ervan verdacht werden homoseksueel te zijn.
Westelijke LGTB-marsen hebben geen enkele vlag tegen Tsjetsjenië gehesen nog leuzen tegen de behandeling van homoseksuelen door de
Venezolaanse socialisten geschreeuwd of protesten tegen de moord op homoseksuelen in de Islamitische Staat gehouden. Er waren geen zangkoren tegen
Indonesië, dat onlangs homoseksuelen op straat zweepslagen had gegeven, geen stakingen om tegen de moord op homoseksuele bloggers en LGTB-activisten uit
Bangladesh te protesteren, en geen flashmobs tegen
Iran, dat onlangs 30 homoseksuelen tijdens een nachtelijke overval gearresteerd en aan een “sodomie-test” onderworpen had.
Maar in het Westen schreeuwden de demonstranten vele nuttige leuzen zoals “
No cops! No banks!”. De demonstranten veroordeelden niet dat de
redacteur van een LGTB-tijdschrift in Bangladesh in stukken werd gehakt.
Bij deze LGTB-parades werd geen enkele leuze tegen de ISIS-kalief Abu Bakr al-Baghdadi gehoord, die een “
oorlog tegen homoseksuelen” had uitgeroepen en wiens beulen
op één enkele dag negen mannen en een jongen vanwege hun homoseksualiteit hebben geëxecuteerd. ISIS-strijders zijn “
iedere homoseksuele man op het spoor”. Maar bij de Gay Pride Parade in New York werden minister van Buitenlandse Zaken Rex Tillerson en Jared Kushner “
queer-basher” genoemd, terwijl Chelsea Manning, het idool van de “fluid identity” tekeerging tegen Amerika en blijkbaar vergeten was dat Obama haar genereus gratie had verleend.
Het LGTB-establishment werd kennelijk door een gepolitiseerde elite ontvoerd, die zich weinig bezighoudt met de rechten van zijn broeders in de islamitische wereld. Zoals
Mark Steyn schreef, nadat de ISIS-Jihadist Omar Mateen 49 homoseksuelen in een nachtclub in Orlando had vermoord:
“De grootste berg homoseksuele lijken, die zich ooit in de Amerikaanse geschiedenis heeft opgehoopt, en de ergste terreuraanslag op Amerikaans grondgebied sinds 11 september 2001, alle gebruikelijke lawaai schoppende LGTBQWERTY-activisten zijn plotseling doodstil, net alsof ze allemaal in de kast teruggekeerd zouden zijn en zich in de foetushouding opgerold zouden hebben.”
Het wordt nu tijd dat de LGTB-activisten deze foetushouding opgeven en voor de vrijheid van hun broeders en zusters in de islamitische wereld vechten. Daarvoor zouden ze ook aanhangers vinden onder diegenen, die zich in het Westen uitspreken tegen homohuwelijken. Deze slag zou het recht van de homoseksuelen op leven zijn, iets dat in het Westen lange tijd geleden werd veroverd, maar in veel andere delen van de wereld nog altijd betwijfeld wordt.
Het is belangrijk om de dodelijke val van de klassieke liberale positie van de Canadese minister-president
Justin Trudeau te begrijpen, die bij de Pride Parade in Toronto regenboog-sokken droeg met het Arabische opschrift “Eid Mubarak” (een traditionele islamitische groet, die wordt gebezigd ter gelegenheid van het Offerfeest en het Suikerfeest). Trudeau wenste alleen maar “
Happy Pride tot Allah”, terwijl veel islamitische landen tegenwoordig homoseksuelen veroordelen, zo niet vermoorden.
Ayaan Hirsi Ali verklaarde:
“Niet minder dan 40 van 57 landen of territoria met een islamitische meerderheid hebben wetten die homoseksualiteit criminaliseren en straffen voorschrijven, die variëren van geldboetes en korte gevangenisstraffen tot aan zweepslagen en meer dan tien jaar gevangenis of de dood.”
We moeten begrijpen dat, zoals
Milo Yiannopoulos zei, “als homoseksueel mens de meest angstaanjagende woorden die u ooit te horen zult krijgen de woorden ´Allah Akbar´ zijn.”
De homoseksuele modelegendes Domenico Dolce en Stefano Gabbana zagen zichzelf geplaatst tegenover een
boycot en een Backlash aan controversen, toen zij zeiden dat ze zich uitspreken tegen het homoseksuele “huwelijk” en adoptie, de kunstmatige bevruchting onnatuurlijk vonden en denken dat voortplanting “een daad van liefde moet zijn”. De Italiaanse pastaproducent Barilla
zorgde voor verontwaardiging en woede, toen zijn voorzitter Guido Barilla zei dat hij in zijn advertenties alleen “het klassieke gezin” zou laten zien. Maar LGTB-activisten en prominenten hebben nog nooit een boycot van de islamitische regimes geëist, die hun homoseksuele burgers stenigen, executeren en gevangen zetten. Waarom organiseren ze geen campagne om Iraanse, Indonesische, Palestijnse en Turkse waren te boycotten?
Het “LGTB-verzet” moet uit zijn “veilige ruimte” van de westelijke “rechten”, de zelfvoldaanheid, het morele relativisme en de veiligheid tevoorschijn komen. Het moet voor zijn vervolgde “immorele” kameraden vechten, die in de islamitische wereld aan de andere kant van de grenzen van de westelijke vrijheid smachten. Zijn zwijgen bevordert alleen maar de tegen hem en anderen gerichte intolerantie. Het gaat niet om liberalisme, vrije vestiging of tolerantie. Het is slechts blindheid, relativisme en lafheid.
Bron:
https://de.gatestoneinstitute.org
Auteur: Giulio Meotti
Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron
https://ejbron.wordpress.com/2018/02/03 ... -de-steek/ 
