Capitulatie Kim succes van Trump
De brede lach van Kim Jong-un, tijdens het bezoek van een Zuid-Koreaanse overheidsdelegatie deze week, verried dus veel. De ontspannen, bijna gezellige manier waarop hij met de ‘vijanden’ aan de rijkelijk gevulde dinertafel zat, was een voorteken van zijn radicale ommezwaai om zijn nucleaire programma op te geven.
De capitulatie van Kim – die tijdens dat bezoek ook heeft aangegeven hoogstpersoonlijk Donald Trump te ontmoeten – lijkt in ieder geval het gevolg van de keiharde aanpak van de Amerikaanse president. Een ongebruikelijke, volgens sommigen ronduit gevaarlijke, maar uiteindelijk dus wel effectieve manier om de dreigende Aziatische leider aan te pakken. Wat andere Amerikaanse presidenten niet lukte, flikte hij wel.
Trump heeft maximale druk op de Grote Leider van de stalinistische heilstaat gezet. Hij zinspeelde zelfs op een aanval, werd daarvan weerhouden door veel landen waaronder China, maar voerde daarna de sancties zo hoog op dat de strop om de nek van Kim steeds strakker werd aangetrokken.
Kim beseft dat hij geen kant meer op kan. Op illegale wijze probeerde de leider de internationale sancties nog wel te omzeilen via onder andere clandestiene oliehandel op zee, maar dat was nooit voldoende om op dezelfde voet door te kunnen gaan, dat realiseerde hij zich maar al te goed.
Daarbij zag de dictator de familiedynastie in gevaar komen, want een eventuele aanval zou hij nooit overleven. Daarnaast klonken er ook steeds meer geluiden dat er iets broeide onder de bevolking die steeds wat meer toegang leek te krijgen tot informatie van buiten de heilstaat. Een echte opstand zou ook fataal kunnen worden.
Vandaar die plotselinge innemende lach. Kim wist deze week dat zijn spel ten einde is en heeft vliegensvlug een charme-offensief ingezet om zich zo goed mogelijk in deze precaire situatie te redden. Het is voor een groot deel dan ook vooral eigenbelang, vandaar de enige eis van Kim aan de VS om de veiligheid van zijn familie en naasten te verzekeren, en dus geen coupe te (laten) plegen.
Claimen
Naast Trump kan ook Moon Jae-in het succes claimen. Hij hamerde vanaf zijn benoeming tot president van Zuid-Korea, mei vorig jaar, op een zachte aanpak van de noorderburen, en wilde tegen alle adviezen in in gesprek gaan en blijven. Waar Trump blafte, was Moon degene die tegelijkertijd aaide. Kim zal Seoul ook hard nodig hebben, vandaar dat hij de Zuid-Koreanen tijdens hun bezoek aan Pyongyang paaide, om verzekerd te zijn van hun steun als hij met de Amerikanen om tafel gaat. Wanneer en waar dat zal plaatsvinden is overigens nog niet bekend.
Verder zal Kim vooral ook economisch gezien het maximale eruit willen halen, want in dat opzicht is Noord-Korea ingestort. De dictator en zijn gevolg mogen dan voldoende te eten hebben en in luxe kunnen baden, de rest van de bevolking is straatarm en heeft geen enkel perspectief op een beter leven.
Kortgeleden riepen staatsmedia dat hun land nooit zijn kernwapens zou opgeven en dat sancties ‘in geen honderd jaar’ effect zouden hebben, maar dat was dus niet meer dan holle retoriek. De grote vraag is nu vooral hoe de toekomst van Noord-Korea eruit moet zien. En wie dat gaat betalen.
Zoek, zoek, zoek...No rest for the wicked.
Ik had al verwacht dat je zo'n soort respons zou geven... 
