Italiaanse schrijfster Oriana Fallaci overleden

[Graslelie]

Italiaanse schrijfster Oriana Fallaci overleden

Uitgegeven: 15 september 2006 08:50
Laatst gewijzigd: 15 september 2006 08:56
ROME - De Italiaanse journaliste en schrijfster Oriana Fallaci is overleden. De auteur stierf in de nacht van donderdag op vrijdag in Florence op 76-jarige leeftijd, aldus de Italiaanse televisie. Fallaci viel de afgelopen jaren op door haar kritiek op de radicale islam. Ze leed al langere tijd aan kanker.

Fallaci was een boegbeeld van haar generatie. Ze werd beroemd door haar interviews met wereldleiders, die ze zonder terughoudendheid ondervroeg en aan wie ze onthullende uitspraken ontlokte. De laatste jaren riep ze controverses op door geschriften waarin ze spijkerhard uithaalde naar de islam.


Dood

Het thema dat in Fallaci's leven centraal stond, was volgens haarzelf de dood. Ze raakte op jonge leeftijd betrokken bij het verzet tegen het fascistische bewind van Benito Mussolini. Het fascisme, de Tweede Wereldoorlog en de rol die haar vader als verzetsleider speelde, vormden belangrijke invloeden in haar leven.

Een jaar na de oorlog, Fallaci was toen 16 jaar, ontdekte de Florentijnse de macht van het woord. Ze gebruikte de journalistiek als springplank om te gaan schrijven en verwierf wereldfaam door haar interviewtechniek.

Khomeini

Fallaci stelde indringende vragen aan onder anderen Yasser Arafat, Indira Ghandi en Willy Brandt. Tijdens een gesprek met de Iraanse ayatollah Khomeini rukte ze haar hoofddoek af. Henry Kissinger bekende aan de Italiaanse dat hij zichzelf als Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken zag als een cowboy die zijn kudde leidt. Jaren later noemde Kissinger het interview nog altijd "het meest desastreuze" uit zijn leven.

Fallaci was naar eigen zeggen geobsedeerd door "de zinloosheid, de stompzinnigheid, de wreedheid en de gekte van oorlog". Zo gaat haar boek 'Niets en zo zij het' over de oorlog in Vietnam. Ze had daar in die tijd als correspondent gewerkt. In 'Insjallah' staat de oorlog in Libanon centraal.

Marteling

De dood speelt een heel andere rol in 'Brief aan een nooitgeboren kind', waarin Fallaci op basis van haar drie maanden durende zwangerschap omschrijft welke onmogelijke keuzes een alleenstaande moeder moet maken. Volgens feministen was het boek "een van de beste feministische werken over zwangerschap, abortus en emotionele marteling".

Fallaci putte zowel in haar journalistieke werk als in haar boeken sterk uit haar persoonlijke ervaringen. Het boek dat ze zelf als haar belangrijkste werk zag, 'Een man', gaat over Alekos Panagoulis, die zich verzette tegen het Griekse kolonelsregime.

Een Man

Twee dagen nadat Alekos Panagoulis na vijf jaar gevangenschap was vrijgelaten, interviewde Fallaci hem. Daaruit ontstond de liefde van haar leven, die eindigde toen Panagoulis in 1976 werd vermoord. Kort daarop schreef Fallaci 'Een man'.

Na de verschijning van 'Insjallah' in 1990 werd het lange tijd stil rondom de Florentijnse. Ze verbande zichzelf naar New York uit onvrede over "de maffiose politiek" in Italië. Twee jaar later werd borstkanker bij haar vastgesteld. "Ik zie mijn ziekte als een avontuur. Ik ben van plan de wildgroei te verslaan."

11 september

De aanslagen van 11 september 2001 in New York en Washington riepen een ongekende woede in haar op. Twee weken later verscheen haar essay 'De woede en de trots', waarin ze waarschuwde dat terroristenleider Osama bin Laden de hele wereld wil bekeren tot de islam en toegeeflijkheid richting dat geloof gelijkstond aan zelfmoord. Het keiharde geschrift wekte in Nederland afschuw. HP/De Tijd noemde het "een platvloerse en racistische tirade". Volgens De Groene Amsterdammer was het essay "een poel van haat, verstikkend, dofmakend, gespeend van iedere rede, een zeer gevaarlijk boek".

Ook in Fallaci's laatste boek, 'De kracht van de rede', staat haar afkeer van de islam centraal. Haar uitlatingen over Eurabia, Europa als kolonie van de islam, zorgden opnieuw voor protesten. In Italië klaagden moslims Fallaci aan wegens belediging van hun geloof.

http://www.nu.nl/news/825833/21/Italiaa ... leden.html

[Manon]

Ik kan haar laatste twee boeken niet genoeg aan iedereen aanbevelen.

Dankzij de "nieuwe Italianen" kon deze dame de laatste jaren van haar leven zelfs niet meer terug naar haar geboorteland waar haar familie zo voor gestreden heeft.

[Pilgrim]

Oriana Fallaci: Italië verontschuldigt zich postuum tegenover zijn beroemdste islamcritica

Geplaatst op 15 oktober 2017


“De zelfmoorddaders doden ons niet alleen uit lust om te doden. Ze willen ons breken.”

ORIANA FALLACI: VERZETSSTRIJDSTER TEGEN DE NAZI´S, EEN VAN DE EERSTE EN TOT NU TOE BELANGRIJKSTE CRITICI VAN DE ISLAMISERING VAN EUROPA

Oriana’s liberale vader was een heftig criticus van Mussolini en oefende een aanzienlijke invloed op de ontwikkeling van het meisje uit. Toen Italië betrokken raakte bij de Tweede Wereldoorlog was Oriana Fallaci tien jaar oud. Ze hielp haar voor het verzet werkende vader door wapens naar de Partizanen te smokkelen en gevangenen te helpen bij de vlucht uit Duitse concentratiekampen in Italië.

Bij de bezetting van Florence werd haar vader gearresteerd en gefolterd, maar na enige tijd vrijgelaten. Na de Tweede Wereldoorlog maakte Fallaci naam als journaliste en schrijfster. Ze werd de vertegenwoordigster van een extreem confronterende en met de persoonlijkheid van de toenmalige journalist sterk verbonden interviewstijl, die tijdens de jaren ’70 populair werd.

In 1956 berichtte Oriana Fallaci over de Hongaarse opstand in Boedapest. in 1963 vertrok ze naar New Tork. in 1968 raakte ze door drie schoten gewond bij het bloedbad van Tlatelolco.

ORIANA FALLACI’S BOEKEN WERDEN IN 20 TALEN VERTAALD EN IN 31 LANDEN GEPUBLICEERD

Wereldwijd opzien baarde Oriana Fallaci met haar (inmiddels in boekvorm uitgebrachte) essays over de aanslag van 11 september 2001. Onder de titel La Rabbia e L’Orgoglio (De woede en de trots) confronteert de schrijfster de westerse wereld met de islam en beschrijft deze als agressieve en expansieve religie. Ze houdt daarbij de stelling aan dat het decadente, in zijn zucht naar vrede blind geworden, Westen door zijn liberale en toegeeflijke gedrag tegenover de islam (appeasement) het “islamisme” pas heeft opgeroepen.

Echter niet het islamisme is het eigenlijke probleem, maar de islam als intolerante religie op zichzelf. Tenslotte streeft de islam naar de religieuze wereldheerschappij. Daaruit trekt Fallaci de conclusie dat de islam daar waar hij reeds zelf domineert, geen andere religie meer als gelijkwaardig en gelijkberechtigd naast zich duldt.

Zij vergelijkt Osama bin Laden in zijn totalitaire pretentie met Hitler en Mussolini en verwijt de islamitische wereld zich in oorlog tegen de westerse beschaving te bevinden – en daarmee tegen de door het christendom gekenmerkte cultuur van het Avondland.

Deze oorlog wordt openlijk – door middel van terrorisme, bijvoorbeeld door religieus gemotiveerde zelfmoordaanslagen – maar vooral besmuikt gevoerd, zodat door islamitische massa-immigratie in het bijzonder de christelijke Europese landen zullen worden ondergeschoffeld.
Het journalistieke werk van Fallaci heeft een tweeledige weerklank opgeroepen. Zo werd zij gevierd als voorvechtster voor de Europese cultuur en gekenmerkt als “haatpredikster” door Links (door wie anders).

Alle voorspellingen van Fallaci betreffende het gevaar van de islam zijn uitgekomen. Desondanks werd zij juridisch zonder erbarmen vervolgd. Tenslotte dreigde voor haar zelfs een gevangenisstraf van twee jaar wegens belastering van een religie. Hierop nam Fallaci voorgoed afscheid van Italië en bracht de rest van haar leven in politieke ballingschap door.

De Noord-Italiaanse gemeente Oppeano huldigde het werk van Fallaci door de benoeming van de Piazza Oriana Fallaci. Het grondstuk voor het plein had de gemeente aangekocht voor € 70.000,- en een tot dan toe als moskee gebruikt gebouw afgebroken.

(Michael Mannheimer)

_________________________________________________________________________

Oriana Fallaci: Italië verontschuldigt zich bij deze islamcritica

De Italiaanse journaliste en bestsellerauteur Oriana Fallaci is in 2006 overleden. Haar verbale veldtocht tegen de islam hebben velen haar in Italië kwalijk genomen. Nu vragen enkelen om vergiffenis.

Oriana Fallaci is weer terug. Toen de legendarische Italiaanse journaliste in 2006 overleed, was ze vanwege haar compromisloze islamkritiek nog steeds een openbare inspirerende figuur. Vervolgens verdween haar heikele boodschap van de voorpagina’s. Nu heeft zich op Internet onder de hashtag “#scusacioriana” (“Oriana, vergeef ons!”) een berouwvol volkje verzameld. Daar zijn citaten uit haar laatste werken te vinden, die met het oog op de gruwelen van het moment toch werkelijk profetisch klinken:

“De zelfmoordplegers doden ons niet alleen uit lust om te doden. Ze willen ons breken. Ons beangstigen, uitputten, ontmoedigen, chanteren. Hun doel is niet de kerkhoven te vullen. Niet om onze wolkenkrabbers, onze Eiffeltorens en Kathedralen te vernietigen. Zij willen onze zielen en onze voorstellingen, onze gevoelens en onze dromen vernietigen.”

Toen Fallaci’s verzameling essays, “De woede en de trots” een goede tien jaar geleden al een tweeledige weerklank vond, dan lag dat ook aan de moeilijk te verdragen ijdelheid van de wereldberoemde auteur. Ik tegen de islam – zo kan men haar ‘volle lagen’ rustig samenvatten.

Er dreigde voor haar een gevangenisstraf van twee jaar
Wat er scherp ziend aan was, ging bij tijd en wijle ten onder in een donderbui van woorden. Daarom scheen de geniaal terughoudende coolness, waarmee Michel Houellebecq de vrijwillige onderwerping van het Avondland schetst, eerder als een passende literaire strategie.

Er dreigde voor de verbale strijdster Fallaci in Italië zelfs een gevangenisstraf van twee jaar wegens belastering van religie. De voorzitter van de Italiaanse Raad van de Islam had haar aangeklaagd en wilde in verband daarmee snel “de wet van Allah op haar toegepast” zien.

Fallaci, die nog een privé-audiëntie had met paus Benedictus XVI. en haar nalatenschap uitgerekend vermaakte aan de pauselijke Latera-Universiteit in Rome, stierf kort daarop. De gemeente Oppeano aan het Gardameer eerde de overledene aldus: Ze kocht het grondstuk van de plaatselijke moskee aan, brak het gebouw af en maakte van het grondstuk het “Piazza Oriana Fallaci”.

Zal het vreedzaam samenleven in Europa lukken?
Op zulke rabiate symboolpolitiek volgt thans het postume vergiffenis vragen op Internet. Velen wenden zich met een beschaamd “sorry!” rechtstreeks tot de dode, wier late afrekeningen met de islam in ieder geval zevenvoudige oplagen hadden bereikt. Geheel zonder sympathieën en aanhangers is ze dus nooit geweest. Anderzijds zijn er ook nog steeds verklaarde tegenstanders die het “Fallacianisme” uit de openbare discussie willen verdrijven. Op de één of andere manier dringt zich steeds drastischer de vraag op in hoeverre een vreedzaam samenleven in Europa überhaupt nog kans van slagen heeft.

Niet eens tussen goede islam en slechte islam zouden Fallaci’s verkondigingen tenslotte nog verschil maken (opm. MM: er is ook geen verschil. De “Welt”-auteur heeft de islam niet begrepen).
Zij zag in de religie van de profeet enkel het streven om het Avondland krijgshaftig en demografisch te onderwerpen – en ze twijfelde aan de kracht van het westerse vermogen zich tegen deze uitdaging succesvol te weer te stellen. Dat de postume verontschuldigingen haar nu nog ergens bereiken, hield Fallaci als verklaarde atheïste voor uitgesloten. Dat zij zich verheugd zou hebben over het late berouw, mag men echter gerust aannemen.

(Bron: https://www.welt.de
Door: Dirk Schümer)

Bron: https://michael-mannheimer.net

Door: Michael Mannheimer

Vertaald uit het Duits door: Theresa Geissler

https://ejbron.wordpress.com/2017/10/15 ... amcritica/