(Nationaal) socialistische aktie

[Hans v d Mortel sr]

Excuus, Pilgrim. Mijn post heb ik daarom verplaatst naar GODSDIENSTWAANZIN waar hij thuishoort.

[Schepsel]

Ja, het zijn opvallend zeikerige, zure miesmuizerige types. Dat heeft me vaak aan de vrome moslims verbaasd, dat je denkt, waarom valt die niet gewoon direct dood neer. Zodra ze wat vromer worden zeiken ze om alles, zijn ze compleet humorloos, zelfspotloos, overdreven serieus en in het algemeen onuitstaanbaar.

[Ariel]

Lieve leden, wijken jullie niet te ver van het oorspronkelijke onderwerp " (Nationaal) socialistische aktie "af ? Ik weet niet meer wat voor posten ik moet verplaatsen, want de verschillende reacties lopen nu zo door elkaar heen.

[Pilgrim]

Ik vind dat voortdurend off topic gaan inderdaad wel een beetje een probleem. Er zijn toch wel andere topics waarin je het over die kerken kan hebben? icon_eh.gif

[Pilgrim]

Hier nog een paar interessante artikelen uit 'Canada Free press' over Marx en het socialisme.

If Obama is a Marxist, Could Karl's Demonology Help Explain Barack's Crazy Antics?

Socialism’s God — Karl Marx: Was He Stupid, Insane… or Possessed?

Kelly OConnell (Bio and Archives) - Sunday, August 7, 2011

Karl Marx lived from 1818-1883. The question addressed today is whether Marx accidentally created the most inefficient and murderous set of beliefs in history, or if something more dreadful was at work in his mind and heart.

The crux is whether Marx simply gave up belief in God, or more darkly — decided to cast his lot with Satan against Yahweh, in spite of the implications?

Surprisingly, Marx made a large number of statements seemingly in support of the Devil, judgment and hell. But the reader can decide themselves the question of this essay — whether Marx was stupid, crazed or diabolical.

I. Explaining Marx’s Character

Considering Karl Marx’s character, in Paul Johnson’s illuminating book Intellectuals, he is described as a natural rebel who fought with his conservative, capitalist father. In later years Johnson describes the shambolic life shared with his wife Jennie, and how continual poverty bore down on their family, exacting a mighty toll. Marx is described as extremely unkempt and unclean, with filthy skin continually suffering boils and carbuncles from its unhygienic state.

According to Johnson, a fellow revolutionary named Karl Heinzen described the perpetually angry Marx’s repulsive appearance:

He found Marx “intolerably dirty,” a “cross between a cat and an ape,” with “disheveled coal-black hair and dirty yellow complexion.” It was said impossible to say whether his clothes were mud-colored or just filthy.

Interestingly, Marx was a hypocrite in several ways. First, he held a family servant as essentially an indentured slave in his home, never paying her. For someone who based his life’s work on liberating the poor and victimized, this is shocking. Second, he had a son with this domestic servant whom he never acknowledged, despite them living in attached quarters. Third, he lived off his friend Engel’s wealth taken from the factories he’d inherited from his father. So he was completely supported by capitalist largess which was said to not exist.

A. Stupid

Was Karl Marx stupid? Whether Marx was lacking in intellect can be easily deduced. He graduated with his PhD at 24, an early age, so he could not have lacked raw intelligence. Johnson describes him as a good, not great scholar, who graduated from a lesser university, and doesn’t seem to have been talented enough to pick up a teaching post.

Johnson describes his intellectual character:

But in a deeper sense he was not really a scholar and not a scientist at all. He was not interested in finding the truth but in proclaiming it. There were three strands in Marx: the poet, the journalist and the moralist. Each was important. Together, and in combination with his enormous will, they made him a formidable writer and seer. But there was nothing scientific about him; indeed, in all that matters he was anti-scientific.

Johnson claims his great gift was in “polemical (argumentative) journalism” and that he had a real gift for creating memorable, poetic images to suit his arguments, although he was a relentless borrower of others ideas and phrases. For example, his entire worldview is lifted almost whole from Hegel, although he does adapt it to extreme atheism. But all of his work exhibits intellectual dishonesty, if not outright fraud, whether purposeful or the results of mere rabid bias, according to Johnson.

B. Crazy

Again, we ask was Karl Marx crazy or clinically insane? What are the criteria of insanity? According to Merriam-Webster’s dictionary, Insanity is:

1.a deranged state of the mind usually occurring as a specific disorder (as schizophrenia);
2.such unsoundness of mind or lack of understanding as prevents one from having the mental capacity required by law to enter into a particular relationship, status, or transaction or as removes one from criminal or civil responsibility.

There simply appears to be no record that Marx was so unbalanced that he had to be institutionalized. But he was a manic person, prone to violent fits, who was also obsessed with violence. But we will have to give him a pass here.

C. Possessed

1. Religious & Secular Possession
We can, without irony, describe someone as “possessed” even if no God exists, and therefore no Satan, existed either. How? Because a person can be taken over by extremely negative and even ungodly beliefs, and therefore “possessed” by these, while refusing wholesome ideals.

2. But what is “possession” in the classical, biblical sense? One writer gives these details:

Mark 5:1-20 is the definitive passage on demon possession and its effects in the Bible:

Devils want to be near dead human bodies or tombs; They can make a person unreasonable or immune to sensible persuasion; They cause sadistic and masochistic behavior; They know they deserve torment and dread it; They can cause animals to kill themselves.

II. Was Karl Marx Possessed?

Of course, if possession occurs, whether Karl Marx was possessed is impossible to know for certain. But, there are some things that might cause open-minded people to believe he could have been under Satan’s malign influence. Consider these:

A. Marx’s Ungodly Beliefs

Karl Marx could be a devil-follower for these reasons:

1.He was a virulent atheist and made his system atheistic. This is almost unprecedented in history.
2.Marx gave the state unlimited powers over humans, like a god.
3.People have no human rights in Marxism, so are like beasts.
4.Marx believed the state had a right to use coercion, including violence up to death, on its subjects.
5.Marx rejected each of the Ten Commandments.
6.Marx taught religion was a dangerous delusion.
7.There is no right or wrong in Marx’s philosophy — only power.
8.The Poor are not sanctified in Marxism, but just factory workers.
9.Marx disliked Jews, Yahweh’s chosen people, despite his own Judaic roots.
10.Marx rejected the topic of morality as a colossal joke, braying like a mule when people raised it to him.

B. Historic Results of Marxism

Marx’s beliefs caused the following results across the world when applied:
1.Caused over 100 million murders in the 20th century, according to Professor R.J. Rummel.
2.Doomed the economic system of every country it touched, resulting in mass starvation and radically lowered living standards.
3.Banned and shuttered all churches in every Marxist country except for official state-mouthpiece pulpits.
4.Tortured and killed millions simply for believing in God.
5.Desecrated and destroyed countless church buildings.
6.Continually used lies and coercion to harness people to communist ways.
7.Turned failed leaders into deified gods.
8.Turned the legislative, executive and justice systems into pawns of Marxism.
9.Stole countless freedoms from all citizens, sending millions into death camps.
10.Attempted to turn the entire world into a giant slave state by force.

C. Anti-God Details of Marx’s Life

In the beginning, Karl Marx was a devout Christian, but he fell away from these beliefs after leaving childhood, around 18, according to Wurmbrand in a book called Marx & Satan His own father became concerned as Karl morphed from a happy child into a furious and violence loving revolutionary.

1. Marx’s Father
Karl Marx had a tempestuous relationship with his father, who seems to have realized the enormous struggle raging inside young Karl between darkness and light. He wrote to Karl, “Only if your heart remains pure and beats humanly and if no demon is able to alienate your heart from better feelings, only then will I be happy,” according to Wurmbrand.

2. Marx’s Devil Obsessed Friends
Karl Marx closest associates were obsessed with Satan, as opposed to God. These included Moses Hess, George Jung, Heinreich Heine and Mikhal Bakunin. Wurmband says these men and others initiated Marx into Satanism. Bakunin wrote this statement (reminiscent of Marxist Saul Alinsky’s dedication of his book to Satan),

The Evil One is the satanic revolt against divine authority, revolt in which we see the fecund germ of all human emancipations, the revolution. Socialists recognise each other by the words “In the name of the one to whom a great wrong has been done.” Satan [is] the eternal rebel, the first freethinker and the emancipator of worlds. He makes man ashamed of his bestial ignorance and obedience; he emancipates him, stamps upon his brow the seal of liberty and humanity, in urging him to disobey and eat of the fruit of knowledge.

Bakunin, a huge influence on Marx, also says this about the socialist revolution:

In this revolution we will have to awaken the Devil in the people, to stir up the basest passions. Our mission is to destroy, not to edify. The passion of destruction is a creative passion.

Another fellow socialist Proudon wrote:

We reach knowledge in spite of him, we reach society in spite of him. Every step forward is a victory in which we overcome the Divine. We reach knowledge in spite of him, we reach society in spite of him. Every step forward is a victory in which we overcome the Divine. Come, Satan, slandered by the small and by kings. God is stupidity and cowardice; God is hypocrisy and falsehood; God is tyranny and poverty; God is evil. Where humanity bows before an altar, humanity, the slave of kings and priests, will be condemned… I swear, God, with my hand stretched out towards the heavens, that you are nothing more than the executioner of my reason, the sceptre of my conscience… God is essentially anticivilized, antiliberal, antihuman.

And Heine, whom Marx had a very close and warm relationship with, says this:

I called the devil and he came,
His face with wonder I must scan;
He is not ugly, he is not lame.
He is a delightful, charming man.

3. Marx’s Autobiographical Poetry
Consider the following words Karl wrote in various works regarding Satan. He stated: “A curtain had fallen. My holy of holies was rent asunder and new gods had to be installed.”

Writes Wurmbrand of Marx’s biographers’ view of his poems and fables:

There can be very little doubt that those interminable stories were autobiographical. He had the Devil’s view of the world, and the Devil’s malignity. Sometimes he seemed to know that he was accomplishing works of evil.

Consider these quotes taken from several poems addressed to Hegel, Marx’s most important influence:

Because I discovered the highest,
And because I discovered the deepest through meditation,
I am great like God,
I clothe myself in darkness like Him.

Marx’s love of poetry was turned towards apocalyptic imagery and scenes of death. For example, in his published poem “Der Spielmann” (“The Fiddler”), he makes a pact with the Devil:

That art God neither wants nor wists,
It leaps to the brain from Hell’s black mists.
Till heart’s bewitched, till senses reel:
With Satan I have struck my deal.

In another poem, In his poem “The Pale Maiden” Marx proclaims:

Thus heaven I’ve forfeited,
I know it full well.
My soul, once true to God,
Is chosen for hell.

Wurmbrand examines the issue of Marx and Satan in great detail. In fact, Marx was not just a disbeliever in God, but he literally claimed he would take God’s place. In one poem Marx writes,

With disdain I will throw my gauntlet
Full in the face of the world,
And see the collapse of this pygmy giant
Whose fall will not stifle my ardour.
Then will I wander godlike and victorious
Through the ruins of the world
And, giving my words an active force,
I will feel equal to the Creator.

Marx also published a poem called Invocation to One in Despair? Which contains the following lines:

So a god has snatched from me my all
In the curse and rack of destiny.
All his worlds are gone beyond recall!
Nothing but revenge is left to me!

I shall build my throne high overhead,
Cold, tremendous shall its summit be.

Marx also wrote a strange play called Oulanem with a chilling prophecy of Marxism’s future application:

If there is a Something which devours,
I’ll leap within it, though I bring the world to ruins—
The world which bulks between me and the abyss
I will smash to pieces with my enduring curses….

III. Conclusion:

We may have no direct admission by Karl Marx that he was a Satanist. But, if his poems are a statement of his beliefs, perhaps we do. From one angle, how could Marx NOT be a devil worshipper when all his acts created the worst, most ungodly outcomes on a regular basis? The main issue here is Marx was a very strange, sick and possibly demon-obsessed person who willingly chose to follow the darkest path known to man. Normally, the worst people are associated with Satan. With the impact of Marx’s writings we should not follow his ideals, nor elect leaders who do, either.

http://canadafreepress.com/index.php/article/39223

[Pilgrim]

Communist Motto: "Let's Drive the Capitalists From Earth & God From Heaven."

Is Socialism’s True Father — Satan?

Kelly OConnell (Bio and Archives) - Monday, November 7, 2011

The bible of modern community activists — Saul Alinsky’s Rules for Radicals — contains a surprising yet highly illustrative dedication, a paean to Satan. And as unorthodox as this move might seem, it is actually a Marxist trope to dedicate oneself to the Devil. In fact, many early socialists did this before Alinsky was born. And the depth of seriousness and feeling is not to be doubted. Satan is highly regarded by some socialists. For example, Time magazine reports one socialist exclaiming:

“I thank Satan,” exclaimed the Socialist delegate, “that I have lived to see the day when the great popular masses united. I beg Satan to give me six months more, so that I shall see the Front in operation.” The author of this sardonic invocation was bent, shriveled old Comrade Corradetti, a devout diabolist from Benevento; he was addressing the 26th National Congress of the Italian Socialist Party in Rome’s new Cinema Astoria.

Could Karl Marx and other foundational socialists, like Proudhon and Bakunin, have had a soft-spot for Lucifer? Would it even make sense to suggest anti-religious, godless persons could still salute Satan? This article is a brief investigation into whether socialism has any claim to fame as an ideology of not just atheists, but even diabolically minded people.

I. History of Socialism
The history of socialism is rooted in the aftermath of the French Revolution, yet has precedents in ideas developed in the medieval Church. Moreover, the earliest socialists tended to cluster around Paris and London. Socialism combines a rejection of some of the excesses of the Industrial Revolution, along with certain ideas taken from a humanistic reading of the Bible, yet demands a wholesale rejection of a literal reading of Holy Writ.

The earliest socialists were radicals who sought to overturn the established order. The essential idea motivating socialism was a rejection of private property. This is perhaps the greatest claim in the history of leftism, the idea that private property is taken from the poor, by definition. Or, quoting Pierre-Joseph Proudhon — “Property is Theft.” New World Encyclopedia describes the rise of early socialism,

The term “socialism” was first used in the context of early nineteenth-century western European social critics as mass society was beginning to develop with the modern bureaucratic state and the mass production of goods through industrialization. The ideas were rooted in doctrines and social experiments associated with British and French thinkers. These theorists advocated reforms such as the equal distribution of wealth and the transformation of society into small communities in which private property was to be abolished.

II. Foundations of Socialism

Highly influential political scientist Eric Voegelin describes the medieval foundations of early socialism. He states that Joachim of Flora, a rogue priest, created the archetype society which all future socialist writers would cite. Joachim broke history into three parts — the times of the Father, Son and Holy Spirit.

Joachim’s influence on socialism cannot be overestimated. Marx ended his revolution with benevolent Anarchy, where the State fades away and all people live in harmony, sharing everything and fighting over nothing, in a communist paradise. This is an exact humanistic replica of Joachim’s paradise on earth created after the Church fades away and all humans interact directly with God.

Such writers as Frenchman Saint-Simon and his lieutenant — the deranged August Comte — moved this dream from being a religious paradise to wholly secular, devoted to science. Marx, highly influenced by these French socialists, accepted their take on Joachim’s Kingdom of God on earth, and made his third-period into an anti-religious, godless heaven. And from there comes the inevitable anti-Christian maneuver to salute Satan for rejecting God and founding his own kingdom upon the embers of the Garden of Eden.

III. Satan & Socialism

It might seem absurd to the average person that the founders of socialism and Marxism — which ostentatiously discarded religion, in the most dramatic manner possible, would invoke Satan. After all, the idea of a devil is hardly intelligible without an accompanying God to animate the story.

Yet, seen from another angle, Satan is a perfect symbol of the mission of socialism, Marxism and Fascism—to remake the world of mankind without any reference to God. Further, in reading Saul Alinsky’s dedication to his book, we are not observing a bizarre anomaly, but instead a well-established early socialist fixture — the rebellion of creation against God.

Socialist Satan-Boosters

A few highly influential early socialist writers shall suffice in understanding the stunning pro-Satan tissue from which socialism arose.

1. Mikhail Bakunin: We Must Awaken the Devil

Mikhail Aleksandrovich Bakunin (1814-1876) , founder of Russian Nihilism, was born in Tvar, 150 miles northwest of Moscow. He joined the army, then left to pursue a degree in philosophy. He described Marx’s beloved Hegelian political theory as the “Algebra of Revolution.” Bakunin hated religion, saying “Socialists recognize each other by the words, ‘In the name of the one to whom a great wrong has been done’...”. He was determined to change the world through radical politics. Says one writer,

Bakunin was a highly prolific theorist and feared agitator who spent his life running from the authorities. He was prosecuted in absentia and sentenced to Siberian hard labor. Bakunin was deported from France to Russia and made a surprise confession to Tsar Nicholas I. Bakunin admitted, “There was in my character a radical defect; Love for the fantastic, for out-of-the-way, unheard of adventure, for undertakings which open up an infinite horizon and whose end no man can foresee.”

Bakunin’s Confession was no exaggeration, he really did have a colossal problem with authority figures — starting with God. Examine the following quotes he delivers on the topic:

The idea of God implies the abdication of human reason and justice; it is the most decisive negation of human liberty and necessarily ends in the enslavement of mankind both in theory and practice… Unless, then, we desire the enslavement and degradation of mankind… we may not, must not make the slightest concession to God. He who desires to worship God must harbour no childish illusions about the matter, but bravely renounce his liberty and humanity. (Federalism, Socialism, and Anti-Theologism)

From his book God and the State, we have the following anti-religious gems:

Jehovah, of all the gods adored by men, was certainly the most jealous, the most vain, the most ferocious, the most unjust, the most bloodthirsty, the most despotic, and the most hostile to human dignity and liberty.

The Evil One is the satanic revolt against divine authority, revolt in which we see the fecund germ of all human emancipation, the revolution. Socialists recognize each other by the words “In the name of the one to whom a great wrong has been done.” Satan [is] the eternal rebel, the first freethinker and the emancipator of worlds. He makes man ashamed of his bestial ignorance and obedience; he emancipates him, stamps upon his brow the seal of liberty and humanity, in urging him to disobey and eat of the fruit of knowledge.

And Bakunin also wrote this:

In this revolution we will have to awaken the Devil in the people, to stir up the basest passions. Our mission is to destroy, not to edify. The passion of destruction is a creative passion.

2. Pierre Joseph Proudhon: Come, Satan, Come…

Considered the “Father of Anarchism,” Proudhon was a French thinker who lived from 1809-1865. Born to humble circumstances, Proudhon became a well-known French social theorist by the 1840s. Anarchy is technically the absence of law, but also the idealized final phase of Marxism. Proudhon taught “anarchy is order” and borrowed J.J. Rousseau’s belief that man in his natural state is good, but institutions are bad. One writer describes him,

Proudhon was the leading left intellectual in France or for that matter, all of Europe, far surpassing Marx’s notoriety or Bakunin’s. He was among the inventors of socialism, along with Marx, Bakunin, Engles, etc. Of these, Proudhon had the profoundest effect upon the workers’ movement in the 19th century.

And like many post-French Revolutionary Parisians, Proudhon was of a decidedly anti-clerical bent. He vigorously opposed the Church, and even went so far as to write panegyrics to Satan. The following quotes are from his writings, which begins with this horrific broadside launched against God:

And for my part I say: The first duty of man, on becoming intelligent and free, is to continually hunt the idea of God out of his mind and conscience. For God, if he exists, is essentially hostile to our nature, and we do not depend at all upon his authority. We arrive at knowledge in spite of him, at comfort in spite of him, at society in spite of him; every step we take in advance is a victory in which we crush Divinity. I shall purify myself, idealize my being, and become the chief of creation, the equal of God. By what right should God still say to me: Be holy, for I am holy? Lying spirit, I will answer him, imbecile God, your reign is over; look to the beasts for other victims. For God is stupidity and cowardice; God is hypocrisy and falsehood; God is tyranny and misery; God is evil.

Proudhon was not content to simply anathematize God, but also heaped up praise for Satan:

Come, Satan, come, thou the calumniated of priests and of kings! Let me embrace thee, let me press thee to my bosom! Long is it that I have known thee, and long hast thou known me! Thy works, O blessed one of my heart! not always are they beautiful and good; but they alone give a meaning to the universe, and save it from absurdity. What would man be without thee? A beast.

While some explain the preceding passage as a simple literary allusion used to make a point, one could fairly answer that it simply does not matter whether Proudhon was a biblical literalist, or symbolist. Because he clearly rejects God’s essence and embraces that of Satan. In doing so, he discards what is arguably the best to embrace the spirit of rebellion, chaos, ultra-humanism, and revolution. Now who will defend his philosophy, even there is no real worship there?

3. Karl Marx: With Satan I Have Struck My Deal

The anti-religious and devil saluting done by Karl Marx has been noted previously in the essay Socialism’s God—Karl Marx: Was He Stupid, Insane… or Possessed? Many instances are cited in this article. But a few examples of his notorious statements are needed to prove the point. Pastor Richard Wurmbrand‘s Marx and Satan is a book claiming Marx was an unambiguous follower of the devil. After a nominally Christian childhood, Karl Marx spent formative years of his life writing anti-God screeds, including encomiums dedicated to the devil. In a poem called “The Player,” Marx wrote:

The hellish vapors rise and fill the brain,
Till I go mad and my heart is utterly changed.
See this sword? The prince of darkness sold it to me.
For me he beats the time and gives the signs.
Ever more boldly I play the dance of death.

Karl’s father knew of his son’s fixation on Satan and it worried him. His father wrote in a letter: “Only if your heart remains pure and beats humanly and if no demon is able to alienate your heart from better feelings, only then will I be happy.” Marx was close friends with Satan-praising people. Karl admitted in his writings his goal was power, not helping people. Fifth. Marx and all the other socialists admitted to hating God and religion. Finally, virtually all of Marxism is the total opposite of the Bible.

Says one writer, “Marx wrote in The Communist Manifesto that his aim was the abolition not only of all religions, but also of all morals, which would make everything permissible.”

Consider the craziness of Marx’s comments, in his poem “The Pale Maiden”:

Thus heaven I’ve forfeited,
I know it full well.
My soul, once true to God,
Is chosen for hell.

IV. Marxism v. the Ten Commandments

A. Fascinatingly, Marxism, socialism, Fascism, communism and all leftist ideologies completely reject all Ten Commandments, as listed in Exodus 20. Consider:
1.”You shall have no other gods before Me.”
Since Marxism rejects religion and God Himself, everything therefore comes before God.
2.”You shall not make yourself a carved image, or any likeness of anything in heaven or earth.”
Communist countries are famous for creating huge personality cults which included ever-present pictures and posters of the current leader, a godlike-man.
3.”You shall not take the name of the Lord your God in vain.”
As seen in this article, communists specialized in insulting God and religion.
4.”Remember the Sabbath day, to keep it holy.”
There were no holy days in communist countries, and the people were routinely overworked, often to death. Further, real churches were destroyed, so none worshiped God there Sundays.
5.”Honor your father and your mother.”
Families had no rights under the communist law and the State took the role of Fathers. Further, families were turned against one another by the need to gain by informing on each other.
6.”You shall not murder.”
At least 150 million innocent people were murdered last century by communist regimes.
7.”You shall not commit adultery.”
The right to reproduce was owned by the State, which could dissolve marriage at will. Further, Marxist ethics are non-existent. So all things were acceptable.
8.”You shall not steal.”
The entire economic system of Marxism and socialism is based upon theft.
9.”You shall not bear false witness against your neighbor.”
One of the accepted ways of getting ahead in Marxist countries was lying about your neighbors to the authorities.
10.”You shall not covet your neighbor’s things.”
Socialism is based upon coveting other people’s stuff and nothing else.

Conclusion

Saul Alinsky’s book Rules for Radicals, A Practical Primer for Realistic Radicals, contains this bizarre dedication:

Lest we forget at least an over-the-shoulder acknowledgment to the very first radical: from all our legends, mythology, and history (and who is to know where mythology leaves off and history begins — or which is which), the first radical known to man who rebelled against the establishment and did it so effectively that he at least won his own kingdom — Lucifer.

But now we can see that instead of this sentiment being a strange anomaly, it actually fits into exactly the history of socialism. This in turn can only mean that Marxism fits within an atheistic and even satanic view of the world. We can illustrate this by quoting Christ’s description of Satan in John 8:44:

You belong to your father, the devil, and you want to carry out your father’s desires. He was a murderer from the beginning, not holding to the truth, for there is no truth in him. When he lies, he speaks his native language, for he is a liar and the father of lies.

In John 10:10, Christ also said of Satan, “The thief comes only to steal and kill and destroy; I have come that they may have life, and have it to the full.”

If stealing, killing and destroying represents Satan on earth, then socialism must be devilish because that is all Marxists seem to understand once they get in power. Satan must have loved the old USSR, but he’s currently making a move to establish Russia in America.

http://www.canadafreepress.com/index.php/article/42085

[Pilgrim]

Antifa: De voortzetting van het communistische gevechts- en terreurbondgenootschap van de Republiek van Weimar

Posted on 25 november 2012



Vroeger wilden de linksen ons weggeven aan het Sovjetrijk, nu aan de EU en de islam.

Bismarck had de socialisten vanaf het begin als een vijand van Duitsland ingeschat – hij was een wijs en ervaren man. De nog voor de staatsoprichting van Duitsland in 1871 ontstane SPD is de moeder van de KPD en de SED, de grootmoeder van de 68´ers en de overgrootmoeder van de Groenen, in al haar facetten.

Haar achterkleinkinderen, de Groenen en Die Linke, oogsten nu de vruchten van deze lange mars en veroveren de wereld met de beproefde, “daadkrachtige” methodes van het straatgevecht en een nieuwe, bijgeschaafde en links-populistische retoriek.

Vroeger wilden de linksen ons weggeven aan het Sovjetrijk, nu aan de EU en de islam. Bij de nieuwe “straatactivisten(-vechters)” is nog veel van de oude geest bewaard gebleven, dat nu in hele verfijnde vorm niet alleen op straat is terug te vinden.

Al 90 jaar terroriseren de linksen het burgerlijke Duitsland. Daar is tot op de dag van vandaag niets aan veranderd.

Het gevaar, dat uitgaat van het socialisme/communisme, wordt ondanks de veel langere duur van zijn wereldwijde schrikbewind doodgezwegen – nog een duidelijke aanwijzing voor het feit dat we al lang in een linkse media- en partijdictatuur leven en niet meer in een democratie, zoals deze de oprichters van de Duitse grondwet voor ogen zweefde.



Niet voor niets herinnert de Antifa aan de strijdgemeenschappen van de socialisten en communisten ten tijde van de Republiek van Weimar. Want zonder twijfel sluit de antifa aan bij deze links-fascistische periode. En zonder twijfel wordt zij door dezelfde links-politieke netwerken aangestuurd en geïnstrumentaliseerd als 90 jaar geleden.

Veel, zelfs misschien de meeste Duitsers, weten weinig of niets over de brutale terreur die de roden tegen de jonge Republiek van Weimar ontketenden om deze dusdanig beslissend te verzwakken, dat men de gehate democratie kon afschaffen en in Duitsland een communistische staat naar het voorbeeld van het Russische Bolsjewisme kon oprichten. De toenmalige massieve ideële en materiële ondersteuning van de Duitse communisten door Lenin en diens Bolsjewistische handlangers is al lang bewezen.

Zonder de straatterreur van de communisten zou de opkomst van de NSDAP als nationale variant van het socialisme vermoedelijk niet mogelijk zijn geweest. Hitler beloofde de Duitsers een radicaal einde te maken aan de rode terreur – en raakte daarmee het diepe verlangen naar vrede van de meeste Duitsers na de pas kort daarvoor geëindigde en tot dan toe ergste oorlog in de geschiedenis van de mensheid.



Destijds zowel als nu bedolven de linksen Duitsland onder hun straatterreur

“Wie de straat beheerst, beheerst de politiek”. Dit credo beheersen de linksen, lange tijd voordat ze door de door hen opgeroepen straatterreur van de SA en de SS weggeveegd werden.

De vaak gezamenlijk optredende knokploegen van de KPD en de eveneens marxistisch georiënteerde SPD, die in 1918/1919 was voortgekomen uit de KPD, brachten het jonge Duitsland al in het begin van de Republiek van Weimar aan de rand van de catastrofe.

“En als je mijn broeder niet wil zijn, dan sla ik je de schedel in”. Dat was de sarcastische inschatting van de gewone mensen op de op een burgeroorlog lijkende toestanden in de Republiek van Weimar



Het leger maakt een einde aan de rode terreur in Weimar

Een burgeroorlog scheen inderdaad onvermijdelijk en was al zichtbaar in de straatgevechten in Hamburg, Dresden, Berlijn en München, waar de roden de eerste raden installeerden met als doel om van Duitsland een communistische radenrepubliek te maken. Pas de sociaaldemocratische Gustav Noske maakte een einde aan de rode terreur door het leger tegen de Duitse Bolsjewieken te laten optreden. Duizenden linksen verloren destijds hun leven. Maar Duitsland bleef tot 1933 een dictatuur bespaard en beleefde in de “gouden jaren-20” een economische en vooral culturele bloei van tot dan toe ongekende omvang.

Tegenwoordig is alleen nog maar de SA algemeen bekend. Het links verenigde politieke kamp heeft er alles aan gedaan om de herinnering aan de linkse geweldorgies van hun destijds vaak tot de tanden bewapende helpers uit te wissen.



De Duitslandhaat kent een 100-jarige traditie en is overwegend links

De eeuwige Duitslandhaters en brengers van ellende, die deze natie al haatten voordat ze überhaupt definitief werd opgericht, gingen in 1945 gewoon verder waar ze na een 12-jarige gedwongen pauze ophielden.

Tegenwoordig zitten de afschaffers van Duitsland – na nog een 40-jarige gedwongen pauze – weer gelukkig verenigd in fractiesterkte in het Duitse parlement en gaan massiever dan ooit tevoren door met hun werk van vernietiging en afschaffing van Duitsland.

Als bijzonder machtig wapen hebben ze de totale islamisering van Duitsland verzonnen, die ze evenwel betwisten en afdoen als “rechtse” samenzweringstheorie. De onontkoombare bewijzen en feiten m.b.t. deze historisch unieke bevolkingsruil houden ze achter slot en grendel voor de publieke opinie. Massale ondersteuning krijgen de linksen daarbij van de overwegend links georiënteerde media, die zich dankzij de mars van de 68´ers door de instellingen net zo in linkse handen bevinden als het gros van de Duitse uitgeverijen, de meeste geesteswetenschappelijke faculteiten en een groot deel van justitie.

De geraffineerdheid, de gewetenloosheid, het hele optreden tegenover tegenstanders, waartoe ook zeker de staat en diens ordeorganen behoren, zijn wat mij betreft vooral verbonden met één naam: de “Rode Frontstrijders Bond” (RFB).



Hieronder enkele korte samenvattingen uit het boek van A.K. Busch, “Kritische bronnenbeschouwing in plaats van een voorwoord”, die op grond van dit boek zijn baan kwijtraakte:

“De KPD steunde eerst op de Rode Frontstrijders Bond (RFB). De vereniging werd in 1924 onder Ernst Thälmann opgericht en was streng paramilitair opgebouwd.”

Het doel van de RFB was bij diens oprichting niet de strijd tegen het in Duitsland nog onbetekende nationaalsocialisme.

De mannen beschouwden zichzelf als voorvechters voor de communistische revolutie in Duitsland. In het geval van een oorlog tegen de Sovjet-Unie zou en wilde de RFB samen met het Rode Leger tegen het bestaande systeem vechten.

Na aanzienlijke onlusten in Berlijn in mei 1929 werd de RFB eerst in Pruisen en daarna in het hele rijk verboden. De redenen daarvoor waren niet alleen de barricadegevechten in Berlijn tijdens de zogenaamde bloedige mei, maar ook vele andere aanknopingspunten, die zo duidelijk tegen de eigen staat en zijn regering gericht waren dat ze een verbod rechtvaardigden.

Talrijke functionarissen werden zowel wat betreft wereldbeschouwing als militair in de Sovjet-Unie opgeleid en kregen een aanzienlijk deel van hun aanwijzingen rechtstreeks uit Moskou.

Na het verbod kwam het eerst tot aanzienlijke, deels gewelddadige protesten. Omdat de KPD en haar afdelingen altijd rekening hielden met een verbod, kon het werk van de gevechtsbond relatief snel in verschillende opvolgerorganisaties worden voortgezet.”

Als je leest hoe aarzelend en inconsequent de nog jonge democratie destijds omging met de extremisten aan haar randen, verbaast het niet dat ze onvermijdelijk werd weggevaagd.

De enige leer, die hieruit tegenwoordig werd getrokken, is “de strijd tegen rechts”.

http://ejbron.files.wordpress.com/2012/ ... =960&h=197

Bron:

http://michael-mannheimer.info/2012/11/ ... more-17205

Auteur: Michael Mannheimer

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

http://ejbron.wordpress.com/2012/11/25/ ... more-29912

[Pilgrim]

[H.Numan]

Kijk eens om je heen.
Wat zijn de kopstukken in de EU?
Vrijwel allemaal of strenge socialisten of "ex" extreme communisten of Apparatchiks die de communisten gewoon nodig hebben.

Is de EU democratisch?
Absoluut! Even democratisch als de USSR destijds was.

Ik krijg steeds sterker de indruk dat de EU volledig is overgenomen door extreem linkse groeperingen die onder een andere naam gewoon doorgaan met communisme. Als je binnen Nederland blijft zie dat ook in de linkse partijen. Groen Links is Rood Links, maar dat verkoopt niet. De Maoïstische Partij noemt zich nu de SP, dat verkoopt prima. Af en toe maken kopstukken verspelingen, zoals Spekman met zijn nivelleer feest.

[Ozes]

Ik zie dat ook zo

[xplosive]

Een elite die meent dat mensenrechten geschonden moeten kunnen worden zit altijd fout, of deze elite nu links of rechts is. Als je overvallen wordt door een inbreker, een straatbende of een leger en je slaat dan terug uit zelfverdediging dan is dat juist weer acceptabel. Lastiger wordt het wat je moet doen als er zich een groeiende kwaadaardige macht ontwikkelt die op termijn een bedreiging kan gaan vormen. Voorkomen is dan beter dan genezen, lijkt me. Vandaar dat men nu besloten heeft om troepen naar Mali te sturen, want hoewel veel ingeslapen lieden dat niet door hebben, vormt wat daar nu gebeurt een directe potentiële bedreiging voor de veiligheid van Europa. Zelf denk ik dat het hele gebied van Turkije tot Marokko (uitgezonderd Israël), inclusief landen binnen Europa zoals Albanië en Kosovo, een potentieel ernstige bedreiging voor Europa herbergen. Een linkse Europese elite die moslims over het bolletje aait kunnen wij dan niet gebruiken.

[Pilgrim]

Nationaal-bolsjewisme! In dit rare propaganda-filmpje zeggen ze zelf dat ze extreem links zijn, maar (net als het nationaal-socialisme!) toch rechts van het communisme. Links nationalisme dus! Geloof de praatjes dus nooit dat ze extreem rechts zouden zijn, want dat is dezelfde truc die ook toegepast werd bij het nationaal-socialisme. Het is gewoon allemaal links. Nationaal-bolsjewisten waren er ook al in de jaren dertig, maar werden toen nooit een beweging van betekenis en ook toen stonden ze al bekend als extreem links! Nationaal-bolsjewisme is net als het nationaal-socialisme een afsplitsing van de Marxistische hoofdstroom in het socialisme en dus een concurrent daarvan. Als zo'n concurrerende alternatieve socialistische beweging opeens heel groot wordt en daardoor dus een bedreiging wordt voor de klassieke socialist/communist worden ze door hen verketterd als 'extreem rechts'. Dat gebeurt nu dus ook met nationaal-bolsjewisten (nazbols).

[xplosive]

De term "extreem-rechts" is in veel gevallen inderdaad volkomen misplaatst.

[Ozes]

Je zou verwachten dat "extreem-rechts" en intensievere beleving is van rechts gedachtegoed, zoals extreem links een intensievere beleving is van links gedachtengoed. In plaats daarvan word rechts iets compleet anders in de extremere vorm, compleet onlogisch en dan ook gelogen. Nazisme hoort links op de schaal te staan.

[xplosive]

Het bewind van Pinochet in Chili of het bewind van Videla in Argentinië waren die extreem-rechts of extreem-links? Extreem-rechts volgens mij.

Zie ook : Videla: Kerk wist van de verdwijningen

De voormalig Argentijnse dictator Rafael Videla heeft bevestigd dat hoogwaardigheidsbekleders van de Katholieke Kerk op de hoogte waren van de regeringspraktijken om zich te ontdoen van tegenstanders van het regime. De geestelijken boden zelfs hun "goede diensten" aan jegens de familie van de slachtoffers. Zo beloofden ze familieleden te vragen niet niet verder te zoeken naar hun verdwenen familieleden, omdat ze dood waren. Dat meldt de Frankfurther Algemeine Politik op basis van bekentenissen van Videla.

en : Pinochet heeft geen berouw over terreur

De Chileense oud-dictator Augusto Pinochet heeft geen berouw over de mensenrechtenschendingen tijdens zijn bewind.

'Engel'

In een interview voor een Spaanstalige omroep in Miami zei Pinochet dat hij geen opdracht tot executies gaf en 'een engel was die uit liefde voor zijn land handelde'.

Excuses

Pinochet liet weten dat hij niet van plan is zich bij slachtoffers van zijn dictatuur te verontschuldigen. Hij meent dat juist hij recht heeft op excuses van zijn politieke tegenstanders. In dit verband doelde hij op een linkse groepering die hem in 1986 om het leven probeerde te brengen.

Christen

Voor de televisiezender in Miami zei de oud-generaal dat hij nooit aspiraties had om dictator te worden. Ook liet hij weten dat hij als christen nooit iemand heeft willen doden. Verder stelde de oud-dictator dat het aan hem was te danken dat het met Chili de goede kant is opgegaan.

[Dhana]

Het idiote is dat moslims maar schreeuwen dat Joden het westen zo geïnfiltreerd heeft dat zij daar de dienst uitmaken. Zoals de waard is, vertrouwt die zijn gasten. De rode garde in Europa is volkomen geïnfiltreerd door moslims met een verborgen agenda en geen hond binnen die partijen die dat door heeft.

[xplosive]

De rode garde in Europa is volkomen geïnfiltreerd door moslims met een verborgen agenda en geen hond binnen die partijen die dat door heeft.

Een enkeling misschien wel, maar de meesten helaas niet.

[Pilgrim]

Hitler Was A Socialist, (And Not A Right Wing Conservative)

[First published August 22, 2005] What is socialism? It is a politico-economic philosophy that believes government must direct all major economic decisions by command, and thus all the means of production for the greater good, however defined. There are three major divisions of socialism, all antagonistic to each other. One is democratic socialism, that places the emphasis on democratic means, but then government is a tool for improving welfare and equality. A second division is Marxist-Leninism, which based on a “scientific theory” of dialectical materialism, sees the necessity of a dictatorship (“of the proletariat”) to create a classless society and universal equality. Then, there is the third division, or state socialism. This is a non-Marxist or anti-Marxist dictatorship that aims at near absolute economic control for the purpose of economic development and national power, all construed to benefit the people.

Mussolini’s fascism was a state socialism that was explicitly anti-Marx and aggressively nationalistic. Hitler’s National Socialism was state socialism at its worse. It not only shared the socialism of fascism, but was explicitly racist. In this it differs from the state socialism of Burma today, and that of some African and Arab dictatorships.

Two prevailing historical myths that the left has propagated successfully is that Hitler was a far right wing conservative and was democratically elected in 1933 (a blow at bourgeois democracy and conservatives). Actually, he was defeated twice in the national elections (he became chancellor in a smoke-filled-room appointment by those German politicians who thought they could control him — see “What? Hitler Was Not Elected?”) and as head of the National Socialist German Workers’ Party, he considered himself a socialist, and was one by the evidence of his writings and the his economic policies.

To be clear, National Socialism differs from Marxism in its nationalism, emphasis on folk history and culture, idolization of the leader, and its racism. But the Nazi and Marxist-Leninists shared a faith in government, an absolute ruler, totalitarian control over all significant economic and social matters for the good of the working man, concentration camps, and genocide/democide as an effective government policy (only in his last years did Stalin plan for his own Holocaust of the Jews).

I’ve read Hitler’s Mein Kampf (all online here) and can quote the following from Volume 2:

Chapter VII:

In 1919-20 and also in 1921 I attended some of the bourgeois [capitalist] meetings. Invariably I had the same feeling towards these as towards the compulsory dose of castor oil in my boyhood days. . . . And so it is not surprising that the sane and unspoiled masses shun these ‘bourgeois mass meetings’ as the devil shuns holy water.

Chapter 4:

The folkish philosophy is fundamentally distinguished from the Marxist by reason of the fact that the former recognizes the significance of race and therefore also personal worth and has made these the pillars of its structure. These are the most important factors of its view of life. 


If the National Socialist Movement should fail to understand the fundamental importance of this essential principle, if it should merely varnish the external appearance of the present State and adopt the majority principle, it would really do nothing more than compete with Marxism on its own ground. For that reason it would not have the right to call itself a philosophy of life. If the social programme of the movement consisted in eliminating personality and putting the multitude in its place, then National Socialism would be corrupted with the poison of Marxism, just as our national-bourgeois parties are.

Chapter XII:

The National Socialist Movement, which aims at establishing the National Socialist People’s State, must always bear steadfastly in mind the principle that every future institution under that State must be rooted in the movement itself.

Some other quotes:

Hitler, spoken to Otto Strasser, Berlin, May 21, 1930:

I am a Socialist, and a very different kind of Socialist from your rich friend, Count Reventlow. . . . What you understand by Socialism is nothing more than Marxism.

On this, see Alan Bullock, Hitler: a Study in Tyranny, pp.156-7; and Graham L. Strachan “MANUFACTURED REALITY: THE ‘THIRD WAY’”

Gregor Strasser, National Socialist theologian, said:

We National Socialists are enemies, deadly enemies, of the present capitalist system with its exploitation of the economically weak … and we are resolved under all circumstances to destroy this system.

F.A. Hayek in his Road to Serfdom (p. 168) said:

The connection between socialism and nationalism in Germany was close from the beginning. It is significant that the most important ancestors of National Socialism—Fichte, Rodbertus, and Lassalle—are at the same time acknowledged fathers of socialism. …. From 1914 onward there arose from the ranks of Marxist socialism one teacher after another who led, not the conservatives and reactionaries, but the hard-working laborer and idealist youth into the National Socialist fold. It was only thereafter that the tide of nationalist socialism attained major importance and rapidly grew into the Hitlerian doctrine.

See also his chapter 12: “The Socialist Roots of Nazism.”

Von Mises in his Human Action (p. 171) said:

There are two patterns for the realization of socialism. The first pattern (we may call it the Lenin or Russian pattern) . . . . the second pattern (we may call it the Hindenburg or German Pattern) nominally and seemingly preserves private ownership of the means of production and keeps the appearance of ordinary markets, prices, wages, and interest rates. There are, however, no longer entrepreneurs, but only shop managers … bound to obey unconditionally the orders issued by government.

This is precisely how Hitler governed when he achieved dictatorial power.

In a previous blog, i referred to John J. Ray’s piece (“Hitler Was A Socialist”, and I was asked who he is. He has a Ph.D. in psychology, but taught sociology for many years. His fulsome bio is here. His article on Hitler is excellent and well researched. He has a blog on “dissecting leftism.”

http://democraticpeace.wordpress.com/20 ... socialist/

[Pilgrim]

Why Nazism Was Socialism and Why Socialism Is Totalitarian

Mises Daily: Friday, November 11, 2005 by George Reisman

My purpose today is to make just two main points: (1) To show why Nazi Germany was a socialist state, not a capitalist one. And (2) to show why socialism, understood as an economic system based on government ownership of the means of production, positively requires a totalitarian dictatorship.

The identification of Nazi Germany as a socialist state was one of the many great contributions of Ludwig von Mises.

When one remembers that the word "Nazi" was an abbreviation for "der Nationalsozialistische Deutsche Arbeiters Partei — in English translation: the National Socialist German Workers' Party — Mises's identification might not appear all that noteworthy. For what should one expect the economic system of a country ruled by a party with "socialist" in its name to be but socialism?

Nevertheless, apart from Mises and his readers, practically no one thinks of Nazi Germany as a socialist state. It is far more common to believe that it represented a form of capitalism, which is what the Communists and all other Marxists have claimed.

The basis of the claim that Nazi Germany was capitalist was the fact that most industries in Nazi Germany appeared to be left in private hands.

What Mises identified was that private ownership of the means of production existed in name only under the Nazis and that the actual substance of ownership of the means of production resided in the German government. For it was the German government and not the nominal private owners that exercised all of the substantive powers of ownership: it, not the nominal private owners, decided what was to be produced, in what quantity, by what methods, and to whom it was to be distributed, as well as what prices would be charged and what wages would be paid, and what dividends or other income the nominal private owners would be permitted to receive. The position of the alleged private owners, Mises showed, was reduced essentially to that of government pensioners.

De facto government ownership of the means of production, as Mises termed it, was logically implied by such fundamental collectivist principles embraced by the Nazis as that the common good comes before the private good and the individual exists as a means to the ends of the State. If the individual is a means to the ends of the State, so too, of course, is his property. Just as he is owned by the State, his property is also owned by the State.

But what specifically established de facto socialism in Nazi Germany was the introduction of price and wage controls in 1936. These were imposed in response to the inflation of the money supply carried out by the regime from the time of its coming to power in early 1933. The Nazi regime inflated the money supply as the means of financing the vast increase in government spending required by its programs of public works, subsidies, and rearmament. The price and wage controls were imposed in response to the rise in prices that began to result from the inflation.

The effect of the combination of inflation and price and wage controls is shortages, that is, a situation in which the quantities of goods people attempt to buy exceed the quantities available for sale.

Shortages, in turn, result in economic chaos. It's not only that consumers who show up in stores early in the day are in a position to buy up all the stocks of goods and leave customers who arrive later, with nothing — a situation to which governments typically respond by imposing rationing. Shortages result in chaos throughout the economic system. They introduce randomness in the distribution of supplies between geographical areas, in the allocation of a factor of production among its different products, in the allocation of labor and capital among the different branches of the economic system.

In the face of the combination of price controls and shortages, the effect of a decrease in the supply of an item is not, as it would be in a free market, to raise its price and increase its profitability, thereby operating to stop the decrease in supply, or reverse it if it has gone too far. Price control prohibits the rise in price and thus the increase in profitability. At the same time, the shortages caused by price controls prevent increases in supply from reducing price and profitability. When there is a shortage, the effect of an increase in supply is merely a reduction in the severity of the shortage. Only when the shortage is totally eliminated does an increase in supply necessitate a decrease in price and bring about a decrease in profitability.

As a result, the combination of price controls and shortages makes possible random movements of supply without any effect on price and profitability. In this situation, the production of the most trivial and unimportant goods, even pet rocks, can be expanded at the expense of the production of the most urgently needed and important goods, such as life-saving medicines, with no effect on the price or profitability of either good. Price controls would prevent the production of the medicines from becoming more profitable as their supply decreased, while a shortage even of pet rocks prevented their production from becoming less profitable as their supply increased.

As Mises showed, to cope with such unintended effects of its price controls, the government must either abolish the price controls or add further measures, namely, precisely the control over what is produced, in what quantity, by what methods, and to whom it is distributed, which I referred to earlier. The combination of price controls with this further set of controls constitutes the de facto socialization of the economic system. For it means that the government then exercises all of the substantive powers of ownership.

This was the socialism instituted by the Nazis. And Mises calls it socialism on the German or Nazi pattern, in contrast to the more obvious socialism of the Soviets, which he calls socialism on the Russian or Bolshevik pattern.

Of course, socialism does not end the chaos caused by the destruction of the price system. It perpetuates it. And if it is introduced without the prior existence of price controls, its effect is to inaugurate that very chaos. This is because socialism is not actually a positive economic system. It is merely the negation of capitalism and its price system. As such, the essential nature of socialism is one and the same as the economic chaos resulting from the destruction of the price system by price and wage controls. (I want to point out that Bolshevik-style socialism's imposition of a system of production quotas, with incentives everywhere to exceed the quotas, is a sure formula for universal shortages, just as exist under all around price and wage controls.)

At most, socialism merely changes the direction of the chaos. The government's control over production may make possible a greater production of some goods of special importance to itself, but it does so only at the expense of wreaking havoc throughout the rest of the economic system. This is because the government has no way of knowing the effects on the rest of the economic system of its securing the production of the goods to which it attaches special importance.

The requirements of enforcing a system of price and wage controls shed major light on the totalitarian nature of socialism — most obviously, of course, on that of the German or Nazi variant of socialism, but also on that of Soviet-style socialism as well.
We can start with the fact that the financial self-interest of sellers operating under price controls is to evade the price controls and raise their prices. Buyers otherwise unable to obtain goods are willing, indeed, eager to pay these higher prices as the means of securing the goods they want. In these circumstances, what is to stop prices from rising and a massive black market from developing?

The answer is a combination of severe penalties combined with a great likelihood of being caught and then actually suffering those penalties. Mere fines are not likely to provide much of a deterrent. They will be regarded simply as an additional business expense. If the government is serious about its price controls, it is necessary for it to impose penalties comparable to those for a major felony.

But the mere existence of such penalties is not enough. The government has to make it actually dangerous to conduct black-market transactions. It has to make people fear that in conducting such a transaction they might somehow be discovered by the police, and actually end up in jail. In order to create such fear, the government must develop an army of spies and secret informers. For example, the government must make a storekeeper and his customer fearful that if they engage in a black-market transaction, some other customer in the store will report them.

Because of the privacy and secrecy in which many black-market transactions can be conducted, the government must also make anyone contemplating a black-market transaction fearful that the other party might turn out to be a police agent trying to entrap him. The government must make people fearful even of their long-time associates, even of their friends and relatives, lest even they turn out to be informers.

And, finally, in order to obtain convictions, the government must place the decision about innocence or guilt in the case of black-market transactions in the hands of an administrative tribunal or its police agents on the spot. It cannot rely on jury trials, because it is unlikely that many juries can be found willing to bring in guilty verdicts in cases in which a man might have to go to jail for several years for the crime of selling a few pounds of meat or a pair of shoes above the ceiling price.

In sum, therefore, the requirements merely of enforcing price-control regulations is the adoption of essential features of a totalitarian state, namely, the establishment of the category of "economic crimes," in which the peaceful pursuit of material self-interest is treated as a criminal offense, and the establishment of a totalitarian police apparatus replete with spies and informers and the power of arbitrary arrest and imprisonment.

Clearly, the enforcement of price controls requires a government similar to that of Hitler's Germany or Stalin's Russia, in which practically anyone might turn out to be a police spy and in which a secret police exists and has the power to arrest and imprison people. If the government is unwilling to go to such lengths, then, to that extent, its price controls prove unenforceable and simply break down. The black market then assumes major proportions. (Incidentally, none of this is to suggest that price controls were the cause of the reign of terror instituted by the Nazis. The Nazis began their reign of terror well before the enactment of price controls. As a result, they enacted price controls in an environment ready made for their enforcement.)

Black market activity entails the commission of further crimes. Under de facto socialism, the production and sale of goods in the black market entails the defiance of the government's regulations concerning production and distribution, as well as the defiance of its price controls. For example, the goods themselves that are sold in the black market are intended by the government to be distributed in accordance with its plan, and not in the black market. The factors of production used to produce those goods are likewise intended by the government to be used in accordance with its plan, and not for the purpose of supplying the black market.

Under a system of de jure socialism, such as existed in Soviet Russia, in which the legal code of the country openly and explicitly makes the government the owner of the means of production, all black-market activity necessarily entails the misappropriation or theft of state property. For example, the factory workers or managers in Soviet Russia who turned out products that they sold in the black market were considered as stealing the raw materials supplied by the state.

Furthermore, in any type of socialist state, Nazi or Communist, the government's economic plan is part of the supreme law of the land. We all have a good idea of how chaotic the so-called planning process of socialism is. Its further disruption by workers and managers siphoning off materials and supplies to produce for the black market, is something which a socialist state is logically entitled to regard as an act of sabotage of its national economic plan. And sabotage is how the legal code of a socialist state does regard it. Consistent with this fact, black-market activity in a socialist country often carries the death penalty.

Now I think that a fundamental fact that explains the all-round reign of terror found under socialism is the incredible dilemma in which a socialist state places itself in relation to the masses of its citizens. On the one hand, it assumes full responsibility for the individual's economic well-being. Russian or Bolshevik-style socialism openly avows this responsibility — this is the main source of its popular appeal. On the other hand, in all of the ways one can imagine, a socialist state makes an unbelievable botch of the job. It makes the individual's life a nightmare.

Every day of his life, the citizen of a socialist state must spend time in endless waiting lines. For him, the problems Americans experienced in the gasoline shortages of the 1970s are normal; only he does not experience them in relation to gasoline — for he does not own a car and has no hope of ever owning one — but in relation to simple items of clothing, to vegetables, even to bread. Even worse he is frequently forced to work at a job that is not of his choice and which he therefore must certainly hate. (For under shortages, the government comes to decide the allocation of labor just as it does the allocation of the material factors of production.) And he lives in a condition of unbelievable overcrowding, with hardly ever a chance for privacy. (In the face of housing shortages, boarders are assigned to homes; families are compelled to share apartments. And a system of internal passports and visas is adopted to limit the severity of housing shortages in the more desirable areas of the country.) To put it mildly, a person forced to live in such conditions must seethe with resentment and hostility.

Now against whom would it be more logical for the citizens of a socialist state to direct their resentment and hostility than against that very socialist state itself? The same socialist state which has proclaimed its responsibility for their life, has promised them a life of bliss, and which in fact is responsible for giving them a life of hell. Indeed, the leaders of a socialist state live in a further dilemma, in that they daily encourage the people to believe that socialism is a perfect system whose bad results can only be the work of evil men. If that were true, who in reason could those evil men be but the rulers themselves, who have not only made life a hell, but have perverted an allegedly perfect system to do it?

It follows that the rulers of a socialist state must live in terror of the people. By the logic of their actions and their teachings, the boiling, seething resentment of the people should well up and swallow them in an orgy of bloody vengeance. The rulers sense this, even if they do not admit it openly; and thus their major concern is always to keep the lid on the citizenry.

Consequently, it is true but very inadequate merely to say such things as that socialism lacks freedom of the press and freedom of speech. Of course, it lacks these freedoms. If the government owns all the newspapers and publishing houses, if it decides for what purposes newsprint and paper are to be made available, then obviously nothing can be printed which the government does not want printed. If it owns all the meeting halls, no public speech or lecture can be delivered which the government does not want delivered. But socialism goes far beyond the mere lack of freedom of press and speech.

A socialist government totally annihilates these freedoms. It turns the press and every public forum into a vehicle of hysterical propaganda in its own behalf, and it engages in the relentless persecution of everyone who dares to deviate by so much as an inch from its official party line.

The reason for these facts is the socialist rulers' terror of the people. To protect themselves, they must order the propaganda ministry and the secret police to work 'round the clock. The one, to constantly divert the people's attention from the responsibility of socialism, and of the rulers of socialism, for the people's misery. The other, to spirit away and silence anyone who might even remotely suggest the responsibility of socialism or its rulers — to spirit away anyone who begins to show signs of thinking for himself. It is because of the rulers' terror, and their desperate need to find scapegoats for the failures of socialism, that the press of a socialist country is always full of stories about foreign plots and sabotage, and about corruption and mismanagement on the part of subordinate officials, and why, periodically, it is necessary to unmask large-scale domestic plots and to sacrifice major officials and entire factions in giant purges.

It is because of their terror, and their desperate need to crush every breath even of potential opposition, that the rulers of socialism do not dare to allow even purely cultural activities that are not under the control of the state. For if people so much as assemble for an art show or poetry reading that is not controlled by the state, the rulers must fear the dissemination of dangerous ideas. Any unauthorized ideas are dangerous ideas, because they can lead people to begin thinking for themselves and thus to begin thinking about the nature of socialism and its rulers. The rulers must fear the spontaneous assembly of a handful of people in a room, and use the secret police and its apparatus of spies, informers, and terror either to stop such meetings or to make sure that their content is entirely innocuous from the point of view of the state.

Socialism cannot be ruled for very long except by terror. As soon as the terror is relaxed, resentment and hostility logically begin to well up against the rulers. The stage is thus set for a revolution or civil war. In fact, in the absence of terror, or, more correctly, a sufficient degree of terror, socialism would be characterized by an endless series of revolutions and civil wars, as each new group of rulers proved as incapable of making socialism function successfully as its predecessors before it. The inescapable inference to be drawn is that the terror actually experienced in the socialist countries was not simply the work of evil men, such as Stalin, but springs from the nature of the socialist system. Stalin could come to the fore because his unusual willingness and cunning in the use of terror were the specific characteristics most required by a ruler of socialism in order to remain in power. He rose to the top by a process of socialist natural selection: the selection of the worst.

I need to anticipate a possible misunderstanding concerning my thesis that socialism is totalitarian by its nature. This concerns the allegedly socialist countries run by Social Democrats, such as Sweden and the other Scandinavian countries, which are clearly not totalitarian dictatorships.

In such cases, it is necessary to realize that along with these countries not being totalitarian, they are also not socialist. Their governing parties may espouse socialism as their philosophy and their ultimate goal, but socialism is not what they have implemented as their economic system. Their actual economic system is that of a hampered market economy, as Mises termed it. While more hampered than our own in important respects, their economic system is essentially similar to our own, in that the characteristic driving force of production and economic activity is not government decree but the initiative of private owners motivated by the prospect of private profit.

The reason that Social Democrats do not establish socialism when they come to power, is that they are unwilling to do what would be required. The establishment of socialism as an economic system requires a massive act of theft — the means of production must be seized from their owners and turned over to the state. Such seizure is virtually certain to provoke substantial resistance on the part of the owners, resistance which can be overcome only by use of massive force.

The Communists were and are willing to apply such force, as evidenced in Soviet Russia. Their character is that of armed robbers prepared to commit murder if that is what is necessary to carry out their robbery. The character of the Social Democrats in contrast is more like that of pickpockets, who may talk of pulling the big job someday, but who in fact are unwilling to do the killing that would be required, and so give up at the slightest sign of serious resistance.

As for the Nazis, they generally did not have to kill in order to seize the property of Germans other than Jews. This was because, as we have seen, they established socialism by stealth, through price controls, which served to maintain the outward guise and appearance of private ownership. The private owners were thus deprived of their property without knowing it and thus felt no need to defend it by force.

I think I have shown that socialism — actual socialism — is totalitarian by its very nature.

--------------------------------------------------------------------------------

In the United States at the present time, we do not have socialism in any form. And we do not have a dictatorship, let alone a totalitarian dictatorship.

We also do not yet have Fascism, though we are moving towards it. Among the essential elements that are still lacking are one-party rule and censorship. We still have freedom of speech and press and free elections, though both have been undermined and their continued existence cannot be guaranteed.

What we have is a hampered market economy that is growing ever more hampered by ever more government intervention, and that is characterized by a growing loss of individual freedom. The growth of the government's economic intervention is synonymous with a loss of individual freedom because it means increasingly initiating the use of physical force to make people do what they do not voluntarily choose to do or prevent them from doing what they do voluntarily choose to do.

Since the individual is the best judge of his own interests, and at least as a rule seeks to do what it is in his interest to do and to avoid doing what harms his interest, it follows that the greater the extent of government intervention, the greater the extent to which individuals are prevented from doing what benefits them and are instead compelled to do what causes them loss.

Today, in the United States, government spending, federal, state, and local, amounts to almost half of the monetary incomes of the portion of the citizenry that does not work for the government. Fifteen federal cabinet departments, and a much larger number of federal regulatory agencies, together, in most instances with counterparts at the state and local level, routinely intrude into virtually every area of the individual citizen's life. In countless ways he is taxed, compelled, and prohibited.

The effect of such massive government interference is unemployment, rising prices, falling real wages, a need to work longer and harder, and growing economic insecurity. The further effect is growing anger and resentment.

Though the government's policy of interventionism is their logical target, the anger and resentment people feel are typically directed at businessmen and the rich instead. This is a mistake which is fueled for the most part by an ignorant and envious intellectual establishment and media.

And in conformity with this attitude, since the collapse of the stock market bubble, which was in fact created by the Federal Reserve's policy of credit expansion and then pricked by its temporary abandonment of that policy, government prosecutors have adopted what appears to be a particularly vengeful policy toward executives guilty of financial dishonesty, as though their actions were responsible for the widespread losses resulting from the collapse of the bubble. Thus the former head of a major telecommunications company was recently given a twenty-five year prison sentence. Other top executives have suffered similarly.

Even more ominously, the government's power to obtain mere criminal indictments has become equivalent to the power to destroy a firm, as occurred in the case of Arthur Andersen, the major accounting firm. The threatened use of this power was then sufficient to force major insurance brokerage firms in the United States to change their managements to the satisfaction of New York State's Attorney General. There is no way to describe such developments other than as conviction and punishment without trial and as extortion by the government. These are major steps along a very dangerous path.

Fortunately, there is still sufficient freedom in the United States to undo all the damage that has been done. There is first of all the freedom to publicly name it and denounce it.

More fundamentally, there is the freedom to analyze and refute the ideas that underlie the destructive policies that have been adopted or that may be adopted. And that is what is critical. For the fundamental factor underlying interventionism and, of course, socialism as well, whether Nazi or Communist, is nothing but wrong ideas, above all, wrong ideas about economics and philosophy.

There is now an extensive and growing body of literature that presents sound ideas in these two vital fields. In my judgment, the two most important authors of this literature are Ludwig von Mises and Ayn Rand. An extensive knowledge of their writings is an indispensable prerequisite for success in the defense of individual freedom and the free market.

This institute, The Ludwig von Mises Institute, is the world's leading center for the dissemination of Mises's ideas. It presents a constant flow of analyses based on his ideas, analyses that appear in its academic journals, its books and periodicals, and in its daily website news articles that deal with the issues of the moment. It educates college and university students, and young instructors, in his ideas and the related ideas of other members of the Austrian school of economics. It does this through the Mises Summer University, the Austrian Scholars Conferences, and a variety of seminars.

Two very major ways of fighting for freedom are to educate oneself to the point of being able to speak and write as articulately in its defense as do the scholars associated with this institute or, if one does not have the time or inclination to pursue such activity, then to financially support the Institute in its vital work to whatever extent one can.

It is possible to turn the tide. No single person can do it. But a large and growing number of intelligent people, educated in the cause of economic freedom, and speaking up and arguing in its defense whenever possible, is capable of gradually forming the attitudes of the culture and thus of the nature of its political and economic system.

You in this audience are all already involved in this great effort. I hope you will continue and intensify your commitment.

--------------------------------------------------------------------------------

* This article was delivered as a lecture at the Mises Institute's "The Economics of Fascism, Supporters Summit 2005." It is copyright © 2005, by George Reisman. Permission is hereby granted to reproduce and distribute it electronically and in print, other than as part of a book. (Email notification is requested). All other rights reserved.

** George Reisman, Ph.D., is Professor of Economics (Ret.) at Pepperdine University's Graziadio School of Business and Management in Los Angeles and is the author of Capitalism: A Treatise on Economics (Ottawa, Illinois: Jameson Books, 1996), from which parts of this article were excerpted. His web site is http://www.capitalism.net. Contact him, see his Daily Article Archive, and comment on the blog.

http://mises.org/daily/1937

[Pilgrim]

Ik merk dat deze topic nu vrijwel helemaal bovenaan staat in Google als je zoekt op 'nationaal-socialisme', dus zonder mede-trefwoord! Met een tweede trefwoord (bijvoorbeeld 'Wilders', 'islam', 'links' of 'extreem rechts') stond het vaak altijd al bovenaan of bijna bovenaan (soms zelfs ook in het engels!), maar nu is ook een tweede trefwoord naast 'nationaal-socialisme' niet meer nodig om bovenaan te staan. Dit is het hoogste wat ik ooit met een topic gehaald heb.

[H.Numan]

Mijn complimenten!

Is een goede reden voor: het aantal artikelen dat Hitler duidelijk aantoont als een socialist zijn er niet zo veel.

[Pilgrim]

Totalitaire politieke correctheid

Door: O. Delecruze – 3 maart 2011

Love, Peace en de Frankfurter Schule
De afgelopen decennia is in de westerse wereld een systeem van overtuigingen, normen en waarden gaan heersen dat bekend staat als “politieke correctheid“. Hoewel er soms nonchalant op wordt gereageerd, is politieke correctheid bloedserieus in haar doelstelling: het streeft ernaar een uniformiteit van denken en gedrag op te leggen en tolereert daarbij geen tegenspraak. Daarom kan politieke correctheid als totalitair worden beschouwd, en een regelrechte bedreiging voor de vrijheid en westerse beschaving.

Politieke correctheid wordt gebruikt om debat te blokkeren en tegenstanders te marginaliseren door hen met impopulaire labels te brandmerken. Het corrumpeert taal, vernietigt cultuur en maakt het onmogelijk om kritiek te uiten over wat er in de samenleving gaande is. Dit fenomeen heeft zich vanaf de jaren zestig stevig verankerd in het westen — van de academische wereld tot en met de entertainment industrie, van de nieuwsmedia tot in de gebouwen van de overheid — en is in vrijwel alle facetten van de samenleving doorgedrongen. Het is het grote drama van de moderne tijd, een aandoening die voor tientallen miljoenen mensen de dood betekende, in Europa, in Rusland, in China en elders. Maar waar komt het vandaan, wat schuilt erachter?

Een onwillig proletariaat
Politieke correctheid is cultureel marxisme, en de geschiedenis daarvan gaat terug tot voor de Eerste Wereldoorlog.[1] De marxistische theorie stelde dat als eenmaal grote oorlog zou uitbreken in Europa, de arbeiders van alle landen samen zouden opstaan in een revolutie om het kapitalisme — hun “bourgeoisregeringen” — omver te werpen, en deze te vervangen door “internationaal socialisme”, de revolutie van onderop. Maar toen die grote oorlog er eenmaal was, gebeurde dat niet: ze gingen tegen elkaar vechten. Alleen de elite stond op, de rijkeluiskinderen, de gegoeden. Zoals in 1917 met de revolutie door de Russische “revolutionaire sociaaldemocraten”[2].

De omwenteling in Rusland bracht de voorman van de SDAP, Jelles Troelstra ertoe ook in Nederland een revolutie te ontketenen.[3] Op 5 november 1918 sprak hij tot een verbouwereerde Tweede Kamer dat de arbeidersklasse in Nederland en Duitsland de macht zou gaan grijpen:

“Vergeet niet, wanneer het eenmaal zover is [de revolutie], dat gij u niet meer staande kunt houden, dan zullen er andere krachten komen, die uw plaats innemen. Dan is de tijd van het burgerlijk regeringsstelsel [democratie] voorbij, dan zal de arbeidersklasse, de nieuw opgekomen macht, u verzoeken van die plaats te gaan. (…) Uw vrienden zijn wij niet, wij zijn uw tegenstanders, wij zijn als gij wilt uw meest verbitterde vijanden.”[4]

Troelstra’s revolutie liep op 14 november 1918 met een sisser af. Het proletariaat had hem in de steek gelaten. Ook de revolutie van 9 november in Duitsland zette niet door, en werd uiteindelijk “gesmoord” met een gematigd-sociaaldemocratische regering, net als de revolutie van januari 1919, die door de gematigd-sociaaldemocraten hard werd neergeslagen. Dit alles was een desillusie voor menig revolutionair socialist, zoals Herbert Marcuse (waarover zo meer) en de latere nazi Georg Strasser, die over de mislukking zei:

“Wij haten die dag, en wij verachten haar aanhangers, net zoals wij haar vrucht haten: de huidige Staat! Maar wij haten die dag en haar opstand niet als reactionairen…maar als revolutionairen! Als Duitsers! Als frontsoldaten! Als socialisten! (…) Waar was die revolutie dan, die in de naam van het socialisme de rode vlag van de zegevierende zelfbevestiging had moeten voeren tegen de opdringers van het vijandige kapitalisme?”[5]


Socialisten (v.l.n.r.) Troelstra, Wijnkoop en Roland Holst met revolutie-kater (De Amsterdammer, 23 november 1918)

Dus in tegenstelling tot wat de marxistische theorie stelde, liepen arbeiders helemaal niet warm voor de revolutie en had de grote oorlog niet tot de voorspelde internationale geleid. Volgens marxisten kon dat natuurlijk nooit aan de marxistische theorie zélf liggen. Troelstra gaf daarom met enig dédain de arbeiders de schuld, en hij was niet de enige:

“Slechts wil ik er aan herinneren, hoe ook Mevrouw Roland Holst in haar brochure ‘Het socialistisch proletariaat en de vrede’ toegeeft, dat het nationaal gevoel, dat in gewone tijden bij de groote massa sluimert, wanneer een land of een natie wordt aangevallen en zich bedreigd gevoelt, veel intenser in het bewustzijn treedt dan de internationale klasse-eenheid, die nog jong is!”[6]

Herman Gorter, medeoprichter van de SDAP (opgegaan in de PvdA) filosofeerde in een open brief aan Lenin in 1920 over een manier om de arbeiders aan te pakken:

“Het tactische probleem nu is hoe de traditionele bourgeois-manier van denken, dat de kracht uit het proletariaat wegzuigt, kan worden uitgewist; want alles dat de traditionele gezichtspunten versterkt is contraproductief.”[7]

Dat was niet aan dovemansoren gericht. Al in 1918 was Lenin begonnen met het “uitwissen” van “traditionele gezichtspunten”, van politek incorrecten. Eerst de politieke en intellectuele competitie, daarna de andersdenkenden, religieuzen en onwillige of overbodige arbeiders. De hoofdaanklager destijds redeneerde: ”Wij moeten niet alleen de schuldigen executeren. Executie van de onschuldigen zal nog meer indruk op de massa maken.” Dit mondde uit in de Goelag, dat vele miljoenen mensen de dood in zou jagen.


“De Barbaren der 20e eeuw”, illustratie uit De Roskam, 1923

Psychologische conditionering
Twee marxistische theoretici, Antonio Gramsci in Italië en György Lukács (von Szegedin) in Hongarije, kwamen onafhankelijk van elkaar tot eenzelfde slotsom als Herman Gorter. Zij stelden dat de westerse cultuur en de christelijke godsdienst de arbeidersklasse zó “blind” had gemaakt voor haar ware marxistische klassenbelangen dat het “internationaal socialisme” onmogelijk grond onder de voeten zou kunnen krijgen in het westen, mits de bestaande traditionele cultuur en het christendom zouden zijn vernietigd.

Gramsci meende dat middels een “veranderde cultuur” eerst een nieuwe “socialistische mens” gekneed moest worden, alvorens een socialistische revolutie mogelijk zou zijn. Hij pleitte voor “de mars door de instituties” in het westen; het diep doordringen in de media, universiteiten, belangengroepen, politieke partijen, enz., om zo het internationaal socialisme van binnenuit te bewerkstelligen. Lukács echter, zocht het niet in het veranderen, maar het vernietigen van de cultuur, middels de revolutionaire destructie van de samenleving zelf, want:

“een dergelijke wereldwijde omverwerping van waarden kan niet plaatsvinden zonder de vernietiging van de oude waarden, en het creëren van nieuwe door de revolutionairen.”

Toen in 1919 Bela Kun in Hongarije de macht greep en de “dictatuur van het proletariaat” uitriep, werd Lukács staatssecretaris voor cultuur. Al snel pleitte hij voor “revolutionaire terreur” tegen andersdenkenden, wat leidde tot politieke processen en honderden executies, maar ook tot knokploegen inspireerde zoals de “Lenin Boys“, een voorloper van Antifa (zie foto hieronder) dat als motto had: “Voor ze de revolutie verstikken, stik ze in hun eigen bloed!”



Eén van Lukács’ eerste maatregelen echter was de invoering van seksuele voorlichting in de Hongaarse scholen. Hij wilde zo de traditionele seksuele moraal saboteren en daarmee het gezin uiteenspelen, wat een belangrijke stap zou zijn naar de vernietiging van de westerse cultuur zelf. Maar het regime Bela Kun bleef maar kort aan de macht, deels omdat de Hongaarse arbeiders woest waren over Lukács’ aanval op hun tradities en moraal.

Frankfurter Schule
Ondanks de mislukking in Hongarije zou Lukács van grote invloed zijn op een marxistische denktank die in 1923 aan de Universiteit van Frankfurt in Duitsland werd opgericht, dat om het marxisme te verhullen het neutraal klinkende Institut für Sozialforschung werd genoemd, maar algemeen bekend staat als de Frankfurter Schule. In 1930 werd Max Horkheimer er de directeur van en ging in alle ernst de aanbevelingen van Lukács tot uitvoering brengen: het vertalen van het marxisme van economische naar culturele termen. Een culturele revolutie als “Paard van Troje” voor de gewenste socialistische revolutie. Waar het Marx pleite voor de vernietiging van de economische structuren van de maatschappij, pleitte de Frankfurter Schule voor de vernietiging van de culturele structuren, de maatschappij zelf.

De sleutel tot het succes van de Frankfurter Schule zou de kruising zijn van de theorieën van Marx met de psychoanalyse van Freud. De theoretici voerden aan dat onder het kapitalisme de arbeiders in het Westen in een toestand van economische onderdrukking leefden, dus ook een zekere psychologische onderdrukking, wat dan voor alle mensen het geval was. Uit de psychologie — naast Freud onder andere Pavlov en Le Bon – ontleenden zij vervolgens de techniek van de “psychologische conditionering” van de samenleving met de bedoeling te resulteren in overgave.

In 1933 verhuisde de Frankfurter Schule van Duitsland naar New York. Daar incorporeerden de theoretici de Kritische Theorie in hun werk, wat een destructieve vorm van kritiek behelste op de belangrijkste elementen van de westerse cultuur, op iedere traditionele maatschappelijke instelling. Deze met opzet vernietigende kritiek richtte zich vooral op het gezin, maar ook op het christendom, kapitalisme, autoriteit, patriarchaat, hiërarchie, moraal, traditie, seksuele zelfbeheersing, loyaliteit, patriottisme, nationalisme, erfelijkheid, etnocentrisme, conventies en conservatisme. Hiermee zou het mogelijk moeten zijn de traditionele overtuigingen en de bestaande sociale structuur te saboteren, om die dan te vervangen met een “nieuwe manier van denken”, dat zich in dezelfde mate in het elementaire bewustzijn zou moeten nestelen als “de oude manier van denken”.

De Frankfurter Schule ging ook werken aan een serie Studies in vooroordelen (Studies in Prejudice), uitmondend in het nu nog immens invloedrijke boek van Theodor Adorno, De Autoritaire Persoonlijkheid, wat stelde dat iedereen die de traditionele cultuur voorstaat, een “fascist” is, een “racist”, “anti-democratisch”, “rechts” en ook nog eens “geestesziek”.

Twee leden van de Frankfurter Schule, Erich Fromm en met name Herbert Marcuse, introduceerden nog iets anders dat centraal staat in de politieke correctheid, en dat is het seksuele element. Marcuse — die gestudeerd had bij de marxist en nazi-adept Martin Heidegger, en hevig beînvloed was door de eerder genoemde Lukács — propageerde een “polymorfe perversiteit“, narcisme en de omhelzing van een “seksuele bevrijding” — van feminisme tot aan pedofilie.

Gewillige studenten
Toen Marcuse eind jaren vijftig zag dat de studenten zich begonnen te roeren, hoopte hij op een mogelijkheid de revolutie aan te wakkeren. Hij ging het moeilijk te doorgronden werk van de Frankfurter Schule-denkers vertalen in boeken die voor studenten gemakkelijk te begrijpen waren. In deze boeken pleitte hij voor een “nieuwe beschaving” waar werk en productiviteit irrelevant zouden zijn, iets wat er bij die jongeren inging als koek.

In “Eros en Cultuur” bijvoorbeeld, riep Marcuse op tot een revolutie tegen de traditionele westerse cultuur — die gebaseerd zou zijn op imperialisme, militarisme, seksisme, racisme, onderdrukking en consumptie — met de theorie van het grote afwijzen (Great Refusal). Degenen die zich dan zouden aansluiten bij deze revolutie werd vervolgens een luilekkerland-utopie voorgehouden van vrije seks, en het ontbreken van de noodzaak van werk. In de jaren zestig werd Eros en Cultuur mede daarom de “bijbel” van de jonge generatie; de studenten, de Provo’s, de hippies en menig kunstenaar, en werd Marcuse gezien als “de goeroe van de tegencultuur-beweging”. Een Amerikaanse student uit die tijd schreef over de Marcuse-rage:

“Aan de oost- en de westkust, stookte menig professor de studenten op tot het actief afwijzen van autoriteit, om gearresteeerd te worden, om LSD te proberen, om ‘make love, not war’ te bedrijven. Ik hoorde dat pagina’s uit een stuk met de titel Eros en Civilization, geschreven door de een of andere Herbert Marcuse, onder studenten rondging in cafés, op demonstraties en in studentenhuizen. Het was tijd voor verandering (“change”).

Marcuse probeerde het oppositionele denken en gedrag nog wat meer aan te wakkeren met “De Eéndimensionale Mens”. Hierin stelde hij dat alleen een marginale groep van niet-geïntegreerde minderheden, “outsiders” en radicale intelligentsia, daadwerkelijk in staat zou zijn zich tegen het westerse systeem en maatschappij te verzetten. Daarbij hadden de “onderdrukte minderheden” dan het volste recht om illegaal verzet toe te passen wanneer de legale situatie verzet niet toeliet. Het boek had daarmee grote invloed op de “Nieuw Links”-beweging, waar de radicale vleugel van de PvdA een onderdeel van was, en vanaf dan er een grote invloed zou hebben.


Marcuse te midden van studenten in Parijs, 1968

Misselijkmakende middenstand
De eerder genoemde Provo beweging — die zich oorspronkelijk tot taak had gesteld de Nozems te heropvoeden (radicaliseren) en revolutionair te maken[8] — stelde dat de onverschillige en luie (want niet-revolutionaire) arbeiders waren ontaard tot een “klootjesvolk”, “spruitjeseters” en “misselijkmakende middenstand” waar niemand meer iets goeds van hoefde te verwachten.[9] Dus namen zij zelf maar het heft in handen.

Dit deden zij ondermeer met “ludieke akties”, waarin de politie werd geprovoceerd om zo de autoriteiten uit te dagen en te ridiculiseren. De Provo’s werden hiertoe geïnspireerd door Marcuse’s theorie van de “overbodige-repressie”, wat het product van sociale overheersing zou zijn (door ouders, professoren of in dit geval: autoriteiten). Dit werkte diep door in de prive-sfeer, iets waar de theoretici van de Frankfurter Schule lang op gehoopt hadden. Eén van de Nederlandse bezetters van de Parijse universiteit de Sorbonne in mei/juni 1968 — die in de bibliotheek aldaar met anderen een provisorische La République Provo had ingericht – schrijft hierover:

“De machtsstructuur in de dagelijkse directe relaties was ondraaglijk geworden voor degenen die aan de zwakkere, ontvangende kant stonden. Niet alleen de machtsverhoudingen binnen het patriarchale gezin werden ter discussie gesteld — waar de oude, ongelijke verhoudingen tussen man en vrouw en (in mindere mate) tussen ouders en kinderen ondragelijk was geworden — maar ook directe relaties buiten het gezin: zoals de ongelijke machtsverhoudingen tussen leraar en leerling, tussen de nieuwe professionals en het management, enzovoort.”

De “babyboomers” van na de oorlog werden lijnrecht tegenover hun ouders gezet (wat “generatiekloof” genoemd werd). De ouders die de ontberingen van de crisis en oorlog nog goed in het geheugen hadden, zich in de jaren van wederopbouw hadden ontzien en net de welvaart begonnen te genieten, werden ineens door hun kroost voor nazi’s en spruitjeseters uitgemaakt. Harry Mulish schreef instemmend over deze recalcitrante jongeren

“Terwijl hun ouders op ijskasten en wasmachines gezeten met hun linkeroog naar de TEEVEE keken en met hun rechter naar de AUTO voor de deur, een mixer in hun ene hand, De Telegraaf in de andere, begaven de kinderen zich ‘s zaterdagsavond naar het Spui.”[10]

Provo inspireerde op zijn beurt een hele reeks andere bewegingen, zoals de kraakbeweging, de milieubeweging, de jongerenbeweging, de vrouwenbeweging, de vredesbeweging, anti-kernenergiebeweging, dierenbevrijdingsbeweging, enz., tot aan discriminatiebureau’s aan toe. Dit alles gericht tegen de westerse maatschappij en met name de witte, niet-revolutionaire man. Ook de jongeren die rond 1970 dag en nacht op de Dam in Amsterdam rondhingen, de “damslapers,” richtten zich — geheel volgens de lijn van de Frankfurter Schule en Provo — tegen het klootjesvolk (hun ouders) en gelijk maar de hele westerse samenleving.

Uit een interview met een “damslaper”:

Wat doen jullie hier nu precies?

Wij protesteren vreedzaam.

Waartegen dan?

Tegen De maatschappij.

Maar wat was de ideale maatschappij dan? De luilekkerland- en vrije seks-utopie uit Eros en Cultuur. Het oprichtingsmanifest van de Oranje Vrijstaat (dat via de De Kabouterpartij voortkwam uit Provo) van 5 februari 1970 licht hierover een tipje van de sluier op:

“De nieuwe maatschappij is (…) gedecentraliseerd en antiautoritair. (…) Het is niet meer het socialisme van de gebalde vuist, maar van de gestrengelde vingers, van de geërecteerde penis…”[11]

Met betrekking tot de huidige voortlevende politieke correctheid, kan Marcuse daarom als het belangrijkste lid van de Frankfurter Schule worden beschouwd. Hij was niet alleen de bron van het hippie-credo “make love not war”– in de protesten tegen de oorlog in Vietnam, maar bovenal de elementaire link van de Frankfurter Schule naar de tegencultuur van de jaren zestig.

Tijdens de revolutie van mei/juni ’68 In Parijs (zie foto hierboven), schilderden studenten dan ook de leus “Marx Mao en Marcuse” op de muren. Ook in de muziek drong de “culturele revolutie” en bijbehorende polaristatie door. Waar Nieuw Links Satisfaction van de Rolling Stones tot de “klassiekers van onze tijd” rekende (wegens de vermeende kritiek op de consumptiemaatschappij), zou John Lennons “Revolution” laten zien dat de Beatles “opzettelijk hun kapitalistische investering aan het veiligstellen waren” (wat Lennon later “corrigeerde” met o.a. de meezinger Imagine). Waarom? Bijvoorbeeld door dit refrein:

“You tell me it’s the institution / Well, you know / You better free you mind instead / But if you go carrying pictures of chairman Mao / You ain’t going to make it with anyone anyhow”


Black Panthers in San Francisco (1969) en Arabische terroristen in Jordanië (1970) bestuderen het “Rode Boekje van Mao”

Totale intolerantie
Het cultureel marxisme van de Frankfurter Schule was zo diep in de “babyboom-generatie” geïnjecteerd, dat het zelfs vandaag nog de heersende ideologie is die zich via het onderwijs, de universiteiten, media en politiek als een epidemie via de latere generaties heeft verspreid. Over deze periode, die een fundamentele verandering betekende van ons normen- en waardesysteem, zei Marcuse dan ook:

“Men kan met recht spreken van een culturele revolutie, omdat het protest gericht is op het hele culturele establishment, inclusief de moraal van de bestaande maatschappij.”

Maar niet iedereen was enthousiast. over de “verworvenheden” van deze revolutie. Nicolas Sarkozy bijvorbeeld zei in zijn presidentscampagne van 2007:

“Na mei ’68, kon je het niet meer over de moraliteit hebben. Dat was een woord dat uit het politieke vocabulaire verdwenen was. (..) Mei ’68 heeft ons een intellectueel en moreel relativisme opgelegd. De erfgenamen van mei ’68 hebben het idee opgelegd dat alles van waarde was, dat er geen enkel verschil tussen goed en kwaad bestond, tussen waar en onwaar, tussen schoonheid en lelijkheid. (…) Ze hebben geprobeerd ons te laten geloven dat er geen hiërarchie van waarden zou kunnen bestaan. Zij hebben uitgeroepen dat alles mocht, dat het gezag aan zijn einde was, dat het met de goede manieren afgelopen was, dat respect voorbij was, dat er niets groots over was, niets heiligs, niets bewonderenswaardigs, geen normen meer; niets was meer verboden.”[12]

Inderdaad, “niets was meer verboden”, behalve dan voor “rechts”. De Frankfurter Schule is de bron van de meest indringende karakteristiek van politieke correctheid waar de westerse samenleving sinds de “sixties” mee geconfronteerd wordt: de absolute intolerantie ten opzichte van alle opvattingen die van buiten de eigen, linkse gelederen komen. Marcuse’s populaire essay over Repressieve Tolerantie – een politiek van keiharde confrontatie en polarisatie — is een regelrechte rechtvaardiging voor de onderdrukking van de niet-linkse meningsuiting. Het ligt aan de basis van de “hate-speech” wetgeving en de huidige demonisering van politieke incorrectheid. David Horowitz, in de jaren zestig kortstondig aanhanger van Nieuw Links, legt het als volgt uit:

“Volgens Marcuse zou de gewone tolerantie ‘die zowel aan links als rechts wordt toegekend, zowel aan agressieve bewegingen als vredesbewegingen, aan hatende als humanitaire partijen, in feite de machinaties van discriminatie beschermen’ (repressieve tolerantie). Door deze logica was de onderdrukking van de conservatieve standpunten (bevrijding van tolerantie) een progressieve plicht. Het beoordelen van conservatieve universitaire kandidaten op hun verdiensten, zonder met hun politieke en maatschappelijke opvattingen rekening te houden, stond gelijk aan discriminatie en onderdrukking van de samenleving als geheel”.[15].

“Rechts” — of beter: alles wat niet links was — had geen recht meer van spreken en al helemaal niet van tegenspraak: het diende met alle middelen bestreden te worden. Politieke incorrectheid werd niet langer meer als een beoordelingsfoutje gezien, maar net als onder Lenin op zijn best als een psychische aandoening, en op zijn slechtst als verraad. Dit heeft de vijandigheid ten opzichte van wat niet “links” is in de samenleving en politiek vanaf de jaren zestig tot nu aan toe vergaand beïnvloed. Marcuse’s “bevrijding van tolerantie” is daarom feitelijk niets minder dan een recept voor (gewelddadige) onderdrukking.


Twee van de vele slachtoffers van de extreem linkse Rote Armee Fraktion: Hanns-Martin Schleyer (geëxecuteerd in 1977) en Alfred-Herrhausen (opgeblazen in 1989)

De Frankfurter Schule inspireerde — via Gramsci en vooral Marcuse — niet alleen Provo en Nieuw Links (PvdA). De gepropageerde absolute intolerantie tegenover “rechts” heeft ook belangrijke invloed gehad op bijvoorbeeld de Rote Armee Fraktion (1968-1998). Deze linkse terreurbeweging werd opgericht na de studentenrellen van 1968 in Duitsland, die net als de revolutie van vijftig jaar eerder alweer geen “internationale” had gebracht. De “bevrijding van tolerantie” heeft in handen van deze terreurgroep bijna dertig mensen het leven gekost – waarvan sommigen zelfs koelbloedig werden geëxecuteerd – en raakten ca. zeventig mensen gewond.

Culturele revolutie
Maar dat was niets vergeleken bij de culturele revolutie die door Mao op 18 augustus 1966 werd aangekondigd ten overstaan van honderdduizenden enthousiast met Rode Boekjes zwaaiende studenten. De politieke correctheid (“dangxing”) ontaardde hier in een bloedige massabeweging om de “vijanden van het volk” te elimineren, de andersdenkenden de “contra-revolutionaire revisionisten”. De tien jaar durende campagne verwoestte complete families, onvervangbare culturele schatten en eeuwenoude tradities (“sloop het verleden, bouw een nieuwe wereld”).

In navolging van culturele revolutie van Mao, werd ook Cambodja geregeerd door een ideologie van politieke correctheid. Door de “onderontwikkelde staat” van de “marxistische eenheid” zagen de revolutionairen — veelal uit gegoede families — er zich gedwongen om meer directe en brutale methoden te gebruiken om politieke correctheid af te dwingen.

De Cambodjaanse revolutionairen hadden hun ideeën voornamelijk opgedaan in Frankrijk. Tijdens hun studie in Parijs (sommigen aan de Sorbonne, zoals de onlangs door de Nederlandse advocaten Koppe en Pestman verdedigde Nuon Chea), werden zij lid van de Franse Communistische Partij (Parti Communiste de France; PCF), de meest strak gedisciplineerde en stalinistische beweging in West-Europa. Via de PCF en de Sorbonne maakten ze ook kennis met het werk van de Frankfurter Schule. Deze PCF-leden richtten de Parijse studentengroep op, die op zou gaan in de Unie van Khmer Studenten (l’Union des Etudiants Khmers; UEK), de voorloper van de Khmer Rouge.

Terug in Cambodia inspireerden de ervaringen in Parijs en de culturele revolutie van Mao tot het idee van een socialistische heilstaat. Voormalig student in Parijs en lid van de “Association des Etudiants Khmers” (opgegaan in de UEK) Saloth Sar – nom de guerre: Pol Pot — pleitte daartoe voor het uitroeien van het kapitalisme, wat hij “een geestesziekte” noemde, en de oprichting van een socialistische samenleving gewijd aan landbouw, een “agrarisch utopia”. Mao’s adagium “Het is op een blanco pagina waar de mooiste gedichten zijn geschreven” inspireerde daarbij tot het vernietigen van alles uit de pre-revolutionaire dagen — en wat verder hun utopia in de weg stond. Ongeveer 1,7 miljoen mannen, vrouwen en kinderenwerden daarbij geëlimineerd, omdat ze niet politiek correct waren of gewoon “overbodig”.

De vernietigingscampagne van de Khmer Rouge had veel parallellen met die van Lenin, Stalin en Mao, die samen met andere socialistische leiders zo’n 110 miljoen mensen de dood hebben ingejaagd, mensen die tussen hen en de progressieve toekomst stonden: de politiek incorrecten.

Waar oud links nog sprak over economische vooruitgang, had Nieuw Links het nu over radicaal egalitarisme. De Khmer Rouge werd de ultieme vervulling van die Nieuwe Linkse benadering. De gruwelen van Cambodia waren daarom geen aberratie, maar een hoogtepunt van de socialistische fantasie. John Perazzo noemt het in Left-Wing Monster: Pol Pot dan ook:

“…een vervulling van de lange, groteske traditie van de beweging voor sociale gerechtigheid”.

Hoewel de Republikeinen in de VS vooraf hadden gewaarschuwd dat een Pol Pot overwinning in Cambodia onvermijdelijk zou leiden tot een “bloedbad”, wezen anti-oorlog-Democraten als John Kerry dit van de hand, en beschuldigden de Republikeinen van het aanwakkeren van “anti-communistische hysterie”. Ook later, toen de genocide volop in gang was, waren in de ogen van de politek correcten alleen het “Amerikaanse imperialisme” en de “blanke racistische agressie” de grote schurken.

De praktisch gewonnen oorlog in Vietnam sleepte zich dankzij de anti-oorlogsbeweging nog zes jaar door en werd een debacle. De Amerikanen vertrokken, de socialisten in oost en west vierden de overwinning: Vietnam werd een socialistisch utopia — waar hardhandig met politiek incorrecten zou worden afgerekend. Zelfs vier decennia later heeft een verdachte van politieke incorrectheid nog steeds geen recht van spreken, laat staan van tegenspraak. Zoals pater Thadeus Nguyen Van Ly:

De Frankfurter Schule vertaalde dus niet alleen met succes het marxisme van economische naar culturele termen. Het heeft met nog veel meer succes en navolging de thema’s opgeroepen van seksuele bevrijding, feminisme, slachtofferschap, enzovoorts, maar ook de absolute intolerantie, dat de politieke correctheid tot op de dag van vandaag kenmerkt. Hierbij ligt de Kritische Theorie en de “bevrijding van tolerantie” aan de basis van het eindeloze gejammer over racisme, discriminatie, seksisme, homofobie, islamofobie, xenofobie en het milieu, zoals dat bij voortduring over de burger wordt uitgestort, maar ook de terreur, de demonisering en de politieke processen.


Illustraties: The PeoplesCube

Dit is meteen het onfrisse geheimpje van politieke correctheid: het is een vorm van marxisme, en in feite een verblindende, intolerante, totalitaire en soms zelfs genocidale ideologie. Politieke correctheid is het gebruik van cultuur als een vlijmscherp wapen om nieuwe “normen” op te leggen, om degenen die zich van deze nieuwe bedeling afkeren te stigmatiseren. Om degenen die aandringen op waarden als vrije meningsuiting en vrij en objectief intellectueel onderzoek, buitenspel te zetten. Dat leek in het Westen voortvarend te gaan de afgelopen halve eeuw, en zal niet gemakkelijk losgelaten worden. Martin Bosma schrijft hierover onder andere:

“Radicale ideeën, die in wezen hun wortels hebben in het cultureel marxisme, worden gemeengoed: afkeer van de natiestaat, internationalisme, verheerlijking van de derde wereld, maakbaarheid van de samenleving, hulpverleningssyndroom, negatief tegenover het christendom en cultuurrelativisme – met als rode draad de Wet van het Abjecte Westen. (…) Multikul is de kroon van de sixties. Opgave daarvan betekent ook vaarwel zeggen aan het ground zero van de oppermachtige linkse kerk, het geboorteuur van hun machtsovername, het ‘Stunde Eins’ van de opstand van de linkse elite.”[13]

Omdat Nieuw Links cohesie miste, viel het internationaal uiteen als politieke beweging. Diens revolutionairen reorganiseerden zich in een veelheid van “single issue” groepen, zoals de radicale feministen, ‘vredes”activisten, dierenrechten-activisten, milieuactivisme, palestina-activisme en ‘homo-rechten’. Nieuw Links en de erfgenamen van Provo zijn “alive and kicking”, en bezetten belangrijke posities in de politiek, semi-overheid en gesubsidieerde organisaties. Volgens Linda Kimball in “Cultureel Marxisme” tonen zij een voorkeur voor codewoorden als verdraagzaamheid, sociale rechtvaardigheid, economische rechtvaardigheid, seksuele voorlichting en veilig vrijen, veilige scholen, integratie, diversiteit. Maar ook “eerlijkheid” en “respect” mogen in dit rijtje.

“De mate van gedachtecontrole, van beperkingen in vrijheid van meningsuiting, is zonder weerga in de westerse wereld vanaf de achttiende eeuw, en in sommige gevallen langer dan dat (…) Dit lijkt mij een zeer gevaarlijke situatie, want het maakt elke vorm van wetenschappelijke bespreking van de islam op zijn zachtst gezegd, gevaarlijk. De islam en de islamitische waarden hebben nu in de westerse wereld een niveau van immuniteit voor commentaar en kritiek bereikt dat het christendom verloren heeft en het jodendom nooit heeft gekend.”

Een nieuw proletariaat
De cultureel marxisten hebben het nieuwe “proletariaat” — waarvan zij hopen dat het net zo anti-westers en revolutionair is als zij — in de armen gesloten, en propageren de cultuurwissel met de term “multicultuur”, wat eveneens een vorm van cultureel marxisme is. Dit nieuwe proletariaat, waarvan minister Carel Polak destijds vreesde dat het “zich niet gemakkelijk [zal] assimileren en aparte groepen [zal] blijven vormen”, werd afgeschermd van de samenleving middels onderwijs in eigen cultuur en taal, overheidsinformatie in de eigen taal, zelforganisaties en “eigen” wijken. In de 80′er jaren kwam daar lokaal stemrecht bij en mochten niet-westerse immigranten er meerdere paspoorten op na houden. Zogenaamd “om contact met eigen cultuur en thuisland niet te verliezen”. Op hetzelfde moment echter, moesten de Nederlanders in den vreemde — geheel vorlgens de logica van de Frankfurter Schule — hun paspoort juist inleveren.

Een lesje leren
Met de processen tegen prominente dissidenten die overal in Europa plaatsvinden — dit voorjaar alleen al Hedegaard, Wilders en Sabaditsch-Wolff — lijkt het dat over de ruggen van het gehoopte nieuwe proletariaat heen, de cultureel marxisten een wanhopige poging doen de onwillige samenleving te conditioneren. De kunstenares Sooreh Hera zei onlangs in een interview:

“Ze hebben me heel bewust in de kou laten staan om anderen die de islam willen bekritiseren een lesje te leren. (…) Als je een beetje afwijkende mening hebt, beschuldigen ze jou van van alles.”

Cultureel marxisten hopen misschien ongestoord verder te kunnen werken aan wat Paul Weston omschrijft als “etnische zuivering van de oorspronkelijke bevolking” en zo de weg naar het utopia van Marcuse vrij te maken.[14] De vergoelijking en zelfs ondersteuning van het islamisme door cultureel marxisten roept hierbij een interessante vraag op: waarom zouden marxisten binnen welke stroming ook, de opmars van de islamisering steunen? Waarom laten politiek correcten in het aangezicht van het islamisme hun eis achterwege van “seksuele bevrijding” en “gendergelijkheid” en wat is er over van hun afwijzen van een “patriarchale” en “imperialistische” cultuur?

Het antwoord op deze vraag is dat het cultureel marxisme bondgenoot is met om het even wie of wat, zolang het maar de doelstelling helpt verwezenlijken: het vernietigen van de westerse cultuur en het christendom, met als doel een dissidentloze internationale. Als de gemiddelde westerling ooit door zou gaan krijgen welk doel het dient, waar “de multicultuur” en dat “Nederland waar we naar toe willen” of “aan het maken zijn” een onderdeel van vormt, zou de politieke correctheid weleens in serieuze problemen kunnen geraken.

———————————

[1] Lenin had eind 19e eeuw bedacht dat hetgeen voor “de waarheid” doorging, of “objectieve kennis”, slechts een truc van de bourgeoisie was om al manipulerend het proletariaat onder de duim te houden. De bourgeois-objectiviteit zou dus zelfbedrog zijn. In 1895 introduceerde hij de term “partiinost”, wat zoiets betekent als ideologische “bevooroordeeldheid”, wat al snel ontwikkelde tot “politicheskaya partiinost”, bevooroordeeldheid ten gunste van de partij-opvattingen, en “politicheskaya pravil’nost”: politieke correctheid, handelen en denken volgens de partijlijn, waarbij politieke incorrectheid gezien gelijk staat aan verraad. Zie ook V.I. Lenin, “The War and Russian Social-Democracy”, 1914 (marxists.org)
[2] Lenin omschreef de variant die de meerderheid (“bolsjewieken”) in de Russische Sociaal Democratische Arbeiders Partij (RSDAP) aanhing, waaronder hijzelf, als revolutionair-sociaaldemocratisch, in tegenstelling tot de minderheid (“mensjewieken”), de gematigd-sociaaldemocraten, die hij opportunisme verweet en “rechts” noemde. De termen “communisme”, “leninisme”, “maoisme” enz., zijn varianten op eenzelfde thema: over de rug van de arbeiders heen, een “elitair” systeem van grootschalige controle over de bevolking.
[3] SDAP, Sociaal Democratische Arbeiders Partij, in 1946 met de Vrijzinnig Democratische Bond en deChristelijk-Democratische Unie gefuseerd in de Partij van de Arbeid. N.B: Naar Troelstra is, ondanks zijn anti-democratische opvattingen en mislukte poging tot staatsgreep, een vergaderzaal in het Tweede Kamergebouw vernoemd.
[4] J.S. Wijne, “Vergissing van Troelstra”; VerLoren, Hilversum 1999, p.14
[5] Barbara Miller Lane and Leila J. Rupp, “Nazi ideology before 1933″; University of Texas Press, Austin 1978, p.98
[6] Pieter Jelles Troelstra, “Gedenkschriften“, deel III, p.307
[7] Herman Gorter, “Open Letter to Comrade Lenin”, 1920 (marxists.org)
[8] Provo-ideoloog Roel van Duijn schreef hierover in 1965: “It is our task to turn their aggression into revolutionary consciousness”. Provo was een onderdeel van de Nieuw Links beweging, waar ook de PSP toe gerekend kon worden (waarin marxisten, troskisten, christen-pacifisten, pacifistische communisten en dito sociaaldemocraten zich hadden verzameld — opgegaan in GroenLinks), de PPR (opgericht door o.a. de KVP’er Ad Melkert, nu PvdA en Frans Schulte, nu Stop Wilders Nu – opgegaan in GroenLinks), D66 (dat echter voorkeur had voor een verandering van het poltieke systeem “van binnen uit” boven een “culturele revolutie”) en later SP (waar veel internationaal socialisten onderdak hebben gevonden).
[9] Martin Bosma, “De schijn-élite van de valse munters”, Bert Bakker, Amsterdam 2010; p.285
[10] Harry Mulisch, “Bericht aan de rattenkoning”, essay; Bezige Bij, Amsterdam 1966, p.62.
[11] Dr. Frans E.J. Gieles, “Vrije keuze in de eigen seksualiteitsbeleving?; 1968: Hippies op De Dam” (human-being.nl)
[12] Marcel H. Van Herpen, “Paris May ’68 and Provo Amsterdam ’65″, p.14 (google.docs)
[13] Martin Bosma, “De schijn-élite van de valse munters”, Bert Bakker, Amsterdam 2010; p.317
[14] Julian Young noemt een dergelijke etnische zuivering “the Pol Pot solution to the problem of modernism” in “Heidegger, Philosophy, Nazism”, p.49. Met modernisme wordt bedoeld: democratie, vrije meningsuiting en vrijemarkt kapitalisme.

Het bovenstaande atikel is een grotendeels een vertaling van William S. Lind, “What Is Political Correctness?“, aangevuld met citaten en voorbeelden in de voorgeschiedenis, en de zestiger en zeventiger jaren in Nederland, China en Cambodja.
Free Congress produceerde een korte, driedelige video-documentaire (YouTube) over de geschiedenis van de Frankfurter Schule, gepresenteerd door de historicus WIlliam Lind. De video is mede interessant omdat de belangrijkste Amerikaanse expert op het gebied van de Frankfurter Schule, Martin Jay, voorzitter van de vakgroep Geschiedenis in Berkeley (en geen conservatief) uitgebreid aan het woord komt, en daarbij over het totalitaire aspect van politieke correctheid uit de school klapt (fragment YouTube). Van William Lind is ook een lezing over dit onderwerp verschenen, op video en als tekst.

Update: R. Hartman schreef over dit onderwep in 2007 op Dutch Concerns: “For anyone wondering how it came about that Political Correctness came to bloom on both sides of the ocean, and why it seems to be aimed at the destruction of western society, this video may be a very informative one. For anyone who can spare 22:24 and is interested in backgrounds on today’s dhimmytude, this video is a must see. You will at once understand why most, if not all left politicians embrace Islam, as it is the ultimate means to their end.” In een recent commentaar op Pim Fortuyn Forum voegt hij eraan toe: “…op diverse fora in binnen- en buitenland [heb ik] gewezen op de beidsmatige vernietiging van welvaart en cultuur door de linkse mensenhaters, gebaseerd op de lessen van de Frankfurter Schule. Steeds als mensen op blogs hun verbazing uiten hoe het toch mogelijk is dat politici niet zien dat het Klimatisme nep is, dat immigratie de maatschappij verwoest en de Kredietcrisis niet hebben zien aankomen wijs ik ze erop dat die verbazing onterecht is, maar dat de neergang van de welvaart en het in de schulden steken van de burger doelbewust beleid is, waarbij de beleidsmakers uiteraard wel zorgen dat zij er zelf warmpjes bij zitten. Denk aan dit verband ook aan de speech van Maxima” (…) Oh ja: wie denkt dat de ‘opstanden’ in het Midden Oosten ‘spontaan’ zijn moet nog maar eens nadenken, en goed kijken wat er nu eigenlijk gebeurt. Als ‘gevolg’ van die opstanden komen er nu zeer veel, vrijwel uitsluitend mannelijke ‘vluchtelingen’ naar Europa. Minimaal wat merkwaardig, voor een volk dat net ‘bevrijd’ is, en ook merkwaardig dat het alleen mannen zijn. Wie er even over doordenkt ziet talloze potentiële consequenties, en moet dan ook erkennen dat hier niets spontaans aan is.

http://hvv.amsterdampost.nl/HVV/www.het ... gina=12922

[Ozes]

Ik vind dit meer bij mijn topic passen lol
viewtopic.php?f=4&t=20169

[Pilgrim]

Hier nog eens een interessant artikel uit 2010 van Het Vrije Volk, waaruit duidelijk blijkt hoe socialistisch de NSB was.

NSB: Sociale gerechtigheid & draagkracht

O. DELECRUZE - 04 SEPTEMBER 2010

Het ideologische verschil tussen (christen)linkse politici en -activisten en het handjevol neo-nazi's dat Nederland telt is kleiner dan men lief zal zijn.

Voor menigeen die nog in de veronderstelling verkeert dat “fout” hetzelfde is als “rechts” (en vice versa), en daarbij dan direct of indirect verwijst naar de periode 1933-45, zal het bladeren in het online krantenarchief van de Koninklijke Biblioheek een ontluisterende ervaring kunnen worden. Hoewel demissionair minister van Justitie Ernst Hirsh Ballin (CDA) dreigde met juridische stappen "wegens het publiceren van haatzaaiende teksten," zal de KB een selectie kranten uit de periode '40-'45 toch online mogen zetten.

De NSB, zo kan men nu al zelf lezen in het online krantenarchief, had niet alleen leden en een 'duurzaam' programma, maar was bovenal "socialistisch, en met meer recht dan de andere links georiënteerde partijen"(Het Vaderland, 1934)[1] Ook in Moskou stelde men: "eerst hier heeft men de ware socialistische democratie en ook Hitler zegt: wij doen aan praktisch socialisme." (Het Vaderland, 1939)[2]

Sociale gerechtigheid & draagkracht
Uit de oorlogsperiode zijn al langer een aantal pamfletten en affiches online gezet op Het Geheugen van Nederland. Bijvoorbeeld het onderstaande pamflet uit 1941 in verband met de viering van de dag van de arbeid door de NSB in het Concertgebouw te Amsterdam.[3] De "Feiertag der nationalen Arbeit," die de socialist Hitler bij wet tot nationale feestdag verklaarde en die de PvdA en de SP bijvoorbeeld nog steeds in ere houden. Eén van die pamfletten vat aardig samen welke ideologie de NSB en de nationaalsocialisten over de grens aanhingen:



Volksgenooten,

Negen jaar lang heeft de N.S.B. gestreden voor een eensgezind Nederlandsch Volk, voor samenwerking tusschen alle werkers van hoofd en hand, voor sociale gerechtigheid en levensvernieuwing.
Negen jaar lang hebben de politieke machthebbers, als handlangers van het kapitalisme zich daartegen verzet en ook velen van U ertoe gebracht aan dat verzet mede te werken.
De macht van het kapitalisme is thans grootendeels gebroken. Zegevierend voeren de socialistische staten Duitschland en Italië het laatste deel van den huidigen oorlog, die hen door de geldmachten is opgedrongen. Elken dag brengt ons dichterbij naar het nieuwe Nederland dat op de puinhoopen van het oude gaat verrijzen.
Laat U niet langer door valsche voorspellingen en ijdele verwachtingen van de werkelijkheid afhouden.
De eerste Mei van het oorlogsjaar 1941 kan geen feestdag zijn. Maar zij is en blijft het symbool van den ARBEID, den grondslag van de nationaal socialistische volksgemeenschap, die de N.S.B. in Nederland opbouwt.
De ARBEID die wij allen verrichten, onverschillig waar, met de hand of het hoofd, als werkgever of als werknemer, is de gemeenschappelijke band die ons allen bindt.

De ERKENING van den ARBEID is het begin van het Socialisme!

Op dezen herdenkingsdag reiken de Nationaal Socialistische werkers van hoofd en hand aan al hun arbeidsmakkers in ons vaderland de hand. Zij vragen niet langer naar het verleden. Zij vragen slechts naar de toekomst die voor ons werkelijkheid kan worden, wanneer wij allen tezamen ervoor willen strijden.
Neemt op dezen eersten Mei het besluit niet langer afzijdig te blijven staan!
Schaart U achter Mussert, bouwt mede aan Nederlands toekomst, aan het socialisme van de daad dat ook aan U arbeidsvreugde en levensblijheid zal verschaffen.
Bouwt mede aan het eensgezinde Nederlandsche werkersvolk, dat een volgenden eersten Mei zal vieren als den Feestdag van den Nederlandschen Arbeid, als eerbewijs aan allen, die dagelijks hun krachten geven aan de gemeenschap.

Het pamflet eindigt met een regel die menig socialist zal ontroeren:

Plaatskaarten à 15 en 30 cent — naar draagkracht — verkrijgbaar…

[1] Citaat uit: "Marxisme of Nationaalsocialisme Vergadering der N.S.B."; Het Vaderland, donderdag 1 maart 1934, ochtendblad A.
[2] Citaat uit: “De toekomst van het Socialisme”; Het Vaderland, 1 november 1939, Avondblad.
[3] NSB Affiche "Groote 1 Mei Herdenking"; Bron: AD/00964, Oorlogsaffiches NIOD 1933 - 1946, NIOD/KB.
De op het pamflet als spreker aangekondigde Meinoud Rost van Tonningen was overigens een overtuigd socialist: "Alleen karakterloozen kunnen verwachten, dat een Socialist zijn Socialistisch ideaal zou kunnen prijsgeven".

http://hvv.amsterdampost.nl/HVV/www.het ... gina=12045

[Pilgrim]