Reconquista-herdenking ’religieus aanvaardbaar’

[Sjeng]

Reconquista-herdenking ’religieus aanvaardbaar’

Bron: RKnieuws.net

MADRID - De Reconquista - de herovering door Spanje van haar grondgebied op de islamitische legers - was niet zelden een bloedige aangelegenheid waarbij aan beide zijden heel wat doden vielen. In 1492 viel het laatste moslimbolwerk en was Europa, na 781 jaar, bevrijd van de islamitische legers.

Maar vandaag de dag lijkt het wel taboe om nog over zulk soort zaken te spreken. De tegenstellingen die er zijn tussen islam en christendom moeten zorgvuldig weggepoetst worden, zo schijnt het.

En dus hebben organisatoren van herdenkingen van de Reconquista dezer dagen een moeilijke taak. De herdenking moet multi-cultureel zijn. En vooral geen belediging aan het adres van moslims. Ze moeten ’religieus aanvaardbaar’ zijn.

Afgelopen weekend was het de beurt aan de Spaanse badplaats Calpe om haar herdenking van de Reconquista te houden. Calpe herdacht hoe christelijke legers in 1420 moslims de zee in dreven. Dat werd destijds gevierd als een grote overwinning. Maar tegenwoordig ligt dat toch iets anders.

Een groep Spanjaarden had zich verkleed als ’Moor’, een andere groep als ’christen’. De ’Moren’ stormden het strand op, waar ze in een schijngevecht met ’christenen’ verwikkeld raakten. En na afloop schudden ze elkaar de hand en dronken ze er samen een goede fles op leeg. Er viel geen onvertogen woord.

Wel waren er toespraken. Waarin werd benadrukt hoe belangrijk het is dat ’grote beschavingen’ vreedzaam naast elkaar kunnen leven. Of, zoals het internationale persbureau AP het omschreef: ’Welkom in Spanje in een tijd van culturele nervositeit’

[Pilgrim]

El Cid riep op tot de Reconquista

Geplaatst op 5 maart 2017


Standbeeld van El Cid in de Spaanse stad Burgos.

El Cid, eigenlijk Rodrigo Díaz de Vivar, was misschien de Spaanse held van de Reconquista, die lange periode van de herovering van het Spaanse schiereiland in het teken van het kruis. Na de onderwerping onder de islamitische Moren en hun opeenvolgende koninkrijken, die het land onder elkaar verdeelden, restte voor de christelijke rijken Aragón, Castilië en Navarra slechts een schaduwbestaan. Terwijl de Europese landen elkaar onderling bestreden, nam de invloed van de moslims verder toe. Overslagplaatsen van de slavenhandel, kazernesteden en ook culturele bloeiende centra voor diegenen die de Halvemaan volgden.

Moderne historici proberen aan El Cid vaak het beeld van een vagebond te koppelen, een zwerver die het goed kon vinden met de moslims en graag zijn diensten aanbood aan menig Moorse vorst. Maar hij was niet altijd een huurling en dolende ridder en er bestaan ook andere zienswijzen van deze Spaanse krijger. Een intens christelijke man, die zijn eigen koning vernederde door hem voor God te laten zweren dat deze geen hand in het spel gehad had bij de dood van zijn broer Sancho II. En toen de Reconquista over Toledo kwam, moesten de Moren de van de Visigoten geroofde stad weer afstaan. Na 300 jaar islamitische heerschappij herinnerden alleen nog de weinige christenen en oude bouwwerken uit de Klassieke Oudheid aan de voorislamitische geschiedenis van de stad. De herovering van de belangrijke metropool raakte in heel Europa bekend, ook in Rome.

Geheel in tegenstelling tot de mythe van het vreedzame en bloeiende islamitische Spanje zag de realiteit er toch iets anders uit. In 1066 slachtten de moslims bijna de volledige joodse bevolking in Granada af. Duizenden kwamen om het leven en werden door woedende meutes opgejaagd door de straten. Deze pogroms waren geen incidenten, ze beperkten zich echter niet alleen tot Joden. Ook de christenen waren onderworpen aan de “Convivencia”, een broze binnenlandse vrede in de islamitische landen van Spanje, die erop gebaseerd was dat de Joden en christenen tweederangs burgers bleven. Moderne historici willen heel graag deze fase als periode van religieuze tolerantie duiden, omdat de Moren de christenen en Joden in ieder geval deels duldden in plaats van hen gewoon af te slachten. Dat laatste gebeurde echter desondanks af en toe. En in principe hebben we nu nog steeds dezelfde situatie in het Nabije Oosten en in Noord-Afrika, waar de weinige christenen veeleer geduld worden, en de kleinste aanleiding volstaat om pogroms te beginnen. Kijk alleen maar naar Irak, Egypte of Syrië. Het is niet veel geweest met de zoveel gepredikte tolerantie van de Moren. De later volgende heersersgeslachten van de Almoraviden waren zelfs nog onbarmhartiger in hun interpretatie van de islam en voerden een heilige oorlog om het hele schiereiland te veroveren. Na Toledo wilde men harder optreden tegen de opstandige christenen.

Laten we terugkeren naar El Cid. Na de Reconquista van Toledo waren de Almoraviden met voor de toenmalige tijd gigantische legers van duizenden soldaten uit Noord-Afrika geland. Ze overwonnen de christelijke legers bij Sagrajas. Op het slagveld ten noorden van de stad Badjoz hadden joodse en christelijke soldaten zich aaneengesloten om zich te verdedigen tegen de moslims. De islamitische legerleider zou de “ongelovigen” drie opties hebben gegeven voordat het tot de strijd kwam:

“Onderwerp je aan de islam (bekeer je), betaal de hoofdelijke belasting... of sterf”. Een deugniet die hierin overeenkomsten ziet met het gedrag van ISIS in Syrië en begrijpt waar de legitimering voor diens handelingen vandaan worden gehaald. Het antwoord van de christenen en Joden was duidelijk. Men wilde liever sterven dan als slaaf te leven of het eigen geloof te verloochenen. Sagrajas werd het debacle voor de Europese ridders en op enkele honderden na werden ze allemaal gedood, zodat de zegevierende moslims zich zonder verzet door het omringende land konden bewegen. In deze tijd grote angst en onzekerheid kwam El Cid weer in beeld. Deze ridder was geen onbekende en het lukte hem binnen korte tijd een eigen ridderleger te formeren, dat uit vele naties bestond en waartoe vele verschillende persoonlijkheden behoorden. Er werd een kleine troep soldaten gevormd, die een enorme religieuze zuigende werking kon uitoefenen. El Cid nam de taak op zich om Castilië, zijn vaderland, te redden. Eigenhandig.

Hier ontstaat de mythe van de onoverwinnelijke El Cid, die het Spaanse vaderland tegen de overmacht verdedigde toen niemand anders dat kon. Hij vertrouwde op kleinere eenheden en rekruteerde zijn mannen overal. In kroegen, burchten, kloosters en boerderijen. El Cid riep op tot de Reconquista en velen volgden zijn roep. Geen man die men meed, maar eentje die men wilde volgen.

Na bijna 8 jaar oorlog belegerde hij eindelijk Valencia, de mediterrane grote stad, die daarvoor door de moslims was veroverd. Ook hier overwon zijn leger en nu nog vindt men hier hotels, bars en straten die naar hem genoemd zijn. El Cid! Campeador! Heerser! Strijder! Maar vooral een man die de teruggedrongen Spanjaarden moed en kracht schonk. Geloof, moed en kracht waren de motor van deze Reconquista, die bijna zonder de invloed van de Castiliaanse koning functioneerde.

Bron: http://younggerman.de

Auteur: “Young German”

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2017/03/05 ... conquista/