Seks voor een enkeltje Europa.
Geplaatst: di aug 21, 2007 3:45 pm
Julie van Traa, Tanger
De Marokkaanse havenstad Tanger is met haar bruisende uitgaansleven een magneet voor plaatselijke meiden die een (Marokkaanse) jongen uit Europa aan de haak willen slaan. Prostitutie is dan de kortste weg. Vaak zien ze die jongens met hun huwelijksbeloftes nooit meer terug.
Een dame in strakke spijkerbroek en hoge hakken draait met haar kont sexy heen en weer op het ritme van de muziek. Ze krijgt gezelschap van een vriendin, gekleed in een strak zwart jurkje, haar billen amper bedekt. Verder is de dansvloer van discotheek 555 in de Marokkaanse havenstad Tanger leeg. Het is nog vroeg op de avond.
Onder Nederlandse Marokkanen is discotheek 555 een begrip. Veel jongeren die vakantie komen vieren in hun moederland gaan hier naar toe. In de zomermaanden is Tanger met zijn tientallen discotheken en cafés dé plek om te feesten. Na bezoek aan familie in andere steden huren ze een appartement of logeren ze bij familie. Tanger verandert in het Torremolinos van Marokko.
Langzaamaan wordt de dansvloer drukker. Meiden proberen aandacht te trekken en lachen uitbundig, anderen checken hun mobieltje op nieuwe sms’jes. Bijna elk meisje hier is prostituee, vertelt Ahmed uit Capelle aan den IJssel. Afgelopen week sprak hij met één van hen. Houda uit Fes draagt een nep-parelketting en een zwart glimmend overhemd. Ze heeft Ahmed verteld dat ze een kind heeft en daarom dit werk doet. „Maar alleen in de zomermaanden, als er Marokkanen uit Europa over zijn”, vertelt hij. Volgens hem vraagt ze 1100 dirham (100 euro) per nacht. „Daar kunnen die meiden dan het hele jaar van rondkomen”, zegt hij.
Houda is alweer vertrokken, op jacht naar een klant. Naarmate de avond vordert, worden de avances directer. De discotheek is populair onder de meiden: de entree is duur (20 euro) en bijna alle klanten zijn Marokkanen die in het buitenland wonen. „Ze willen allemaal naar Europa om hun situatie te verbeteren. Of diegene van hen houdt, maakt hen niet uit, als ze maar kunnen trouwen”, zegt Ahmed.
Sanae Jorfi, die veel met prostituees werkt, kent de zielige verhalen zoals die van Houda maar al te goed. „Ze dromen van een buitenlandse man en doen er alles aan om hem aan zich te binden. Altijd verzinnen ze dat ze een kind hebben en daarom dit werk doen”, vertelt ze. Met zo’n verhaal heeft het meisje nog iets nobels. En doen geloven dat ze alleen in de zomer werkt, geeft de klant het gevoel dat ze niet écht een prostituee is, legt Jorfi uit.
Jorfi werkt voor ALCS (Association de Lutte Contre le Sida), een organisatie die aan aidspreventie doet. De meiden van 555 zijn volgens haar veelal minderjarig, en daar zijn buitenlandse Marokkanen die een meisje willen voor een nacht volgens haar naar op zoek. „Een meisje van zestien is in hun ogen nog puur en schoon”, zegt ze. Over aids maken de meiden noch de jongens zich zorgen. „Voor veel buitenlandse Marokkanen blijft aids aan de overkant, in Europa. Een keer vertelde een vriend mij dat een moslima minder verdorven is dan een buitenlandse, omdat een moslima zich wast na de daad en een Europese niet”, vertelt Jorfi.
ALCS heeft een lokaal in Tanger waar prostituees gratis condooms kunnen krijgen en zich kunnen laten testen op aids of andere seksueel overdraagbare ziektes. Dan luistert Jorfi naar hun verhalen. „Het is zeldzaam dat die meiden naar Tanger komen om direct als prostituee te werken”, zegt ze. Vaak zijn het vriendinnen uit de stad die tijdens het jaarlijks slachtfeest teruggaan naar hun familie op het platteland en daar andere meiden overhalen ook te gaan werken in Tanger. „Deze meiden hebben slechts één of twee jaar op de lagere school gezeten, ze kunnen niet lezen of schrijven”, zegt Jorfi.
Eenmaal in Tanger aangekomen, gaan de nieuwelingen eerst aan de slag als fabriekarbeidster. Maar al snel komen ze erachter dat je met het minimumloon – 180 euro per maand – weinig kan, zeker als ze ook nog de achtergebleven familie geld opsturen. De stap naar een eerste klant is snel gezet.
In de zomermaanden gaan de prijzen omhoog. Maar niet vanwege de vele buitenlandse Marokkanen die de stad bezoeken. Volgens Jorfi zijn er maar weinig die speciaal voor de prostituees naar Tanger komen. „De meesten komen voor het strand, de hasj en het uitgaan. Als zich een mooie dame aandient, of een mooie man – want dat komt hier ook veel voor – dan is dat meegenomen”, zegt ze. Het zijn eerder Europese toeristen die de prijzen in de zomer doen stijgen, aldus Jorfi. Van de 100 euro die een dame in discotheek 555 vraagt, houdt ze hooguit 40 euro over. De rest gaat op aan het huren van een hotelkamer en betalen van de portier bij de uitgang.
De meiden in discotheek 555 zijn ‘duur’. In hotel Lutecia, een paar straten verderop, kost een beurt 15 euro. De meiden staan als vee in de bar te wachten tot ze worden opgepikt. Hun handtassen hebben ze bij de portier ingeleverd en krijgen ze pas terug als het sluitingstijd is. Jongens lopen naar binnen en kijken snel om zich heen wat er van hun gading is. Sommigen nemen een meisje mee naar boven. De meiden houden er 5 euro per keer aan over, de rest is voor de huur van de hotelkamer.
De volgende avond is het centrum van Tanger afgeladen vol. Het is tien uur ’s avonds, paradetijd. Op de boulevard Mohammed V zijn alle winkels nog open. Een groep Nederlands-Marokkaanse vriendinnen kijkt in een etalage naar schoenen, een familie met kinderwagen stopt bij de ijscoman. BMW’s en Mercedessen rijden stapvoets voorbij. De voetgangers keuren ze stuk voor stuk. „Als eerste kijken de lokale meiden naar het nummerbord”, zegt Jorfi.
De prostituees proberen op elke manier in Europa te komen. De daar wonende Marokkanen profiteren van deze situatie. Ze beloven van alles: een huwelijk of arbeidscontract en doen alsof ze verliefd zijn. Jorfi kent een meisje dat vorig jaar 3000 euro – al haar spaargeld – aan een Spaanse Marokkaan heeft betaald om in Spanje te kunnen werken. Uiteindelijk kreeg ze nooit een arbeidscontract. Nu de jongen weer terug is in Tanger, heeft hij haar beloofd met haar te trouwen, zodat ze alsnog weg kan. „Er zijn er velen die valse beloften doen om maar met zo’n meid naar bed te kunnen”, zegt ze.
Soms lukt het. En dat doet de anderen dromen. Afgelopen week kwam Jorfi een ex-prostituee tegen die op weg was naar het stadhuis om een huwelijksakte te tekenen met een Spaanse Marokkaan. „Zij is eind twintig, hij ver in de vijftig. Maar wat wil je, ze heeft haar droom waargemaakt”, besluit Jorfi.
De lijn tussen betaalde en onbetaalde seks is dun in Marokko
Buitenechtelijke seks is bij wet verboden in Marokko. Zonder huwelijksakte weigert elke hoteleigenaar Marokkaanse paren een kamer. Maar het zegt weinig. In Tanger kan men een vrouw oppikken op straat, in de McDonald’s of op het strand en tegen betaling met haar naar bed. Zelfs een verpleegster die aan huis komt, kan haar diensten aanbieden. Er zijn verschillende prijsklassen. De duursten zijn zij die even in een nachtclub komen dansen en hun mobiele nummer achterlaten bij de portier. Die geeft dat nummer alleen aan de rijkste klanten. Een andere beproefde methode is een rijke man regelmatig op zijn mobiel te bellen en hem zo proberen te versieren. Om niet op te vallen, gaan steeds meer prostituees in een djellaba – een traditionele Marokkaanse, alles verhullende jurk – en hoofddoek over straat. Of ze dragen een abaja – een traditionele zwarte overjas die in Saoedi-Arabië gedragen wordt. Zo trekt ze niet de aandacht van anderen als ze naast haar klant in de auto zit of zijn appartement verlaat. Niet elke dame beschouwt zichzelf als een regelrechte hoer. Sommigen laten zich onderhouden door een getrouwde man, anderen vragen kleding en sieraden of nemen genoegen met een diner in een chique restaurant. De lijn tussen betaalde en onbetaalde seks is dun in Marokko.
De Marokkaanse havenstad Tanger is met haar bruisende uitgaansleven een magneet voor plaatselijke meiden die een (Marokkaanse) jongen uit Europa aan de haak willen slaan. Prostitutie is dan de kortste weg. Vaak zien ze die jongens met hun huwelijksbeloftes nooit meer terug.
Een dame in strakke spijkerbroek en hoge hakken draait met haar kont sexy heen en weer op het ritme van de muziek. Ze krijgt gezelschap van een vriendin, gekleed in een strak zwart jurkje, haar billen amper bedekt. Verder is de dansvloer van discotheek 555 in de Marokkaanse havenstad Tanger leeg. Het is nog vroeg op de avond.
Onder Nederlandse Marokkanen is discotheek 555 een begrip. Veel jongeren die vakantie komen vieren in hun moederland gaan hier naar toe. In de zomermaanden is Tanger met zijn tientallen discotheken en cafés dé plek om te feesten. Na bezoek aan familie in andere steden huren ze een appartement of logeren ze bij familie. Tanger verandert in het Torremolinos van Marokko.
Langzaamaan wordt de dansvloer drukker. Meiden proberen aandacht te trekken en lachen uitbundig, anderen checken hun mobieltje op nieuwe sms’jes. Bijna elk meisje hier is prostituee, vertelt Ahmed uit Capelle aan den IJssel. Afgelopen week sprak hij met één van hen. Houda uit Fes draagt een nep-parelketting en een zwart glimmend overhemd. Ze heeft Ahmed verteld dat ze een kind heeft en daarom dit werk doet. „Maar alleen in de zomermaanden, als er Marokkanen uit Europa over zijn”, vertelt hij. Volgens hem vraagt ze 1100 dirham (100 euro) per nacht. „Daar kunnen die meiden dan het hele jaar van rondkomen”, zegt hij.
Houda is alweer vertrokken, op jacht naar een klant. Naarmate de avond vordert, worden de avances directer. De discotheek is populair onder de meiden: de entree is duur (20 euro) en bijna alle klanten zijn Marokkanen die in het buitenland wonen. „Ze willen allemaal naar Europa om hun situatie te verbeteren. Of diegene van hen houdt, maakt hen niet uit, als ze maar kunnen trouwen”, zegt Ahmed.
Sanae Jorfi, die veel met prostituees werkt, kent de zielige verhalen zoals die van Houda maar al te goed. „Ze dromen van een buitenlandse man en doen er alles aan om hem aan zich te binden. Altijd verzinnen ze dat ze een kind hebben en daarom dit werk doen”, vertelt ze. Met zo’n verhaal heeft het meisje nog iets nobels. En doen geloven dat ze alleen in de zomer werkt, geeft de klant het gevoel dat ze niet écht een prostituee is, legt Jorfi uit.
Jorfi werkt voor ALCS (Association de Lutte Contre le Sida), een organisatie die aan aidspreventie doet. De meiden van 555 zijn volgens haar veelal minderjarig, en daar zijn buitenlandse Marokkanen die een meisje willen voor een nacht volgens haar naar op zoek. „Een meisje van zestien is in hun ogen nog puur en schoon”, zegt ze. Over aids maken de meiden noch de jongens zich zorgen. „Voor veel buitenlandse Marokkanen blijft aids aan de overkant, in Europa. Een keer vertelde een vriend mij dat een moslima minder verdorven is dan een buitenlandse, omdat een moslima zich wast na de daad en een Europese niet”, vertelt Jorfi.
ALCS heeft een lokaal in Tanger waar prostituees gratis condooms kunnen krijgen en zich kunnen laten testen op aids of andere seksueel overdraagbare ziektes. Dan luistert Jorfi naar hun verhalen. „Het is zeldzaam dat die meiden naar Tanger komen om direct als prostituee te werken”, zegt ze. Vaak zijn het vriendinnen uit de stad die tijdens het jaarlijks slachtfeest teruggaan naar hun familie op het platteland en daar andere meiden overhalen ook te gaan werken in Tanger. „Deze meiden hebben slechts één of twee jaar op de lagere school gezeten, ze kunnen niet lezen of schrijven”, zegt Jorfi.
Eenmaal in Tanger aangekomen, gaan de nieuwelingen eerst aan de slag als fabriekarbeidster. Maar al snel komen ze erachter dat je met het minimumloon – 180 euro per maand – weinig kan, zeker als ze ook nog de achtergebleven familie geld opsturen. De stap naar een eerste klant is snel gezet.
In de zomermaanden gaan de prijzen omhoog. Maar niet vanwege de vele buitenlandse Marokkanen die de stad bezoeken. Volgens Jorfi zijn er maar weinig die speciaal voor de prostituees naar Tanger komen. „De meesten komen voor het strand, de hasj en het uitgaan. Als zich een mooie dame aandient, of een mooie man – want dat komt hier ook veel voor – dan is dat meegenomen”, zegt ze. Het zijn eerder Europese toeristen die de prijzen in de zomer doen stijgen, aldus Jorfi. Van de 100 euro die een dame in discotheek 555 vraagt, houdt ze hooguit 40 euro over. De rest gaat op aan het huren van een hotelkamer en betalen van de portier bij de uitgang.
De meiden in discotheek 555 zijn ‘duur’. In hotel Lutecia, een paar straten verderop, kost een beurt 15 euro. De meiden staan als vee in de bar te wachten tot ze worden opgepikt. Hun handtassen hebben ze bij de portier ingeleverd en krijgen ze pas terug als het sluitingstijd is. Jongens lopen naar binnen en kijken snel om zich heen wat er van hun gading is. Sommigen nemen een meisje mee naar boven. De meiden houden er 5 euro per keer aan over, de rest is voor de huur van de hotelkamer.
De volgende avond is het centrum van Tanger afgeladen vol. Het is tien uur ’s avonds, paradetijd. Op de boulevard Mohammed V zijn alle winkels nog open. Een groep Nederlands-Marokkaanse vriendinnen kijkt in een etalage naar schoenen, een familie met kinderwagen stopt bij de ijscoman. BMW’s en Mercedessen rijden stapvoets voorbij. De voetgangers keuren ze stuk voor stuk. „Als eerste kijken de lokale meiden naar het nummerbord”, zegt Jorfi.
De prostituees proberen op elke manier in Europa te komen. De daar wonende Marokkanen profiteren van deze situatie. Ze beloven van alles: een huwelijk of arbeidscontract en doen alsof ze verliefd zijn. Jorfi kent een meisje dat vorig jaar 3000 euro – al haar spaargeld – aan een Spaanse Marokkaan heeft betaald om in Spanje te kunnen werken. Uiteindelijk kreeg ze nooit een arbeidscontract. Nu de jongen weer terug is in Tanger, heeft hij haar beloofd met haar te trouwen, zodat ze alsnog weg kan. „Er zijn er velen die valse beloften doen om maar met zo’n meid naar bed te kunnen”, zegt ze.
Soms lukt het. En dat doet de anderen dromen. Afgelopen week kwam Jorfi een ex-prostituee tegen die op weg was naar het stadhuis om een huwelijksakte te tekenen met een Spaanse Marokkaan. „Zij is eind twintig, hij ver in de vijftig. Maar wat wil je, ze heeft haar droom waargemaakt”, besluit Jorfi.
De lijn tussen betaalde en onbetaalde seks is dun in Marokko
Buitenechtelijke seks is bij wet verboden in Marokko. Zonder huwelijksakte weigert elke hoteleigenaar Marokkaanse paren een kamer. Maar het zegt weinig. In Tanger kan men een vrouw oppikken op straat, in de McDonald’s of op het strand en tegen betaling met haar naar bed. Zelfs een verpleegster die aan huis komt, kan haar diensten aanbieden. Er zijn verschillende prijsklassen. De duursten zijn zij die even in een nachtclub komen dansen en hun mobiele nummer achterlaten bij de portier. Die geeft dat nummer alleen aan de rijkste klanten. Een andere beproefde methode is een rijke man regelmatig op zijn mobiel te bellen en hem zo proberen te versieren. Om niet op te vallen, gaan steeds meer prostituees in een djellaba – een traditionele Marokkaanse, alles verhullende jurk – en hoofddoek over straat. Of ze dragen een abaja – een traditionele zwarte overjas die in Saoedi-Arabië gedragen wordt. Zo trekt ze niet de aandacht van anderen als ze naast haar klant in de auto zit of zijn appartement verlaat. Niet elke dame beschouwt zichzelf als een regelrechte hoer. Sommigen laten zich onderhouden door een getrouwde man, anderen vragen kleding en sieraden of nemen genoegen met een diner in een chique restaurant. De lijn tussen betaalde en onbetaalde seks is dun in Marokko.