De voetballers en hun president
Geplaatst op 13 juni 2018
De Duitse voetbalfans willen zich er niet bij neerleggen dat twee leden van het nationale voetbalelftal zich zo nauw verbonden voelen met de Turkse president. De affaire rond beide voetballers begon ongeveer een maand geleden, toen de beide sporters de Turkse president Erdoğan in Groot-Brittannië hebben ontmoet. Ze gingen met hem op de foto, hebben hem de voetbalshirts van hun clubs cadeau gegeven (Mesut Özil speelt bij Arsenal, Ilkay Gündoğan bij Manchester City FC) en Gündoğan voegde nog in handgeschreven opschrift “Met groot respect voor mijn president” toe. De voetballers hebben misschien gedacht dat de gebeurtenis niet naar buiten zou komen, maar Erdoğan’s politieke partij AKP heeft de foto’s op sociale netwerken gedeeld. In de voorverkiezingsstrijd komt zo’n foto goed van pas en de Turken houden van voetbal.
De foto’s hebben in Duitsland aanzienlijke ophef veroorzaakt. Beide heren spelen voor het nationale elftal en zouden Duitsland vertegenwoordigen bij het komende wereldkampioenschap (in het “nationaal elftal” zit nog een etnische Turk, Emre Can; hij heeft de ontmoeting met Erdoğan afgeslagen). Özil zweeg liever, Gündoğan probeert zijn misstap op een of andere manier uit te leggen, maar het lukt hem niet zo goed.
De journalisten kwamen er achter dat Gündogan
niet eens een dubbele nationaliteit bezit, hij is op papier alleen Duitser. Zijn president zou daarom
Frank-Walter Steinmeier moeten zijn. Theoretisch. In de praktijk valt zijn loyaliteit tegenover zijn geboorteland waarschijnlijk tegen (hij is geboren in Gelsenkirchen) – en dat is precies de reden waarom hij nu
uitgefloten wordt door de Duitse fans tijdens een wedstrijd als hij de bal krijgt.
_______________________________________________________________
Het Europese en het wereldkampioenschap voetbal hebben in de Duitse cultuur een bijzondere positie, want het is de enige gelegenheid waarbij de doorsnee Duitser even door de straten kan rennen met de nationale vlag op zijn schouder, zijn auto mag versieren met de nationale kleuren en even “Deutschland, Deutschland” mag roepen zonder dat hij voor neonazi wordt uitgemaakt. De loodzware last van de Kriegsschuld – het schuldgevoel over het veroorzaken van de oorlogen, wordt tijdelijk opzij gezet. Maar buiten deze sportieve festiviteiten is de moderne Duitsland zeer overgevoelig voor elk vorm van uiting van nationale identiteit. Wie teveel (eigenlijk: zelfs maar een beetje) fanatiek met een vlag zwaait, kan worden verdacht van rechts-extremisme.
Je kunt een bijzonder cultuurverschil ervaren wanneer je met de trein of auto reist van Hamburg naar Denemarken. Tot aan de grens hebt je geen idee waar je je bevindt, de vlag met de Duitse nationale kleuren wappert normaal gesproken niet vaak in Duitsland; de enige keer dat je hem zeker zal zien, is wanneer je een haven passeert met aangemeerde schepen. Dan kom je bij de grens aan en direct na Flensburg zie je een verandering. Vanaf Padborg is het land vol Deense vlaggen; je ziet ze op elke hoek en voor elk huis. Het landschap is hetzelfde, de architectuur is dezelfde (eindeloze reeksen huizen in rode bakstenen zo ver het oog reikt), maar de perceptie van eigen identiteit heeft binnen enkele kilometers een cruciale sprong gemaakt.
Vanuit het standpunt van de Tsjechische Republiek is het goed dat de Duitsers hun Duits zijn niet al te sterk beleven. Telkens wanneer ze dat in de geschiedenis deden, kregen we bij ons in het Tsjechische keteldal serieuze problemen. Ik heb echter het gevoel dat het met de naoorlogse poging om de Duitse identiteit te ontwortelen de zaak nu weer naar de andere kant is doorgeschoten. Een mens heeft een zekere mate van identiteit nodig, en deze behoefte is nog sterker aanwezig bij de kinderen van immigranten. Maar waarin moet zich de tweede generatie integreren als de inwoners van het gastland aan intellectueel minderwaardigheidsgevoel lijden wegens hun eigen geschiedenis?
Ik wil op geen enkele manier Özil en Gündoğan vrijspreken, ze zijn volwassen en ze zouden verstandig genoeg moeten zijn om niet publiekelijk een schreeuwende sultan uit Anatolië te steunen. Maar dit geval toont tegelijkertijd duidelijk aan dat de zelfbewuste, weliswaar wat achterlijke cultuur (en Turkije is – afgezien van de toeristische kust – in de verste verte niet te vergelijken is met het ontwikkelingsniveau van Duitsland) voor hen (immigrantenkinderen) een aantrekkelijker alternatief als identiteit dan de rijke en ontwikkelde natie met zijn obsessie met hun eigen slechtheid en historische zonden. Dat kan dan eindigen met de opkomst van een massieve vijfde colonne, die bereid is om de bevelen vanuit de buitenlandse hoofdsteden te gehoorzamen.
Deelnemers aan een demonstratie van Duitse Turken in Keulen (31-07-2016).
Nog tot slot: zelfs dat gezwaai met vlaggetjes op de voetbalkampioenschappen, een naar Europese normen relatief onschuldig iets, kan van Duits links niet op begrip rekenen. Bij elk kampioenschap
gaat de Antifa de straat op en haalt de nationale vlaggetjes van de zijspiegels en -ramen van de auto’s en dergelijke af. Als men geluk heeft, laten ze de zijspiegel zitten, als men pech heeft, schoppen ze die eraf. Er zijn ook aardige activisten. Die laten de bestuurder (of bestuurster, want gender correct) een voorgedrukte boodschap achter, waarin ze hem/haar uitleggen dat ze de vlag hebben verwijderd, omdat deze aanzet tot nationalisme.
Beste bestuurder
Beste bestuursters
Ik heb uw Duitse vlag verwijderd. Om het even wat uw motivatie is om deze vlag aan te brengen, ze produceert in elk geval nationalisme.
Nee? Jawel!
Deze vlag staat niet voor voetbal of voor een of ander team, maar voor Duitse identiteit.
Bespaart u zich uw geld, ons het werk en de natuur het afval en vervang de vlag a.u.b. niet door een nieuwe!
Benieuwd wat er met deze gestolen vlaggetjes gebeurt? Brandoffer, wat anders.
Ook dit is een onderdeel van het moderne Duitsland – een ceremoniële zelfhaat in het linkse maatschappelijke spectrum, rituelen waarvan je koude rillingen krijgt.
Bron:
https://kechlibar.net/wordpress
Door: Marian Kechlibar
Vertaald uit het Tsjechisch door: Z.B.
https://ejbron.wordpress.com/2018/06/13 ... president/ 
Best jammer voor Nederland...Volgende wedstrijden zijn tegen Spanje en Portugal . De Marokko boys worden afgeslacht. 
