Het standbeeld is een initiatief van verscheidene Rotterdamse organisaties die vanaf 2006 pleitten voor een monument. De wens was om het aandeel van de gastarbeiders in de wederopbouw van de Maasstad te verbeelden. Het gaat om gastarbeiders die sinds de jaren 60 uit Spanje, Turkije, voormalig Joegoslavië, Portugal, Marokko, Griekenland en Italië zijn gekomen.
Kinderen van de eerste generatie gastarbeiders werkten samen met het Centrum Beeldende Kunst Rotterdam en vroegen beeldend kunstenaar Hans van Bentem een ontwerp te maken. Het monument moet niet alleen de bijdrage van de gastarbeiders aan de wederopbouw verbeelden, maar ook een periode in de geschiedenis afsluiten. „De initiatiefnemers willen hun kinderen en kleinkinderen duidelijk maken dat ze zich hier geen gast moeten voelen, maar dat ze deel uitmaken van de Nederlandse samenleving - met alle rechten en plichten die daarbij horen”, stellen de initiatiefnemers.
Bij de festiviteiten rondom de onthulling waren naast gastarbeiders ook vertegenwoordigers van de gemeente aanwezig en ambassadeurs van de landen waaruit destijds mensen naar Nederland zijn vertrokken.
http://www.telegraaf.nl/binnenland/2204 ... der__.html
Met gastarbeiders wordt bedoeld iemand die tijdelijk naar een ander land komt om daar arbeid te verrichten. De beweegreden voor een dergelijke actie is vrijwel altijd een economische: er is te weinig werk in het thuisland en er is voldoende vraag naar arbeiders in het gastland.
Tijdelijk houdt in, dat het de bedoeling is terug te keren naar het land van herkomst, wanneer dat niet meer het geval is, is er sprake van immigratie en wordt de gastarbeider een immigrant.
Na de Tweede Wereldoorlog zijn er naar de rijkere West-Europese landen veel gastarbeiders gekomen. Eerst (voornamelijk voor de kolenmijnen) onder meer uit Polen en de Balkanlanden. In het begin van de jaren 60, werden ten dienste van de zware industrie, mensen gehaald uit landen als Italië, Spanje en Portugal. In 1964 sluit de Nederlandse regering een wervingsakkoord met Turkije en op 14 mei 1969 volgt Marokko. De gastarbeiders werden naar Nederland gehaald omdat veel Nederlanders het zware- en vuile werk niet meer wilden doen. De uit deze politiek voortvloeiende massa-immigratie werd betaald door de aardgasbaten. Veel gastarbeiders vonden al zoekend naar betere werkomstandigheden dan in de omliggende landen ook zelf de weg naar Nederland.[1]
Historie
Overal waar behoefte was en is aan arbeiders, werden deze, al dan niet vrijwillig, van elders gehaald. (Als dat niet op vrijwillige basis gebeurde, noemde men dat slavernij en de arbeiders slaven.) Het verschijnsel gastarbeider is internationaal en van alle tijden.
In 1519 bijvoorbeeld nam Augustin Grimaldi, bisschop van Grasse in Frankrijk en overste van de monniken van het klooster op een van de eilanden 'Lérins' voor de kust van Cannes, het initiatief om naast een van hun abdijen ten noorden van Cannes het stadje Valbonne te bouwen, zoals wij dat nog steeds kennen, met de bedoeling de streek weer leven in te blazen, nadat de bevolking in de omgeving van Cannes en wijde omtrek door de pest in 1351 behoorlijk was uitgedund. De monniken haalden veel gastarbeiders (avant la lettre), die onderdak vonden in het stadje Valbonne, uit Italië om hun uitgebreide landerijen te bewerken. Tot op heden wonen in die omgeving daarom nog veel in die tijd ingeburgerde Fransen met Italiaanse namen.
Van gastarbeider tot allochtoon
Formeel gezien is iedereen die buiten het eigen land geboren is en daar een tijdje komt werken, een gastarbeider. Het is echter in het dagelijks spraakgebruik niet de gewoonte om West-Europeanen met die term aan te duiden. De werving van gastarbeiders werd beëindigd in 1973 onder bewind van het kabinet den Uyl (PvdA), op dat moment waren er ongeveer 22.000 Marokkanen in Nederland. Ondanks dat er niet meer geworven werd en het de bedoeling was dat de gastarbeiders terugkeerden naar het land van herkomst, nam het aantal migranten alleen maar toe. In 1980 telde Nederland 72.000 Marokkanen, in 1990 168.000 en in 2008 335.127. Van gastarbeiders was toen al lang geen sprake meer.[2]
Er zijn al vele termen gehanteerd om de groepen buitenlanders die zich in België of Nederland gevestigd hebben aan te duiden. Gastarbeider is er daar één van, waarbij de nadruk ligt op de tijdelijkheid van het verblijf - als gast. Een synoniem hiervoor uit de ambtelijke terminologie is arbeidsmigrant, waarbij de nadruk ligt op arbeid.
De terminologie is voortdurend aan wijziging onderhevig, met name omdat ieder van de termen op een gegeven moment een bepaalde minder positieve lading krijgt, waardoor de term moeilijk hanteerbaar wordt of als maatschappelijk onaanvaardbaar (discriminerend) beschouwd wordt.
De tegenwoordig meestal voor de groep van voormalige gastarbeiders (de immigranten uit de jaren zestig en zeventig) en hun nageslacht gebezigde term is "allochtoon". De nadruk is hierbij verschoven naar het 'vreemdeling' zijn. Het begrip 'allochtoon' wordt onderverdeeld in westerse allochtoon en niet-westerse allochtoon. Onder westerse allochtonen wordt volgens het CBS verstaan: personen afkomstig uit Europa (uitgezonderd Turkije), Noord-Amerika, Oceanië, Indonesië en Japan [3]. E.e.a. ongeacht de huidskleur van de uit die landen afkomstige personen. Met de term niet-westerse allochtoon wordt derhalve niet bedoeld: een niet-blanke persoon. Aangezien volgens sommigen, de term allochtoon een negatieve connotatie heeft, werd in 2006 door de fractie van de PvdA in de Amsterdamse gemeenteraad een voorstel ingediend, om het gebruik van de term 'allochtoon' in officiële stukken te verbieden. Bij gebrek aan een alternatief bleek dit niet haalbaar.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Gastarbeider
