LONGREAD: “Ey Lach isch odda was?” – “ Wat valt er hier nou stom te lachen?”
Geplaatst op 12 december 2017
Het Duitstalige blog PI-News (Politically Incorrect), waarvan de lezer bij “E.J. Bron” regelmatig op vertalingen wordt getrakteerd, stapelt record op record wat betreft het aantal lezers. Het biedt vooral nieuws dat in de ongelooflijk eenzijdige linkse Duitse pers niet aan bod komt. Daarnaast artikelen over de directe strijd van een groep dappere Duitsers tegen de land-vernietigende politieke elite, maar ook regelmatig goede achtergrondartikelen. PI-News-auteur “Selberdenker” (what’s in a name?) schreef een lezenswaardig essay over de (verharding van de) betrekkingen tussen de Duitsers en islamitische immigranten in dat land. Om de inmiddels diep ingesleten structuren en de daaruit voortvloeiende rolverdeling te doorbreken, moet je ze eerst kennen. Het is het verhaal van de Duitsers (en vergeet de Nederlanders niet) die volgepropt met linkse ideologie aan hun eigen ondergang werken. Maar hij ziet ook lichtpuntjes.
Hoe integratie tot mislukken werd gebracht
Integratie is niet mislukt, het is tot mislukken gebracht. In tegenstelling tot de propaganda van de heersende elite is de immigratie naar Duitsland de afgelopen decennia vooral willekeurig en talrijk geweest. Dit werd, ondanks de falende integratie van bepaalde immigrantengroepen, nog tot een extreem niveau opgevoerd door Merkel’s totale en nog steeds voortdurende opening van de grenzen. Dit druist op onbegrijpelijke wijze in tegen het gezonde verstand. De bewijzen dat Merkel Duitsland en Europa grote schade heeft toegebracht en tegelijkertijd geen enkel probleem op deze manier heeft opgelost, stapelen zich op. Tot op de dag van vandaag heerst daarover onwetendheid, zowel bij de heersende kliek als bij de bevolking, die deze oude, schadelijke elite opnieuw aan de macht heeft gebracht.
De islam speelt een beslissende, waarschijnlijk de meest cruciale, rol in het immigratieprobleem in de vrije, niet-islamitische landen van Europa. Dit is bijna als een mantra herhaald en beschreven, onderbouwd door cijfers, feiten en veel menselijk leed. Iedereen weet het, maar het taboe wordt nog steeds hardnekkig en verbeten verdedigd door de heersende elite. Er wordt veel over de islam in Duitsland gelamenteerd – niet met de bedoeling het probleem onder ogen te zien, maar met de bedoeling het probleem te relativeren, het te camoufleren. De gevolgen zijn groot.
Veel van de immigranten hebben een gebrek aan voldoende capaciteiten en kwalificaties. Als de daaruit resulterende mislukkingen in moderne samenlevingen samenvallen met de islam, kan dat een destructief mengsel opleveren. De islam brengt een vorm van ‘love bombing’ met zich mee. De mislukkeling wordt toch de hemel in geprezen. De persoon in kwestie wordt overdreven geliefd en gerespecteerd door veel mensen. Niet omdat hij zo’n aardige persoon is of speciale kwaliteiten heeft, maar omdat hij moslim-statushouder is. Dit kan ertoe leiden dat sommige mensen juist zeer ijverig moslim willen zijn – met alle bekende gevolgen van dien.
Omdat het woord Nazi’s te pas en te onpas wordt gebruikt, is op dit punt een “Nazi-vergelijking” toegestaan. De vechtjassen van de SA (Sturm Abteilung) in die tijd waren niet bepaald samengesteld uit de parels van de Duitse samenleving. Wie niets was, wie niets kon, kon zich op die plek altijd nog als een “Groot-Duitser” superieur voelen. Dat lijkt erg veel op aanhanger van de islam zijn in de landen van de ‘ongelovigen’. Wie niets is, kan bij de islam toch zo’n gevoel van superioriteit krijgen, een gevoel van exclusiviteit dat hem of haar boven de rest plaatst. Sommige linksen tuigen zich ook graag islamitisch op, waardoor ze weliswaar exotischer zijn, maar zich als linksmens niet bepaald geloofwaardiger maken. Om naar islamitisch ideaal de baard te laten staan, zijn zelfs minder hersens nodig dan van papier een hakenkruis te vouwen. Waarom bekeren gevangenen zich tegenwoordig vaker tot de islam dan tot het christendom? Waarom zijn moslims sowieso oververtegenwoordigd in de gevangenis? Vragen, vragen……
Politieke druk op Duitse Turken
In de jaren zestig kwamen de eerste “gastarbeiders” uit Turkije naar Duitsland. Onlangs deed een Turkse taxichauffeur een uitspraak die boekdelen sprak: “In de jaren ’60 deden de vrouwen uit Istanboel hun hoofddoek af om westers te zijn als ze naar Duitsland gingen – vandaag is het omgekeerd, ze bedekken zich in Duitsland meer dan in Istanboel”. Wat zegt dat? Blijkbaar was de bereidheid om te integreren wel vanzelfsprekend bij de eerste generatie gastarbeiders. Op de een of andere manier is ze dat echter afgeleerd.
Natuurlijk, het sterke vermoeden bestaat dat het ook de Turken-clubs met hun agressieve volgelingen waren die hier de hand in hebben gehad. Turks/islamitische moskee- en politieke organisaties van het soort DITIB, Milli Görüs & Co en andere. Dat is zeker waar. Hier was en is een enorme druk op mensen van Turkse afkomst uitgeoefend om zich naar de wil van deze lieden te gedragen. Deze neo-Ottomaanse Turken-verenigingen in de zin van Erdoğan gaat het om de politieke macht in Duitsland. Wie dat nog steeds ontkent, is gewoon dom.
Politieke correctheid, aangeleerde zelfverloochening
Er is echter een tweede, beslissende factor die het natuurlijke proces van integratie heeft verstoord. Het is de politieke correctheid, de aangeleerde zelfverloochening van de Duitsers.
Kort en bondig gesteld: Wie zich niet geïntegreerd had, werd in Duitsland heel lief en zachtjes zijn achterwerk gepoederd! Van niet-integreren werd een nadeel tot een voordeel gemaakt. Een grote kudde Duitse Gutmenschen was altijd bij de hand om breed voor de boerkadraagster te gaan staan als iemand er alleen al kritisch over sprak. Vreemdeling zijn en afscherming werden in Duitsland tot een bonus, die winst beloofde.
Critici kregen de “Nazi”-muilkorf. Geflankeerd door de inspanningen van de Turkse verenigingen konden de parallelle samenlevingen ontstaan, waarin men in Duitsland prima kon leven zonder integratie en zelfs met een zekere vreemdelingentrots. Op deze manier werd integratie tot mislukken gebracht. De hele integratie-industrie van vandaag is doorgaans in handen van degenen die de natuurlijke integratie verhinderd hebben. Zij profiteren ervan dat integratie nog steeds niet tot stand komt door het ontbreken van vanzelfsprekende maatschappelijke druk op degenen die zich moeten integreren.
Opkomst van de Duitse onderdanigheid en zelfhaat
In de jaren zestig waren er in Duitsland zeer veel verschillende mensen met hun eigen culturen, een samenleving met conservatieve gebruiken en een niet zo verkrampt Duits zelfbeeld. Het was niet allemaal rooskleurig – maar immigranten wisten waar ze in Duitsland mee te maken hadden, en waarin ze moesten integreren. Bovendien verschilde de maatschappij waarin ze moesten integreren niet zo veel van wat ze bij voorbeeld al wisten over de situatie in het toenmalige Turkije. Men werkte samen, religie was een privézaak en deed er verder niet toe. Als er conflicten waren, werd er over gepraat. Dingen werden geregeld zonder dat iemand, natuurlijk steeds van Duitse zijde, de moraliteit- of de Nazi-kaart trok.
Met de generatie van de 68´ers kwam de Duitse zelfhaat als de pest over het land. De overdrijving ten opzichte van het vreemde begon, het culturele relativisme maakte elk eigen cultureel standpunt tot “buitenlander-vijandigheid”. Men begon er mee Duitse kinderen (onder het op zich legitieme uitgangspunt van geweldloosheid) alle zelfrespect en zelfbewustzijn af te nemen. Hier volgt een kleine anekdote om een en ander te verduidelijken:
Een klasgenoot kwam, het was eind 80´er jaren, ’s morgens te laat in de les. Hij had gescheurde kleding en zijn schooltas zat onder de modder. Verder had hij een wond aan zijn oog en zijn jas was volledig onder gespuugd. Hij ging zitten en beklaagde zich bij de lerares: “de Turken” hadden hem aangevallen en met zijn rugzak voetbal gespeeld. Nu komt het: in plaats van zich zorgen te maken over de lichtgewonde leerling en hem in zijn gekwetstheid op te vangen, snauwde de pedagoge de jongeman toe dat hij zich eerst maar eens schoon moest maken voordat hij zo’n onzin uitkraamde. Later werd het incident kort besproken. De jongen was daadwerkelijk door de Turken aangevallen en kon zelfs hun namen noemen. Daarmee was de zaak echter afgedaan. De Turkse jongens hadden het ‘al zwaar genoeg’, aldus de pedagoge. De in elkaar geslagen jongen werd geprezen dat hij gevlucht was en zich niet verdedigd had. Hij moest in de toekomst gewoon een andere route naar school nemen. ‘De wijste gaat aan de kant’ – was de spreuk die hem op moest vrolijken. Maar niet alleen de rugzak van deze jongen had deze dag lelijke krassen op gelopen, ook zijn zelfrespect en zijn gevoel voor rechtvaardigheid.
Dit voorbeeld uit duizenden, die helaas nooit openbaar gemaakt werden, illustreert hoe de autochtone Duitsers systematisch werden vervormd – naar automatische slachtoffers. Jaren geleden heb ik al beschreven hoe raar we hier in Duitsland spoorden als we met conflicten omgingen.
“Ey Lach odda was?” “ Wat valt er hier nou stom te lachen?”
Zo’n opvoeding leidt niet tot een respectabele omgang tussen Duitsers en immigranten, waarmee we aangekomen zijn bij de kop van dit artikel. Er is een conflict tussen een Turk en een Duitser. De Duitser valt onmiddellijk in de geoefende “de-escalatie strategie”. Hij laat duidelijk zien dat hij ongevaarlijk is, wil vriendjes zijn en onderwerpt zich reflexmatig. Maar zijn tegenstander wil zich laten gelden, kan niet geloven dat iemand zichzelf zo vernedert en provoceert verder, wordt handtastelijk. De Duitser lacht alleen maar debiel, waar hij zich nu ten langen leste zou moeten verdedigen. Dit is het moment waar het clichématige gezegde van de Turk op slaat: Op zijn Turks-Duits “Ey Lach isch odda was?” “ Wat valt er hier nou zo stom te lachen?” Er zijn veel grapjes over gemaakt in het multicultilandje – ten onrechte, omdat hier het aan de basis liggende misverstand duidelijk wordt: de Turk wil zich kunnen meten, kan die onderworpenheid van de Duitser nauwelijks bevatten en drijft de provocatie daarom tot het uiterste.
De Duitser is volgepropt met ideologie en wil zich liever in elkaar laten slaan dan te breken met die ideologie die hem met de paplepel is ingegoten. Uiteindelijk voelt de Turk zich niet serieus genomen! Dat beledigt hem en dat maakt hem nog agressiever. Het onderwerp werd al opgepikt in de controversiële film “Wut” (woede) van Züli Aladag uit het jaar 2005. De uitzending van de film vond uit politieke correctheid plaats in de nachtelijke uren om de problemen overdag niet onder ogen te hoeven zien.
De neiging tot agressie samen met Turken-trots botst op de aangeleerde Duitse braafheid. We kennen het resultaat. Ik ben in staat geweest om dergelijke confrontaties een paar keer zelf te voorkomen, niet door geweld – maar door respectvol optreden, niet door onderwerping – maar door een gesprek op ooghoogte. De meeste migranten willen eigenlijk niet anders. Er zijn veel grootbekken, maar weinigen zijn er op uit echt crimineel te worden. Maar ook bij de naar criminaliteit neigende agressors geldt: zelfbewust optreden. Met daadwerkelijke weerbaarheid, voortkomend uit zelfbewustzijn, kun je de zaak de-escaleren. Er is een duidelijke reden waarom dit werkt:
Ze zoeken slachtoffers – geen tegenstanders
Aanvallers zijn niet altijd sterker, ze hebben wel een grote smoel en zijn meer bereid tot geweld, vaak bewapend en meestal in de meerderheid wanneer ze opduiken. Op straat heb je meestal ook niet te maken met de sterkere, maar met degene die als eerste en ongeremd toeslaat of het betere wapen heeft – en het ook gebruikt. Agressie en escalatie van de situatie komt meestal voort uit een verworven superioriteitsgevoel.
Mijn indruk is dat ons ‘Germaanse’ eergevoel totaal anders is dan het islamitische. In de islamitische cultuur is het enige dat telt de overwinning, de buit, niet het eerlijke gevecht. Ze doen niets als ze zich de zwakkere voelen. “Ik haal mijn broer!” – we kennen deze uitdrukking ook. De Turkse verwantschap is er altijd – de Duitse helaas niet meer. Dat is nog een reden waarom we ons de mindere voelen. Wanneer zij, samen met een groep, een enkele weerloze persoon hebben “verslagen”, voelen zij zich groot en sterk. Wij als Duitsers zouden ons stiekem geen overwinnaar voelen, maar eerder ellendig wanneer de duidelijk zwakkere persoon voor ons op de grond ligt. Cultuurverschillen …
Daarbij komt dat hun agressiviteit juist wordt gestimuleerd. De onze is systematisch afgeleerd – vaak voorbij het punt van de eigen existentie. Agressiviteit is niet goed of slecht, maar is soms noodzakelijk. Helaas is dat de realiteit.
Agressors hebben vaak diepgewortelde minderwaardigheidscomplexen, omdat ze vaak falen in het leven. Die complexen proberen ze te compenseren met behulp van kracht- en statussymbolen (bijvoorbeeld door dikke zwarte Duitse merkauto’s). Mislukte mensen moeten constant bewijzen hoe sterk ze zijn, reden waarom ze zich zo vaak zo sterk voordoen. Ze kunnen niet omgaan met mislukkingen en nederlagen – daarom zoeken ze slachtoffers, en geen tegenstanders. Dat ze zich ook kunnen vergissen, blijkt wanneer de aanvallers toevallig niet een volkspedagogisch geremde Duitser aanpakken, maar een wat minder geremde Russische-Duitser treffen. Normaal laten ze zich daar niet mee in. Ze verwachten namelijk geen tegenstand, maar op zo’n moment krijgen ze al snel een koekje van eigen deeg.
Om voor Duitsland te kiezen, is niet afhankelijk van de herkomst
Dit artikel is geen oproep om onnodig geweld uit te oefenen. Over het algemeen vecht je niet tegen criminelen, maar bescherm je jezelf. Er zijn maar weinig getrainde vechtsporters die een situatie kunnen beoordelen en controleren.
Jezelf trainen is natuurlijk nooit een vergissing. Ontsnappen is echter altijd de eerste optie voor gewone mensen. Evenzo moet het verhaal niet worden gegeneraliseerd. Het gaat er niet om de loopgraven te betrekken. Het tegenovergestelde is de bedoeling. We hebben nu een heleboel erg verstandige ‘ex-migranten’ aan de ene kant en een stel blonde inheemse Duitsers met een tik van de molen aan de andere kant. Een beslissing voor Duitsland, liefde voor Duitsland, hangt dus niet af van de herkomst. Integratie is een schuld, die heel bewust ingelost kan en moet worden. Zelfs ondanks de propaganda voor niet-integratie, zoals ‘Love Bombing’, comfortabele slachtofferrollen en gratis applaus van links-groene Gutmenschen. Integratie hoeft alleen maar toegestaan te worden.
Hou je rug recht, Duitser
Immigranten kwamen naar ons land en wilden weten met wie ze hier te maken hebben. Wat ze vonden, gedroeg zich als zwevende kwallen die ze niet begrijpen en met wiens manieren ze niet kunnen omgaan. Mensen die zichzelf niet wilden kennen en hun cultuur verloochenden, omdat dat hen zo opgedragen was. Immigranten willen geen debiel lachend mormel, ze verwachten een respectabel persoon tegenover zich. Ze willen weten waar ze aan toe zijn – “Wat valt er hier nou stom te lachen?” – we hebben de vraag tot vandaag nog niet begrepen. Ze zullen nooit integreren, zelfs niet met miljarden integratiegeld, als wij Duitsers in het dagelijks leven geen voorbeeld zijn en laten zien wie we zijn en wat we willen zijn.
De AfD zit eindelijk in het parlement. Dat was belangrijk voor onze democratie, want nu hebben we weer een oppositie. Bijna 13% in Duitsland, waaronder veel immigranten, heeft begrepen dat er iets fundamenteels moet veranderen, Dat is mooi – maar wel te weinig. De individuele burger heeft echter nog steeds de mogelijkheid om iets te veranderen. Hij kan laten zien dat het respectabel is om Duits of Duitser te zijn – of om het te worden. Kom uit het opgedrongen rollenspel! Kop op, mooi, eerbiedwaardig Duitsland – en de rug recht – dan gaat het ook goed met de integratie! Alleen zo!
Bron:
www.pi-news.net
Auteur: “Selberdenker”
Vertaald uit het Duits door: “Weethetwel”
https://ejbron.wordpress.com/2017/12/12 ... te-lachen/