#Ieder1: Terugblik op een mislukking
Euforische juichtweets van meelopers ten spijt is de groots aangekondigde Ieder1-manifestatie in Amsterdam uitgedraaid op een mislukking. De meest rooskleurige officiële schatting van de opkomst kwam uit op 3000 deelnemers. En dat ondanks gratis zendtijd op Lowlands en DWDD, een empathische, kleurrijke diversiteitswebsite en door burgemeesters gratis ter beschikking gesteld busvervoer. Een gemiddelde voetbalwedstijd in de hoofdklasse van de zaterdagamateurs trekt nog meer bezoekers.
Een ons-kent-ons clubje van acteurs en filmmakers rond Nasrdin Dchar dacht met een appèl op saamhorigheid in diversiteit een grote mensenmassa op de been te brengen. Dat is dus een misverstand gebleken. Een voorspelbaar misverstand. Bij de voorbereiding is namelijk een essentiële marketing- en communicatiefout gemaakt die door een eerstejaars HBO-student commerciële economie had kunnen worden getackled.
Intentieverklaring
De boodschap van een publiekscampagne moet duidelijk zijn en inspelen op basale problemen van degenen die je probeert te bereiken. En daar ging Ieder1 al gelijk de mist in. Want wat is anno 2016 de wervende kracht van een intentieverklaring? De boodschap was vaag en van een hoog open-deur-gehalte. Een Marokkaans-Nederlandse acteur die stelt dat diversiteit positief is, we het samen moeten doen en eerlijkheid en nuance nodig zijn: krijgt dat tien-, laat staan honderdduizenden mensen op de been?
War Cry
Ieder1 zocht het in het gezamenlijk beleven van een intentie. En voor intenties alleen loopt de burger, hoe divers hij of zij ook is, niet meer warm. Van intenties heeft men inmiddels wel de buik vol. Zeker met een kabinet dat uitmunt in voornemens en stoere taal over bruggen bouwen en kloven dichten, maar het totaal af laat weten als het op knopen doorhakken en maatregelen aankomt.
Er ontbrak bij Ieder1 een herkenbare energieke operationele doelstelling, om het maar even in managementtermen te formuleren. Een War Cry. Zoiets als de slogan “Kruisraketten Nee” die in 1983 550.000 mensen bijeen wist te brengen op het Malieveld. Duidelijk, krachtig en richtinggevend, of je het er nu mee eens was of niet. Die kruisraketten mochten er gewoon niet komen, dat was de boodschap aan de politici.
Wij-gevoel
Ieder1 heeft geen strijdkreet en geen boodschap aan de politiek. Letterlijk en figuurlijk. Er is ook geen plan over hoe het nu verder moet met de “beweging”. Maar goed, het ei van Ieder1 is gelegd. Het nagestreefde, brede wij-gevoel blijkt alleen niet aan te slaan buiten de beperkte kring van Nasrdin en zijn 3000 straatsympathisanten. De rest van de samenleving is niet op de hoogte, ongeïnteresseerd of kijkt geërgerd of lacherig toe. En gaat over tot de orde van de dag.
Droomwereld
Harde realiteit laat zich niet met een druk op de DWDD-knop vervangen door een droomwereld. Dan bereik je alleen de mensen die zelf in een parallelle werkelijkheid leven. Dan bereik je GroenLinksige idealisten, veganistische woonbootbewoners en Safe Space UVA-studenten met een teveel aan vrije tijd. Mensen die verkondigen dat problemen vanzelf verdwijnen als je maar op een mooie zondagmiddag in september, lachend, vol nuance en kleurrijk gekleed op het Museumplein samenkomt. En Twitter volplempt met hashtag-idealisme.
Loopgraven
Want juist doordat het debat over integratie, immigratie, islam en diversiteit zo verhard is en men zich heeft verschanst in stellingen en loopgraven, schiet een benadering van verzoening en dialoog haar doel volledig voorbij. De strijd over de toekomst van onze samenleving moet gewoon worden gestreden. Uitdragen dat Nederland divers is en steeds diverser zal worden, levert geen enkele bijdrage aan het oplossen van decennialang diep ingesleten maatschappelijke problemen.
Het behoud van een vrije samenleving is geen kwestie van louter lief zijn voor elkaar en positieve intenties. Het vergt pijnlijke politiek-bestuurlijke beslissingen en harde maatregelen. Er is geen easy way out.
lange teentjes.... 
