De moord op Milica van Doorn uit Zaandam

[Ariel]

Meer dan vijfentwintig jaar heeft het geduurd voordat er eindelijk duidelijkheid lijkt te komen in de moordzaak op de destijds 19-jarige Milica van Doorn uit Zaandam. De 47-jarige verdachte in de moordzaak van Milica van Doorn uit 1992 is gevonden dankzij dna-afgifte van een familielid. Zelf werd hem ook gevraagd om dna af te staan, maar hij weigerde.

Milica van Doorn had in 1992 net haar havo-examen afgerond en was in afwachting van de uitslag. Op zondag 7 juni, eerste pinksterdag, viert ze de verjaardag van een van haar vrienden. Als ze tegen half twaalf ’s avonds de bus naar huis wil pakken, blijkt die niet te rijden. Door de feestdag is de dienstregeling anders dan normaal. Ze besluit te gaan lopen. Waarschijnlijk richting het treinstation om daar een andere bus naar huis te pakken. Tijdens dat tochtje van slechts een paar honderd meter, is ze haar moordenaar tegengekomen.

De volgende dag vindt de pastoor van de St. Jozefkerk in de wijk Kogerveld haar lichaam in de vijver naast de kerk. Ze is verkracht en vermoord. Het onderzoek wijst al snel in de richting van een Turkse man. Getuigen hebben hem zien fietsen vlak voor de moord, maar ook het dna-onderzoek wijst in die richting. Justitie spreekt na een etniciteitsonderzoek van ’zeer sterke aanwijzingen dat de voorvaderen van de dader uit Turkije komen’.

Maar ondanks deze sterke aanwijzingen, regelmatige media-aandacht en een aantal keer ’heropend onderzoek’, blijft de aanhouding van een dader uit. In 2005 bijvoorbeeld deed de politie onderzoek naar een groep jongeren uit de wijk Kogerveld. En vanaf 2002 werd meermalen een grootschalig dna-onderzoek gehouden om de dader te vinden. Zoals in 2008, toen 75 Turkse mannen werden geselecteerd. Hoewel het onderzoek op vrijwillige basis was, stonden alle mannen dna af. Een ’hit’ zoals dat heet, kwam er niet.

Al eerder wilde justitie een grootschalig verwantschapsonderzoek houden. In zo’n onderzoek wordt via de mannelijke dna-lijn gezocht naar directe familieleden. Maar de juridische mogelijkheden voor zo’n onderzoek, kwamen pas in 2012. Toen werd zo’n onderzoek als eerste in de zaak van de Friese Marianne Vaatstra gehouden. Met succes. De dader werd toen uiteindelijk gevonden.

Dit jaar werd eindelijk ook in de zaak Milica van Doorn zo’n onderzoek gehouden. Op 7 november kregen 133 mannen van Turkse origine die ten tijde van de moord in de wijk Kogerveld woonden, een brief met het verzoek dna af te staan op de deurmat. Eind vorige maand had het grootste deel dna afgestaan. Vanmorgen kwam voor de familie Van Doorn de verlossende mededeling dat een kwarteeuw na de verkrachting en moord op hun dochter en zus een verdachte is aangehouden.

Zo werkt dna-verwantschapsonderzoek

Een dader van een misdrijf opsporen aan de hand van een dna-verwantschapsonderzoek, zoals in de moordzaak op Milica van Doorn. Hoe werkt dat?

Eerst maar even de techniek: alle mannen krijgen via hun vader een nagenoeg identiek stukje dna mee, het zogenoemde y-chromosomaal dna. Dus als politie en justitie een dna-spoor hebben bij een misdrijf, kun je via de mannelijke lijn van de familie de identiteit van een verdachte vaststellen.

Die techniek van een zogeheten verwantschapsonderzoek is al jaren mogelijk. Vaststellen of iemand je broer of zus is, of dat een kind het jouwe is, in de ’gewone maatschappij is het de normaalste zaak van de wereld. Maar in de opsporing is het nog betrekkelijk nieuw. Pas sinds 2012 mogen politie en justitie dit middel inzetten. Wetten en privacyregels zaten het tot dan toe in de weg.

Maar ook nu wordt het middel in zeer uitzonderlijke gevallen ingezet. Eigenlijk als alle andere onderzoeksmiddelen zonder resultaat zijn gebleven. Er moet speciale toestemming voor komen.

En de zaak moet zich er ook voor lenen. Want een verwantschapsonderzoek heeft de meeste kans op succes als een vermoedelijke dader uit de directe omgeving van de plaats delict komt. En als het gaat om een redelijk gesloten gemeenschap waar mensen niet snel verhuizen, wordt de kans van slagen nog groter.

https://www.telegraaf.nl/nieuws/1416000 ... -verdachte

[Ariel]

Vaste baan, koophuis en gezin

Een hardwerkende metaalbewerker die gokte op speelkasten en voetbaluitslagen. De 47-jarige Turk Hüseyin A., die wordt verdacht van de moord en verkrachting van de 19-jarige Milica van Doorn in 1992, was een behulpzame huisvader met een vaste baan, een koophuis en vier dochters.

Bij de flat van A. zijn de rolgordijnen naar beneden en er ligt een plastic Lidl-tas voor de deur. Er wordt niet opengedaan. Alle buren praten vol lof over Hüseyin. ,,Die man was altijd heel behulpzaam’’, zegt een galerij-genoot. ,,Hij bood aan dat ik het direct moest laten weten als hij iets voor me kon doen.’’

Een jonge vrouw die nog maar net in de flat woont, is niet verbaasd dat de verdachte hier woont. Er springen weleens mensen naar beneden, vertelt ze huiverend, er is ooit een moord geweest. Ze zwijgt even. „Ik vind het vooral vreselijk voor zijn vrouw, die ik vaak zag. Een hele lieve vrouw. Zijn foto, waarop hij samen met zijn vrouw staat, gaat rond in een app-groep.”

Feestje

Milica was 19 toen ze in de nacht van 7 op 8 juni 1992 na een feestje verdween op weg naar huis. Ze was gaan lopen omdat de bus niet reed. Een paar honderd meter van haar vertrekpunt werd ze in een vijver gevonden door een pastoor. De moord veroorzaakte een schok in de gemeenschap en werd een van de beruchtste cold cases van Nederland.

Hüseyin A. was een paar jaar voor de moord naar Nederland gekomen. Hij kwam uit Çiçekdağı, diep in het binnenland van Turkije. Een paar jaar na de moord begon hij zijn burgerbestaan op te bouwen. Hij trouwde en al gauw was het eerste kind op komst. Eerst bezorgde hij maaltijden voor restaurant Mama, later kreeg hij een goedbetaalde baan bij een metaalbedrijf. Hij laste wel eens metalen voorwerpen in elkaar voor zijn oude baas bij Mama. Stalen bakjes en een rekje aan de muur.

„Hij wist alles van voetbal en dronk hier weleens een biertje”, zegt de barman. „Vaak zit hij op de gokkasten, een vriend kwam voor hem een keer geld lenen daarvoor. Nee, hij was niet fanatiek in het geloof. Grapjes maken, daar was hij ook het type niet voor.”

Stil

Het viel op dat A. de laatste weken erg stil was. „Waarschijnlijk vanwege het dna-onderzoek”, oppert de medewerker, die zich probeert voor te stellen hoe het is om 25 jaar lang te zwijgen. „Ik denk dat hij het heeft willen vergeten om gewoon te proberen verder een goed leven te leiden. Maar daar was het te laat voor.”

Ze zijn er ’doodziek’ van. „Waar ik vandaan kom, Egypte, daar hadden ze hem al lang de doodstraf gegeven. Hier zal het wel weer een paar jaar worden. Ik kan het niet geloven.”

Ook bij de kroeg De Oude Herberg, waar Hüseyin weleens kwam, kunnen ze het nauwelijks geloven. Een licht aangeschoten man leunt tegen de gokkast en kijkt op. „Nee hè, ooh wat erg!”, reageert hij verbouwereerd. Hüseyin haalde met zijn kleine Ford Fiesta hier wel eens een vriend op en werd daarom gekscherend ’de chauffeur’ genoemd. Hij zat aan de bar, dronk een Spa rood en begon te ijsberen als zijn vriend niet opschoot, vertelt de barman.

Onbereikbaar

Er waren de afgelopen week wel vermoedens dat de Turkse Nederlander iets met de Milica van Doorn-zaak te maken had. Hij was plotseling verdwenen en onbereikbaar.

De vijver naast de nieuwbouwkerk naast station Zaandam Kogerveld ligt er vlakbij. Treurwilgen laten hun takken hangen over het wandelpad langs het water. Niets herinnert aan de droevige vondst die pastoor Jan Broersen hier deed op een regenachtige pinkstermaandagochtend. Hij vond wat bloed op de stoep en er lag een schoen bij, vertelde de inmiddels hoogbejaarde in 2013.

’Er was een schoen bij’, herinnert hij zich. ’Ik dacht, wat vreemd eigenlijk. Maar ik moest door. Toen ik terugkwam, zag ik over het gras naar het water toe een spoor. En daar lag Milica in het water. Praktisch helemaal ontbloot.’

„Gek eigenlijk dat er hier geen monumentje staat”, zegt een voorbijganger. „Ik nam in de jaren na de moord weleens mensen mee in de auto die bij het treinstation de bus hadden gemist net als Milica. Vanwege wat er gebeurd was.”

De advocaat van Hüseyin A. laat vrijdagmorgen aan De Telegraaf weten niets inhoudelijks over de zaak te kunnen zeggen, omdat er nog beperkingen op zitten.