Cultureel Marxisme

[Ariel]

Tja.... Triest.

[mercator]

Tja.... Triest.

Ik zag gisteren een stukje van die zgz. geniale Hollywood-film The Shape of Water. Iets met een doofstomme poetsvrouw die verliefd wordt op een afzichtelijk watermonster . Als het goed is moet die kluchtfilm een hoop Oscars krijgen en dat zal ook wel gebeuren want volgens de regisseur is het een pleidooi voor tolerantie en diversiteit en een aanklacht tegen racisme en sexisme. Ik zat te wachten op het woordje T.R.U.M.P. maar het viel net niet. Daar kunnen de millenials dan de huilebalk bij gaan uithangen. Weeral goed geld verdiend voor de democratische kliek in Hollywood.
Dat monster was trouwens door en door belachelijk . Zo maakten ze die in de tijd van de stomme film ook.

Met dat cultureel Marxisme is het zoals Ozes het hier vroeger uitdrukte: zoals een vis niet door heeft dat hij in het water leeft zo beseffen wij ook niet dat letterlijk alle informatie die ons bereikt via de officiële media op een of andere manier Marxistische indoctrinatie is.

[Hans v d Mortel sr]

Met dat cultureel Marxisme is het zoals Ozes het hier vroeger uitdrukte: zoals een vis niet door heeft dat hij in het water leeft zo beseffen wij ook niet dat letterlijk alle informatie die ons bereikt via de officiële media op een of andere manier Marxistische indoctrinatie is.

Eigenlijk hoef ik mij hierover niet te verbazen. Zo gaat het met alles. Het is simpelweg een modeverschijnsel. Zo mag je het wel noemen als je naar al die plaatjes kijkt.

Er bestaat nog een foto met mijn personeel van vroeger op FFI waarom niet één persoon zonder baardgroei staat. Zelfs mijn leuke (niet echt knappe) secretaresse had lichte haargroei onder haar neus. [icon_lol.gif] Maar kort daarna was het afgelopen. Frisse geschoren gezichten bepaalden het dagelijkse beeld. Opticiens kunnen alleen goed verkopen als ook de oude mode look van tijd tot tijd herhaald wordt . Wat voor kleding en persoonlijke verzorging geldt, zien we ook in het overige denken van de mens terug: onbewust onnadenkend en onpersoonlijk meelopen met de nieuwe trend. Heel lang geleden was een blanke huid een uiting van goede opleiding en 'rijkdom'. Een ruwe door de zon geteisterde huid behoorde bij arbeiders. Weer veel later haakte de massa aan bij de gedachte dat een bruine huid rijkdom uitstraalde. Je kon jezelf tenminste voor die tijd een dure vakantie in Spanje permitteren.

Ik heb nu van de gelegenheid gebruik gemaakt om nogmaals de uitwerking van de ZEITGEIST onder het voetlicht te brengen. Het communisme was verslagen. Met de Boliviaanse boef Che Guevara en de Cubaanse linkse revolutie werd het Marxisme weer nieuw leven ingeblazen. Met een kleine dip is deze lamlendige houding van baldadigheid en politiek losbandigheid weer volop in beeld verschenen. Lelijk provocerend beeld.

[Pilgrim]

Hoe levensgevaarlijk is het decadente liberalisme?

Geplaatst op 6 mei 2018



‘Liberalen’ van de 20e en 21e eeuw zijn, vaak zonder dat zij zich hiervan bewust zijn, clones van een Marxistisch model als gevolg van hun succesvolle brainwashing van kleins af aan. Hun welhaast religieuze ‘dagelijks brood’ is het ideologische gif van de illusoire communistische en socialistische ‘gelijkheid’ en de daaruit resulterende klassenstrijd.

Dat concept wordt hen nog steeds ingedruppeld door een decadente linkse elite die hen sluw manipuleert, maar zélf volgens heel andere spelregels functioneert in hun streven naar absolute macht en ‘het grootste stuk van de taart’. Dit concept werd in ‘Animal Farm’ door George Orwell mooi geformuleerd met: ‘All animals are equal, but some animals are more equal than others’.

Hij hoefde alleen maar om zich heen te kijken en terug te grijpen op de dagelijkse praktijk in het naoorlogse Engeland, dat door een virulente communistische invasie geteisterd werd. De huidige Labour Party, die nog steeds privé eigendom wil afschaffen, wordt niet voor niets geleid door een pure Marxist. Dat het dagelijkse gif goed gedoseerd is, blijkt wel uit het feit dat het gezonde verstand het bijzonder moeilijk heeft om de dwaas Corbyn op afstand te houden bij de wishy washy ‘leiding’ van Theresa May.

Het door Lenin ontwikkelde ‘verdeel en heers’ concept creëert een kunstmatige tegenstelling waarop de klassenstrijd (‘we against them’) gebaseerd wordt vanuit het kromme communistische ‘gelijkheidsbeginsel’ dat vandaag de dag stelt dat wij zo ontzettend gelijk zijn dat er zelfs geen verschillende rassen en geslachten (mogen) bestaan, maar wél imaginaire ‘genderneutrale seksloze biggen’ omdat die zich anders (willen) ‘voelen’. De anarchistische en verdwaasde gemeente Amsterdam creëert vacatures voor deze ‘slachtoffers’ van onze maatschappij. Deze kolder wordt afgedwongen zonder enig rationeel argument, puur op grond van dogmatisch gebral waarmee tegenstanders worden ‘weggezet’, of door Obama’s en Merkel’s fascistische Antifa ‘weg geramd’. De smaak van de dag heet ‘white supremacy’, met een scheutje onzin over racisme, slavernij, homofobie en islamofobie. In hun vaak bijzonder agressieve agitatie is het doel de maatschappelijke cohesie te verscheuren tot de 10emacht, variërend van macro tot micro agressie, met liefst tien flauwe smaken er tussenin: hoe meer verdeeldheid des te beter! Orwell vatte deze destructieve communistische strategie samen als: ‘War is peace. Freedom is slavery. Ignorance is strength’. Héél plausibel in deze communistische context...

Het ‘egalitarianisme’ en het ‘verdelen van de koek’ van geprivilegieerde hedendaagse liberale elites op het pluche zijn onverenigbaar met het menselijk karakter, maar komen voort uit het feit dat gedegenereerde westerse samenlevingen de irrationele eis van een ‘verzorgingsstaat’ wel makkelijk vonden in plaats van hun eigen broek op te houden. Kortom, een gebrek aan werkethiek en de parasitaire wens om andermans eigendomsrechten te verkrachten met hulp van een totalitaire overheid die ‘God noch gebod’ kent, maar steeds meer macht probeert te vergaren in het streven naar absolute macht, zoals wij o.a. bij Obama mochten aanschouwen met zijn ‘deep state’ en uiteraard in de dagelijkse sluikse pogingen tot federalisering van de EU in Brussel door de ongekozen Europese Commissie van Don Quijote Juncker en Sancho Panza Timmermans.

Van die ondemocratische, absolute macht is het een klein stapje naar absolute gehoorzaamheid en dictatuur, de wensdroom van niet alleen Marx, maar ook Coudenhove-Kalergi, die in Angela Merkel een trouwe discipel vond die er in geslaagd is om niet alleen de Duitse samenleving te ontwrichten, maar ook Europa, zonder dat de naïeve zwijgende meerderheid in de gaten kreeg hoe zij bedonderd werd terwijl zij erbij stond, de Visegrád-landen en Oostenrijk uitgezonderd. Deze decadent-liberale agenda creëert een pathologische afhankelijkheid waarmee gevoelens van afgunst (Partij van de Afgunst?) en inferioriteit worden gekweekt. Die doen het natuurlijk prima om in de ‘slachtofferrol’ furore te maken en compensatie te vragen voor alles wat het infantiele hartje begeert aan voorzieningen op andermans kosten.

Het is van essentie voor de decadente liberalen dat competentie en onafhankelijkheid van ‘de gewone mensen’ de kop wordt ingedrukt door hen te onderwerpen aan de wil der liberale elites, want dat zijn voor hen gevaarlijke ‘andersdenkenden’ en daarvoor is geen tolerantie denkbaar. In de geschiedenis zijn dictaturen gekomen en gegaan, zoals het communisme in Rusland, dat ook al snel wortel schoot in de VS als neo-Marxisme, en vandaar via activistische regenten als Obama probeerde hun macht gestaag te vergroten door buiten de vigerende wetgeving en parlementen om het land te regeren (bijvoorbeeld Obama’s ongrondwettelijke Akkoord van Parijs, Obamacare en het nucleaire akkoord met Iran werden nooit aan het Congres voorgelegd, zoals vereist conform de grondwet en zijn strikt genomen niet eens rechtsgeldig!)

Dat de westerse wereld in feite in de 20e eeuw de macht uit handen heeft gegeven aan deze pathologische filosofie tart iedere beschrijving en de gevolgen voor onze vrijheid zijn dramatisch! Samenlevingen hebben heroïsche strijd geleverd om hun vrijheid van tirannie te herwinnen, maar laten zich in slaap sussen en afbluffen door deze drammerige, lege Marxistische science fiction uit pure geestelijke gemakzucht. De grote zwijgende meerderheid in de VS heeft tot twee keer toe Ronald Reagan tot president gekozen, één van de weinige charismatische presidenten van en voor alle Amerikanen, maar heeft zich daarna kennelijk – tot Donald Trump – in zijn schulp teruggetrokken en de Democraten laten begaan, terwijl mensen van nature geen behoefte hebben aan geestdodende collectivistische dictaturen. Maar een intrigant als Obama wist zijn hersendode volgelingen ertoe te bewegen om hun individualiteit op te offeren met hun vermogen tot het maken van vrije, intelligente keuzes, om samen met deze activist de Amerikaanse samenleving tot op het bot te verdelen op weg naar Utopia.

De moderne ‘liberaal’ houdt niet van individualisme, individuele vrijheid, het recht op individuele eigendom, de ethiek van de eigen lotsbepaling en de moed die daartoe vereist is, noch van morele rechtschapenheid in menselijke relaties. Die ‘liberaal’ is niet ondernemend, maar (geestelijk) lui en ontwijkt verantwoordelijkheid door te kiezen voor geestdodend collectivisme in een hem inspirerende wereld vol van, voor hem ‘gelukzalige’, zorgen, ongeluk, slachtoffers, minderheden, uiteraard ongelukkige vrouwen en werkelozen die allemaal ziek zijn, bedrogen en onderdrukt, om een paar mogelijkheden te noemen, waarvoor zij uiteraard geen verantwoordelijkheid dragen door eigen gebrek aan initiatief en planning. Integendeel, de bron van al hun ellende is te wijten aan onderdrukking, werkeloosheid, etnische- en gender-discriminatie, kapitalisme en imperialisme (de weinige –ismen die hierbij niet opkomen zijn communisme, socialisme en volstrekt incompetent journalisme).

Achter al hun problemen zitten grote multinationals, uiteraard moreel verdorven rijken (de miljoenen vermoorde ‘koelakken’), onderdrukkende blanke machthebbers en, uiteraard, alle niet socialistische egoïsten waarvoor maar één oplossing is in de vorm van een dictatoriale regering die van de wieg tot het graf voor hen zorgt door herverdeling, zodat zij zelf geen enkele verantwoordelijkheid hoeven te nemen en geen vinger hoeven uit te steken.

‘Liberale’ politici specialiseren daarom in potverteren en het beloven van gouden bergen, moedigen zelfmedelijden en afhankelijkheid van Big Brother aan, relativeren gewelddadige misdaad, ondermijnen het huwelijk en het gezin en stimuleren grove agressie tegen ‘andersdenkenden’ middels het inhuren op uurbasis (door George Soros) van de Antifa-bruinhemden toe. Het decadente liberalisme zaagt zo de poten onder onze beschaving vandaan, die coûte que coûte ondergraven en liefst vernietigd moet worden ten gunste van de dictatuur van Big Brother, kortom zij manipuleren hun naïeve kiezers met een volstrekt immorele, zelf destructieve agenda. In feite stellen zij zich op als spuug verwende kinderen naar hun ouders en dulden daarbij geen afwijkende meningen van ‘andersdenkenden’ die een recht van vrije meningsuiting willen gebruiken. Die ‘andersdenkenden’ moeten rücksichtslos onderdrukt worden om hun eigen parasitaire bestaan aan de collectieve trog niet in gevaar te brengen.

Het grote probleem is dat mensen nu eenmaal niet gelijk zijn, maar dat het juist ondernemende mensen zijn die initiatief tonen en een samenleving opbouwen, maar vervolgens de euvele moed hebben zich te verzetten als de parasitaire insectenplaag van het socialisme/communisme op brutale wijze poogt hen via exorbitante belastingen te onteigenen en te knechten en vervolgens, in een dagelijkse hel van permanent conflict van klassenstrijd, economisch en geestelijk leeg te zuigen. George Orwell vatte deze sociopathische, communistische droom van Utopia als volgt samen: ‘If you want a picture of the future, imagine a boot stamping on a human face—forever’.

Door: “ronald dunki”

https://ejbron.wordpress.com/2018/05/06 ... beralisme/

[Pilgrim]

Home, sweet home

Geplaatst op 7 mei 2018



‘Thuis’ is voor mij een ‘eigen plek’ in de wijde wereld waar ik het ‘oude vertrouwde’ aantref, ook na ruim veertig jaar over die hele wereld gewoond te hebben. ‘Thuis’ is een gewaardeerde, unieke sfeer van een beschaving waarin ik mij herken en die mij herkent. Daarmee bedoel ik een democratische, open cultuur van historische rijkdom en grandeur, (geestelijke) vrijheid, respect voor en interesse in intelligente ideeën. Niet alleen intellectuele nieuwsgierigheid, ook geborgenheid en veiligheid, een waardige, tolerante appreciatie van de zijde van mijn medemens zonder terreur van een gedachtepolitie of een religieuze politie.

Wat ik zie, is een verontrustende, ‘duistere kracht’ van een lege, maar van zichzelf vervulde antiwesterse cultuur, hol, maar bol van illusies en zelfbedrog. Dat begon in de hoogtijdagen van de Koude Oorlog met de indringende Russische hersenspoeling van daarvoor vatbare leeghoofden als de toenmalige hippiegeneratie. Die ideologische hersenspoeling zet zich voort tot op de dag van vandaag in hun nazaten, de links-activistische scheppers van een pseudo-Europa dat haar eigen identiteit probeert uit te hollen en mij dat ‘thuis’ te ontzeggen.

Die Europese, en Amerikaanse, anticultuur is gebaard door het monster van het Russische communisme, maar ziet zichzelf als een authentieke voorloper van een universele gemeenschap van multiculturele, ongeletterde mulatten die noch een gemeenschap noch universeel is, integendeel. Deze anticultuur kent niet de minste eruditie, heeft geen enkel historisch perspectief en leert dus ook niets van de eerste Holocaust van Hitler of de tweede Holocaust van Stalin en Mao – dat zijn voor hen slechts statistische gegevens – maar heeft wél de (grote) mond vol van fascisme en alle mogelijke andere -ismen, waarvoor juist zij zélf alle hokjes aankruisen.

Wat geeft deze yoyo’s het recht om mij mijn Europese ‘thuis’ te ontzeggen en u het uwe? Ik spreek niet van een Nederlands, maar van een Europees ‘thuis’, waar ik van Cornwall tot Andalusië een stukje geschiedenis deel en ook daarop in de tijd kan voortborduren zonder verstrikt te geraken in de tentakels van de exponent bij uitstek van dat lege Europa, de federalistische EU die juist mijn ‘thuis’ wil afbreken ten gunste van de ‘onweerstaanbare vooruitgang’ van de ongekozen, totalitaire Big Brother die dat ‘oude vertrouwde’ niet kent, niet respecteert en zelfs probeert te vertrappen. Aan de andere kant wordt er op de tenen om de brutale islam geslopen in de bevooroordeelde, onwetende en ijdele veronderstelling dat die het wel een aardig idee zal vinden om met hun multiculti spelletje mee te spelen in Utopia... Héél dom! Na een aantal jaren in het Midden-Oosten heb ik héél goed begrepen dat de islam per se geen concessies doet, omdat ieder compromis in de koran wordt gezien als een nederlaag tegen het gehate Westen. Take it or leave it!

Van alle kwaden zijn niet het ouderwetse Marxisme of de geborneerde islam de grootste bedreiging, het zijn de van iedere cultuur gespeende salon-socialistische, lege pseudo-Europeanen die onze cultuur uithollen en verpatsen. Uiteindelijk heeft alle Europese strijd geresulteerd in het bevechten van meer openheid en democratie waar wij trots op mogen zijn, omdat die ons ‘thuis’ vormen dat wij met hand en tand zouden moeten verdedigen tegen de sluipende ondermijning door al die politiek-correcte mensen-hatertjes.

Door: “ronald dunki”

https://ejbron.wordpress.com/2018/05/07 ... weet-home/

[King George]

SID LUKKASSEN – De Social Justice Warriors zijn voor een valse diversiteit

Over cultuurmarxisme en humanisme

Mijn loopbaan als academicus is getekend door de confrontatie met relativisme en nihilisme, die op hun beurt geworteld zijn in de postmoderne ideologie van de jaren ’60. Het was vanuit de waarden van het humanisme – zelfverheffing, Bildung, waarheidsliefde en actief burgerschap – dat ik in Avondland & Identiteit (2015) mijn analyses uitbracht over het cultuurmarxisme. Dit was iets dat ik ‘ernaast’ wilde publiceren, omdat ik me eigenlijk fixeerde op mijn academische carrière en politieke loopbaan.

Maar Avondland en Identiteit sloeg in als een bom: alles wat ik verder deed kwam in dat teken te staan – tot op het punt dat zowel mijn academische als mijn politieke loopbaan er door zijn bepaald. Precies wegens de politieke correctheid waar het in eerste aanzet om te doen was en de lange mars door de instituties. Dat heeft natuurlijk alles te maken met het cultuurmarxisme, waarover ik recent heb gepubliceerd samen met onder meer Paul Cliteur, Eric C. Hendriks en Maarten Boudry.

Marxisme is zowel een economisch als een filosofisch systeem – het is een (berekenende) poging om politieke macht te verkrijgen in naam van de zwakken en vertrapten. In mijn aandeel in het boek Cultuurmarxisme belicht ik de transformatie van marxisme tot cultuurmarxisme. Marxisme is als economisch project mislukt, maar wist toch te overleven door zich op cultuuranalyses toe te leggen. Zo smolt het marxisme samen met de Westerse hogere cultuur en legde aldus de basis voor de hedendaagse politieke correctheid en het beheersen van de publieke opinie.

Volgens Marx draaide zijn leer om de economische strijd om de productiemiddelen – die tussen de arbeidersklasse en de burgerij. Ethische, culturele en filosofische kwesties – zoals de vraag naar het goede leven – waren voor hem van ondergeschikt belang. Immers, wiens brood men eet diens woord men spreekt. Erst kommt das Fressen und dann die Moral. Dit axioma, bekend als de basis-bovenbouw theorie, is een fundament van het marxisme. De basis omvat de productieverhoudingen; de bovenbouw vloeit daar uit voort. Al die grootse gedachten die volgens humanisten zowel de beschaving dragen als de vooruitgang voortstuwen – van esthetische schoonheid tot morele rechtvaardigheid – zijn voor Marx bijkomstige producten van de economie.

Hierdoor is het marxisme anti-humanistisch. Het marxisme kent geen vrijheid van denken of onafhankelijkheid van geest. Iedere poging tot een objectieve waarheidsbevinding is bij voorbaat een uiting van klassenbewustzijn. Hierdoor kan niemand spreken uit waarheidsliefde maar is hij of zij altijd bezig met het uitdragen van een voorbepaald belang. Inmiddels kan iedere positie worden ontkracht met verwijten van ‘koloniale vooringenomenheid’ danwel ‘privilege’. Wie de slachtofferrol inneemt is niet meer op inhoud te bekritiseren: dit luidt het einde in van zowel de humanistische verheffingsgedachte als van een debat op rationaliteit en waarheid. We treffen onszelf aan in de absurde situatie die onder andere de Vlaamse filosofe Tinneke Beeckman beschrijft:

“Iemands gedachten worden schaamteloos tot zijn afkomst of positie herleid. Ben je ‘wit’ of ‘blank’, dan heb je alvast moreel en dus ook inhoudelijk ongelijk. Zelfs geëngageerde, linkse mensen kregen al het verwijt racistisch te zijn. Het cultuurmarxisme is dus een godsgeschenk voor neoliberale adepten. Wie het goed meent met links, heeft alle redenen om die identitaire, censurerende en reductionistische tendensen te ontkrachten.”

Dit nemen we precies zo waar in het debat rond Zwarte Piet. Het debat over de tradities en de identiteit van de Nederlandse natie wordt bepaald door emotioneel geschreeuw, en niet door goed gefundeerde betogen. Waar die rationeel doordachte betogen er wel zijn, raken ze ondergesneeuwd door identity politics. Het komt erop neer dat niet het plezier van de kinderen centraal staat, maar de postkoloniale issues van volwassenen.

In het dagelijkse leven krijgen we allemaal met onredelijkheid en kwetsende meningen te maken, maar de humanist streeft de innerlijke veerkracht na om dat te overstijgen. Als we van de wereld één grote ‘safe space’ willen maken, gaan er daarmee meer vrijheid en spontaniteit verloren dan dat we zouden winnen. Dit is tevens wat de filmmaker Merijn Poels betoogt in ‘Paradogma’, zijn meest recente documentaire.

Zowel de ontsporing van het Sinterklaasfeest als de roep om ‘safe spaces’ op universiteiten heeft een lange voorgeschiedenis. Dit kon gebeuren doordat vanaf de jaren twintig van de twintigste eeuw de marxistische denkers hun theorie steeds minder toepasten op economische en politieke kwesties. Het marxisme stopte met schrijven over haar meest kenmerkende thema: de economie (op te vatten als markt- en productieverhoudingen). Het marxisme spitste zich steeds meer academisch toe op cultuur en de deconstructie van cultuuruitingen. Wat eerst slechts een bijproduct van productieverhoudingen zou zijn, werd omgedoopt tot hoofddoelwit.

The New Left bracht het jeugdige elan van de jaren zestig de socialistische partijen binnen, maar ondervond ter plekke dat de arbeiders zich hadden laten afkopen. Geïnspireerd door de inzichten van Antonio Gramsci en de Frankfurter Schule ging het toen niet meer om proletariërs versus kapitalisten: het draaide nu om wie een positie van ‘ondergeschiktheid’ innam binnen de culturele hegemonie. Zo kon de categorie van het slachtofferschap worden opgerekt tot o.a. moslims en Zwarte Piet.

Dit is ook voor humanisten een dilemma: enerzijds profileren seculiere humanisten zich als progressief – sommigen zijn er daarom huiverig voor om de Westerse beschaving superieur te verklaren aan andere beschavingen. Anderzijds is er een onmiskenbare frictie tussen het Verlichtingsgedachtegoed en de standpunten van groepen die liever onder shariawetgeving zouden leven.

In feite zit er nog een diepere gedachte achter, die teruggaat op het christendom en op Rousseau. Namelijk dat de mens is vervreemd van een oorspronkelijker en puurder bestaan: we moeten de verworvenheden van de Westerse beschaving afleggen om te kunnen terugkeren tot een proletarisch paradijs, waar de mensen nog niet zijn bedorven. De titels van de hippie-hoofdwerken zeggen al genoeg: Art and Mass Culture, The Authoritarian Personality, One-Dimensional Man en Eros and Civilization. De kapitalistische rationaliteit heeft ons tezeer gedisciplineerd en nu moeten de krachten van speelsheid en erotiek worden bevrijd om een tegenrevolutie op te starten.

Dat dit leidt tot een subversieve counterculture, die juist in de onderste lagen van de bevolking de meeste schade aanricht – bij mensen die rust, reinheid en regelmaat behoeven om zichzelf omhoog te kunnen werken – is een hoofdpunt van Avondland en Identiteit. Steeds wanneer mijn boek in de mainstream media ter sprake kwam, is deze belangrijke informatie steevast genegeerd.

Dit alles wil niet zeggen dat kapitalisme niet rationeel te bekritiseren zou zijn, maar wél dat in de linkse hoek de kapitalismekritiek uiteindelijk door een theologische en eschatologische grondveronderstelling wordt bepaald. Ze projecteren een ‘verloren zuiverheid’ op de Derde Wereld, een ongerepte tuin die door de Westerse hoogmoed is bedorven en waarvoor nu boete moet worden gedaan, analoog aan de zondeval.

Ook de obsessie met klimaat draait allang niet meer om een rationele discussie over schaarste en de uitputbaarheid van grondstoffen: zij is geworden tot een seculiere Apocalyps, waarbij Europa (dat ten hoogste tien procent van de totale uitstoot produceert) aflaten moet bekostigen voor de eigen zondige welvaart. Het bewijs is dat het in deze discussie totaal niet over geboortecijfers en bevolkingsdichtheid gaat: in essentie is zij theologisch en emotioneel.

In de talkshows zie je dit voortdurend terug, neem een thema als ‘klimaatvluchtelingen’. Het gesprek begint er altijd mee hoe het Westen de universele en morele plicht heeft om andere landen te helpen en te verheffen – dat is dan het deel van het discours dat christelijk en humanistisch is geïnspireerd – zelfs al wijzen die culturen Westerse rechtsbeginselen af. Daarop volgt steevast het postmoderne en marxistische deel van het discours, waarbij de pogingen van het Westen om daar orde te brengen worden gelinkt aan kapitalistische, militaristische en imperiale motieven. Men zegt soms dat cultuurmarxisme een ‘complot’ zou zijn, maar juist in het ‘deconstrutiedenken’ wordt alles met alles verbonden. Kapitalisme = industrie = klimaat = uitbuiting van de Derde Wereld = koloniaal = racisme.

Tekenend is een interview met de historicus Piet Emmer. Daarin staan suggestieve vragen over de blijvende en onherstelbare schade die het Europese kolonialisme in Afrika zou hebben aangericht. Het Westen zal dus, is de implicatie van de vraagsteller, de rest van zijn bestaan de last en het schuldgevoel daarover moeten torsen. Oftewel: nu meerdere generaties ontwikkelingshulp weinig heeft opgeleverd, is een nieuw frame nodig. Zodoende persen ze dit economische vraagstuk in een theologische vorm: de erfzonde.

Cultuurmarxistische voorvechters als Adorno, Horkheimer en Marcuse wantrouwden de moderne industriestaat met alles wat daarbij hoorde: wetenschappelijke instituten, het rationalisme en de commercie. De zoektocht naar wetenschappelijke objectiviteit zou een verkapt superioriteitsstreven herbergen: Herrschaft. Zij waarschuwden dat achter die waarheidsaanspraken een groot ego schuilging. Via de kritische theorie werden die waarheidsstrevingen ‘ontmaskerd’ – wat wil zeggen teruggebracht tot relativisme.

Dit bracht een wantrouwen tegen de Verlichting met zich mee dat werd afgewenteld op de hele Westerse cultuurgeschiedenis. Het Verlichtingsstreven wijdt zich aan het zoeken naar objectieve waarheid: dit houdt Europa bijeen omdat men naar feiten speurt en met een beroep op logica kan overreden. Wie zich daarvan afkeert, valt terug op een esthetische beleving van de wereld en op irrationaliteit. Uiteindelijk geeft dan alleen identiteit nog houvast. Vandaag zien (politieke) sprekers zich als verlengstuk van een identiteit en zijn ze niet via overreding nader tot elkaar te brengen. Onze representatieve democratie is inmiddels vervallen tot een bot decisionisme op Hobbesiaanse leest.

Zodoende ontstond binnen de technologisch-aangedreven wereld een communicatief frame waarin het religieuze conservatisme zich kon handhaven: “Achter dat wetenschappelijke beheersingsdenken schuilen enorme ego’s – je kunt niet alles zeker weten; we moeten leren dat ons begrip van de wereld beperkt is en dienen ons nederig op te stellen. We overzien en beheersen ons leven niet volledig – dat is aan God. Dus houd u niet vast aan aardse ijdelheden maar aan Hem.” Bijvoorbeeld de verheerlijking van alternatieve geneeswijzen is verklaarbaar vanuit dit wantrouwen ten aanzien van wetenschappelijke logos. Als u de apparaten die uw wereld bijeenhouden niet meer met uw eigen ratio kunt doorgronden, wat is dan nog de zin van een rationele visie op de kosmos überhaupt? Zonder wetenschappelijke rationaliteit maken sjamanisme, openbaringsgodsdiensten en mysticisme dan een herintrede, met een klein elite van techno-experts aan de knoppen.

In 2015 nam ik deel aan de Humanist Eastern European Conference in Roemenië namens het Humanistisch Verbond. In Centraal- en Oost-Europa is men qua humanisme hoofdzakelijk bezig met de christelijke kerk, maar in het Westen staat het humanisme voor een andere uitdaging. ‘Onze’ worsteling houdt vooral verband met het postmodernisme, met de subjectivering van alles die meer nog dan religie een bedreiging vormt voor het humanisme.

Het postmoderne wereldbeeld is immers versnipperd, en drijft daardoor alle richtingen uit. Dat zijn al snel richtingen die zich niet laten baseren op de rede of empirisch bewijs, en dus niet humanistisch zijn. Het humanistische uitgangspunt dat de mens zichzelf kan verheffen door een reële kennis uit de wereld te putten, staat haaks op het postmoderne standpunt dat bewijsvoeringen retorische constructies zijn die de mens over zich afroept.

De Social Justice Warriors zijn zogezegd voor diversiteit, maar voor een valse diversiteit. Namelijk een diversiteit van geslachten, rassen en geaardheden in onder meer academische functies en paneldiscussies, maar dat hoeft niets te zeggen over hoe iemand denkt. Dat is weer dat marxistische reductionisme, namelijk het terugbrengen van iemands gedachtewereld tot uiterlijk en economische status.

Mijn humanisme – humanistisch realisme – gaat uit van de mens als scheppende kracht: de mens die zoekt naar schoonheid en waarheid. Er wordt niet uitgegaan van een heilige tekst met onwankelbare dogma’s die aan een profeet is geopenbaard, maar van inzichten die voortvloeien uit de natuur van de mens zelf. Bovendien kunnen deze inzichten aan de kritische rede worden getoetst. De mens wordt niet neergezet als slachtoffer van het bestaan of als speelbal van de economie, zoals in het marxisme, maar als individu dat zijn lot zelf sturen wil. De tegenkracht – het verstikkende cultuurmarxisme in diverse instituties – is echter formidabel.

De slotsom is dat de mens een unieke waardigheid bezit, die in het gedrang raakt wanneer een overheersende overheid zijn levensloop geheel voor hem wil uitstippelen. De activisten die alles framen als ‘xenofobie’ of ‘racisme’ en mensen via sociale media onder druk zetten, zijn gewoon een nieuwe variant van die drang tot regulering. Zij kunnen kennelijk niet met losse eindjes omgaan en proberen alles in politieke categorieën af te dekken. Wellicht vertegenwoordigen zij de ware Herrschaft.

Op 8 december presenteert Sid zijn nieuwe boek, Kerkgangers & Zuilenbouwers in Amersfoort. Jenny Douwes uit Friesland zal hier komen spreken, over het belang van dit boek en van voor elkaar opkomen vanuit de grassroots. Kom hier van gedachten wisselen met andere realisten! Tickets hier te verkrijgen.


TPO

[Pilgrim]

Het existentiële gevaar van de culturele capitulatie

Door: Sid Lukkassen, 16:10, 02 december 2018



Enkele opmerkingen door Derk Jan Eppink

Een nieuw begrip doet de ronde: dat van de culturele capitulatie. Dit begrip werd onlangs gebruikt door Derk Jan Eppink, die de Europese verkiezingscampagne van Forum voor Democratie zal spearheaden.

Allereerst is Eppink duidelijk vertrouwd met het begrip cultuurmarxisme. Niet alleen is hij mede-auteur van het recente boek Cultuurmarxisme – zie voor zijn mening hierover bijvoorbeeld deze video (36:00 tot het einde). Reeds in 2001 publiceerde hij erover in The Wall Street Journal.

Dit maakt het belangrijk om het begrip cultuurmarxisme af te bakenen van het begrip ‘culturele capitulatie’: zo voorkomen we verwarring. Waarom immers een nieuw begrip introduceren binnen de cultuurstrijd, nu het begrip cultuurmarxisme intussen stevig is gegrondvest? Hier meerdere voorbeelden:

Lees verder>>>

Niet alleen is hij mede-auteur van het recente boek Cultuurmarxisme – ...

zie voor dat boek ook HIER.

[mercator]

Cultuur-Marxisme en de nageboorten ervan communisme, socialisme en multicultuur-denken hebben hun oorsprong als een weigering om volwassen te worden, een soort dromen van een constante puberteit. De eerste die daarmee afkwam was J J Rousseau die vond dat opvoeding, traditie en gezag slecht waren. De mens is alleen te pruimen in zijn "natuurlijke" kinderlijke staat. Vandaar ook de Nobele Wilde . Dat idee is nu nog altijd springlevend en wordt constant uitgedragen via onderwijs, media en cultuur.
Het ondertekenen van dat infame migratie pact is daar o.m. een uiting van. Dat komt erop neer dat de blanken hier erkennen dat de achterlijke zwarten en moslims die er in hun maatschappijen helemaal niks van bakken meer rechten moeten hebben dan wij. Cultuur marxisme is, simpel gezegd, afwijzen van beschaving.

[Pilgrim]

Welkom in het tijdperk van het cultureel Marxisme
Paul Nielsen - Gepubliceerd op 27 feb. 2019

[Pilgrim]

How Marxists took over the Netherlands | Yuri Bezmenov & ideological subversion
Paul Nielsen - Gepubliceerd op 16 mrt. 2019

[sjun]

'De afkeer en wil tot vernietigen van de eigen cultuur'; Paul Cliteur en Perry Pierik

[sjun]

AN ANALYSIS: Sid Lukkassen versus Left-Wing Media

[Pilgrim]

De verleiding van de simplificatie

Geplaatst op 15 januari 2020



Al sinds de tijd van Aristoteles (384-322 v. Chr.) hebben denkers en wetenschappers ernaar gestreefd om te komen tot zo breed mogelijke theorieën, die een verklaring moesten zijn voor alle verschijnselen en fenomenen die zich in de leefwereld aan de mensheid voordoen. Aristoteles kan worden beschouwd als de eerste denker die heeft getracht om tot een dergelijke alles verklarende theorie te komen. Want zo’n theorie verschaft de mens inzicht in de hem omringende wereld. En met dit inzicht is men dan in staat om orde aan te brengen in de vaak beangstigende en verontrustende chaos die mens in deze leefwereld omringt. Hoe meer een theorie de verschijnselen in de ons omringende leefwereld kan verklaren, hoe simpeler en overzichtelijker deze theorie is. En hoe overzichtelijker en ordelijker de verschijnselen in de ons omringende leefwereld dus kunnen worden verklaard. Dit denken noemt men in de wetenschapsfilosofie reductionisme.

Aristoteles baseerde zijn denken op de filosofie van Heraclitos (geb. plusminus 540 v. Chr.). Heraclitos is geestelijke vader van de bekende uitspraak panta rei/”alles stroomt”. Dat houdt in dat de ons omringende leefwereld aan een constant veranderingsproces onderhevig is en dat niets hier op aarde gelijkblijvend of blijvend is. Aristoteles kwam van daaruit op het idee dat alles wat in deze wereld voort stroomt en zich beweegt ook een doel, een ”telos”/telos, moest hebben. Zijn denken wordt daarom dan ook teleologie genoemd. Binnen deze teleologische theorie kan men zowel vooruit als terug redeneren.

Wanneer men vooruit redeneert, komt men tot het doel van al deze zich constant aan ons voordoende veranderlijke verschijnselen, waaraan de mens ook deelneemt en onderworpen is. Dit doel was voor Aristoteles het kunnen beschouwen, en daarmee ook geestelijk kunnen bevatten, van alle zich aan ons voordoende verschijnselen in de ons omringende leefwereld. Zodat wij daar als mens niet langer meer redeloos, en daarmee ook weerloos, aan zouden zijn overgeleverd.

Wanneer wij binnen dit teleologische denkkader terug redeneren, komen wij dan volgens Aristoteles automatisch, dat wil zeggen vanzelf en vanuit ons autonome menselijke denken auto matws/”auto matoos” op het theoretische uitgangsprincipe van een onbewogen en onveranderlijke beweger, die alle veranderingen om ons heen in beweging zet. Voor Aristoteles zelf was deze onbewogen en onveranderlijke beweger een puur abstract concept, en daarom niet zozeer religieus, als wel filosofisch.

Andere en latere denkers en wetenschappers hebben dit teleologische denken van Aristoteles echter wel in een religieus, en zelfs in een biologisch en sociologisch kader ondergebracht. Dit opnieuw met het doel, het telos, om het raadsel van de verwarrende complexiteit van de ons omringende leefwereld en de zich daarin aan ons voordoende verschijnselen in een zo breed mogelijk, en daarom ook zo simpel mogelijk, verklarend theoretisch kader onder te kunnen brengen.

Een denker, die deze teleologie van Aristoteles in latere tijden religieus heeft trachten te duiden, was Thomas van Aquino (1225-1274 AD). Hij vereenzelvigde het filosofische uitgangsprincipe van de onbewogen en onveranderlijke beweger, die alles om ons heen laat bewegen en doet veranderen, met God. Thomas van Aquino bracht de teleologie, op een terug redenerende wijze, dus onder in een expliciet religieus kader. Zonder verder op de geschiedkundige en kerkhistorische implicaties in te gaan, kan er gesteld worden dat het denken van Thomas van Aquino grote invloed heeft uitgeoefend op de theologie van vooral de Rooms Katholieke kerk.

Het voert ons te ver om binnen de context van dit artikel een historisch overzicht te geven van de invloed die deze teleologische en reductionistische simplificatie op andere en latere denkers en wetenschappers heeft gehad. Wij beperken ons daarom tot twee bekende namen uit de XIXe eeuw. Charles Darwin (1809-1882 AD) en zijn tijdgenoot Karl Marx (1818-1883 AD). Het moge duidelijk zijn dat het denken van deze twee wetenschappers een enorme invloed heeft uitgeoefend op zowel de wetenschap zelf als op het verloop van de geschiedenis. Darwin kwam vanuit dit teleologische reductionisme op zijn evolutietheorie. Zonder op het onderhand 160 jaar oude ”welles!, nietes!”-conflict over het waarheidsgehalte van zijn ”On the Origins of Species” (1859) in te gaan, mag gesteld worden dat Darwin het denken van Aristoteles in een biologisch en natuurhistorisch kader heeft ondergebracht. Zijn werken getuigen van een enorm analytisch vermogen en een grote denkkracht. En veel kwaad heeft hij er verhoudingsgewijs niet mee aangericht.

Dit laatste in schrille tegenstelling tot Karl Marx, die het teleologische reductionisme van Aristoteles in een sociologisch kader onder heeft gebracht. Het onheil dat Marx daarmee in de geschiedenis en onder de mensheid heeft aangericht, is nauwelijks te bevatten. Want sinds de publicatie van zijn Communistisch Manifest in 1848 heeft zijn denken voor meer bloedvergieten, dood, lijden en oorlog gezorgd dan alle religieuze conflicten in de hele daaraan voorafgaande menselijke geschiedenis bij elkaar. Marx weigerde ieder cultureel, historisch of religieus element in zijn theorieën te verdisconteren. In plaats daarvan bracht hij een ongehoorde reductionistische simplificatie aan, die hij het profijtbeginsel noemde.

Dit profijtbeginsel was als het ware de basis waarop alle geschiedkundige en sociale ontwikkelingen, zowel in het verleden als in het heden, volgens hem moesten berusten. Ieder menselijk handelingsmotief is hierin gebaseerd op het streven naar materieel gewin, waaraan alles ondergeschikt moet worden gemaakt. Geheel in de teleologische lijn van Aristoteles vervulde dit marxistische profijtbeginsel in zijn denken, wanneer men terug redeneert in de geschiedenis, de centrale rol van de onveranderlijke en onbewogen beweger. En, wanneer men vooruit redeneert, komt men dan tot het uiteindelijke doel, het ”telos” van Marx; de klassenstrijd en de dictatuur van het proletariaat. Tot aan de dag van vandaag zitten wij met dit eenzijdige reductionisme van Marx opgescheept. Want nog steeds weigert men ter linkerzijde van het politieke spectrum de soms diepgaande culturele, historische en religieuze verschillen tussen mensen uit verschillende delen van de wereld te erkennen. En deze in plaats daarvan, geheel in de lijn van Marx, terug te voeren op het verschil in materieel inkomen en de direct daarmee verbonden sociale status. En hiermee tekent zich een volgende heilloze historische ontwikkeling af, die wij dan kunnen toevoegen aan de waslijst van ellende, die dit marxistische reductionisme in de loop van de geschiedenis al heeft veroorzaakt.

De rode draad in dit betoog is de verleiding die denkers en wetenschappers, vanaf de tijd van Aristoteles, ertoe heeft bewogen om tot een overkoepelende theorie te komen, die alles moet verklaren. En die daarom logischerwijs ook een reductionistische simplificatie inhoudt, waarmee men de verschijnselen in de ons omringende leefwereld kan verklaren. Gezien de complexiteit van deze verschijnselen, alsmede ons beperkte menselijke bevattingsvermogen, is dit streven echter in hoge mate illusoir, en zelfs als hoogst gevaarlijk, te beschouwen. Dit vanwege het feit dat eenzijdigheid nooit een verklaring kan zijn voor meervoudigheid. Wat dan ook als de enige reductionistische simplificatie is, die men logischerwijs op dit menselijke streven om alles te willen verklaren aan de hand van een enkel denkbeeld, kan toepassen.

Het teleologische reductionisme van Aristoteles was, cultuurhistorisch bezien, dan ook niets anders dan een filosofische en theoretische abstractie, die daarom dan ook op geen enkele wijze was bedoeld om praktisch en concreet verklarend te worden toegepast. Want wanneer men in de wetenschap voor een dergelijke verleiding bezwijkt, wordt iedere theorie verabsolutiseerd. En daarmee tot een onwetenschappelijk dogma gereduceerd, dat niet kan worden tegengesproken. Op deze manier vernietigt een dergelijk simplificerend en dogmatisch reductionisme de wetenschappelijke inzichtelijkheid, alsmede de daarin veronderstelde vooruitgang in de menselijke denkprocessen. En dat zowel in historisch als epistemologisch (kenleerkundig) perspectief. Op zijn minst kunnen wij daaruit de gevolgtrekking maken dat wij iedere eenzijdigheid die men aan de wereld als ”wetenschappelijk” presenteert met een flinke mate van scepsis hebben te beschouwen. En wij ons daarin dus niet hebben laten mee te sleuren in de geestelijke verleiding van de reductionistische simplificatie.

Een recent en actueel voorbeeld van een dergelijke simplificatie vinden wij in een zogenaamd alles verklarende verklaring voor de klimaatverandering. Het klimaat is een bij uitstek gecompliceerd fenomeen, waarbij talloze, en tot nu toe ook wellicht nog onbekende, dan wel incorrect geduide, verschijnselen dienen te worden toegepast en verdisconteerd. Om tot een adequate en waarachtig wetenschappelijke theorievorming over dit onderwerp te kunnen komen, dienen wij ook hierin dus niet te vallen voor de verleiding van een reductionistische simplificatie. Schrijver dezes is geen klimatoloog, maar wel wetenschapper. En meent daarom het onderscheid te kennen tussen pseudo-wetenschappelijke eenzijdigheden, die als niet te weerspreken dogma’s worden gepresenteerd, en het bedrijven van echte wetenschap.

Daarom meent hij dan ook forse vraagtekens te moeten zetten bij het simplificerende reductionisme, dat alle veranderingen in het klimaat denkt te kunnen herleiden tot een toename van CO2 in de atmosfeer. En dat dan dit reductionisme bovendien ook nog eens als een niet te weerspreken dogma presenteert. Waarbij het voortbestaan van de hele mensheid, ja, zelfs dat van alle leven op aarde, op een net zo dogmatische, onontkoombare en dwingend autoritaire manier als Marx dat eens deed met zijn klassenstrijd, eenzijdig wordt gekoppeld aan het Heilige Moeten van een terugbrengen van de uitstoot van CO2. Wij menen achter dit klimatologische reductionisme de heilloze schaduw van Marx te kunnen ontwaren. Temeer omdat diegenen die dit dogma poneren er op uit zijn om de door hen veronderstelde en zo diep verfoeide en gehate kapitalistische wereldorde door middel van een zogenaamde ”ingrijpende vergroening” omver te werpen. De marxistische klassenstrijd is daarmee dus een strijd tegen de CO2 uitstoot geworden, waarin de reductionistische eenzijdigheid van Marx wederom de boventoon voert. Dergelijke eenzijdigheden zijn hoogst verleidelijk. Zij zijn daarom in staat om zowel het wetenschappelijke discours als de publieke opinie langdurig en hardnekkig te domineren. En wanneer zij door de feiten worden tegengesproken, of wanneer blijkt dat de realiteit veel gecompliceerder is, verkrijgen zij soms een welhaast religieuze en dogmatische dimensie.

Het lijkt erop alsof het postmodernisme, dat na de val van het communisme post heeft gevat in het wetenschappelijke discours en in de publieke opinie, er gaandeweg in heeft geresulteerd dat ook de waarden van de Reformatie en de Verlichting verregaand zijn gerelativeerd en aan betekenis hebben verloren. En dat nog het duidelijkst aan het licht komt in de theorievormingen over de klimaatverandering, waarin een welhaast middeleeuws (neo)religieus en magisch denken domineert, dat echter noch als wetenschappelijk, noch als rationeel, noch als christelijk kan worden beschouwd. Net zoals er geen grens is aan het menselijke vernuft en het menselijke denken, waarvan het denken van Aristoteles een exponent is, moeten wij tenslotte concluderen dat er helaas ook geen grens is aan de menselijke domheid. Alsmede aan de menselijke boosaardigheid, waarvan het denken van Marx een exponent is. En dat deze boosaardigheid ons nog het meest tegemoet treedt in eenzijdige en reductionistische simplificaties.

Marx ging daarin monsters als Lenin, Stalin, Hitler en Mao voor en bereidde hen de weg. En er zullen nieuwe monsters opstaan, met ditmaal het klimaat als excuus voor hun wandaden, wanneer wij het gevaar van de verleiding van onwetenschappelijke reductionistische simplificaties niet kunnen of wensen te onderkennen.

Door: “Taljaard”

https://ejbron.wordpress.com/2020/01/15 ... lificatie/

[Pilgrim]

Douglas Murray vernietigt cultureel marxisme
12 jan. 2020

[sjun]

Resisting Wokeness: Andrew Doyle and Douglas Murray in conversation

[Mahalingam]

Ieder jaar worden er in Hollywood de Oscars uitgereikt voor de 'beste' films.
Nu zijn ze aldaar de laatste tijd ook 'woke' geworden.
En dus moeten films aan de voorwaarden van de diversiteitsdrammers, de antiracisten, en de gendergekheid enz. voldoen.

Nieuwe rassenstandaarden voor Oscar-deelname:

Spoiler! :

The standards are as follows:

STANDARD A: ON-SCREEN REPRESENTATION, THEMES AND NARRATIVES
To achieve Standard A, the film must meet ONE of the following criteria:

A1. Lead or significant supporting actors

At least one of the lead actors or significant supporting actors is from an underrepresented racial or ethnic group.

• Asian
• Hispanic/Latinx
• Black/African American
• Indigenous/Native American/Alaskan Native
• Middle Eastern/North African
• Native Hawaiian or other Pacific Islander
• Other underrepresented race or ethnicity

A2. General ensemble cast

At least 30% of all actors in secondary and more minor roles are from at least two of the following underrepresented groups:

• Women
• Racial or ethnic group
• LGBTQ+
• People with cognitive or physical disabilities, or who are deaf or hard of hearing

A3. Main storyline/subject matter

The main storyline(s), theme or narrative of the film is centered on an underrepresented group(s).

• Women
• Racial or ethnic group
• LGBTQ+
• People with cognitive or physical disabilities, or who are deaf or hard of hearing

STANDARD B: CREATIVE LEADERSHIP AND PROJECT TEAM
To achieve Standard B, the film must meet ONE of the criteria below:

B1. Creative leadership and department heads
At least two of the following creative leadership positions and department heads — Casting Director, Cinematographer, Composer, Costume Designer, Director, Editor, Hairstylist, Makeup Artist, Producer, Production Designer, Set Decorator, Sound, VFX Supervisor, Writer — are from the following underrepresented groups:

• Women
• Racial or ethnic group
• LGBTQ+
• People with cognitive or physical disabilities, or who are deaf or hard of hearing

At least one of those positions must belong to the following underrepresented racial or ethnic group:

• Asian
• Hispanic/Latinx
• Black/African American
• Indigenous/Native American/Alaskan Native
• Middle Eastern/North African
• Native Hawaiian or other Pacific Islander
• Other underrepresented race or ethnicity

B2. Other key roles

At least six other crew/team and technical positions (excluding Production Assistants) are from an underrepresented racial or ethnic group. These positions include but are not limited to First AD, Gaffer, Script Supervisor, etc.

B3. Overall crew composition

At least 30% of the film’s crew is from the following underrepresented groups:

• Women
• Racial or ethnic group
• LGBTQ+
• People with cognitive or physical disabilities, or who are deaf or hard of hearing

STANDARD C: INDUSTRY ACCESS AND OPPORTUNITIES
To achieve Standard C, the film must meet BOTH criteria below:

C1. Paid apprenticeship and internship opportunities

The film’s distribution or financing company has paid apprenticeships or internships that are from the following underrepresented groups and satisfy the criteria below:

• Women
• Racial or ethnic group
• LGBTQ+
• People with cognitive or physical disabilities, or who are deaf or hard of hearing

The major studios/distributors are required to have substantive, ongoing paid apprenticeships/internships inclusive of underrepresented groups (must also include racial or ethnic groups) in most of the following departments: production/development, physical production, post-production, music, VFX, acquisitions, business affairs, distribution, marketing and publicity.

The mini-major or independent studios/distributors must have a minimum of two apprentices/interns from the above underrepresented groups (at least one from an underrepresented racial or ethnic group) in at least one of the following departments: production/development, physical production, post-production, music, VFX, acquisitions, business affairs, distribution, marketing and publicity.

C2. Training opportunities and skills development (crew)

The film’s production, distribution and/or financing company offers training and/or work opportunities for below-the-line skill development to people from the following underrepresented groups:

• Women
• Racial or ethnic group
• LGBTQ+
• People with cognitive or physical disabilities, or who are deaf or hard of hearing

STANDARD D: AUDIENCE DEVELOPMENT
To achieve Standard D, the film must meet the criterion below:

D1. Representation in marketing, publicity, and distribution

The studio and/or film company has multiple in-house senior executives from among the following underrepresented groups (must include individuals from underrepresented racial or ethnic groups) on their marketing, publicity, and/or distribution teams.

• Women
• Racial or ethnic group:
•Asian
•Hispanic/Latinx
•Black/African American
•Indigenous/Native American/Alaskan Native
•Middle Eastern/North African
•Native Hawaiian or other Pacific Islander
•Other underrepresented race or ethnicity
•LGBTQ+
• People with cognitive or physical disabilities, or who are deaf or hard of hearing

[Pilgrim]

Douglas Murray: “De gevaarlijke oneerlijkheid van modern links”
Menzies Research Centre - In première gegaan op 9 sep. 2020

[sjun]

Moralitis: Is Woke Groupthink A Mental Malady? Can A Cultural "Virus" be Cured?

[sjun]

• The Challenge of Marxism, Yoram Hazony 16.08.20 op Quillette.com

[sjun]

Prince Harry Says The Most INSANELY Racist Comment, Woke Has Become Supremacist


Deze Harry spoort niet. Met enige regelmaat trekt die jongen een veel te grote broek aan. Het lijkt me verstandig dat zijn oma hem van titels en functies stript om te voorkomen dat het Engelse koningshuis en het Engelse leger door de woorden en daden van deze niet al te nozele jongeman die zich ok nog eens actief in de Amerikaanse politiek mengt, bezoedeld raakt.

[sjun]

Larry Elder SCHOOLS Woke Liberals | Larry Elder

[sjun]

How to Play the Race Card: By Michelle Obama | Larry Elder

Die vrouw heeft één kunstje geleerd en maakt zichzelf belachelijk.

[Mahalingam]

Dat ooit LInks een verkeerde afslag nam op het Lichtende Pad naar de heilstaat, is nu wel duidelijk. Hier de hedendaagse gevolgen:

Britse komiek Andrew Doyle: ‘Wokeactivisten zijn onbegrensd absurd’

De strijd voor sociale rechtvaardigheid is ontspoord, meent de Britse komiek en satiricus Andrew Doyle. Spot helpt om de activisten te ontmaskeren.

Het is woke om je bewust te zijn van ervaringen en gevoelens in groepen die van oudsher zijn onderdrukt. Het is woke om te beseffen dat er tussen man en vrouw nog ontelbare genderidentiteiten bestaan. Het is woke om een veilige omgeving te scheppen en om op je woorden te letten om uiting te geven aan al die gevoeligheden. En volgens Andrew Doyle is het volstrekt onzinnig, ja, zelfs gevaarlijk, om woke te zijn.

Waar Doyle vandaan komt, Groot-Brittannië, pleiten studenten van elitaire universiteiten voor ‘dekolonisatie’ van het curriculum, zodat bijvoorbeeld meer literatuur van zwarte mensen en vrouwen aan bod komt. Toonaangevende media schrijven ‘black’ met een hoofdletter, maar ‘white’ met een kleine w. Programmamakers bij de bekende musea en theaters spannen zich in om culturele diversiteit te tonen.

Kritiek daarop klinkt vooral uit rechtse hoek. Maar Doyle is niet rechts. Hij ziet zichzelf als links en stoort zich aan de suggestie dat het progressief zou zijn om woke te zijn. Om dat punt te maken, besloot hij humor in te zetten als wapen. Doyle is namelijk een veelzijdige komiek. Hij maakt stand-upcomedy en schrijft toneelstukken, theaterproducties en musicals. Hij is ook essayist, literatuurcriticus en commentator bij BBC Radio en Sky News.

In 2018 maakte Doyle een Twitteraccount aan voor Titania McGrath, een ‘radicale, intersectionele dichter’ die strijdt voor sociale rechtvaardigheid. Ze is volgens haar bedenker het prototype van iemand die woke is: zelfingenomen en geprivilegieerd, maar levend in de waan dat ze wordt onderdrukt. Met meer dan een half miljoen volgers groeide Titania uit tot een cultheld.

Twee boeken heeft ze op haar naam. Het eerste is Woke – A Guide to Social Justice, met praktische tips over hoe je de wereld kunt verbeteren, bijvoorbeeld door oudere mensen die niet weten wat ‘non-binair’ betekent uit te schelden op sociale media. En nu is er My First Little Book of Intersectional Activism, een vrolijk boekje voor de jeugd. Zo lezen we dat Titania ‘ecoseksueel’ is: ze heeft alleen seks met planten en groenten. Ook is ze ‘hooiraciaal’: haar etnische identiteit fluctueert, afhankelijk van de pollen in de lucht.

Spoiler! :

Iedereen begrijpt toch dat Titania niet echt bestaat?

‘Nee, boekhandels stallen haar boeken soms uit op een tafel vol boeken over racisme en vrouwenonderdrukking, alsof het serieuze handleidingen zijn. Op Twitter heb ik geregeld discussies met feministen die geloven dat ze echt bestaat. Ze is door redacties uitgenodigd om aan te schuiven bij praatprogramma’s.’

Mensen trappen er dus in. Grappig.

‘Het is meer dan grappig. Het laat zien hoe absurd de beweringen van woke-activisten zijn. Al meerdere keren zette ik een grap op Twitter die maanden later werkelijkheid werd. Zo twitterde Titania dat de verfilming van Mary Poppins racistisch was, omdat ze schoorsteenroet op haar gezicht had. The New York Times schreef daarna precies hetzelfde. De absurditeit is onbegrensd.’

Waarom kiest u voor satire om uw punt te maken?

‘Satire is een lichtvoetig genre om de machthebbers en de pestkoppen in de samenleving te bekritiseren.’

De woke-activisten zijn toch niet de machthebbers en de pestkoppen in de samenleving? Zij keren zich juist tégen hen.

‘Woke-activisten zien zichzelf graag als de underdog. In werkelijkheid vormen ze een invloedrijke elite. Al onze vooraanstaande media, universiteiten en culturele instellingen zijn in de greep van de wokecultuur. Mijn hemel, zelfs prins Harry en zijn vrouw Meghan Markle zijn woke. Hoe bevoorrecht wil je het hebben?’

Waaruit bestaan dan die macht en die pesterijen?

‘Mensen durven zich niet meer uit te spreken, inclusief mensen met de beste bedoelingen, uit angst dat ze per ongeluk iets verkeerd zeggen. Wie zich niet volledig aan de woke-ideologie conformeert, wordt een prooi. Als dat gebeurt, gaan ze achter je aan, dringen ze aan op je ontslag en verstoten ze je uit de maatschappij.’

Daarin verschillen Nederland en het Verenigd Koninkrijk, denkt Doyle. Waar Marco van Basten een weekje werd geschorst als commentator bij Fox Sports nadat hij ‘sieg heil’ had gezegd, als reactie op een interview met een Duitse voetbaltrainer, kun je bij de BBC, zoals muziekjournalist Danny Baker overkwam, worden ontslagen na een ongelukkige tweet die, inderdaad, naar racisme riekt. ‘Bij ons zijn excuses niet langer voldoende’, zegt Doyle. ‘Vergeving is niet mogelijk, je zult boeten. In uw land is het vooralsnog anders, maar ik vrees het ergste. Woke verspreidt zich als een virus.’

Een virus dat volgens u resulteert in zelfcensuur.

‘Precies. Als je een mening hebt die niet binnen het kader van de door hen geaccepteerde opvattingen valt, heb je een keuze: je spreekt je uit en loopt het risico te worden verstoten, óf je houdt je mond. De meeste mensen kiezen voor het laatste.’

Hoe herkennen we wokeactivisten?

‘Ze zijn kleingeestig en onverdraagzaam.’

Die woorden gebruiken wokeactivisten juist voor de mensen die zij willen terechtwijzen.

‘Onverdraagzaamheid betekent intolerantie voor andere opvattingen. Nou, dat is de hele basis van de wokebeweging. Ze hebben geen interesse in een discussie. Ze willen niet luisteren naar een ander perspectief. Daarom worden debatten waaraan een spreker meedoet die ze niet aanstaat zo vaak geannuleerd. Ze willen hun wereldbeeld opleggen aan anderen.’

Ze willen toch juist voorkomen dat het dominante wereldbeeld aan iedereen wordt opgelegd?

‘Nee, nee. We moeten leren voorbij hun taal te kijken. Ze zeggen dat ze tegen racisme zijn, maar zélf maken ze voortdurend onderscheid op basis van huidskleur. Ze bepleiten diversiteit, maar ze willen dat iedereen hetzelfde denkt – namelijk zoals zij. Ze noemen zichzelf progressief, maar ze ontmantelen maatschappelijke vooruitgang door inperking van de vrije meningsuiting, dé basis van iedere vrijheidsstrijd.’

Volgens u is de strijd voor sociale rechtvaardigheid uit de hand gelopen. Hoe is dat zo gekomen?

‘Ik geloof dat wokeactivisten weigeren te erkennen dat er in de afgelopen decennia morele vooruitgang was. We stevenden af op gelijkheid: gelijke rechten, erkenning van het homohuwelijk, noem maar op. We waren – en zijn – er nog niet, met bijvoorbeeld hier en daar nog altijd racisme. Maar de samenleving accepteerde dit soort onverdraagzaamheid steeds minder, en terecht. Toen schoten we door. Kennelijk moest er nog feller worden gevochten, ook al was het gevecht wel zo’n beetje gewonnen.’

En nu worden mensen te snel een racist genoemd?

‘Precies. ‘Racist’ is een betekenisloos woord geworden: het is gewoon iemand die je niet mag en liever niet ziet als onderdeel van de samenleving. Dat verlies van betekenis is een probleem, want een échte racist moeten we zo kunnen noemen en uitdagen.’

U wordt vast ook uitgemaakt voor racist.

‘Ja, elke dag. Het maakt niet uit dat ik me altijd uitspreek tegen racisme als ik het tegenkom. Omdat ik niet een van hen ben, is besloten dat ik wel een racist moet zijn, of een fascist, of een nazi. Het is kinderachtig; wokeactivisten denken nog net zo simplistisch als kinderen.’

Hoe toepasselijk dus, dat Titania McGraths nieuwste boek zich richt tot kinderen tussen 6 maanden en 6 jaar. Het bevat verhalen over de meest inspirerende mensen uit de wereldgeschiedenis, zoals Hillary Clinton, Greta Thunberg en Jozef Stalin. Wat staat er zoal in? Omdat Titania een keer 24 uur was geschorst door Twitter, weet ze hoe Nelson Mandela zich moet hebben gevoeld in de gevangenis. Over Rosa Parks, de zwarte burgerrechtenactivist die in 1955 weigerde haar zitplaats in de bus af te staan aan een witte passagier, schrijft Titania dat ze iedere vergelijking met haar naast zich neerlegt: ‘Ik zou nog niet dood willen worden gevonden in het openbaar vervoer.’

Maar hoeveel grappen en grollen Doyle ook maakt, hij is uiterst serieus. Volgens hem voedt de wokecultuur de polarisatie in de samenleving en zaagt ze aan de fundamenten van zijn linkse politieke idealen.

Hoe moeten progressieve partijen ermee omgaan?

‘Ze moeten het uitroeien. Woke maakt links kapot.’

Kom, drukt u zich niet te sterk uit?

‘Je kunt jezelf niet links noemen én woke, die twee gaan niet samen. Als je links bent, staat economische ongelijkheid aan de basis van je politieke overtuigingen. De wokeactivisten vormen daarentegen grotendeels een bourgeois beweging zonder enige interesse in armoede. Wie woke is, praat over wit privilege; wie links is, praat over het enige echte relevante privilege, namelijk: hoe rijk je bent. Links komt op voor arbeiders; woke kijkt op ze neer, alsof ze een volgzame massa vormen die elk moment in razernij en geweld kan uitbarsten als er ergens een opruiend woordje valt. Vreselijk betuttelend.’

Volgens u ben je pas echt links als je ongelijkheid een belangrijk thema vindt. Intussen had u...

‘Ho, wacht, dat verzin ík niet! Dat is wat Karl Marx zei. Dat is wat álle belangrijke linkse denkers áltijd hebben gezegd. Linkse partijen moeten weer begrijpen wat het betekent om links te zijn. Links ageerde altijd tegen klassenongelijkheid, strijdend voor materiële vooruitgang, burgerrechten en vrije meningsuiting. Je kunt dat niet even overboord gooien en jezelf nog steeds links noemen.’

Intussen had u een tournee gepland om in zaaltjes over de wokecultuur te praten met Douglas Murray, een bekende rechtse denker die het neoconservatisme aanprijst en immigratie bekritiseert.

‘Ja, ik werd meteen uitgemaakt voor een nazi!’

Vindt u het niet wat ongemakkelijk dat u dezelfde kijk heeft op de wokecultuur als hij?

‘Ach, dat onderscheid tussen links en rechts is niet langer zo relevant. Wat voor mij telt, is dat Douglas Murray een goed mens is, die er toevallig rechtse ideeën op nahoudt. Dat is niet tegenstrijdig. Als rechtse mensen een mening hebben over linkse mensen is het vaak dat ze het verkeerd zien, of misschien dat ze naïef of dommig zijn. Linkse mensen daarentegen vinden rechtse mensen altijd slecht. Dat is niet alleen onjuist, het is ook een moreel oordeel dat het politieke debat niet bepaald positief beïnvloedt. We moeten er eens mee ophouden.’

U wilt een einde aan de wokecultuur. Wat moet daar volgens u voor gebeuren?

‘We moeten moediger zijn en terugvechten. Dat zal soms vervelende gevolgen hebben: sommigen zullen hun baan verliezen, misschien ook vrienden en familie. Toch lijkt me dat beter dan het alternatief, namelijk een samenleving die steeds meer restricties zal opleggen aan wat we doen, wat we zeggen en wat we denken. De wokecultuur eindigt pas als minder mensen deze malligheid serieus nemen en als we ophouden om ons eraan over te geven.’

https://www.volkskrant.nl/cultuur-media ... ~b0a80964/

[Ariel]

How woke can you be... :*) Jodie Turner-Smith, 34, is playing Anne Boleyn in the new Channel 5 drama.

Wie is Turner-Smith? Ze is een zwarte in Engeland geboren actrice



En natuurlijk is ze de perfecte actrice om Anne Boleyn te spelen Henry VIII's second wife.

Picture of Anne.

Well done Ben Frow, director of programs at ViacomCBS who said: 'This project re-frames her story as a propulsive psychological thriller, told from a new perspective, with top talent like Jodie Turner-Smith attached. It was simply too irresistible to say no to and I'm very excited to see the finished product.'

Een van de commentaren onder het artikel ;)

Try casting Ray Winstone as Martin Luther King and see what the reaction is! "Cor blimey guv I 'ave a dream..."

[Ali Yas]

En natuurlijk is ze de perfecte actrice om Anne Boleyn te spelen Henry VIII's second wife.

Nou niet voor het een of ander hoor, maar ik vind deze donkere dame aardig wat kaukasische trekjes hebben. Met wat lichte schmink komt men met deze actrice een heel eind.