Meer Moslim vrouwen komen uit de kast:
Buitengesloten, Meiden vertellen over hun worsteling met familie-eer
(tien portretten), Linda Terpstra en Anke van Dijke
Dit boekje is een initiatief van vrouwenopvang Fryslân om meer aandacht te krijgen voor eergerelateerd geweld tegen vrouwen in Nederland. Een onderwerp dat in Nederland inderdaad te weinig aandacht krijgt door alle politieke correctheid omtrent vreemde culturen en geloven. Ook wijzen de schrijvers van dit boekje op uitspraken van politici waaruit blijkt dat bijna de helft van het aantal moorden in Nederland veroorzaakt zou worden door eergerelateerd geweld. Ondanks dat, buigen de schrijvers van dit boekje al in hun inleiding diep voor de politiek correcte dogma’s.
Dat noemen we politiek correct denken.
Om aan te tonen dat het eergerelateerde geweld beslist geen fenomeen is dat zich uitsluitende bij de immigranten gemeenschap voordoet, is men voor het boekje actief op zoek gegaan naar autochtone meisjes die slachtoffer waren van eergerelateerd geweld. Ze hebben naar meisjes gezocht uit streng Christelijke milieus, want zo was het idee, ook daar zou men wel eens zeer intolerant kunnen worden gereageerd op bijvoorbeeld een ongewenste zwanger schap of een verkeerd vriendje. Maar zo melden de schrijvers ons, zulke meisjes hebben ze niet kunnen traceren.
Jammer - einde politiek correct denken, of toch...
“In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is eerwraak niet typisch islamitisch maar is het een regionaal verschijnsel. Eerwraak komt voor in Turkije, Egypte, Jordanië, Irak, Iran, Syrië, Israël, het Saoedisch schiereiland, Pakistan en Afghanistan.…
In Noord-Afrika – inclusief Marokko – bestaat dezelfde gedachtegang ten aanzien van eer van de familie als de in hiervoor genoemde landen, maar wordt de schuldige zelden gedood. Hier is verstoting de meest vergaande vorm om de eer te zuiveren. Bij verstoting wordt iemand niet letterlijk gedood, maar in sociaal opzicht dood verklaard. Over diegene die verstoten is, wordt nooit meer gesproken; zaken die aan de verstotene herinneren, worden weg gehaald en er is nooit meer contact.” (P.23-24)
Geheel toevallig is eerwraak een regionaal probleem van Marokko tot Afghanistan. In deze regio vinden we geen moslims, da's duidelijk :?
De schrijvers worstelen zowel in de inleiding als bij de nabespreking met het politiek correcte denken dat hen verbiedt kritisch naar de islamitische cultuur of geloof te kijken. Dat neemt echter niet weg dat de tien portretten, eigenlijk interviews, van de gevluchte meisjes en vrouwen zeer de moeite waard zijn. Ze geven ons een inkijkje in deze andere geloofswereld. Een wereld die wij als Nederlanders niet kennen, laat staan begrijpen.
Uit de tien aangrijpende verhalen, blijkt steeds weer de vanzelfsprekende ondergeschiktheid van de vrouw. We lezen over de enorme dwang, het geweld en de vele mishandelingen. Als je al deze schrijnende verhalen leest, vraag je je toch af, hoe dit in godsnaam toch allemaal mogelijk is in een modern land als Nederland.
“Wat bij de verhalen van de meiden opvalt, is dat schuldgevoelens, schaamte, verdriet, wanhoop en onzekerheid over de toekomst vaak de boventoon voeren. Verontwaardiging of woede over de beperkingen, het opsluiten, de sancties, de mishandelingen of de druk om bijvoorbeeld arbortus te plegen is in veel mindere mate of helemaal niet aanwezig. Weglopen is een wanhoopsdaad. Meiden lopen bijvoorbeeld weg nadat ze zeer ernstig zijn mishandeld of als ze bang zijn dat hun familie zal ontdekken dat ze zwanger zijn. Ze zijn opgevoed met de wetenschap dat de familie op de eerste plaats komt en niet het individu, dat solidariteit met de familie vooropstaat en daarna pas individuele ontplooiing.” (P. 14)
Waaruit maar weer blijkt dat de wereld van deze meisjes en vrouwen maar zeer beperkt beïnvloed word door de normen en waarde die vele normaal achten in Nederland. De meisjes en vrouwen accepteren in weze hun totaal achtergestelde positie. Het is het aanhoudende geweld dat hen uiteindelijk te veel wordt. In het eerste portret vertelt een Iraaks meisje ons het volgende:
“’Wat ik me van Irak herinner zijn de fijne dingen: vrienden, familie. Ik denk dat het voor mij beter was geweest als we daar waren gebleven. Volgens mij zou ik daar veel vrijer zijn opgevoed dan hier. Voor zover ik weet zijn mijn ouders niet van plan terug te gaan, nu Hoesein verdreven is. Mijn ouders vinden het hier prettig. Ze voelen zich in Nederland veilig. Ze vinden dat ze hier meer vrijheid hebben. In hun ogen is vrijheid dat je naar school mag en kunt krijgen wat je wilt. Ik kijk daar anders tegenaan. Het leven dat mijn familie me oplegt, kun je niet vrij noemen. Ik voel me een gevangene van mijn familie.’” (P. 43)
Dit meisje ziet dus heel scherp, dat welvaart en veiligheid niet hetzelfde is als vrijheid. Daarmee dringt ze gelijk door tot de kern van het probleem. Want realiseren de Nederlanders zich dat nog wel? Zo was er onlangs op TV nog een postbus 51 spotje te zien. Het spotje moest het werken voor de overheid aan prijzen, in dit geval het onderwijs. In het spotje legt een leraar zijn (multiculturele) klas uit wat vrijheid is. Volgens het spotje is vrijheid: goed te eten hebben, je veilig voelen, …
Maar behalve dit soort scherpe observeringen van de eerwraak slachtoffers, geven de vrouwen en meisjes met hun verhalen toch vooral een schokkend inkijkje in een gewelddadige vrouw-onvriendelijke wereld. Nu zullen er natuurlijk vast wel weer mensen klaar staan om te zeggen dat mishandelingen en geweld bij elke bevolkingsgroep en cultuur voorkomen. En dat is natuurlijk ook zo. Ook zullen er mensen zijn die net als de schrijvers van dit boekje benadrukken dat deze mensen zich dan ook wel in een heel sociaal economische kwetsbare groep bevinden. Maar in dat geval wordt toch wel een heel belangrijk verschil genegeerd. Want ‘normaal’ gesproken, is het geweld tegen vrouwen en kinderen een taboe. Maar uit de verhalen van deze vrouwen en meisjes blijkt juist dat dit geweld in hun gemeenschap geen taboe, maar juist de norm is. De hele wijde familie doet aan het geweld mee: opa’s, oma’s, neven, tantes en ooms. Het gebeurt dus niet heimelijk maar heel openlijk. De onderdrukking en het geweld zijn de groepsnorm. Het is een breed geaccepteerde, zelfs een verplichte manier, om problemen rond de eerbaarheid op te lossen.
Om deze problemen dus te doorgronden zal men deze nog tribale groepscultuur kritisch moeten bekijken. Het is dan ook niet productief om het islamitische geloof dat een belangrijke rol speelt bij de groepscultuur, uit politiek correcte overwegingen al bij voorbaat te vrijwaren van kritiek. Het mag dan zo zijn dat deze problemen niet exclusief islamitisch zijn, maar het mag onderhand toch duidelijk zijn dat de islamitische doctrines deze tribale gewoontes niet onderdrukken maar juist in stand houden. Dat is eigenlijk ook helemaal niet zo vreemd, als je je bedenkt dat de Koran vele eeuwen geleden, in toen nog tribale tijden, tot stand is gekomen en de hedendaagse moslims deze teksten van de Koran nog steeds letterlijk nemen als het directe woord van God.
Waar het politiek correcte cultuur relativisme vandaan komt blijkt wel uit het slot van het boekje, dat eindigt met een citaat van PvdA bestuurslid Maria Scali. Eerder verklaarde deze al: "Huiselijk geweld heeft geen cultureel aspect, dat gaat over mensen die geen relatie kunnen hebben".
Maar ondanks de wat wereldvreemde politiek correcte opvattingen die ten toon worden gespreid in dit boekje, zijn de tien interviews van de gevluchte vrouwen en meisjes toch zeer de moeite van het lezen waard. Deze beslaan iets minder dan de helft van het boekje. De meisjes en vrouwen laten ons een verborgen wereld zien waar we bijna geen weet van hebben. Het boekje kan vlot gelezen worden en is beslist de moeite waard.
ALs je over het politiek correct denken heen kijkt is het boekje zeer informatief!
Bron:
http://leestafel.blogspot.com/2006/06/b ... loten.html