Ariel schreef:Dat doen ze hier nooit!!!!!!!
Nou . . . dat moet je niet zeggen. Je doet net of hier geen kinderen van moskee-vaders in overvloed wonen.
Zoon Hans is al lange tijd geblesseerd aan zijn enkel. Onwaarschijnlijk. Hij is een zeurpiet volgens mij. Hij beweert dat na een dag staan, de enkel dik en 'gevoelig' is. Enfin, hij speelt al lange tijd niet meer in het eerste zaterdag team. Zijn trainer vindt hem blijkbaar belangrijk want hij heeft al een paar keer gevraagd wanneer hij weer gaat voetballen. ook een paar van zijn maatjes trekken aan hem. Logisch, want het team heeft nog niet een wedstrijd gewonnen.
Twee weken geleden belde de trainer mij op. Bla bla bla, hij kon altijd zo goed met mij praten voor en na de wedstrijd. Hij overlaadde mij met zoete broodjes via zijn taalgebruik. Hij heeft geen assistent naast hem zitten in de dugout. Hij wilde mij graag als een soort praatpaal bij het elftal betrekken. Misschien wilde ik ook als grensrechter meedoen. Ik was immers scheidsrechter geweest. Ik dacht na en besliste dat ik die zaterdag zou komen. Langs de lijn rennen en de boel in goede banen leiden sprak mij wel weer aan. Vroeger was ik altijd al de vaste lijnrechter bij het elftal van mijn zoon. En op deze manier kon in mijn conditie op peil houden. Los daar van, ik vind rennen - niet langdurig - nog steeds een prettige uitdaging. Zo ook het vlaggen.
Ik was als eerste in de kantine van voetbalclub
De Dijk in Schellingwoude waar de uitwedstrijd gespeeld zou worden. In de kleedkamer kende ik bijna alle spelers nog van vorig seizoen. Ik begon onmiddellijk met mijn peptalk en het geven van kernachtige aanwijzingen. Mijn eerste taak was naar de kleedkamer van de KNVB scheidsrechter toe te gaan om mij netjes voor te stellen, hem te 'observeren' en vast 'in te pakken' met mijn charme. Daar heb ik zo mijn eigen specifieke manier voor die bijna altijd succes oogst. We hadden een prettig discours. Overigens vroeg hij mij om tien minuten voor de wedstrijd terug te komen. De meeste scheidsrechters willen de vlaggers vlak voor de wedstrijd bij zich hebben voor het doornemen van instructies die tijdens de wedstrijd in acht moeten worden genomen. De scheidsrechter die ergens uit Zuid-Holland vandaan kwam vertelde mij dat hij door de KNVB was opgeroepen omdat er voor deze wedstrijd geen scheidsrechter beschikbaar was. Voor dit soort calamiteiten had hij zich als sportieve goed welwillende scheidrechter opgegeven. Later begreep ik waarom er voor deze wedstrijd geen scheidsrechter beschikbaar was.
Na afloop van de wedstrijd deelde hij aan de spelers van
De Dijk mee dat hij hier nooit meer terug zou komen om te fluiten. Het voltallige team van
De Dijk bestond voornamelijk uit Marokkanen. Opgefokte moslim Marokkanen. Zichtbaar in een bosrijke omgeving van baarden op het veld. Zoiets had ik nog nooit eerder meegemaakt. Een team dat zich had opgedragen aan Allah, de knecht van de vieze smerige oversekste pedofiel en sadistische oorlogscrimineel Mohammed, zonder ook maar een moment rekening te houden met ons milieu en de wetenschap dat niet-moslims geen parasieten in onze van oorsprong niet-moslim samenleving dulden.
Op zich was het een faire wedstrijd zonder geweldsincidenten. Ik had de spelersgroep al voor de wedstrijd met nadruk op het hart gedrukt zich hoe dan ook van commentaar te onthouden tegen de scheidsrechter. De arbiter komt in de tweede Klasse van de KNVB uit en we behoren ons vast te klampen aan het geluk dat we voor deze wedstrijd, waarvoor geen scheidsrechter beschikbaar was, alsnog een KNVB scheidsrechter werd toegewezen. Dankbaar en sportief zijn jegens de scheids, luidde dus mijn parool.
De eerste helft was niet zo best en eindigde in 0-0. Wij hadden de meeste kansen - dat wel. Maar de bal tussen de palen schieten, is blijkbaar voor de meeste spelers een brug te ver. Het team van
De Dijk staat onderaan op der ranglijst en dat was te zien ook aan hun spel. Net zoals bij een team met veel negers, spreekt ook een team, dat voornamelijk bestaat uit mannen die hopen op een eeuwige toekomst in het hoerenparadijs van Allah om daar de gehele dag afwisselend door te brengen in de vagina's van 72 maagden, individueel voor eigen
parochie moskee.
Toen de scheids voor het rustsignaal had gefloten liep ik over het veld naar hem toe, en wat dacht je wat? Hij complimenteerde mij voor het goede vlaggen. Ik ren ook altijd met de aanval mee om elke situatie die naar buitenspel kon ruiken de baas te zijn. En, in geval van twijfel bij een ingooi, gaf ik aan dat de worp voor de tegenpartij was. Dat doe ik altijd een of twee keer bij een situatie die sowieso niet nadelig kan zijn voor ons eigen team waardoor ik elke twijfel aan partijdigheid wegneem bij de scheidsrechter. Slim zijn, nadenken, hersens gebruiken. De scheidsrechter zei nog meer tegen mij. Namelijk dat hij al in de tiende minuut de wedstrijd wilde stoppen. Vanwege het niet aflatende (moslim)commentaar van spelers van
De Dijk. op de scheidsrechter. Dat zeg ik altijd: moslims deugen sowieso niet. Ze deugen nergens voor. Ze zullen ook nooit kunnen integreren. Allah laat dit niet toe. Waarvoor dank Allah.
In de tweede helft speelde ons team beduidend beter voetbal. De bal bleef nu tenminste langer in de ploeg circuleren en er werd minder balverlies geleden. We kwamen op een 0-1 voorsprong door een fraai afgeronde actie van onze enige Marokkaanse speler in het elftal. Hij heeft een leuke vader waar ik goed mee overweg kan die de islam niet zo ziet zitten volgens mij, en helaas een moeder die de hoofddoek om heeft. Er werden diverse gele kaarten getrokken. Een voor de bezoekende partij en een boel meer voor de met ruige baarden uitgedoste Allah-fans. Het had de eerste overwinning moeten worden voor het team van mijn zoon waarin hij niet meespeelde. Vijf minuten voor tijd maakt een van onze beste spelers een kamikaze overtreding over de grond en haalt een paar meter buiten het strafschopgebied een tegenstander onderuit. Ongelooflijk dom natuurlijk. En terecht de rode kaart.
Wonder boven wonder ontstond geen massale vechtpartij. Vanuit de aanwezige emotie binnen de overwinningsroes kan ik de idiote actie best wel begrijpen, maar het blijft ten enenmale dom. Want uit de keihard geschoten goed genomen vrije trap maakt
De Dijk 1-1. Vijf minuten later was het tijd. Dag eerste overwinning! De scheidsrechter fluit af en wat gebeurt er? Hij wordt met een stormloop door een aantal baardprofeten belaagd. Volgens de Arabisch uitziende profeten vloot de arbiter te vroeg af. Ik hoor het commentaar van de scheids:
"Ik bepaal wanneer de wedstrijd is afgelopen." En zo is dat. Maar leg dat nu maar eens uit aan een stel moslimdwazen die menen nog kans te maken op het behalen van de overwinning als er tenminste met behulp van de wil van Allah iets langer wordt doorgespeeld. De scheids had overigens niet te vroeg afgefloten, maar leer mij de aanhangers van de profeet kennen . . . Enfin, er gebeurde verder niks bijzonders dat aanleiding kon geven tot het bellen van 112. De laatste woorden van de KNVB-arbiter die zich richtte tot de spelers van De Dijk waren:
"Hier kom ik nooit meer."
Op het veld werd ik na afloop nog toegesproken door een paar moslimbaarden. Zij complimenteerden mij en gaven mij een hand:
"U heeft goed gevlagd meneer." Ik heb er nog over nagedacht dit laatste incident te melden bij de dichtsbijzijnde imam in de moskee, maar heb mij erbij neergelegd dat de context van de Koran altijd in het voordeel van de moslim uitvalt.
Voor alle duidelijkheid. Het heeft ongetwijfeld alles te maken met het vele niet aflatende dreigende commentaar van het profetenelftal van Allah. Maar . . . ik vermoed ook dat de scheidsrechter blij was dat hij er zonder kleerscheuren vanaf is gekomen. Hij wist van tevoren namelijk niet dat hij een elftal van Allah moest fluiten en schrok zich vervolgens te pletter toen hij het veld opkwam . . .