Truth About Israel - Western Media Won't Tell You

[Persian_revenge]

Anti-semitism used as a PR strategy

http://www.youtube.com/watch?v=aOQqhvpl ... dded#t=513" onclick="window.open(this.href);return false;

[naar boven]

Remembering the Hebron Massacre

Until 1929, Jews had lived in the city for three millennia.

By JEROLD S. AUERBACH

No theme is more deeply embedded in Jewish history than exile and return. The biblical exodus from Egypt to the promised land, the return from Babylonian exile, and, most recently, the establishment of the state of Israel all affirmed the enduring determination of the Jewish people to return to their homeland.

Yet another wrenching exile and return, now rarely remembered, occurred 80 years ago this week. On Aug. 23-24, 1929, the Jewish community of Hebron was exiled following a horrific pogrom. The tragedy is known as Tarpat, an acronym for its date in the Hebrew calendar.

Until 1929, Jews had lived in Hebron for three millennia. There, according to Jewish tradition, Abraham purchased the cave of Machpelah to bury Sarah. It was the first parcel of land owned by the Jewish people in their promised land. Ever since, religious Jews revered Hebron as the burial site of their matriarchs and patriarchs. Conquered, massacred and expelled over the centuries, Jews always returned to this sacred place.

After 1267, under Muslim rule, no Jews were permitted to pray inside the magnificent enclosure, built by King Herod in the 1st century, that still surrounds the burial caves. But following the expulsion of Jews from Spain at the end of the 15th century, a small group of religious Jews rebuilt a community of study and prayer in Hebron.

In August 1929, that community was suddenly and brutally attacked. Incited by the Grand Mufti of Jerusalem—who claimed that Jews were endangering Muslim holy sites on the Temple Mount in Jerusalem—Arab rioters swept through Palestine. In Hebron, the carnage was horrendous.

It began on Friday afternoon when Arabs attacked Jews with clubs and murdered a yeshiva student. The next morning, joined by local villagers, Arabs swarmed through Hebron screaming "Kill the Jews." They broke into the home of Eliezer Dan Slonim, where many Jews had gathered for safety. There they wielded knives and axes to murder 22 innocents. In the Anglo-Palestine Bank, where 23 corpses were discovered, blood covered the tile floor. That day, three children under the age of five were murdered. Teenage girls, their mothers and grandmothers were raped and killed. Rabbis and their students were castrated before they were slain. A surviving yeshiva student recounted that he "had seen greater horrors than Dante in hell."

When the slaughter finally subsided, 67 Jews had been murdered. Three days later, British soldiers evacuated 484 survivors, including 153 children, to Jerusalem. The butchery in Hebron, Zionist and religious officials alleged, was "without equal in the history of the country since the destruction of the Temple." Sir Walter Shaw, chairman of an exhaustive British royal investigation, concluded that "unspeakable atrocities" had occurred.

Tarpat extinguished the most ancient Jewish community in Palestine. With synagogues destroyed, Jewish property converted into storerooms and barns for livestock, and the ancient cemetery desecrated, few signs remained that there had ever been a Jewish presence in Hebron.

But nearly 40 years later, after the Six-Day War of 1967, a small group of religious Zionists returned to Hebron to rebuild the destroyed community. "What was in the past in Hebron," declared their matriarch Miriam Levinger, "is what will happen in the future. Always!" So it would be.

The Jewish community of Hebron—some 700 people—recently celebrated the 40th anniversary of their return. This month they commemorate the 80th anniversary of Tarpat. All the other ancient peoples mentioned in the Bible have vanished. But Jews, a community of memory, still live in Hebron.

Hebron Jews are relentlessly vilified as fanatics who illegally occupy someone else's land. As religious Zionists, they are the militant Jewish settlers whom legions of Jewish and non-Jewish critics love to hate. It is seldom noticed that their most serious transgression—settlement in the biblical land of Israel—is the definition of Zionism: the return of Jews to their historic homeland.

Mr. Auerbach, a professor of history at Wellesley College, is the author of "Hebron Jews: Memory and Conflict in the Land of Israel," published in July by Roman & Littlefield.

[Ariel]

Amnesty International eenzijdig in rapport Gaza Oorlog

Sinds de Gaza Oorlog hebben diverse (mensenrechten)organisaties onderzoek gedaan en rapporten uitgebracht over de gebeurtenissen en dan vooral (vermeende) Israëlische schendingen van de mensenrechten en het oorlogsrecht. Voor de vorm wordt er soms bij vermeld dat de raketten van Hamas ook niet deugen, omdat zij geen onderscheid maken tussen burgers en soldaten. Dat is nogal een understatement, want het is Hamas en andere gewapende groeperingen er juist om te doen burgers te treffen en Israël onleefbaar te maken voor Joden. En aangezien bijna iedere Israëli in het leger dient of heeft gediend of moet dienen, zijn zij allemaal schuldig. Er is, net als in de media, in deze rapporten geen aandacht voor de extremistische doelen en de tactieken van Hamas, en ook de oorzaken van de oorlog, het feit dat de Israëlische terugtrekking uit Gaza slechts tot meer geweld en raketten heeft geleid, wordt genegeerd.

Deze rapporten kregen veel media aandacht en worden door velen als het bewijs gezien dat Israël disproportioneel optrad in Gaza en bovendien schuldig is aan oorlogsmisdaden.
Wij hebben één van deze rapporten, die van Amnesty International, onder de loep genomen en uitgebreid besproken. Zie: Gaza War: Review of Amnesty International's Report on Operation Cast Lead.

De bedoeling daarvan is niet om Amnesty zwart te maken, want wij waarderen het vele werk dat zij wereldwijd doet voor de mensenrechten en voor politieke gevangenen. Ikzelf ben om die reden (nog steeds) lid van AI, en zal dat ook blijven, ondanks haar onfaire en onevenwichtige houding jegens en kritiek op Israël.

Het belangrijkste punt van kritiek is dat AI zeer selectief met bronnen omgaat: Palestijnse bronnen en ooggetuigen worden zonder enige reserve geloofd, Israëlische worden selectief gebruikt. Verklaringen van soldaten over eigen wangedrag of briefings van hun officieren om vooral niet te voorzichtig te zijn en agressief te vechten, worden afgewisseld met schrijnende verhalen van Palestijnse slachtoffers en ooggetuigen van Israëlische agressie. Soldaten die bij de betreffende soldaten in een bataljon zaten en de verhalen ontkenden, verhalen van hoe men juist tot het uiterste ging om Palestijnse doden te vermijden etc., werden door AI genegeerd. Er werd een beeld gecreëerd van moedwillige wreedheden en vernielingen, van sadisme en racisme. Zo werden walgelijke graffiti die enkele soldaten op de muren in Palestijnse huizen hadden gekalkt meermaals beschreven en geciteerd en tegenover de verhalen van Palestijnse slachtoffers gezet. Amnesty suggereert dat Israël niet zozeer Hamas, maar de hele bevolking van Gaza een lesje wilde leren en wilde straffen voor de raketten en het aan de macht helpen van Hamas.

Verklaringen van Israëlische politici en het Israëlische leger werden negatief neergezet en direct fel tegengesproken, evenals interne onderzoeken van het Israëlische leger naar diverse incidenten. Men stelt wel erg makkelijk na de beschrijving van de Palestijnse slachtoffers van een voorval, dat er geen Hamas strijders waren, dat er geen dreiging was en dus geen geldige reden voor een aanval. De visie van Israëlische soldaten of de legerleiding wordt niet gegeven. Het is achteraf nauwelijks nog vast te stellen of voor een bepaalde operatie wel of geen geldige reden was en of het militaire doel in verhouding stond tot het risico op burgerdoden of de te verwachte schade aan burgerdoelen. Zonder alle relevante bronnen en informatie te gebruiken en die zonder vooringenomenheid te bestuderen, is dat zeker niet mogelijk.

AI negeert bovendien de oorzaken van de oorlog, en de diverse schendingen door Hamas van het bestand en haar weigering dat te verlengen. Terwijl voornoemde graffiti en de citaten van officieren om agressief te vechten prominent worden gebracht, is er geen enkel agressief of racistisch citaat van Hamas in het rapport te vinden. De Palestijnen zijn immers de slachtoffers en Israël de dader...
Ook wordt Hamas als een lokale organisatie voorgesteld, en de militaire en financiële steun van Iran en andere landen genegeerd. Ook voor de Israëlische angst dat Hamas binnenkort raketten heeft die Tel Aviv kunnen bereiken, en het in Gaza net zo'n militaire macht opbouwt als Hezbollah in Zuid-Libanon, is geen aandacht. Het lijkt alsof het slechts een oorlog is tussen Israël en Hamas, of eigenlijk, tussen Israël en de totaal weerloze bevolking van Gaza.

Israël is zich er terdege van bewust dat er voortdurend een vergrootglas staat op wat het doet, en dat grote aantallen burgerdoden, meer dan in andere conflicten, tot veel verontwaardiging en woede, en harde internationale veroordelingen leiden, en dat dat de voortzetting van de militaire operatie in gevaar brengt. Alleen al daarom zal het proberen burgerdoden zoveel mogelijk te vermijden. Bovendien kunnen burgerdoden ook de interne steun voor de operatie doen afnemen, zoals bijvoorbeeld gebeurde na het bloedbad in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatilla tijdens de Eerste Libanon Oorlog, waarvoor Israël indirect mede verantwoordelijk was. Ook de VS kan Israël niet blijven steunen als er teveel 'ongelukken' gebeuren, en zullen het zo nodig dwingen aan de operatie een einde te maken. De suggestie dat Israël bewust de burgerbevolking zo hard mogelijk treft, is dus nogal onwaarschijnlijk. Het is duidelijk dat Israël Hamas zo hard mogelijk wou treffen, niet de burgerbevolking. Waarom anders maandenlang inlichtingen over Hamasdoelen verzamelen, waarom anders precisiewapens gebruiken, de inwoners via folders en telefoontjes waarschuwen, dagelijkse gevechtspauzes inlassen? Ik sluit zeker niet uit dat er fouten zijn gemaakt, dat sommige door AI beschreven wreedheden daadwerkelijk plaatsvonden, dat sommige soldaten afgestompt, onverschillig of wraaklustig waren, maar dat was geen van bovenaf goedgekeurd beleid.

Amnesty ontkent ten onrechte dat Hamas Palestijnen als menselijk schild gebruikte, en toont er begrip voor dat Hamas vanuit burgergebied vocht. Israël had dit strijdtoneel immers uitgekozen, aldus Amnesty, en is dus verantwoordelijk voor de risico's. Ook stelt men dat een oorlog in dergelijk dichtbevolkt gebied voor beide partijen een uitdaging is. Het is de omgekeerde wereld. Nadat Hamas jarenlang raketten op Israël afschoot vanuit civiel gebied, wapens opsloeg in huizen, moskeeën en andere civiele gebouwen, een ondergronds stelsel van tunnels en bunkers bouwde dat via civiele gebouwen met elkaar is verbonden, 'koos' Israël er na lang aarzelen, na een door Hamas verbroken bestand en na diverse waarschuwingen voor om de dichtbevolkte Gazastrook aan te vallen.

Het is onjuist dat er geen bewijzen zouden zijn voor het gebruik door Hamas van burgers als menselijk schild. In diverse filmpjes op YouTube verklaren Hamas leiders hoe men bijvoorbeeld na een waarschuwingstelefoontje van het Israëlische leger te hebben gekregen dat hun huis zou worden gebombardeerd, men snel honderden vrouwen en kinderen mobiliseerde om het huis te beschermen. Het opofferen van de eigen bevolking voor een 'hoger doel' is onderdeel van de ideologie van Hamas zoals verwoord in het Hamas handvest en in diverse toespraken van Hamas leiders. Zij verklaren dat het een eer is als martelaar voor Palestina te sterven, en dat 'we desire death like you desire life', wat als voordeel van de eigen ideologie en zwakte van Israël wordt gezien.
Het vele bewijsmateriaal van het gebruik van civiele gebouwen voor wapenopslag, het bewust plaatsen van militaire installaties nabij huizen, UNRWA scholen of moskeeën, verklaringen van Palestijnen als menselijk schild te zijn gebruikt en te werden tegengehouden als men wilde vluchten, gebruik van ambulances, etc. etc. wordt volkomen genegeerd.

Amnesty meent ten onrechte dat de Gazastrook nog steeds door Israël wordt bezet, en verward een (gedeeltelijke) blokkade met een bezetting. Volgens de Haagse Conventie is een gebied bezet wanneer het vijandelijke leger er de macht uitoefent:

Territory is considered occupied when it is actually placed under the authority of the hostile army. The occupation extends only to the territory where such authority has been established and can be exercised.
(Hague Regulations, Article 43, geciteerd in rapport van Amnesty)

Dat is in de Gazastrook niet het geval. Je kunt je twijfels hebben bij de Israëlische blokkade van de Gazastrook, maar het is geen bezetting. Het is in feite vrij uniek dat een land een gebied waar een vijandelijk regime aan de macht is dat officieel op haar vernietiging uit is, gelijktijdig militair bestrijdt en van stroom en andere essentiële zaken voorziet. De Gazanen zijn voor een groot deel van Israël afhankelijk, maar hebben tegelijkertijd zelf voor Hamas gekozen nadat Israël zich had teruggetrokken. Het is een ingewikkelde situatie waarover juridische experts het niet eens zijn, maar voor Amnesty is het simpel en is Israël de hoofdverantwoordelijke en hoofdschuldige.

Amnesty pleit voor een wapenembargo tegen zowel Israël en Hamas, alsof beide aan elkaar gelijk te stellen zijn en Hamas Israëls enige vijand is in de regio. Je vraagt je werkelijk af hoe Amnesty zich dat voorstelt. Hamas trekt zich sowieso nergens wat van aan en zal wapens van Iran blijven ontvangen, en Egyptische politie- en veiligheidsmensen aan de grens met Gaza zullen voor een paar dollar de andere kant op blijven kijken, want zij sympathiseren met de Palestijnen en hun salaris is zonder dergelijke bijverdiensten ook niet genoeg om een gezin van 8 kinderen te voeden.
Israëls defensie is sterk afhankelijk van importen uit vooral de VS maar ook Europese landen, en juist deze landen nemen aanbevelingen van AI serieuzer dan bijvoorbeeld Iran. Groot-Brittannië heeft al een gedeeltelijk wapenembargo afgekondigd, en ook in België is dit actueel.

Zowel Israël als Hamas moeten oorlogsmisdadigers berechten en ervoor zorgen dat de volgens Amnesty gebeurde zaken in de toekomst niet meer gebeuren, en AI vindt dat ook het internationaal strafhof en andere VN organen zich hiermee moeten bemoeien. Voor Israëls eigen onafhankelijke rechtsspraak heeft AI weinig respect. Als een schurkenstaat à la Soedan of Zimbabwe moet Israël door de buitenwereld worden gedwongen zich te gedragen.

Amnesty's aanbevelingen laten een totaal gebrek aan inzicht in Israëls veiligheidssituatie en bedreigingen zien. Indien AI's voorstellen werkelijkheid worden, is het feest in de Arabische wereld en onder antizionisten, en kan hun droom werkelijkheid worden. Het is zeer spijtig dat een dergelijke in hoog aanzien staande en in veel opzichten goed werk verrichtende organisatie zo'n eenzijdig en tendentieus rapport over de Gaza Oorlog heeft uitgebracht.

Ratna Pelle

(Voor bronnen voor Hamas gebruik van burgers als menselijk schild etc. zie onderaan artikel: Gaza War: Review of Amnesty International's Report on Operation Cast Lead.

http://www.hetvrijevolk.com/index3.php?pagina=9077" onclick="window.open(this.href);return false;