Islamitisch antisemitisme in vroeger tijden

Bestaat God? Wat is de waarde van religie? Mag je een dogma in twijfel trekken?
Plaats reactie
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Islamitisch antisemitisme in vroeger tijden

Bericht door Pilgrim »

Het miserabele leven van de Joden onder de Islam in Marokko anno 1805

1 december 2014 door Brabosh.com

Afbeelding
Joodse familie in Gourrama, ca. 300 km. ten zuiden van Fez in Marokko. Foto dateert uit de 2de helft van de 19de eeuw.

Moslims pretenderen graag dat zij de Joden in hun eigen landen doorheen de geschiedenis altijd goed behandeld hebben. In feite – klinkt nogal schamper het dagelijkse narratief in de moslimlanden – had Israël nooit opgericht moeten worden want het was toch allemaal zoveel beter leven onder het regime van de Islam in hun respectievelijke landen.

Zoals we (EoZ) reeds een heel aantal keren herhaald hebben is dat niet helemaal waar. In sommige gevallen werd ze redelijk behandeld in andere gevallen werden ze afschuwelijk slecht behandeld. Dat was ook het geval voor Marokko alwaar vóór 1948 er ca. 350.000 Joden leefden.

Echter vanaf de 19de eeuw kregen de Joden het zwaar te verduren in Marokko. Sinds de Tweede Wereldoorlog en aansluitend de stichting van de Joodse staat Israël op 14 mei 1948, is hun aantal tegenwoordig geslonken naar minder dan 7.000 waarvan er ca. 3.000 in Casablanca wonen.

Vóór de stichting van Israël in 1948 kende Marokko een zeer oude Joodse gemeenschap die teruggaat tot de Romeinse Tijd toen in 70 na Christus de Tweede Tempel werd verwoest en de Joden werden uitgedreven. Zij vluchtten alle kanten en landen uit waarvan velen naar Marokko trokken. Daar kwamen eind 15de eeuw ook nog eens de Joden bij die uit Spanje werden verdreven.

Ali Bey al Abbasi, het pseudoniem van Domènech Badia i Leblich, een reiziger en avonturier afkomstig uit het Spaanse Barcelona die vloeiend Arabisch sprak, ondernam tussen 1803 en 1807 een lange reis doorheen de moslimwereld van in Marokko tot in Mekka. Om ongestoord te kunnen reizen verkleedde hij zich als moslim en gaf zich uit als een West-Abbasidische prins.

Hieronder volgt een kort uittreksel van zijn reizen, meer bepaald over het wel en wee van de Joden in Marokko waar hij meer dan twee jaar verbleef (1803-1805) onder de hoge bescherming van Suleiman, de Sultan van Marokko (1766-1822).

Later bundelde hij zijn reisverhalen in het boek “Travels of Ali Bey: In Morocco, Tripoli, Cyprus, Egypt, Arabia, Syria and Turkey – Between the Years 1803 and 1807″ (boekomslag rechts).

Ali Bey over de Joden in Marokko ruim 200 jaar geleden:

De Joden in Marokko verkeren in de meest erbarmelijke staat van slavernij; maar in Tanger is het opmerkelijk dat ze vermengd samenleven met de Moren, zonder dat ze een afzonderlijk kwartier hebben, wat wel het geval is in alle andere plaatsen waar de islamitische religie overheerst.

Dit onderscheid ligt aan de basis van eeuwigdurende meningsverschillen; het wekt geschillen op waarin voor het geval dat indien de Jood verkeerd is, de Moor altijd zijn deel krijgt; en als de Jood gelijk heeft, dan dient hij [de Moor] een klacht in bij de rechter, die altijd beslist in het voordeel van de Muzelman.

Deze schokkende partijdigheid in de toepassing van het Recht tussen individuen van verschillende sekten begint vanaf de wieg; zodat een kind van een moslim een Jood altijd mag beledigen en slaan, ongeacht zijn leeftijd en zwakheden, zonder dat hem wordt toegestaan om te klagen of zelfs om zichzelf te verdedigen.

Deze ongelijkheid heerst zelfs onder de kinderen van deze verschillende godsdiensten; zo heb ik kunnen vaststellen dat moslimkinderen zich vermaakten door het afranselen van kleine Joden, zonder dat de laatsten zich durfden te verdedigen.

De Joden zijn verplicht, in opdracht van de regering, om een bepaalde kledij te dragen die bestaat uit grote onderbroeken, een tuniek die tot aan hun knieën reikt en een soort boernoe of mantel die naar één kant wordt gegooid, slippers en een zeer klein hoofddeksel; elk deel van hun kleding is zwart met uitzondering van het shirt, waarvan de zeer brede en open mouwen erg laag naar beneden hangen.

Wanneer een Jood voorbij een moskee passeert, is hij verplicht om zijn slippers zijn of sandalen uit te doen; Hij moet hetzelfde doen wanneer hij voorbij het huis gaat van de Kaid, de Kadi, of van om het even welke moslim van aanzien. In Fez en in sommige andere steden zijn ze verplicht om blootsvoets te lopen.

Wanneer zij een moslim met een hoge rang tegenkomen zijn zij verplicht zich haastig af te wenden en op een bepaalde afstand aan de linkerkant van de weg te lopen, hun sandalen enkele passen verder op de grond te laten en zich in de meest nederige houding op te stellen, hun hele lichaam licht voorover gebogen, tot de moslim zich op een grote afstand van hem heeft verwijderd; als ze aarzelen om dit te doen, of ze ontkoppelen hun rijdier wanneer zij een moslim ontmoeten, worden ze streng gestraft.

Ik was vaak verplicht om mijn soldaten of personeelsleden te weerhouden om deze arme stakkers te slaan, toen ze zich niet actief genoeg in een bescheiden houding plaatsten op de wijze die hen door mohammedaanse tirannie werd voorgeschreven.

In afwijking van al deze ongemakken, dragen de Joden op aanzienlijke wijze bij tot de handelsactviteiten in Marokko, en hebben zelfs meerdere malen het douanekantoor bemeesterd; maar het gebeurt bijna altijd dat zij uiteindelijk altijd geplunderd worden door de Moren en of door de overheid.

Tijdens mijn aankomst, had ik twee Joden onder mijn dienstknechten: toen ik zag dat zij zo slecht behandeld waren en op verschillende manieren werden gekweld, vroeg ik hen waarom ze niet naar een ander land gaan; zij antwoordden mij dat zij dat niet konden doen omdat ze slaven waren van de sultan.


Afbeelding
Ingekleurde foto uit ca. 1890 van oude Joodse mannen in Jeruzalem dat toen bezet werd door de Ottomanen/Turken.

http://brabosh.com/2014/12/01/pqpct-z22/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24957
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: Islamitisch antisemitisme in vroeger tijden

Bericht door King George »

Binnenkort ook gewoon in Den Haag met al die kut-Marokkanen daar.
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Mahalingam
Berichten: 52156
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: Islamitisch antisemitisme in vroeger tijden

Bericht door Mahalingam »

Travels of Ali Bey: In Morocco, Tripoli, Cyprus, Egypt, Arabia, Syria and Turkey : Between the Years 1803 and 1807 (Google eBoek)

http://books.google.nl/books/about/Trav ... edir_esc=y
http://www.forgottenbooks.com/books/Tra ... 1000779211
download als pdf.
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
Hans v d Mortel sr
Berichten: 17465
Lid geworden op: za jun 18, 2011 7:07 pm

Antisemitisme van alle tijden. Spanje en Marokko!

Bericht door Hans v d Mortel sr »

Pilgrim schreef:Het miserabele leven van de Joden onder de Islam in Marokko anno 1805
Wat heeft het plaatsen van dit artikel voor zin terwijl in hetzelfde stukje, met boter op het hoofd van onze beschaving, te grabbel wordt gegooid met de tekst dat te zelfde tijd joden uit Spanje naar Marokko vluchtten? Oh! Ze hadden het slecht in Marokko? Nou, dan ging je toch lekker naar het beschaafde christelijke tolerante vergevingsgezinde fatsoenlijke Spanje terug? Jezus immers was namelijk ook jood. En wat voor een. Hij staat in de christenheid bekend als meest geliefde jood. Vuil vies stelletje etter huichelaars in de rooms-katholieke religieuze orgie van corrupte oversekste machtswellustelingen!
Ik weet niks met zekerheid. Ik ben ontoerekeningsvatbaar gelovig atheïst wegens gebrek aan de vrije wil.
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Islamitisch antisemitisme in vroeger tijden

Bericht door Pilgrim »

De “Naqba” van de Joden

Geplaatst op 7 augustus 2017

Afbeelding
Joodse immigranten uit Jemen vieren hun eerste joodse nieuwjaar in Israël in het immigrantenkamp Rosh Ha´ayin (januari 2013).

De verdrijving waar niemand het over heeft

In maart 2017 vond weer eens een van deze VN-bijeenkomsten plaats, waarin het er vooral om ging de staat Israël als een Apartheidsstaat neer te zetten die aan etnische zuivering en landroof doet. Van de verschillende spreker kon je o.a. dingen horen zoals:

Palestijnse Autoriteit: “Israël maakt gebruik van de ergste soort misbruik, van etnische zuivering en van de inrichting van een Apartheidsstaat.”
Qatar: “Israël onderhoudt in Palestina nog steeds Apartheid, wat een misdaad tegen de mensheid is.”
Soedan: “Tegen het Palestijnse volk wordt met geweld en terrorisme opgetreden.”
Syrië: “Schendingen inclusief de bouw van apartheidsmuren... Om de landroof te legitimeren en Jeruzalem te judaïseren.”
Bahrein: “De scheidingsmuur is een voorbeeld van de door Israël gepraktiseerde politiek van de Apartheid.”
Saoedi-Arabië: “...de Israëlische praktijken van discriminatie en extremisme.”


Op deze toespraken reageerde Hillel Neuer van UN-Watch toen maar met één vraag:

“Waar zijn jullie Joden?”

Ieder jaar op 30 november viert men in Israël de nationale herdenkingsdag m.b.t. de verdrijving van mensen uit hun huizen, hun boerderijen en andere bedrijven, hun ondernemingen, hun omgeving, hun geboorteland. Stil, zonder tamtam en vooral zonder internationale ophef, zonder massademonstraties en gejammer.

Men viert de herdenkingsdag van de verdrevenen van die Naqba waarvoor de VN geen hulporganisatie heeft geschapen, voor wie men geen vluchtelingenkampen moest oprichten, en die zichzelf nu, in de derde en vierde generatie, niet meer als vluchtelingen beschouwen. Een herdenkingsdag voor de verdrevenen na de oprichting van de staat Israël, over wie niemand het heeft: men herdenkt de verdrijving van de Joden uit de Arabische en islamitische landen.

In een tijdsbestek van ongeveer drie decennia, tussen de jaren-40 en de jaren-70, werden er ongeveer 850.000 Joden dwars door het Midden-Oosten en Noord-Afrika uit hun geboortelanden verdreven, waaronder uit Irak, Syrië, Egypte, Libanon, Jemen, Libië, Algerije en Iran.

Bloeiende joodse gemeenschappen, deels al eeuwen oud, werden in deze periode vernietigd. Joden werden gearresteerd, omdat ze Joden waren, bezit werd in beslag genomen of in brand gestoken, en er werden draconische anti-Joodse wetten uitgevaardigd. Deze georganiseerde vijandigheden leidden ertoe dat Joden, net zoals ten tijde van de pogroms in Oost-Europa, vanaf dat moment onmiddellijk uit hun toenmalige geboortelanden moesten vluchten, vaak met alleen maar hetgeen ze konden dragen.

Enkele van deze landen worden hieronder als voorbeeld uitvoeriger behandeld.

Joden in Egypte
Sinds Bijbelse tijden woonden er al Joden in Egypte. De stammen van de Israëlieten trokken onder farao Amenhotep (1375-1358 voor Chr.) naar het land Goshen, aan de noordoostelijke rand van de Nijl-delta. In het jaar 1897 werden er in Egypte meer dan 25.000 Joden geteld, de meesten van hen in de steden Caïro en Alexandrië.

Al in mei 1926 vaardigde Egypte een staatsburgerschap-wet uit, volgens welke “alleen diegenen die qua ras tot de meerderheid van de bevolking van een land zouden behoren en wier taal Arabisch of wier religie de islam is”, recht op het Egyptische staatsburgerschap hadden.

In het jaar 1937 was de joodse bevolking tot meer dan 63.000 personen toegenomen. Een diepe inkeping vond echter in het jaar 1945 plaats. Met de toename van het nationalisme in Egypte werd de joodse gemeenschap dat jaar meerdere malen het slachtoffer van aanslagen. In totaal werden er 10 Joden vermoord, meer dan 300 raakten gewond, en er werden een synagoge, een joods ziekenhuis en een bejaardentehuis verwoest.

Een wetswijziging in het jaar 1947, volgens welke bedrijven minstens 90% Egyptische staatsburgers als werknemers moesten hebben, maakte het voor de joden extra moeilijk om een baan te vinden. Met de oprichting van de staat Israël werd de afkeer tegenover de Joden nog groter. Tussen juni en november 1948 kwamen bij meerdere bomaanslagen in de joodse wijk in Caïro meer dan 70 Joden om het leven en raakten er meer dan 200 gewond. Meer dan 2000 werden gearresteerd en onteigend.

De Sinaï-veldtocht in 1956 diende als voorwendsel om 25.000 Joden het land uit te zetten, nadat men hen onteigend had. Meer dan 1000 anderen werden gearresteerd. In november 1956 verklaarde de Egyptische regering “alle Joden en Zionisten zijn staatsvijanden” en beloofde hen spoedig uit te zetten. Duizenden Joden kregen de aanwijzing het land te verlaten. Daarbij mochten ze slechts een koffer en een beetje contant geld meenemen, terwijl ze de rest van hun vermogen d.m.v. een schriftelijke verklaring aan de Egyptische staat moesten “schenken”.

In 1957 was de joodse bevolking al naar 15.000 afgenomen.

Na de Zesdaagse Oorlog en de daaropvolgende golf van vervolging daalde dit aantal naar ongeveer 2.500. In de jaren-70 werden ook aan de laatste Joden uitreisvergunningen verstrekt en nu zijn er nog nauwelijks Joden in Egypte te vinden.

Joden in Algerije
Al in het begin van onze jaartelling had Algerije een joodse bevolking. Deze nam gedurende de verslechtering van de levensomstandigheden in Spanje in de 14e eeuw verder toe. In het begin van het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog leefden er ongeveer 120.000 Joden in Algerije.

Hun vervolging in het Vichy geregeerde Algerije begon rond het jaar 1940. De arbeidsterreinen van de joden werden beperkt, ze werden het slachtoffer van onteigeningen, extreem hoge belastingen en pogroms.

In 1948 – korte tijd voor het uitroepen van de staat Israël enerzijds en het begin van de burgeroorlog in Algerije anderzijds – telde de joodse bevolking ongeveer 140.000 mensen.

Bijna allemaal vluchtten ze kort na de onafhankelijkheid van Frankrijk in 1962 het land uit. Het nieuw opgerichte Algerijnse regime treiterde de joodse gemeenten, onteigende joods eigendom en maakte een economische vooruitgang door anti-Joodse wetten onmogelijk. Uiteindelijk waren destijds ongeveer 130.000 Joden genoodzaakt om naar Frankrijk te emigreren.

Joden in Irak
Nog voor het begin van de jaartelling en tot de islamitische verovering in de 7e eeuw bloeide het joodse leven in het toenmalige Babylonië. Ook onder islamitische heerschappij bloeide het leven, aan Joden werden echter tegelijkertijd speciale hoofdelijke belastingen opgelegd en hun beroepsmogelijkheden werden voor het eerst beperkt.

In het jaar 1941 werden er tijdens een pogrom en onlusten in Bagdad minstens 180 Joden vermoord en raakten er meer dan 1000 gewond. Ook in 1946 en na de oprichting van de staat opnieuw in het jaar 1949 vonden er golven van geweld tegen Joden plaats. Bovendien werd Zionisme verklaard tot een halsmisdaad.

In 1950 maakte de Irakese regering voor het eerst de emigratie naar Israël mogelijk. Tussen mei 1950 en augustus 1951 evacueerde Israël in de operaties Ezra en Nechemia ongeveer 110.000 joden naar Israël. Nog eens 20.000 werden door Iran gesluisd. Hun totale vermogen werd door de Irakese regering genationaliseerd.

In 1952 werd de toestemming voor Joden om uit te reizen opgeheven. Twee Joden, die er vals van werden beschuldigd een bom in het US Information Agency gegooid te hebben, werden in het openbaar opgehangen. De meute ging tekeer en Joden waren niet meer veilig.

Van de 150.000 Joden in het jaar 1947 waren er in het jaar 1951 nog maar nauwelijks 6000 overgebleven. Die waren hun leven niet meer zeker. Na de Zesdaagse Oorlog werden er bijna 3000 joden ontslagen, een groot deel van hen gearresteerd en velen van hen in het openbaar geëxecuteerd. Er bestaan opnames van Radio Bagdad van 29-01-1969, waarin de bevolking ertoe wordt opgeroepen “te komen en mee te doen aan het feest”.

Joden in Marokko
Een van de grootste joodse gemeenschappen was in Marokko te vinden. Daar leefden Joden sinds de klassieke oudheid. De eerste noemenswaardige joodse vestiging gaat terug tot het jaar 586 v. Chr. en was een gevolg van de vernietiging van Jeruzalem door Nebukadnezar en de verbanning van de Joden uit de regio.

Marokko was een van de bolwerken van joods leven en voor het begin van de Tweede Wereldoorlog leefden daar ongeveer 265.000 Joden. Ondanks de diverse voorschriften, hoofdelijke belastingen, het verbod om bepaalde werkzaamheden uit te oefenen, het leven in getto´s inclusief uitgaansverboden of het gebod om door speciale kleding herkenbaar te zijn als Jood.

Bij pogroms in verband met de oprichting van de staat Israël in het jaar 1948 kwamen er in totaal 44 Joden om het leven en raakten vele anderen gewond. In datzelfde jaar werd aan de joodse gemeenten een inofficiële economische boycot opgelegd.

In 1959 werd het Zionisme strafbaar verklaard en in 1963 werden minstens 100.000 joden uit hun huizen gezet, uitgewezen en onteigend. Ongeveer 150.000 vluchtten naar Israël, Frankrijk of de Verenigde Staten.

De joodse Naqba in cijfers
Deskundigen hebben inmiddels vastgesteld dat de joodse exodus uit de Arabische landen veel groter is dan die, welke in de Arabische wereld Naqba – dus de grote catastrofe – genoemd wordt, waarmee eigenlijk de oprichting van de staat Israël wordt bedoeld.

Dat geldt zowel voor het aantal verdrevenen als voor hun verlies aan eigendom, dat inmiddels op meer dan $ 350 miljard becijferd wordt. Van de bijna 1 miljoen Joden in Arabische landen in het jaar 1948 zijn er nu nog ongeveer 30.000 over.

De Jewish Virtual Library, een project van de American Israel Coorperative, stelde in december 2015 een lijst op van het aantal joodse inwoners in Arabische landen. Een gelijksoortige lijst werd ook opgesteld door het Jerusalem Center for Public Affairs. De aantallen uit beide lijsten zien er samen als volgt uit:

Afbeelding

Het einde van de mythe
Als je deze cijfers en ontwikkelingen bekijkt en je iets uitvoeriger met het dagelijks joodse leven in de Arabische respectievelijk islamitische landen bezighoudt, is het moeilijk om geloof te blijven schenken aan de voortdurende beweringen dat het de Joden daar zo goed zou zijn gegaan.

Ja, het klopt dat men in deze landen geen Jodenvervolging in industriële en goed georganiseerde stijl heeft bedreven. Het klopt dat er geen massamoord in de omvang van de Holocaust plaatsvond. Maar laten we eerlijk zijn: er bestaat ook anders nauwelijks iets dat deze landen in de loop van hun geschiedenis in industrieel en goed georganiseerde stijl hebben bedreven.

Dat betekent echter nog lang niet dat de Joden daar gelijkberechtigde burgers zouden zijn geweest of ook alleen maar een veilig leven gevoerd zouden hebben. In plaats daarvan werden ze vervolgd, in regelmatige tussenpozen vermoord, met belastingen opgezadeld, stonden ze blootgesteld aan restricties en constante vernederingen en werden ze uiteindelijk, en dat laten de cijfers heel duidelijk zien, of het land uitgegooid of ertoe gebracht om te vluchten met hetgeen ze konden dragen.

Tegenwoordig worden Joden in de Arabische landen zelden gediscrimineerd. Die zijn er immers ook nauwelijks meer!

In dit verband zou je er misschien ook eens over kunnen nadenken waar in werkelijkheid Apartheid gepraktiseerd wordt. Mahmoud Abbas heeft in het verleden meerdere malen duidelijk tot uitdrukking gebracht geen joods leven in zijn staat Palestina te dulden. Als je de cijfers uit de omgeving bekijkt, dan staat hij hierin niet alleen.

Tweederangs vluchtelingen
Het is intussen, volledig terecht, consensus dat een definitieve oplossing van het conflict tussen Israël en de Palestijnen ook de regeling van de vluchtelingenkwestie moet omvatten. Daarbij zou het voor alle betrokkenen duidelijk moeten zijn dat er geen recht op terugkeer zal komen, maar dat men wellicht zou moeten denken aan schadevergoeding. De vraag wie van de Palestijnen werd verdreven en wie uiteindelijk vrijwillig het veld had geruimd, in samenwerking met de aanvallen Arabische naties, zal wel nooit definitief opgehelderd worden.

De Joden zijn echter niet minder verdrevenen dan de Palestijnen. Zij moesten niet minder uit hun huizen, uit hun dorpen, hun omgeving, hun leven. Zij lieten vermogen achter dat het vermogen van de Palestijnen met een veelvoud overtreft.

Desondanks roept niemand naar vergelding, naar gerechtigheid, naar terugkeer of naar schadevergoeding. Niet de VN, niet de EU, niet de staat Israël, zelfs niet eens de verdreven Joden zelf. Misschien zou men daar eens over moeten nadenken.

Bron: www.schlaglichter.at

Auteur: Alexandra Margalith

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2017/08/07 ... -de-joden/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Islamitisch antisemitisme in vroeger tijden

Bericht door Pilgrim »

De Stille Exodus

Geplaatst op 11 maart 2018



Pierre Rehov is een Israëlische documentairemaker, die zich bezighoudt met verschillende thema´s van het conflict tussen de Arabieren en Israël. In dut stuk zijn de joodse vluchtelingen uit Arabische landen het thema:

Het waren meer dan een miljoen Joden. Van 1946 tot 1974 is dit miljoen het aantal van de vergeten vluchtelingen, verdreven uit de Arabische wereld, die de geschiedenis graag zou vergeten, terwijl de slachtoffers zelf hun lot onder een dikke laag modder verborgen hebben. De Joden hebben duizenden jaren in Arabische landen geleefd en leken zich voorgoed te hebben neergelegd bij hun lot; velen beschouwden hun overleven zelfs als een wonder.

Maar in 1948 werd het begin van hun exodus ook de geboorte van de staat Israël. En terwijl de Arabische legers hun invasie van het jonge vluchtelingenland voorbereidden, terwijl de overlevenden van de Holocaust zich opstapelden in gevaren brengende schepen om de laatste terugkeer naar het land van hun dromen in hun gebeden te volbrengen, bereidden een paar honderdduizend Arabieren uit Palestina zich voor uit hun huizen te vluchten, ervan overtuigd dat ze als overwinnaars en veroveraars zouden terugkeren.

Weldra zouden ze al vluchtelingenkampen vullen, die gebouwd werden op het land van hun broeders en – vanwege hun weigering zich te integreren – hun vluchtelingenstatus doorgeven aan de volgende generaties. De Joden kregen geen speciale status. Zij waren zojuist in het land van hun voorouders teruggekeerd.

En toen ze uit Aden in Jemen, uit Egypte, uit Irak, Syrië, Marokko, Tunesië of Libië kwamen, toen ze alles en vaak zelfs familieleden, herinneringen en begraafplaatsen verloren hadden, waren ze bereid om in Israël en het Westen hun leven weer op te bouwen. Zonder ooit schadevergoeding te eisen en zonder recht op terugkeer of zelfs de wens dat hun verhaal verteld wordt...

Bron: https://heplev.wordpress.com

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2018/03/11 ... le-exodus/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Islamitisch antisemitisme in vroeger tijden

Bericht door Pilgrim »

Nooit vergeten: De vlucht van ca. 850.000 Joden uit de Arabische landen

Door Brabosh, 13 augustus 2018

Afbeelding

Iedereen kent het verhaal van de NAKBA, de vlucht (volgens anderen de verdrijving) van ca. een half miljoen Arabieren uit het gebied waar Israël in 1948 zal heropgericht worden. Maar de wereld zwijgt over de veel omvangrijkere groep Joodse vluchtelingen van ca. 850.000 Joden, aka de Vergeten Joodse Nakba, die gedwongen werden om hun Arabische thuislanden te verlaten waar ze generaties lang hadden geleefd met achterlating van al hun hebben en houden.

Velen zochten hun heil in de Joodse staat Israël die nog maar net in de steigers stond. Naast de opname van 100.000 overlevenden van de Holocaust nam de piepkleine kersverse Joodse staat ruim 580.000 Joodse vluchtelingen op afkomstig uit de Arabische landen. Tijdens de jaren 1960, had de vluchtelingenpopulatie zich reeds verdrievoudigd.

Deze Joden waren berooid, gevlucht voor geweld en vervolging in de Arabische landen en hadden niet meer bij zich dan een haastig gepakte kleine koffer en de kleren die zij aanhadden. De meesten werden hun inkomen en waardevolle bezittingen ontnomen en hun eigendommen verbeurd verklaard. Zij lieten in hun landen van herkomst vaak bloeiende bedrijven en comfortabele huizen achter.

Er was ook geen sprake van een “recht op terugkeer” naar de landen van herkomst waar gewelddadige bendes de straten in dorpen en steden afschuimden luidkeels roepende “Itbach al-Yahud” (“Maak alle Joden kapot!”), al hun geld werd afgenomen en zij konden gearresteerd worden op de kleinste verdenking van een Zionistische spion te zijn. De Verenigde Naties staken geen vinger uit om hun lot te verzachten en tot op vandaag zwijgt de wereld over het bestaan van deze omvangrijke groep.

Volgens het huidige onderzoek bedroeg het aantal Joden in Arabische landen en Iran meer dan 850.000 ten tijde van de onafhankelijkheid van Israël. Sommige geleerden denken zelfs dat het aantal dichter bij een miljoen ligt. In de regio Noord-Afrika vluchtten 259.000 joden uit Marokko, 140.000 uit Algerije, 100.000 uit Tunesië, 75.000 uit Egypte en nog eens 38.000 uit Libië. In het Midden-Oosten werden 135.000 Joden verbannen uit Irak, 55.000 uit Jemen, 34.000 uit Turkije, 20.000 uit Libanon en 18.000 uit Syrië. Iran drong 25.000 Joden uit.

De Day to Mark the Departure and Expulsion of Jews from the Arab Countries and Iran wordt herinnerd is een herinneringsdag die elk jaar in Israël sinds 30 november 2014 wordt gehouden naar aanleiding van het vertrek en de verdrijving van Joden uit Arabische landen en Iran. Deze datum van 30 november werd symbolisch gekozen omdat deze na 29 november (1947) valt, een dag waarop het Verdeelplan van de Verenigde Naties voor Palestina [VN-Resolutie 181] werd aangenomen.

Na de aanname van het Verdeelplan kwamen vele Joodse gemeenschappen in Arabische landen en Iran onder druk en begonnen zij de vijandigheid aan den lijve te voelen van hun Arabische en Perzische buren en werden vervolgens gedwongen om hun land te verlaten. Het is gebaseerd op een wet die werd ingediend door parlementslid Shimon Ohayon (Yisrael Beiteinu) en die in de zomer van 2014 werd aangenomen door de Knesset.

De verhalen over het vertrek van de Joden uit Arabische landen verschillen van land tot land en van gezin tot gezin, maar in de kern lijken de verhalen op elkaar. Joden leefden duizenden jaren in de Arabische landen en veel van hun gemeenschappen gingen aan de komst van de islam vooraf.

De Joodse gemeenschappen van Irak bestonden al meer dan 2500 jaar en waren een cultureel centrum van het Jodendom waar de Babylonische Talmoed werd geschreven en samengesteld. Deze oude gemeenschap werd aangevallen door de Iraakse regering in de nasleep van de oprichting van Israël en werd verdreven, na fysiek aangevallen te zijn met veel dodelijke slachtoffers, en hun bezittingen en bezittingen in beslag genomen.

In de volgende documentaire vertelt Aharon Abudi het verhaal van zijn opvoeding in Irak, en het verhaal van zijn familie vervolgd en verdreven door de Farhoed, en over hun verhuis naar en opname door Israël en een leven herop gebouwd uit ruïnes:



https://brabosh.com/2018/08/13/pqpct-jhq/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Islamitisch antisemitisme in vroeger tijden

Bericht door Pilgrim »

De genegeerde lessen van Évian 1938

Geplaatst op 22 december 2018

Afbeelding

Dit jaar is het 80 jaar geleden dat de Conferentie van Évian in 1938 plaatsvond; het doel van de conferentie was om te discussiëren over de noodsituatie van het toenemend aantal joodse vluchtelingen, dat vluchtte voor de vervolging in Duitsland. Op de conferentie werden de half miljoen Joden uit Duitsland en Oostenrijk nauwelijks toevluchtsoorden aangeboden. De verjaardag van deze mislukte bijeenkomst heeft nauwelijks aandacht gekregen. Maar er bestaan belangrijke actuele – en niet alleen historische – lessen die men uit deze mislukking kan trekken.

De tiendaagse conferentie kon niet in Zwitserland gehouden worden, omdat de regering daar bang was om Hitler te ergeren. In plaats daarvan werd ze enkele kilometers verwijderd van de Zwitserse grens in de Franse vakantieplaats Évian-les-Bains aan het Meer van Genève gehouden. Toen ik in 2017 Évian bezocht, zag ik niets dat duidde op de conferentie in het verleden. Deze zomer werd er eindelijk een gedenkplaat overhandigd aan Hotel Royal in Évian, die in de buurt van de conferentieruimtes van 1938 aangebracht moet worden.

De conferentie vond plaats op initiatief van de Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt. Er namen 32 landen deel aan de tien dagen durende discussies. Er werd bijna alleen maar gepraat, en door de democratieën en dictaturen, inclusief de initiatiefnemer VS, werden nauwelijks voorstellen gedaan. De Australische gedelegeerde, die op de tweede dag sprak, zei dat zijn land geen rassenprobleem zou hebben. De onderliggende boodschap was duidelijk: Australië dacht een rassenprobleem te creëren wanneer men een aanzienlijk aantal Joden het land zou binnenlaten. Na de oorlog liet Australië echter vele overlevenden van de Holocaust het land binnen. Een deel van hen leverde aanzienlijke bijdragen voor het land.

Van alle op de conferentie aanwezige landen was het alleen maar de kleine, door dictator Leónidas Trujillos geregeerde, Dominicaanse Republiek, die via zijn gedelegeerde een aantal joodse asielzoekers concreet een toevluchtsoord aanbood. Trujillo´s regering had in een etnisch conflict tussen de 8.000 en 10.000 Haïtianen afgeslacht. Een Duitse Jood, die naar Haïti kwam, de naburige dictatuur op hetzelfde eiland, wordt als volgt geciteerd: “Als een moordenaar je leven redt, moet je altijd nog de moordenaar dankbaar zijn.”

Als de Joden evenredig over de aanwezige landen verdeeld zouden zijn, dan zouden ze hoogstens 0,2% van de desbetreffende bevolking hebben uitgemaakt. De financiering van de exodus uit Duitsland en Oostenrijk was eveneens geen onoverkomelijk probleem.

Om dat een actueel tintje te geven: de door Duitsland in de afgelopen drie jaar binnengelaten vluchtelingen vormen ongeveer 2% van de bevolking van het land. Het zou voor menigeen beledigend kunnen klinken, maar het klopt dat joodse vluchtelingen meer voor de landen hebben gedaan, die hen voor de Holocaust opnamen, en minder problemen veroorzaakten dan de actuele migranten in Duitsland. Een deel van hen wil niet eens integreren.

Het belangrijkste kenmerk van de Conferentie van Évian was het gepraat. De naam van Hitler werd niet genoemd. In deze eeuw is het antisemitisme aanzienlijk toegenomen en zal het verder toenemen. Dat gebeurt niet alleen in Europa, maar ook in de VS en Canada. De meeste reacties van vooraanstaande politici van de democratieën op dit aanwakkeren van haat zijn alleen maar gepraat. Het actuele ontbreken van praktische oplossingen voor antisemitische incidenten benadrukt de betekenis van het bestaan van Israël. Het zionistische idee laat tegenwoordig weer zijn betekenis zien.

Net zoals het populisme en nationalisme in Europa toenemen, wordt de gulheid van het Israëlisch recht op terugkeer nog duidelijker. Israël verwelkomt nog steeds Joden om te immigreren, zelfs wanneer die zich openlijk tegen zijn politiek hebben uitgelaten en het niet waarschijnlijk is dat ze in de toekomst bijdragen aan zijn samenleving zullen leveren.

Enkele van de weinige artikelen die dit jaar aan de Conferentie van Évian werden gewijd, suggereerden dat de vele asielzoekers die in Duitsland en Zweden werden opgenomen, bewijzen dat West-Europa van de mislukking van de conferentie van 1938 geleerd heeft. Dat is een foute conclusie. Een groot deel van de jongere migranten komt uit islamitische landen, waarin antisemitisme deel uitmaakt van de door politieke en religieuze leiders, de media en vele andere delen van de elites gepropageerde cultuur. Uit alle peilingen blijkt dat het aandeel antisemieten bij de islamitische migranten aanzienlijk hoger ligt dan dat bij de desbetreffende autochtone bevolking.

Is dat de verdraaide les van de Conferentie van Évian?: laat meer antisemitisme het land binnen? De na de Holocaust enorm gedecimeerde joodse bevolking van Europa wordt nu in toenemende mate blootgesteld aan antisemitisme en geweld.

De op dit moment belangrijkste les van Évian ligt veelmeer in de lijn van hetgeen Winston Churchill in 1947 in het Britse Lagerhuis zei: “Niemand doet net alsof de democratie perfect of alwetend zou zijn. In werkelijkheid werd gezegd dat de democratie de slechtste van alle regeringsvormen is – afgezien van alle andere vormen, die van tijd tot tijd uitgeprobeerd werden.”

Het vijandige afstemmingsmodel van de EU-landen, inclusief dat van Duitsland, over Israël bij de Verenigde Naties is er slechts een klein voorbeeld van hoe moderne democratieën Israël in de steek laten en af en toe zelfs discrimineren.

In werkelijkheid vergissen diegenen zich enorm, die denken dat Israël uitsluitend zou moeten vertrouwen op de ondersteuning van democratieën. Vanwege deze conclusie en vanwege de andere hierboven genoemde redenen zou de mislukking van de Conferentie van Évian een centrale rol in de joodse en Israëlische discussie moeten blijven innemen.

Bron: https://heplev.wordpress.com

Door: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2018/12/22 ... vian-1938/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Islamitisch antisemitisme in vroeger tijden

Bericht door Pilgrim »

Jodenhaat

Afbeelding

“Mein Kampf” bevat 7% Jodenhaat-teksten en is verboden. De koran bevat 17% en is het handboek van de moslim.

Geplaatst via: E.J. Bron (via Twitter; Frank Schade)
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Plaats reactie