Het Islamiseringsdebat na Elf September in Brussel
De manifestatie tegen de islamisering heeft Brussel schitterend op de kaart gezet. De wereld werd getrakteerd op beelden van parlementsleden die werden afgeklopt en met geweld afgevoerd. Als voorbeeld van tolerantie kan dit tellen. En voor iemand politiek correct jengelt dat betogen niet mocht, de wetgeving op illegalen niet naleven mag als Groene burgemeester ook niet, toch werd dat sympathiek gevonden en werd niemand hardhandig in de boeien geslagen.
Maar laten we even bij de zaak blijven. Hoe zit het met de invloed van de islam op de samenleving? Moeten we ons zorgen maken of gaat het om een storm in een glas water, en is al die aandacht voor dit onderwerp overdreven? Mijn inziens absoluut niet. Omdat de media zonder veel inzicht over moslimculturen schrijven, wil ik nog eens duidelijk een aantal zaken op een rijtje zetten.
Wat is nu islam, is dit een religie of een totalitaire ideologie? Dat beslist iedere gelovige zelf. Niets staat tussen de gelovige en Allah. Een imam is slechts een voorganger in gebed. Maar moet dat oordeel dan enkel afhangen van wat gelovigen zeggen over islam of moeten anders gelovigen vanuit eigen normen en waarden daarover oordelen? Het lijkt me niet waarschijnlijk dat dit oordeel gelijkend zal zijn. Wat voor een gelovige een strikte moslim is waarvoor je respect moet hebben, is voor anders gelovigen iemand die een radicale leer verspreidt als conflictmodel binnen de Westerse samenleving.
Sommige groeperingen, die vandaag aanwezig zijn in iedere grote Europese stad, zien de islam als een totalitaire ideologie die ze aan iedereen willen opleggen. Deze radikale groeperingen erkennen de Westerse samenleving niet, omdat dit in strijd is met hun visie op ware islam. Betekent dit nu dat deze islam de religie is van de meeste moslims? Nee, absoluut niet.
De meeste moslims die ik zag en sprak, leven en laten leven. Ook daarvoor baseren ze zich op dezelfde koran, een boek waarin je altijd wel iets vindt dat je gelijk geeft. De meeste moslims zijn eigenlijk verwesterd, tenminste mannelijke moslims! Mannen drinken best een biertje, soms wat stiekem, soms gewoon in hun eigen vzw. Soms in Brussel, met minnares, of met makkers van de voetbalploeg, in een gewone Vlaamse kroeg. De meeste moslims leven net als vele joodse en christelijke gelovigen met het geloof in hun hart, maar daarom niet al te nadrukkelijk in hun leven. Op vrijdag gaan de meeste naar de moskee, maar echt niet iedereen. Wie niet gaat, wordt niet met een mes achterna gezeten, want de koran zegt toch ook “niet de mens maar slechts Allah zal oordelen.”
Op dezelfde manier wordt afvalligheid behandeld. Afkeuring is eerder stilzwijgend, wat iemand doet is uiteindelijk tussen hem en Allah. Dus wie niet naar de moskee gaat en liever een biertje drinkt, moet dat zelf maar weten. In wezen belijden dus de meeste moslims al een ‘Europese’ islam, waarbij religie zich stilzwijgend voegt naar het kader wat samenleving biedt. En dat is nu net niet naar de zin van een aantal groeperingen die deze ontwikkelingen als strijdig zien met het ware geloof.
Er zijn in West-Europa ongeveer 15 tot 18 miljoen moslims. Daarbij zijn veel broeders die afglijden naar een verdorven, Westerse levensstijl. Voor wie gelooft in islam als totalitaire ideologie zijn Europese moslims bijzonder interessant. Omdat het past binnen het begrip
‘dawa,’ wat staat voor het uitnodigen tot Gods woord, de zendingsopdracht zoals Allah aanbeveelt. Het is dus voor strikte moslims een kernopdracht om broeders die afglijden in het verdorven Westen weer op het pad van ware islam te brengen.
Maar Europese moslims zijn nog om andere redenen boeiend. Hun opleidingsniveau is veel hoger dan van de gemiddelde moslim in pakweg Marokko of Afghanistan, en vanwege de grote diversiteit onder Europese moslims is er geen gemeenschappelijke identiteit. Bovendien slaat een superieure, boven anderen verheven status als behorend tot het enige en ware geloof, makkelijk aan bij jongeren uit de onderklasse met verongelijkt gezicht richting samenleving. Maar evengoed bij hoger opgeleiden, wat de mogelijkheid biedt om gestructureerd aan ‘Dawa’ te doen.
En dat gebeurt. Een goed voorbeeld zijn salafistische organisaties. Salafisten zetten de ware islam centraal. Ze streven ernaar om letterlijk de regel van de koran te volgen en sporen anderen daar graag toe aan. Zoals op gesloten bijeenkomsten voor broeders en zusters. De manier waarop is van de ‘duivel’ afgekeken, internet en cyber-imams, moskees waar een radicale visie overheerst, predikers die de straat optrekken. Op een moderne en actieve manier verkondigt deze strikte vorm van islam zijn boodschap en met succes. Daarom winnen zij snel veld, en niet de gematigde islam. Er worden zomerkampen ingericht waar je alles leert over ware islam. Zoals het weigeren van een mannelijke arts, eerst in Nederland en vandaag ook hier realiteit.
In Engeland zijn volgens de media zestig procent van de moskees in handen van moslims met radicale opvattingen en in Nederland worden 30 tot 40.000 moslims als radicaal beschouwd. Dat maakt radicale ideologische islam tot meest succesvolle en snelst uitbreidend extreem gedachtegoed. Waarom berichten de gematigde moslims hier zo weinig over, wordt er vaak gevraagd? Omdat het absoluut “not done” is, en zeker niet openlijk, om te oordelen over andere gelovigen. Het is “not done” om openlijk je persoonlijke mening te verkondigen. Leven en laten leven, het oordeel is aan Allah. Vandaar de kritiek op moslims die wel openlijk de radikale islam veroordelen.
Uiteraard hebben grote radicale groeperingen invloed binnen een samenleving. Ook daarvan bericht de media met regelmaat van de klok: jongeren worden tegengehouden aan de Borgerhoutse Roma want er is duivelse muziek, Turkse en Marokkaanse eettentjes halen alcohol van het menu, vrouwen weigeren mannelijke artsen, hoofddoeken moeten altijd en overal, evenals gescheiden zwemmen, verliefd worden op Wim is voor Fatima verboden, tenzij Wim zich bekeert en als Mohammed verder door het leven gaat.
De grootste fout die er nu gemaakt kan worden, is blijven debatteren of het nu om een marginaal verschijnsel gaat of integendeel een bedreiging voor de hele samenleving is. Als dit onduidelijk blijft, moet er onderzoek naar gebeuren, zoals in Nederland of Engeland. Bovendien moeten we niet langer aan deskundigen en moslims vragen wat nu totalitaire ideologie is, of gematigde islam. Moslims kunnen die discussie beter onderling voeren. Daar zullen ze wel nog een aantal jaren zoet mee zijn. Ondertussen moet de samenleving de invloed van islam in kaart brengen, vanuit de eigen cultuur, zoals wet en verdrag dit weergeven.
Mevrouw Vogelaar die als Nederlands minister voor integratie jubelt dat het toch logisch is dat moslims sporen zullen nalaten in de samenleving, vergeet gemakshalve de bonte verzameling ongelovigen die niet vinden dat dit proces daarom als schapen ondergaan moet worden. Ook vanuit Westerse waarden en culturen kun je bepalen welke sporen je acceptabel ziet van islam binnen samenleving en welke absoluut niet. Het is geen proces wat passief ondergaan moet worden. Die fout wordt steeds weer gemaakt, eerst met migratie van een eerste generatie, later met volgmigratie, daaraan danken we 18 miljoen Europese moslims. Binnen een volgende generatie zullen in veel Europese steden moslims in de meerderheid zijn.
Daarom moet er aandacht gaan naar de invloed die dit uitoefent op de Westerse samenleving, want wat we zien vandaag is niet de invloed van gematigde islam, gebeurt buiten Vlaamse subsidiering om, dient Westerse waarden niet, maar staat haaks daarop. Deze groepen moslims bestrijden de invloed van het Westen op een strikte en totalitaire islam als ideologie die gestructureerd, actief zich verspreidt, onder impuls van mecenassen. Die zitten vaak niet in Brussel verongelijkt achter de begonia’s, maar ergens in Jordanië of Saoedi-Arabië. Toch investeren ze in verspreiding van islam als totalitaire ideologie en bouwen ze een slapend potentieel op van strikte gelovigen.
Een aantal moslims hebben in zowat iedere stad in Europa geprotesteerd, tegen cartoons, uitspraken van de paus, tegen de invloed van Westerse cultuur binnen hun overtuiging. Niemand heeft hun daarbij een strobreed in de weg gelegd. Niemand hoefde het met de Brusselse anti-islamiseringbetogers eens te zijn. Iedereen heeft volkomen het recht zelf te oordelen hoe je over islam en samenleving denkt. Maar heeft iedereen nog het recht om dat openlijk te zeggen? En indien niet, waar ligt dit aan? Daar valt na Brussel op 11 september 2007 toch echt over na te denken.
From the desk of Marij Uijt den Bogaard
Betoging tegen Islamisering in Antwerpen
Betoging tegen Islamisering in Antwerpen
Een kleine groep mensen heeft op 23 september betoogd tegen de islamisering in Antwerpen. Hugo Coveliers, Antwerps gemeenteraadslid, gaf een overzicht van de motivatie voor deze betoging, die voor alle duidelijkheid niet gericht was tegen de individuele beleving van religie door moslims, maar wel tegen de steeds verder gaande invloed van islamitisch gedachtengoed binnen de samenleving en Antwerpse wijken.
Coveliers stelde terecht dat iedereen vrij is om te geloven wat hij wil, maar dat dit niet kan en mag worden opgedrongen aan anderen. Opvallend was de aanwezigheid van bewoners uit Antwerpen Noord, waar dit weekend het feest “Sultan der maanden” doorgaat, waarbij Ramadan en islamitische subculturen centraal staan. Veel bewoners vinden dat de wijk van hen vervreemt. Het hoge aantal mensen van andere origine, de voor hen agressieve aanwezigheid van moskees en de vaak als arrogant ervaren houding van ‘nieuwe Vlamingen’ tegenover de oorspronkelijke bewoners van de wijk, is voor hen een doorn in het oog. Bovendien voelen deze bewoners zich helemaal niet gehoord door het stadsbestuur.
Antwerpen draagt als stad communicatie met bewoners hoog in het vaandel. Wordt er een straat aangelegd in een wijk, dan staat het Stedelijk wijkoverleg klaar om bewoners te informeren, hun opmerkingen te communiceren naar het beleid. Prachtig, commentaar hierop zult u mij niet horen geven. Maar waarom heeft de stad geen communicatiekanaal wat samenleven betreft in wijken? Waarom worden bewoners niet structureel betrokken en gehoord betreffende hun verzuchtingen wat samenleven betreft. Dit thema leeft veel meer onder bewoners van allerlei origine dan de aanleg van een straat!
Als Antwerpen als stad dan toch de communicatie naar burgers zo belangrijk vindt, waarom dan niet over samenleven in diversiteit ook een kanaal organiseren waar iedere bewoner zijn bedenkingen kwijt kan? Waarom wordt de communicatie over ruimtelijke aanleg wel en over diversiteit niet opengetrokken naar bewoners in wijken?
De stad doet dit niet, omdat men de “verzuurde burger” die “onverdraagzaam” is, niet wil horen, zo simpel is het. Toch waren de betogers in aantal niet minder dan de dames die opkwamen voor hun recht op het dragen van wat ik zie als de guillotine van vrouwenrechten, altijd en overal. Daar schoof de stad mee aan tafel, waarom dan niet met deze burgers? Als Patrick Janssens de burgemeester is van iedereen, dan toch ook van bewoners van Antwerpen Noord die zich zorgen maken over islamisering in hun wijk? Waarom worden deze mensen niet en dames voor hoofddoek wel gehoord?
Het antwoord ligt in de structuren van de stad zelf. Minderheden zoals Turkse en Marokkaanse groepen hebben via integratiediensten een vertegenwoordiger ter plekke. Zij verdedigen de zienswijze en gevoeligheden van Antwerpse Turken en Marokkanen en zijn deskundig, vaak op basis van origine. Maar binnen de Stedelijke structuren verdedigt niemand de burger die zich vragen stelt over de invloed van die groepen binnen wijken. Is een ontevreden ‘oude Vlaming’ electoraal misschien minder van belang dan een ontevreden Antwerpenaar van Turkse of Marokkaanse origine?
Binnen de Antwerpse integratiedienst is geen vertegenwoordiging van joodse burgers, of autochtone Antwerpse bewoners, noch Chinese of Indische minderheden die de stad telt, wel Turkse, Afrikaanse en Marokkaanse Antwerpenaren. Daarom wordt een vrouw op Antwerpen Noord die haar wereld aangetast ziet door agressieve aanwezigheid van moskee en arrogante nieuwe Vlamingen niet gehoord, maar zorgen leden van Islamitische subculturen dat hun stem wel gehoord wordt en invloed heeft op het Stedelijk beleid. Daar zou eens dringend verandering in moeten komen. De discriminatie gebeurt al in vertegenwoordiging bij het Stedelijk bestuur en dat verklaart ook waarom het beleid zich eerder richt op belangen van doelgroepen en niet op samenleven in werkelijke diversiteit, waar iedereen kan en mag meepraten. Zolang de burgemeester hier geen oog voor heeft is burgemeesterschap voor iedereen een aanfluiting voor Antwerpen.
Als de stad van iedereen is, dan ook van de dame in Antwerpen Noord die de grens van haar verdraagzaamheid bereikt heeft, nu nog iemand die ook haar een stem wilt geven. Burgemeester, waar wacht u toch op? Meneer Dewinter was er wel! In jeans en zonder aandeel in de betoging zelf. Had u of een van uw schepenen dit ook niet eens kunnen doen. Of worden vrouwen met hoofddoek wel, maar zonder door u niet gehoord? Omdat niemand hen vertegenwoordigt binnen uw diensten? Misschien wordt het tijd dat ook deze dames zonder hoofddoek zich verenigen en erop staan dat ook hun standpunten meetellen in het Antwerps beleid. ‘Zusters’ met belangstelling voor dit idee kunnen zich vanaf nu melden. Heren die willen meedenken eveneens.
Een kleine groep mensen heeft op 23 september betoogd tegen de islamisering in Antwerpen. Hugo Coveliers, Antwerps gemeenteraadslid, gaf een overzicht van de motivatie voor deze betoging, die voor alle duidelijkheid niet gericht was tegen de individuele beleving van religie door moslims, maar wel tegen de steeds verder gaande invloed van islamitisch gedachtengoed binnen de samenleving en Antwerpse wijken.
Coveliers stelde terecht dat iedereen vrij is om te geloven wat hij wil, maar dat dit niet kan en mag worden opgedrongen aan anderen. Opvallend was de aanwezigheid van bewoners uit Antwerpen Noord, waar dit weekend het feest “Sultan der maanden” doorgaat, waarbij Ramadan en islamitische subculturen centraal staan. Veel bewoners vinden dat de wijk van hen vervreemt. Het hoge aantal mensen van andere origine, de voor hen agressieve aanwezigheid van moskees en de vaak als arrogant ervaren houding van ‘nieuwe Vlamingen’ tegenover de oorspronkelijke bewoners van de wijk, is voor hen een doorn in het oog. Bovendien voelen deze bewoners zich helemaal niet gehoord door het stadsbestuur.
Antwerpen draagt als stad communicatie met bewoners hoog in het vaandel. Wordt er een straat aangelegd in een wijk, dan staat het Stedelijk wijkoverleg klaar om bewoners te informeren, hun opmerkingen te communiceren naar het beleid. Prachtig, commentaar hierop zult u mij niet horen geven. Maar waarom heeft de stad geen communicatiekanaal wat samenleven betreft in wijken? Waarom worden bewoners niet structureel betrokken en gehoord betreffende hun verzuchtingen wat samenleven betreft. Dit thema leeft veel meer onder bewoners van allerlei origine dan de aanleg van een straat!
Als Antwerpen als stad dan toch de communicatie naar burgers zo belangrijk vindt, waarom dan niet over samenleven in diversiteit ook een kanaal organiseren waar iedere bewoner zijn bedenkingen kwijt kan? Waarom wordt de communicatie over ruimtelijke aanleg wel en over diversiteit niet opengetrokken naar bewoners in wijken?
De stad doet dit niet, omdat men de “verzuurde burger” die “onverdraagzaam” is, niet wil horen, zo simpel is het. Toch waren de betogers in aantal niet minder dan de dames die opkwamen voor hun recht op het dragen van wat ik zie als de guillotine van vrouwenrechten, altijd en overal. Daar schoof de stad mee aan tafel, waarom dan niet met deze burgers? Als Patrick Janssens de burgemeester is van iedereen, dan toch ook van bewoners van Antwerpen Noord die zich zorgen maken over islamisering in hun wijk? Waarom worden deze mensen niet en dames voor hoofddoek wel gehoord?
Het antwoord ligt in de structuren van de stad zelf. Minderheden zoals Turkse en Marokkaanse groepen hebben via integratiediensten een vertegenwoordiger ter plekke. Zij verdedigen de zienswijze en gevoeligheden van Antwerpse Turken en Marokkanen en zijn deskundig, vaak op basis van origine. Maar binnen de Stedelijke structuren verdedigt niemand de burger die zich vragen stelt over de invloed van die groepen binnen wijken. Is een ontevreden ‘oude Vlaming’ electoraal misschien minder van belang dan een ontevreden Antwerpenaar van Turkse of Marokkaanse origine?
Binnen de Antwerpse integratiedienst is geen vertegenwoordiging van joodse burgers, of autochtone Antwerpse bewoners, noch Chinese of Indische minderheden die de stad telt, wel Turkse, Afrikaanse en Marokkaanse Antwerpenaren. Daarom wordt een vrouw op Antwerpen Noord die haar wereld aangetast ziet door agressieve aanwezigheid van moskee en arrogante nieuwe Vlamingen niet gehoord, maar zorgen leden van Islamitische subculturen dat hun stem wel gehoord wordt en invloed heeft op het Stedelijk beleid. Daar zou eens dringend verandering in moeten komen. De discriminatie gebeurt al in vertegenwoordiging bij het Stedelijk bestuur en dat verklaart ook waarom het beleid zich eerder richt op belangen van doelgroepen en niet op samenleven in werkelijke diversiteit, waar iedereen kan en mag meepraten. Zolang de burgemeester hier geen oog voor heeft is burgemeesterschap voor iedereen een aanfluiting voor Antwerpen.
Als de stad van iedereen is, dan ook van de dame in Antwerpen Noord die de grens van haar verdraagzaamheid bereikt heeft, nu nog iemand die ook haar een stem wilt geven. Burgemeester, waar wacht u toch op? Meneer Dewinter was er wel! In jeans en zonder aandeel in de betoging zelf. Had u of een van uw schepenen dit ook niet eens kunnen doen. Of worden vrouwen met hoofddoek wel, maar zonder door u niet gehoord? Omdat niemand hen vertegenwoordigt binnen uw diensten? Misschien wordt het tijd dat ook deze dames zonder hoofddoek zich verenigen en erop staan dat ook hun standpunten meetellen in het Antwerps beleid. ‘Zusters’ met belangstelling voor dit idee kunnen zich vanaf nu melden. Heren die willen meedenken eveneens.
Kif Kif als Spaanse Inquisitie
Kif Kif als Spaanse Inquisitie
Het is lachwekkend, de manier waarop binnen de media verslag wordt gegeven over discriminatie en racisme. En al even erg om te gieren zijn de maatregels die worden voorgesteld. Aangezien de regering zich nu buigt over het migratiebeleid is het te hopen dat er iemand mee aan tafel zit met gezond verstand en kennis van zaken.
Deze week besteedde Terzake aandacht aan het probleem van de Deutsche Bank en een interim-kantoor waar een mail rond ging dat personeel met een exotisch tintje ongewenst was. ‘Racisme’ kraait Kif Kif, en stelt zich prompt burgerlijke partij met klacht bij de federale politie.
In het programma getuigt een medewerker van een interim-kantoor, onzichtbaar en anoniem, de Deutsche Bank is niet het enige bedrijf dat discrimineert en een voorkeur heeft voor werknemers zonder exotisch tintje.
Deze vorm van berichtgeving is regelrecht publieke manipulatie van feiten, waar zonder enig onderzoek een hypothese als waarheid aan wordt gekoppeld. Wanneer bedrijven tegenover een groep als potentiële werknemers weigerachtig staan, hoeft dit niets met racisme te maken te hebben. Evengoed bestaat de mogelijkheid dat te veel bedrijven te vaak problemen hebben met een groep als werknemers omdat er wat schort aan de arbeidsattitude bij die mensen. Wie bijvoorbeeld baliepersoneel zoekt en tot drie keer toe een kandidaat krijgt waarmee niet te werken valt omdat iemand niet of steeds te laat komt opdagen, de professionele en sociale vaardigheden te wensen over laten, aanpassing aan de bedrijfscultuur moeizaam verloopt, wil de vierde keer gewoon een kandidaat waarmee minder kopzorgen te verwachten zijn. Zo ontstaat discriminatie van doelgroepen. Schreeuwen dat het hier over racisme gaat zonder eerst bovenstaande ernstig te onderzoeken is pure manipulatie.
De weigering van bedrijven vraagt om onderzoek tot de oorzaken in kaart zijn gebracht. Nu wordt echter een klimaat geschapen om binnenkort verplichte quota’s door de strot te duwen. Benieuwd hoelang het duurt voor die discussie weer loopt en een slimmerik dat idee weer uit de kast haalt. Dat gaat mijn inziens niet lang meer duren want Kif Kif wil een parlementair onderzoek.
Kif Kif pleit ook voor een interne zwarte lijst in de uitzendsector, waarop bedrijven die systematisch allochtone kandidaten weigeren moeten worden geplaatst en hun recht op uitzendarbeid verliezen. Verder wil Kif Kif dat overheidscontracten enkel kunnen worden toegekend aan bedrijven die aan minimale standaarden op vlak van diversiteit voldoen en dat er praktijktests worden ingevoerd en er een wetenschappelijk kenniscentrum rond racisme, discriminatie en diversiteit komt.
Natuurlijk, de negatieve beeldvorming over allochtone werknemers ligt aan die witte racisten en nooit aan gebrekkige arbeidsattitude, lage scholing, sociale vaardigheden van doelgroepen zelf. Kortom; opnieuw de slachtofferrol. Over het actieve aandeel van groepen bij deze negatieve beeldvorming mag niet gesproken of nagedacht worden.
Maar daarmee was het deze week niet eens afgelopen. De advocaat die de Turkse vrouw vertegenwoordigde in het “racismeproces van de eeuw,” werd aan de kant geschoven omdat hij durfde stellen dat racisme niet het enige belangrijke motief was voor de daden van Hans van Temsche. Meester Vic Van Aelst liet via de media weten zich niet voor de kar van hogere machten te willen laten spannen en is ervan overtuigd dat indien dit proces in een andere stad was gevoerd, hij zelfs dit gesprek met de media nooit gevoerd zou hebben. Gezien het hoge aantal allochtone klanten van meester Aelst, valt de verdenking van racisme weg. Kan iemand me eens uitleggen waarom een advocaat met grondige ervaring met assisenzaken, blijkbaar niet mag zeggen wat zijn deskundige mening is? Omdat dit oordeel ingaat tegen wat er vanuit een links kader gezegd en gedacht moet worden? Dat is niets meer en minder dan een linkse dictatuur.
Dit probleem van onvrijheid van denken, mening en onderzoek begint al bij de basis. Welzijnwerkers zijn getraind om vanuit het verplichte kader waar te nemen en wie afwijkt hiervan is verdacht. Daarvan heb ik voorbeelden genoeg meegemaakt aan vergadertafels en bijeenkomsten. Als Wim wel wordt aangenomen en Mohammed niet is dit de schuld van een ontoegankelijke, racistische samenleving.
Dat er mogelijk gewoon verschil is in opleiding, taal, presentatie als kandidaat, vaardigheden op allerlei gebied mag zelfs niet overwogen, laat staan uitgesproken worden. Nergens gaat aandacht naar falende opvoedingsstrategie binnen gezinnen waar opvoeding nauwelijks meer inhoudt dan primaire zorg, liefdeloze huwelijken die vanwege economische redenen gesloten worden en tot massale migratie leiden zonder wil tot integratie binnen een samenleving die als de vijand wordt gezien, en nog minder naar de belemmeringen die het sterke behoud van etnische identiteit meebrengt als er onvoldoende aandacht is voor de verwachtingen die de samenleving aan ieder individu stelt, ongeacht herkomst.
Als binnen bedrijven het weren van allochtonen schering en inslag is, komt dit mogelijk omdat groepen onvoldoende beantwoorden aan verwachtingen van werkgevers. Racisme heeft daar mogelijk niets mee te maken! Wat nu gebeurt is een belediging voor iedere Belg die geen kleurtje heeft. Kif Kif lijkt zo langzamerhand op de Spaanse inquisitie, compleet met zwarte lijsten, wegnemen van rechten, discriminatie betreffende het wel of niet toekennen van overheidscontracten. Over de harde realiteit, waarbij steeds groter wordende doelgroepen niet beantwoorden aan minimale eisen die bedrijven aan iedere werknemer stellen, en de verwevenheid tussen dit gegeven en cultureel levensbeschouwelijke achtergrond tot bij de derde generatie, wordt zelfs geen onderzoek gevoerd, laat staan dat die overweging maar ergens binnen het maatschappelijk debat in de media aan de orde komt. Als blijk van onafhankelijke en kritische journalistiek kan dit tellen.
Het is lachwekkend, de manier waarop binnen de media verslag wordt gegeven over discriminatie en racisme. En al even erg om te gieren zijn de maatregels die worden voorgesteld. Aangezien de regering zich nu buigt over het migratiebeleid is het te hopen dat er iemand mee aan tafel zit met gezond verstand en kennis van zaken.
Deze week besteedde Terzake aandacht aan het probleem van de Deutsche Bank en een interim-kantoor waar een mail rond ging dat personeel met een exotisch tintje ongewenst was. ‘Racisme’ kraait Kif Kif, en stelt zich prompt burgerlijke partij met klacht bij de federale politie.
In het programma getuigt een medewerker van een interim-kantoor, onzichtbaar en anoniem, de Deutsche Bank is niet het enige bedrijf dat discrimineert en een voorkeur heeft voor werknemers zonder exotisch tintje.
Deze vorm van berichtgeving is regelrecht publieke manipulatie van feiten, waar zonder enig onderzoek een hypothese als waarheid aan wordt gekoppeld. Wanneer bedrijven tegenover een groep als potentiële werknemers weigerachtig staan, hoeft dit niets met racisme te maken te hebben. Evengoed bestaat de mogelijkheid dat te veel bedrijven te vaak problemen hebben met een groep als werknemers omdat er wat schort aan de arbeidsattitude bij die mensen. Wie bijvoorbeeld baliepersoneel zoekt en tot drie keer toe een kandidaat krijgt waarmee niet te werken valt omdat iemand niet of steeds te laat komt opdagen, de professionele en sociale vaardigheden te wensen over laten, aanpassing aan de bedrijfscultuur moeizaam verloopt, wil de vierde keer gewoon een kandidaat waarmee minder kopzorgen te verwachten zijn. Zo ontstaat discriminatie van doelgroepen. Schreeuwen dat het hier over racisme gaat zonder eerst bovenstaande ernstig te onderzoeken is pure manipulatie.
De weigering van bedrijven vraagt om onderzoek tot de oorzaken in kaart zijn gebracht. Nu wordt echter een klimaat geschapen om binnenkort verplichte quota’s door de strot te duwen. Benieuwd hoelang het duurt voor die discussie weer loopt en een slimmerik dat idee weer uit de kast haalt. Dat gaat mijn inziens niet lang meer duren want Kif Kif wil een parlementair onderzoek.
Kif Kif pleit ook voor een interne zwarte lijst in de uitzendsector, waarop bedrijven die systematisch allochtone kandidaten weigeren moeten worden geplaatst en hun recht op uitzendarbeid verliezen. Verder wil Kif Kif dat overheidscontracten enkel kunnen worden toegekend aan bedrijven die aan minimale standaarden op vlak van diversiteit voldoen en dat er praktijktests worden ingevoerd en er een wetenschappelijk kenniscentrum rond racisme, discriminatie en diversiteit komt.
Natuurlijk, de negatieve beeldvorming over allochtone werknemers ligt aan die witte racisten en nooit aan gebrekkige arbeidsattitude, lage scholing, sociale vaardigheden van doelgroepen zelf. Kortom; opnieuw de slachtofferrol. Over het actieve aandeel van groepen bij deze negatieve beeldvorming mag niet gesproken of nagedacht worden.
Maar daarmee was het deze week niet eens afgelopen. De advocaat die de Turkse vrouw vertegenwoordigde in het “racismeproces van de eeuw,” werd aan de kant geschoven omdat hij durfde stellen dat racisme niet het enige belangrijke motief was voor de daden van Hans van Temsche. Meester Vic Van Aelst liet via de media weten zich niet voor de kar van hogere machten te willen laten spannen en is ervan overtuigd dat indien dit proces in een andere stad was gevoerd, hij zelfs dit gesprek met de media nooit gevoerd zou hebben. Gezien het hoge aantal allochtone klanten van meester Aelst, valt de verdenking van racisme weg. Kan iemand me eens uitleggen waarom een advocaat met grondige ervaring met assisenzaken, blijkbaar niet mag zeggen wat zijn deskundige mening is? Omdat dit oordeel ingaat tegen wat er vanuit een links kader gezegd en gedacht moet worden? Dat is niets meer en minder dan een linkse dictatuur.
Dit probleem van onvrijheid van denken, mening en onderzoek begint al bij de basis. Welzijnwerkers zijn getraind om vanuit het verplichte kader waar te nemen en wie afwijkt hiervan is verdacht. Daarvan heb ik voorbeelden genoeg meegemaakt aan vergadertafels en bijeenkomsten. Als Wim wel wordt aangenomen en Mohammed niet is dit de schuld van een ontoegankelijke, racistische samenleving.
Dat er mogelijk gewoon verschil is in opleiding, taal, presentatie als kandidaat, vaardigheden op allerlei gebied mag zelfs niet overwogen, laat staan uitgesproken worden. Nergens gaat aandacht naar falende opvoedingsstrategie binnen gezinnen waar opvoeding nauwelijks meer inhoudt dan primaire zorg, liefdeloze huwelijken die vanwege economische redenen gesloten worden en tot massale migratie leiden zonder wil tot integratie binnen een samenleving die als de vijand wordt gezien, en nog minder naar de belemmeringen die het sterke behoud van etnische identiteit meebrengt als er onvoldoende aandacht is voor de verwachtingen die de samenleving aan ieder individu stelt, ongeacht herkomst.
Als binnen bedrijven het weren van allochtonen schering en inslag is, komt dit mogelijk omdat groepen onvoldoende beantwoorden aan verwachtingen van werkgevers. Racisme heeft daar mogelijk niets mee te maken! Wat nu gebeurt is een belediging voor iedere Belg die geen kleurtje heeft. Kif Kif lijkt zo langzamerhand op de Spaanse inquisitie, compleet met zwarte lijsten, wegnemen van rechten, discriminatie betreffende het wel of niet toekennen van overheidscontracten. Over de harde realiteit, waarbij steeds groter wordende doelgroepen niet beantwoorden aan minimale eisen die bedrijven aan iedere werknemer stellen, en de verwevenheid tussen dit gegeven en cultureel levensbeschouwelijke achtergrond tot bij de derde generatie, wordt zelfs geen onderzoek gevoerd, laat staan dat die overweging maar ergens binnen het maatschappelijk debat in de media aan de orde komt. Als blijk van onafhankelijke en kritische journalistiek kan dit tellen.