Mustafa Kemal Ataturk: Een maniak, psychopaat, en massamoordenaar

[Pilgrim]

Mustafa Kemal Ataturk: Een maniak, psychopaat, en massamoordenaar

Posted on april 30, 2016 by Fubar


Mustafa Kemal Ataturk: Een maniak, psychopaat en kindermoordenaar.

Ataturk, de stichter van het ‘moderne’ Turkije, wordt verheerlijkt door velen. Wat de meeste mensen niet weten, is dat Ataturk een massamoordenaar was, een antisemiet en genocidale maniak. Hij was verantwoordelijk voor de slachting van 120.000 Koerdische(1) burgers, meest vrouwen en kinderen, omdat die makkelijke doelen waren voor het Turkse leger.

Ataturk was een massamoordenaar. Hij beval en en hield toezicht op de massaslachting van meer dan 120.000 Koerdische burgers tijdens de slachtingen van Zilan en de Dersim slachtpartijen.

Turkse soldaten en Koerdische vrouwen en kinderen in Dersim tijdens de slachting. De vrouwen en kinderen werden kort nadat deze foto genomen werd geëxecuteerd, zoals bevolen door Ataturk:



Slachting van Koerden, let op de Turkse soldaat op de achtergrond:



Mustafa Kemal Ataturk, de genocidale maniak, bezoekt de regio tijdens de massamoord:



Mustafa Kemal Ataturk bezocht zelf de regio tijdens de genocide.

Ismet Inonu was de Turkse generaal die toezicht hield op de Zilan en Dersim genocides. Hij werd gekozen tot premier van Turkije ná de genocide op deze onschuldige Koerdische burgers, wat een boel zegt over de Turken. Dat zou zijn alsof de Duitsers Adolf Hitler kiezen nadat ze er achter waren gekomen dat die 6 miljoen Joden vermoord had. Kun je het je voorstellen?

Dit is een quote van Ismet Inonu, een sentiment dat gestart/creëerd werd door Ataturk, zijn baas, over Zilan genocide:

Op 31 augustus 1930, publiceerde de ‘Daily Millyet’ de verklaring van de Turkse eerste minister Ismet Inonu: “Alleen de Turkse natie heeft het recht etnische en raciale rechten op te eisen in dit land. Ieder ander element heeft dat recht niet. Er bestaan Oost-Turken die bedrogen werden door ongefundeerde propaganda en daardoor de weg kwijt raakten.”

Met Oost-Turken refereert hij aan de Koerden. Het was namelijk Ataturk die de term ‘Berg-Turken’ bedacht had om de Koerden te omschrijven. Ataturk was degene die de campagne startte van de-Koerdificatie van alles en het ontkennen Koerdische rechten.

Ataturk had besloten om een volledig homogene natie te creëren ontworpen door een almachtige staat. Daarom promootte hij het idee dat alle overblijfselen van de Ottomanen in feite Turken waren, en dat het de taak van de staat was om iedereen dat te onderwijzen. Zijn motto “Hoe blij is degene die zegt ‘Ik ben een Turk’,” werd ingebeiteld op elk openbaar gebouw en zelfs bergtoppen, om het publiek te gidsen. De generaals van de staatsgreep in 1980 – en die openlijk de Koerden ‘Berg-Turken’ noemden – waren slechts Ataturks loyale volgers.

Iedereen die Ataturk steunt of verheerlijkt is niets anders dan een racist, een fascist, en een supporter van genocide.

Koerdische kinderen zijn tot op de dag van vandaag verplicht om te zeggen voor de klas start: “Hoe blij is degene die zegt ‘Ik ben een Turk”.

Vertaling: Fubar

Originele artikel: http://www.liveleak.com/view?i=866_1424615880

1 – En de Grieken: https://fubar.mobi/2016/04/25/mustafa-k ... -genocide/

2 – En de Armeniërs: https://fubar.mobi/2016/04/27/ataturk-m ... -genocide/

3 – Meer over Ataturk: https://fubar.mobi/category/ataturk/

https://fenixx.org/2016/04/30/mustafa-k ... oordenaar/

[Ali Yas]

Net als Hitler met de Germanen deed wist Kemal de Turkse identiteit als iets unieks en positiefs voor te stellen, waar al het andere uiteraard voor moest wijken. Dit is narcisme op nationale schaal.

[Pilgrim]

Dat doen volgens mij alle nationalisten.

[Ali Yas]

Dat doen volgens mij alle nationalisten.

Nou ho wacht, dat hoeft ook weer niet. Je kunt ook gewoon vinden dat een natie het beste zichzelf kan besturen, zonder tegelijk te vinden dat andere naties daarbij benadeeld moeten worden.

[sjun]

Toch jammer dat het nu al breed aan het licht komt, graag had ik Mustafa Kemal nog even gebruikt om Turkse discussieerders eens kritisch over islam te laten nadenken. Nu moet ik een ander aanknopingspunt gaan verzinnen. Gelukkig staan er al wel wat meer open voor de suggestie dat Erdogan een megalomane islamist is waar Mustafa Kemal in zijn tijd wel raad mee zou hebben geweten en die Turkije nog eens in een door hem begonnen oorlog met haar buren stort.

[mercator]

Ataturk was alleszins geen moslim. Mij lijkt dat artikel geschreven te zijn door een Erdogan verheerlijker.

[Pilgrim]

Hitler, Ataturk, en de Duits-Turkse relaties

Posted on mei 4, 2016 by Fubar



(Door: Edward Kanterian oktober 30, 2015. Vertaling: Fubar.)

Een interview met Stefan Ihrig

Special for the Armenian Weekly

Het volgende interview met Stefan Ihrig, auteur van Justifying Genocide: Duitsland en de Armeniërs van Bismarck tot Hitler (publicatie in december 2015), werd gehouden door Edward Kanterian, Senior Lecturer in Philosophy at the University of Kent. Ihrig is the Polonsky Fellow at the Van Leer Jerusalem Institute.

***

Edward Kanterian —Mr. Ihrig, we weten dat Mussolini een belangrijk rolmodel voor Hitler was. Maar het is veel minder bekend dat Kemal Ataturk, de stichter van de moderne Turkse Republiek, een andere grote inspiratiebron was voor Hitler. U heeft recentelijk een boek gepubliceerd dat dit onderzoekt. Waarom was Hitler geïnteresseerd in Ataturk?

Stefan Ihrig —Het gaat allemaal terug naar de vroege jaren twintig. Duitsland was nog in schok dat het de oorlog verloren had, en zuchtte onder een bestraffend vredesverdrag dat opgelegd was door de geallieerden. In een stemming van nationale depressie, begonnen er zich in Anatolië gebeurtenissen af te spelen die de dromen en verlangens van Duitse nationalisten aanwakkerden. Onder Mustafa Kemal [Atatürk] boden de Turken weerstand tegen hun eigen “Turkse Versailles” – het Verdrag van Sèvres. (1) Ze namen het op tegen de geallieerden en het Griekse leger en trotseerden zelfs hun eigen regering in Constantinopel. Wat plaatsvond in Anatolië was als een nationalistische droom-die-werkelijkheid-werd voor velen in Duitsland. Duitse nationalisten en de nazi’s in het bijzonder, dachten dat Duitsland zou moeten kopiëren wat de Kemalisten aan het doen waren. Hitler was zeer geïnspireerd door Ataturk en het idee van de “Ankara regering” bij zijn poging om een alternatieve regering op te zetten in München met zijn Bierkelder Putsch van 1923. Terugkijkend, in 1933, noemde hij Ataturk en de Kemalisten zijn “stralende ster” in de duisternis van de jaren twintig. De nazi’s en Hitler, in politieke zin, zijn opgegroeid met Turkije en Ataturk. Het was een fascinatie die niet weg wilde gaan en transformeerde tot iets van een cult in het Derde Rijk.

E.K. —Dus de belangrijkste aantrekkingskracht was dat Ataturk zich verzet had tegen de geallieerden?

S.I. —Ja, verzet tegen de geallieerden en een herziening van het Parijse Vredesverdrag fascineerde de nazi’s. Maar dat was niet alles. Er was ook het feit dat Turkije zichzelf “verlost” had van de meeste van zijn minderheden, eerst de Armeniërs tijdens de Eerste Wereldoorlog, en daarna de meeste Grieken bij de bevolkingsuitwisseling in het Verdrag van Lausanne. En als laatste was, voor de nazi’s, wat er gebeurde in de twintiger en dertiger jaren in Turkije een succesvolle herstructurering en reconstructie van het land langs nationalistische/raciale lijnen. Voor hen was het een voorbeeld van wat een pure nationale staat kon bereiken onder een sterke leider.

E.K. —Het Turkije dat zichzelf “verlost” had van de Armeniërs was natuurlijk het Turkije van de Jong-Turken, wier regime eindigde in 1918 en waarin Ataturk slechts een bescheiden rol gespeeld had. Besloeg de fascinatie van de nazi’s ook de Jong-Turken? Waarschijnlijk waren ze aangetrokken tot én de Jong-Turken én Ataturk’s Turkocentrische opvatting van de Turkse staat, die de multi-etnische staat uitsloot zoals die tot dan toe bestaan had in het Ottomaanse Rijk? Is er een directe link tussen de demografische en uitsluitende politiek van Ataturk en die van de nazi’s?



S.I. —De Jong-Turken waren niet erg belangrijk voor de nazi’s. Maar “etnische zuivering” en de Armeense Genocide voor de Onafhankelijkheids Oorlog was, voor de nazi’s, een belangrijke voorwaarde voor het succes van Ataturk in die oorlog. En de uitwijzing van de Grieken was een tweede voorwaarde, uit het oogpunt van de nazi’s, voor het verdere succes van de heropbouw van Turkije langs nationale lijnen. Beiden waren voor de nazi’s zoiets als een “package deal”. Wat belangrijk voor hen was, was dat de etnische minderheden – die zij en andere Duitse nationalisten beschouwden als “net als de Joden” – weg waren. Vanuit het gezichtspunt van de nazi’s op het Nieuwe Turkije, zou dit alles niet mogelijk geweest zijn als Turkije zichzelf niet “verlost” had van zijn minderheden. Op deze manier, konden de nazi’s en andere Duitse nationalisten Ataturk’s Nieuwe Turkije afschilderen als een soort van ‘test-case’ voor grootschalige etno-raciale reconstructie. Een ‘test-case’ die wat hen betreft de kracht toonde van zo’n nieuwe nationale staat vrij van minderheden; een ‘test-case’ die niet alleen hun eigen geloof herbevestigde in de kracht van etnisch-gezuiverde staten, maar ook verschillende wegen toonde hoe dit te bewerkstelligen.

E.K. —Tot op welke hoogte was de Kemalistische staatsideologie een inspiratiebron voor de nazi’s? Waarschijnlijk negeerden ze het feit dat Ataturk beoogde om een republiek op te bouwen waarin het parlement, dat het volk vertegenwoordigde, het belangrijkste machtsorgaan was? (2)

S.I. —De nazi visie op Ataturk’s Nieuwe Turkije was een hoogst selectieve. Bijna alles wat strijdig was met de nazi-idealen of doelen werd gedownplayed of genegeerd. De emancipatie van vrouwen was zoiets (3); het werd zijdelings genoemd, maar niet noterenswaardig geacht. Ataturk’s vreedzame buitenlandse agenda werd met opzet verkeerd begrepen. (4) Wanneer het gaat over de wijze van regeren van Ataturk, zagen de nazi’s een sterke leider die regeerde middels een eenpartijsysteem (net als wij hebben tegenwoordig, ghe), wat volgens hun het enige levensvatbare alternatief was vergeleken met de decadente Westerse democratie.

E.K. —Wat was de houding van de nazi’s ten opzichte van de “Armeense Kwestie” in Turkije?

S.I. —In de nazi discussie over de Turkse Onafhankelijkheids Oorlog speelden de Armeniërs geen grote rol. Nogmaals, de nazi’s hadden hun eigen visie op Ataturk’s heerschappij en tijd. Wat het belangrijkste was voor hen, was het Turkije na 1923 (Verdrag van Lausanne), dat ze afschilderden als een of ander mono-etnisch paradijs. Ze weigerden simpelweg om enige andere overblijvende minderheden te zien, zoals de Koerden, bijvoorbeeld, en de conflicten die nog bestonden binnen de Turkse staat. Wat de Armeniërs zo belangrijk maakte voor de Duitsers, aan de andere kant, voor wat betreft Ataturk’s Nieuwe Turkije, was de specifieke Duitse traditie om hen als de Joden van de Oriënt te beschouwen.

E.K. —Kun je wat voorbeelden geven van hoe de Armeniërs gezien werden als “de Joden van de Oriënt” in het Duitse debat? Was dit iets dat alleen na de Eerste Wereldoorlog plaatsvond of al daarvoor?

S.I. —Deze Duitse traditie vindt zijn oorsprong in de late 19e eeuw. Rond dezelfde tijd dat het moderne racistische antisemitisme terrein won, werd een beeld van de Armeniërs als raciaal soortgelijk of gelijkwaardig aan de Joden van Centraal-Europa, zoals geportretteerd in het anti-semitische vertoog, naar voren gebracht. De Armeniërs werden typisch beschreven als uitbuitende handelaren die parasiteerden op de vriendelijke en hardwerkende Turkse bevolking. Deze voorstelling richtte zich voornamelijk op het vermeende parasiterende, verraderlijke, en niet-productieve gedrag van de Armeniërs. Dat Armeniërs allerlei ambachten en beroepen uitoefenden – velen waren, bijvoorbeeld, boer – werd simpelweg genegeerd in deze verhalen. In de alsmaar meer racistische literatuur van de late 19e eeuw tot in de dertiger jaren, werden de Armeniërs neergezet als een vader- of zuster-ras van de Joden. Vaak werden zij omschreven als “nog erger dan de Joden.” Dit geeft natuurlijk een bijzondere Duitse achtergrond aan de kijk op de gebeurtenissen van 1915/16 die zeer angstaanjagend is, gezien het verdere verloop van de Duitse geschiedenis.

E.K. —Dat brengt ons bij je nieuwe boek, dat je net af hebt, Justifying Genocide, dat later dit jaar gepubliceerd zal worden door Harvard University Press. Hoe kwam je er toe om dit boek te schrijven?

S.I. —Toen ik mijn onderzoek deed naar de nazi’s en Turkije, stuitte ik op een grote discussie over de Armeense Genocide. Deze discussie vond plaats in de vroege jaren twintig en is vandaag de dag compleet vergeten. Toch, was het één van de grootste genocide debatten van de twintigste eeuw. Het was werkelijk een ‘genocide debat’, want het ging om de intentie en de reikwijdte van de “vernietiging van een natie”. Ik heb geprobeerd dit debat te reconstrueren en uit te vinden waarom het zo lang duurde. Je moet je een 4,5 jaar lang durend debat voorstellen inclusief de eerste na-oorlogse discussies over wat er gebeurd was, de verhitte ontvangst van de publicatie van documenten van Buitenlandse Zaken over de Armeense Genocide al in 1919, en een sterk gepolariseerde discussie tussen hen die veroordeelden wat er gebeurd was als een “volkerenmoord”, en anderen die dit ontkenden.

Ik wilde zien waar alle valse bouwstenen die in deze discussie gebruikt werden vandaan kwamen, en daarom heb ik de Duitse relatie met de Ottomaanse Armeniërs vanaf 1870 onderzocht. En het blijkt dat al sinds de tijd van Bismarck de Armeniërs een zeer cynische rol in de Duitse buitenlandse politiek toebedeeld was: Ze werden regelmatig uitverkocht met de bedoeling dat Duitsland politiek voordeel zou behalen en een gunstige positie in het Ottomaanse Rijk. Deze voortdurende uitverkoop van een ander Christelijk volk leidde tot Duitse debatten waarin de massamoord gerechtvaardigd werd al zo vroeg als in de jaren 1890, culminerend in de propaganda tijdens de Eerste Wereldoorlog en ook tot de schokkende rechtvaardigings-essays tijdens het debat in de vroege jaren twintig.

E.K. —Hitler’s retorische vraag “Wie, uiteindelijk, spreekt er vandaag de dag nog over de uitroeiing van de Armeniërs?” gesteld in augustus 1939, voorafgaand aan de uitroeiingsoorlog die op het punt stond om te beginnen in het Oosten (van Europa), is beroemd. Dit suggereert dat Hitler op zijn minst geïnspireerd was door de Armeense Genocide. In je nieuwe boek probeer je aan te tonen dat de Holocaust en de Armeense Genocide inderdaad veel meer verbonden waren dan voorheen werd aangenomen. Hoe precies?

S.I. —Het voortdurende debat over de erkenning en ontkenning heeft de Armeense Genocide bijna een eeuw in een gijzelingssituatie gehouden, en heeft er ook toe geleid dat het vaak slechts een marginale voetnoot in de bredere Europese en wereldgeschiedenis is in onze verslagen en analyses van die tijd. Toch was het immens belangrijk toentertijd, ook, en misschien wel in het bijzonder in Duitsland. Niet alleen was Duitsland er nauw mee verbonden als staat en bondgenoot van het Ottomaanse Rijk, maar ook veel Duitse onderdanen waren dat zoals diplomaten, officieren, en soldaten.(5) Het feit dat het Ottomaanse Rijk al voor 1915 zoveel aandacht kreeg in het Duitse publieke en politieke domein verbond Duitsland ook nauwer aan de Armeense genocide. En tenslotte brengt het grote Duitse genocide debat van de vroege jaren twintig de hele zaak binnen slechts een decennium van Hitler’s machtsgreep. De Armeense Genocide was zowel chronologisch als geografisch gesproken veel dichterbij Duitsland en het Derde Rijk dan meestal wordt beweerd; mijn boek illustreert dat op vele manieren.

E.K. —Er zijn niet veel Duitse historici die de Armeense Genocide hebben onderzocht. Wat zou daar de reden voor kunnen zijn?

S.I. —Het onderwerp blijft geplaagd worden door moeilijkheden en mogelijke valkuilen. Als je een historicus bent die zich bezighoudt met Turkse en Ottomaanse geschiedenis, dan wil je niet precies die mensen beledigen die je nodig hebt om toegang te krijgen tot je bronnen. Een andere reden is dat veel Duits bronmateriaal uit de militaire archieven verloren gegaan is tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dan is er de verdenking dat bredere discussie van de Armeense Genocide misbruikt zou kunnen worden om de Shoah te relativeren. En tenslotte, heeft de officiële Turkse ontkenningscampagne de blijvende indruk gewekt of heeft in ieder geval de verwarring gezaaid die suggereert dat het onderwerp te moeilijk is en te onbenaderbaar. Hoe dan ook, de afgelopen jaren hebben velen aan de Duitse kant zich er mee bezig gehouden, en hebben ons voorzien van nieuwe studies van specifieke aspecten en nieuwe verhaallijnen. Ik ben er van overtuigd dat we binnenkort een kritieke massa zullen bereiken die zal leiden tot een bredere re-evaluatie van de Armeense Genocide in Duitsland, Europa, en de wereldgeschiedenis.

Originele artikel: http://armenianweekly.com/2015/10/30/hitler-ataturk/

1 – Zie voor kaart Sèvres en Lausanne onderaan: https://fubar.mobi/2016/04/24/de-armeen ... n-kaarten/

2- Dat is simpelweg niet waar. Ataturk was verre van democratisch, zo is die slechts eenmaal ‘democratisch’ verkozen: https://fubar.mobi/2016/04/26/ataturk-d ... atorschap/

3 – Ja, Ataturk was geweldig met de emancipatie van vrouwen. Tot het zijn eigen vrouw betrof, toen herstelde die snel de islamitische wetgeving: https://fubar.mobi/2016/04/29/ataturk-o ... w-en-meer/

4 – Oorlog met alle geallieerden is niet echt een vreedzame buitenlandse politiek. En de voortdurende druk die Ataturk uitoefende op de geallieerden (na Lausanne) om stukjes Irak, Syrië en Libanon af te staan kan ook moeilijk als vreedzaam omschreven worden.

5 – Het Ottomaanse leger werd al opgeleid, getraind en bewapend door Duitsland vanaf eind 1860.

Meer in de serie over Ataturk: https://fubar.mobi/category/ataturk/



https://fenixx.org/2016/05/04/hitler-at ... -relaties/