Belangrijke informatie, enige herkenbare vergelijking zou zogezegd zuiver toeval moeten zijn?
De ware aard van de islam. Tragische longread over een Marokkaans dorp.
Ali Lahrouchi leefde in een dorp in het maanlandschap van zuidoostelijk Marokko. Hij is een berber. De islam is voor hem de ideologie die met de Arabieren kwam. Met deze ideologie werden de berbers onderdrukt. Toen de Arabieren naar zijn dorp kwamen, vluchtten de Joden. En met de islam kwam de tirannie. Ali Lahrouchi, nu een Nederlander die tevergeefs probeerde van zijn Marokkaanse nationaliteit probeerde af te komen, over de islam, de geschiedenis, zijn dorp en zijn ouders die nooit naar de moskee gingen en nooit Arabisch leerden. Een lange, persoonlijke getuigenis over de ware aard van de islam.
Door gastauteur Ali Lahrouchi
De islam valt alleen te doorgronden als je de geschiedenis ervan kent. De joodse stammen vluchtten naar de Hijaz in het Arabisch schiereiland, in de nasleep van de Romeinse Joodse oorlogen. Ze maakten daar hun eigen wapens. Ook deden ze er aan landbouw; het planten van palmen, het verbouwen van graan. Zo werd de stad welvarend.
De profeet Mohamed vluchtte volgens de overlevering op 1 september 662 van Mekka naar Yathrieb. Hij vroeg de Joden om met hem in vrede samen te leven. De leider van de Joden ging akkoord. Mohammed deed zich toen voor als een eenvoudige gelovige moslim, die zich tolerant opstelde ten opzichte van Joden en andere niet-moslims.
Het aantal moslims in Yathrieb groeide in vijf jaar sterk. Op het vijfde jaar begonnen ze de Joden verplichtingen op te leggen. De bewoners gaven er maar aan toe omdat ze geen oorlog met de moslims wilden. Maar dat zou hen niet helpen. Op een bepaald moment gaf moslimleider Saad bin Mouaad opdracht alle joodse mannen te onthoofden. De joodse vrouwen werden seksslavinnen en ook de kinderen werden slaven, soms sekslaven, om te voldoen aan de pedofiele behoeften van de moslimmannen. Vrouwen en kinderen werden van elkaar geschieden. De profeet Mohammed gaf zijn goedkeuring.
Wat is eigenlijk nog het verschil tussen wat Mohammed aanrichtte en wat Adolf Hitler de Joden aandeed? Stel je voor dat vele generaties Mein Kampf moesten lezen. Dan zou Hitler net zo’n profeet zijn geworden als Mohammed.
De Salafisten zijn duidelijk. Het zijn openlijke terroristen. Ze laten de islam zien zoals die is. De traditionele moslims zijn hypocrieten. Die willen de echte islam alleen laten gelden binnen de eigen kring en naar buiten liegen ze over de ware aard van de islam. Ze doen alsof de islam staat voor tolerantie, vrijheid, liefde, behulpzaamheid. Het werkelijke gezicht van de islam is haat, geweld, terreur, wraak, overvallen, aanvallen, moord, onthoofdingen, verkrachtingen, slavernij, onrechtvaardigheid, ongelijkheid tussen de armen en de rijken, vrouwen en mannen en kinderen. De traditionele moslims doen alsof ze niets te maken hebben met de salafisten. Maar ze hebben allebei dezelfde vijand: de ongelovigen. Wanneer het anders zou zijn, hadden de traditionele moslims er wel voor gezorgd dat de islam veranderd werd. Maar dat mag niet. Want iedere moslim gelooft wat in de koran staat, in sourat alhajar 99: ‘We zijn gezonden om de koran te beschermen.’ Dus niemand mag iets veranderen aan de koran. Ook al is het een sterk verouderd boek. Veel moslims zien de rode draad in de islam niet. Ze discussiëren in de wetscholen, zoals Hanafiten Aboe Hanifa, Shafeiten Al- Shafei, Malekieten Ibn Malek, Ouahabiten Ouahabi net als in de wetscholen in de eerste eeuwen na de dood van Mohamed. Ook toen schreven islamitische geleerden op basis van de koran en de overleveringen boeken vol over wat wel en niet mocht. Doordat de geleerden in die klassieke periode niet allemaal de beschikking hadden over betrouwbare bronnen, bestaan er tussen de wetscholen veel verschillen.
Het gaat dus niet over de verschillen tussen de traditionele moslims en de salafisten. Alle moslims zijn horigen van dezelfde ideologie. Alle moslims willen nog net zo achter Mohammed aanlopen als meer dan veertien eeuwen geleden. Waanzin natuurlijk.
De Arabieren zijn eigenlijk de allochtonen van Marokko en van heel Noord Afrika. De berbers zijn de oorspronkelijke bevolking. Maar de Arabieren hebben zich niet geïntegreerd. Ze hebben de berbers gedwongen afstand te nemen van hun identiteit. De Arabische taal en de islam zijn met geweld opgelegd. Zo zijn de berbers vreemdelingen in eigen land geworden. Veel berbers kennen hun eigen geschiedenis niet meer.
Als ik terugkijk naar mijn geboortedorp, Toulal, in het zuidoosten van Marokko, zie ik daar in het klein de realiteit van de islam terug. Daar woonden ook Arabische families, die zichzelf als een beter ras zagen, namelijk als de afstammelingen van Mohammed. Ze gebruiken het Arabisch en de islam om de oorspronkelijke berberbevolking te bestelen, misbruiken, beledigen en kleineren.
De Arabieren, de Ait Moulay Almaadi, beweerden dat door hun gebeden de bronnen nooit zouden uitdrogen. Daarom vonden ze dat ze het recht hadden om bij alle boeren één procent van de oogst op te eisen. Trots verkondigden ze dat ze naar het dorp waren gekomen om de berbers de weg naar Allah en het paradijs te wijzen. En in de moskee mocht alleen Arabisch gesproken worden.
Het Arabisch is voor de islam allesbepalend. Een moslim krijgt punten bij het doen van een gebed, bij het vasten en bij een goede daad. Dat heet hasanaat. Op de dag des oordeels worden de goede daden van ieder individu op een weegschaal gelegd en gewogen tegen zijn zonden. Valt het saldo positief uit, dan ga je naar het paradijs. Is het negatief, dan wacht het vagevuur.
Hoewel je voor bijna iedere goede daad wel punten kunt scoren, levert alleen het lezen van de koran echt serieuze hoeveelheden punten op: voor elke letter krijg je er tien. De fateha, de korte openingssoera, is al goed voor 1410 punten. Het precieze aantal hasanaat per soera kun je uitrekenen op internet aan de hand van een zogenoemde hasanaatcalculator. Maar je krijgt deze punten alleen voor het lezen van Arabische letters. Het lezen van een vertaling levert niets op. De strijd om een plekje in het paradijs, is dus ‘niet helemaal eerlijk’, zoals de Maarten Zeegers schrijft in zijn boek Ik was een van hen.
De Arabieren zeggen dat ze de berbers van de duisternis naar het licht willen drijven. Maar in het jaar 662 was het in de jaartelling van de berbers al 1572. En dat was nog maar het eerste jaar van de moslims. Dus toen de moslims zich in het duister bevonden, waren de berbers al in het licht.
Veel berbers zijn niet vergeten dat ze werden gekolonialiseerd door de Arabieren. Daarom weigeren ze hun kinderen Arabische namen te geven, ook al wordt dat door de autoriteiten geëist. Onder berbers vind je daarom verkleinnamen van Mohammed, zoals Moha en Moh. De berbers leefden eeuwenlang geïsoleerd van de rest van de wereld, en vochten tegen de dood en de armoede. Ze leefden van niks. Bijvoorbeeld van brood en olijfolie, en droog fruit zoals abrikoos , vijgen allaft, granaatappel, olijven. En soms honing, voor wie het had. Het isolement werd veroorzaakt door het dictatoriale regime van de Alaouiten. Er bestond geen onderscheid tussen het Franse protectoraat en het koloniale Alaouiten regime. Beter nog: Onder het Franse protectoraat was het leven veel beter.
In het jaar 1958, toen het Franse protectoraat werd opgeheven, kwamen veel berbers in opstand tegen het Alaoiut regime in het Zuidoosten. De held van de opstand was de gouverneur Addi Oubihi Ait Rhou uit het dorp Kerrandou. Hij zette een militaire operatie op vanuit de provincie Igrem n Souk, om het land van Errachidia tot Rabat in te nemen en zo de macht van de Alouiten te beëindigen. Later werd dit in de officiële geschiedenis onder geschoffeld.
Het klimaat in het Zuidoosten is hard: koude winters en hete droge zomers met harde wind. Onder die omstandigheden, en door het isolement, hebben de berbers hun cultuur kunnen bewaren. De mensen zijn er aardig, naïef bijna. Nog altijd is het Zuidoosten ruig en ontoegankelijk, omsloten door een gebergte in zuidoostelijke richting, het Igrem n Souk, de vroegere naam van de provincie Errachidia. Je kunt daar op de radio nauwelijks verbinding krijgen met Cassablanca, wel met Algerije en met de Polizario van de Sahara.
Mijn vader, die geen Arabisch sprak, vroeg me om de monologen van koning Hassan II in het berbers te vertalen. Elke keer als hoorde dat Hassan II ging spreken, riep hij: ‘Kom snel ! vertel me wat die ezel nu weer over de voedselprijzen gaat zeggen!’ Maar ik vond dat lastig. Hassan II sprak een ander soort Arabisch, niet het Marokkaanse dialect, dus het was voor mij moeilijk te verstaan. Zoals voor de meerderheid van de berbers.
De namen van de wijken van mijn dorp Toulal dragen nog steeds de namen van de joden die jarenlang in het dorp woonden. Zoals Ait Oussal, Ait Yahya Ou Khalifa, Tamzilt, Saaid Allah, Ait Fergaan, Shaab. De Joden waren de Fourgerents, de ijzermakers. Het berberwoord Tamzilt betekent ‘ijzervrouw.’ De Joden maakten deel uit van de berbermaatschappij. Er is nooit strijd geweest tussen de Joden en de berbers. Maar anders dan de Arabieren hebben de berbers zich daar nooit op laten voorstaan. Toen de Arabieren in het dorp kwamen, verdwenen de Joden. Het enige wat er nog over is, is het graf van rabbijn Ytzh’ak Abihssira. Zijn dood, op 14 februari 1912, wordt nog steeds herdacht door zijn aanhangers, tussen 20 januari en 15 februari. De vraag is: Waarom verdwijnen de Joden onmiddellijk als de Arabische moslims er aan komen? Het is een feit dat alles verandert in chaos als de Arabieren komen.
Rabha Moha was een klein berbervrouwtje, anderhalve meter lang. Ze had haar eigen huisje, haar eigen stukje grond, haar eigen dieren. Ze had alleen een ezel. Alles geërfd. Op een dag kwam een vreemdeling in het dorp, een man van een jaar of vijftig. Hij vroeg meteen of er een moskee in het dorp was om te bidden. Ja, die was er, maar die stond al heel lang leeg. De moskeeën werden alleen gebruikt tijdens ramadan.
De meeste bewoners in het dorp zijn berbers die geen Arabisch spreken. Ze gebruikten de moskee alleen om te douchen. Ik had zelf de moskee van mijn wijk Mechtak gebruikt om te douchen en te wassen. Mijn grote hond Pitschaar had nog in de moskee met een vos gevochten. Door dat gevecht waren de kleden in de moskee rood gekleurd door het bloed van de dieren.
Op een dag kwam er een vreemdeling in ons dorp. Hij had niks bij zich, behalve zijn eigen afgeragde kleren en een waterflesje, dat je ook ziet bij militairen. Dat flesje heet in het berbers Talbidout. De mensen in de dorp hadden hem gastvrij ontvangen. Hij stelde zich aan iedereen voor als een afstammeling van Mohammed. Hij zei dat hij Sidi Haddou heette. Omdat hij niet zijn achternaam had genoemd, noemden de berbers hem achter zijn rug om Sidi Haddou Talbidout. Als gast in de dorp werd hij bij iedereen uitgenodigd. Zo kwam hij erachter dat er in de dorp een alleenstaande berbervrouw woonde, met een eigen vermogen. Hij is toen met haar getrouwd, ook al wist hij dat ze geen kinderen meer kon krijgen. Hij vertelde haar dat hij ook alleenstaand was. Hij had alleen een aangenomen zoon, Moulay Abdul Kabir. Dat was de zoon van zijn overleden broer.
Arabieren mogen niet met berbervrouwen trouwen, alleen als ze er geldelijk belang bij hebben. Berbermannen mogen nooit met Arabische vrouwen trouwen. En al helemaal niet met zwarte mannen. Dan kan zo’n Arabische vrouw nog beter alleenstaand blijven. Ze hebben liever dat hun vrouwen hun hele leven alleenstaand blijven dan dat ze met berbers of met zwarte mannen trouwen. Hun eer gaat hen boven alles. Daarom oogsten ze alleen maar haat.
De berbervrouw Rabha Moha vertelde aan iedereen trots dat haar man een familielid heeft dat Moulay Abdul Kabir heette. Zonder dat zij hem ooit gezien had. Jarenlang stak Sidi Haddou Talbidout zijn hand uit naar de berbers, die dan moesten buigen en zijn hand kussen. Mijn vader wilde niets te maken hebben met de Arabieren van de dorp. Zijn beste vrienden waren de berbers en de zwarten. Ik was nog een puber. Ik moest ongeveer twaalf jaar zijn geweest. Ik was de eerste jongen die de hand van Sidi Haddou Talbidout weigerde te kussen en voor hem te buigen, ook als hij zijn hand bijna bij mijn mond deed. Hij werd woedend en ging zich bij mijn vader beklagen. Maar mijn vader antwoordde dat zijn eigen zoon hem ook niet de hand hoefde te kussen. Waarom dan wel zijn hand? De volgende generatie berbers zou niet meer de hand van Arabieren kussen.
De huizen van de berbers hadden geen slot. Ze sloten de deuren alleen met een steen, om de honden en de katten buiten te houden. Berbers hadden ook niets met de overheid te schaften. Ze losten hun problemen wel in onderling overleg op. Op een dag kwam ik uit ons huis naar buiten. Naast de muur van onze buurman stond een blauwe auto. Ik had niet veel auto’s gezien. Daardoor wist ik ook niet wat het merk was. Maar mijn neef Addi Oulhou wist al dat het een Renault 12 was. Hij wist ook van Rabha Moha dat de auto van Moulay Abdul Kabir was, zoals zij hem noemde. Hij was leraar aan een basisschool in de stad Meknes geworden. Nu kwam hij voor de eerste keer bij zijn oom Sidi Haddou Talbidout op bezoek. Rabha Moha was daar trots op. Daarom had ze het aan bijna iedereen in het dorp laten horen.
De gezondheid van Rabha Moha ging achteruit. Zij was een hardwerkende vrouw. Ze sprak met mannen, zoals alle berbervrouwen, voor wie mannen en vrouwen gelijk zijn.
Moulay Abdul Kabir had er in Meknes alles aan gedaan om bij de tent van koning Hassan II te komen. Het was hem gelukt. De tante van de koning, Moulay Abdelkabir, had hem geholpen. Binnen korte tijd zou hij door Hassan II tot minister van Islamitische Zaken worden gepromoveerd. Hoe kon een leraar van een basisschool nu ineens minister worden? Dat is eenvoudig. Als je in Marokko leeft, kun je alles worden; van moordenaar tot minister. Zijn eerste daad als minister van Islamitische Zaken was zijn opdracht aan de kaid van Gourramma, Abbadi Ali, hoofd van Gourramma, om per direct de scheiding van Rabha Moha en Sidi Haddou Talbidout te regelen. Daarna heeft hij in de stad Fez een villa en een jong meisje als vrouw geregeld voor zijn oom Sidi Haddou Talbidout. Rabha Moha was na deze tragische gebeurtenis overleden. Het kan zijn dat door de plotselinge pijn haar hart stopte. Een jaar na haar dood stuurde de bejaarde Sidi Haddou Talbidout iemand naar het dorp om alles wat Rabha Moha had achter gelaten te verkopen. Niet dat hij daartoe het recht had. Maar ja, wie durft er in Marokko in discussie te gaan met iemand die een minister achter zich heeft staan?
Sidi Haddou Talbidout is overleden. Maar de fraudeur en carrierist Moulay Abdul Kabir is advocaat en professor geworden. Negentien jaar lang was hij minister van Awqaf en Islamitische Zaken.
Hij was degene die de toesprak gaf waarin Mohammed 6 werd aangekondigd als de opvolger van Hassan II. Hij is nu directeur-generaal financiën van Jeruzalem als hoofdstad van de Al-Quds commissie, onder leiding Mohammed 6. Hoe kan iemand het Palestijnse volk helpen als hij de berbers in eigen land besteelt en discrimineert? Dit is de islam en dit zijn de moslims.
Misschien is het wel daarom dat mijn berbervader en moeder nooit in een moskee zijn geweest. Ze hebben zichzelf nooit moslim genoemd. Zij wisten er ook niks van. Ze spraken geen Arabisch. Maar ze waren maar al te goed bekend met de discriminatie en vernedering door de Arabische moslims.
Kortom, mijn berberouders heb ons een goede opvoeding gegeven. Om niet te liegen, niet te stelen. Het is voor mij duidelijk dat ik nooit zal zeggen dat er een Allah is, met Mohammed als zijn boodschapper. En ik zal dus ook nooit de islam aan mijn kinderen onderwijzen.
Ik zat voor de deur van ons huis samen met mijn vader te lachen en verhalen te vertellen. Op een gegeven moment kwam onze buurman Dris Ouaddi langs om ons te begroeten. Zoals dat gaat bij de berbers. Iedereen die een tijdje het dorp uit was geweest, kwam langs voor een praatje. Bij het weggaan zei hij: ‘Ali ! Nu weet jij zoveel over de islam. Waarom leer jij het niet aan je vader?’ Quasi naïef antwoordde ik hem: ‘Wat moet hij met de islam, Dris?’ Waarop Dris zei: ‘De islam kan je vader tegen het vagevuur beschermen.’ Ik zei: ‘Denk je echt dat moslims naar het paradijs gaan?’ Dris mompelde: ‘Tja, dat weet niemand.’ En hij liep weg. Mijn vader had alles gehoord maar hij zei er niks over.
Ik denk nog wel eens terug aan dat gesprekje. Mijn vader is allang dood. Maar ik denk dat als moslims naar het paradijs gaan, mijn vader daar beter niet kan zijn.
