De oorsprong van Arabische kolonisten in het Land van Israël

Deze afdeling dient niet voor discussies. Het is een databasis van documenten, websites, boeken en andere bronnen teneinde sceptici te voorzien in materiaal om hun artikels op te stellen, zodat ze islam kunnen weerleggen. Plaats uw links in de juiste topic. Indien u een nieuwe topic wil inleiden, gelieve mij dat dan eerst te laten weten, we willen gelijklopende topics vermijden. Geen copy paste. Geef volledige referenties en ga na of uw bron betrouwbaar is. Indien u één van de aangehaalde bronnen wil weerleggen, vragen wij u dat te doen in de andere afdelingen van dit forum.
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

De oorsprong van Arabische kolonisten in het Land van Israël

Bericht door Pilgrim »

De oorsprong van Arabische kolonisten in het Land van Israël

27 december 2018

Afbeelding
Plaatje hierboven: Arabische woestijnvolkeren; zeldzame ingekleurde foto (fotochrome) van rondtrekkende Bedoeïenen in het Land van Israël omstreeks 1890-1900 [beeldbron: Western Asia]

De Arabieren markeren de 15de mei als een herdenkingsdag voor de catastrofe, de ‘Nakba’ in het Arabisch, die hen overkwam met de oprichting van de staat Israël.

Ze beweren dat de ‘inheemse’ Arabische inwoners als gevolg daarvan hun ‘thuisland’ moesten ontvluchten. Ze vergeten gemakshalve de reden voor de ‘catastrofe’ te vermelden en waar deze veronderstelde inheemse Arabische inwoners eigenlijk vandaan kwamen en wanneer.

Resolutie 181 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties van 1947 riep op tot de verdeling van het Britse mandaat in Palestina in afzonderlijke Joodse en Arabische entiteiten. Het Joodse leiderschap aanvaardde de resolutie. De Arabische landen hebben het afgewezen, wat hun recht is. Waar ze geen recht op hadden, was om de Joodse bevolking in het gebied oorlog te verklaren.

De legers van zeven Arabische landen waren erop uit om de Joodse staat te vernietigen, die ze met honderd tegen één in aantal overtroffen. Ze vervolgden ook de Joodse burgers die al honderden jaren in hun eigen land woonden, dwongen hen om te vertrekken en hun toevlucht te zoeken in de pas opgerichte staat Israël.

De Arabische naties, samen met de Arabische bevolking in het Britse mandaatgebied, probeerden de Joden in de regio te vernietigen en faalden. De enige catastrofe voor hen in dit scenario was dat ze de oorlog verloren.

Zoals in elke oorlog, werden mensen ontworteld en gedwongen te verhuizen. Bijna een miljoen Joden – die niet eens betrokken waren bij de vijandelijkheden – werden verbannen uit Arabische landen; en meer dan 600.000 Arabieren van Israëlisch grondgebied, van wie velen werden aangemaand door de oprukkende Arabische legers om te vertrekken.

Het ‘Mandaat voor Palestina’ door de Volkenbond (1922) definieerde de grenzen van het thuisland van het Joodse volk als het gebied tussen de rivier de Jordaan in het oosten, de Middellandse Zee in het westen. Dit, zoals uitgelegd, vanwege een lange historische en diep religieuze connectie van de Joden met dit land. Het definieerde ‘Joden’ als de mensen van het land die de San Remo-commissie (1920) ‘Palestina’ noemde, met behulp van de oude Romeinse titel ‘Syrië-Paelestina’, gegeven door Caesar Hadrianus, in 132 na C.

De Joden brachten de oorspronkelijke naam van ‘Israël’ (ישראל) na bijna 2000 jaar terug. Om dat tegen te gaan, namen de Arabieren de Romeinse term ‘Palestina’ aan, een woord dat in het Arabisch geen betekenis heeft. Hoewel de oorspronkelijke oprichtingsacte van de terreurgroep de Palestina Bevrijdingsorganisatie (de ‘PLO’) in 1964 zei (artikel 24): “Deze organisatie oefent geen enkele territoriale soevereiniteit uit over de Westelijke Jordaanoever in het Hasjemitische koninkrijk Jordanië, de Gazastrook of in het Himmah-gebied”, definieerden het PLO-embleem, evenals dat van de Hamas, een’ Palestina ‘in precies dezelfde grenzen die de Volkenbond voor het Land van Israël gebruikte: van de Jordaan tot de Middellandse Zee.

Ze claimden de inheemse status van ‘Palestijnen’ die al generaties lang in het gebied woonden. Een overzicht van de geschiedenis laat echter zien dat vanaf de tijd van de verdrijving van de Joden door de Romeinen de inwoners van het gebied fluctueerden.

Vanaf de verovering van het land door de islamitische Arabieren in 636 na Christus, verschoven de heersers van het land voortdurend tussen moslims, kruisvaarders, Arabische stammen onderling en zelfs de Mongolen. Dit tot 1517, met de Ottomaanse verovering die een zekere mate van relatieve stabiliteit aan het land bracht, maar ook niet voor lang.

De golven van veroveringen en oorlogen; natuurlijke calamiteiten zoals aardbevingen, harde levensomstandigheden; evenals het periodiek plunderen van het land door Arabische bedoeïenenstammen uit de woestijn, maakte het gebied ongewenst. Er zijn relatief weinig elementen die de continuïteit van vestiging in het Land van Israël kunnen bewijzen, ongeacht of het Jood of Arabisch betreft.

Dus aan de vooravond van de Zionistische nederzetting, die begon met de oprichting van Petah Tikva in 1878, was het land grotendeels onbewoond en verlaten. De bevolking was schaars en deels nomadisch. Beroemde toeristen die Israël destijds bezochten, hebben afzonderlijk getuigd van deze situatie: ze vonden een kleine plattelandsbedoeïenenpopulatie in modderige hutten en beschreef de plaats als een moerasgebied, meestal onontgonnen terrein, dat werd gebruikt als graasland voor geiten en schapen. De lokale bewoners waren niet de eigenaren van het land. De eigenaars waren rijke families uit het hele Ottomaanse rijk, die geen gebruik maakten van het land behoudens in naam en hun eer bewezen.

Met de migratie van Joden naar het Land van Israël tussen 1870 en 1947, groeide de Arabische bevolking in het gebied met 270%, bijna drie keer die van Egypte, het Arabische land met het hoogste natuurlijke geboortecijfer op dat moment. Met andere woorden, de toename was voornamelijk te wijten aan migratie.

De massale immigratie was het resultaat van economische ontwikkeling en modernisering volgend op de Joodse immigratie. De Arabische immigranten waren op zoek naar een bestaan.

Tawfiq Bey al-Hourani, de Syrische gouverneur van Hauran, zei in 1934 dat “meer dan 30.000 Syriërs binnen enkele maanden Palestina binnenvielen.”

Winston Churchill, op 22 mei 1939, verklaarde dat de Arabische immigratie tijdens de Mandaatperiode naar Palestina zo groot was dat hun aantal met zo’n snelheid groeide dat zelfs de Joden van de hele wereld deze niet konden evenaren.

Franklin Delano Roosevelt, president van de Verenigde Staten, zei op 17 mei 1939 dat de immigratie van Arabieren naar Palestina sinds 1921 veel groter was dan de immigratie van Joden in recente tijden.

Volgens de Britse volkstelling in 1931 waren de moslims in het land niet noodzakelijk Arabieren, te oordelen naar de talen die ze spraken: Afghaans, Albanees, Arabisch, Bosnisch, Circassiaans, Koerdisch, Perzisch, Soedanees en Turks.

De Arabieren geven zelf toe dat de Palestijnse identiteit is vervalst zoals we in een vorig artikel van Judith Bergman hebben laten zien en zoals te zien is in de volgende video:

Hamas-functionaris: “Er zijn geen Palestijnen. Ze zijn Egyptisch en Saoedi’s”



Hieruit blijkt duidelijk dat Arabieren massaal naar het gebied migreerden rond dezelfde tijd als de Joden hier emigreerden. Maar er is een andere, zeer eenvoudige manier om de oorsprong van de Arabieren te identificeren, en dat is volgens hun achternamen. In de Arabische gemeenschappen identificeren de achternamen de stam, of clans waartoe men behoort, een land of een regio van hun afkomst, en in sommige gevallen een beroep.

Het is belangrijk om te benadrukken dat in de stammencultuur de loyaliteit van elk individu in de allereerste plaats aan hun stam en familie is. Het westerse concept van nationalisme is vreemd aan de stammencultuur van de Arabieren. Dit is een van de redenen dat met de val van de centrale autoriteit in Arabische landen in het afgelopen decennium, deze landen gedesorganiseerd raakten.

De volledige naam van Yasser Arafat is bijvoorbeeld Yasser Yusuf Arafat, Al-Qudwa, Al-Husseini. Terwijl hij beweerde dat hij in Jeruzalem was geboren, werd hij in Caïro geboren en de familie van zijn vader is afkomstig van de stam Al-Qudwa, die zich in Syrië bevindt. Zijn moeder, Husseini, was een Egyptisch staatsburger, hoewel de naam haar wortels blootlegt in de regio tussen Irak en Saoedi-Arabië.

Hier zijn enkele van de oorsprong van gemeenschappelijke Arabische achternamen die je gemakkelijk kunt vinden in elk telefoonboek in Israël, evenals op de kaart die hun locatie van herkomst onthult (aangezien deze namen allemaal in het Arabisch zijn, kunnen sommige op andere plaatsen anders gespeld zijn):

Afbeelding

Al-Turki – Turkije
Sultan – Turkije
Uthuman / Ottoman – Turkije
Al Masri – Egypte
Masrawa – Egypte
Al Tartir – Tartir dorp, Egypte
Bardawil – Meer en dorp Bardawil, Egypte
Tarabin – Zuidoosten van de Sinai (Bedoein), Egypte
Abu-Suta / Abu-Seeta – Tarabin stam, Egypte
Sha’alan – Bedoeien, Egypte
Fayumi – Al-Fayum dorp, Egypte
Al Bana – Egypte
Al-Baghdadi – Bagdad, Irak
Abbas – Bagdad, Irak
Zoabi – West Irak
Al-Faruki – Irak
Al-Tachriti – Irak
Zabaide / Zubeidy – Irak
Husseini / Hussein – Saoedi-Arabië (Hussein was de 4de Imam)
Tamimi – Saoedi-Arabië
Hejazi – Hejaz regio (kustlijn Rode Zee) in Saoedi-Arabië
Al-Kurash / Al Kurashi – Saoedi-Arabië
Ta’amari – Saoedi-Arabië
Al-Halabi – Haleb regio, Noord-Syrië
Al-Allawi – West-Syrië (kustlijn)
Al-Hurani – Huran District, Zuid-Syrië
Al-Qudwa – Syrië
Nashashibi – Syrië
Khamati – Syrië
Lubnani – Libanon
Sidawi – Sidon, Libanon
Al-Surani – Sour-Tair, Zuid-Libanon
Al-Yamani – Jemen
Al-Azad – Jemen
Hadadin – Jemen
Matar – Matar dorp, Jemen
Morad – Jemen
Khamadan – Jemen
Mugrabi – Maghreb, Marokko
Al-Araj – Marokko
Bushnak – Bosnië
Al-Shashani – Tsjetsjenië
Al-Jazir – Algiers
Al-Abid (Bedoein) – Soedan
Samahadna (Bedoein) – Soedan (still a matter of debate)
Al-Hamis – Bahrein
Zarqawi – Jordanië
Tarabulsi – Tripoli, Libanon

Dit zijn de locaties van enkele Arabische stammen in Israël die ten onrechte worden aangeduid als ‘Palestijnen’:

Hebron – Tamimi, Natshi, Ja’abri, Abu Sanina, Qawasma
Jericho – Erekat (Arikat)
Beith Lehem – Touqan , Shak’ka
Schem* (Nablus) – Al-Masri
Tulkarem – Al-Carmi
Ramallah – Baraguthi, Tawil, Abbas
Um Al-Fahm (Israëlische staatsburgers) – Jabrin
Oost-Jeruzalem – Hejazi (De Hejaz regio is de oostelijke kustlijn aan de Rode Zee, Saoedi-Arabië)
Gaza – Al-Masri, Tarabin, Al-Abid

Door Rotem Nimkovsky

Afbeelding

Bronnen:

♦ Naar een artikel van Rotem Nimkovsky “The Origins of Arab Settlers in the Land of Israel – What’s in a name? In the case of the Arabs, it tells you what their tribe and country of origin are. It also dispels the biggest fallacy the “Palestinians” would like you to believe” van 16 mei 2018 op de site van MIDA

♦ Een artikel op deze blog van Judith Bergman “Arabische historicus geeft toe dat er geen Palestijns volk is en nooit heeft geweest” van 19 december 2018

https://brabosh.com/2018/12/27/pqpct-lpx/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Plaats reactie