An allem sind die Juden Schuld

[sprot]

Friedrich Holländer zette een bitter satirische tekst op de muziek van ,,L'amour est enfant de bohême'' van Bizets ,,Carmen'': ,,An allem sind die Juden schuld''. Het (zelf)spotliedje werd gezongen in politieke cabarets in de bruisend creatieve stad die Berlijn was, voor Hitler er een einde maakte aan alle ,,ontaarde kunst''. Maar ook die kritische kunstenaars bevroedden toen niet tot welke barbaarse uitmoording van joden en zigeuners Hitlers kroniek van een aangekondigd racisme zou leiden.

,,An allem sind die Juden Schuld''. Het refrein viel vorige week opnieuw te horen, De eerste minister van Maleisië zong het op de Conferentie van islamitische landen. Hij kreeg grote bijval van de vertegenwoordigers van meer dan een miljard bewoners van deze aarde. Uit hoffelijkheid voor de gastheer? Helemaal niet. Gewoon omdat, zoals Le Monde in een commentaar schreef, ,,de toehoorders het ermee eens waren. Omdat dergelijke uitlatingen dagelijkse kost zijn in de Arabisch-islamitische wereld (...) en regelmatig gebezigd worden door regeringen, door de -- voor het merendeel gecontroleerde -- pers, en door onderwijzers en leraren''.

Die constante haatpropaganda tegen niet alleen Israël maar ,,de joden'', is een factor die onze regeringen en vele actiegroepen voor vrede in het Nabije Oosten niet wensen te zien. En daarmee willen ze ook niet begrijpen hoezeer die haatpropaganda de Israëlische veiligheidsobsessie opzweept.

Ze zijn overigens, zoals L e Monde ook schreef, ook veel te lang blind gebleven zijn voor het herlevende antisemitisme in onze eigen landen. Daarover heeft de burgemeester van Amsterdam toch aan de alarmbel getrokken. Als er in scholen tijdens lessen over de Tweede Wereldoorlog spreekkoren opgaan ,,joden, die moet je doden'', dan is het alarmpeil inderdaad ver overschreden.

Laten we wel wezen. Uiteraard mag en moet Israël bekritiseerd worden voor zijn geweld tegen, en dagelijkse krenkingen en vernederingen van de Palestijnen in de bezette gebieden. Dat heeft niets met antisemitisme te maken.

Maar als alleen Israël constant kop van Jut is; als de zogenaamde vredesbeweging alleen massaal op straat komt als ze tegen de VS en Israël kan tekeergaan en nooit over bijvoorbeeld twee miljoen dode Congolezen; als zowat al onze ngo's een boycot van Israël eisen maar nooit van bijvoorbeeld Rusland dat een moslimrepubliekje terug naar het stenen tijdperk bombardeert; als de Vlaamse Liga voor de Rechten van de Mens haar prijs geeft aan een Gretta Duisenberg die ,,Israël'' en ,,de joden'' los door elkaar gebruikt en vrede meent te moeten bevorderen door hate speech tegen Israël; als je zelfs antisemitisch geweld vergoelijkt omdat je allochtonen die het begaan, toch moet begrijpen, dan krijgt dat geheel een meer dan bedenkelijk reukje.

En dat geldt ook als alleen van Israël het bestaansrecht wordt gecontesteerd, maar van geen enkele andere staat, hoe bedenkelijk ook zijn ontstaansgeschiedenis.

Dat laatste is blijkbaar het thema aan het worden van een rist grote Vlaamse ngo's die zeggen voor vrede tussen de Israël en de Palestijnen op te komen. Getuige de ,,Infomap Palestina-Israël'' die door de koepel Actieplatform Palestina is uitgegeven als onderdeel van een ,,informatieproject'' waaraan het Vlaams ministerie voor Ontwikkelingssamenwerking 45.536,24 euro van onze belastingcenten voor de derde wereld heeft betaald.

De onderliggende teneur is duidelijk: een aanvechting van het bestaansrecht zelf van Israël. De woordkeuze, de selectie van de gebeurtenissen, ze gaan alle in die richting. Israël alleen is de booswicht, de Arabische wereld het zwakke en onschuldige slachtoffer. Daarvoor worden zelfs feiten verdraaid. Een bijzonder vicieuze zin staat in de informatiefiche nr. 1. Het zionisme wordt er afgeschilderd als de bondgenoot van het antisemitisme. De pogroms in Rusland, de Dreyfus-afaire in Frankrijk, het open of sluipend antisemitisme in andere landen brachten Europese joden in de negentiende eeuw ertoe een eigen staat te gaan nastreven, in ,,Zion'', waar de wortels van het joodse volk liggen. Dat was volgens de brochure geen begrijpelijke reactie, maar een grove fout. ,,Het aangereikte antwoord op het 'joodse vraagstuk' was niet de oplossing ervan in zijn Europese context, maar het bereiken van een modus vivendi met het antisemitisme door het te ontlopen''. Je gelooft je ogen niet. Voor de Tweede Wereldoorlog dácht een overgrote meerderheid Europese joden er niet aan uit te wijken naar een joods homeland , juist omdat ze geloofden in integratie, in de ,,Europese context''. In de uitmoordingskampen is gebleken hoezeer ze gelijk kregen.

Als je die marxistoïde mantra moet geloven, dan zaten de joden tweemaal fout. Het zionisme was een spiegelbeeld van het antisemitisme. En als ze uitgemoord zijn onder nazi-Duitsland, en later vervolgd in de communistische Sovjet-Unie, dan is dat omdat ze het 'joodse vraagstuk' niet wisten op te lossen in 'de Europese context'. Nu worden ze weer met de vinger gewezen om wat Israël doet. VLD-senator Jean-Marie Dedecker weet het maar al te goed. ,,Een Belgische diplomaat (in Israël) zei me: Als de Israëli's zo door gaan, bereiden ze hun tweede holocaust voor ''. (Humo 1 juli )

Hun ,,tweede holocaust''? De ,,eerste holocaust'' werd niet tegen Israëli's begaan, mijnheer Dedecker, die bestonden toen niet. Hij werd begaan tegen de joden, zonder onderscheids des persoons. Hij werd begaan tegen joden die zo sterk in Europa, en met name in Duitsland, geïntegreerd waren dat ze een onschatbare bijdrage leverden aan de cultuur, kunst, wetenschap en welvaart van dit continent. Wie nu zegt dat de Israëli's door hun gedrag een ,,tweede holocaust voorbereiden'', geeft aan dat de ,,eerste holocaust'' eigenlijk ook de schuld van die joden was.

De holocaust mag niet ingeroepen worden om het onrecht te rechtvaardigen dat Israël de Palestijnen aandoet. Maar de fouten van Israël kunnen nog minder ingeroepen worden om de genocide op de joden minder erg te doen lijken. Als Europa zich op die manier een beter geweten over die barbarij wil verschaffen, dan heeft het antisemitisme ,,mooie'' dagen voor zich.

Mia Doornaert (De Standaard)