Het verhaal van Nicola

Hoe moeilijk is het om getrouwd te zijn met een moslim(a)? Wat als je kind zich tot de islam bekeert?
Gebruikersavatar
Adinah
Berichten: 365
Lid geworden op: wo okt 29, 2008 4:44 am

Het verhaal van Nicola

Bericht door Adinah »

In het boek "Onzichtbare vrouwen" van Jacky Trevane las ik afgelopen week dit schokkende verhaal, dat ik jullie toch niet wilde onthouden. Dacht dat ik de meeste gruwelijkheden die moslims tegen vrouwen kunnen begaan toch wel gehoord had, maar hiervan was ík zelfs ontdaan.

Hieronder het verhaal, verteld door haar moeder:
Nicola was 18 toen ze hem leerde kennen. Dat moet in 1975 zijn geweest. Ze had haar diploma als kapster en schoonheidsspecialiste gehaald en werkte in een kapsalon hier in de buurt. Ze wilde de cursus voor het knippen van heren volgen om uiteindelijk haar eigen salon te kunnen beginnen, voor dames en heren, dus schreef ze zich in. Karim was het model waar ze op oefende. In die tijd woonde ze nog thuis bij ons en onze drie andere dochters, van 15, 13 en 11.

Ze zagen elkaar vaak, al vertelde ze ons niets over hem. We wisten niet eens dat hij bestond, of dat ze een vaste vriend had. Als ze uitging, zei ze altijd dat ze met vriendinnen had afgesproken. Ze gedroeg zich keurig, was altijd op een nette tijd thuis. We hadden geen enkele reden om te vermoeden dat ze iets voor ons verborgen hield.

Mijn man en ik gaven allebei les op de academie waar ze studeerde, en we kenden de meeste docenten. We waren bevriend met de man die verantwoordelijk was voor de buitenlandse studenten, Bob - hij zorgde voor hun integratie op school, dat ze naar de lessen gingen, etcetera.
Op een avond belde hij ons op, als vriend, en hij vertelde dat hij het een beetje zorgelijk vond dat Nicola vaak samen was met Karim, dat ze elkaar in het openbaar zoenden en duidelijk een relatie met elkaar hadden. Het verbaasde me dit te horen, omdat Nicky ons niet had verteld dat ze een vaste vriend had, maar op zich vond ik het geen reden om me zorgen te maken. Ik probeerde Bob gerust te stellen, maar toen zei hij iets wat alles veranderde. Karim was een student uit Libië en getrouwd met een Engels meisje, dat in verwachting was van hun eerste kind.

Die dag hebben we Nicky voor het blok gezet, maar ze veegde al onze bezwaren onder het tapijt. Ja, ze had verkering met een student uit Libië, maar hij heette geen Karim, zijn naam was Magdi. En nee, hij was niet getrouwd, dus we hoefden ons nergens zorgen om te maken.

We geloofden haar uiteraard. Het is gemakkelijk iets te geloven als het alternatief onaangenaam is. We namen aan dat Bob zich had vergist en dachten er verder niet meer over na. Een paar weken later belde Bob opnieuw, en hij verwoordde dezelfde zorgen. Hij wist zeker dat Nicky iets met Karim had, niet met Magdi. Hij kende niet eens een student die Magdi heette. Hij gaf ons Karims volledige naam, en het adres waar hij met zijn vrouw woonde. We hebben hem bedankt en gezegd dat we nog een keer met Nicky zouden gaan praten. Meer konden we niet doen.

Toen Nicky die avond uitging, vroeg Andrew waar ze naar toe ging. Ze zei dat ze naar de King's Head ging om met Magdi te eten, en we wensten haar glimlachend een prettige avond. Zodra ze weg was, kleedden wij ons om en gingen we naar hen op zoek. Ik trilde als een espenblad, zo nerveus was ik. Andrew nam de leiding. Hij beende naar hun tafeltje en zonder zichzelf voor te stellen beschuldigde hij Magdi ervan een bedrieger te zijn. Hij noemde Karims volledige naam en adres, en zei erbij dat hij een zwangere vrouw had.

Het ging allemaal heel anders dan ik had gedacht. Nicky leek totaal niet geschokt, alleen gegeneerd. Ze liet haar hoofd hangen en zei niets. Het begon me te dagen dat ze het al die tijd geweten moest hebben. Karim wachtte totdat Andrew was uitgeraasd, glimlachte en stond op om hem een hand te geven. Hij was charmant. Zó charmant! Onberispelijk gekleed. Razend knap om te zien. Hij sprak vloeiend Engels, zonder accent. Ik begreep meteen waarom Nicky op hem viel. Hij haalde ons over om bij hen te komen zitten en binnen een half uur had hij ons ervan overtuigd dat hij al 5 maanden niet meer bij zijn vrouw woonde, dat hij van Nicky hield en dat hij onze gevoelens niet wilde kwetsen.

Het lijkt nu zo onwaarschijnlijk, maar op dat moment was hij volkomen geloofwaardig en overtuigend. We dropen met de staart tussen de benen af.

Zo is het allemaal begonnen. Thuis begonnen me kleine dingen op te vallen: de waterkoker was warm als we terugkwamen van ons werk, of ik durfde te zweren dat een stoel was verplaatst of een handdoek ergens anders hing. Karim bleek Nicky's sleutel te gebruiken om zichzelf binnen te laten in ons huis nadat wij allemaal naar ons werk waren gegaan. Hij was er de hele dag en ging weg voordat we thuiskwamen. Toen dat uitkwam, waren we daar natuurlijk niet gelukkig mee. Maar Nicky verdedigde Karim, zei dat hij nergens anders naar toe kon. Het leek haar te ontgaan dat hij overdag weliswaar in ons huis zat, maar dat hij 's nachts nog steeds bij zijn zwangere vrouw sliep.

Hoe dan ook, na een tijdje kondigde Nicky aan dat ze het huis uit ging en met Karim ging samenwonen, in een stad vijftig kilometer bij ons vandaan, waar de huizen goedkoper waren. Het plan was om een eigen salon te openen en daar in de buurt een huis te zoeken. Uiteindelijk vonden ze een salon met woonruimte erboven, en dat werd het. De man op wie mijn dochter verliefd was, ging weg uit zijn eigen huis op de dag dat zijn vrouw weeën kreeg.

Ik probeerde met haar te praten, probeerde haar duidelijk te maken dat die man een meedogenloze kant had. Als hij zo geweldig was, betoogde ik, waarom was hij dan zo gevoelloos dat hij zijn vrouw in de steek liet op het moment dat ze zijn eerste kind baarde? Hij was egoïstisch, zei ik. 'Op dit moment wil hij jou, Nicky, en daarom laat hij zich van zijn beste kant zien. Maar wat gebeurt er als hij genoeg van je heeft en iemand anders wil?'
Uiteraard wilde ze niet naar me luisteren. Ze lachte me zelfs uit en zei dat het dom van me was om me zorgen te maken. Een week later ging ze het huis uit.

Op de dag dat ze wegging, zijn we onze dochter kwijtgeraakt. Ze was smoorverliefd op Karim en ze werkte dag en nacht. Na sluitingstijd kwamen er vaak Libische vrouwen naar de salon om hun haar of nagels te laten doen. Ze was heel goed in manicures en pedicures.
We hadden niet veel contact met elkaar. Karim vond het niet prettig dat ze veel met ons omging, maar als we hen zagen, was hij nog steeds even charmant. Dan stond hij erop om voor ons te koken en kregen we allemaal lekkere dingen voorgeschoteld, echt een feestmaal. Hij was altijd even respectvol en beleefd, babbelde alsof hij het enorm gezellig vond dat we er waren. Maar ik kreeg nooit de kans om met Nicky alleen te zijn, om samen te gaan winkelen of te lunchen of een kop koffie te drinken. Ze was altijd aan het werk, of híj was er om alles in de gaten te houden. Zelfs met Kerstmis zagen we ze niet meer dan een paar uurtjes.

Karim volgde een technische opleiding ergens in het noorden, maar hij leek nooit iets uit te voeren voor zijn studie. Vaak ging hij een paar dagen weg, voor 'zaken' of wat dan ook. Hij vertelde nooit precies wat hij deed en we hebben het nooit geweten. Nicky weigerde erover te praten, zelfs als hij er niet was. Ze wilde geen kwaad woord over hem horen. Wij kregen de indruk dat hij geen spat uitvoerde.

Zo ging het jaren achter elkaar. De salon liep goed en ze kochten 3 rijtjeshuizen. Hert was de bedoeling dat mijn vader, die aannemer was, en Karim de huizen zouden opknappen, om ze dan te kunnen verhuren. In werkelijkheid deed mijn vader 90% van het werk, terwijl Karim zich met mooie praatjes overal aan onttrok en nooit een wezenlijke bijdrage leverde. Ze kochten een beeldig huis en verhuurden de verdieping boven de salon. Ondanks onze bedenkingen over Karim waren we heel trots op Nicky en alles wat ze had weten te bereiken. Ze had kapsters en een manager voor de salon in dienst, hoewel ze er zelf ook bleef werken.

Uiteindelijk zijn ze getrouwd. Ze waren al tien jaar samen toen Nicky me vertelde dat ze zich tot de islam ging bekeren en een hoofddoek zou gaan dragen, en dat ze in een moskee met Karim zou gaan trouwen. Wij zijn christelijk, en zo hebben we Nicky ook opgevoed. We waren het er niet mee eens. Ik smeekte haar om er nog eens goed over na te denken en gewoon voor de burgerlijke stand te trouwen. Het was voor het eerst in jaren dat ik ongezouten mijn mening gaf, en ogenschijnlijk had dat het gewenste effect. Ze stemden erin toe om hier in het gemeentehuis te trouwen. We waren dolblij.

Het was een leuke dag. Het rare was alleen dat er niemand was voor Karim. Geen familie, niet één enkele vriend. Later ontdekten we dat hij er niemand iets over had verteld. Een maand later gingen ze naar Londen, zonder dat wij het wisten, en daar zijn ze op islamitische wijze getrouwd. Wij waren niet uitgenodigd. Zijn hele familie kwam ervoor over en er was een groot feest. Zij wisten niet beter dan dat hun dierbare zoon voor het eerst trouwde. Wat was hij geslepen, die Karim. Zijn eerste vrouw heette ok Nicky, en zo wist hij lastige vragen te omzeilen.

Hoe dan ook, wij dachten dat we onze dochter waren kwijtgeraakt op de dag dat ze het huis uit ging, maar we raakten haar pas echt kwijt toen ze met Karim trouwde. Hij veranderde van de ene dag op de andere, en zij ook.

Nicky had zich tot de islam bekeerd en droeg lange rokken en altijd een hoofddoek. Opeens had ze het te druk om me te zien, of we spraken af dat ik naar haar toe zou komen, en dan zegde ze het af. Het moet een half jaar na haar trouwen zijn geweest dat ik haar voor het eerst weer zag. Meestal groette ze me bij de deur met een glimlach en een omhelzing. Dit keer stond Karim me op te wachten, en hij liet me snel binnen. Nicky zat zwijgend op me te wachten in de huiskamer. Ik was geschokt over de verandering die ze had ondergaan. Haar hoofd was gebogen, ze praatte alleen als Karim iets tegen haar zei en ze leek niet goed te weten wat ze tegen mij moest zeggen.

Het contrast tussen haar en Karim was enorm: hij was even innemend en geestig als altijd. Hij vertelde me van hun islamitische bruiloft en Nicky's bekering tot de islam, niet zij. Voor mij was het teveel om het te kunnen bevatten. Ik raakte compleet in de war, vooral toen hij me trots een aantal trouwfoto's liet zien en geanimeerd het feest beschreef - het had een lang weekend geduurd en kosten noch moeite waren gespaard.

Ze heette niet langer Nicky, maar Amal, vertelde hij me. Ik was ontzet en keek vragend naar Nicky. Nu moest ze toch zeker een gebaar maken en uitleg geven? Ze zei niets. Haar ogen bleven voortdurend op Karim gericht terwijl hij door de kamer liep, ze keek hem bewonderend aan als hij iets zei en knikte dan instemmend. Als ze mij aankeek, was haar blik nietszeggend, de innerlijke glimlach was weg. Ik probeerde mijn armen om haar heen te slaan, maar ze duwde me weg en draaide zich om. Ik wilde niets liever dan vragen wat er met haar was gebeurd, maar dat ging niet met Karim die in mijn nek hijgde.

Op een gegeven moment zag ik mijn kans schoon en fluisterde in haar oor dat ik langs zou komen in de kapsalon, maar ze reageerde niet eens. Toen ik wegging werd ik door Karim geëscorteerd en vertelde hij me trots dat mijn dochter 5 maanden zwanger was. Ik kreeg niet de kans om iets tegen Nicky te zeggen, want hij had me al de deur uit gewerkt.

Daarna was ik niet langer welkom bij hen thuis. Als reden gaf hij op dat ik geen hoofddoek of lange rokken droeg, en dat was onfatsoenlijk. Hij zei dat het vanwege zijn geloof was, maar ik weet dat hij dat alleen als excuus gebruikte.

Ik wist me geen raad en Andrew net zomin. Andrew wist dat het zinloos zou zijn om Karim ter verantwoording te roepen, hij had altijd op alles een antwoord, maar we lieten ons niet langer door zijn glimlachjes en zijn holle verklaringen bedotten. Sloeg hij haar? We moesten proberen contact met Nicky te krijgen en achter de waarheid te komen.
Ik besloot naar de kapsalon te gaan. Toen ik binnenkwam, was ze iemand aan het knippen en ze weigerde tijd vrij te maken om met me te praten. Zelfs met haar lange wijde kleren kon ik zien dat ze was afgevallen en pijnlijk mager was. Ze smeekte me om weg te gaan, en ik had me al bijna gewonnen gegeven, maar opeens laaide al mijn boosheid en frustratie op. Ik pakte haar arm beet en siste in haar oor: 'Er klopt iets niet, Nicky, en ik wil weten wat er aan de hand is.' Ik trilde van woede, maar ze maakte zich alleen los uit mijn greep, met als antwoord: 'Ik heet Amal.'
We konden niets doen, helemaal niets. Ik was mijn dochter kwijt.

In de jaren daarna zagen we ze bijna nooit. Het brak mijn hart. Nicky beviel van een zoontje, Mahmoud, en anderhalf jaar later kreeg ze een dochter, Latifa. In vier jaar tijd moeten we ze hooguit een paar keer hebben gezien. Schattige kinderen, maar ze kenden ons niet als opa en oma. Nicky was dol op haar kinderen en ze bleef lange dagen maken. Toch kwam ze nooit bij ons langs met de kinderen. Ik wilde ze graag zien, maar alles wat ik probeerde was tevergeefs. Nicky nam geen contact met ons op, ze belde niet eens om hallo te zeggen of zo.

Het moet een jaar of 3 na hun trouwen zijn geweest dat ze verhuisden naar een flat in het noorden, waar Karim terugging naar de universiteit om zijn studie weer op te pikken. Hij raakte in de problemen omdat hij te laat was met het inleveren van zijn opdrachten, en zag er geen been in om mij te bellen met het verzoek om met zijn mentor te gaan praten en uitstel te vragen. Ik weet dat het onvoorstelbaar klinkt, maar hij was zo beleefd en hij kwam met zulke plausibele argumenten, dat ik erin toestemde om helemaal naar het noorden te komen om te zien wat ik kon doen.
Hij vertelde dat Nicky er niet zo best aan toe was en veel zorg nodig had. Het verzoek betekende natuurlijk ook dat ik de kans zou krijgen om mijn dochter en kleinkinderen een paar dagen te zien, dus ik was blij met het excuus om naar ze toe te gaan.

Het was heerlijk om ze te zien. Ik deed wat ik had beloofd, ging met Karims mentor raten, en ik wist hem over te halen om Karim langer de tijd te geven door uit te leggen dat hij vanwege Nicky's toestand niet genoeg had kunnen doen.
Karim had gelijk; Nicky was onrustig en nerveus, en ze wilde de deur niet uit. Ze vertelde me een aantal vreemde dingen, die ik destijds aan haar verbeelding toeschreef. Ze beweerde dat Karim haar gek probeerde te maken door haar te laten denken dat zijn overleden vader haar elke nacht bezocht en in een lang wit gewaad aan het voeteneinde van haar bed stond. Ze zei ook dat ze door drie mannen wreed was verkracht terwijl Karim toekeek. Het moest gewoon fantasie van haar zijn, het klonk te onwaarschijnlijk.

Het viel me wel op dat Karims toon veranderde als hij tegen haar praatte; hij commandeerde haar, blafte de hele tijd nare opmerkingen tegen haar, hoewel hij tegen mij niet vriendelijker had kunnen zijn. Ze onderwierp zich, liet nooit een protest horen. Elke dag werd hij wel om de één of andere reden kwaad op haar, en vaak bracht hij de kinderen ter sprake. Hij dreigde ze bij haar weg te halen als ze geen goede moeder voor hen kon zijn. Daarmee had hij Nicky totaal in zijn macht. Ze was doodsbang dat ze de kinderen kwijt zou raken. Ze had van die lange rekverbanden, en die wikkelde ze 's nachts rond zichzelf en dan rond de kinderen, zodat ze aan elkaar vastgebonden waren. Anders kon ze niet slapen, zo bang was de dat Karim de kinderen mee zou nemen zonder dat ze het merkte.

Mentaal balanceerde ze op het randje. 's Nachts gilde ze in haar slaap. Ik had het er heel moeilijk mee. De eerste nacht ben ik naar haar kamer gegaan en bij haar op bed blijven liggen, totdat Karim kwam slapen. Hij had de pest in toen hij me zag, dus besloot ik daarna op mijn eigen kamer te blijven. De nacht erna ging ik naar de wc toen ik Karim stilletjes te trap op zag komen, gehuld in een lang wit laken. Nicky had het zich dus niet verbeeld, besefte ik. Ik ben woest op hem geworden, heb hem ervan beschuldigd dat hij Nicky krankzinnig probeerde te maken, maar hij lachte me recht in mijn gezicht uit.

De volgende dag heb ik met Nicky gepraat, geprobeerd haar duidelijk te maken hoe ongezond haar relatie met Karim was en haar gesmeekt om bij hem weg te gaan, maar ze wilde er niet van horen. Het was pijnlijk duidelijk dat ze me weg wilde hebben.
Ik besloot Andrew te bellen en te vragen of hij me van de trein wilde halen. Ze hadden thuis geen telefoon, en er waren in die tijd nog geen mobiele telefoons, dus ik moest uit een telefooncel bellen. Het weer was omgeslagen, en omdat ik alleen een dun jasje bij me had, leende ik Nicky's dikke zwarte overjas. Toen ik naar de dichtstbijzijnde telefooncel liep, stopte er een witte bestelwagen langs de stoeprand. Vanuit mijn ooghoeken zag ik drie mannen naar me gluren. Ze vroegen of ik het lekker had gevonden en zeiden dat ze binnenkort terug zouden komen voor een tweede portie.

Toen ik me naar de auto omdraaide, zagen ze dat ik Nicky niet was. De bestuurder gaf gas en ze scheurden weg. Twee van de mannen waren blank, de derde was zwart. Trillend op mijn benen belde ik Andrew en ik ging terug naar de flat. Daar vroeg ik Nicky naar de bestelwagen. Die was van de buren, zei ze. Drie mannen. De drie mannen die haar hadden verkracht. Toen ik het haar een tweede keer hoorde vertellen, besefte ik vol afschuw dat ze wel degelijk de waarheid had verteld.

Ik moest iets doen. Ik wist dat het geen enkele zin zou hebben om kwaad te worden op Karim, dus koos ik voor een andere aanpak. Het was beter voor hem als ik Nicky en de kinderen mee terugnam naar hun huis bij ons in de buurt, zodat hij zich op zijn studie kon concentreren. Op die manier zou hij veel sneller klaar zijn, betoogde ik, dus dan was hij des te eerder weer thuis. Hij zag in dat ik gelijk had, dus gingen we de volgende dag met z'n allen terug. Ik vroeg naar wat ze allemaal had doorstaan, maar ze klapte weer helemaal dicht en wilde dat ik wegging. Zonder medewerking van haar kon ik verder niets meer doen.

Ook nu belde ze ons nooit op, ze kwam niet langs en ze nodigde ons nooit bij haar thuis uit. Karim kwam terug en er heerste stilte. Op een dag besloot ik het erop te wagen en naar hun huis te gan om te zien of Karim me weg zou sturen of me juist vriendelijk binnen zou laten. Dan kon ik Nicky in elk geval even zien. Ik nam een tas met eten en lekkers mee. Er was niemand thuis, dus liet ik het eten achter bij de achterdeur. Een week later ging ik terug en het eten stond nog op dezelfde plek waar ik het had neergezet. Gelukkig kon één van de buren me vertellen dat ze voor 2 maanden met vakantie naar Libië waren. Ik was er kapot van dat ze niet eens de moeite had genomen om me even te bellen en te vertellen dat ze weg zou gaan. Het was net een nare droom.

Het begon me allemaal teveel te worden. Ik ging die week weer aan het werk, ziek van bezorgdheid om Nicky, en ik had het razend druk. Ik had het op me genomen om de catering te verzorgen voor een grote liefdadigheidsbijeenkomst, en dat moest ik 's avonds doen, na een hele dag werken. Tijdens de zenuwslopende voorbereidingen kreeg ik pijn. Ik begon hevig te zweten en uiteindelijk kon ik niet meer en moest ik gaan zitten. Op dat moment wist ik het niet, maar het was een zware hartaanval. Toen de pijn ondraaglijk werd, belde ik Andrew, en die heeft me direct naar het ziekenhuis gebracht. Ik heb 3 weken in het ziekenhuis gelegen en daarna heb ik mijn baan als docent opgezegd. Andrew heeft me enorm gesteund. Ik zou niet weten wat ik zonder hem had moeten doen.

Ik bleef er bij Andrew op aandringen dat hij naar Nicky's huis zou gaan om te zien of ze al terug waren uit Libië, maar hij vond het onverantwoord dat ik weer met die situatie te maken zou krijgen en stond erop dat ik eerst volledig zou herstellen. Hij heeft me 3 maanden laten wachten voordat hij naar hun huis is gegaan. Dit keer was het leeg. Letterlijk. Het was duidelijk dat er niemand woonde. Ik begreep er niets van.

We gingen naar de kapsalon, waar ik te horen kreeg dat 'Amal' nu weer op de verdieping erboven woonde. Ik ging een eindje naar achteren en keek omhoog naar de woning, en ik zag Nicky voor het raam staan. Toen ze me zag, verdween ze haastig uit het zicht. Ik belde eindeloos aan, maar ze deed niet open. Uiteindelijk deed ze het raam open en schold me uit voor alles wat mooi en lelijk is. Ik staarde ontzet omhoog terwijl ze haar scheldkanonnade over me uitstortte. Ze was een vreemde voor me, niet langer mijn rustige, liefhebbende dochter. Ze had nog nooit van haar leven gevloekt, en nu gilde ze met een van woede vertrokken gezicht de vreselijkste dingen naar me, dat ze me haatte, dat ik weg moest gaan en nooit meer terug mocht komen.

Ik kon niet weggaan. Als aan de grond genageld bleef ik staan, huilend en over mijn toeren, zonder dat ik wist wat ik moest zeggen of doen. Ze verdween, en even hoopte ik dat ze tot bedaren was gekomen en me binnen zou laten. Inplaats daarvan kwam ze terug, nog steeds schelden, en dit keer had ze een ketel kokend water meegenomen, die ze over me uitgoot. Zodra ik besefte wat ze van plan was, ging ik instinctief achteruit. Ik kreeg alleen een paar druppels op mijn hoofd, het viel wel mee. Ik kon alleen niet geloven dat dit gebeurde.

Andrew en ik zijn naar de 3 rijtjeshuizen gegaan die ze verhuurden en daar bleken nieuwe eigenaars te wonen. Het was een raadsel en we hadden geen idee hoe we het moesten oplossen. Op een dag ben ik uiteindelijk naar de school van de kinderen gegaan, omdat ik wist dat Nicky ze haar elke ochtend en middag bracht en haalde. Eerst wilde ze niet met me praten. Ze gaf de kinderen een kus en liep haastig weg, deed alsof ze me niet hoorde roepen. Ik hield vol en ging elke ochtend naar de school. Ze gilde naar me dat ik haar met rust moest laten, maar ik bleef komen en smeken. Op een dag bleef ze eindelijk bij het hek staan, en ze keek ze kinderen na terwijl ik naast haar stond. Ik zei niets, en bad in stilte dat dit de dag zou zijn dat ze eindelijk met me wilde praten.

Na een paar minuten stak ze een hand naar me uit en pakte ze de mijne beet. Zo bleven we staan, ik in tranen, totdat ze eindelijk begon te praten. Ze vertelde me dat Karim schulden had gemaakt met gokken en dat ze de huizen hadden moeten verkopen om de schulden af te lossen. Nu ging het weer goed, zei ze. Ze kneep in mijn hand en was weg. Ik reed naar huis en had nieuwe hoop dat het goed zou komen tussen ons.

Na die dag ben ik nogmaals naar de school gegaan, maar de afstandelijke Nicky was terug. Ze negeerde me en schuifelde zonder een woord te zegen weg. Ik was er stuk van. De nacht ervoor had ik wakker gelegen en plannen gemaakt voor de toekomst. Ik wilde voor Nicky en de kinderen zorgen, en had Andrew gek gemaakt met mijn verhalen. Ik liep met mijn hoofd in de wolken. Het was een illusie. En ik had het kunnen weten.

Ik ging terug naar huis, helemaal in de war en van streek. Andrew vond dat we haar een tijd met rust moesten laten voordat we het nog een keer probeerden. Na drie weken stilte was ik gek van de zorgen en ging ik voor de zoveelste keer naar de school. Geen spoor van Nicky en de kinderen. Ik nam aan dat één van hen ziek was, dus ging ik naar hun huis. Tot mijn verbazing hing er een groot bord achter het raam van de salon. De zaak was gesloten. Niemand deed open.
Ik raakte in paniek. Waar waren ze? Aan wie kon ik het vragen? Er was daar niemand. Wéér was ik mijn dochter kwijt. Voor de zoveelste keer.

Eenmaal weer thuis was ik ontroostbaar. Andrew probeerde alles, hij werd zelfs kwaad op me. Toen begonnen de beschuldigingen. Ik liet alles uit de hand lopen, verwaarloosde onze andere drie dochters, en hem ook. Nicky was een grote meid en ze had duidelijk gemaakt dat ze ons niet in haar leven wilde. 'Zet je er overheen,'zei hij tegen me.
Toch kwam er iets goeds uit. In zijn boosheid tierde Andrew tegen me dat ik met de leraren van de school moest gaan praten als ik zo bezorgd was, en hen moest vragen wat er aan de hand was. Ik begreep niet waarom ik het zelf niet had bedacht. Het was een openbaring voor me. Opeens had ik weer een sprankje hoop.

Ik weet nog dat ik naar hem keek terwijl hij briesend heen en weer liep door de kamer, en dat ik naar hem glimlachte. Ik ben opgestaan, heb mijn handen rond zijn verbaasde gezicht gelegd, hem een kus gegeven en hem bedankt. Daarna ben ik naar de school gegaan om met iemand te praten. Ze vertelden me dat Mahmoud en Latifa inmiddels op een andere school zaten, in een stad 50 kilometer verderop. Ze hadden al hun gegevens doorgestuurd.

Ik ging naar de school om navraag te doen, maar ik dacht dat ik te horen zou krijgen dat één van de kinderen ziek was of zoiets. Dit was een enorme klap. Hoe was het mogelijk dat ze in zo'n korte tijd hun biezen hadden gepakt? En wat veel belangrijker was, waarom? Ik ben meteen naar die stad gegaan, heb mijn auto op het marktplein geparkeerd en ben blijven wachten tot de school uitging. Ik heb zoveel mogelijk moeders gevraagd of ze mijn kleinkinderen kenden. Na 10 minuten was ik wanhopig, ik kreeg alleen niet-begrijpende blikken en hoofdschudden. Toen zei een jongetje dat hij Latifa kende. Ik vroeg of hij enig idee had waar ze woonden. Zijn moeder gaf opgelaten antwoord. Ze wist het niet zeker, maar ik kon het grote gebouw achter het plein proberen.

Ik heb haar bedankt en ben in de richting gelopen die ze aangaf, tot ik bij een soort pakhuis kwam. Het was een hoog gebouw, het torende boven alle andere huizen uit. Het had ongeveer vijf verdiepingen, en grote stoffige ramen aan de voorkant. De enorme voordeur stond op een kier.

Het was alsof ik in een andere wereld kwam. Ik ging heel behoedzaam naar binnen en keek ontzet om me heen in een grote, donkere ruimte. Het was er stampvol mensen, buitenlanders, vluchtelingen, weet ik het. Her en der stonden armoedige meubels, kapotte stoelen, doorgezakte banken, kasten met loshangende deuren. Overal stonden tassen met kleren, maar nog veel meer kleren hingen aan kriskras opgehangen waslijnen. Ergens in het midden stond een brandende kachel en het kabaal was oorverdovend. Vrouwen in lange kleren met hoofddoeken zaten op de grond, en kinderen in lompen renden overal rond. Uit elke hoek klonk geschreeuw: kinderen krijsten tijdens het spelen, en de vrouwen schreeuwden naar elkaar om zich boven het kabaal uit verstaanbaar te maken.

Ik vond haar op de derde verdieping, vervuild, ineengedoken op een kale, gevlekte matras, met een grote riem rond haar middel. Haar kinderen zaten vast aan die riem en ze klampte zich aan hen vast alsof haar leven er vanaf hing. Toen ik naar haar toe liep, kromp ze nog verder in elkaar, en eerst wilde ze niet met me praten. Uiteindelijk vertelde ze me dat ze alles kwijt waren - het bedrijf, de huizen, de kapsalon, alles. Karim was in grote problemen geraakt door gokschulden, en ze konden nergens anders terecht. Toen ik de kinderen een zoen wilde geven, begon ze te gillen. Het was een soort janken, een wanhopig gegil, zo hard dat ik mijn handen over mijn oren legde en achteruit liep.

Ik zei tegen haar dat ze alledrie met me mee naar huis konden komen, maar ze schudde heftig haar hoofd en zei dat Karim zijn best deed om hen daar snel weg te halen. Ze had geen idee waar hij was. Hoe ik ook bad en smeekte om weg te gaan uit die gribus en met mij mee naar huis te komen, ze bleef koppig weigeren. Toen ik aanbood om in elk geval de kinderen mee te nemen, veranderde ze in een grommende, dreigende vreemde, alsof ze van de duivel bezeten was. Ze greep de riem beet waar ze aan vastzaten en zei dat ze eerst dood moest zijn voordat iemand ze bij haar weg kon halen. Uiteindelijk heb ik gezegd at ik haar verder met rust zou laten, maar ze wilde me wel beloven dat ze daar weg zou gaan als ik een huis voor hen kon vinden.

Ik had een missie. Ik reed zo snel mogelijk naar huis en belde de gemeente. Ik heb zoveel stampij gemaakt dat ik nog dezelfde middag met iemand kon komen praten, en ze boden Nicky een gemeentewoning aan in de stad waar de kapsalon was geweest. Ik was dolbij. Ik ging terug naar het pakhuis, met eten en een paar andere dingen, en dit keer was Nicky rustiger en in elk geval bereid om een beetje te praten. Ze was opgetogen over de woning, al was het een uitgewoond huis met dichtgetimmerde ramen en een kale vloer.

Ik voelde me diep ellendig dat ik ze opnieuw in die mensonterende omstandigheden moest achterlaten, maar ze weigerde pertinent met me mee te komen en bleef volhouden dat Karim hen zou komen halen. Hij zou kwaad worden als hij wist dat ik hen in die omstandigheden had aangetroffen, en hij zou het op haar hebben afgereageerd dat hij in zijn hemd was gezet. De angst in haar ogen was overduidelijk, maar het had geen zin om vragen te stellen. Ik wist dat ze nooit zou toegeven dat hij haar mishandelde.

De gemeente had toegezegd dat ze de woning zouden laten schilderen, en ze hielden woord. Voor het weekend waren we klaar, en ze hadden de kale vloer in de huiskamer zelfs met plastic afgedekt. In die tijd hadden we zelf niet veel geld, maar ik kocht dingen tweedehands en leende weer andere spullen om alles in elk geval een beetje toonbaar te maken. Precies een week nadat ik voor de eerste keer in dat afschuwelijke pakhuis was geweest, kwam ik voor de laatste keer weer naar buiten met mijn dochter en kleinkinderen om hen naar hun nieuwe huis te brengen. Nicky vond het een paleis. Ze was in de wolken en sloeg haar beide armen om me heen en bedankte me. Ik omhelsde haar en werd pijnlijk herinnerd aan haar broosheid. Ze was vel over heen.

De gemeente had als voorwaarde gesteld dat de woning alleen voor Nicky en de kinderen bestemd was, en dat Karim er niet mocht wonen. Nicky stemde toe, en de eerste weken hadden we er plezier in om een nieuw leven voor haar op te bouwen. De kinderen gingen weer naar hun oude school, en Andrew en ik kwamen elke dag langs om te helpen. Toen Nicky op een gegeven moment zei dat ze het nu zelf wel kon rooien en me vroeg om alleen nog in het weekend langs te komen, zocht ik er in eerste instantie niets achter. Maar het volgende weekend ging ik naar haar toe en kon ik zien dat er iemand anders bij haar woonde. En ik hoefde niet te vragen wie dat was. Ik stond in de huiskamer en confronteerde Nicky met mijn vermoeden. Het was waar. Hij was terug. Waar was hij geweest? Met een andere vrouw.

Nicky vertelde het me en Karim probeerde het later niet eens te ontkennen. 's Nachts sliep hij bij zijn vriendin, hij kwam 's ochtends vroeg thuis om de kinderen te zien voordat ze naar school gingen, en om een uur of 5 's middags vertrok hij weer. Die man kende geen schaamte. Hij wilde met die vrouw trouwen en haar meenemen naar Libië om daar te gaan wonen. Hij had haar zelfs meegenomen naar Nicky's huis. Dan zat hij met haar in de huiskamer en Nicky mocht alleen in de keuken komen en moest hen op hun wenken bedienen. Het was misselijkmakend.
Am Yisraël Chai!
עם ישראל חי
Gebruikersavatar
Adinah
Berichten: 365
Lid geworden op: wo okt 29, 2008 4:44 am

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Adinah »

Tweede deel:
Nicky liet het toe omdat ze anders Karim kwijt zou raken, en als ze Karim kwijtraakte, zou hij de kinderen van haar afpakken. Die twee kleintjes waren alles voor haar, haar hele leven draaide om haar kinderen. Als Karim in een slecht humeur was, durfde ze hen niet eens naar school te laten gaan, uit angst dat hij ze mee zou nemen. Toen ik die dag wegging beloofde Nicky dat ze me zou bellen, maar ik wist dat ze het niet zou doen.

Een week of drie later ging de bel. Er stonden twee agenten op de stoep, een man en een vrouw. Nadat ze hadden vastgesteld wie ik was, kwamen ze binnen en zeiden ze dat ik moest gaan zitten, want ze hadden slecht nieuws. Nicky was het slachtoffer geworden van een vreselijke, bloeddorstige overval. Ze had een zware operatie ondergaan, en vocht op dat moment in het ziekenhuis voor haar leven. Volgens de politie gaven de artsen haar niet meer dan een paar uur.

Andrew reed. Het leek een eeuwigheid te duren om er te komen, en al die tijd probeerde ik te bevatten dat mijn kleine meisje lag dood te gaan. Tegen de tijd dat we bij het ziekenhuis waren, had ik mezelf er bijna van weten te overtuigen dat het een vergissing moest zijn, dat het iemand anders was, niet Nicky. Het kón mijn kleine meisje niet zijn. Maar ze was het wel. Mijn mooie, intelligente, domme dochter lag in coma op de intensive care, tussen een woud van slangen.

Haar buik was van haar schaambeen tot aan haar borsten opengesneden, en toen nog een keer overlangs, zodat haar ingewanden eruit puilden toen ze zich naar buiten sleepte en om hulp riep. Een man aan de overkant was op dat moment aan het klussen onder zijn auto, en hij vertelde dat ze in haar eigen bloed baadde en kreunde met elke beweging, totdat ze in elkaar zakte. Hij heeft een ambulance gebeld. Niet alleen haar buik was opengesneden, haar aanvaller had ook een snee gemaakt over haar beide tepels, en de artsen telden 21 steekwonden over haar hele lichaam.

Karim was nergens te bekennen. Wij waren ervan overtuigd dat hij het had gedaan. Het kon niet anders. De politie zette de straat af en begon een moordonderzoek. DNA-onderzoek wees uit dat er maar één andere volwassene in haar huis was geweest, die bruut, Karim. Uiteraard was hij weer eens verdwenen.
De kinderen waren op school, het was midden op de dag gebeurd. Iemand van de politie was naar hun school gegaan om ze op te vangen totdat ik kon komen om ze me naar huis te nemen. Andrew bleef thuis met de kinderen, en ik ging terug naar het ziekenhuis. Ik zat naast haar bed, met haar benige hand in de mijne, en ik smeekte haar - nee, ik bevál haar - om te vechten, om te vol te houden, om haar laatste beetje kracht te gebruiken om in leven te blijven.

De politie ging op zoek naar Karim, want alles wees erop dat hij het had gedaan. Uiteraard konden ze hem nergens vinden. Hij had duidelijk spionnen in de buurt, dus wist hij dat hij werd gezocht wegens moord en hield hij zich gedeisd. Ik ben die hele dag en nacht bij Nicky gebleven. En geloof het of niet, maar ze ging niet dood. Ze hield vol. Die nacht en de volgende dag. De artsen stonden perplex, maar mijn kleine meisje hield vol. Uiteindelijk was haar toestand stabiel en na drie weken kwam ze bij uit coma. Het was een wonder.

Andrew en ik liepen op ons tandvlees. We brachten de kleinkinderen elke dag naar school, vijftig kilometer verderop, en haalden ze elke middag weer op, en ik zat de hele dag aan Nicky's bed. We waren prikkelbaar, gestresst, en we maakten over de kleinste dingen ruzie. Diep van binnen dachten we dat Nicky het niet zou halen en de zenuwen vraten aan ons. Toen haar toestand eenmaal stabiel was, kregen we weer een beetje hoop, en dat gaf ons nieuwe energie en hield ons op de been.

De politie ging met Nicky praten zodra het kon, en ze vroegen haar wat er precies was gebeurd. Ze ratelde over een vreemde die het huis was binnen gedrongen. Ze beschreef hem als een kleine, blanke man met heel lichtblond haar. Precies het tegenovergestelde van Karim. Andrew en ik doorzagen haar. Ze beschermde hem. Maar waarom? Wat we ook zeiden, ze weigerde opening van zaken te geven en bleef volhouden dat de aanval helemaal niets met Karim te maken had.

Uiteindelijk was ze voldoende hersteld om thuis te komen. De kinderen waren dolblij en vol begrip; ze waren voorzichtig met haar, nooit ruw of luidruchtig, en ze zorgden voor haar. Het was een gelukkige tijd. Op een dag nam de directeur van de school me apart, en hij vertelde me hoe opgelucht hij was dat ze elke dag naar school gingen. We wisten wel dat ze af en toe thuis waren gebleven, maar ik schrok toen ik hoorde dat Nicky ze meestal al halverwege de middag ophaalde, en dat ze soms wel 4 dagen per week niet kwamen. Mahmoud was 8 en had moeite met lezen. Binnen een maand ging hij met sprongen vooruit, en kon hij zelfs met de computer overweg en de spellingscontrole gebruiken. Het was een bijzondere tijd. Maar lang duurde het niet. Karim dook weer op, levensgroot, bonsde op de voordeur en smeekte huilend om zijn vrouw en kinderen te mogen zien.

We moesten hem wel binnenlaten. De kinderen raakten van streek en Nicky wilde persé horen wat hij te zeggen had. Hij kwam binnen, knuffelde de kinderen en vroeg Nicky onschuldig wat er was gebeurd, in tranen. Hij was weg geweest voor zaken, legde hij uit. Hij had wat geld verdiend en ze zouden nu snel weer allemaal bij elkaar kunnen wonen. Ik zag dat monster rond dansen in mijn huiskamer, de manier waarop hij mijn kwetsbare dochter met mooie praatjes om zijn vinger wist te winden. Ik kon hem wel vermoorden.

Terwijl wij voor Nicky en de kinderen bleven zorgen, hield de politie zich met Karim bezig. Het was niet langer een moordonderzoek, maar hij werd wel ondervraagd wegens poging tot moord. Ze lieten hem gaan. Op basis van een kassabon. De recherche had vastgesteld dat de aanval tussen 12.50 en 13.00 uur had plaatsgevonden. Het bonnetje had een datum en de tijd was 13.05 uur.
Voor de politie was dat genoeg om hem te laten gaan, ondanks dat het bonnetje van iedereen kon zijn geweest. Ze vroegen hem zijn zakken leeg te maken en er zat vanalles in. Kennelijk geloofden ze dat het van hem was, anders hadden ze hem niet laten gaan.

Karim kwam bijna elke dag langs, en hij was altijd even aardig en bezorgd om Nicky. Na verloop van tijd kon ze zich weer ontspannen in zijn aanwezigheid, en ze glimlachte weer. Hij opende een pizzeria in de stad en begon op een gegeven moment over slachtofferhulp. Als Nicky een tegemoetkoming aanvroeg bij het Schadefonds voor Slachtoffers van Geweldsmisdrijven, kon ze volgens hem op een flink bedrag rekenen. In eerste instantie deed ze een beetje lacherig, maar ze gooide het haastig over een andere boeg toen de oude, dominante Karim de kop weer opstak.
Uiteindelijk maakte hij een afspraak met een advocaat voor haar, en zo bracht hij de bal aan het rollen. Nicky werd weer nerveus en angstig, en wij vermoedden dat Karim zijn boosheid op haar afreageerde als wij niet thuis waren, hoewel Nicky het in alle toonaarden ontkende.

De weken gingen voorbij, en ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en Karim te vragen wat hij precies van plan was. Hij was elke dag bij ons thuis, at bij ons, en zoals gewoonlijk zorgde hij niet voor zijn vrouw en kinderen. Ik wilde hem alleen spreken, dus ging ik op een avond naar zijn pizzeria. Er was niemand in het restaurant, dus liep ik door naar de achterkant, en daar bleef ik als verlamd staan. Karim lag op een tafel met een meisje onder zich, en zijn hand was onder haar beha geschoven. Ze kusten elkaar hartstochtelijk. Het maakte me misselijk. Ik heb mijn keel geschraapt en kalm gezegd dat ik wel terug zou komen als hij het minder druk had. Toen ben ik weggegaan.

Andrew en ik hadden al een vermoeden gehad. Met het gokken en de casino's pasten andere vrouwen helemaal in het plaatje. Hij deed dus gewoon precies waar hij zin had, zonder dat iemand hem ooit ter verantwoording riep. Die avond werden onze vermoedens bevestigd. Hij rende achter me aan naar buiten en zei dat hij niets had misdaan. 'Ik denk niet dat Nicky het daarmee eens is,'zei ik tegen hem. Hij lachte me recht in mijn gezicht uit. 'Amal gelooft wat ik haar opdraag. Als jij me dwarsboomt, raak je haar kwijt.' Hij draaide zich om en ging weer naar binnen, terwijl ik daar hulpeloos bleef staan. Hij had gelijk en dat wisten we allebei.

Een week later kwamen we thuis van ons werk en was het huis leeg. Er lag een briefje op de keukentafel met de mededeling dat ze in Libië gingen wonen. Geen adres, geen telefoonnummer. Ze hadden zelfs geen afscheid genomen. Voor de zoveelste keer was ik mijn dochter kwijt. Ik was radeloos. Niets en niemand kon me troosten, en ik stortte bijna in. De situatie tussen Andrew en mij was gespannen. Hij heeft een sterk karakter en hij was vastbesloten me zo min mogelijk te laten lijden, maar ik zat in een heel diep dal. Avond aan avond zat ik met een stapel foto's op de bank te huilen. Ik voelde me zo alleen. Niemand begreep me. Mijn andere 3 dochters deden wat ze konden, ze waren lief en attent en ze brachten onze andere kleinkinderen bij ons, net zolang totdat ik er weer een beetje bovenop kwam. Ik weet nog steeds niet hoe het me is gelukt. Ik begon moeite te doen om me met Andrew te verzoenen, en ik richtte me erop om telkens één dag tegelijk door te komen.

Vier jaar lang hebben we niets gehoord. Ik was wanhopig, want ik dacht dat ik haar nooit meer zou zien. Als ik 's nachts wakker lag, dacht ik: stel nou dat één van ons een ernstig ongeluk krijgt, of doodgaat? Dan weet ze het niet eens. Hoe zou ze zich voelen als ze dat later hoort? Dat was een grote zorg voor me. Maar we hadden geen idee waar ze was. Met het verstrijken van de jaren ging de hoop die we aanvankelijk nog hadden gehad over in gelatenheid. We moesten ons erbij neerleggen dat we haar voorgoed kwijt waren.

Op een woensdag belde Karim opeens op om te vertellen dat Amal naar Engeland kwam om het geld van het schadefonds op te halen. Ze zou de volgende dag vliegen vanuit Tripoli en om 6 uur 's avonds op Heathrow aankomen. Toen hing hij op. Geen uitleg, geen verontschuldigingen omdat ze zonder een woord te zeggen waren vertrokken. We kregen niet eens de kans om te reageren. Andrew zat met open mond met de hoorn in zijn hand.

We vroegen vrij van ons werk, renden rond om alles te organiseren voordat we naar Heathrow reden. Het was bijna onwerkelijk; we waren in een soort roes en praatten nauwelijks met elkaar tijdens de rit erheen. We hadden geen vluchtnummer en de moed zonk ons in de schoenen toen we hoorden dat er die avond geen rechtstreekse vlucht uit Tripoli aankwam. Wel was er een vlucht vanuit Tripoli via Duitsland, dus daar hebben we maar op gegokt, en we zijn vol verwachting bij de uitgang gaan staan. Het duurde een minuut of 20 voordat de passagiers naar buiten kwamen. Nicky was er niet bij. We zijn in paniek naar de informatiebalie gegaan, maar we kregen geen inzage in de passagierslijst. We zijn ergens een kop koffie gaan drinken om de zenuwen de baas te worden en te bespreken wat we moesten doen. Ik dronk net mijn kop leeg toen ik opzij keek en haar zag.

Een eenzame figuur met een katoenen tas in haar hand waar wat kleren uitpuilden. Heel langzaam liep ze naar ons toe. Ik stootte Andrew aan en zei dat het Nicky was, maar hij geloofde me niet. Ik ben toch naar haar toe gegaan en heb haar naam geroepen. Er was geen spoor van herkenning op haar gezicht te lezen en even twijfelde ik er zelf aan of ze het wel was. Maar toen riep ik 'Amal!' en keek ze me aan. Ze was het wél. Andrew holde naar haar toe, tilde haar op en droeg haar naar de auto. Ze woog 30 kilo.

We hebben haar meegenomen naar een wegrestaurant, maar ze kon alleen kleine slokjes water nemen. Haar tas zat vol met lompen, zo smerig dat ik er de keukenvloer nog niet mee had willen dweilen. We namen haar mee naar huis om voor haar te zorgen, zodat ze kon aansterken. Nicky rekende erop dat de kinderen haar snel zouden volgen. Naar het scheen had ze er alleen mee ingestemd om terug te gaan als Karim beloofde dat hij de kinderen zou laten komen. Hij moest op hun visum wachten, zei ze.

Dankzij onze verzorging keerde haar gezondheid geleidelijk terug - lichamelijk, wel te verstaan. Geestelijk was Nicky heel erg ziek. Ze was niet langer de dochter die ik kende. De dokter schreef 4 verschillende medicijnen voor, en daardoor stabiliseerde ze enigszins, maar ze had letterlijk haar verstand verloren.
Vaak zat ze ineengedoken op een stoel, in foetushouding, als een verdwaald hondje, met een kussen tegen zich aan gedrukt, en dan wiegde ze heen en weer terwijl ze nerveus om zich heen keek. Of ze begon opeens te gillen en te schreeuwen, haar ogen helemaal verwilderd. Soms gingen we een eindje met haar wandelen, en als ons dan volmaakt onschuldige mensen tegemoet kwamen, siste ze: 'Fatwa, fatwa' naar hen, omdat ze dacht dat ze uit Libië waren gestuurd om haar te vermoorden. Ze was doodsbang voor televisieantennes, zei dat die waren opgezet door spionnen uit Libië die het op haar leven hadden gemunt.
De nachten waren het ergst. Ze sliep slecht, was rusteloos, praatte en raaskalde in haar slaap, smeekte Karim wanhopig om op te houden. 'Doe me alsjeblieft niet nog een keer pijn,'kreunde ze dan, of: 'Laat me vandaag niet nog een keer verkrachten. Vandaag niet meer.'

Alsof het al niet erg genoeg was dat hij onze dierbare dochter bij ons had weggehaald, werd nu duidelijk dat ze op een monsterlijke, onmenselijke manier was mishandeld, in opdracht van haar eigen man. In het begin wilde ze niet praten over wat ze daar had meegemaakt, maar na verloop van weken, toen de medicijnen eenmaal waren aangeslagen, verbrak ze beetje bij beetje het stilzwijgen.

Karims familie was straatarm en woonde op een soort boerderij. Ze waren vanuit Engeland naar Tripoli gevlogen en hadden daar een taxi genomen, maar al na een klein eindje betaalde Karim de chauffeur en moesten ze allemaal uitstappen om verder te lopen. Uiteindelijk hebben ze 4 hele dagen gelopen. Ze had geen idee waar die boerderij lag. Vier jaar lang heeft ze dag in, dag uit op die boerderij gezeten: ze mocht niet eens de deur uit om boodschappen te doen of de kinderen naar school te brengen. Karim sloeg haar om het minste of geringste en behandelde haar als een vod. Hij liet vrienden komen om haar te verkrachten terwijl hij toekeek. Na een jaar nam hij een andere vrouw en die kwam bij hem op de boerderij wonen. Nicky moest wijken.

Nicky werd gedumpt in een hondenhok op het erf. Ze bonden haar vast als een hond. Het enige eten dat ze kreeg waren de restjes die Mahmoud en Latifa naar haar gooiden. Zo heeft ze 3 lange jaren geleefd. Als Karim wilde toekijken terwijl ze werd verkracht, werd ze uit het hok gesleurd en onder een koude douche gezet, en dan op het matras in het huis gesmeten. Erna moest ze terug naar haar hok. Ze zou dood zijn gegaan als Karim geen mogelijkheid had gezien om via haar aan geld te komen. Opeens was ze weer nuttig.

Nicky was thuis en dat was fijn, maar ze bleef inzitten over de kinderen. 'Karim heeft beloofd dat hij ze zou laten komen,'zei ze steeds. 'Hij heeft beloofd dat hij me elke vrijdag om 3 uur zou bellen.' Het moet een maand of vier na haar thuiskomst zijn geweest dat hij de kinderen voor het eerst liet bellen. Ze was dolgelukkig om hun stem te horen. Papa was nog met hun visum bezig, zeiden ze, maar ze zouden nu snel komen. Nicky drukte kusjes op de hoorn en hield die tegen haar wang. Toen kwam Karim aan de lijn, en hij vroeg meteen naar het geld. Ze was er te erg aan toe geweest om daar iets aan te doen, en dat was niet wat hij wilde horen. Toen hij had neergelegd, heeft ze wel een uur ineengedoken in een hoekje gezeten, wiegend en mompelend tegen zichzelf.

Hij had haar nog steeds in zijn macht, zelfs aan de telefoon, en het was funest. Ze begon aan mijn hoofd te zeuren dat ik naar haar advocaat moest gaan om te vragen hoe het met haar aanvraag stond. Ik dacht dat het geen zin zou hebben, maar ze bleef aandringen tot ik toestemde. Het schadefonds bleek haar een bedrag van duizenden ponden te hebben toegekend, maar aangezien ze het geld niet binnen de gestelde termijn van 2 jaar had opgeëist, was de hele schadevergoeding komen te vervallen. Nicky raakte uitzinnig toen ze het hoorde. Ze had dat geld nodig, zei ze. Zonder het geld zou Karim haar de kinderen nooit meer laten zien.

Ik heb een emotionele brief geschreven, eigenlijk in de eerste plaats om Nicky tot bedaren te brengen. Ik legde uit dat niemand ons had verteld dat Nicky's aanvraag was gehonoreerd, en dat we dus niet eens hadden geweten dat haar smartengeld was toegekend. Ik beschreef de aanval en haar verwondingen, en vroeg om begrip voor de situatie. Kennelijk raakte mijn brief een gevoelige snaar bij degene die hem heeft gelezen, want de reactie was positief. De zaak werd heropend.

Er volgden meerdere afspraken met de advocaat en er moesten foto's worden genomen van Nicky's littekens. Zelfs na 5 jaar waren de littekens nog steeds gruwelijk. Haar lichaam was ernstig verminkt, haar huid een grillig maanlandschap van littekenweefsel en kraters. Ze weigerde zich helemaal uit te kleden voor de foto's, hield haar ondergoed aan, maar het bewijs was nog even schokkend. Toen er eenmaal een heel dossier was samengesteld, kregen we te horen dat het wel 2 jaar kon duren voordat de zaak voor de rechter zou komen.

Het duurde opnieuw een paar maanden voordat Karim weer belde. Toen hij het nieuws hoorde, smeet hij woedend de hoorn op de haak. Daarna duurde het een jaar voordat hij opnieuw contact opnam. Het is natuurlijk nooit de bedoeling geweest dat de kinderen ook naar Engeland zouden komen. En het leven ging door. Nicky ging traag maar gestaag vooruit, en na een jaar ging het redelijk goed met haar, kon ze de dagelijkse dingen doen zonder buiten zinnen te raken. Haar ogen stonden altijd even droevig, en ik kon haar emotioneel niet meer bereiken. Maar we ploeterden voort. En toen belde Karim.

Hij praatte op haar in, zei dat ze nu wel weer op zichzelf kon gaan wonen en dat ze een huis moest zoeken. Dan zou hij de kinderen sturen. Hij wilde niet dat zijn kinderen bij ons zouden wonen. Nicky was hun moeder, en ze moest zelf voor hen zorgen, in hun eigen huis. Nicky leek wel bezeten toen ze had neergelegd. Ze moest een huis vinden, zei ze, nog diezelfde dag. Dan zouden de kinderen komen.

Voor de zoveelste keer waren al onze smeekbeden aan dovemansoren gezegd. Uiteindelijk vonden we een woning voor haar, zeven kilometer bij ons vandaan. Ook dit keer deden we ons best om alles bij elkaar te sprokkelen - meubels, gordijnen, ditjes en datjes om het een beetje gezellig te maken. Ze verhuisde, maar omdat ze nog steeds niet zonder ons de deur uit durfde, was ze afhankelijk van ons voor de boodschappen. Wel hield ze haar huis smetteloos schoon en netjes, voor als de kinderen kwamen.

Er verstreek nog een jaar. Elke vrijdag, zonder één keer over te slaan, reed Andrew naar haar huis om haar op te halen, en dan zat ze bij de telefoon te wachten. Hij heeft haar zegge en schrijve één keer gebeld, weer met loze beloften die haar de valse hoop gaven dat ze haar kleintjes terug zou zien.

Toen werd ik opeens gebeld met de mededeling dat Nicky's zaak die week voor zou komen, in een stad 2 uur rijden bij ons vandaan. De advocaat zou meegaan, en Andrew sprak met hem af dat we hem onderweg op zouden pikken.
Op de ochtend van de zitting liet het geluk ons in de steek. De advocaat belde om te zeggen dat hij niet mee kon komen, maar volgens hem was dat geen probleem, en hij vroeg of ik Nicky wilde vertegenwoordigen. Ik hoefde alleen maar het dossier te lezen en het zou een korte zitting zijn, niet meer dan 10 minuten of zo. We konden het dossier onderweg bij hem ophalen.

Ik wist me geen raad. Ik was nog nooit bij een rechtszitting geweest en wist niets van juridische procedures. Het enige dat ik wél wist, was dat we twee jaar op deze hoorzitting hadden gewacht en dat Nicky haar recht op een uitkering zou verliezen als we niet gingen. Het was kiezen of delen. Ik wilde haar niet in de steek laten, maar tegelijkertijd was ik bang dat ik alles zou verknallen.

Volgens de advocaat was het een fluitje van een cent, dus ik stemde toe. We haalden het dossier op, en dat las ik onderweg in de auto. Het waren niet meer dan een handvol velletjes, dus het leek niet zo moeilijk als ik had gedacht. Toen we er eenmaal waren, werd er echter afkeurend gereageerd. Waar was de advocaat? Het was tegen de regels. Enzovoort.
We kwamen tot de ontdekking dat het er allemaal heel formeel aan toe zou gaan, voor een college van rechters, helemaal niet zoals de advocaat het had afgeschilderd. Na veel vragen en overleg werd besloten dat ik gezien de omstandigheden als Nicky's vertegenwoordiger mocht optreden.

Vervolgens bleek het dossier een probleem te zijn. 'Is dat alles?' werd me gevraagd. Toen ik knikte werden de koppen opnieuw gejaagd bij elkaar gestoken. Er kwam een vrouw binnen met twee uitpuilende mappen, die ze met een plof voor ons op tafel legde. 'De rechter heeft de zitting uitgesteld zodat u het hele dossier kunt doornemen,'liet ze ons weten. 'U heeft een half uur de tijd.' Ze keek naar Andrew. 'Ik raad u en uw vrouw aan om elk een dossier te lezen, anders komt u er nooit doorheen.'

Er was geen tijd om na te denken. In paniek bestudeerden Andrew en ik de dossiers. Onder het lezen brak mijn hart. Bijna alle verslagen waren van artsen in ziekenhuizen. Nicky had gekneusde ribben gehad, een gebroken kaak, gebroken polsen, schouder uit de kom, brandwonden, beten - er kwam geen einde aan de lijst. Ik keek naar de data en mijn adem stokte. Die bruut had haar mishandeld vanaf het moment dat ze elkaar hadden leren kennen. De eerste melding dateerde van toen ze 18 was. Ze had zoveel geleden, terwijl ze intussen keihard werkte om haar zaak op te bouwen, al voordat ze waren getrouwd. Maar er was geen tijd om bij mijn ontdekking stil te staan, er wachtte me een belangrijke taak.

De rechters waren zo formeel. Ik was nooit eerder in een rechtszaal geweest. Nicky was kalm en beheerst, keurig gekleed in een lange jurk. Ze hebben haar anderhalf uur lang ondervraagd. Ze gaf rustig en zonder veel poespas antwoord. Het was deerniswekkend om haar te zien tegenover die gehaaide rechters. Toen was ik aan de beurt. Ik was op van de zenuwen en kan me de details niet meer herinneren, maar twee uur later waren ze klaar met me. De rechter kende Nicky een bedrag van 20.000 pond toe. Hij stelde echter als voorwaarde dat het geld bestemd was voor Nicky om er een nieuw leven mee op te bouwen, en dat ze het aan niemand anders mocht geven. Gezien haar geestelijke toestand en de medicijnen waarvan ze afhankelijk was, vond hij dat ze hulp nodig had om het geld op een verantwoorde manier te besteden. Daarom bepaalde hij dat de cheque op naam van Andrew en mij zou worden uitgeschreven.

Hij stelde voor om de eerste keer 5000 pond op te nemen en dat bedrag te gebruiken om een nieuwe kapsalon te beginnen, en haar vervolgens een maandelijkse toelage te geven om van te leven. We stemden er allemaal gretig mee in. De beproeving was voorbij.

In eerste instantie waren we dolblij. Wat een resultaat! Nicky ging met de voorwaarden akkoord, en we dachten echt dat ze Karim nu eindelijk uit haar hoofd had gezet. Een week later kwam de cheque. Niet op onze naam, zoals de rechter had bepaald, maar op Nicky's naam. Al die zorgvuldige overwegingen naar de maan. Op de één of andere manier voelde ik dat er voor Nicky iets zou veranderen als ze wist dat ze zelf kon bepalen wat ze met al dat geld zou doen. Jammer genoeg had ik gelijk.

Ik besloot nar haar toe te gaan om met haar te praten voordat ik haar de cheque gaf. Misschien dat ik haar kon overhalen om de cheque terug te sturen en alsnog op onze naam te laten stellen. Maar het was al te laat. Zodra ik het vertelde, wilde ze weten waar de cheque was. Toen ik bekende dat ik hem thuis had laten liggen, begon ze te schreeuwen en te gillen dat ik een stom wijf was, dat ze me haatte en dat ze de cheque meteen wilde hebben. Ik beloofde hem te gaan halen en ze bedaarde. Opeens was haar boosheid weg en bood ze aan om koffie te gaan zetten. Ik ontspande me en ging zitten.

Ze kwam van achteren naar me toe met een kop koffie. Toen ik me naar voren boog om het kopje van haar aan te pakken, sloeg ze plotseling een arm om mijn nek. Ze greep mijn haar beet en trok mijn hoofd naar achteren. Haar ogen schoten vuur en ik voelde iets kouds tegen mijn keel. Met afschuw besefte ik dat het een keukenmes was. Ze drukte het mes in mijn vlees en zei dat ze me zou vermoorden als ik de cheque niet ging halen. Ik zag de blik in haar ogen en op dat moment wist ik maar al te goed dat ze het meende. Ik kon alleen maar knikken en fluisteren dat ik de cheque direct zou gaan halen. Toen liet ze me los.

Ik was in alle staten tijdens de rit naar huis, dodelijk bezorgd om Nicky. Had ze Karim gesproken? Wat had hij haar nu weer voor leugens verteld en van haar gedaan gekregen? Ik kwam terug met de cheque, en ze stond achter de voordeur, grommend als een hond, met het mes in haar hand. 'Geef me die cheque, rotwijf, anders vermoord ik je,'blafte ze.
'Waarom doe je jezelf dit aan, lieve schat,'stamelde ik, terwijl ik haar huilend de cheque aangaf. Ze zei niets, griste me de cheque uit handen en sloeg de deur in mijn gezicht dicht. Het was de laatste keer dat ik haar heb gezien.

Het was zo onverwacht allemaal. Ik wist dat ze nooit alleen de straat opging, dus deden we wat we altijd deden als ze over haar toeren was geweest, en we lieten haar een paar dagen met rust om tot bedaren te komen. Haar stemming kon altijd zomaar omslaan, dat waren we gewend, het hoorde erbij. Ze raakte van de kleinste dingen overstuur, maar ze was er altijd het ergst aan toe nadat ze contact had gehad met Karim. Het was een gewoonte geworden om haar niet lastig te vallen en haar de tijd te geven om te kalmeren. Dan was ze weer zo mak als een lammetje, alsof de 'andere' Nicky niet bestond.

Maar dit keer ging ze wel de deur uit. Met Terry, de man die beneden haar woonde. Hij raakte goed met haar bevriend. Het schijnt dat hij haar heeft horen gillen in haar slaap, en naar boven is gegaan om te vragen of hij iets voor haar kon doen. Het was een lieve, zachte man, het tegenovergestelde van Karim, en dat was precies wat Nicky nodig had. Hij raakte heel erg op haar gesteld. Later hebben we gehoord dat hij met haar mee is gegaan naar de bank.

De derde dag na onze ruzie besloten Andrew en ik naar de supermarkt te gaan om boodschappen te doen, proviand in te slaan voor Nicky en dat als excuus te gebruiken om bij haar langs te gaan. We zijn eerst naar ons eigen huis gegaan om de boodschappen uit te laden, en toen vonden we een brief die persoonlijk bezorgd moest zijn, met een post-it memo erop. Er stond: 'Nicky wil dat ik u laat weten dat ik haar nu naar het vliegveld breng voor een vlucht naar Tripoli'. Ondertekend met: Terry.

We hebben de luchthaven gebeld. De vlucht was al vertrokken. Naderhand hebben we Terry gesproken, en die vertelde dat een vriend van hem de brief bij ons in de bus had gedaan, lang nadat zij waren vertrokken. Nicky wilde heel zeker weten dat wij haar niet konden tegenhouden. Ze verkoos een hel boven ons.
Wéér was ze weg. We hadden geen idee waar ze was, en er was geen mogelijkheid om haar op te sporen. We stonden machteloos en waren veroordeeld tot afwachten.

Een jaar later, uitgerekend op moederdag, ging de telefoon. Ik had de pech om op te nemen. Het was Karims stem, luid en duidelijk. Zijn vrouw, Amal, was de dag ervoor overleden aan een zware hartaanval, vertelde hij me. Ik begon te gillen en te huilen en stortte in. Andrew nam snel de hoorn van me over, en hij deed een beroep op zijn geweten en smeekte hem over een half uur terug te bellen, zodat wij even de tijd hadden om het nieuws te verwerken. Kennelijk heeft Andrew iets weten te raken in die man, want voor deze ene keer hield hij woord en belde hij terug.

Ik was inmiddels voldoende hersteld om te eisen dat hij haar stoffelijke resten naar Engeland zou laten overkomen. Onmogelijk, kreeg ik te horen, ze was al gecremeerd. Hij vond het heel erg voor ons, zei hij. Andrew had de tegenwoordigheid van geest om hem te vragen waar we hem konden bereiken. Karim zei dag en hing op. We hebben sindsdien nooit meer iets van hem gehoord.

We zijn met politici en het ministerie van Buitenlandse Zaken gaan praten, maar het advies was heel duidelijk: Ga niet naar Libië, want jullie komen niet levend terug. We hadden geen gegevens, helemaal niets, dus het zou zoeken naar een speld in een hooiberg zijn geweest. Ik was aan het eind van mijn Latijn, dus bood één van mijn andere dochters aan om contact te onderhouden met de autoriteiten.

Na de hoorzitting hadden we de dossiers mee naar huis genomen, want niemand had gezegd dat we ze achter moesten laten. Toen Nicky er niet meer was, dook ik elke dag in de dossiers, spelde ik elk detail, huilde om haar, herleefde haar pijn. Dat heeft maanden geduurd. En dan de herinneringen. Alles om me heen herinnerde me aan haar, overal in huis kwamen ze op me af. Ik werd gek van verdriet. Ik wist zelfs niet zeker of Karim de waarheid vertelde. Stel nou dat hij had gelogen? Stel nou dat Nicky nog leefde? Wat moest ik geloven?

Andrews gezondheid had er ook onder te lijden en hij onderging een viervoudige bypass-operatie. Het werd hem allemaal teveel, het huis en de tuin. Op een gegeven moment hebben we ons huis te koop gezet, maar pas nadat we een openhartig gesprek met elkaar hadden gehad. Het was tijd om door te gaan, zei hij. Nicky zou altijd een bijzonder plekje hebben in ons hart, maar wij moesten de draad van ons leven weer oppakken. En dat hebben we gedaan.

We zijn hier verleden jaar september komen wonen, een half jaar na Nicky's dood. De dag voordat we zijn verhuisd, zijn we bij elkaar gaan zitten en legde hij de dossiers op mijn schot. Ik knikte, en zoals we van tevoren hadden afgesproken, heeft hij toegekeken, terwijl ik elk vel papier verscheurde. Hiermee heb ik het laatste hoofdstuk van haar pijn afgesloten en kon ik me richten op herinneringen aan de tijd dat ze nog gelukkig was.

En dan heb ik nog een bruine envelop, die ik altijd bij me heb. Zelfs als ik van handtas verwissel, verhuis ik deze envelop van de ene tas naar de andere, en dat is niets voor mij. Het is alsof ik nog steeds niet kan geloven dat ze dood is. Dit is voor mij het tastbare bewijs: een brief van de Libische overheid, gericht aan het ministerie van Buitenlandse Zaken, om te bevestigen dat Amal op 18 maart 2004 in Libië was overleden, 45 jaar oud. Mijn dochter is met allerlei instanties blijven bellen en tenslotte heeft ze iets boven water gekregen. Ik ontving het op moederdag.
Am Yisraël Chai!
עם ישראל חי
Petra
Berichten: 271
Lid geworden op: za dec 13, 2008 10:13 am

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Petra »

Triest verhaal. Maar wat heeft het met de islam/moslim te maken?
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Ariel »

Mijn hemel..Wat een verhaal :shock: Ik kan me niet voorstellen dat een man zoveel macht over je kan hebben. Als je zo mishandeld wordt gaat je liefde voor de man toch wel over zou ik zo denken. Of zou het angst zijn waarom vrouwen bij zo'n monster blijven.
Ik heb ook respect voor de ouders. Hun pijn moet ook ondragelijk geweest zijn.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Ariel »

Petra schreef:Triest verhaal. Maar wat heeft het met de islam/moslim te maken?

Heb je het verhaal goed gelezen Petra. Deze man was moslim , en dit forum heet "Een moslim in mijn leven"
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
BFA
Berichten: 11583
Lid geworden op: vr sep 29, 2006 5:18 pm

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door BFA »

Ariel schreef: Petra schreef:Triest verhaal. Maar wat heeft het met de islam/moslim te maken?




Heb je het verhaal goed gelezen Petra. Deze man was moslim , en dit forum heet "Een moslim in mijn leven"
Een waarschuwing voor elke vrouw om bij een Mohammedaan vandaan te blijven.
Het is een parasitaire soort die leeft op de intelligentie van anderen en deze dan tegen hun gebruikt;
Gebruikersavatar
Manon
Berichten: 17353
Lid geworden op: ma feb 17, 2003 9:58 am

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Manon »

Een verhaal dat me aan Elisabeth laat denken... ben ik de enige?

Het lijkt zo onwaarschijnlijk, maar het verhaal van Elisabeth is dat toch ook?
More diversity always means "less white people"
Diversity is a codeword for white genocide.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Ariel »

circe schreef:Een verhaal dat me aan Elisabeth laat denken... ben ik de enige?

Het lijkt zo onwaarschijnlijk, maar het verhaal van Elisabeth is dat toch ook?
Dat was ook mijn eerste gedachte circe. Ik hoop alleen van ganse harte dat de dochter van Elisabeth dit bespaard blijft.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Petra
Berichten: 271
Lid geworden op: za dec 13, 2008 10:13 am

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Petra »

Jááá, een leuk verhaal om een bezorgde moeder een hart onder de riem te steken... :roll: Natuurlijk had ik gelezen dat de man een moslim was, en dat dit forum Leven met een moslim heet. Maar ik hoef geloof ik, toch niet uit te leggen dat dit verhaal, hoe triest ook, een verhaal is in de trant van anderen die te maken hebben gehad met een psychopaat?
Ik weet niet of Jackie Trevane dit boek wél zelf geschreven heeft, maar ze schreef haar eerste boek Fatwa met behulp van een ghostwriter; het vreemde verhaal van een jong meisje dat met haar vriendje op vakantie naar Egypte ging. Bij het op de bus springen verzwikte ze haar enkel, busje reed verder mét vriendje, en zij bleef huilend op de stoep achter, niet in staat om te lopen. Een Egyptische jongen hielp haar, nam haar mee naar zijn ouders huis, en zij bleef daar zonder ooit nog kontakt te hebben met vriendje. Zij deed geen moeite om hem te vinden en hij deed geen moeite om haar te vinden...
Enfin, ze werd verliefd op haar helper, trouwde, kreeg kinderen, en het huwelijk werd zó slecht dat ze op zeker moment mét haar kinderen het land uit gevlucht is.
Vreemd, toch? Ik kan me niet voorstellen dat het op deze manier werkelijk gebeurd is. Ik denk dat er een aantal héél tragische verhalen in omloop zijn, die een zekere marktwaarde vertegenwoordigen, en waar dus een boek over geschreven wordt. Net als dat meisje dat door Dutroux meegenomen werd, net als dat Duitse meisje dat bijna 20 jaar door haar ontvoerder vastgehouden werd, het zijn gewoon ervaringen van vrouwen die door hun eigen zwakte in handen gevallen zijn van een psychopaat. Die zwakte kan zijn leeftijd, onervarenheid, maar ook gewoon psychisch labiel...
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Ariel »

Beste Petra, er zullen genoeg goeie moslims zijn, en zeker plenty goeie Egyptenaren, maar wij hebben op dit forum al zoveel nare verhalen gehoord van westerse vrouwen die met een moslim getrouwd zijn , en die met moeite uit deze relatie konden komen, dat dit verhaal ons niet eens meer schokt.
En als ik zeg dat we die verhalen gehoord hebben, betekent dat, dat we die vrouwen kennen via internet, of in levende lijve.
Omdat jij je betrokken voelt met Egypte, hoeft dat niet te betekenen dat deze verhalen niet gebeuren.


Deze vrouw lijdt ook nog elke dag om haar beslissing door met een moslim te trouwen.
http://www.dutch.faithfreedom.org/forum ... 40&t=12692" onclick="window.open(this.href);return false;
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
BFA
Berichten: 11583
Lid geworden op: vr sep 29, 2006 5:18 pm

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door BFA »

het zijn gewoon ervaringen van vrouwen die door hun eigen zwakte in handen gevallen zijn van een psychopaat. Die zwakte kan zijn leeftijd, onervarenheid, maar ook gewoon psychisch labiel...
Dit vind ik een beetje veel de schuld aan het slachtoffer doorverwijzen.
Wat Dutroux en die Arabier gemeen hebben, dat het beiden mensenetenende roofdieren zijn op zoek naar een prooi.
Een Dutroux is een zware psychopaat en zulk een uitzondering dat hij moeilijk kan voorkomen worden. In dit geval had de escalatie niet zo ver mogen gaan. Zijn slachtoffers treft in ieder geval geen verwijt.
Ik vind het in feite heel erg dat je Dutroux hier met de haren bij sleurt en er zo iets alledaags van maakt.

Dat die Arabische roofdieren nog heel makkelijk een prooi vinden is te wijten aan het feit dat nergens deze mensen als roofdier gekenmerkt worden. Hier in Europa worden ze in een PC-correcte multiculturele propaganda zelf als de verheven wilde aangeprezen. Geen wonder dat ze hier makkelijk prooien aan de haak slaan. Verwijt de slachtoffers ook weer niet alles.

In tegenstelling tot de Arabisch variant, is Dutroux zeker geen alledaags voorkomend roofdier. De Arabische variant heeft de volledige steun van een ideologie, waarin het bekeren van de vrouw en er kleine Mohammedaanse krijgertjes bijmaken veel belangrijker is dan het goed voor de vrouw zorgen. Het is het eerste dat een paspoort naar het paradijs oplevert en het tweede niet. Het is zeker geen zonde voor die man dat hij de veroverde vrouw reeds een voorproefje geeft van de hel die haar in het hiernamaals toch te wachten staat.

Hier wordt een Portugese geestelijke die daar een jaar geleden voor waarschuwde gedemoniseerd.

In Israël bestaan verenigingen die vrouwen voor dit soort Arabieren waarschuwen.
'Protecting' Jewish girls from Arabs
In the last 10 years, 60 girls from Pisgat Ze'ev have gone into the [West Bank Arab] villages," he said. "And most of them aren't heard from after that."
Het gaat over hetzelfde als in het verhaal van dit topic. 60 meisjes op 10j lijkt niet veel, het is maar het topje van de ijsberg.
Spoiler! :
Every night, dozens of young men in Jerusalem's Pisgat Ze'ev neighborhood take to the streets and go out searching for girls.


But theirs is not a promiscuous search. In fact, the group of some 35 volunteers is looking to prevent such interaction and to stop what neighborhood residents have overwhelmingly complained is a growing problem in Pisgat Ze'ev - Arab men going out with Jewish girls.

What was once a rare occurrence, residents say, has become the norm in this north Jerusalem suburb, which shares a side of the security barrier with the Palestinian village of Anata and the scattered dwellings on the edge of Shuafat refugee camp.

Residents now say that, due to Pisgat Ze'ev's location and increasingly mixed Arab-Jewish population, the phenomenon of mixed dating has grown, with violent outbursts breaking out frequently between Arab and Jewish youth over the matter, and with growing communal anger over what many here feel is simply unacceptable.


"A rare occurrence?" a shopkeeper in the local mall asked sardonically this week when asked about the situation. "My friend, it's not rare at all, this has become the reality. Pisgat Ze'ev has turned into one gigantic whorehouse, please excuse the expression."

"[The young Arab men] come here to the mall and we see it all the time, they take the girls to the bathroom, they laugh with each other about it. And as if that wasn't worse, one of them opened up an actual whorehouse just up the street. There are Jewish girls in there! It's nothing short of a disgrace!"
The Pisgat Ze'ev neighborhood...

The Pisgat Ze'ev neighborhood in northern Jerusalem seen next to the wall separating it from the Shuafat refugee camp.
Photo: Ariel Jerozlimski

Enter Eish L'Yahadut (Fire for Judaism), a volunteer group made up of both religious and secular Pisgat Ze'ev residents, who walk the streets at night looking for local girls out with Arab men.

"We're not aggressive, and we don't use violence," said Moshe, a 31-year-old member of the group who spoke to The Jerusalem Post on Thursday.

"Our goal is to be in contact with these girls and try to explain to them the dangers of what they're getting themselves into. In the last 10 years, 60 girls from Pisgat Ze'ev have gone into the [West Bank Arab] villages," he said. "And most of them aren't heard from after that."

Moshe said that his group also maintains contact with the Arab men as well, in an effort to convince them that pursuing such relationships is not in their best interest. "One of the girls we're in contact with, her father is a commander with the Jerusalem Police," Moshe said. "Once the guy she was with heard about that, things changed."

While some girls are receptive to the group's efforts, others are not. "But we keep trying," Moshe said. "These are girls who usually don't know any better, who come from troubled homes, and they're swept up by the guy's charm or nice clothes. We try to show them that these aren't the most important things, and we have women who speak to them as well."

According to Moshe, the group is currently in contact with 17 girls, the majority of whom are in high school. The group has encountered physical confrontations, but, Moshe said, iits work is done within the full confines of the law, and the Arab men they approach are often receptive as well.

However, Arab residents of the neighborhood told the Post that the group has been a problem. "They come out all the time and hassle us," said Imad, who works in the Pisgat Ze'ev mall. "I was out with this girl the other night, and they came up and started talking to us. I don't like it, you know? What do they care who I'm with?"

But for Moshe and his group, the importance of their job lies with the girls they say they are protecting. "Sometimes these guys are abusive to the girls," Moshe said. "While that usually starts after they're married, there was an incident recently where one of these guys was beating the girl up in the middle of the street. We got involved, and she left him, but it's a shame that it has to come to that."

Another major issue for the group are the brothels that have sprung up in the neighborhood. In addition to their nightly "patrols," the group stages protests outside the houses of ill repute in an effort to pressure the owners to shut them down.

"Our mission is not against Arabs," Moshe said. "But it is for the protection of Jewish women, wherever they may be. And with regards to the brothels, the police don't interfere, because they're run by crime families. But if enough residents stand up against them, I believe they will be shut down."

In that vein, Eish L'Yahadut is planning a rally next Thursday in front of the mall, to protest the brothels and what it calls "police inaction" over the matter.

"We want to get the neighborhood involved," Moshe said. "Because it's our neighborhood, and if we don't stand up for it, no one will."
http://www.jpost.com/servlet/Satellite? ... 2FShowFull" onclick="window.open(this.href);return false;

verwant artikel:

Petah Tikva tries to discourage young girls' relationships with older men
Spoiler! :
JPost.com » Israel » Article
Sep 18, 2009 3:05 | Updated Sep 19, 2009 10:01
Petah Tikva tries to discourage young girls' relationships with older men
By RON FRIEDMAN
Print Subscribe
E-mail Toolbar

+ Recommend:
facebook del.icio.us reddit newsvine fark
What's this?


Decrease text size Decrease text size
Increase text size Increase text size
Talkbacks for this article: 0

Following the murder of Eric Karp last month, the Petah Tikva Municipality has geared up efforts to discourage interaction between local teenage girls and older Arab Israeli men.


One of the young women who was with the group that allegedly killed Karp while he was out with his family, was from Petah Tikva. Local youth counselors say it is a phenomenon that puts the teenagers at risk. "What happened at Tel Baruch [beach] wasn't a surprise," said Nurit Tibi, the director of Petah Tikva's youth counseling center.

For the last year and a half, the municipality, in cooperation with ELEM Youth In Distress In Israel and the Israel Anti-Drug Authority, has been operating a street crew of youth-care professionals and volunteers, in an effort to identify and assist teenagers at risk, among them some who have fallen victim to exploitation by Arab men.

Tibi spoke about teenagers, sometimes girls as young as 11 or 12, who come from dysfunctional homes and who are often outside of the school system. These young women, mainly immigrants from the FSU who suffer from identity problems, form relationships with young men who come to the city at night to drink alcohol, do drugs and meet girls.

"The men offer them gifts, buy them clothes and take them out and expect sexual favors in return. We see this as sexual exploitation, not romantic relationships," said Tibi. Roughly 30 teenage girls, whom the city knows about, are in this situation.

"There was one case when a police officer pulled over a car where a teenager was riding with an Arab," said Tibi. "He called the girl's parents and told them that though it wasn't an offense, he thought they should know. Later the girl struck out at me, saying, 'He's a person, too.'

"Of course he's a person. The problem is that he's a person on the fringes of his society, who comes here looking for the solution in the fringes of our society and finds an easy target to exploit," Tibi said.

Legal means of deterring the phenomenon were unlikely to work, she said. Even though the girls are minors, it would be extremely difficult to file rape charges. What they can do, said Tibi, is offer them an alternative. Two evenings a week, the city's street crew goes to the places where the young people congregate, mostly parks, city squares and other public places, and brings with it hot drinks, snacks and games. "The idea is to form a relationship with the youths, so that they feel comfortable in their presence."

"Many of them have trust issues with adults. They have had bad experiences with them in the past," said Elin Cooperman, director of ELEM in Petah Tikva. "By being around and being available, we hope to draw them into discussion and hopefully, down the line, into a regulated environment where they can reevaluate their life choices and open options for the future," said Cooperman.

The municipality has sent out a message in the local press calling for volunteers for a new "residents patrol."

"The idea is to have groups of people who go out at nights, targeting the known meeting areas and keeping an eye on the youth," said municipal spokesman Hezi Hakak.

Tamer Massalha, spokesman for the Mossawa Center, the Advocacy
Center for Arab Citizens in Israel, calls the initiative an incitement to racism and violence.

"It is a type of dehumanization of the Arab public. We are considering taking legal action against Petah Tikva Municipality and the people who stand at its head," said Massalha.

"These things are dangerous. They are calling out for violence, calling out to apprehend Arab youths who are in Petah Tikva for employment or studies and lynching them," said Masalha. "These things are not new too. They are blood libels that are repeated time after time. Those who should examine themselves thoroughly are the public leaders who have taken racism to another level."

"There are young men and women who meet with each other, sometimes they are in a romantic relationship and sometimes they are friends.

"Some of the relationships are good and some aren't. We are no different than any other segment of the population and the human interaction among groups of people can be good or bad. Not every Arab who goes out with a Jewish girl is taking advantage of her," said Massalha. "Turning this into a burning issue is wrong. What about all the cases of domestic and sexual violence within the Jewish society?

"These things have all been forgotten. Now they only want to deal with one miserable case that involved Arabs and Jews, but in truth had nothing to do with race and everything to do with alcohol abuse and a failing education system on both sides.

"The Karp case was about bullying, which is a terrible phenomenon in Israeli society. What the city of Petah Tikva is doing is encouraging bullying and taking the law into people's hands and inciting indiscriminate racism that in many ways reminds us of the blood libels aimed at the Jewish people," said Massalha.

"We are trying to deal with a difficult situation. The city has received many complaints from parents and relatives. Even in the case of the girl who was involved in the Karp case, her parents said she had fallen into bad company. People may lash out at us and call it racism, but until you've lived in the situation you don't know what it's like," Hakak said.
http://www.jpost.com/servlet/Satellite? ... 2FShowFull" onclick="window.open(this.href);return false;
Het is een parasitaire soort die leeft op de intelligentie van anderen en deze dan tegen hun gebruikt;
Petra
Berichten: 271
Lid geworden op: za dec 13, 2008 10:13 am

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Petra »

De man is Libiër, moslim en psychopaat. De term psychopaat kan in elke andere combinatie voorkomen. Dutrouw was Belg, christen en psychopaat, en dat is gewoon een voorbeeld. Alleen al in Nederland zijn tussen de 100.000 en 800.000 psychopaten. Die marge is zo ruim omdat 95% niet gediagnostiseerd is.
Zelf denk ik dat psychopaten zich bij uitstek aan getrokken voelen tot ideologieën waar de nadruk ligt op macht, authoriteit enz. Een christen zal dan eerder kiezen voor een politieke stroming, het fascisme, ultra-rechtse óf ultra-linkse groeperingen, het leger, het korps politie, enz. terwijl het voor een moslim psychopaat lang mogelijk is zich te verschuilen achter wat er bij hun acceptabel of niet acceptable geacht wordt.
Dat betekent per definitie niet dat een moslim gelijk gesteld kan worden aan een psychopaat. Het is een geestelijke stoornis, die overal voorkomt.
Saddam Hussein was een psychopaat, Desi Bouterse ook. Beiden konden zeer charmant zijn en tegelijkertijd waren ze levensgevaarlijk.
Maar dat was dan ook het enige wat ze gemeen hadden.
BFA
Berichten: 11583
Lid geworden op: vr sep 29, 2006 5:18 pm

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door BFA »

Kom, kom, Petra. Geloof je nu echt wat je schrijft?
Het is een parasitaire soort die leeft op de intelligentie van anderen en deze dan tegen hun gebruikt;
Petra
Berichten: 271
Lid geworden op: za dec 13, 2008 10:13 am

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Petra »

Jij niet, mag ik aannemen? :) Okay, inhoudelijk: waar ben je het dan precies niet mee eens?
naar boven
Berichten: 5046
Lid geworden op: do nov 16, 2006 10:14 pm
Contacteer:

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door naar boven »

Petra schreef:De man is Libiër, moslim en psychopaat. De term psychopaat kan in elke andere combinatie voorkomen. Dutrouw was Belg, christen en psychopaat, en dat is gewoon een voorbeeld. Alleen al in Nederland zijn tussen de 100.000 en 800.000 psychopaten. Die marge is zo ruim omdat 95% niet gediagnostiseerd is.
Zelf denk ik dat psychopaten zich bij uitstek aan getrokken voelen tot ideologieën waar de nadruk ligt op macht, authoriteit enz. Een christen zal dan eerder kiezen voor een politieke stroming, het fascisme, ultra-rechtse óf ultra-linkse groeperingen, het leger, het korps politie, enz. terwijl het voor een moslim psychopaat lang mogelijk is zich te verschuilen achter wat er bij hun acceptabel of niet acceptable geacht wordt.
Dat betekent per definitie niet dat een moslim gelijk gesteld kan worden aan een psychopaat. Het is een geestelijke stoornis, die overal voorkomt.
Saddam Hussein was een psychopaat, Desi Bouterse ook. Beiden konden zeer charmant zijn en tegelijkertijd waren ze levensgevaarlijk.
Maar dat was dan ook het enige wat ze gemeen hadden.
Dus, als ik het goed begrijp, zoekt een psychopaat een ideologie bij zijn geestesgesteldheid en zijn de door de islam ingegeven minachting voor de ongelovige en voor de vrouwelijke ongelovige in het bijzonder, de door de islam ingegeven macho-cultuur, door de islam ingegeven hang naar criminaliteit en het door de islam ingegeven gebrek aan verantwoordelijkheidsbesef van geen enkele invloed? (om nog maar te zwijgen over het verheffende voorbeeld van de profeet).

"Weet je wat? Ik word moslim. Oh, dat was ik al. Komt dat even goed uit!"
RTFM
Petra
Berichten: 271
Lid geworden op: za dec 13, 2008 10:13 am

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Petra »

Nee, dat bedoel ik niet. Er is genoeg documentatie over psychopathie te vinden, als het je interesseert ( maar dat zal wel niet) kun je opzoeken waarom er heel veel psychopaten tot op zekere hoogte ongestoord hun gang kunnen gaan ... Het gaat erom dat de psychopaat vele maskers heeft, iedereen om zich heen manipuleert, en voortdurend zijn masker verandert als de situatie daar naar vraagt. Niet iedereen is vatbaar voor deze manipulaties, maar de meerderheid der mensen is dat wél. Psychopaten kunnen zelfs maatschappelijk heel succesvol zijn. Er is echter een grote máár: Ze hebben een vernietigende invloed in het leven van de slachtoffers die ze uitkiezen. De destructiviteit kan zich uiten in fysiek geweld, maar dat is niet noodzakelijk. Psychisch geweld komt veel meer voor en is uiteindelijk destructiever.
Er zijn omgevingen waarin een psychopaat van nature meer voorkeur voor heeft, omdat hij in die omgeving meer vrijheid heeft om zijn macht over de ander uit te oefenen, en inderdaad is een islamitische omgeving daar een van. Wat nog steeds niet wil zeggen dat elke moslim dan ook psychopaat is...
naar boven
Berichten: 5046
Lid geworden op: do nov 16, 2006 10:14 pm
Contacteer:

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door naar boven »

Petra schreef:Nee, dat bedoel ik niet.
Je bedoelt het niet, maar je zegt precies hetzelfde als ik veronderstelde dat je bedoelde? :shock:
RTFM
Gebruikersavatar
SDX
Berichten: 1815
Lid geworden op: ma feb 04, 2008 3:37 am
Locatie: Thuis

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door SDX »

Mijn god, wat een horror-verhaal. die ouders - bijna vanaf dag 1 wetende wat er scheelde - konden zij niet eerder ingegrepen hebben - naar politie, autoriteiten stappen - en dan nóg die cheque op haar naam afgeven, óók wetende dat ze tóch terugging, omdat die kerel haar zelfs via telefoon in zijn macht had - ik had in elk geval die cheque gewoon verzwegen en verscheurd.

Ik begrijp ook niet zo goed dat die vrouw een cheque kreeg van 'slachtofferhulp', dat was toch enkel voor die X dat ze zogenaamd aangevallen was door een kleine. blonde man - en dat er dan zo'n dik dossier bij komt kijken van ál haar mishandelingen door de jaren heen - werd ze dáár dan óók voor vergoed?

Dit is een vreselijk verhaal, maar ik kan het niet helpen - er zitten volgens mij toch een paar grote gaten in!
"Joew hef toe tôk toe mie wiz RIESPEK, aaj em moesliem en aaj em bedder den joew!" [Some average muslim]
Gebruikersavatar
Adinah
Berichten: 365
Lid geworden op: wo okt 29, 2008 4:44 am

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Adinah »

SDX schreef:Ik begrijp ook niet zo goed dat die vrouw een cheque kreeg van 'slachtofferhulp', dat was toch enkel voor die X dat ze zogenaamd aangevallen was door een kleine. blonde man - en dat er dan zo'n dik dossier bij komt kijken van ál haar mishandelingen door de jaren heen - werd ze dáár dan óók voor vergoed?
Dat weet ik niet, ik weet alle details natuurlijk ook niet, alleen het verhaal wat er in haar boek stond. Ik heb het gewoon overgetypt zoals het daar stond.
SDX schreef:die ouders - bijna vanaf dag 1 wetende wat er scheelde - konden zij niet eerder ingegrepen hebben - naar politie, autoriteiten stappen - en dan nóg die cheque op haar naam afgeven, óók wetende dat ze tóch terugging, omdat die kerel haar zelfs via telefoon in zijn macht had
Ja, ik had die cheque iig ook nooit gegeven, maar ik denk dat ik die kerel sowieso al afgeschoten had nadat mijn dochter in coma in het ziekenhuis zou zijn beland omdat hij haar buik had opengesneden. Serieus, daar was ie bij mij echt niet mee weggekomen. De kinderen hadden ze al thuis: het enige wat ze hadden hoeven doen was die kerel naar de andere wereld helpen en dan waren ze er voorgoed vanaf geweest. Ik zou echt geen seconde hebben getwijfeld. En als ik dan naar de hel ga later, nou ja, dat moet dan maar. :-) Dat risico neem ik in dat geval.
Petra schreef:Dat betekent per definitie niet dat een moslim gelijk gesteld kan worden aan een psychopaat. Het is een geestelijke stoornis, die overal voorkomt.
Ik denk niet dat élke moslim-man een psychopaat is, nee. Maar ik denk wel dat die psychopaten-trekjes verdomd veel voorkomen onder islamitische mannen. Ze hebben bijna allemaal toch wel een 'tic' als je het goed bekijkt. Zeker als je eenmaal die trouwring om je vinger hebt zitten en je bent hun eigendom: dan heb je gewoon niks meer te vertellen en ben je gedegradeerd tot een derderangs wezen waarmee meneer kan doen en laten wat ie wil.

Het spijt me om het te moeten zeggen, maar in alle verhalen die ik tot nu toe gehoord en gelezen heb over westerse vrouwen die met islamitische mannen getrouwd waren: al die kerels hadden zoveel overeenkomsten met elkaar dat ik niet geloof dat dat puur berust op toeval. Dat gaat er bij mij gewoon niet meer in. Ze krijgen het met de paplepel ingegoten, want vaak behandelt hun vader hun moeder ook al als stront, dus ze weten gewoon niet beter.
Altijd paranoia, altijd denken dat je vreemdgaat zodra je ook maar íets doet wat meneer niet bevalt, vol met beschuldigingen, altijd denken dat je liegt...ze vertrouwen je gewoon voor geen cent en ze denken altijd dat je ze achter hun rug om belazert. Ik was ook ooit zo dom een korte tijd een moslim te daten, jaaaaaren geleden (toen ik nog politiek correct en naïef was). Precies hetzelfde verhaal: jaloers, bezitterig, paranoia, je proberen te isoleren van je vrienden, proberen dat jouw hele wereld alleen maar om hen gaat draaien, enzovoorts, enzovoorts. En liegen alsof het gedrukt staat...jou en je vrienden tegen elkaar uit proberen te spelen met leugens, ineens onverwachts voor je deur staan omdat meneer zogenaamd 'een anoniem telefoontje had gekregen dat er iets niet in orde was', en hij was zooo bezorgd, dus hij kwam maar even kijken. :?
Ik werd er gek van. De hele relatie heeft dus niet lang geduurd. Toen de eerste klap viel, was ie exit. Het heeft overigens nog 1,5 jaar geduurd voor ik echt van hem af was, want hij kon het echt niet verkroppen dat ik hem aan de straat zette. Als ik in de kroeg was, was hij er ook. En altijd een beetje in de buurt rondhangen, luidruchtig doen alsof ie het zooo naar z'n zin had en mij helemaal niet nodig had, terwijl het gewoon overduidelijk was dat hij daar stond voor mij. En dan voor mijn neus met iemand anders gaan zoenen om mij zogenaamd pijn te doen....terwijl ik inmiddels echt zoiets had van "man, je bent echt te zielig voor woorden".
Anonieme telefoontjes, me compleet zwart gemaakt bij iedereen die het maar horen wilde, en ga zo maar door. Aan iedereen rondverteld dat ik een heroïnejunkie was die als prostituée werkte om haar verslaving te bekostigen en dat hij het daarom met mij had uitgemaakt. Het heeft me nog jaren gekost om van dat stigma af te komen, want in een klein stadje gaat zoiets snel rond, en probeer het dan nog maar eens terug te draaien. Mijn hele image was gewoon finaal naar de maan. Soms zocht ie ook de confrontatie met me op, dan stond ie ineens midden op straat of midden in de kroeg tegen me tekeer te gaan...of hij liet dat door zijn familie doen. Dan liepen ze langs me en werd ik voor hoer uitgescholden en zo, en als ik dan zei dat ze hun bek moesten houden kreeg je gelijk bedreigingen naar je hoofd.
Serieus, op een gegeven moment (na een jaar of zo) was ik er zo doodziek van dat ik echt ff serieus overwogen heb om hem onder de grond te stoppen of zo, want je weet gewoon echt niet meer wat je nog moet doen om je rust terug te krijgen.

En aanvankelijk dacht ik nog dat het niet direct islam-gerelateerd was, want hij was immers allesbehalve gelovig. Naar islamitische begrippen zou je hem zelfs een afvallige kunnen noemen, want hij zei altijd "ik heb niets met de islam, ik geloof in Jezus Christus". Nou, in Iran zijn mensen voor minder onthoofd, zal ik maar zeggen.
Maar daarna begon ik boeken te lezen van vrouwen die ook een relatie hadden gehad met een man van islamitische afkomst. En stuk voor stuk herkende ik gewoon mezelf in bijna alles wat er daar beschreven stond. Diezelfde paranoia, diezelfde op niets gebaseerde belachelijke beschuldigingen, denken dat je vreemdgaat, je proberen te isoleren van je vrienden zodat je straks alleen hem nog maar over hebt, je proberen te manipuleren met krokodillentranen 'want hij houdt zoveel van je', enzovoorts, enzovoorts. Dat kan gewoon echt geen toeval meer zijn, dat maak je mij niet wijs.
BFA schreef:In Israël bestaan verenigingen die vrouwen voor dit soort Arabieren waarschuwen.
'Protecting' Jewish girls from Arabs
Klopt, op de campus in Haifa liepen ze idd ook rond. 's Avonds kwamen ze dan, met groepjes, en dan proberen contact te maken met de meisjes daar. Vooral de buitenlandse studentes (uit Europa of Amerika) daar probeerden ze het bij. Je pikte ze er ook zó tussenuit: vroeger zag ik nooit het verschil tussen een Israëlische jood en een Israëlische moslim (vooral als ze allebei donker zijn), maar tegenwoordig zie ik het wel beter. In de Arabische jongeren herken je gewoon datzelfde soort attitude als die Marokkaantjes hier in Nederland ook hebben. Dat haantjesgedrag, die 'boze' blik in die ogen, dat overdreven profileren van die mannelijkheid...zodra je weet waar je op moet letten, haal je ze er zo uit. Altijd in een groep, en dan een beetje stoer doen met z'n allen met een éénwielerfiets of zo, en zodra er dan een meisje kijkt naar wat ze aan het doen zijn, spreken ze haar aan.

Ik ben altijd met een grote boog om ze heen gelopen, maar ik sluit zeker niet uit dat ongetwijfeld succes zullen hebben gehad bij andere meisjes, anders blijven ze niet avond aan avond terugkomen, lijkt me zo.

Ik vind het wat dat betreft dus ook een zeer goeie zaak dat in Israël de meisjes wél gewaarschuwd worden voor die kerels. Daar kan het tenminste ook gewoon, zonder dat er gelijk tig organisaties over je heen rollen die je beschuldigen van racisme. Het zou hier in Nederland echt ondenkbaar zijn als een groepje mannen meisjes gaat waarschuwen om niet met moslimjongeren mee te gaan. Ik ben blij dat dat in Israël anders is. Je moet er toch niet aan denken dat je dochter in de klauwen van zo'n vent terechtkomt. Het lijkt ook altijd wel alsof ze er een radar voor hebben om de zwakke, beïnvloedbare meisjes eruit te pikken en zich over te 'ontfermen'. Echt, ze zien het in één oogopslag of ze kans bij je maken of niet. Tegen mij zeiden ze nooit wat. Maar de wat lieve, verlegen meisjes werden altijd meteen aangesproken.
Petra schreef:Ik denk dat er een aantal héél tragische verhalen in omloop zijn, die een zekere marktwaarde vertegenwoordigen, en waar dus een boek over geschreven wordt.
Natuurlijk is het marktwaarde, zo is het met handel. Iets verkoopt en daarom komt het op de markt. Er is blijkbaar interesse in dit onderwerp. Maar dat het een marktwaarde heeft, wil nog niet zeggen dat het dus ook compleet verzonnen is.
circe schreef:Een verhaal dat me aan Elisabeth laat denken... ben ik de enige?
Nee, ik moest ook aan haar denken toen ik het las. Maar goed, dat het met dit meisje zo slecht afliep, wil natuurlijk niet zeggen dat dat ook met de dochter van Elisabeth gebeurt. Een moslim-man is over het algemeen foute boel, maar niet alle foute moslim-mannen gaan ook echt over tot fysieke mishandeling natuurlijk.
BFA schreef:Een waarschuwing voor elke vrouw om bij een Mohammedaan vandaan te blijven.
Dat was idd de reden dat ik het geplaatst heb. Gewoon omdat elke vrouw wijzer zou moeten zijn, want ze verdient veel beter dan dat.
Am Yisraël Chai!
עם ישראל חי
BFA
Berichten: 11583
Lid geworden op: vr sep 29, 2006 5:18 pm

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door BFA »

inhoudelijk: waar ben je het dan precies niet mee eens?
Het verschil in oorzaak dat jij niet ziet.
In Islam is het psychopatisch gedrag hoofdzakelijk aangeleerd door de ideologie.
Bij Dutroux is dit aangeboren en op een zeer zieke en kwalijke manier geëscaleerd. Dan mag 10% van de mensheid die aangeboren afwijking hebben. Indien niet gecultiveerd is het een grote uitzondering dat het zulke kwalijke vormen als bij Dutroux aanneemt.
Beide oorzaken creëren mensenetende roofdieren.
Dat onder de invloed van Islam zulk een mensenetend roofdier ontstaat is eerder regel dan uitzondering.
Het is een parasitaire soort die leeft op de intelligentie van anderen en deze dan tegen hun gebruikt;
Petra
Berichten: 271
Lid geworden op: za dec 13, 2008 10:13 am

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Petra »

Ik heb best wel het een en ander gehoord over mannen in hun relaties met vrouwen. Met Westerse vrouwen en met de vrouwen uit hun 'natuurlijke' omgeving. Over het algemeen zie ik ze als meer egocentrisch, meer op zichzelf gericht, meer dominant, meer wantrouwig, en meer hypocriet als de mannen uit mijn 'natuurlijke omgeving'. Een moslim zou dus wel van héél goede huize moeten komen om mij te overtuigen dat het mogelijk zou zijn, een relatie te hebben met een moslim, die tot beider tevredenheid zou leiden... Ik denk zelf niet dat dat mogelijk is. De normen en waarden zijn té verschillend.
Maar dan is het nog steeds niet zo dat we het verhaal van Jackie Trevane als normaal gevolg van een relatie met een moslim zouden moeten beschouwen. Het is een tragische uitzondering en daarom is er ook een boek over geschreven! (Net zoals er ook boeken zijn geschreven door vrouwen die slachtoffer waren van andere psychopaten)
Er bestaat een lijst met 20 kenmerken die bij een persoon in meerdere of mindere mate aanwezig kunnen zijn. Die kenmerken zijn niet gebonden aan afkomst, geloof, nationaliteit of zelfs geslacht! (Want ook een vrouw kan een psychopaat zijn) Ook is niet iedere psychopaat een moordenaar of een verkrachter. En ook niet elke moordenaar of verkrachter is een psychopaat...

Quote:Bij een psychopaat ontbreekt de capaciteit om emoties zoals schuld of wroeging te voelen omdat ze niet kunnen empathiseren met anderen. Het gedrag van een psychopaat laat zich vooral tonen in sterk egocentrisch gedrag, waarbij het eigenbelang altijd boven dat van anderen gaat. Dit kan op een duidelijk zichtbare wijze gebeuren, maar het kan ook zo zijn dat men zich schijnbaar aardig en sociaalvoelend voordoet om daarmee te bereiken dat er later rechten of gunsten kunnen worden geëist. Een ander kenmerkend verschijnsel is dat zij zo manipuleren dat de ander dat niet direct in de gaten heeft en zich ongewild voor “het karretje” laat spannen.

Een heel specifiek verschijnsel bij psychopathie is het ziekelijk liegen. Een psychopaat kan een uitgebreid web van leugens vertellen om daar later zijn voordeel mee te kunnen doen. Hij kan bijvoorbeeld iemand financieel voordeel of romantiek in het vooruitzicht stellen, maar het verantwoordelijkheidsgevoel om aan de geschapen verwachtingen te voldoen, ontbreekt volledig. Het komt voor dat het liegen zodanig een tweede natuur geworden is, dat het ook gebeurt zonder dat de psychopaat er een concreet plan of doel mee heeft. Opvallend is voorts dat zij zich enerzijds gedragen als mensen die in de hoek zitten waar “de klappen” vallen en anderzijds zich voordoen als iemand die “het gemaakt” heeft.



Er zijn enkele kenmerken in de psychopathie die ook voorkomen in de moslim cultuur. Het eigen belang , het liegen,het manipuleren. Allemaal verschijnselen die in onze cultuur niet geaccepteerd worden ( maar nog steeds veelvuldig voorkomen) en die daar wél geaccepteerd worden, zelfs gezien worden als een soort slimheid. Maar niet in de vorm van het verhaal wat hierboven staat... dat is ook dáár niet geaccepteerd...
BFA
Berichten: 11583
Lid geworden op: vr sep 29, 2006 5:18 pm

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door BFA »

dat is ook dáár niet geaccepteerd...
Maar het wordt niet veroordeeld, daar in die Islamcultuur. Wat op een redelijke graad van acceptatie wijst.
Dat men in Israël actiecomité's opricht om dit Islamitisch gedrag aan jonge vrouwen uit te leggen, wijst op een hoge graad van acceptatie van ditzelfde gedrag in die Islamkultuur.
Het is een parasitaire soort die leeft op de intelligentie van anderen en deze dan tegen hun gebruikt;
Petra
Berichten: 271
Lid geworden op: za dec 13, 2008 10:13 am

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Petra »

Wat ik zei: Onze normen en waarden liggen anders dan die daar. De hoogte tot waarop er geaccepteerd wordt ligt lager. Dat wil niet zeggen dat er geen normen en waarden zijn! Moord en mishandeling wordt ook daar niet geaccepteerd. Om on-topic te blijven, wat deze mijnheer heeft gedaan, wordt daar veroordeeld. Ook daar zou hij zich voor de rechter moeten verantwoorden. Overigens is het vreemd dat er geen stoffelijk overschot overgebracht zou kunnen worden omdat ze al gecremeerd zou zijn. Er bestaan geen nl. crematoria in de islamitische cultuur...
Gebruikersavatar
Adinah
Berichten: 365
Lid geworden op: wo okt 29, 2008 4:44 am

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door Adinah »

Petra schreef:Moord en mishandeling wordt ook daar niet geaccepteerd.
Moord misschien niet, maar mishandeling is gewoon oké, hoor. Als je als vrouw wegloopt bij je man omdat hij je slaat, word je zowel door de rechter als door je eigen familie gewoon weer terug gestuurd.
Am Yisraël Chai!
עם ישראל חי
BFA
Berichten: 11583
Lid geworden op: vr sep 29, 2006 5:18 pm

Re: Het verhaal van Nicola

Bericht door BFA »

Moord en mishandeling wordt ook daar niet geaccepteerd.
Weer ga je uit de bocht.
Moord en mishandeling van Mohammedanen worden tot op zekere hoogte niet geaccepteerd. Aangezien een vrouw in waarde maar een halve Mohammedaan is, is er in het probleem met eremoorden op echtgenotes en dochters maar heel klein en nog minder met mishandeling.
Het Godsbeeld, ontwikkeld om de Islamitische maatschappij rustig te houden steunt juist op het doden en mishandelen van diegeen die zwakker is en de ander.
Islam is geen soort Christendom in een nog barbaarse vorm, het tegengestelde van Christendom.
Het is een parasitaire soort die leeft op de intelligentie van anderen en deze dan tegen hun gebruikt;
Plaats reactie