Tja Hans je slaat met je reactie de spijker op de kop.'Hans van de Mortel' schreef:Hi Petals,
Je bijdrage met interesse gelezen. Tot ik stuitte op iets dat ik niet helemaal begreep.Je legt niet uit waarom jij plotsklaps als een ongelovige gebrandmerkt werd. Je verlaat toch niet zo maar plotsklaps de islam? Er moet dan reden tot twijfel zijn geweest en die willen we graag van jou horen hier op FFI. Je was immers bekeerd tot de islam en notabene islamitisch getrouwd. Daarbij komt dat je ex-man meende jou door en door doorgrond te hebben. Zo'n vent neemt toch zeker geen enkel risico met een verse, uit het ongeloof weggerukte vrouw? Of zie ik dat verkeerd?petals schreef: Ik ben zelf 4 jaar bekeerd geweest tot de islam en daarna de islam weer verlaten. Mijn man (we waren islamitisch getrouwd) die me door en door kent en weet dat onze relatie verder goed was, en dat ik geen slecht persoon voor hem was, liet me staan en ik kon vertrekken. Ons huwelijk was ineens niet eens meer geldig want hij mag niet getrouwd zijn met een ongelovige.
Dat zijn geloof op de absolute eerste plaats kwam begrijp ik als ongelovige als geen ander. Je haalt het als moslim toch niet in je hoofd om allah genoegen te laten nemen met een tweede plaats? Dan weet je zeker wat je van een haatgod later te wachten staat. En van een constante diarree-loop is ook geen moslim nog beter geworden. En nu komt het addertje onder het religieuze woestijnzand vandaan:
Hiermee geef je onverbloemd weer dat jouw ex-man een juiste beslissing heeft genomen. Vanuit de omgekeerde evenredigheid. Als hij een halfslachtige moslim was geweest zou je nooit met hem getrouwd zijn! En wij weten hoe een goede moslim hoort te handelen. Lees maar even door.Persoonlijk zou ik nooit met iemand kunnen omgaan die maar de helft van zijn overtuiging heeft, maar ja dat ligt misschien aan mij: voor mij is het, als je iets gelooft dan moet je daar honderd procent achterstaan en niet maar een beetje halfslachtig.
In jouw geval ging het om de overtuiging van je ex dat jij voor allah niet (meer) te vertrouwen was en dus niet de juiste persoon om in de misdadige sporen van sadist Mohammed te wandelen (moslims nemen het graag voor allah op, omdat allah zelf een luie flikker is met sadistische hoogstandjes die nooit van zich laat horen en derhalve ook geen moer om de islammens geeft).
Het is niet voor niets dat de moslimman voor de vrouw denkt en beslist. Dat spruit voort uit de primitieve heidense gedachte van islam dat de vrouw in alle gevallen slechts mee mag doen voor de helft. Zij is daarom binnen de heerschappij van islam geen volwaardig mens. Jouw probleem destijds was dat jouw ex-man vanuit jouw visie NOOIT met jou getrouwd kon zijn. Immers, jij was maar voor de helft geloofwaardig. Ook al was je als moslima geboren.
Islam is knotsgek agressief primitief gestoord en uit de zandbak van Mohammed ontsnapt.
Logisch denken heeft de moslim nog nooit geleerd. En hun onlogisch denken zullen ze ook nooit afleren.
De religie van islam is bijna uitsluitend gebaseerd op ongeloofwaardigheid, tegenstrijdigheden en veel achterlijkheid. Het positieve dat we in islam nog kunen ontdekken is overgenomen vanuit het jodendom en de christelijke leer. Maar moslims ontkennen dit vanuit hun superieure zandbak gevoel. De koran dient dan ook beschouwd te worden als de allerlaatste niet meer te evenaren upgrade van het gezonde verstand. (van moslims welteverstaan . . .)
:roll2:
Wat begrijp je precies niet dan? Wat jij zegt klopt helemaal: er was alle reden tot twijfel. Kan dat allemaal nog wel een keer uit de doeken gaan doen maar denk dat jullie hier op het forum er al genoeg over weten, en al die slechte dingen in de islam begon ik ook te zien. Zodra hij dat doorhad, was het voor hem niet meer mogelijk om getrouwd te zijn. Hij zag de bekeerde moslim maar niet mij als mens. Ik als mens ben het niet waard voor hem. Tja, het zij zo, en ook daar heb je gelijk in: het is beter zo, dat zie ik nu ook wel. Maar ik blijf het afschuwelijk vinden dat mensen vanuit hun geloof zo kunnen denken en een ander afschrijven.