Duitse politicus waarschuwt: “Europa is op weg naar een burgeroorlog”
“Europa is op weg naar een burgeroorlog”, vertelde een Duitse stadspoliticus me deze week. Ik noem zijn naam niet – het was een informele voorlichtingsbijeenkomst en in feite zijn er in Duitsland sancties voor dit soort openhartigheden.
Maar hij herhaalde alleen maar wat veel andere mensen onder vier ogen zeggen in Duitsland, waar ik de afgelopen weken heb doorgebracht, waar ik de sfeer heb geproefd, mensen heb bekeken en de publieke stemming heb gepeild, in het kielzog van de open-grenzen uitnodiging van Angela Merkel aan misschien wel drie miljoen immigranten – de meesten van hen strijdvaardige mannen uit moslimlanden, schrijft James Delingpole.
Drie miljoen is hoger dan het cijfer dat door de Duitse autoriteiten wordt toegegeven, die de neiging hebben om het dichter bij 1,5 miljoen te brengen. Mijn bron vertelde me dat het hogere aantal dichter bij de werkelijkheid ligt.
Ik verbleef in Frankfurt, niet een van de plaatsen die het hardst door de immigratiegolf zijn getroffen. Deels omdat haar tradities als “open stad” eeuwen teruggaan – is zij cultureel gezien altijd beter afgestemd geweest op het accepteren en opnemen van immigranten van alle achtergronden. Deels omdat het als financieel centrum van Duitsland de neiging heeft om beter opgeleide immigranten aan te trekken.
Dat betekent niet dat het immuun is gebleven voor het probleem waarover behalve in het privéleven bijna niemand durft over te praten: hordes moslims, vaak met heel andere, zelfs vijandige, waardesystemen die niet kunnen of willen integreren; en vaak gewoon niet willen integreren om redenen die variëren van luiheid tot minachting en een jihadistisch verlangen om het Westen ondergeschikt te maken aan de islam.
Je ziet een aantal van hen op straat bedelen, vaak jonge vrouwen die zich zielig vastklampen aan een foto van een kind (al dan niet van hen) terwijl een paar meter achter haar een somber uitziende man (misschien een familielid, misschien een soort pooier) als haar chaperon staat te loeren.
Meestal hangen ze echter in groepen, op de winkelstraten, op de pleinen en in parken, roken ze sigaretten, schoppen ze hun hakken, of, als ze een manier van leven hebben gevonden, hangen in de shishabars en kebabhuizen die overal opduiken.
De Duitsers – instinctief beleefd, vriendelijk en terughoudend om een meningsverschil te beginnen – proberen het niet op te merken. Ze zijn gastvrij en vriendelijk voor de immigranten die de moeite doen (zoals de aardige, hardwerkende Syriërs die de felafelwinkel in de Bergerstrasse runnen, zeg maar) en zouden liever hun hoofd in het zand steken en doen alsof het niet bestaat.
Dat is waarom, zelfs nu nog, Alternative für Deutschland (AfD) – de belangrijkste partij van het verzet tegen Angela Merkel’s waanzinnige islamitische verrijkingsexperiment – nog steeds slechts 16 procent van de nationale stemmen peilt.
Onthoud dat de volgende keer als u wordt verteld dat “extreemrechts” (zoals de media graag een verkeerde voorstelling van de AfD presenteert) stijgt en stijgt. Het kan nu misschien wel de op één na grootste partij van Duitsland zijn. Maar dit is totaal betekenisloos in een natie die al lang wordt geregeerd door regenboogcoalities. De andere partijen – Angela Merkel’s meerderheid van christen-democraten en vooral de SPD en de Groenen – zullen met gemak ervoor zorgen dat door het vormen van allianties de AfD uit de macht blijft.
Dus als u uw hoop vestigt op de AfD om Duitsland (en Europa) te redden van de gevolgen van Merkel’s zelf veroorzaakte ramp – niet doen. Het gaat veel erger worden voordat het beter wordt.
Vandaar dat mijn Duitse politicus het over burgeroorlog heeft.
En laat ik benadrukken dat hij er niet enthousiast over praatte. Duitsers hebben al zoveel jaren doorgebracht met zichzelf te geselen over wat er onder Hitler is gebeurd, ze kronkelen bij elke gedachte aan militarisme en daarom is hun leger zo vet en nutteloos. Het was meer een berustende zucht over het onvermijdelijke.
Ik denk dat hij gelijk heeft. Of ten minste dat zijn argument een onbetwistbare logica in zich draagt. Je kunt het met hem eens zijn of niet. Er zal zoiets als dit gaan gebeuren.
Waarom legt Duitsland deze immigratie aan zichzelf op?
Afgezien van de wanhoop om zich in een goed daglicht te stellen om de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust goed te maken, zijn er twee belangrijke redenen.
Economie: er is een brede visie, meestal gepromoot door de liberaal-linkse mainstream, maar ook door de knijperige conservatieven, dat de vergrijzende bevolking van Duitsland een toestroom van vers bloed nodig heeft. Als autochtone Duitsers niet de benodigde werkkrachten willen voortplanten, dan moeten “gastarbeiders” worden geïmporteerd om de economie op gang te houden. Uiteraard is dit onzin om een aantal redenen die Douglas Murray in zijn ‘The Strange Death of Europe’ heeft ontkracht. Maar het spreekt de Duitse psyche erg aan: ze zagen wat er na de werkloosheid van het Weimar-tijdperk gebeurde en ze willen niet dat het weer gebeurt.
Anti-nationalistisch, open grenzen, een nieuwe globalistische orde: dit is het wereldbeeld van George Soros en zijn volgelingen, een geloofsartikel voor velen aan de linkerzijde. Het aanmoedigen van immigratie uit ogenschijnlijk onnavolgbare vreemde culturen zal ons uiteindelijk tot betere mensen maken. Het zal het walgelijke probleem van het blanke voorrecht oplossen. We zullen ons kruisen en vermengen en onze nutteloze nationalistische identiteiten loslaten die in het verleden tot zoveel chauvinisme en oorlog hebben geleid. Natuurlijk is er misschien wel eens een bizarre wending, maar omdat deze Nieuwe Wereldorde zo vanzelfsprekend wenselijk is, zijn er geen offers groot genoeg om dit te bereiken.
Ja, de meesten van ons vinden de eerste redenering al weerzinwekkend, laat staan de tweede.
Het probleem is dat dit, vrij veel, het huidige denken is van de mondiale liberale elite die onze regeringen, lokale overheden, burgerinstellingen, bedrijven, advocatenkantoren, enzovoort, domineert. De meesten van hen hebben waarschijnlijk niet goed nagedacht over expliciete termen die hierboven zijn geschetst, maar groepsdenken is een verraderlijke en doordringende zaak. Het is een eenvoudige, waarneembare waarheid dat de meeste van onze heersende klasse – op elk niveau, van supranationaal (VN; EU), nationaal, tot lokaal (raden, hoge politiemensen, enz.) – het idee hebben overgenomen dat massa-immigratie en de vorming van parallelle gemeenschappen door niet-geïntegreerde moslims een onvermijdelijkheid is die niet te hard moet worden bestreden.
Het is niet overal aanwezig waar mensen zijn – vandaar de Brexit-stem, vandaar de Donald Trump-stem, vandaar de wind van populisme die van Matteo Salvini in Italië naar Viktor Orban in Hongarije waait – maar het is wel degelijk aanwezig op de plekken waar de meesten de baas over ons zijn.
En daarom komt er een burgeroorlog.
We weten natuurlijk dat het al lang een van de missies van de islamitische staat en soortgelijke moslimterreurorganisaties is – het is zelfs het doel van de politieke islam in het algemeen – om een burgeroorlog in Europa uit te lokken om gematigde moslims te dwingen een kant te kiezen en uiteindelijk heel Europa onder de islam te brengen.
Wat we waarschijnlijk ten onrechte hebben aangenomen, is dat het politieke establishment in een dergelijk conflict aan onze kant zou staan.
Je hoeft alleen maar om je heen te kijken om te beseffen dat dit niet noodzakelijkerwijs het geval is.
Kijk naar de maoïstische denkwijze die in Google en de rest van Silicon Valley heerst – en natuurlijk in de academische wereld: alles dat blanke privileges bestrijdt, moet noodzakelijk zijn.
Kijk hoe de politieleiding in Groot-Brittannië en elders vastberaden het idee promoot dat “extreemrechts” net zo’n grote bedreiging vormt als de extreme islam en hoe ze mensen als Tommy Robinson stigmatiseren.
Kijk naar hoe de mainstream media, zelfs conservatieve publicaties, regelmatig en enthousiast een vage anti-immigrantenbeweging – hoewel uit de middenklasse en absoluut niet extremistisch, als “extreemrechts” stigmatiseert.
Kijk hoe de protestbijeenkomst in Chemnitz – gehouden om de aandacht te vestigen op het grote aantal verkrachtingen en moorden die vooral moslim-immigranten op Duitsers hebben gepleegd – door de media en de autoriteiten volstrekt verkeerd werd voorgesteld als een neonazistische opleving.
Kijk hoe de massaverkrachtingen in Keulen en elders in het nieuwe jaar door de Duitse politie en de Duitse media werden verhuld.
Kijk hoe Duitsers die willen weten wat er in hun eigen land gebeurt de waarheid in hun eigen kranten niet kunnen achterhalen – alleen maar door buitenlandse internetkranten als Breitbart te lezen.
Gewone mensen in heel Europa – ook in de VS voordat Trump kwam – raken steeds meer gefrustreerd over het falen van hun heersende elites om hun zorgen serieus te nemen, vooral als het gaat om de twee grootste zorgen van allemaal: immigratie en terrorisme.
Maar in plaats van te reageren door hun manier van werken te verbeteren en deze kwesties aan te pakken, schieten de elites op de boodschappers. Ze onderdrukken de mensen die zich uitspreken over de verkrachtingsbendes, de moorden, de zuuraanvallen – het onzorgvuldige internetgedrag, dat wordt vervolgd, niet de misdadigers zelf.
Ik ben er zeker van dat er al eerder een beetje van deze waarheden in mijn hoofd rondzwommen, vooral na het lezen van Douglas Murray’s The Strange Death of Europe. Maar het werd pas echt duidelijk na een tijdje in een land te hebben doorgebracht dat nog verder weg was dan mijn eigen land – en na een gesprek met een Duitse politicus die het probleem duidelijk heeft verwoord.
Dit is het soort argument, ik weet het, dat beroertes van zelfingenomenheid en schrille ontkenningen onder liberalen en links van alle tinten teweegbrengt. Ze zullen krijsen dat het een slecht ondersteunde, klassiek rechtse paranoïde samenzweringstheorie is. Natuurlijk doen ze dat: want dat is de aloude methode die ze altijd gebruiken om een argument te stoppen, om mensen in verlegenheid te brengen om erover te praten, om kranten te intimideren het niet zo eerlijk te publiceren als ze zouden moeten doen.
Ik verwelkom meningsverschillen.
Maar om mij ervan te overtuigen zal men een eenvoudige vraag moeten beantwoorden:
Als er zo’n enorme en groeiende kloof gaapt tussen waar onze regerende, globalistische elites over de islam en immigratie staan – en waar gewone mensen over de islam en immigratie staan – hoe kan er dan ooit, mogelijkerwijs, een gelukkig einde zijn?