Duitse topeconoom Sinn geeft de eurozone nog maximaal 10 jaar
Xander, 31-07-2018
Afbeelding: Getty Images (2).
Onze welvaart zal dankzij Brussel, de euro en de ECB zo goed als zeker permanent verdwijnen
De bekende Duitse topeconoom Hans-Werner Sinn, tot voor kort president van het Ifo Instituut voor Economisch Onderzoek, schrijft dat het lot van de eurozone in de komende 10 jaar wordt beslist. De voortekenen zijn bepaald niet gunstig, want ‘slechts weinigen zullen eerlijk kunnen zeggen dat de euro een succes is geweest... De grote socioloog Ralf Dahrendorf had gelijk toen hij concludeerde dat de muntunie een ernstige fout is, een Don Quichotachtig, roekeloos en misplaatst doel, dat Europa niet zal verenigen, maar zal opbreken.’
De euro begon feitelijk al in 1998 met het vaststellen van onherroepelijke wisselkoersen als voorbereiding voor de komst van een tastbare munt. Nadat in de eerste 10 jaar eerst een enorme kredietbel in Zuid Europa werd aangewakkerd, kwam er in het tweede decennium een hele serie complexe monetaire- en transfer regels. ‘Het eerste decennium voelde als een groot feest, vooral in Zuid Europa, maar het tweede decennium bracht de onvermijdelijke kater. En nu we het derde decennium ingaan overheerst vooral een stemming van politieke radicalisering.’
Geld uitgeven als water
Tot 2008 leek het niet op de kunnen voor de eurozone. De Zuidelijke lidstaten konden onder dekking van de euro plotseling veel goedkoper geld lenen, en dat deden ze dan ook massaal, vooral om ‘leuke dingen te doen voor de mensen’. Die gaven zelf ook bakken met geld uit, waardoor er een flinke –maar grotendeels kunstmatige- economische groei werd gecreëerd.
Na het uitbreken van de financiële crisis in 2008 zat Zuid Europa hierdoor nog veel dieper in de schulden dan voorheen, en waren hun economieën nog steeds niet voldoende concurrerend gemaakt. De kapitaalmarkten weigerden hen nog langer goedkoop geld te lenen, waardoor ze in ernstige problemen terecht kwamen.
Target systeem en de facto eurobonds
In plaats van hun economieën en sociale stelsels herstructureren, kozen de Zuid Europeanen voor de aloude makkelijkste weg, namelijk het aanzetten van de geldpersen, daarbij geholpen door de Europese Centrale Bank, dat daar de afgesproken strenge regels speciaal voor aanpaste. Het gevolg was dat er via dit Target systeem honderden miljarden euro’s uit het monetaire systeem werden getrokken. Na 2010 kregen deze landen ook nog de nodige extreem kostbare ‘reddingspakketten’.
Omdat dit nog steeds niet voldoende bleek om de financiële markten gerust te stellen, gaf de ECB vanaf 2012 een garantiestelling voor het opkopen van ongelimiteerde staatsobligaties, waardoor deze de facto in
eurobonds veranderen. In 2015 begon de ECB vervolgens maandelijks voor € 60 miljard tot € 90 miljard (staats)schulden op te kopen, waardoor de monetaire basis van de eurozone dramatisch toenam van € 1,2 biljoen naar ruim € 3 biljoen, en dat zonder noemenswaardige economische groei.
Nog meer ‘leuke dingen’ gekocht
Maar in plaats van dit geld in de modernisering van hun eigen economieën te steken, werden er net als in het eerste decennium ‘leuke dingen’, diensten, vastgoed en zelfs complete bedrijven mee gekocht, vooral in Duitsland, dat zijn exportoverschot hierdoor enorm zag toenemen. De Duitse Bundesbank stond via de ECB toch wel garant, en in mindere mate ook de Nederlandse, Luxemburgse en Finse centrale banken.
Inmiddels staat er bijna € 1 biljoen op de Duitse Target balans, van Spanje € 400 miljard en Italië € 500 miljard. Het zijn feitelijk digitale schuldbekentenissen die nooit meer zullen worden betaald, zeker niet als bedacht wordt dat de Zuid Europese landen bij lange na niet sterk genoeg zijn. In Portugal, Italië, Griekenland en Spanje produceert de industrie nog altijd 14% tot 21% minder dan vóór de crisis, en varieert de jeugdwerkloosheid van 20% tot 45%.
Politiek radicalisme: het komt niet meer goed
Volgens Sinn is er juist steeds minder hoop dat het nog goed komt, omdat in Portugal, Spanje en Griekenland inmiddels radicale socialisten aan de macht zijn, die traditioneel bekend staan om het onbeperkt geld uitgeven (op kosten van anderen, en uiteindelijk de hele samenleving, met uitzondering van de socialistische elite zelf).
Italië heeft zijn eerste ‘populistische’ regering van linksen en rechtsen, die eveneens de toch al enorme schuldenlast van het land verder willen doen laten oplopen, zodat daarmee belastingverlagingen en een gegarandeerd inkomen kan worden betaald. Dit kabinet dreigt letterlijk de euro op te blazen als de EU de torenhoge rekening hiervoor weigert te betalen.
‘Euro is ernstige fout en zal Europa niet verenigen, maar opbreken’
‘Gezien deze feiten kan zelfs de grootste euro enthousiasteling niet eerlijk zeggen dat de gezamenlijke munt een succes is geweest,’ concludeert Sinn. ‘Europa heeft zich duidelijk overstrekt. Helaas had de grote socioloog Ralf Dahrendorf gelijk toen hij concludeerde dat ‘de muntunie een ernstige fout is, een Don Quichotachtig, roekeloos en misplaatst doel, dat Europa niet zal verenigen, maar zal opbreken’.’
Het is daarom heel lastig te zien hoe het nu verder moet. Sommigen –waaronder de eurocraten in Brussel- vinden dat de schulden van de eurozone ook officieel op één hoop moeten worden gegooid, waardoor met name de Duitsers, Nederlanders en Finnen tot in het oneindige –en ten koste van hun eigen welvaart- de veel te hoge uitgaven van de Zuid Europeanen moeten blijven financieren (wat via het Target systeem toch al jarenlang gebeurt).
Anderen waarschuwen juist dat dit de EU in een nog dieper moeras van onverantwoordelijk financieel wanbeheer zal storten, met uiteindelijk zeer ernstige schade voor alle betrokken economieën. En dat terwijl we als Unie toch al zoveel moeite hebben om te concurreren met China, en inmiddels ook Rusland en Amerika. ‘Het derde decennium van de euro zal hoe dan ook zijn lot bepalen,’ besluit Sinn.
Omdat er al 20 jaar vrijwel niets anders wordt gedaan dan op de pof leven, en er geen enkele aanwijzing is dat dit gaat veranderen –integendeel zelfs, de drang is juist naar nóg meer ‘Unie’, nóg meer ‘eenheid’-, kan dit niet anders dan in een gigantische waardedaling van de euro eindigen, en het permanente einde van onze welvaart zoals we die nu kennen, met ongetwijfeld grote maatschappelijke onrust, opstanden en mogelijk zelfs burgeroorlogen als onvermijdelijke reacties.
Xander
(1)
Project Syndicate via
Zero Hedge
(2)
Getty Images (vrij voor redactioneel, niet commercieel gebruik)
http://xandernieuws.punt.nl/content/201 ... al-10-jaar