EU in crisis

[Pilgrim]

Eureka! Stagnatie Europese economie komt door geo-politieke onzekerheid

Geplaatst door Jean Wanningen op 15 augustus, 2014

Het Financieele Dagblad besteedde vanochtend een redactioneel artikel aan de stagnerende economie in Europa. Die zou veroorzaakt worden door de geo-politieke spanningen van dit moment...

Je blijft je verbazen over de lichtzinnige analyses van ons financiële journaille. De redactie schrijft dat het beter gaat in Portugal, Spanje en Griekenland. Maar waar is dat optimisme op gebaseerd jongens? De Europese belastingbetaler heeft net weer voor 5 miljard euro de portemonnee kunnen trekken om een Portugese bank voor omvallen te behoeden. Niet alleen bij de redactie van het FD worden de juiste analyses niet gemaakt, ook van bankanalisten hoef je geen wonderen te verwachten. Zo wijt ook ING het uitblijven van de groei aan de politieke spanningen in Oekraïne en het Midden-Oosten. Eureka! Alsof de matige gang van zaken in de eurozone pas is opgetreden na het uitbreken van de pleuris in Irak of Kiev. Hoeveel jaar modderen we al aan heren? Jaartje of zes, zeven?

Het wil maar niet lukken met die eurozone. De eerste, tweede, derde, vierde én vijfde economie van de eurozone staan in de min ten opzichte van de periode vóór invoering van de euro: Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje én Nederland. Want ondanks de sussende woorden van Mathijs Bouman is de schamele half procent groei die gisteren bijna juichend werd aangekondigd door onze staatsmedia natuurlijk beschamend. Bovendien is het maar de vraag of er van dat half procentje nog iets overblijft na dit lopende kwartaal, gelet op de Russische tegensancties.

Maar vooral de drie grootste eurozonelanden, Duitsland, Frankrijk en Italië, baren ons zorgen. Dat zelfs Duitsland met de voor haar spotgoedkope euro niet tot nauwelijks groei laat zien (behalve inflatoir) is opmerkelijk. Van Frankrijk en Italië weten we dat die latijnse landen het simpelweg verdommen om hun economieën te hervormen. Snijden in eigen vlees doet pijn, dat kun je beter aan die domme Duitsers en Hollandse kaaskoppen overlaten. We zitten immers toch in dezelfde boot, om met minister-president Rutte te spreken? Ja, dat we in de boot zitten, dat is inmiddels wel duidelijk, maar hoe komen we eruit?

Wie de jongste Eurostat cijfers analyseert wordt niet erg vrolijk. Niet alleen over de deflatie in de eurozone, behalve in Duitsland en Nederland (!), maar ook over de afnemende industriële productie en de stagnerende groei van het BBP, door Eurostat eufemistisch met 'stabiel' aangeduid. Alleen de economie van Groot-Brittannië vertoont een stevige groei (met de daarbij horende inflatie), maar GB zit dan ook niet in de eurozone. Is dat dan de oorzaak? Ja, dat is de oorzaak.

Ik blijf het tot vervelens toe herhalen, ook voor onze nieuwe lezers: zolang we de eenheidseuro behouden, waardoor er geen wisselkoersmechanisme optreedt en geen landenspecifiek rentebeleid gevoerd kan worden, dan komt er geen structurele verbetering en blijft de eurozone kwakkelen. Het is niet anders.

De Duitse krimp kwam als een mokerslag aan bij de buren, temeer daar zij groter was dan het eurozone gemiddelde. Mij verbaast dat dan weer niet, want als je, zoals Griekenland bijvoorbeeld, al zes jaar op rij krimpt, dan raakt de rek er natuurlijk een keertje uit. Drie keer nul blijft immers nul. Het blijft opvallend hoe weinig inzicht sommige bankeconomen hebben in de analyse van de onderhavige problematiek. Zo verbaasde Commerzbank-econoom Ralph Solveen zich erover dat de crisis 'lijkt op te schuiven naar het noorden'. Dat hebben wij twee jaar geleden al voorspeld: de zwakke landen trekken de initieel sterke landen mee omlaag. De vraaguitval in het zuiden, de massale werkloosheid daar, het totale gebrek aan nieuwe banen zal zich uitbreiden over de hele eurozone.

De eenheidsrente voorkomt herstel in de eurozone. Het is een simpele economische wetmatigheid: als de rente niet goed staat kan er geen sprake zijn van een evenwichtige groei. Er gaan nu stemmen op om de lonen in Duitsland en Nederland te verhogen, interne revaluatie noemen economen dat. Die koers is in flagrante tegenspraak met wat Rutte zei tijdens zijn toespraak voor de Duitse Wirtschaftsrat, een jaar geleden. Toen prees hij nog de strenge hervormingen en loonmatiging (het Plan 2010 van voormalig bondskanselier Schröder) en stelde dat als voorbeeld voor Nederland. Interne revaluatie biedt geen oplossing, sterker nog, die leidt binnen afzienbare termijn juist tot welvaarts- en koopkrachtverlies door de import van excessieve inflatie uit het buitenland, zoals ik in deze column heb laten zien. Maar ja, wie kritiek heeft op de euro, telt niet meer mee.

De oplossing ligt echter voor het oprapen, zelfs binnen het europolitieke kader. Maar je gaat het pas zien als je het door hebt, om een bekende Nederlander te parafraseren.

http://www.dagelijksestandaard.nl/2014/ ... nzekerheid

[Pilgrim]

De euro is mislukt, maar hoe vertel ik het mijn achterban?

Geplaatst door Jean Wanningen op 25 augustus, 2014

De muntunie heeft voor massale werkloosheid, sociale ellende en economische stagnatie in de eurozone gezorgd.

Dit zijn simpelweg de feiten, niemand kan die ontkennen. Toch blijven de voorstanders van de eenheidsmunt krampachtig volhouden dat die feiten door andere oorzaken worden veroorzaakt. Eerst heette het een 'politieke weeffout', toen lag het aan het gebrek aan begrotingsdiscipline bij de zuidelijke landen, vervolgens had de 'austerity policy' het gedaan en de laatste witz noemt de geopolitieke spanningen tussen Rusland en het Westen als oorzaak. Niemand durft echter de pijnlijke waarheid te benoemen: het is de gekozen constructie van de muntunie zelf, die verantwoordelijk is voor alle ellende. Eurocommissaris Andor wil daarom nu een Europese werkloosheidswet, betaald uit Europees belastinggeld. Drie keer raden wie daarvan het grootste deel mag ophoesten. De Europese herverdelingsplannen worden driester en driester.

Maar in plaats van de echte crisisoorzaak te erkennen en aan te pakken vluchten de voorstanders van de eenheidsmunt in allerlei smoezen en vermeende factoren, die evenwel niets wezenlijks met de zaak te maken hebben. In onze Finance sectie van vandaag (zie hier en hier), heb ik gewezen op de uitgangspunten van de EMU en de rol die de ECB speelt en zou moeten spelen. In beide stukken heb ik uitgelegd waarom noch een politiek van geldverruiming-op-grote-schaal, noch interne revaluatie in Duitsland en Nederland soelaas bieden om de immense werkloosheid in de eurozone op te lossen, economische groei te realiseren en zo de welvaart te bevorderen. Sterker, het zal leiden tot een nog verdere koopkrachtdaling en hoger welvaartsverlies voor ons land en ons buurland, waarvan vandaag bekend werd, dat het vertrouwen in de economie door de Duitse ondernemers voor de vierde keer op rij was gedaald.

Het TINA-mantra (There Is No Alternative) van de euro-propagandisten is echter even hardnekkig als kortzichtig. Europarlementsvoorzitter Martin Schulz beweert plompverloren dat het bezuinigingsbeleid van de EC, de ECB en het IMF, de welvaartsstaat afbreekt in de hard getroffen eurozonelanden in Zuid-Europa, maar hij stelt zich daarbij niet de vraag waardoor de sociale ellende wordt veroorzaakt:

“Gerade in den Ländern, die von der Krise besonders hart getroffen sind, wird die EU zunehmend als anonyme bürokratische Macht gesehen, die Sparmassnahmen und den Abbau des Sozialstaats diktiert”.

Volgens Schulz bestaat de remedie uit het 'versoepelen' van de criteria uit het Stabiliteits- en Groei Pact. Je vraagt je dan onwillekeurig wel af, of de Brusselse beleidsmakers de afgelopen zes, zeven jaar eigenlijk wel wisten waar ze mee bezig zijn geweest. Hoe kan het zijn dat nu gepleit wordt voor versoepeling als er al die tijd het omgekeerde werd gedaan? Het is tekenend voor de paniek onder de Europese politieke elite: men weet het gewoon niet meer. Ook het IMF doet overigens een dubieuze duit in het zakje. Was er al eerder intern kritiek op de IMF-aanpak van de eurocrisis, fundamentele kritiek zelfs, waarbij letterlijk werd gezegd dat er politiek bedreven werd in plaats van rationele economische hulp; haar directeur, de Française Christine Lagarde maakte het wel héél bont door destijds botweg te verklaren dat de Grieken niet zo moesten 'zeuren' en gewoon belasting betalen. Dat kinderen door de bezuinigingen geen toegang meer kregen tot basale gezondheidszorg is voor madam Lagarde niet relevant, haar gedachten gaan dan eerder uit naar de arme Nigeriaantjes die maar zelden onderwijs krijgen:

"No, I think more of the little kids from a school in a little village in Niger who get teaching two hours a day, sharing one chair for three of them, and who are very keen to get an education. I have them in my mind all the time. Because I think they need even more help than the people in Athens. Do you know what? As far as Athens is concerned, I also think about all those people who are trying to escape tax all the time. All these people in Greece who are trying to escape tax."

En dat zegt de vrouw, die zelf met een jaarsalaris van US-$ 467.940 naar huis gaat. Plus een toelage van $ 83.760 die ze niet hoeft te verantwoorden, plus volledige vergoeding van alle reis- en verblijfkosten (en dat zijn geen tweederangs hotelletjes en inclusief de kosten van meereizende partner, die daarnaast ook nog andere benefits geniet). Voor mevrouw Lagarde zijn er geen gevolgen voor het beleid van de troika, waardoor miljoenen gezinnen getroffen worden. Hetzelfde geldt overigens voor de eurocommissarissen, die een half miljoen euro per vier maanden stukslaan. Ook aan hen gaat de eurocrisis volledig voorbij.

Wie kijkt naar onderstaande grafiek, waarin het BBP per hoofd van de bevolking is weergegeven, kan nu niet direct zeggen dat de euro een waardevolle bijdrage aan de levensstandaard van de burgers van de deelnemende landen heeft geleverd:



En dit zijn maar grafiekjes. In werkelijkheid gaat het om miljoenen gezinnen, die hard getroffen zijn door het gevoerde beleid, terwijl de banken en parlementen van de staten die verantwoordelijk zijn geweest voor deze ellende gewoon uit de wind worden gehouden. Sterker, de banken worden gered met belastinggeld, de emolumenten van de meeste parlementen zijn niet neerwaarts aangepast, zoals met de salarissen van de meeste burgers wel is geschied. Uit de grafiek is ook goed te zien hoe sterk de lonen in met name de Zuid-Europese landen na de invoering van de euro (giraal in 1999) zijn gestegen door de beschikbaarheid van het goedkope geld. Daarvoor zijn hun regeringen en parlementen toch op de eerste plaats verantwoordelijk, direct gevolgd door bankiers met eurotekens in hun ogen. Maar beide categorieën gaan vrijuit en de gewone burger is de klos.

Ik hou me nu zo'n vijf jaar bezig met de euro en haar crisis. De feiten liegen niet. Het is gewoonweg één groot zwart gat van ellende wat boven komt drijven. Maar nochtans worden alle rationele argumenten tegen de eenheidsmunt door de euro-gelovigen terzijde geschoven, sterker, ze worden doodgezwegen: er wordt eenvoudigweg niet op gereageerd. Er kan geen rationeel debat over de euro plaatsvinden, simpelweg om reden dat de euro-adepten dat debat niet aangaan. De euro is een voldongen feit en daar moeten we het maar mee doen. Je vraagt je op een gegeven moment af welke toon je nog moet aanslaan om de politieke elite te laten luisteren naar zinnige argumenten tegen deze munt. Vermoedelijk werkt geen enkele toon want kritiek hebben op de euro mag niet, kan niet en zal niet. In mijn ogen een hele dure misrekening.

Alleen niet voor de verantwoordelijken, maar voor degenen die haar moeten betalen. U en ik dus.

http://www.dagelijksestandaard.nl/2014/ ... -achterban

[Pilgrim]

Nederland gaat betalen voor werklozen in Zuid- en Oost-Europa

Geplaatst door Jean Wanningen op 26 augustus, 2014

Zal Duitsland [maar ook Nederland] binnenkort moeten betalen voor werklozen in andere landen? De Europese Commissie werkt aan een Europese werkloosheidswet, gefinancierd met miljardentransfers vanuit de rijkste lidstaten.

Dit artikel is een vertaling door senator Alexander Kops (PVV) van een stuk dat gisteren in Die Welt is verschenen.

Eurocommissaris László Andor (Soziale Zaken) heeft zich uitgesproken voor méér transfers binnen de eurozone en heeft tegelijkertijd zijn plannen voor een Europese werkloosheidswet toegelicht.

In gesprek met Die Welt zegt Andor dat het niet de bedoeling is dat de Europese werkloosheidswet de nationale werkloosheidssystemen vervangt:

"De Europese werkloosheidswet zal alleen kerntaken overnemen."

Verder zegt hij dat de Europese werkloosheidsuitkering mogelijk zes maanden zal duren en 40% van het laatste inkomen zal bedragen.

De nationale werkloosheidswet zou deze 40% in de eerste zes maanden tot een zekere hoogte kunnen aanvullen, om vervolgens de werkloosheidsuitkering weer geheel over te nemen.

Vangnet voor de sociale zekerheidssystemen van probleemlanden
Volgens de Hongaarse Eurocommissaris levert een dergelijke aanpak economische stabiliteit op en kan de economie zich in tijden van laagconjunctuur op korte termijn weer herstellen.

“Een Europese werkloosheidswet is noodzakelijk: zo wordt het mogelijk een vangnet te bieden voor de sociale zekerheidssystemen van de verschillende lidstaten. Alle eurolanden dragen aan de Europese werkloosheidsuitkeringen bij en krijgen, afhankelijk van de hoogte van hun eigen werkloosheid, een gedeelte daarvan terug.”

Vroeger waren landen in tijden van economische neergang op zichzelf aangewezen en konden zij hun eigen munt devalueren.

“Met een gemeenschappelijke munt is dat niet meer mogelijk; dus moeten we naar andere oplossingen zoeken,” zegt de Eurocommissaris van Sociale Zaken.

Volgens Andor moet de Europese werkloosheidswet uit de belastingopbrengsten van de eurolanden worden gefinancierd:

“Het is onvermijdbaar dat er in de toekomst méér transfers tussen de eurolanden zullen plaatsvinden.”

Dergelijke transfers bestaan uit belastinggeld van de lidstaten.

Duitsland [maar ook Nederland] moet niet continu betalen
“Alleen met dergelijke fiscale transfers kan de monetaire unie ook in de toekomst overeind gehouden worden. Deze transfers zorgen ervoor dat de sociale en economische gevolgen van hervormingen en economische neergang opgevangen worden en dat er geen neerwaartse spiraal ontstaat,” verduidelijkt afgestudeerd econoom Andor.

Beweringen dat financieel sterke landen, zoals Duitsland [en Nederland], door de gezamenlijke werkloosheidswet eenzijdig belast zullen worden en dat de probleemlanden in Zuid-Europa er juist van zullen profiteren, weerlegt de Eurocommissaris.

"Nee, dat klopt niet. Wanneer we aan het begin van de jaren 90 een Europese werkloosheidswet hadden gehad, dan had ook Duitsland daarvan geprofiteerd."

De gevolgen van de hoge werkloosheid waren volgens Andor ‘minder ernstig’ geweest. "Europa zou Duitsland hebben geholpen."

Union waarschuwt voor transferunie ten koste van Duitsland
Volgens Herbert Reul (CDU), leider van de Duitse Union in het Europees Parlement, zijn de plannen voor een gemeenschappelijke werkloosheidswet in de eurozone ‘nog lang niet van tafel – integendeel’.

“Gedurende het Italiaanse EU-voorzitterschap, van juli tot december 2014, wil Italië de Europese werkloosheidswet centraal stellen,” zegt Reul.

Naast Italië wordt ook Frankrijk als groot voorstander van een dergelijke wet beschouwd. De regering in Parijs heeft in het verleden herhaaldelijk geprobeerd de plannen voor een Europese werkloosheidswet onder de aandacht te krijgen.

Economisch expert Reul is bezorgd:

“Dit is een poging om taken aan Europa over te dragen die daar helemaal niet thuishoren. Een Europese werkloosheidswet leidt tot een massale herverdeling binnen Europa, waaraan Duitsland voor een groot gedeelte financieel zal moeten bijdragen.”

Andors plannen op weg naar een ‘transferunie’ zijn verkeerd.

“Het is de bedoeling dat in de afzonderlijke EU-lidstaten structurele economische hervormingen worden doorgevoerd om zo het concurrentievermogen te versterken, economische groei mogelijk te maken en de werkloosheid terug te dringen.”

Met name Spanje en Italië zouden profiteren
Volgens berekeningen van het Institut für Arbeitsmarkt- und Berufsforschung (IAB) zou een Europese werkloosheidswet – met een uitkering van 50% van het laatstverdiende loon – Duitsland tussen 2006 en 2011 netto zo’n 20 miljard euro hebben gekost; Berlijn zou bijna een derde van alle werkloosheidsuitkeringen hebben gefinancierd. Spanje zou – met ontvangsten van netto 37,9 miljard euro – de grootste profiteur geweest zijn.

Maar ook de Italianen kunnen blij zijn. Volgens het IAB zou een nieuwe Europese werkloosheidswet in Italië, ten opzichte van de afgelopen jaren, leiden tot een ‘massaal’ gebruik ervan en tot ‘veel’ begunstigden.

‘Automatische stabilisatoren’ tegen economische achteruitgang
In de eurozone wordt al jarenlang overwogen welke fiscale instrumenten nodig zouden zijn om economische achteruitgang, waar lidstaten verschillend onder lijden, door zogenaamde automatische stabilisatoren in een gemeenschappelijke muntunie effectief te ondervangen.

Een Europese werkloosheidswet wordt als een mogelijke automatische stabilisator gezien. Idealiter neemt in tijden van hoogconjunctuur de vraag daarnaar af en neemt deze toe in tijden van laagconjunctuur. Voor de invoering van een Europese werkloosheidswet is een wijziging van het EU-verdrag noodzakelijk, waarvoor alle lidstaten hun goedkeurig moeten geven.

Als alternatief voor een Europese werkloosheidswet geeft de Brusselse econoom Daniel Gros (Centre for European Policy Studies) de voorkeur aan een zeker ‘Europees herverzekeringsfonds’. Net als in de Verenigde Staten, waar de afzonderlijke staten verantwoordelijk zijn voor de financiering van werkloosheidsuitkeringen en de regering in Washington zich hier alleen in crisissituaties mee bemoeit, zou ook een ‘Europees herverzekeringsfonds’ louter financiële hulp moeten bieden wanneer een euroland door een zware economische schok is getroffen.

http://www.dagelijksestandaard.nl/2014/ ... ost-europa

[Mahalingam]

Wat is het toch jammer dat Frankrijk niet de baas is over de ECB. Want dan zouden ze wel weten wat er moest gebeuren. De geldpers aanzetten en de euro devalueren.
Zo hebben regeringen in Frankrijk altijd de economie gered. Dus zo willen ze doorgaan. Maar helaas, de euro is niet van hun.
FRENCH-DIX-MILLE-10000-FRS-FRANCS-BANKNOTE

Hier kon je een kopje koffie mee kopen.

De Europese Centrale Bank (ECB) moet meer doen om de economische groei in de eurozone te ondersteunen, zei de Franse premier Manuel Valls tijdens een partijbijeenkomst zondag.
President Hollande waarschuwde er deze week ook al voor dat de sterke euro en de lage inflatie het economisch herstel bedreigen.

http://www.powned.tv/nieuws/buitenland/ ... jp_in.html

[Pilgrim]

Voortmodderscenario is 'A race to the Bottom'

Geplaatst door Jean Wanningen op 27 augustus, 2014

Over Fritz W. Scharpf heb ik hier weleens vaker geschreven, toch kent vrijwel niemand deze emeritus directeur van het fameuze Max Planck Instituut.

In de bundel 'The European Union in a Crisis or the European Union as Crisis', samengesteld door John Erik Fossum en Agustin José Menéndez schreef Scharpf hoofdstuk 2 plus toelichting met de titel 'The eurocrisis as victory of neo-liberalism?'. Over die toelichting wil ik het vandaag met u hebben, want die is buitengewoon leerzaam.

Scharpf neemt ons eerst mee terug in de tijd, naar 1979. Hij stelt vast dat het Bundesbank-model wel goed werkte voor Duitsland, Nederland en nog enkele landen (het 'DM-blok'), maar niet voor Frankrijk en de rest van Latijns Europa, die telkens een pijnlijke (monetaire) devaluatie moesten ondergaan om hun economieën concurrerend te houden. In ruil voor de Duitse eenwording kreeg Frankrijk vervolgens de euro, de ECB en de financiële hegemonie over 'Europa' (wie de geldstromen beheerst, beheerst de agenda). Helaas bleek de eurozone geen DM-blok.

Scharpf laat aan de hand van de OCA-theory (Optimal Currency Area) zien waarom de euro niet heeft gewerkt en ook niet kón werken. Scharpf is de zoveelste in een lange rij verstandige academici die zich niet laten verblinden door de communis opinio of een blind geloof in een politieke munt, maar die gewoon zijn gezonde verstand gebruikt. Net zoals de Optica Group al in 1975 (!) had gedaan in haar advies aan de Europese Commissie: een eenheidsmunt als de euro kan alleen succesvol worden geïntroduceerd parallel aan de nationale munten, zodat monetaire devaluaties mogelijk bleven en er een wisselkoersmechanisme toegepast kon worden. Hadden de jongens en meisjes van de Commissie maar naar dat advies geluisterd! Helaas, ze hebben het willens en wetens naast zich neergelegd. Later, in 1999, toen de (girale) introductie van de euro werd voorbereid heeft Romano Prodi (toen voorzitter van de EC) zijn twijfels over de eenheidsmunt ook geuit tegen de regeringsleiders. Maar Kohl antwoordde slechts: 'Voor nu hebben we deze sprong voorwaarts gezet. De rest zal volgen'.

Scharpf stelt in zijn stuk, dat veel meer nadruk moet worden gelegd op de aanbodkant (supply side) van de eurozone economieën. De stagflatie-periode van de zeventiger jaren heeft ons geleerd dat een Keynesiaanse aanpak niet effectief is. Echter, anders dan in de vroege tachtiger jaren werkt de methode van interne devaluatie (loonmatiging) binnen de eurozone desastreus uit en dat komt door de eenheidsmunt en de eenheidsrente. De 'troika-aanpak' van Merkel kan niet werken binnen de eurozone constructie en zal onvermijdelijk leiden tot een aanzienlijk grotere sociale ongelijkheid, met massale werkloosheid, armoede en grote inkomensverschillen. Immers, overschotten bij de één leiden automatisch tot tekorten bij de ander. Scharpf concludeert dan ook, dat het huidige voortmodder-scenario uiteindelijk onvermijdelijk zal leiden tot 'a race to the bottom'. Tot een uitholling van bestaande sociale rechten en de afbraak van de welvaartsstaat. En dat ben ik met hem eens.

Maar niet alleen de monetaire politiek, ook de (democratische) legitimiteit van de Europese Unie als zodanig staan in toenemende mate onder druk. Dat laatste geldt ook voor de individuele lidstaten overigens, die zich eveneens in toenemende mate vervreemden van haar eigen burgers. De monetair economische problematiek en de gevolgen van de Europese muntcrisis versterken deze verwijdering slechts, omdat niemand meer begrijpt waarom miljoenen gezinnen moeten lijden als gevolg van een concept, waarvan theoretisch en in de praktijk is aangetoond dat het niet kan werken.

En Scharpf stelt terecht in genoemd hoofdstuk 2, dat zelfs al zouden we kiezen voor een Europese solidariteit (met een permanente transfer van geld van Noord naar Zuid), het onderliggende probleem niet wordt opgelost:

"If something like that (permanente transfer, red.) were indeed to happen, the eurocrisis would not be over, and the basic contradiction between monetary centralisation in a heterogeneous eurozone would still persist."

Wel zal de crisis minder heftig zijn in 'vak Zuid' (door de herverdeling van middelen), maar ook dat zal uiteindelijk geen structurele oplossing bieden. Met andere woorden: het doormodder-scenario lost het probleem niet op, maar men koopt tijd. Een structurele oplossing is in mijn ogen alleen mogelijk, indien men afstand durft nemen van de illusie van Europese éénwording. Daarvoor zijn de verschillen gewoon te groot: qua taal, qua cultuur, qua economische kracht, qua regelgeving op allerhande gebied. Die verschillen kun je niet overbruggen met 'buitensporige tekorten procedures' of andere technocratische oplossingen, dat is een illusie. Er is geen Europees volk, dat is de kern waar het uiteindelijk om draait (en waarom de Europese solidariteitsgedachte maar beperkt geldig is).

Maar die (politieke) eenwording is ook helemaal niet nodig om dezelfde voordelen te kunnen halen uit de Interne Markt. Er zal dan wel een vorm van wisselkoersmechanisme en landenspecifiek rentebeleid mogelijk moeten worden gemaakt om ervoor te zorgen dat de grootste economische divergenties tussen de belangrijkste lidstaten verdwijnen en dat er wèl een effectieve 'supply-side policy' gevoerd kan worden. Dan kunnen de noodzakelijke hervormingen in de zwakkere lidstaten ook veel geleidelijker en met veel meer rust doorgevoerd worden, waardoor het (politieke) draagvlak (ook onder de bevolkingen) wordt vergroot.

Wat dit vervolgens betekent voor de factoren 'arbeid' en 'kapitaal' is een kwestie van (politieke) voorkeur. Het is evident dat de balans tussen beide momenteel volledig zoek is; en dat geldt a fortiori voor de positie van de middenklasse ten opzichte van het grootbedrijf (en in haar kielzog de internationale financiële sector). De macht en invloed van beide laatste categorieën zijn buitensporig geworden, met alle (negatieve) implicaties voor de democratie tot gevolg. En die trend zet door: de vaste baan zal in toenemende mate tot het verleden behoren en de zzp-markt zal 'bloeien', met alle consequenties van dien.

Interne revaluatie (loonsverhogingen) in Duitsland (en Nederland) is ook al geen (structurele) oplossing. Het zal leiden tot (excessieve) import van inflatie uit het buitenland, waardoor de koopkracht effecten zullen wegebben en op termijn zelfs negatief zullen worden. Maar dat er iets aan de factor arbeid moet worden gedaan om de balans te herstellen is duidelijk. De beste manier om dat te doen is, in mijn optiek, via belastingschijven: zorg ervoor dat met name inkomens tot pakweg tweemaal modaal meer netto overhouden. Zorg er daarnaast voor dat (kleine) ondernemers gestimuleerd worden door minder regulering, goedkoop krediet en goedkope huisvesting aan te bieden. En zorg er bovenal voor dat de financiële sector wordt aangepakt. Het grote probleem is echter, dat het deel van de sector, die er echt toe doet in Wall Street zit (en voor een deel in The City), buiten de eurozone dus. Die lui zullen zich niets aantrekken van Europese regels en hun eigen gang blijven gaan. Het zijn ook altijd dezelfde clubs die weer worden gevraagd om financieel advies. Kijk maar naar Imtech, die nu weer Goldman Sachs heeft ingehuurd. Zolang dit fenomeen blijft bestaan zie ik het somber in. Daar helpt ook een bankenunie met zogenaamd beter toezicht geen lieve moeder aan.

Er is in mijn ogen sowieso geen oplossing van deze Schulden Unie mogelijk zonder een (gedeeltelijke) reset (kwijtschelding) van de uitstaande schulden tot een voor elke lidstaat behapbaar niveau. Het kan niet anders en daar hoef je echt geen hogere wiskunde voor gestudeerd te hebben. De kracht van de onderliggende economieën is simpelweg te gering om die schuldenberg (plus rente) weg te werken. Ook Duitsland kan daar niet voor zorgen en al helemaal niet als dat land ook nog eens de lasten van de rest van de eurozone op zich neemt (en daar gaat het naartoe). Probleem is dat er al zoveel politiek kapitaal in de euro is geïnvesteerd, dat een gestructureerde terugtocht ondenkbaar lijkt. Daarom heb ik -heel pragmatisch- ingezet op The Matheo Solution (TMS) van Ten Dam, die de voordelen van de euro (minder valutarisico en potentiële wereldreserve valuta) combineert met de mogelijkheid van monetaire devaluatie en een landenspecifiek rentebeleid. Vooral dat laatste is belangrijk, aangezien rente een essentiële prijs is in een economie. Als de rente niet goed staat of langdurig en kunstmatig op een te laag niveau wordt gehouden zoals nu door de ECB, dan leidt dat onherroepelijk tot grote economische onevenwichtigheden.

Is er dan nog wel een 'escape' uit deze eurozone schuldengevangenis mogelijk? Niet, als de politiek niet tot het inzicht komt dat een koerswijziging noodzakelijk is en dat doormodderen leidt tot 'a race to the bottom'.

http://www.dagelijksestandaard.nl/2014/ ... the-bottom

[Pilgrim]

'Lege wapenkist' ECB uitgelezen kans

Geplaatst door Jean Wanningen op 3 september, 2014

Iedereen zegt dat de wapenkist van Draghi leeg is. Maar in plaats dat daaruit de juiste conclusie wordt getrokken pleit de hele wereld voor het openzetten van de geldkraan.

Het verbaast ons steeds meer: het werkelijk ongelooflijk hardnekkige geloof dat de eurozone in stand moet worden gehouden tegen beter weten in. Ja, het klopt dat de rente op een historisch laag niveau staat; ja, het klopt dat de ECB weinig meer kan doen dan ze al jaren -illegaal- doet, namelijk het monetair financieren van lidstaten; ja, het klopt dat de euro te duur is voor Frankrijk en te goedkoop voor Duitsland; ja, het klopt dat de huidige koers van de euro de export buiten de eurozone bemoeilijkt; ja, het klopt dat Draghi een nieuwe TLTRO heeft aangekondigd; ja, het klopt dat het monetaire instrumentarium van de ECB geen oplossing heeft voor de grote verschillen tussen de eurozonelidstaten.

Maar welke conclusie trekt de hele financiële mediawereld, Keynesiaanse economen en herverdelingsfetisjisten vervolgens? Draai de geldkraan maar open! Een even ondoordachte als ineffectieve oproep, die op termijn de zaken erger, niet beter maakt. Niet het aanzetten van de geldpersen biedt een oplossing voor de dreigende deflatie spiraal, maar een flexibilisering van het Euro Pact. Niet de euro an sich is het probleem, maar de constructie van een one-size-fits-all muntunie. Hoe moeilijk is dat om te begrijpen?

Waarom lijkt -op een enkele verdwaalde professor na- niemand te kijken naar de structuur van de muntunie zelf als voornaamste oorzaak van de huidige problematiek? Waarom denkt iedereen dat met het openzetten van de geldkraan de onderliggende problematiek als sneeuw voor de zon verdwijnt? Waarom zien zo weinigen dat de economie het zelf moet doen? Waarom...?

Beste mensen, de feiten liegen niet. Zelfs na zes, zeven jaar voortmodderen is er geen enkel vooruitzicht op structureel economisch herstel. Het huidige Euro Pact werkt niet. Dat moet de conclusie zijn. Het is vijftien jaar lang geprobeerd, maar in plaats van de beloofde welvaart en werkgelegenheid kregen we de sociaal-economische nachtmerrie van recordwerkloosheid, vraaguitval en een economisch totaal vastgelopen eurozone.

De enige remedie om hier iets aan te veranderen is flexibilisering van het Euro Pact. Dat is brood en broodnodig. We kopen niets voor zoete monetaire broodjes als QE en TLTRO als we er niet voor zorgen dat individuele lidstaten monetair kunnen devalueren of een rentebeleid kunnen voeren dat bij de huidige kracht (zwakte) van hun economie past. Een uitgewerkt concept daarvoor ligt op de plank: The Matheo Solution (TMS), made in Holland, for Europe.

http://www.dagelijksestandaard.nl/2014/ ... lezen-kans

[Pilgrim]

‘Euro komt helemaal in handen van Zuid-Europeanen’

Posted on 3 september 2014


De Franse minister Moscovici kreeg de Franse begroting niet onder controle maar is desondanks beoogd eurocommissaris Monetaire en Economische Zaken. (Foto: ec.europa.eu)

Zoals het er nu naar uitziet, gaan een Spanjaard, Italiaan en Fransman de komende jaren de euro managen. De Spaanse minister van Economische Zaken Luis de Guindos zal volgend jaar namelijk Jeroen Dijsselbloem opvolgen als voorzitter van de eurogroep. De Franse oud-minister van Financiën Moscovici wordt hoogstwaarschijnlijk de nieuwe eurocommissaris voor Monetaire en Economische Zaken, en de Italiaan Mario Draghi is al enige tijd president van de Europese Centrale Bank. ‘Ooit was de D-mark model voor de euro; nu wordt dat de lire’, aldus oud-europarlementariër en journalist Derk Jan Eppink in de Volkskrant.

Draghi, De Guindos en Moscovici ‘willen dat de eurozone doorgaat met expansief monetair beleid en eisen hogere overheidsinvesteringen’, aldus de kritische columnist Eppink die vooral geen spaan heel laat van de Fransman.

De Franse Pierre Moscovici is weliswaar beoogd ‘Sparkommissar’, maar hij heeft volgens Eppink ‘nog nooit van sparen gehoord’. ‘Hij komt uitgerekend uit een land dat al veertig jaar geen begroting in evenwicht kon voorleggen. Als minister van Financiën was hij niet in staat het Franse begrotingstekort onder de drie procent te krijgen. Moscovici, oorspronkelijk afkomstig uit de Revolutionaire Communistische Liga, moet niets hebben van de begrotingsdiscipline die Duitsland oplegt. Eigenlijk koestert hij een diepe afkeer van Duitsland.’

Het is inderdaad nogal vreemd dat uitgerekend Frankrijk, een land met continue begrotingsproblemen, de eurocommissaris van Economische en Monetaire Zaken levert. Nota bene een oud-minister van Financiën die politiek medeverantwoordelijk is voor de Franse toestand. Maar goed, dat is blijkbaar minder erg dan Dijsselbloems onhandige slip of the tongue over de drank- en rookgewoonten van de voorzitter.

(Bron: de Volkskrant)

http://www.politalk.nl/opinie/euro-komt ... uropeanen/

[Pilgrim]

Werkloosheidsontwikkeling EU vanaf 2001

Geplaatst door Jean Wanningen op 12 september, 2014

De werkloosheid in de EU, en met name de eurozonelanden, blijft -ook na zes, zeven jaar crisisbeleid- onverminderd hoog. Wat moet er gebeuren?

De crisis, die eind 2007 in Amerika begon met de rommelhypotheken van Fanny Mae & Mack en consorten, en die vervolgens in 2010 naadloos overging in de eurocrisis heeft tot een ongekend hoge werkloosheid geleid. Een hele generatie is inmiddels 'opgeofferd' om die vermaledijde euro te redden. Miljoenen gezinnen in Zuid-Europa zijn in sociale ellende gestort, mensen worden zonder pardon uit hun huizen gezet, duizenden kinderen hebben geen toegang tot basale gezondheidszorg, ziekenhuizen hebben onvoldoende medicijnen om patiënten te helpen, de lijst van inhumaniteit is ein-de-loos. Maar het lijkt de Brussels beleidsuitvoerders van de Commissie niet te deren; de crisis gaat aan hen namelijk gewoon voorbij met door hen zelf steeds meer gecreëerde ‘topbanen’ en daarbij aan hen zelf toegekende buitensporige salarissen van bijna een kwart ton euro netto per maand exclusief een rits van onkostenvergoedingen.

Hoe was de werkloosheidssituatie in de EU bij introductie van de euro in 2001 (er staat abusievelijk 2013)?


© Billy Mitchell

U ziet, dat met name de werkloosheid in voormalig Oost-Duitsland, Polen en in delen van Zuid-Spanje en Zuid-Italië de werkloosheid toen alarmerend hoog was. Die twee laatstgenoemde gebieden kenden al geruime tijd een notoir hoge werkloosheid. Na de invoering van de euro, waarbij grote hoeveelheden goedkoop geld de eurozonelanden binnenstroomde (de rente voor de perifere landen daalde van een niveau rond 10 tot 12% immers in één klap tot 2 á 3%), veranderde de zaak, zoals blijkt uit het volgende plaatje uit 2007, vlak vóór het uitbreken van de financiële crisis in Amerika.



Een heel ander beeld, ziet u wel? De werkloosheid in voorheen genoemde zwakke delen van de eurzonone is sterk afgenomen. Zelfs in Zuid-Spanje, waar veel (nutteloze) infra-structuur is aangelegd met Europees geld. We kennen allemaal de beelden van de lege autowegen in het land. Helemaal brandschoon zijn genoemde regio's niet, maar de situatie is sterk verbeterd.

Maar dat zou niet zo blijven. Na de financiële crisis volgde een heuse systeemcrisis en vooral de eurocrisis, met alle desastreuze gevolgen van dien. De laatste afbeelding is uit 2013 en spreekt eigenlijk voor zich:



Griekenland, Portugal, Spanje, Ierland, bepaalde regio's in Oost-Europa, het is een (werkloosheids-)ramp. En hoe komt dat? Dat komt doordat de regeringen van die landen veel en veel te veel schulden hebben gemaakt; het vele geld onvoldoende hebben aangewend voor structurele verbeteringen van de economie en al helemaal niet voor noodzakelijke hervormingen. Integendeel, het geld ging op aan een ongekende uitbreiding van de quartiaire sector (in gewoon Nederlands: een forse uitbreiding van het ambtenaren apparaat); forse salarisverhogingen; pensioenverhogingen en overige consumptieve bestedingen in plaats van productieve. En de rekening van dit alles? Die wordt keurig netjes neergelegd bij de belastingbetaler van de eurozone, dat wil zeggen, bij de Duitse, Nederlandse, Oostenrijkse en Finse belastingbetaler.

Het is ook werkelijk om te huilen. Zes, zeven jaar EU-crisismanagement verder (van 2007-2013) is er dus geen enkele verbetering, maar juist een forse verslechtering opgetreden in de perifere landen, ondanks de honderden miljarden aan 'noodhulp'. De gekozen route werkt dus niet en heeft ons naar de afgrond geleid. De eurozone heeft niet alleen te maken met een economische en sociale crisis, maar ook met een politieke en al die crises zijn te herleiden tot de werkelijke oorzaak: de monetaire crisis. Door de euro kan er geen nationaal gedifferentieerd rentebeleid worden gevoerd en zijn wisselkoersaanpassingen onmogelijk. Het gevolg ziet u hierboven. Maar de EU vindt van zichzelf dat ze op de goede weg is. In de pers wordt een 'verbetering' van de werkloosheid met 0,2% bejubeld als een doorslaand succes... Tja, tegen zoveel stupiditeit is geen kruid gewassen.

Hoog tijd dus, dat de EU het over een andere boeg gaat gooien. We hebben Plan B klaarstaan...

http://www.dagelijksestandaard.nl/2014/ ... vanaf-2001

[Pilgrim]

[Pilgrim]

Redt Frankrijk het tot 1 januari 2016?

Geplaatst door Jean Wanningen op 12 september, 2014

'Frankrijk is een prachtig land, alleen jammer dat er Fransen wonen'.

Deze uitspraak over het land en haar inwoners wordt vaak gebezigd door niet-Fransen. Zelf ken ik Frankrijk behoorlijk goed. Een (ex) zwager woont en werkt er en ik ben er heel vaak geweest. Allerlei landstreken van één van de oudste staten van Europa heb ik meermaals bezocht en het is inderdaad een prachtig land. Maar ook enorm nationalistisch, of moet ik zeggen 'patriottisch'? Na de VS ken ik geen nationalistischer land dan Frankrijk.

Als we met kille, objectieve, economische ogen naar Frankrijk kijken dan is het land de nagel aan de doodskist van de euro en daarmee van de hele Europese Unie. Dat zal ik uitleggen.

Frankrijk is de nieuwe zieke man van Europa. Haar economie wil maar niet groeien, de productiviteit van haar industrie staat zelfs niet eens in de schaduw van de Duitse, haar bankwezen is corrupt en amoreel en de machtige vakbonden houden elke vernieuwing en hervorming tegen. Over de Franse landbouw en haar gigantische ambtenarenapparaat zullen we het maar helemaal niet hebben. Frankrijk is in economisch opzicht een tandeloos monster. Toch is haar politieke invloed nog steeds omgekeerd evenredig aan haar economische. Hoe is dat zo gekomen?

Daar zijn verschillende oorzaken voor aan te voeren. Enerzijds heeft dat te maken met de afloop van de Tweede Wereldoorlog. Weliswaar hebben de Fransen de Duitsers niet verslagen (dat hebben de Russen en de Amerikanen gedaan, in die volgorde), anderzijds gaat hun belangrijkste concurrent op het Europese vasteland, Duitsland, nog altijd gebukt onder het na-oorlogs schaamtegevoel (merkwaardigerwijze vooral bij de jongere generaties aldaar), waardoor het geen vuist durft te maken tegen 'de Franse slag' waar het gaat over hervormingen doorvoeren. Duitsland is de melkkoe van Frankrijk. En omdat óók de huidige Nederlandse regering zich gedraagt als de bijwagen van Duitsland, is ook Nederland een Franse melkkoe geworden. En daarom blijven interne hervormingen in 'La Patrie' uit. Waar de Fransen echter wel hervormd (lees: doorgepakt) hebben is in de EU. De Fransen hebben de EU gemodelleerd naar hun eigen bestuursmodel van Franse snit. De EU kenmerkt zich inmiddels tot in detail door het Franse centralisme en étatisme. De hoofdtaal, waarin alle EU-stukken het eerst verschijnen is niet voor niets in het Frans en de hoofdzetel van het Europees parlement zetelt niet voor niets in Straatsburg. Maar die opgeven, omdat het jaarlijks tientallen miljoenen kost? Dat nooit natuurlijk.

Handig zijn ze ook die Fransen. Keer op keer op keer slaagt men erin om uitstel te verkrijgen van de Europese Commissie om te voldoen aan de 'Maastricht-criteria'. Waar Griekenland, Portugal, Cyprus, Spanje, ja zelfs Nederland op de vingers werden en worden getikt als ze niet voldoen aan de gestelde criteria, daar komen de Fransen er elke keer weer mee weg. En niemand die protesteert. Zelfs de overname door Frankrijk van de ECB -want zo mogen we dat intussen wel noemen- veroorzaakt geen rimpeling in de eurovijver. Ja, de Duitse Bundesbank president sputtert wat, mogelijk gesteund door zijn Finse en Nederlandse collega, maar ze worden gewoon overstemd. De ECB houdt al jarenlang de rente kunstmatig historisch laag om de Fransen (en de rest van het Latijnse blok) tegemoet te komen. L'Union Européene? C'est La France!

De bedoeling van al dit tijdgerek is de volgende. Zoals u weet, heeft Parijs en dus ook Brussel, besloten dat er een heuse Europese bankenunie moet komen. Zogezegd om de Europese systeembanken te behoeden voor een herhaling van de crisis. Het heet dat de banken voor elkaar instaan: allen voor een, één voor allen. Alle bancaire schulden zullen voortaan gedeeld worden. Onze naïeve minister-president Rutte verdedigde de bankenunie ooit, door te zeggen dat als een Nederlandse (systeem-)bank in de toekomst in de problemen mocht komen, dat dan de Spaanse banken mede zullen instaan voor de verliezen (in plaats van onze belastingbetalers). Dat is natuurlijk hilarisch. Want met welk nationaal belastinggeld zijn ABN-AMRO/Fortis en SNS genationaliseerd? Uitsluitend het Nederlandse! Dit, terwijl ook de Nederlandse belastingbetaler al een belangrijk deel van de rekening heeft betaald voor het redden van de Griekse, Portugese, Cypriotische en Spaanse bankensector en dat zal blijven doen.

Waarom is verder die datum in de titel van dit stuk zo belangrijk? Omdat 1 januari 2016 de datum is waarop de bankenunie formeel van start gaat. Nu vinden er zogenaamde 'Asset Quality Reviews' plaats, een duur woord voor 'balansonderzoek' en daarna volgen de stresstesten, een ander woord voor 'hoe zorgen we ervoor dat we een geloofwaardig verhaal hebben dat de overblijvende banken gezond zijn'? Mijn voorspelling: er zullen enkele (kleinere) banken 'geofferd' worden in de komende stresstesten om de boel geloofwaardig te laten klinken, maar de grootste problemen zullen niet zichtbaar worden gemaakt. Die worden pas zichtbaar in de jaren ná 2016, dus nadat de bankenunie (lees: de schuld- en aansprakelijkheidsverstrengeling) een feit is. Dan zullen de gaten opgevuld moeten worden. Niet alleen in de Spaanse bankensector, maar vooral die in Frankrijk! Niet met dat miezerige € 55 miljard fondsje dat vanaf 2016 in acht jaar gevuld moet worden door de banken, maar door het ESM, dat, als puntje bij paaltje komt, min of meer volledig gefinancierd zal moeten worden door de belastingbetalers in Duitsland, Nederland, Oostenrijk en Finland, want bij de ‘Club Med’-landen valt niets te halen.

Uiteraard zal dit gevolgd worden door een geleidelijke invoering van Europese staatsobligaties ('eurobonds'), in de Brusselse wandelgangen liefkozend aangeduid als 'stabiliteitsobligaties', want niet alleen de Franse bankensector is failliet, maar natuurlijk ook de Franse Staat zelf. De Europese schuldenberg is dan van iedereen en dus van niemand. Geen wonder dat er al stemmen opgaan voor een apart eurozoneparlement, want niet-euro landen ontspringen deze macabere schuldendans. Vooral de Duitsers zullen de pineut zijn, maar ook ons land, de Oostenrijkers en de Finnen zullen mogen betalen.

En uit welke hoek dacht u dat het recent door eurocommissaris Laszlo Andor gelanceerde plan voor een Europese werkloosheidsverzekering kwam? Inderdaad, ook dat plan kwam oorspronkelijk uit een Franse koker, meer concreet uit die van Pierre Moscovici, inderdaad de Franse ‘begrotingstsaar’ van de nieuwe Europese Commissie.

En het gaat ze allemaal nog lukken ook, die Fransen. Er komt begin november een nieuwe Europese Commissie, in december gevolgd door een nieuwe voorzitter van de Raad (de Pool Tusk) en vóórdat die Commissie goed en wel ingewerkt is zitten we medio volgend jaar. Dan volgt er eerst een maandenlang reces en dan is het alweer bijna 2016. Kortom, mission accomplished.

U vindt mij een zwartkijker? Ik noem het realisme. Wacht maar af.

http://www.dagelijksestandaard.nl/2014/ ... nuari-2016

[Pilgrim]

Overal alleen maar verliezers

Geplaatst op 2 oktober 2014

De euro-redding van de ECB drijft Noord- en Zuid-Europeanen naar de ondergang. Terwijl in Duitsland de spaarders te lijden hebben onder de maatregelen van de ECB, zijn het in Spanje de werknemers. Ongelukkig worden ze op de lange termijn allemaal.

Waar economen al jaren voor gewaarschuwd hebben, werd nu voor het eerst met harde cijfers bewezen. Volgens een onderzoek uit het huis van het Allianz-concern hebben de Duitsers vanwege de lage rentepolitiek van de euro sinds 2010 al 23 miljard euro verloren. Deze kwamen ten goede aan de euro crisislanden, vooral aan Spanje. De Spanjaarden konden in dezelfde periode een winst boeken van 54 miljard euro, gevolgd door de Italianen met 39 miljard euro. Oorzaak: de Europese Centrale Bank (ECB) heeft de basisrentes diep onder het inflatiecijfer gedrukt. Gevolg: wie geld op bankrekeningen heeft, verliest reëel ieder jaar vermogen. Wie schulden heeft, wordt echter royaal beloond.

De Duitsers zijn bovengemiddeld spaarzaam, maar nog niet eens één op de twee Duitsers woont in een eigen huis, de meerderheid huurt gewoon en heeft haar vermogen op de bank staan in plaats van in een eigen huis gestopt. Dat is anders in Spanje. Daar woont 83% van de bevolking tussen de eigen vier muren, met veel hoge hypotheken tegen variabele rentes, waarvan de rentestand nu heel laag is.

Uiteindelijk zorgde de ECB ervoor dat de Duitse spaarders in een huurwoning de eigenaren met schulden in een crisisland hun huizen financieren. Dat is blijkbaar gewenst: ECB-chef Mario Draghi spreekt ervan dat de schuldenlast in de crisislanden verminderd moet worden. Dat lukt ten koste van de Duitsers, maar ook van de Belgen, die de meeste belasting per hoofd van de bevolking betalen.

En het wordt nog erger. De ECB heeft haar basisrente onlangs nogmaals verlaagd naar een bijna onzichtbare 0,05% – het laagste niveau ooit. Volgens een schatting zullen de Duitse spaarders tot eind 2018 het astronomische bedrag van 230 miljard euro kwijtraken.

Gelukkig Spanje? Nauwelijks: Omdat ze hun munteenheid niet meer kunnen devalueren om hun concurrentiepositie te verbeteren, zijn miljoenen mensen daar hun werk kwijtgeraakt en groeit er vooral een jeugd zonder enige hoop op. Dan is de afbetaling van het onroerend goed een schrale troost, die nauwelijks wordt waargenomen. Zo produceert het eurosysteem dubbele verliezers. Waar de euro te hard is, raken de mensen hun werk kwijt. Waar ze te zacht is, zoals in Duitsland, raken ze hun spaargeld kwijt.

Bovendien zorgt het euro-systeem voor volledig verkeerde prikkels, namelijk om nog meer schulden te maken. Terwijl de schulden de oorzaak zijn van de wereldwijde financiële crisis, niet alleen in de eurozone. Het is onmogelijk om via steeds meer schulden rijk te worden. Traditioneel zuinige volkeren en stammen zoals de Zwitsers of de Duitse Zwaben hebben dit voorgedaan: Zuinigheid is de basis voor latere welvaart, niet het maken van schulden. Wat de ECB, wat het euro-systeem hier stimuleert, is de weg naar de zekere ondergang.

Bron: www.preussische-allgemeine.de

Auteur: Hans Hecke

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

http://ejbron.wordpress.com/2014/10/02/ ... more-72042

[Pilgrim]

Italië moet referendum houden tegen euro

za 11 okt 2014

ROME - Er moet in Italië een referendum worden gehouden om de euro af te schaffen. Dit heeft Beppe Grillo, de leider van de Italiaanse Beweging Vijf Sterren (M5S), zaterdag gezegd. M5S kreeg vorig jaar bij de Kamerverkiezingen „vanuit het niets” de meeste stemmen in Italië en is nu de belangrijkste oppositiepartij.

De voormalige komiek Grillo wil zaterdagavond al beginnen met het verzamelen van handtekeningen voor een volksstemming tegen de euro, aldus persbureau ANSA. Volgens Grillo is de euro „een munt zonder toekomst”. „Wij moeten de euro noodzakelijkerwijs verlaten, zo snel mogelijk”, schreeuwde Grillo tijdens een M5S-bijeenkomst in Rome.

http://www.telegraaf.nl/buitenland/2318 ... ro___.html

[King George]

Duitse bondskanselier Merkel waarschuwt voor nieuwe eurocrisis

Xander 16-10-2014 17:01- in Economie, EU

Duitsers en Nederlanders moeten permanent welvaart inleveren om de euro overeind te houden



De beurzen staan wereldwijd diep in het rood, en voor veel landen van de eurozone –waaronder Spanje, Frankrijk en Griekenland- explodeert de rente die zij over hun staatsobligaties moeten betalen. Ook Italië glijdt steeds sneller de economische en financiële afgrond in. De Duitse bondskanselier Angela Merkel is ongewoon somber en waarschuwt voor een nieuwe eurocrisis. Het overeind houden van de euro wordt met name op de schouders van de belastingbetalers in Duitsland en Nederland afgewenteld, die al sinds de invoering van de gedoemde eenheidsmunt te maken hebben met een sluipende, inmiddels hoog opgelopen uitholling van hun koopkracht, spaargeld en pensioenen.

Internationale investeerders hebben er steeds minder vertrouwen in dat het de ECB lukt om alle eurolanden overeind te houden. De afgelopen jaren heeft ECB-president Draghi door massale interventies de rente die de crisislanden moeten betalen extreem laag weten te houden, maar die periode lijkt voorbij.

Trigger was Spanje, dat er tot verrassing van de financiële markten niet in slaagde om voldoende nieuwe staatsobligaties te verkopen om de almaar oplopende schuldenlast te financieren. Vervolgens moesten ook Portugal (+13%), Ierland (+13,5%) en Italië (+9,9%) fors meer gaan betalen voor hun staatsleningen. Ook de Grieken zijn weer de gebeten hond; hun rente over 10-jarige staatsobligaties steeg naar een kleine 9%, tegen 5% een maand geleden.

Angela Merkel waarschuwt voor nieuw eurodrama

Bondskanselier Angela Merkel had enkele weken geleden de Grieken nog gefeliciteerd met hun ‘geslaagde hervormingen’, maar waarschuwt nu voor een nieuwe eurocrisis. ‘De crisis is nog niet duurzaam, nog niet blijvend overwonnen.’ Haar nietszeggende oplossing: ‘We moeten Europa weer sterk maken.’ Tegelijkertijd pleitte ze opnieuw voor de noodzakelijk structurele hervormingen.

Dat gebeurde in 2011 ook al, toen de eurozone een totale instorting ternauwernood wist te voorkomen. Inmiddels schrijven we 3 jaar later, en van de destijds beloofde hervormingen is vrijwel niets terecht gekomen, vooral niet in Frankrijk en Italië, waar de overheid alleen maar meer schulden is gaan maken en eigenlijk helemaal af wil van de Europese begrotingsregels.

Grieken en Fransen in crisis

Ook de Grieken willen zich het liefst aan de voorwaarden voor de € 240 miljard kostende bailouts onttrekken. Premier Antonis Samaras wist in de afgelopen weken maar net een motie van wantrouwen, ingediend door de linkse anti-EU partij Syriza, te overleven. In de peilingen is Syriza inmiddels de grootste partij. Verdere ingrepen in de toch al zwaar uitgeklede sociale zekerheid zal de huidige regering dan ook niet overleven.

Mochten de Grieken inderdaad besluiten niet langer mee te werken, dan komt het staatsbankroet van het land weer in zicht, en daarmee een vrijwel zekere besmetting naar de andere crisislanden in Zuid Europa, met het onvermijdelijke instorten van de eurozone als gevolg. Dat is dan ook de reden dat Brussel zich haastte te verklaren dat ‘Europa Griekenland zal blijven bijstaan, in iedere noodzakelijke vorm’. (1)

Dit keer zal de EU echter niet genoeg hebben aan honderden miljarden euro’s, want ook Frankrijk is feitelijk failliet. De Franse werkeloosheid breekt record na record, de industriële productie is ingestort, de geringe economische groei is verdwenen, en de overheidstekorten en schulden zijn naar dramatische hoogten gestegen. Gezien de exploderende rente die de Fransen moeten betalen is het duidelijk dat de internationale financiële markten bang zijn dat het niet meer goed komt met het land. (2)

Duitsers en Nederlanders leveren permanent welvaart in

Investeerders zijn de afgelopen dagen naar de weinige veilige havens in Europa gevlucht, met name Duitsland en Nederland. Op de schouders van die landen –beter gezegd: hun inwoners- is dan ook het overleven van de euro gelegd. De ECB doet dat door de rente extreem laag te houden, zodat de crisislanden vrijwel onbeperkt nieuwe schulden kunnen blijven maken. Brussel heeft ervoor gezorgd dat de nationale parlementen hier geen enkele zeggenschap meer over hebben.

Volgens de Duitse econoom dr. Bernd Lüthje, voormalig topman bij diverse banken, heeft de Duitse bevolking na het invoeren van de euro al 36% van de waarde van zijn spaargeld ingeleverd, oftewel zo’n € 1,5 biljoen. In zijn ogen voert het beleid van de ECB dan ook tot een sluipende afwaardering en zelfs valutahervorming, geheel op kosten van de belastingbetalers in Noord Europa. Landen zoals Duitsland en Nederland zullen hierdoor structureel fors aan welvaart inboeten en uiteindelijk op een lager Zuid Europees niveau terecht komen.



Xander

(1) Deutsche Wirtschafts Nachrichten
(2) Zero Hedge
(3) Deutsche Wirtschafts Nachrichten


Xander Nieuws

[Pilgrim]

De eurocrisis was toch bezworen?

Jean Wanningen, 20 okt 2014

Paniek op de beurzen, oplopende spreads tussen de staatsobligaties van diverse eurozone landen en hommeles in het bestuur van de ECB... Maar volgens Eurogroepvoorzitter Dijsselbloem ging het slechts om een ‘correctie’. Wat is het echte verhaal?

Terwijl politiek Nederland zich vooral bezighoudt met de vraag welke kleur Zwarte Piet voortaan moet aannemen en met betrekking tot de economie vooral benadrukt dat ‘het dieptepunt van de crisis’ nu toch echt voorbij is, daarin enthousiast bijgevallen door onze onvolprezen staatsmedia, rommelt het in werkelijkheid aan alle kanten in de eurozone. Zelfs in de doorgaans eurofiele NRC en Het Financieele Dagblad viel het op. Wees Caroline de Gruyter er in een stuk in de NRC van afgelopen zaterdag op, dat alle ogen nu op Italië gericht zijn (en dus dat de aloude as Berlijn-Parijs aan ernstige slijtage onderheving is), de Brusselse correspondent van het FD, Ulko Jonker, schreef zelfs in een stuk met de veelzeggende kop ‘Doem van een nieuwe eurocrisis’, en ik citeer:

“De trefwoorden zijn ijzingwekkend vertrouwd: recessie, Griekenland, onbeheerste begrotingstekorten, stijgende rente, periferie, confrontatiekoers. Samen vormen ze het woord ‘eurocrisis’.”

Crisis is nooit weggeweest
Een crisis die weer helemaal terug is van nooit weggeweest, want bijna vijf jaar ‘eurocrississen’ verder is er helemaal niets verbeterd: de werkloosheid is nog altijd torenhoog, de economische vooruitzichten slecht en zelfs de economische motor van de EU -Duitsland- begint te haperen. En dat op het moment dat de ECB de bankenunie op wil tuigen. Een unie, die in feite neerkomt op een permanente transferunie. Want Frankrijk wil niet hervormen, Italië kan het niet en de rest van de Europese periferie heeft sowieso geen cent meer te makken. Waar zou die groei vandaan moeten komen dan?

En uitgerekend op het moment dat de ECB van start gaat met het opkoopprogramma van ‘verpakte leningen’ (Asset Backed Securities). Volgens Bloomberg melden bronnen binnen de centrale bank dat de ECB vooral kortlopend Frans papier had opgekocht van Société Generale en BNP Paribas. Het valt niet uit te sluiten dat Merkel en Hollande dit gisteren met Draghi hebben besproken in aanloop naar de Eurotop later deze week.

Echter, het besluit om die leningen op te kopen (om de vastgelopen kredietverlening door commerciële banken aan te zwengelen) is binnen het bestuur van de bank niet unaniem genomen. Zoals bekend is de Duitse Bundesbank president Weidmann fel tegen dit opkoopprogramma en hij wordt daarin bijgestaan door veel deskundigen.

Onder meer door de internationaal alom gerespecteerde Hans-Werner Sinn van het prestigieuze onderzoeksinstituut Ifo te München. Sinn verklaarde vanochtend tegen de Duitse zakenkrant Handelsblatt:

“Die Kapitalmärkte haben lange die These geglaubt, dass es sich um eine vorübergehende Krise handelt, die mit viel Geld zu beheben ist. Dieser Glaube verflüchtigt sich jetzt. Die Industrien in Südeuropa sind nicht mehr wettbewerbsfähig.“

Méér geld lost problemen niet op
Méér geld lost de onderliggende -structurele- oorzaak van de eurocrisis niet op, zegt Sinn; de Zuid-Europese industrie is simpelweg niet concurrerend genoeg en dat beginnen de markten eindelijk ook te snappen, na vijf jaar voortmodderen. Sinn verwijst in dat verband naar de gestegen renteverschillen op staatsobligaties van de kernlanden en de periferie, op de gedaalde beurskoersen en stelt dat de maatregelen van de ECB niet zullen helpen, omdat ze de diepere economische oorzaken niet wegnemen. Uiteraard denken sommige centrale bankiers daar anders over. Nog afgelopen vrijdag beweerde de Oostenrijkse centrale bankpresident Ewald Nowotny dat het instrumentarium van de ECB nog niet uitgeput was en dat de bank nog wel meer zou kunnen doen om de conjunctuur aan te wakkeren.

Hij sprak ook tegen dat de ECB een ‘bad bank’ dreigde te worden door de opkoop van de verpakte leningen, zoals Weidmann, Sinn en anderen eerder al hadden gesuggereerd. En ik heb de neiging om de visie van Weidmann c.s. over te nemen.

Bovendien is het maar de vraag in hoeverre dit voorgenomen beleid binnen het mandaat van de centrale bank past. Sinn en ook de juridisch deskundige Markus C. Kerber vinden van niet. Zij stellen dat het ECB opkoopbeleid in wezen neerkomt op monetaire financiering van lidstaten, wat het in feite ook is. Dat vindt ook het Bundesverfassungsgericht in Karlsruhe, dat de kwestie van massaal opkopen van schuldpapier door de ECB (het OMT programma) heeft voorgelegd aan het Europese Hof van Justitie. Gelukkig heeft het Duitse gerechtshof wel het voorbehoud gemaakt dat het definitieve eindoordeel alleen door haarzelf gegeven zal worden.

Bankenunie betekent permanente transferunie
Maar niet alleen op het opkoopprogramma van de ECB komt kritiek. Ook op de invulling die momenteel aan de bankenunie wordt gegeven. Zelfs Ognian Hishow van het Duitse onderzoeksinstituut SWP (Stiftung Wissenschaft und Politik) vindt dat de bankenunie ‘te vroeg’ komt en een opmaat vormt voor een permanente transferunie. Dat mag met recht opmerkelijk genoemd worden, want de meeste Duitse onderzoeksinstituten zijn nogal pro-Europese integratie. Waarschijnlijk om zijn broodheren niet teveel voor de schenen te schoppen noemt Hishow de bankenunie nog ‘te vroeg’, maar wie goed tussen de regels doorleest weet genoeg. Hishow:

“Schließlich würden die unkonventionellen Maßnahmen zur Rettung angeschlagener Banken eine Kapitallücke bei der EZB öffnen, für die am Ende die Steuerzahler aufkommen müssen, und zwar die Steuerzahler in den wirtschaftlich gesunden Mitgliedstaaten. Deutschland müsste mindestens 25 Prozent des Ausfalls tragen. Damit verwandelt sich die WWU (Wirtschafts- und Währungsunion, red.) zunehmend in eine Transferunion – eine Entwicklung, die von der Bankenunion beschleunigt wird.”

De bankenunie zal dus van de eurozone een permanente transferunie maken, waarschuwt hij. Dat is hele andere koek dan de uitspraken van minister-president Rutte, om maar iemand te noemen, die de bankenunie juist een fraai voorbeeld vond van ‘bescherming van de belastingbetaler’. Als nu een Nederlandse bank in de problemen komt, dan springen de Spaanse bij, aldus de premier. Jazeker, dat gelooft onmiddellijk iedereen natuurlijk… Hoe naïef kun je zijn? De Spaanse bankiers zorgen vooral erg goed voor zichzelf, zoals afgelopen week nog maar weer eens bleek.

Het is verbazingwekkend en verontrustend tegelijkertijd om te moeten constateren dat er in de financiële wereld nog altijd (centrale) bankiers en economen rondlopen, die menen dat vergroting van de geldhoeveelheid als zodanig voor economische groei zorgt. Die groei zal toch echt moeten komen van producenten en kapitaalkrachtige consumenten. Maar het aantal kapitaalkrachtige consumenten in de eurozone neemt sterk af en dat geldt ook voor de industriële producenten. Zelfs in Duitsland. Het verhaal wordt eentonig, maar zolang er niets wordt gedaan aan de oorzaken van deze eurocrisis, zal er niets veranderen en dreigt een scenario van langdurige lage groei steeds waarschijnlijker te worden. De eurocrisis bezworen? Nog lange niet.

http://www.ftm.nl/column/de-eurocrisis-toch-bezworen/

[Pilgrim]

[Pilgrim]

[Ariel]

Ai, ai, ai...Merkel hint op Brits vertrek uit EU...Spannend. Hoe loopt dit af..

Bondskanselier Angela Merkel ziet het Verenigd Koninkrijk nog liever uit de EU vertrekken dan een compromis te moeten sluiten over het Europese migratiebeleid, meldt Der Spiegel. Volgens het weekblad accepteert Merkel niet dat de Britten willen tornen aan de vrijheid van beweging van arbeidskrachten binnen de landen van de Europese Unie.

Het quotum dat de Britse premier Cameron voor ogen staat, wordt in Berlijn beschouwd als een 'point of no return', schrijft Der Spiegel. Als Londen werkelijk een maximum stelt aan het aantal arbeidskrachten dat het uit andere EU-landen wil opnemen, kan het land wat Merkel betreft beter het lidmaatschap van de EU opzeggen.

Merkel zou dat Cameron vorige week op de EU-top in Brussel onder vier ogen duidelijk hebben gemaakt. Het zou de eerste keer zijn dat Merkel een dergelijke krachtige waarschuwing liet horen.

Cameron staat in eigen land onder grote politieke druk. In mei staan nieuwe verkiezingen op het programma. In de peilingen verliezen de Conservatieven terrein aan de UKIP-partij, die campagne voert voor de Britse uittreding uit de Europese Unie.

Oud-minister van Justitie Kenneth Clarke heeft afstand genomen van het standpunt van zijn partijleider Cameron. "Als we met de Chinezen en de Amerikanen willen blijven concurreren, kunnen we niet zonder een vrij verkeer van arbeidskrachten", zei hij tegen de BBC.

http://nos.nl/artikel/717156-merkel-hin ... it-eu.html

[King George]

Britse onafhankelijkheid, een Brexit, zou wel eens een goede aanjager kunnen zijn om dat moloch de EU (wat ons uiteindelijk allemaal gaat verzwelgen en degenereren als wij het hun gang laten gaan) te doen laten afbrokkelen.

[King George]

[Pilgrim]

Protesten: In Europa begint het steeds meer te gisten

Geplaatst op 9 november 2014

Massale protesten kent men in Europa eerder uit landen zoals Griekenland, Italië, Frankrijk of Spanje. Maar de omvangrijke bezuinigingsmaatregelen van regeringen op het hele continent zorgen ervoor dat zelfs de rijkere landen steeds vaker te maken krijgen met burgerprotesten en demonstraties.

In Brussel demonstreerden meer dan 100.000 mensen tegen de bezuinigingsplannen van de regering, in Ierland protesteerden tienduizenden mensen tegen een waterheffing en in Duitsland en Oostenrijk vinden iedere maandag vredesdemonstraties plaats. De al bijna dagelijkse protestmarsen in Griekenland, Italië, Frankrijk of Spanje vallen al helemaal niet meer op. Overal op het continent beginnen de mensen hun onvrede de straat op te dragen, omdat zij zich door de politiek in de steek gelaten voelen.

Of het nu gaat om de economische en sociale politiek, de buitenlandse politiek, de omgang van de politiek met vluchtelingen, de gebrekkige steun voor de Koerden in Kobani, of om de radicaalislamitische salafistische scene in Duitsland – van rechts tot links, van conservatief tot socialistisch, uit alle politieke milieus gaan steeds meer mensen de straat op. Als verkiezingen niet helpen om de situatie te veranderen, dan wellicht openbaar protest.

Maar terwijl de EU zichzelf een nieuwe Europese Commissie geeft, waarin men de kat op het spek bindt en van de Atlantische Oceaan tot aan de Zwarte Zee het vertrouwen in de nationale politiek in toenemende mate verdwijnt, hoor je steeds luider het gekraak in de Europese balken. De beslissingen, die altijd van bovenaf worden uitgevaardigd en het continent in die kritieke situatie brachten waarin we ons nu bevinden, krijgen steeds meer kritiek. De schulden- en geldcrisis, waardoor Europa nu al bijna 7 jaar wordt geteisterd, kwam niet zomaar. Het waren de beslissingen van de politici die het continent aan de rand van de afgrond leidden.

Politici, die al decennia lang door verkiezingsgeschenken stemmen kochten en zich steeds opnieuw door lobbyisten hebben laten bedonderen. Daarvoor speelde men een spel genaamd partijendemocratie, waarin zich een systeem ontwikkelde dat weliswaar enig politiek gekibbel toestond, maar er over het algemeen alleen maar voor zorgde dat zich achter de coulissen een groot machtsapparaat kon ontwikkelen. Hoe moet je anders verklaren dat vertegenwoordigers van de gevestigde partijen niet zelden onderweg zijn in dezelfde clubs en verenigingen?

Dan is het alleen de vraag hoe lang dit spel nog in stand gehouden kan worden, voordat de massa van de mensen werkelijk in opstand begint te komen. De desinformatiecampagnes van de massamedia beginnen nu al steeds vaker niet te werken. Op een bepaald moment stort het kaartenhuis in elkaar en nemen de ontevredenen het commando over. Of het dan tot een beter en rechtvaardiger systeem komt, hangt ervan af of de verstandige en constructieve krachten er met de overwinning vandoor zullen gaan of niet. Maar gewoon toekijken hoe een kleine kliek politici de boel hopeloos in ´t honderd laat lopen, dat kan gewoon niet.

Bron: www.contra-magazin.com

Auteur: Marco Maier

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

http://ejbron.wordpress.com/2014/11/09/ ... more-74962

[Pilgrim]

De val van de Berlijnse Muur: Politieke ineenstorting als gevolg van een economische crisis

Geplaatst op 9 november 2014

Het officiële Duitsland viert het einde van de DDR als een overwinning van de burgerrechtenactivisten op een onrechtstaat. In werkelijkheid stortte de DDR in elkaar door haar schuldenlast en haar slechte economische situatie. In dit opzicht is de ondergang van het communistische imperium een dreigende waarschuwing voor alle landen ter wereld met een veel te hoge schuld.

Exact 200 jaar na de Franse Revolutie bevond Europa zich in 1989 in een feeststemming: Na “Vrijheid, Gelijkheid, Broederschap” klonken nu de leuzen “eendracht, recht en vrijheid” door het Duitse land en weerklonken in een duizendvoudige echo over de hele wereld. Het Duitse volk had de Berlijnse Muur neergehaald. Samen met miljoenen broeders en zusters in Oost-Europa had een continent het juk van de onderdrukking door het communisme van zich afgeschud.

“Glasnost” en “perestrojka” – transparantie en hervorming – waren de woorden van het moment. Michail Gorbatsjov was de held, Helmut Kohl werd door de mantel der geschiedenis aangeroerd. De maandagdemonstraties in Leipzig weerlegden Lenin, die gezegd zou hebben dat de Duitsers een kaartje zouden kopen voordat ze uit revolutionaire overmoed een station zouden bestormen.

De teloorgang van het Oostblok werd door velen als een overwinning van de menselijkheid op de bureaucratie geïnterpreteerd, als zege van de onverschrokken geest op de materialisten. Velen zagen in de val van de Berlijnse Muur het definitieve bewijs dat systemen van onderdrukking, leugens en uitbuiting niet duurzaam zijn en dat het goed, uiterlijk na 40 jaar, doorzet.

De collectieve roes van de Europeanen ontketende zulke krachten, dat de revolutie onmiddellijk doorging en ook de landen van West-Europa greep. Als men al bij reizen van Keulen naar Cottbus, van Stuttgart naar Stralsund en van München naar Magdeburg geen bureaucratische formaliteiten meer hoefde te ondergaan, als men in landen, die decennia lang waren ingebonden in economische systemen die naar het leek als water en vuur tegenover elkaar stonden, nu met dezelfde munt kon betalen – waarom zou de grote hereniging tot Duitsland beperkt moeten blijven? Eendracht en recht en vrijheid – dat zou ook het hoofdmotief voor Europa moeten worden. En zo kwam het in 1992 tot het voor de EU fundamentele Verdrag van Maastricht. In het jaar 2002 werd in elf landen de euro als uniforme munt ingevoerd. Europa werd binnen enkele jaren veranderd op een manier zoals dit in honderden jaren niet was gebeurd.



De economische vereniging van Europa zorgde ook voor een soort roes bij al diegenen die niets van economie begrepen. De kanselier van de eenheid, Helmut Kohl, had zich naar eigen zeggen nooit met geld beziggehouden. Dat leidde na al zijn historische momenten tot zijn nogal profane val als partijchef na een affaire rondom schenkingen aan de partij. Helmut Kohl zweeg over de herkomst van dubieuze gelden met de grandioze motivering dat hij de schenker zijn “erewoord” had gegeven en dat dit voor hem heilig zou zijn, heiliger dan de wet. Dergelijk gebrek aan “glasnost” kent men eigenlijk alleen maar van de maffia. De assistent van Kohl, de latere en huidige Duitse minister van Financiën Wolfgang Schäuble, kreeg van een wapenhandelaar DM 100.000,- in een envelop, loog hierover tegenover het Duitse parlement en kan zich er tot op de dag van vandaag niet aan herinneren wat er uiteindelijk met het geld gebeurd is.

Maar destijds, in de roes van de hereniging en de Europese eenheid, wilde niemand zich bezighouden met schijnbaar banale economische kwesties. Bovendien dacht men destijds heel goed te weten wie de goeden en wie de slechten zijn. Helmut Kohl, Hans-Dietrich Genscher, Willy Brandt: de zeer grote coalitie van de politieke visionairs overtrof de kleine geesten Mielke, Honecker en Krenz. Het Westen had gewonnen en de overwinnaars schrijven nu eenmaal de geschiedenis, zouden de DDR-kameraden later klagen.

In werkelijkheid was de hereniging slechts ten dele de grote overwinning van de vrijheid op de onderdrukking. De oorzaken van de ineenstorting van het communistische machtsblok waren dezelfde die geleid hadden tot het uiteenspatten van de dromen van de Franse Zonnekoning Lodewijk XIV.: teveel schulden maken een einde aan de meeste hoge politieke vluchten.

De levensomstandigheden in het Oostblok waren ondraaglijk geworden. De burgers kwamen in opstand. Het ging hen zo slecht, dat zij niet meer bang waren voor arrestatie bij een legendarische demonstratie van de Poolse vakbond Solidarność of voor de dood in de strijd tegen de beruchte beulen van de Securitate van de Roemeense dictator Nicolae Ceauşescu. De kleine elite van functionarissen, die leefde op kosten van de meerderheid van de bevolking, was te ver gegaan. Niet toevallig heet de spreuk die de DDR aan het wankelen bracht: “Als de D-Mark niet naar ons toekomt, dan gaan wij naar de D-Mark.” De Oost-Duitsers hadden via de westerse televisie een alternatief voor ogen. Een revolutie kan niet gevoerd worden onder het motto “McDonald´s voor iedereen”. “Wij zijn één volk” – dat is daarentegen onweerstaanbaar, een oerkreet van zelfbeschikking, de donderende afwijzing van de betutteling, het geboorte-uur van de Duitse democratie in de geest van Schiller, Nietzsche en Hegel.

Na het einde van de DDR werd behalve de legende van het volk van verzetsstrijders – in werkelijkheid werden de echte verzetshelden zoals Bärbel Bohley of Konrad Weiß zowel door links als rechts voor en na de omwenteling gemeen behandeld – nog een ander beeld over de redenen van de teloorgang zichtbaar. Hans-Hermann Hertle omschrijft de hopeloze situatie van de DDR in haar eindfase. Het bericht van de historicus herinnert fataal aan de krantenberichten over de huidige situatie in de landen van Zuid-Europa:

“Sinds 1978 zat de DDR in de schuldenval: Vervallen kredieten en rentes moesten gefinancierd worden door de opname van nieuwe kredieten. De solvabiliteit van de DDR hing af van de bereidheid van westerse banken de SED nieuwe kredieten toe te staan. Uit angst voor protesten en binnenlandse onlusten wees het Politbureau in 1979 eerst ingrijpende prijsstijgingen en daarna ook een herverdeling van investeringen ten gunste van het producerende gebied van de hand. Lagere investeringsquota, nagelaten economische aanpassingsregels, stijgende rentes voor de schulden aan het Westen, een kredietstop van het Westen, die volgde op de betalingsproblemen van Roemenië en Polen en het uitroepen van het oorlogsrecht in Polen op 13 december 1981, en de vermindering van de levering van ruwe olie uit de Sovjet-Unie sinds begin 1982 stortten de DDR in de tot dan toe grootste economische crisis.”

De crisis leidde tot het einde van het politieke systeem. Ze leidde echter niet, zoals werd beloofd door Helmut Kohl, tot de “bloeiende landschappen”, die de ijverige Duitsers in het Oosten en Westen graag samen zouden hebben opgebouwd met daadkracht, ingenieurskunst en vertrouwen in God. Ze leidde vooral niet, wat betreft het volksvermogen van de DDR, tot een versterking van het volk: Een deel werd in sneltreinvaart via privatiseringen aan West-Duitse of West-Europese concerns verkocht. Aanzienlijke delen uit het vermogen van de SED verdwenen. 16 jaar na het einde van de DDR beëindigde de “onafhankelijke commissie tot onderzoek naar het vermogen van de partijen en massaorganisaties van de DDR” haar werkzaamheden – zonder de verdwenen miljoenen gevonden te hebben.



Bron: http://deutsche-wirtschafts-nachrichten.de

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

http://ejbron.wordpress.com/2014/11/09/ ... more-74977

[Pilgrim]

Ha fijn, ha fijn een euro en florijn

Jean Wanningen, 20 nov 2014

Wat velen al vermoedden werd eergisteren bevestigd: de Nederlandse regering heeft een Plan B achter de hand om de gulden weer in te voeren mocht het fout lopen met de euro. Is het beter om terug te keren naar de gulden?

Eergisteren gaf Dijsselbloem het dan eindelijk toe: de Nederlandse regering heeft een scenario klaarliggen, met de weinig aan de verbeelding overlatende codenaam ‘Florijn’, mocht het misgaan met de euro. Het is opmerkelijk dat de minister van Financiën zich hier openlijk over uitlaat, want financiële markten weten nu dat ons land (en Duitsland) een noodscenario achter de hand heeft, waarmee vergeleken de ‘bazooka’ van Draghi kinderspel is. Overigens voegde Dijsselbloem er begrijpelijkerwijs onmiddellijk aan toe dat zijn voorkeur uitging naar het behouden van de euro. Hij had in zijn hoedanigheid ook moeilijk wat anders kunnen zeggen. De hamvraag die zich aandient is: is de euro wel houdbaar? En zo niet, wat dan? In deze bijdrage zal ik nader ingaan op deze vragen.

Debat over alternatieven begint nu ook in NL op gang te komen
In Duitsland wordt al veel langer en in alle hevigheid gedebatteerd over de houdbaarheid van de euro als gemeenschapsmunt. Niet alleen onder economen, maar juist en vooral in dag- en weekbladen. Vrijwel elke dag staat er wel een stuk in één van de Duitse kranten. Ook van buitenlandse economen. Recent nog pleitte de Amerikaanse econoom Allan Meltzer voor een opdeling in een Noord- en Zuid euro, daarbij aansluitend op de visie van Hans-Olaf Henkel van AfD.

Lees hier verder:

http://www.ftm.nl/column/ha-fijn-ha-fij ... n-florijn/

Uit onderzoek blijkt dat vooral de TMS de beste oplossing voor de euro is.

Hieruit blijkt, dat het huidige ‘doormodderscenario’ van het dozijn onderzochte alternatieven er het slechtst vanaf komt: helemaal onderaan op de twaalfde plaats. De beste drie scenario’s worden gevormd door het scenario dat voorziet in een gecontroleerde terugkeer naar nationale munten (op plek 3); het scenario waarbij nationale valuta parallel aan de euro worden ingevoerd (op plek 2); en als verreweg beste scenario komt The Matheo Solution (TMS) uit de bus. Alle deze drie scenario’s scoren hoog op de belangrijke criteria ‘economische groei’ en ‘aflossingscapaciteit staatsschulden’. Echter, TMS scoort daarnaast ook bijzonder goed op de criteria ‘Europese Eenheid’, ‘Politieke Stabiliteit’, ‘Acceptatie door bevolking’, ‘Eurozone private investeringen, ‘Stabiliteit Financieel Stelsel’,’Monetaire Stabiliteit’, ‘Duurzame Prijsstabiliteit’ en ‘Uitvoerbaarheid’. Bovendien scoort TMS -als enige- op geen enkel criterium negatief.

Hier meer over de TMS:

http://www.thematheosolution.eu/

[Pilgrim]

De EU wordt politiek steeds instabieler

Geplaatst op 10 december 2014



Met het oog op de economische en financiële spanningen dwars door het continent moeten de EU-landen zich in toenemende mate ook bezighouden met maatschappelijke en politieke perikelen. De toenemende populariteit van protestbewegingen zorgt ervoor dat de politieke stabiliteit duidelijk afneemt.

De door de politieke kaste van de Europese landen gemaakte fouten wreken zich in toenemende mate. Het decennia lange kopen van stemmen via begrotingstekort en het vestigen van een financieel systeem, dat slechts voordeel biedt aan enkele “global players”, doen steeds meer mensen in opstand komen. Ze betalen steeds meer belastingen, hoewel ze vaak steeds minder geld verdienen. In veel landen is men blij überhaupt nog een baan te hebben, terwijl de elites uit de politiek en de economie zich dronken zuipen met champagne en het de gewone burgers en de kleine en middelgrote ondernemingen steeds moeilijker maken.

Een logische consequentie van deze ontwikkeling is te zien in de steeds krachtiger wordende populistische partijen en bewegingen. Syriza in Griekenland, Podemos in Spanje, De Vijfsterren-beweging in Italië en het Front National in Frankrijk zijn zulke schoolvoorbeelden. Het maakt de mensen niets uit of deze politieke krachten afkomstig zijn uit het linkse of rechtse spectrum – voor hen telt alleen de omstandigheid dat ze zich niet meer willen laten uitbuiten door de huidige elites. Dat deze protestpartijen vaak ook geen echte oplossingen paraat hebben, speelt hierbij geen rol. Patent recepten om de actuele problemen op te lossen zijn er sowieso niet.

Maar deze omwentelingen leiden ertoe dat de oude politieke netwerken van conservatieven, sociaaldemocraten en liberalen steeds minder effectief worden. Met het succes van de protestpartijen worden echter de partijkartels opengebroken. Ook al bestaan er in de desbetreffende landen nog verschillende ontwikkelingen, toch zou het tot het jaar 2020 stapsgewijs tot gewelddadige politieke veranderingen kunnen komen.

Het is geen geheim dat vooral de Zuid-Europese landen, van Portugal tot Griekenland, hopeloos teveel schulden hebben. Een overname van de regeringsverantwoordelijkheid door Syriza in Griekenland, inclusief de daaropvolgende betalingsweigering aan de schuldeisers, zou de EU misschien nog kunnen uithouden. Gelijksoortige ontwikkelingen in Frankrijk of Italië echter niet. Het eliteproject Europese Unie is hard op weg om uiteen te vallen. Ook al willen de huidige machthebbers dit nog niet toegeven. De scheuren zijn echter overal al te zien.

Bron: www.contra-magazin.com

Auteur: Marco Maier

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2014/12/10 ... more-77277

[King George]

Oekraïne heeft uw geld nodig



Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) denkt dat Oekraïne opnieuw 15 miljard dollar - 12 miljard euro - nodig heeft om het hoofd boven water te kunnen houden. Dat meldt het ANP.

Het IMF, dat Oekraïne al voor 17 miljard dollar aan noodkredieten heeft beloofd, zou westerse regeringen hebben opgeroepen het gat van 15 miljard dollar binnen enkele weken te dichten. Volgens betrokkenen is de animo voor zo veel nieuwe steun echter gering, omdat de regering in Kiev de afgelopen tijd belangrijke hervormingen heeft uitgesteld.

Het Oost-Europese land is financieel volledig ineen gestort als gevolg van de burgeroorlog in het oosten van het land. Ook de onrust in het land voordat de strijd in het oosten losbarstte heeft een desastreus effect gehad op de economie.


Powned

[Pilgrim]

De vijf grootste knelpunten van de eurozone

Jean Wanningen, 26 dec 2014

Afgelopen jaar kende de eurozone de laagste economische groei van alle grote economische blokken in de wereld. Follow The Money heeft de voornaamste knelpunten op een rij gezet. Is er licht aan het eind van de eurotunnel of zullen onconventionele maatregelen onafwendbaar zijn?

Het jaar 2014 is alweer bijna voorbij. Tijd om weer even stil te staan bij de grootste monetair-economische pijnpunten, die de Europese beleidsmakers afgelopen jaar hebben trachten te bezweren en om vooruit te blikken naar komend jaar. De ergste onrust van de financiële markten over deze eurocrisis mag dan sinds Draghi’s fameuze ‘we will do everything to preserve the euro‘ (eind juli 2012, red.) zijn afgenomen, maar het gevaar dat het alsnog mis gaat met de euro is nog niet geweken. Weliswaar is de euro als eenheidsmunt niet verdwenen, zoals sommige doemdenkers voorspelden, maar dat risico bestaat nog steeds.

Hierbij de vijf grootste knelpunten van de Eurozone en de maatregelen die daartegen werden genomen. Die voornaamste knelpunten hangen met elkaar samen en laten zich als volgt samenvatten: te weinig bedrijfsinvesteringen en consumenten bestedingen; de schrikbarend hoge werkloosheid, vooral onder de jeugd ; een veel te lage economische groei; ten gevolge van dit alles een dreigend deflatiespook, eerst in de zuidelijke periferie, maar daarna voor de gehele eurozone; en de veel te hoge omvang van de staatsschulden, overal in de eurozone. En de ECB, tenslotte, moet machteloos toezien hoe haar monetaire beleid onvoldoende is om het tij te keren.

1 Onvoldoende investeringen in reële economie
Om te beginnen die lage investeringen in het eurogebied. De prioriteit van de Commissie Juncker is het scheppen van banen, want de werkloosheid in de meeste eurozonelanden heeft historische hoogten bereikt. Om die banen te creëren moet er geïnvesteerd worden. Maar door gebrek aan voldoende kredietverlening, gebrek aan vertrouwen in toekomstige economische groei en vooral door gebrek aan goede investeringsprojecten komen die plannen niet van de grond. Beleggers en investeerders konden de afgelopen jaren hogere rendementen maken, en tegen een lager risico, op de aandelenbeurzen, dan riskante avonturen te ondernemen in de reële economie.

Ondanks de verwoede pogingen van ECB-president Mario Draghi om de eurozone economieën monetair te ondersteunen en ondanks de aangekondigde stimuleringsmaatregelen van de nieuwe commissievoorzitter Jean Claude Juncker om de investeringen in de reële economie aan te zwengelen bleef het economisch kwakkelen in de eurozone en moesten de groeiverwachtingen (weer) naar beneden worden bijgesteld. Het gezaghebbende Duitse Handelsblatt noemde de door Juncker voorgestelde maatregelen zelfs ‘bluf’.

Juncker beloofde tijdens zijn verkiezingscampagne, afgelopen zomer, om 300 miljard euro in de kwakkelende eurozone te investeren. Geld, dat dit keer in de reële economie terecht zou moeten komen en niet in de financiële economie, zoals eerdere stimuleringsprogramma’s als de LTRO (Long Term Refinancing Operation) van de ECB. Met een ‘eigen’ bijdrage van 21 miljard van de EU -geld dat overigens nog ‘gevonden’ moet worden op de begroting- zou dat bedrag dan geleveraged moeten worden tot in totaal 315 miljard euro. Het Handelsblatt denkt echter dat dit wishfull thinking is en noemde de plannen van Juncker ‘bluf’.

De ECB heeft op haar beurt ook beloofd geld in de reële economie te zullen pompen. Met een TLTRO (Targeted Long Term Refinance Operation) zou de komende jaren gefaseerd 1000 miljard euro in de eurozone moeten worden gepompt. Dit behelst geen permanente geldverruiming, omdat het TLTRO programma een looptijd heeft van vier jaar, wat betekent dat alle leningen die in bijvoorbeeld september 2014 afgesloten werden in september 2018 weer afgelost moeten zijn. Hiernaast is de ECB gestart met het opkopen van Asset Backed Securities en covered bonds, dat zijn door andere vermogenstitels gedekte obligatieleningen. Door het opkopen van die pakketten voorziet de ECB het commerciële bankwezen van verse liquiditeiten, bedoeld om de vastgelopen kredietverlening aan burgers en bedrijven op gang te brengen en zo de economie te stimuleren. Veel economen betwijfelen echter ernstig of deze stimuleringsmaatregelen wel het gewenste effect zullen sorteren.

2 Massale werkloosheid
De hoge werkloosheid in de eurozone is een volgend zorgenkindje van de Commissie. De keuze voor interne devaluatie in de zuidelijke landen als ‘weg naar economisch herstel’ betekent een langdurig en uiterst pijnlijk traject voor de bevolkingen van die landen. Lonen worden gekort, tot soms wel dertig procent, bedrijven saneren of sluiten helemaal hun deuren, met massale werkloosheid tot gevolg.

Een ander gevolg is de enorme vraaguitval die daarmee optreedt: mensen hebben minder geld om goederen te kopen. Sterker, de armoede onder bijvoorbeeld de Spaanse bevolking neemt onrustbarende vormen aan. Caritas, de hulporganisatie die deel uitmaakt van de katholieke kerk, publiceerde eind oktober een 700 pagina’s tellend rapport, waarin zij de sociale crisis in Spanje etaleert: anderhalf miljoen Spanjaarden zijn nu afhankelijk van voedselbanken.

Vijf jaar geleden waren dat er amper 780.000, bijna de helft; bijna 2,5 miljoen Spanjaarden zit al langer dan twee jaar werkloos thuis; bijna een miljoen gezinnen moeten het stellen zónder uitkering en zijn aangewezen op hulp van de familie; het aantal mensen dat noodhulp ontvangt van Caritas is de afgelopen zeven jaar verdrievoudigd en telt één miljoen mensen; bijna een op de vier Spanjaarden –dat zijn twaalf miljoen mensen- is uitgesloten van een of meerdere sociale ‘rechten’, die door de samenleving als vanzelfsprekend wordt ervaren.

Voor landen als Griekenland, Portugal en delen van Italië gelden soortgelijke levensomstandigheden. De officiële Spaanse werkloosheid per ultimo 2013 bedroeg maar liefst 26,1 procent, de jeugdwerkloosheid bedroeg zelfs 55,5 procent. In Griekenland was de werkloosheid nog hoger. Dit zijn de officiële cijfers, die nog een geflatteerde werkelijkheid weergeven. En afgelopen jaar zijn er nauwelijks verbeteringen opgetreden in de werkloosheidsstatistieken, ondanks de forse emigratie van veel jongeren uit de door de eurocrisis geplaagde zuidelijke landen. Woensdag nog werd bekend dat de werkloosheid in Frankrijk, de tweede economie van de eurozone, naar recordhoogte was gestegen. Officieel zitten er zo’n drie-en-half miljoen Fransen zonder betaalde baan.

Vastgesteld kan worden dat de hoge werkloosheid in een aantal eurozonelanden zorgwekkend hoog blijft, boven de elf procent van de totale beroepsbevolking van de eurozone, en dat het vertrek van veelal hoger opgeleide jongeren naar elders (zowel binnen als buiten de EU) een zware wissel trekt op het toekomstig economisch herstelpotentieel van de betreffende landen.

3 Onvoldoende economische groei eurozone
Het gebrek aan investeringen, de dalende consumptie en de hoge werkloosheid zorgen natuurlijk voor een uiterst matige economische groei van de eurozone. De meeste landen zitten momenteel, bijna zeven jaar later, nog altijd (ruim) onder het niveau van vóór de crisis. Er is simpelweg onvoldoende groei, waarbij met name Griekenland er negatief uitspringt, zie ook onderstaande grafiek.



Hieruit blijkt, dat veel landen, waaronder de derde en de vierde economie van de eurozone, nog altijd onder het niveau liggen van vóór de crisis. En ook de vooruitzichten voor volgend jaar zijn niet erg rooskleurig, zoals uit dit rapport van Eurostat blijkt. Ecofin, de ministers van Financiën van de EU, raamt voor 2015 een heel matige 1,1 procent groei voor de eurozone als geheel.

Afgelopen maandag kwam een gerenommeerd commercieel Brits research bureau –Lombard Street Research met een rapport, getiteld, ‘Eurozone needs a debt relief conference’. Lombard Street is hetzelfde bureau dat eerder -op 5 maart 2012- de PVV van Geert Wilders adviseerde over de voor- en nadelen van een eventuele terugkeer naar de Gulden.

In hun thans uitgebrachte studie wijst men als hoofdoorzaak van de eurozone-problematiek naar de economische verschillen tussen de deelnemende landen. Duitsland en Nederland kennen hoge overschotten, hoger dan het eurozone gemiddelde, terwijl andere landen juist tekorten hebben. Deze onevenwichtigheid kan bij de huidige staatsschuld niveaus niet worden weggenomen. Er zal dus iets gedaan moeten worden aan die hoge schulden van de zwakke landen.

Nu is het zo, dat het huidige beleid de sterke landen sterker maakt en de zwakke verder verzwakt, aldus het rapport. Eigenlijk zou de rente voor de sterke landen moeten worden verhoogd, maar door de gezamenlijke euro zou dat ook de zwakke landen treffen die al nauwelijks het rentehoofd boven water kunnen houden. Ook dit noemt het rapport een goede reden om de schulden omlaag te brengen. Dan kunnen de private bestedingen weer toenemen, kan er weer economische groei ontstaan, daalt de werkloosheid en nemen de investeringen weer toe. De lage olieprijs helpt bovendien om de koopkracht verder te verbeteren. Verder gaan op de huidige koers zal een oplossing niet naderbij brengen, maar de tegenstellingen juist vergroten, aldus het Britse onderzoeksbureau.

4 Deflatoire spiraal dreigt ten gevolge van vraaguitval
Het gebrek aan economische groei, de geringe investeringen en de massa-werkloosheid, hebben geleid tot een door vraaguitval veroorzaakt deflatiegevaar. De consumenten in de door de crisis zwaar getroffen zuidelijke periferie hebben hun besteedbaar inkomen sterk zien dalen, waardoor zij minder hebben uitgegeven. Producenten aldaar hebben fors moeten snijden in de bedrijfskosten, met massale werkloosheid tot gevolg. En de overheden daar liggen aan het infuus van diverse Europese noodfondsen, permanente en tijdelijke. Kortom, het is niet zo vreemd dat de eurozone het slechtst uit de bus is gekomen van alle grote economische blokken. Daar komt bij, dat de kredietverlening aan het MKB in alle eurozonelanden sterk is afgenomen en daarmee de investeringen. Om de economie aan te zwengelen moeten consumenten weer geld uitgeven en moeten bedrijven meer investeren.

Het is dus logisch dat de Europese beleidsmakers daarop inzetten. Maar dat beleid wordt bemoeilijkt door de economische krimp en de massale werkloosheid die dit met zich mee heeft gebracht. Burgers en bedrijven houden de hand op de knip, niet alleen in de zuidelijke landen, maar ook hier. Zoals we gezien hebben wil de Commissie hier wat aan doen door met dat investeringsfonds van 315 miljard te komen, maar we hebben ook gezien, dat daar nogal sceptisch op gereageerd is door sommigen.

Daar komt bij dat er in toenemende mate spanningen zijn ontstaan tussen de grote valutablokken: de US-dollar, de Yen, het Britse Pond, de Chinese Renminbi, de euro en natuurlijk ook de Roebel. Deze toenemende spanningen maken de beweeglijkheid van de valutamarkten er niet rustiger op en afgewacht zal moeten worden of die onrust zich in 2015 zal voortzetten. De meeste analisten verwachten van wel, aangezien alle grote economische blokken hun munt ‘naar beneden’ willen praten, teneinde de export te laten toenemen. Wat deze ‘currency war’ uiteindelijk gaat betekenen kan niemand voorspellen, maar de algemene opvatting is, dat dit de rust op de financiële markten niet ten goede zal komen. Markten, die de afgelopen zeven jaar toch al met de nodige problemen werden geconfronteerd, die nog allerminst zijn opgelost. Dat brengt ons bij het vijfde en laatste knelpunt: de torenhoge schuldenberg. Niet alleen in de eurozone, maar mondiaal.

5 Overmatige schuldproblematiek eurozonelidstaten
Hét grote probleem van de eurozonelidstaten is de enorme schuldenberg. En omdat de economische groei uitblijft lukt het maar niet om die schuldenberg omlaag te krijgen.

Sterker, de totale eurozone schuldenberg is sinds het uitbreken van de crisis met zo’n veertig procent toegenomen. Veel eurozone lidstaten kampen met een staatschuldquote, uitgedrukt als percentage van hun Bruto Binnenlands Product (BBP) van honderd procent of meer, met Griekenland als koploper met een staatsschuld ter grootte van 177 procent van hun BBP. Gevolg daarvan is dat die landen hun overschotten als sneeuw voor de zon zien wegsmelten aan rentebetalingen op die enorme schuldenberg. En gevoegd bij de nog altijd lage groeiverwachtingen betekent dit dat die berg schulden blijft bestaan.

Het Internationale Monetaire Fonds (IMF) heeft vorig jaar oktober al eens geopperd dat een gedeeltelijke kwijtschelding van die overmaat aan schulden tot een voor de landen behapbaar niveau overwogen zou kunnen worden. Het al eerder genoemde Lombard Street pleit thans voor een aanpak om tot algehele Europese schuldreductie te geraken. Een unicum. Volgens het Britse bureau is het terugbrengen van de schulden een veel betere manier om de enorme werkloosheid aan te pakken dan het ‘kapotbezuinigen’ van de eurozone economieën. De Britten verwezen naar een ‘Debt Conference’ uit 1953 waarin hetzelfde met succes was toegepast. Ook verwezen ze naar de Marshall hulp in het na-oorlogs Duitsland, met hetzelfde effect. Het ‘slechte nieuws’ is, dat deze schuldherstructurering al dertig jaar geleden had moeten gebeuren, aldus Lombard Street.

Als belangrijkste oorzaken noemen de onderzoekers de structuur van de eurozone en het management na het uitbreken van de crisis. Dat management heeft slechts twee van de drie ‘D’ s geadresseerd, te weten de D van (interne) ‘Devaluatie’ en de ‘D’ van ‘Deflatie’, maar niet de ‘D’ van ‘Default’, oftewel schuldafboeking. En dat laatste is noodzakelijk om de problemen structureel op te lossen, aldus Lombard.

Het bureau stelt vast, dat het eurocrisismanagement zich vooral heeft beperkt tot (interne) devaluatie van de zwakke landen, met deflatie daar als logisch gevolg. Maar om de massale werkloosheid in de zuidelijke landen aan te pakken (meer dan vijftig procent onder de jeugd ondanks forse emigratie!) is méér nodig. Lombard waarschuwt, dat als er niet snel wat gebeurt, dit zal leiden tot maatschappelijke desintegratie, die het voortbestaan van de euro en zelfs de EU als geheel op het spel kan zetten. Het is dus in het belang van alle deelnemende landen om dit te voorkomen en de problemen op te lossen. De president van de Europese Centrale Bank (ECB), de Italiaan Mario Draghi, heeft bij herhaling verklaard ‘alles te zullen doen om de euro te redden’. Hij noemde de euro zelfs ‘onomkeerbaar’ (‘irreversible’). Maar zit er nog wel voldoende gereedschap in zijn kist?

Monetair instrumentarium ECB raakt uitgeput
Afgelopen jaar heeft de ECB er alles aan gedaan om met monetaire maatregelen het tij te keren. De bancaire geldmarkt werd –tijdelijk- verruimd, de depositorente op bijna nul gezet en er werd een begin gemaakt met het opkopen van diverse ‘verpakte’ obligaties om de banken meer liquiditeiten te verschaffen. Echter, al die getroffen monetaire maatregelen van Draghi hebben in elk geval tot nu toe niet het gewenste herstel gebracht. Het rentewapen kan niet verder worden ingezet om de zwakke eurolanden bij te staan, want al praktisch op nul (0,05 procent, red.), terwijl de rente voor een land als Duitsland niet kan worden verhoogd vanwege de structuur van de muntunie. Ook zal afgewacht moeten worden of Draghi’s aankondiging om massaal (nieuwe) obligaties van landen op te kopen wèl het beoogde resultaat oplevert. Voorlopig lijkt die aankondiging slechts te hebben geleid tot tweespalt in het dagelijks bestuur van de ECB.

Tijdens de laatste ECB vergadering werd duidelijk dat maar liefst drie van de zes vaste ECB bestuurders tégen dat opkoopprogramma waren, waaronder de president van de Duitse centrale bank, Jens Weidmann. Het botert al langer niet tussen deze twee, want Weidmann is mordicus tegen het gevoerde beleid van Draghi. Draghi heeft weliswaar gezegd zich niet zoveel aan te zullen trekken van deze tweespalt (‘er is geen unanimiteit nodig voor het besluit om over te gaan tot het opkopen van obligaties’), maar een dergelijke controverse is natuurlijk niet echt bevorderlijk voor een goede verstandhouding en goede samenwerking. En er speelt ook nog een andere heikele kwestie. Draghi wordt verweten aan monetaire financiering van lidstaten te doen, hetgeen uitdrukkelijk buiten zijn mandaat valt volgens een groep Duitse professoren. Zij hebben om die reden een zaak aangespannen tegen de ECB, waarbij zij stellen dat de ECB haar mandaat ruimschoots overschrijdt. Ook het Duitse gerechtshof in Karlsruhe kwam op 7 februari van dit jaar tot die voorlopige conclusie, al schoof zij het Salomonsoordeel erover door naar het Europese Hof van Justitie (EHvJ), zij het met het voorbehoud van ‘het laatste woord’ van het Duitse gerechtshof.

Als het EHvJ ‘nee’ zegt tegen het opkoopprogramma, dan heeft Draghi een probleem. En niet alleen hij, maar de hele eurozone. Immers, de communis opinio is, dat dan het wankele vertrouwen van de financiële markten in de munt weleens volledig verloren kan gaan. Naast deze formeel juridische bezwaren is een ander bezwaar van de groep professoren, dat ‘via de achterdeur’ sprake is van gezamenlijke financiering van staatsschulden. Weliswaar is er niet officieel sprake van uitgifte van ‘Europese obligaties’, de bekende ‘eurobonds’, maar de facto zijn die er via deze achterdeur wel gekomen. Niet alleen door de aankondiging van het opkoopprogramma van Draghi, maar ook door het Europees Stabiliteits Mechanisme (ESM) te laten fungeren als achtervang bij de schuldfinanciering van eurozone lidstaten (onlangs ontving Griekenland nog tien miljard euro uit dat fonds). En door de vorming van de bankenunie zijn nu ook de gezamenlijke bankschulden van ‘iedereen’. Dat wil zeggen dat de schulden van bijvoorbeeld de Spaanse banken voortaan mede worden gegarandeerd door onze banken. En vice versa.

Maar zo ver is het natuurlijk nog niet. Op 22 januari komt de ECB weer bijeen en de markten zullen nauwgezet de stappen van de ECB blijven volgen.

Follow The Money zal hetzelfde doen.

http://www.ftm.nl/exclusive/de-vijf-gro ... -eurozone/