Massa-immigratie naar Europa

Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24943
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door King George »

Ariel schreef:
ma jul 11, 2022 4:22 pm
In de Volkskrant staat een lang artikel hoe en waarom 'vluchtelingen' naar Europa komen.

Er zijn drie opties om papieren te krijgen zegt een asielzoeker. Een arbeidscontract krijgen met werkvergunning. Een Frans kind verwekken of een vrouw trouwen"
Spoiler! :
De lange weg naar een plek in Europa.

Afbeelding

Oumoar.
Spoiler! :
Het is te danken aan twee listen dat Oumar op het bootje zit dat op 1 augustus 2016 wordt gered voor de kust van Libië. Zijn naam staat niet op de lijst die de mensensmokkelaars voor deze overtocht hadden opgesteld. Maar hij heeft zijn hand opgestoken toen de naam van Diallo Boubakar werd omgeroepen en er niemand anders reageerde. ‘Waarom duurde het zo lang?’, wordt hem gevraagd. ‘Ik lag te slapen’, verzint hij.

Eenmaal op het strand moet hij opnieuw inventief zijn. Diallo Boubakar staat weliswaar op de lijst, maar helemaal onderaan – en voor de laatsten is vaak geen plek meer aan boord.

Als de Zodiac eenmaal in het water ligt, en iedereen op het strand moet gaan zitten om in volgorde aan boord te gaan, verstopt Oumar zich dus achter het bootje, in het water. Alleen zijn hoofd komt nog boven de golven uit. Het is nacht, niemand die hem ziet.

Op een gegeven moment ontstaat er tumult op het strand. Dat is het moment dat Oumar opduikt naast de boot, zijn handen uitsteekt en aan boord wordt geholpen. Plan geslaagd.

Alpha Oumar (nu 28) – door zijn vrienden kortweg Oumar genoemd – komt uit Guinee. Tot zijn 20ste gaat hij naar school. Zijn vader, een schooldirecteur, wil graag dat hij gaat studeren, dat hij journalist wordt, want hij houdt van schrijven. ‘Maar ik zag dat mijn oudste broer met zijn diploma nog steeds weinig verdiende’, zegt hij. ‘Daarom wilde ik naar Europa.’

Er volgen omzwervingen door Algerije, Marokko, Libië. Als hij in augustus 2016 eindelijk Europa bereikt, wordt hij door de Italiaanse autoriteiten naar Carovigno gebracht, niet ver van Brindisi. Oumar, een bedachtzame en diepgelovige jongen, is een trouw bezoeker van de Italiaanse lessen, zes dagen per week. Soms gaat hij ervoor naar Brindisi, soms zijn de lessen in het opvangcentrum. Hij gaat rap vooruit en oefent zijn nieuwe taal met de medewerkers in de asielopvang.

Zijn asielaanvraag wordt afgewezen. Oumar weet dat hij voor een belangrijke keuze staat: welke advocaat schakelt hij in? In het opvangcentrum werken er drie. Hij kiest voor een man die net gestart is met zijn advocatenpraktijk. ‘Die zal extra zijn best doen’, denkt hij, ‘want hij moet zijn naam nog vestigen.’

En inderdaad, hij heeft geluk, net als ongeveer een op de drie asielzoekers in Italië: zijn aanvraag voor een verblijfsvergunning wordt ingewilligd. Na één jaar en vijf maanden verleent Italië hem asiel om humanitaire redenen, en mag hij legaal aan het werk. Waarom hij wel en anderen niet? Dat is gissen. Misschien is het de advocaat, misschien zijn Italiaanse taalbeheersing, misschien het verhaal dat hij vertelt aan de asielcommissie. Misschien het feit dat hij alles wat hij geschreven heeft in het Italiaans meeneemt en laat zien.

Het lijkt in elk geval meer te zijn dan alleen een kwestie van toeval: als je de verhalen van een aantal migranten aanhoort, begin je na verloop van tijd een patroon te ontwaren. Want wie in zijn eigen land langdurig naar school ging en iets voorstelde in de maatschappij, lijkt vaak ook in de Europese bureaucratie beter zijn weg te kunnen vinden. Naast toeval kan ook slimmigheid het lot bepalen.

Hoe het ook zij: Oumar huilt van geluk. Hij wordt, met verblijfsvergunning en al, overgeplaatst naar Palagiano, de ‘hoofdstad van de clementine’ in het zuiden van Italië. Ook Oumar gaat clementines en mandarijnen plukken, en olijven. Hij verdient zo’n 1.000 euro in de maand, soms meer.

Met vijf andere migranten deelt hij een huis dat ze voor 370 euro per maand huren. Daarvoor moeten ze de schimmelige plafonds en de wind die door de ramen fluit voor lief nemen. Soms schrijft hij nog, alleen voor zichzelf. Hij bewaart zijn schrift in zijn nachtkastje waarover af en toe een kakkerlak voorbij loopt. Het zijn verhalen of gedichten, in het Italiaans en het Frans, van hemzelf maar ook van anderen. Eén van die bestaande gedichten is deze:

Toen ik geboren werd was ik zwart. Toen ik opgroeide was ik zwart. Als de zon schijnt ben ik zwart. Wanneer ik zal sterven ben ik zwart. Ik ben altijd zwart en jij bent een witte man. Als je geboren wordt ben je roze. Als je in de zon komt ben je rood. Als je het koud hebt ben je blauw. Als je bang bent ben je groen. Als je ziek bent ben je geel. Wanneer je sterft zul je grijs zijn. Dus zeg mij wie er een persoon van kleur is.

Tevreden is hij niet met zijn baan in de landbouw. ‘Dit is niet wat mijn vader droomde’, zegt hij erover. Hij zou meer willen, een beroep waarbij hij kan schrijven – en als het hem niet lukt, dan misschien zijn vrouw?

In 2019 is hij met haar getrouwd, tijdens de enige reis die hij tot nu toe heeft gemaakt naar Guinee. Hij kent haar van vroeger, zag haar altijd langslopen als ze naar school ging. ‘Ik houd heel veel van haar’, zegt hij, met een glimlach. ‘Elke dag praten we met elkaar.’

Oumar probeert te regelen dat zijn vrouw, die een aantal jaar jonger is dan hij, naar Italië kan komen. Hij zoekt een huis voor hen samen. En hij hoopt dat zij dan haar studie voort kan zetten. Literatuur, zou dat niet mooi zijn?
Neboth
Spoiler! :
‘Je moet proberen je herinneringen uit te wissen. Niet denken aan het verleden’
Als Neboth op 1 augustus 2016 aan boord gaat van het reddingsschip, is er geen opluchting of blijdschap op zijn gezicht te lezen. Hij kijkt zorgelijk. Ja, hij heeft Europa bereikt. Maar zonder zijn vrouw Joy, met wie hij ooit uit Nigeria is vertrokken.

Neboth (nu 36) werkte in zijn thuisland als decorateur van bruiloften en andere evenementen. Weemoedig denkt hij terug aan het huis waarin hij opgroeide, een ruime woning met vier slaapkamers. ‘We zetten buiten altijd bloemen neer’, vertelt hij. ‘Ik gaf ze water en haalde ’s ochtends de slechte eruit.’

Hij heeft een wispelturig karakter. Soms is hij kalm en rationeel, dan weer kwaad en opvliegend. Op een gegeven moment besluit hij uit Nigeria te vertrekken, in de hoop op een beter leven elders. Zijn dochter blijft achter bij zijn ouders. ‘Al het geld dat ik verdiende, gaf ik daar uit aan eten’, zegt hij. ‘En je hebt in Nigeria niet altijd licht, geen goede wegen of scholen, niet genoeg ziekenhuizen. Als Nigeria maar 10 procent had van wat Italië heeft, dan was ik daar gebleven.’

Neboth en zijn vrouw reizen samen, totdat ze na een tocht door de woestijn in Libië aankomen, in Sabha. ‘Daar namen ze mijn vrouw mee, terwijl ze een pistool op mijn hoofd zetten’, zegt hij vlak. ‘Als ik iets had gezegd, hadden ze me doodgeschoten. Het is beter om rustig te blijven, tranquilo. In Nigeria zeggen we: een levende hond is beter dan een dode leeuw.’

Overal waar hij komt in Libië zoekt hij zijn vrouw, maar hij vindt haar niet. Na een halfjaar besluit hij de overtocht alleen te maken. In het kamp waar de groep migranten verblijft in de weken voor het zover is, in de duinen bij Sabratha, probeert hij iets van de huiselijkheid van vroeger terug te halen door voor zichzelf een soort privékamer te maken. Hij stapelt betonblokken op elkaar en maakt van afval een overkapping. Zijn kamer is zo laag dat hij er alleen in kan liggen, maar hier kan hij zijn spullen bewaren en heeft hij enige privacy.

Van de overtocht herinnert Neboth zich dat hij zijn jasje moet uittrekken om het water uit de boot te dweilen. ‘We dweilden en gaven de kledingstukken aan degenen die aan de rand van de boot zaten, om ze uit te wringen’, zegt hij.

Eenmaal in Italië wordt hij naar Senigallia gebracht, een stadje aan de Adriatische kust. Na zes maanden weet hij het telefoonnummer van zijn vrouw te bemachtigen. Hij belt haar en hoort dat ze in Tripoli is. ‘Het ging oké met haar’, zegt hij. Wat ze in Libië deed? ‘Dat is niet iets om in het openbaar te onthullen.’ Neboth stuurt zijn vrouw geld voor de overtocht.


Neboths asielaanvraag in Italië wordt afgewezen. Hij wijkt uit naar Zwitserland, maar wordt binnen een paar weken teruggestuurd. En dus is hij nog altijd in Italië, illegaal. Eerst werkt hij op Sardinië, waar hij luxe jachten voorziet van een glanzend witte verflaag. De schepen worden voor miljoenen verkocht, Neboth krijgt voor zijn arbeid 700 euro per maand. Als de politie na twee jaar begint rond te vragen over de illegale arbeiders op de scheepswerf, moet hij van zijn baas vertrekken.

De Nigeriaan komt terecht in Matera, een stadje in Zuid-Italië dat befaamd is om zijn grotwoningen en vroegchristelijke kerken. Maar dat is niet het Matera dat Neboth leert kennen. Hij woont in een huis met andere Nigerianen op een industrieterrein. Van zijn kamer, die hij huurt voor 200 euro per maand, heeft hij opnieuw een soort thuis geprobeerd te maken. De wand heeft hij gedecoreerd met sierplaten, aan de muur hangt een afbeelding van planten en vlinders. Een luchtverfrisser spuit eens in de zoveel tijd een aangename rozengeur in het rond.

Maar direct na de voordeur begint de rauwe werkelijkheid. Daar stinkt het naar vuilnis en stapelt het grofvuil zich op. Zwerfkatten maken het zich gemakkelijk op een oud autostoeltje en een bankstel.

Overdag werkt hij, nog altijd illegaal, bij een Chinees bedrijf dat stoelen en zitbanken maakt. Vier of vijf meubels bekleedt Neboth op een dag. Made in Italy. ‘Het maakt die Chinezen niets uit of we ziek worden, of we doodgaan’, zegt hij. ‘Als je komt, krijg je 25 euro per dag. En als je niet komt, kijkt niemand naar je om.’

Soms is hij de wanhoop nabij. ‘Ik werk de hele dag, maar ’s nachts kan ik niet slapen’, zegt hij. Zijn ogen schieten onrustig heen en weer. Voortdurend wordt hij gebeld door mensen uit Nigeria, die hem smeken om geld. Hij snapt niet dat Italië hem geen verblijfsvergunning geeft. ‘Sommige mensen hebben documenten, maar ze zien geen werk wat ze kunnen doen. Ze blijven bedelen. Ik zie overal werk, zelfs zonder documenten!’

Zijn vrouw woont tegenwoordig in Rome, soms zoeken ze elkaar op. Zij zorgt voor een oude dame bij wie ze inwoont. Aan het verleden denkt hij zo min mogelijk – de horrorfilm van gebeurtenissen in Libië, de overtocht, zijn mislukte pogingen een bestaan op te bouwen. ‘Je moet proberen je herinneringen uit te wissen’, zegt hij. ‘Niet denken aan het verleden. Nu is nu. Het is beter om naar de toekomst te kijken.’

Hoe die toekomst eruit ziet? Ooit hoopt hij weer met zijn vrouw en dochter samen te wonen. ‘In Nigeria hadden we een goed leven’, zegt hij. ‘Dat is wat ik hier ook weer zou willen opbouwen. Mijn droom is te leven zoals ieder normaal mens.’

KABA
Spoiler! :
‘Het leven is een ladder. Je moet alleen geduld hebben’
De boot is vol, en Kaba staat nog op het strand. Nee, denkt hij, dit kan niet, ik moet erin. Maar zodra de Guineeër in beweging komt, gaan de Libiërs hem te lijf. Hij slaat terug, duwt ze weg, en duikt het water in. Snel gaat hij onder de boot door. Daar helpen anderen hem aan boord. Hij trilt, van de opwinding, de kou. Niet trillen, zeggen ze tegen hem. Dan weten ze dat jij het was.

Van de overtocht herinnert Kaba zich vooral de pijn: hij moet zitten op een van de grote schroeven die uit de bodem van de Zodiac omhoog steken. ‘In de ogen van Arabieren zijn wij zwarten ezels, helemaal niets waard’, zegt hij.

In Italië wordt Kaba naar een opvangcentrum in Macerata Feltria gebracht, niet ver van het dwergstaatje San Marino. Daar haalt hij de 100 euro die hij in zijn onderbroek heeft laten naaien tevoorschijn. Sinds hij in Algerije was, waar hij in de bouw werkte, heeft hij het geld daar verstopt. En, iets wat uitzonderlijk is: in Libië is hij er niet van beroofd. En hoewel hij in Libië van al zijn andere bezittingen is beroofd, hebben zijn belagers dit geld nooit gevonden.

Zonder in Italië asiel aan te vragen reist Kaba na een paar weken door naar Frankrijk, met dank aan de 100 euro. ‘Ik spreek geen Italiaans, wel goed Frans’, verklaart hij zijn keuze. Hij steekt de Italiaans-Franse grens lopend over, langs het spoor, wegduikend wanneer er een trein voorbij komt.

Als hij aankomt in Parijs, vraagt hij rond bij andere Afrikanen: waar kan hij naartoe? Een toevallige passant zegt dat hij naar het 18de arrondissement moet gaan, naar de Porte de Clignancourt. Daar is een grote markt, waar mensen hem misschien iets te eten zullen geven.

In die buurt leeft Kaba maandenlang op straat. Overdag verblijft hij in een park, maar ’s nachts wordt dat gesloten en is hij veroordeeld tot de stoep. In de ochtend neemt hij vaak de metro, lijn 4, van Porte de Clignancourt naar Bagneux en weer terug. Weggezakt in een stoeltje probeert hij dan wat te slapen.

Werk vinden lukt hem niet, daarvoor moet je contacten hebben. Hij bedelt dus om eten. Soms zoekt hij in een bak voor afgedankte kleding, en verkoopt wat hij daar vindt op de grote rommelmarkt: één of anderhalve euro, veel meer krijgt hij er niet voor.

Op een dag komt hij een man uit Ivoorkust tegen die een woning heeft gekraakt en hem een kamer aanbiedt. ‘Toen heb ik vier dagen achter elkaar geslapen’, zegt Kaba. ‘Ik werd wakker, ontbeet, en viel weer in slaap.’ De Ivoriaan raadt hem aan een asielaanvraag te doen. De Franse overheid geeft hem vanaf dan leefgeld, 380 euro per maand, zolang de asielprocedure loopt. Maar na acht maanden wordt zijn asielaanvraag afgewezen. Kaba krijgt een beschikking waarin staat dat hij het land moet verlaten.

Opnieuw moet hij het hebben van toevallige contacten. Hij ontmoet een landgenoot die in Montauban woont, vlakbij Toulouse. De man wil Kaba wel onderdak geven. Zo komt hij terecht in het stadje aan de Tarn, waar Fransen in de ene wijk leven, en Maghrebijnen en West-Afrikanen in de andere. ‘Op de eerste dag ging ik naar het café, en toen was er een Arabier die vroeg: wil je werken?’, vertelt Kaba. ‘Ik zei natuurlijk ja. Toen kon ik aan de slag, appels en kiwi’s plukken.’

Vanaf dat moment rijgen de betaalde klussen zich aaneen. Altijd zwart, zonder contract. Momenteel werkt hij in de bouw, als metselaar. Voor elke dag dat hij werkt, krijgt hij nu 50 euro – en dan te bedenken dat hij in Guinee 150 euro kreeg voor een hele maand.

Het beeld is soms dat Frankrijk een land is waarin de arbeidscontracten goudomrand zijn en de werknemersrechten in beton gegoten. Dat blijkt in Montauban maar een klein deel van het verhaal. Ook Frankrijk kent, net als Italië en Spanje, een grote informele economie, waarin veel werk wordt gedaan door arbeidsmigranten die geen papieren hebben en al helemaal geen rechten. Ze plukken het fruit, bouwen de huizen, en houden zelfs de fastfoodketens draaiende: Kaba verkocht een tijdje taco’s, een vette Franse snack, onder de naam van een vriend die wél een verblijfskaart heeft. Een deel van zijn verdiensten moest hij aan de ander afstaan.

De hoop op een verblijfsvergunning heeft Kaba nog niet opgegeven. Er zijn drie opties, weet hij. Een arbeidscontract krijgen, met bijbehorende werkvergunning. Een Frans kind verwekken. Of een Franse vrouw trouwen. Hij probeert het allemaal. Vaak gaat hij dansen, op zaterdagavond, om vrouwen te versieren. ‘En ik zie er altijd netjes uit, in schone kleren’, zegt hij.

Als Kaba nu in Montauban over straat gaan, groet hij voortdurend bekenden. Met zijn mond plukt hij peuken uit het pakje van een kennis. ‘Ça va bien? Tranquille?’ De tijd dat hij op straat sliep is voorbij. ‘Het leven is een ladder’, zegt hij, optimistisch. ‘Je moet alleen geduld hebben.’

WALID
Spoiler! :
‘Toen we elkaar ontmoetten, zei ik haar: ik zit diep in de merde. Ik heb geen papieren’
Walid (nu 36), weet nog wat hij dacht, toen hij de overtocht maakte naar Europa. ‘We moeten aankomen, we gaan aankomen, dat hield ik mezelf voor.’

Het kostte hem de grootste moeite die positieve gedachten vast te houden, vertelt de Guineeër nu, terwijl hij aan de oever van de Maas zit die traag door het centrum van Luik stroomt. ‘Mijn hoofd was niet rustig’, zegt hij. ‘We hadden al weken nauwelijks gegeten. Terwijl we in de barakken vlak bij het strand verbleven, in afwachting van de overtocht, kregen we af en toe water en brood. Het was nooit genoeg. Maar als je naar buiten ging om water te halen in een put verderop, dan werd er op je geschoten.’


Als ze vertrekken, zijn er hoge golven aan de Libische kust. Maar midden in de nacht, als ze al een eind uit de kust zijn, wordt de zee kalm. ‘Toen wist ik dat we het gingen halen’, herinnert Walid zich.

In Italië wordt hij naar Salsomaggiore Terme gebracht, niet ver van de stad Parma. Walid weet de naam van de hotelbaas nog, die heette Angelo, vertelt hij. ‘Het was daar prachtig’, zegt hij als hij terugdenkt aan Italië. ‘De lucht was fris, de natuur mooi. Je kon naar buiten, de bossen in. Het was er vraiment clean.’

Toch gebeuren er ook vreemde dingen. ‘Ze brachten ons naar het ziekenhuis om bloed te laten afnemen. We dachten dat het was om ons te laten testen op bepaalde ziektes, maar ze namen ons twee grote zakken af. Het resultaat van een test hebben ze ons nooit gegeven. Angelo was een business man, hij kreeg daar waarschijnlijk voor betaald. Een paar weken later moesten we opnieuw gaan, maar toen heb ik geweigerd.’

Walid gaat direct op zoek naar een baan. ‘Ik ben een vakman, en ik heb ook de verantwoordelijkheid mijn familie in Guinee te ondersteunen’, zegt hij. In zijn thuisland volgde hij een beroepsopleiding aan de École Nationale des Arts et Métiers, richting bouw. Hij studeerde daarna ook een aantal jaar architectuur aan de universiteit. Maar in Italië krijgt hij te horen dat hij niet kan werken. Ook met Italiaanse les schiet het niet op, die blijft beperkt tot een uurtje op zaterdag- en op zondagavond. ‘Nee, dat was geen leven daar’, zegt hij.

De Guineeër legt contact met een vriend van vroeger, die inmiddels in Nederland woont, in Rotterdam. Ze hebben samen op school gezeten, maar de ander heeft een moeder uit Sierra Leone, en bemachtigde een Nederlandse verblijfsvergunning toen het daar oorlog was.

Die vriend stuurt hem geld, zodat Walid naar Rotterdam kan reizen. Hij herinnert zich van die stad het water en de kubuswoningen; met zijn achtergrond in de bouw interesseert hem de bijzondere architectuur. Zijn vriend vertelt hem dat het lastig is om als Guineeër in Nederland asiel te krijgen. ‘Hij zei tegen me: je land moet in oorlog zijn, of je moet zeggen dat je homo bent’, zegt Walid. Dat laatste wil hij niet. ‘Bij ons word je als homo verbannen door je familie, de islam staat dat niet toe.’

Ze zoeken informatie op internet en bedenken dat Duitsland de beste optie is. Daar kan Walid een opleiding volgen, de taal leren, zijn vakkennis uitbreiden. Bovendien mogen buitenlanders in Duitsland werken zolang hun asielprocedure loopt, en ook daarna, zolang ze niet officieel het bevel krijgen het land te verlaten. Walid reist dus terug naar Duitsland en wordt uiteindelijk geplaatst in Schermbeck, vlak over de Nederlandse grens.

Hij volgt Duitse les en schrijft zich in voor een opleiding in de bouw. Als hij stage gaat lopen, biedt zijn baas hem binnen de kortste keren een arbeidscontract aan. ‘Een contract voor vijf jaar’, zegt Walid.

Als bouwvakker helpt hij onder andere mee bij het bouwen van het nieuwe station van Arnhem. ‘Ik bediende daar de machines, de hijskraan’, zegt hij. Asielzoekers mogen in Nederland slechts beperkt werken, maar als ze met een Duitse werkgever komen, is er blijkbaar geen probleem.

Zijn asielaanvraag wordt echter afgewezen. Eerst wordt Walid nog een tijdje gedoogd, maar na drie jaar in Duitsland komt het moment dat hij te horen krijgt dat hij weg moet. Hij begrijpt er weinig van – hij doet toch nuttig werk, is niemand tot last?

De redding komt van zijn vrouw. Zij komt ook uit Guinee, maar woont al jaren in België, werkt daar als verpleegster en heeft ook de Belgische nationaliteit. Walid kent haar van vroeger. In Guinee gingen ze naar dezelfde school. Later verliezen ze elkaar uit het oog, maar als Walid in Europa is, komt hij weer met haar in contact via internet. ‘Ik heb haar gezegd, ik zit diep in de merde’, vertelt hij. ‘Ik had toen we elkaar leerden kennen geen papieren.’ Toch blijven ze elkaar opzoeken in de weekends, en in 2018 trouwen ze.

In 2019 wijkt hij uit naar België, om bij zijn vrouw in te trekken. Samen wonen ze nu in een rijtjeswoning in een keurige buitenwijk van Luik. Walid heeft de muren en het plafond eigenhandig paars geverfd, met oranje banen. Aan de muren hangen koranteksten.

Hij werkt ook hier weer in de bouw. Als ploegbaas haalt hij ’s ochtends zijn zes werknemers op met een busje, brengt ze naar de bouwplaats, zegt ze wat ze moeten doen, en ’s avonds haalt hij hen weer op. Het zijn lange dagen, maar hij wordt er goed voor betaald. ‘Mijn vrouw klaagt dat ze mij zo weinig ziet’, zegt hij. ‘En daar moet ik haar wel gelijk in geven.’

Ondertussen droomt hij over het huis dat hij in Guinee wil bouwen, voor zichzelf. Hij heeft al drie stukken grond gekocht. ‘En ik heb al precies in mijn hoofd hoe het moet worden.’

Het is uiteindelijk de droom van iedere migrant: terugkeren naar het land van herkomst, met een comfortabele vlucht van luttele uren, en de familie in de armen sluiten. Als een succesvol man.
ABDOUL
Spoiler! :
‘Het is niet makkelijk in Spanje. De baas praat de hele tijd: vamos, vamos rápido.’
Een magere jongen zit stil aan de zijkant van de boot, naast zijn neefje. Samen zijn ze vanuit Senegal tot aan hier gereisd. Ze zeggen niets tegen elkaar, bang als ze zijn dat de kustwacht hun boot ontdekt en ze in een Libische gevangenis worden gegooid. Geërgerd kijken ze naar een Nigeriaan die volgens hen te veel kabaal maakt. Ze zijn niet de enigen: de Nigeriaan wordt tot de orde geroepen. Dan varen ze in stilte verder, door de nacht, net zo lang tot ze in de internationale wateren zijn.

De jongen uit Senegal heet Abdoul. Hij is geboren in een gehucht, een groepje bij elkaar staande hutjes van leem, de daken van riet. Zijn vader overleed toen hij nog jong was. Daarna groeide hij op bij zijn oom. Hij hielp op het land, met het verbouwen van maïs en pinda’s. Naar school ging hij nooit. Zijn oom vertrok op een zeker moment naar Europa. Hij bleef achter bij zijn grootvader, en wachtte zijn kans af.

Later vertelt hij dat hij niet bang was tijdens de overtocht. ‘Sterven in zee doe je maar één keer’, zegt hij. ‘Het is niet zoals in Libië, waar je niet vrij bent, niet normaal kunt eten of slapen, je elke dag kunt worden doodgeschoten. Dat was heel moeilijk. Maar in zee? Ik kan niet zwemmen. Als je in het water komt, kom je één keer boven, twee keer, en de derde keer is het over.’

In Italië wordt hij naar een opvangcentrum gebracht in Porto Sant’Elpidio, aan de Adriatische kust. Hij vraagt asiel aan, al weet hij dat hij kansloos is. ‘Senegal is een rustig land’, zegt hij. ‘Er is geen oorlog. Ik wist dat als ik vertelde waar ik vandaan kom, geen kans zou maken.’

Hij weet ook dat het de enige manier is om tijd te winnen. Abdoul gaat aan het werk in het opvangcentrum waar hij verblijft: de was doen, helpen in de keuken, afwassen. ‘Ze zeiden me daar dat ik een contract zou krijgen’, zegt hij. ‘Maar dat is nooit gebeurd.’ Hij krijgt niets betaald voor het werk dat hij doet. Na ruim twee jaar in Italië besluit hij te vertrekken. ‘Ik zag dat het niet lukte om daar werk te vinden’, zegt hij.

Lopend door de bergen steekt hij de grens naar Frankrijk over, maar daar wil hij niet blijven. ‘Ik houd niet van Frankrijk’, zegt hij. ‘De Fransen hebben Senegal gebruikt.’

Bovendien heeft hij familie en vrienden in Spanje. Hij neemt de trein vanuit Perpignan naar Barcelona, maar wordt tegengehouden aan de grens en overgedragen aan de Franse politie. Die probeert uit te vinden waar hij Europa binnenkwam, maar komt hem niet tegen in het systeem. Zijn naam is verkeerd geregistreerd in Italië, weet Abdoul. En de vingerafdrukken die Italianen nemen, schijnen niet altijd terug te vinden te zijn in de internationale systemen. Na drie dagen mag hij gaan.

De tweede poging om naar Spanje te reizen onderneemt hij in het weekend. Hij komt geen agenten meer tegen.

Tijdens zijn eerste maand in Spanje verblijft hij bij zijn oom in Manresa, niet ver van Barcelona. Dan begeeft hij zich in de tredmolen waarin zo veel migranten in Spanje ronddraaien: van de olijvenoogst naar de groenteteelt naar de fruitpluk. Hij brengt veel tijd door in Elche, in het zuiden van Spanje. Daar worden broccoli, artisjokken en aardappelen verbouwd. ‘Het is er niet gemakkelijk’, zegt hij. ‘De baas praat de hele tijd. Vamos, vamos, rápido. Ik wil op een normale manier werken, gewoon kalm. Als iemand niet hard genoeg werkt, kunnen ze hem altijd thuis laten de volgende dag.’

In het voorjaar van 2020 vertrekt hij naar Alcarràs, in de provincie Lleida: een streek in het noordoosten van Spanje die bekendstaat om de fruitteelt. Buiten de dorpen zie je zo ver het oog reikt maïsvelden en boomgaarden. Appels, peren, perziken, nectarines: ze komen allemaal hier vandaan. Tijdens het plukseizoen loopt Alcarràs vol met Afrikaanse mannen op zoek naar werk. Een vrouw is er een zeldzaamheid op straat.

Eigenlijk is het een misverstand dat hij hier is, zegt Abdoul, terwijl hij op het bed dat hij hier huurt voor 120 euro per maand zijn verhaal doet. Hij had begrepen dat de regering van Pedro Sánchez, vanwege corona, had gezegd dat iedereen hier aan het werk kon – verblijfsvergunning of niet. ‘Maar dat was een leugen’, zegt de Senegalees vlak. Zonder papieren blijkt het onmogelijk een baan te vinden. Er zit niets anders op dan een verblijfsvergunning van een ander te huren. Abdoul vindt via via een Malinees die bereid is hem zijn papieren uit te lenen voor een paar maanden. In ruil moet hij hem een deel van zijn loon afstaan.

Tegen andere Senegalezen wil hij zeggen: blijf daar, in Senegal. ‘Hier is het leven zo moeilijk’, zegt hij. ‘Zonder papieren kun je hier niets.’
MODOU
Spoiler! :
‘Het is beter om op één plek te blijven. Dan snap je de dingen beter’
Modou zit in het bootje vlak bij de kapitein. Hij beheert het kompas, al heeft hij zo’n ding voordat hij aan boord stapte nog nooit gezien. De Senegalees heeft zich opgeworpen als leider van een groepje migranten. Het past bij zijn karakter: hij praat gemakkelijk, met iedereen, en spreekt ook een beetje Arabisch, geleerd op de koranschool.

Ze varen naar het noorden, totdat ze weten dat ze ver genoeg uit de kust van Libië zijn. ‘Er vloog een vliegtuig vlak over ons heen’, zegt Modou. ‘Toen wist ik dat we in Italië waren.’

Modou (nu 25) werkte in Dakar als kledingverkoper. Vooral vrouwenkleren, ‘want vrouwen willen er altijd netjes uitzien’. Vlak voordat hij vertrok, is hij een laatste keer op bezoek geweest bij zijn moeder, in het dorp waar hij is opgegroeid. ‘Ik heb haar niet gezegd dat ik zou gaan’, vertelt hij. ‘Maar ik heb haar wel veel spullen gebracht, dingen zoals melk en rijst, omdat ik wist dat we elkaar lang niet zouden zien.’ Zodra hij de grens met Mali over is, belt hij haar om te zeggen dat hij weg is. Ook in Italië is dit het eerste wat hij doet: beltegoed kopen en zijn moeder bellen. Ze is blij eindelijk van haar zoon te horen. ‘Godzijdank, je leeft, zei ze.’

De Senegalees weet vanaf het begin waar hij naartoe wil: naar Spanje, waar enkele familieleden en bekenden wonen. ‘Ik hoorde mensen altijd praten over Spanje’, zegt hij. ‘Dan probeerde ik goed te luisteren. Ik hoorde dat je er goed kunt leven.’

Nadat hij uit zee is gered, wordt hij eerst naar een opvangcentrum in Italië gebracht. Hij komt terecht in de dorpjes Camerino en Serravalle, in de regio Marche. ‘Je kunt daar niets doen’, vertelt hij. ‘Alleen zitten en afwachten.’ Wel is hij een trouw bezoeker van de Italiaanse lessen. ‘Ik wil dingen kunnen vragen’, zegt hij. ‘Als je niets verstaat, ben je altijd bang.’

Serravalle ligt midden in aardbevingsgebied. ‘Wij kenden dat helemaal niet’, merkt Modou op. ‘In Afrika heb je geen aardbevingen.’ Als de aarde na een jaar voor de zoveelste keer begint te schudden, besluit hij verder te trekken. Op naar Spanje. Aan de grens bij Ventimiglia betaalt hij een bemiddelaar en reist hij zonder veel problemen met de trein naar Frankrijk. Dan gaat hij verder met de bus naar Barcelona. ‘Ik had een boek in het Frans bij me en deed alsof ik zat te lezen’, grijnst hij. ‘Op die manier zou iedereen denken dat ik een student was.’

In Spanje komt hij al snel terecht in Tàrrega, in Catalonië. Ook hier stort hij zich weer op de taal. ‘Ik heb al acht diploma’s’, zegt hij trots. In de bar ontmoet hij een jonge Spaanse vrouw die veel heeft gereisd in Afrika. Zij biedt hem aan zich op haar adres in te schrijven bij de gemeente. Het is een belangrijke stap op weg naar een erkenning in Spanje: migranten die drie jaar staan ingeschreven, en daarna een arbeidscontract kunnen laten zien, krijgen een verblijfsvergunning. Zulke regelingen zijn er ook in andere zuidelijke landen voor economische migranten: wie werkt en integreert, maakt na verloop van tijd kans op verblijfspapieren.

Voor Modou zitten de drie jaar in Spanje er inmiddels op. Hij verhuisde in de tussentijd naar La Fuliola, een dorpje een eindje verderop, tussen de appelboomgaarden. Daar deelt hij een oud huis met wel twintig andere migranten. De fraaie modernistische vloer verdwijnt er ’s nachts onder de matrassen waarop ze slapen. In de zomer komen Afrikaanse migranten massaal naar deze regio om appels te plukken. Ook voor Modou is het in die maanden gemakkelijk om werk te vinden.

Maar als de anderen weer vertrekken, blijft hij. ‘Het is beter om op één plek te blijven’, zegt hij. ‘Dan snap je de dingen beter, en je kunt mensen leren kennen.’ Het hele jaar door knapt hij klusjes op voor de boeren in de buurt. Ze bellen hem om hun kalveren te voeren, om injecties te geven, om te helpen bij een reparatie. Soms krijgt hij ervoor betaald, soms niet. ‘No pasa res’, zegt hij. Niets aan de hand, in het Catalaans – ook die taal wil hij onder de knie krijgen, ‘anders zou het racistisch zijn’. ‘Je moet volhouden’, zegt hij, ‘en dan heb je misschien geluk.’

Hij heeft gelijk: inmiddels is zijn verblijfsvergunning binnen.
HARUNA
Spoiler! :
‘Ik had niet zo lang in Italië moeten blijven. Maar ik was jong. Ik wist niets’
Haruna is een van de laatsten die aan boord gaat. Hij zit vlak bij de kapitein. Om zich heen hoort hij de andere jongens roepen, ze vloeken op de zee. Zelf is hij stil en kijkt naar beneden. Hij bidt tot Allah, al is hij helemaal niet zo religieus. ‘Er zijn genoeg jongens die tot Allah hebben gebeden en toch zijn verdronken’, zegt hij nuchter.

Als er iemand op drift is geraakt sinds hij Europa bereikte, dan is het Haruna. Als een stuurloos bootje dreef hij van het ene land naar het andere, vaak voortgedreven door toevallige omstandigheden.

Hij was jong toen hij vertrok uit Guinee. Hoe jong, dat weet hij niet precies, er is niemand die hem heeft verteld op welke dag hij geboren is. Zijn ‘grote broer’, een oudere jongen uit zijn dorp in het binnenland, zei tegen hem: we vertrekken. En zo is het gegaan, hij ging mee, zonder geld, zonder plan, zonder te weten waarnaartoe.

Onderweg door Afrika is het niet zo moeilijk om de grens over te gaan. ‘De politie in Afrika houdt van geld, niet van papieren’, zegt hij. Inmiddels weet hij: in Europa is het juist andersom.

Haruna
Al in Niger wil hij weer terug naar huis. In Libië helemaal. Hij ziet hoe er op zwarte mensen wordt geschoten, zomaar langs de kant van de weg. Zelf wordt hij meegenomen door een man die hem geld belooft, maar seks blijkt te willen. Het maakt dat hij in Libië voortdurend leeft in angst. ‘Ik zou nog liever sterven dan dat ik terugga naar Libië’, zegt hij nu.

Zijn grote broer zegt hem dat hij niet terug kan naar Guinee. De smokkelaarsroute bestaat uit eenrichtingsverkeer: je kunt alleen heen, niet terug. Bovendien, zegt hij, de reis door de woestijn is minstens zo gevaarlijk als over zee. ‘Of je sterft in de woestijn, of in zee.’


En dus zoeken ze een smokkelaar die hen kan overzetten naar Italië. Eenmaal op Sicilië verblijft hij in een aantal opvanghuizen voor minderjarigen. ‘Het is daar niet goed’, zegt hij. ‘Er is niets te doen. Ze koken maar een keer per week, en dat eet je dan de rest van de tijd. Meestal macaroni.’

Na twee jaar concludeert Haruna: hier is geen toekomst, geen baan, te vinden. ‘Ik had niet zo lang in Italië moeten blijven’, zegt hij nu. ‘Maar ik was jong. Ik wist niets. Ik was alleen maar bang.’

Met de trein doorkruist Haruna heel Italië, via Rome en Milaan naar Ventimiglia. Daar stapt hij in de trein naar Frankrijk. In Nancy ontmoet hij een jongen uit zijn dorp in Guinee. Die zegt: we gaan naar Nederland. Haruna volgt hem.

De route van Haruna

Ze pakken weer de trein: Luxemburg, Brussel, Amsterdam. Op het station van Amsterdam krijgen ze van de politie een treinkaartje waarmee ze naar Ter Apel kunnen, naar het aanmeldcentrum voor asielzoekers. Hij wordt als minderjarige naar een Senegalese familie in Alkmaar gestuurd, samen met zijn vriend.

Nederland is een mooi land, zegt hij. Terwijl er in Italië een willekeurige bril voor hem werd gekocht, worden hier zijn ogen gemeten en krijgt hij een modieuze bril met een goudkleurig montuur. Hij heeft ook een begeleider die hem aanmeldt bij de voetbalclub en bij de sportschool.

Er zijn mensen die hem uitleggen in welke gevallen hij recht heeft op asiel. Als er oorlog in zijn land is, bijvoorbeeld. Of als hij homoseksueel zal zijn. Maar dat wil Haruna niet zeggen. ‘Dan vind ik later een vrouw, en kom ik in de problemen.’

Hij was graag in Alkmaar gebleven, maar de Nederlandse immigratiedienst weet hem te traceren in de Italiaanse systemen. ‘We gaan terug naar Frankrijk’, zegt zijn metgezel, met wie hij nog steeds samen is. Maar dat wil Haruna niet. Het is een van de weinige keren dat hij zijn lot in eigen handen neemt: hij gaat op weg naar Denemarken.

De Duitse autoriteiten houden hem echter aan, en zetten hem in een opvanghuis in Neumünster, een stadje in het uiterste noorden van het land. Migratie is hier geen nieuw fenomeen. In de stad zie je overal Turkse dönerzaken en vrouwen met hoofddoeken. Het is zo’n provinciestadje waarvan je je afvraagt wat er van over zou blijven als er geen migranten zouden zijn.

Hij verblijft in een opvanghuis voor minderjarigen. Zijn vrije tijd brengt hij door met de andere Guineeërs die door een speling van het lot in Neumünster terecht zijn gekomen. Op zaterdagavond koken ze en eten ze mafe soup, rijst met een saus met aardappel, vlees, tomaten, kruiden. Het gerecht wordt opgediend op een groot bord, en ieder schept met een lepel zijn eigen hoekje eraf. De sfeer is studentikoos. Een jongen de Alpha heet wordt plagerig aangesproken met Alpha Condé, de president van Guinee die net is afgezet en verdwenen. ‘Hier zit hij dus’, roepen de jongens naar hem.



De dunne armpjes die Haruna had toen hij gered werd in de Italiaanse wateren, zijn uitgegroeid tot stevige spierbundels. Hij doet veel aan sport en volgt een strak dieet, waarbij hij zelfs rauwe eieren drinkt. ‘Melk, ei’, zegt hij in het Nederlands. Het sporten helpt hem ook om niet te veel te denken. Als hij niets doet, blijven de gedachten maar rondgaan in zijn hoofd.

En het heeft nog een voordeel. De Duitse vrouwen houden van Afrikanen, grijnst hij. Ze staan vaak naar hem te kijken in de sportschool. Hij heeft een vriendin in Kiel. Leren kennen via Instagram.


Doordeweeks gaat hij naar school: om Duits te leren, maar ook Engels, geschiedenis, en over godsdiensten. Hij hoopt dat hij brandweerman kan worden. Eens in de week krijgt hij al een training: de slangen aansluiten, kabels aan elkaar maken.

Misschien is dat de toekomst?
MOLLOW
Spoiler! :
‘De keuze is: hier sterven of terugkeren naar Guinee’
Op het moment dat hij aan boord gaat van de Duitse reddingsboot, staat het gezicht van Mollow ernstig. Hij denkt aan zijn zus. Er zijn geen vijf minuten, zegt hij, dat hij niet aan zijn zus denkt. Ze heeft hem gezegd dat hij niet naar Europa moet gaan. De overtocht is te gevaarlijk. ‘Maar ik was op dat moment bereid om te sterven’, zegt Mollow, ‘na alles wat ik in Libië had meegemaakt.’

Mollow is 27 jaar, maar zijn kroeshaar wordt al een beetje grijs. ‘In mijn hele leven heb ik maar drie of vier gelukkige jaren gekend’, zegt hij. Eigenlijk wil hij niet terugdenken aan alles wat hij heeft meegemaakt. Zijn verhaal bestaat uit losse flarden.

Vanaf het eerste begin was zijn leven moeilijk: Mollow wordt geboren ‘buiten het huwelijk’, als zoon van een Guinese vader en een Sierra Leoonse moeder. Zijn ouders leren elkaar kennen als zijn vader als arts in Sierra Leone werkt tijdens de oorlog. Twee kinderen worden er geboren: eerst een dochter, dan een zoon.

Mollow groeit op in Conakry, Guinee. Naar school gaat hij niet, hij verkoopt dingen op straat. Als hij 12 is, overlijdt zijn moeder, en vanaf dat moment zorgt zijn zus voor hem. De familie van zijn vader moet weinig van hem hebben, en hij wordt zelfs bedreigd door een vriend van zijn vader, een militair – dat is het verhaal dat hij vertelt, althans. In 2011 besluit hij weg te gaan uit Guinee: het begin van een lange zwerftocht, naar Burkina Faso, Nigeria, Kameroen. Daarna naar Algerije, vervolgens Libië. En uiteindelijk naar Europa.

In Italië blijft hij maar kort. Al na twee weken reist hij door naar Noord-Europa. ‘Ik spreek de taal daar niet’, legt hij uit. ‘Daarom wilde ik naar een Franstalig land.’ Hoewel hij nooit naar school is geweest, en werd opgevoed in het Soussou, spreekt hij goed Frans. Dat heeft hij onderweg geleerd.

Hij neemt de trein naar Rome, naar Ventimiglia, naar Nice. Controles zijn er niet op dat moment. Dan direct door met de trein naar Parijs. ‘Ik houd niet van Frankrijk’, zegt hij, zonder goed uit te kunnen leggen waarom. Hij neemt een Flixbus naar Brussel. Om één uur ’s nachts komt hij aan, de nacht brengt hij door op het station Brussel-Noord. In de ochtend meldt hij zich bij de politie voor een asielaanvraag.

In België leeft hij in een opvangcentrum, totdat hij na anderhalf jaar te horen krijgt dat hij geen recht heeft op asiel. Mollow besluit verder te reizen naar Duitsland. Na verloop van tijd vindt hij er werk in een fabriek voor auto-onderdelen, in het Roergebied. Trots laat hij het loon zien dat werd gestort op zijn bankrekening: bedragen rond de 2.000 euro. Hij woont dan in een containerwoning voor zich alleen. De jaren in Duitsland – dat zijn de gelukkige jaren.

Met zijn zus in Guinee gaat het ondertussen niet goed, ze lijdt aan psychoses. Maar met het geld dat hij in Duitsland verdient kan Mollow medicijnen voor haar kopen, en een opname bekostigen in een psychiatrisch ziekenhuis.

Dan, na vier jaar, wordt alles wat hij in Duitsland heeft uit zijn handen geslagen. Als Mollow zich bij de Duitse autoriteiten meldt om zijn verblijfsvergunning te verlengen, wordt hij vastgezet en naar een detentiecentrum gebracht. De baas van het bedrijf waar hij werkt stuurt nog een brief naar de politie, hij wil hem graag houden als arbeidskracht. Het haalt niets uit. Mollow wordt gedeporteerd naar België, omdat hij volgens de Europese regels maar in één land asiel mag aanvragen.

Voor een slaapplek is hij nu afhankelijk van vrienden: Guineeërs die hij in het opvangcentrum in België heeft ontmoet, of ergens anders op zijn reis. Zo komt hij terecht in Seraing, een voorstad van Luik. De overheersende kleur is er grijs: de lucht, de dichtgetimmerde huizen. Aan de horizon staan de roestige resten van een staalfabriek; lang geleden werd hier de Leeuw van Waterloo gegoten.

Vier maanden zwerft hij nu al van het ene naar het andere adres. ‘Ik ben zo moe’, zegt hij steeds – een Europeaan zou waarschijnlijk zeggen depressief, maar hoe vaak wordt die diagnose in Afrika gesteld?

Het geld is op. Mollow laat zien waar hij slaapt: bij een kennis op de grond, in een ongebruikt hoekje van het hoogpolige tapijt bij de open haard. Ook voor eten is hij afhankelijk van vrienden. Omdat hij de rekeningen niet meer kon betalen, moest zijn zus weg uit het psychiatrische ziekenhuis. Ze is nu in een dorp bij een traditionele geneesheer. Die bindt haar vast als ze een aanval krijgt. Mollow hoort haar soms schreeuwen als hij haar belt.

Steeds vaker denkt hij aan teruggaan naar Guinee. Hij is nog altijd bang voor de militair die hem ooit bedreigde, en die inmiddels een hoge positie in het leger zou bekleden. En behalve zijn zus heeft hij daar niemand. Na zijn moeder is ook zijn vader overleden. ‘Maar in elk geval weet ik dat mijn zus van me houdt’, zegt hij.

Eigenlijk, zegt hij, sta ik nu op hetzelfde punt als toen ik de boot nam naar Europa. ‘Toen was de keuze: lijden in Libië of sterven op zee. Nu is het: hier sterven of terugkeren naar Guinee.’ Zijn ogen vullen zich met tranen.
In de zomer van 2016 is de migratieroute van Libië naar Italië drukker dan ooit. Door de Turkijedeal van 18 maart 2016 is de grens tussen Turkije en Griekenland hermetisch gesloten. Daarom kiezen migranten voor de veel langere overtocht van Libië naar Italië.
Die insteek alleen al. Een Frans kind verwekken. Een kind verwekken en er niet voor zorgen? Een vrouw trouwen. Wat heeft zo’n iemand een vrouw te bieden? Nou, die gaan hier geen arbeidskrachten worden. Want die gaan niet werken hier niet werken. En dat spoelt hier in Europa maar aan.
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Er was geen plaats in de herberg in Hengelo.
Hengelo stuurt bus met asielzoekers terug naar Ter Apel: 'niet aangemeld'

Een bus met zo'n dertig asielzoekers uit Ter Apel is gisteravond vanuit Hengelo weer teruggestuurd naar Groningen. Het ging om een bus met alleenstaande mannen, die volgens de gemeente Hengelo niet door het Centraal Orgaan opvang asielzoekers waren aangemeld.

"Hoe schrijnend het ook is, we konden de asielzoekers hier niet opvangen", reageert Stijn Vrijkorte van de gemeente Hengelo bij RTV Oost. "Wij vangen hier enkel nog vrouwen en gezinnen op. Onze opvang is ingericht voor deze doelgroep, niet voor alleenstaande (jonge) mannen. Het COA had de bus niet aangemeld bij ons, dus het was een verrassing dat hij kwam."

Het COA zelf snapt niets van de uitleg van de gemeente. "Wij kregen als reden te horen dat de bus te laat arriveerde", zegt medewerker Frank Neervoort. "Ze zouden in Hengelo op het late tijdstip niets meer hebben kunnen regelen."

Uiteindelijk zette de bus koers terug richting Ter Apel. Daar moesten de dertig mannen de nacht doorbrengen in een recreatiezaal, aldus Evita Bloemheuvel van Vluchtelingenwerk.

Nationale crisis
Het is al maanden chaos bij het aanmeldcentrum voor asielzoekers in Ter Apel. Het centrum heeft structureel te weinig bedden, waardoor asielzoekers geregeld buiten of in een stoel moeten slapen. Het Rode Kruis noemde de situatie eerder onmenselijk. Het kabinet besloot recent de vastgelopen asielopvang aan te pakken als nationale crisis.

Een aantal asielzoekers uit Ter Apel wordt overgeplaatst naar Heiloo. In sportcentrum Het Vennewater zijn vrijdag de eerste asielzoekers uit het overvolle aanmeldcentrum opgevangen.

Ook dat gaat vooralsnog niet zonder slag of stoot: in de crisisnoodopvang is afgelopen weekend ruzie ontstaan tussen een aantal asielzoekers, meldt NH Nieuws. Drie van hen zijn meegenomen door de politie en elders geplaatst. Dertig anderen wilden niet langer in de opvang in Heiloo blijven. De aanleiding van het conflict is onbekend.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Vlissingen had 1100 asielzoekers willen opvangen op een cruiseschip. De bedoeling was dat het schip op 20 augustus aanmeert en de eerste mensen op 1 september aan boord komen. Het schip moest dan zeker een half jaar als opvanglocatie dienen.

Volgens Omroep Zeeland heeft de raadsfractie van Perspectief op Vlissingen (POV) al laten weten het niet eens te zijn met het plan en een motie in te dienen. De gemeenteraad kon nog wensen en bedenkingen uiten met betrekking tot de opvang van vluchtelingen, maar het college neemt uiteindelijk het besluit.

Dat besluit is nu dus genomen.
Raad houdt komst cruiseschip voor asielzoekers Vlissingen tegen

Er komt toch geen cruiseschip voor de opvang van ruim 1000 asielzoekers in Vlissingen te liggen. Een meerderheid van de gemeenteraad van de Zeeuwse stad oordeelde vorige week negatief over het voorgenomen besluit van het college, waarop het college na enige bedenktijd besloot het plan niet door te laten gaan.

„Het college heeft de aangereikte argumenten van de raadsleden de afgelopen dagen zorgvuldig afgewogen en voelt zich onvoldoende gesteund om zo’n groot besluit te nemen. De staatssecretaris van Justitie en Veiligheid is op de hoogte gesteld van het besluit van het college”, schrijft Vlissingen woensdag in een persbericht.

Het college zegt te hebben „geworsteld met de afweging die gemaakt is, omdat de situatie die in Ter Apel is ontstaan zeer schrijnend is en Vlissingen een van de weinige zeehavens in Nederland is met ruimte voor een cruiseschip.” In het overleg met het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) stelde het college naar eigen zeggen strenge voorwaarden, waarmee het ministerie van Justitie en Veiligheid bereid was akkoord te gaan.

Vlissingen is een van de gemeenten die sinds begin juni in gesprek zijn met de overheid om grootschalig asielzoekers op te vangen.

VluchtelingenWerk: einde cruiseschip Vlissingen komt hard aan

Dat Vlissingen niet doorgaat met de geplande komst van een cruiseschip voor asielzoekers „komt hard aan” bij VluchtelingenWerk Nederland. Dat zegt een woordvoerder van de organisatie.

In de haven van Vlissingen zou een schip komen waar ruim 1000 asielzoekers konden worden opgevangen. Dat moest de druk op het overvolle aanmeldcentrum in Ter Apel verminderen. Het college van de Zeeuwse stad was eerst voor, maar onder inwoners was weerstand, en ook de gemeenteraad maakte vorige week duidelijk het plan niet te zien zitten. Het college maakte daarom woensdag bekend dat het cruiseschip er toch niet komt. Burgemeester en wethouders voelen zich „onvoldoende gesteund om zo’n groot besluit te nemen.”

Vanwege de drukte in Ter Apel zijn verspreid over Nederland noodopvangplekken ingericht waar asielzoekers tijdelijk kunnen slapen. Ook die zijn niet genoeg om het tekort op te lossen. Afgelopen nacht hebben tientallen mensen in Ter Apel in de openlucht of op stoelen in de wachtruimte doorgebracht.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Mahalingam
Berichten: 52065
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Mahalingam »

De wal keert het schip? nee, er is wel een wal maar geen schip.
Onzekerheid over komst vluchtelingen Velsen-Noord: cruiseschip blijkt niet beschikbaar

Zoals het er nu uitziet komt het cruiseschip om 1.000 vluchtelingen op te vangen eind augustus naar Velsen-Noord, bijna een maand later dan gepland. Maar het is op dit moment zelfs niet helemaal zeker óf er wel een cruiseschip komt. De Victoria I is 'niet meer beschikbaar', en twee eventuele vervangende schepen zijn nog niet definitief vastgelegd. De einddatum van de opvang, 1 maart, blijft hetzelfde, meldt de gemeente Velsen in een brief.

Al eerder bleef er onduidelijkheid bestaan over de Victoria I van de Estse rederij Tallink. Zelfs toen de gemeente de komst aankondigde op de inloopavond voor inwoners van Velsen-Noord, ruim twee weken geleden, zei een woordvoerder van de Tallink Grupp nog van niets te weten.

Via openbare bronnen was afgelopen week bovendien te zien dat het schip was begonnen met een reis vanuit standplaats Tallin in Estland, naar Leith in Schotland. Schotse media maakten tegelijkertijd melding van de komst van een cruiseschip voor vluchtelingen daar. Ook het COA bevestigt in een brief aan de gemeente dat de Victoria I aan de Schotse overheid is verhuurd.
https://www.nhnieuws.nl/nieuws/306292/o ... eschikbaar
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Leo denkt dat iedereen die hier komt vervolgd wordt. Nou ja, misschien door de politie wegens criminaliteit? .
Vluchtelingen tegenhouden is illegaal en onwenselijk, zegt hoogleraar: 'Asielstop helemaal geen oplossing'

Hoewel een meerderheid van de mensen in het EenVandaag Opiniepanel een tijdelijke asielstop steunt, is dat volgens hoogleraar arbeids- en migratiegeschiedenis Leo Lucassen geen oplossing. "Ik snap het wel, mensen denken dat dat ademruimte creëert."

Bij een (tijdelijke) asielstop zouden er nog steeds asielzoekers naar Nederland komen. Ze moeten zich melden bij aankomst, maar hun asielaanvraag wordt niet in behandeling genomen. Het betekent niet dat mensen hier niet meer naartoe komen.

Eerlijke verdeling tussen gemeenten
Er is geen sprake van een asielcrisis, maar van een opvangcrisis, zegt hoogleraar Leo Lucassen. "Het grootste struikelblok is de capaciteit van de opvang. Die is te snel afgebouwd." Lucassen denkt dat een oplossing ligt bij een eerlijke verdeling van asielzoekers tussen de gemeenten.

In juni adviseerden de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken en de Raad voor Openbaar Bestuur ook al asielzoekers te verdelen naar inwoneraantal van de gemeenten. "Dan krijg je niet hier en daar enorme centra, maar verdeel je het gelijkmatiger", ziet de hoogleraar. "De integratie kan dan ook veel makkelijker worden vormgegeven."

Mensen op straat
Een asielstop lijkt juridisch en wettelijk lastig. "Nederland heeft in 1955 het Vluchtelingenverdrag ondertekend. Een asielstop kan daardoor niet. We hebben ons met dat verdrag verplicht dat mensen die zich hier aanmelden, een procedure moeten krijgen."

Daarnaast vraagt Lucassen zich af of Nederlanders zo'n stop überhaupt wel zouden moeten willen. "Je krijgt dan echt mensen op straat en in tenten, zoals je in Italië en Spanje ook wel ziet."

Deens model
EenVandaag sprak eerder dit jaar met de Deense minister van Immigratie en Integratie over hun aanpak. Naar eigen zeggen houdt Denemarken zich aan de vluchtelingenverdragen. Toch is het Deense vluchtelingenmodel volgens Lucassen problematisch.

"Statushouders die er 10 jaar hebben mogen wonen, kunnen weer worden teruggestuurd. Dat doen ze nu bij mensen uit Syrië, terwijl iedereen weet dat het daar onder Assad nog steeds heel gevaarlijk is."
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
mercator
Berichten: 19672
Lid geworden op: do nov 06, 2008 1:36 pm
Locatie: Vlaanderen

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door mercator »

Ariel schreef:
wo aug 03, 2022 11:31 am
Leo denkt dat iedereen die hier komt vervolgd wordt. Nou ja, misschien door de politie wegens criminaliteit? .
...en altijd maar verwijzen naar verdragen die tientallen jaren geleden zijn afgesloten. Ik heb daar niks mee wegens ver van voor mijn tijd. Mijn omgeving zou onleefbaar moeten worden door een verdrag dat in 1955 is afgesloten? Daar ben ik het niet mee eens en een partij die dat soort afspraken naar de prullenmand verwijst krijgt direct mijn stem.
De Ideale Mens is een negroïde transsexueel in een rolstoel
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Niet alleen Nederland kampt met asielcrisis: heel Europa komt opvangplekken tekort
Nederland worstelt enorm met de opvang van asielzoekers. Hoe gaat het in de landen om ons heen?

Regen van rechtszaken in België
België kampt al maanden met een tekort aan opvangplekken. Het aantal bedden is dit jaar weliswaar opgetrokken naar 30.000, maar ook dat blijkt niet genoeg. Dat betekent dat er elke nacht vluchtelingen op straat moeten slapen. Dat zijn mensen die een aanvraag hebben ingediend, maar ook mensen van wie de aanvraag al is goedgekeurd. De Franstalige rechtbank in Brussel heeft dit jaar al meer dan duizend asielzoekers zien verschijnen die een plek in de opvang willen afdwingen. De overheid is al honderden keren veroordeeld: het bedrag aan dwangsommen loopt hoog op. De wanhopige rechtbankvoorzitter verwacht dat er aan het eind van het jaar 2400 zaken zullen lopen. Het apparaat kan dat niet aan, zegt hij.

Het gaat hier met name om alleenstaande mannen. Dat komt doordat België een omstreden wachtlijst hanteert, ingevoerd door voormalig staatssecretaris van Asiel en Migratie Sammy Mahdi (hij heeft inmiddels ontslag genomen om partijvoorzitter van de christendemocraten te worden). Zijn uitgangspunt was dat kwetsbaren altijd voorrang hebben. Alleenstaande mannen komen pas aan de beurt als er plaats is (wat dus vaak niet het geval is). Mensen die al elders asiel hebben aangevraagd, staan helemaal achteraan in de rij. Deskundigen betwijfelen of zo’n wachtlijst wel legaal is: mensen met een status hebben immers recht op opvang.

Er wordt intussen naarstig gezocht naar meer opvangplekken. Zo stelt het leger ruimte beschikbaar in kazernes. Vaak echter liggen gemeentes of omwonenden dwars. De Brusselse gemeente Molenbeek sloot onlangs een locatie, omdat die speciaal bedoeld was voor Oekraïense vluchtelingen. Hun aantal neemt af, en Molenbeek wil daar geen andere vluchtelingen opvangen. Volgens de burgemeester doet haar gemeente al genoeg.

Problemen voor Berlijn in Duitsland
Van alle Europese landen krijgt Duitsland de meeste vluchtelingen en asielzoekers te verwerken. Volgens de laatste cijfers (uit 2021) waren dat er respectievelijk 1.255.694 en 190.545. Dat was dus nog voordat de oorlog in Oekraïne uitbrak. In de periode tussen eind februari en 16 juli van dit jaar registreerden zich ook nog eens 909.740 Oekraïense vluchtelingen in Duitsland. Om al die mensen zo eerlijk mogelijk te verdelen over de zestien deelstaten is de Königsteiner-verdeelsleutel bedacht: elk Bundesland neemt vluchtelingen en asielzoekers op naar rato van het aantal inwoners. Dat ging lang relatief goed, maar door de komst van zoveel Oekraïners ging het sein in veel deelstaten op rood.

De hoofdstad Berlijn (tevens een deelstaat) houdt haar deur open, en komt daardoor nu in de problemen. Zo klopten in de laatste tien dagen van juli 712 mensen aan bij het aanmeldcentrum Reinickendorf, van wie er 215 doorreisden naar andere deelstaten en 495 in Berlijn bleven. Dat is veel meer dan de 5,2 procent die Berlijn is toebedeeld via de verdeelsleutel. Er komen nu zo’n duizend mensen per maand naar de hoofdstad (exclusief Oekraïners). Het bestuur weet niet meer waar het al die mensen moet laten: er zijn in totaal 24.500 opvangplekken en die zijn bijna allemaal vergeven. Op verschillende plekken verrijzen nu tenten (zelfs één grote voor negenhonderd mensen), er worden hotelkamers gehuurd en op het voormalige vliegveld Tempelhof staat een containerdorp. De Berlijnse Vluchtelingenraad spreekt er schande van. Die vindt dat tenten ongeschikt zijn voor dit soort opvang en pleit voor het inzetten van vakantiewoningen en zakenappartementen. En: alle woningen die nu vrijkomen, moeten volgens de raad beschikbaar worden gesteld voor mensen die nu in opvanglocaties zitten. Gelukkig laat een aantal deelstaten inmiddels weer wat vluchtelingen toe.

Kat-en-muisspel in Frankrijk
Zo’n twee weken geleden werd ten noordoosten van Parijs een armoedig tentenkamp onder een viaduct ontruimd. Er leefden meer dan driehonderd migranten uit onder meer Afghanistan. Er was nauwelijks sanitair en hulporganisaties deelden op straat voedsel uit. Dat moest beter, beloofden de autoriteiten: ,,Iedereen krijgt opvang, onderdak en begeleiding.’’

Maar precies een maand eerder, in juni, werd niet ver daarvandaan ook al een tentenkamp ontruimd. Daar leefden ook meer dan driehonderd migranten op straat. En de maand dáárvoor werd rond dezelfde locatie een kamp met vijfhonderd migranten ontruimd. In de drie ontruimde kampen zaten voor een deel steeds dezelfde Afghanen.

In Parijs spelen de autoriteiten en migranten al jarenlang een tragisch kat-en-muisspel. Er is te weinig officiële opvang, dus zitten migranten in tentenkampen. Als die worden ontruimd, krijgen de migranten tijdelijk onderdak, bijvoorbeeld in hotels. Maar als ze daar weer weg moeten, komen ze vaak weer in een nieuw tentenkamp terecht. Dat gebeurt omdat er niet genoeg langdurige opvang is, óf omdat de migranten zelf geen asiel in Frankrijk willen. Ze wachten bijvoorbeeld tot mensensmokkelaars ze naar Groot- Brittannië brengen.

Hulporganisaties maken zich boos over de ‘onmenselijke’ omstandigheden. Kortgeleden stapten ze naar de rechter. De speciale opvangcentra voor Oekraïners staan namelijk deels leeg en de organisaties willen dat in de lege kamers andere migranten worden gehuisvest. De rechter gaf ze geen gelijk. Volgens het vonnis is niet bewezen dat de Franse overheid ‘aantoonbaar in gebreke blijft’.

Aan de noordoostkant van Parijs zijn inmiddels alweer de eerste migranten met nieuwe tenten gesignaleerd. Inderdaad: op vrijwel dezelfde plek als waar in mei, juni en juli de kampen werden afgebroken.

Minder vluchtelingen in Griekenland
Toen de situatie voor asielzoekers in Ter Apel mensonterend werd, viel al snel de term ‘Griekse toestanden’. De erbarmelijke omstandigheden in kamp Moria op het eiland Lesbos staan velen nog helder voor de geest. Daar was plaats voor 2800 mensen, maar verbleven er soms 20.000. Niet zelden sliepen zij op stukken karton. Ziektes, vechtpartijen en seksueel geweld waren aan de orde van de dag. De hygiëne was om te huilen. Op eilanden als Chios en Samos was de situatie niet veel beter, of zelfs nog slechter.

Inmiddels is de situatie een stuk beter. De nieuwe, tijdelijke opvang op Lesbos is beter georganiseerd. De faciliteiten op Samos en Leros zijn inmiddels ook adequater. Op Chios en Lesbos moeten nieuwe kampen komen, maar bewoners verzetten zich daar hevig tegen. Zij vinden dat ze wel genoeg hebben bijgedragen. Er is ook kritiek bij asielzoekers en hulporganisaties. Die vinden dat de kampen meer op gevangenissen lijken dan op een open opvang, met hun hoge hekken en ligging mijlenver van het dichtstbijzijnde dorp.

Maar het grootste verschil met een paar jaar terug is het sterk teruggelopen aantal vluchtelingen. Er bevinden zich in de kampen nu nog geen 2500 asielzoekers op een capaciteit van ruim 15.000. Deels komt dat doordat duizenden vluchtelingen zijn overgeplaatst naar het vasteland, en vervolgens legaal of illegaal verder Europa zijn ingetrokken. Maar ook het aantal mensen dat in bootjes de oversteek vanuit Turkije waagt, is drastisch gedaald. Dat komt onder meer doordat de Grieken ze met grof geweld terugduwen, of zelfs overzetten nadat ze al zijn aangekomen. Athene blijft dat glashard ontkennen. Hier is slechts sprake van strenge maar rechtvaardige grensbewaking, zo heet het.

Spanje, tussen vluchtelingen en migranten
In Spanje wordt de opvang van vluchtelingen geregeld door de overheid in nauwe samenwerking met ngo’s als het Rode Kruis en de Commissie voor Opvang van Vluchtelingen. De opvang – een maximum van achttien maanden – vindt niet alleen in speciale centra plaats, maar ook in woningen, waar de vluchtelingen het afwikkelen van hun asielaanvraag kunnen afwachten. Anders dan in Nederland kan dat asiel op tientallen verschillende plaatsen worden aangevraagd, van grensposten tot politiebureaus en provinciale delegaties van het ministerie van Binnenlandse Zaken, al gebeurt de afwikkeling bij één centraal orgaan.

In het geval van de 1650 gevluchte Afghanen die vorig jaar in Spanje terechtkwamen had 60 procent na een half jaar al de officiële status van vluchteling ontvangen. Zij kregen na die zes maanden ook een woning. In verhouding komen in Spanje minder vluchtelingen uit Azië dan in de West-Europese landen. De laatste twee jaar was er een flinke daling van het aantal vluchtelingen.

Overigens loopt het lang niet altijd zo soepel in Spanje, dat een lange traditie heeft van het ontvangen van de vele migranten die vanuit Afrika over zee komen en van wie velen niet voor asiel in aanmerking komen. Die komen soms in zulke grote aantallen tegelijk aan dat regio’s als de Canarische eilanden de stroom niet meer aankunnen. Daar zijn grote tentenkampen ingericht, maar veel vluchtelingen vinden de leefomstandigheden er inhumaan en kiezen ervoor op straat te gaan leven.

Die laatsten ‘ontsnappen’ dan ook aan de officiële instanties en komen meestal niet in aanmerking voor een verblijfsvergunning. De organisaties die met migranten werken schatten dat er nu zo’n 500.000 mensen illegaal in Spanje verblijven, maar officiële cijfers hierover zijn er niet.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
sjun
Berichten: 12512
Lid geworden op: zo mei 11, 2014 8:29 pm
Locatie: Visoko

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door sjun »

A Word To The Criminal Migrant


Nog steeds actueel.
Het recht op vrije meningsuiting wordt algemeen geaccepteerd, totdat iemand er daadwerkelijk gebruik van wil maken.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Deze man is werkelijk wereldvreemd. De mensen die in kassen werken zijn Polen en andere Oost Europeanen . Somaliers, Kenyanen, Afghanen, Marokkanen en Syriërs zie je daar volgens mij niet.
Hoogleraar Leo Lucassen: ‘Grenzen dicht? Besef dat er dan niemand in onze kassen werkt’

Europa kijkt te negatief naar migratie, vindt hoogleraar Leo Lucassen. ,,Roepen dat we de poort moeten sluiten, heeft consequenties. Het gaat ten koste van onze welvaart.”

Als een asielmigrant naar Europa wil, moet hij in een gammele rubberboot stappen om de Middellandse Zee over te steken. Of door een rivier tussen Griekenland en Turkije heen waden. Als hij dat overleeft, belandt hij in een overvol opvangcentrum in Griekenland of Italië, waar asielprocedures maanden, zo niet jaren, duren. Wordt hij afgewezen, dan wacht een toekomst als ongedocumenteerde, zwartwerkende en uitgebuite tomatenplukker in Zuid-Italië. Als hij illegaal doorreist naar Nederland, belandt hij op een grasveld voor aanmeldcentrum Ter Apel. Dat is zo vol, dat er nachtenlang tweehonderd asielzoekers buiten moesten slapen.

Europa lijkt uit te stralen: kom hier niet, je bent niet welkom.
,,Als we als Europa en Nederland minder migranten willen: prima. Maar de term ‘grenzen dicht’ heeft consequenties. Die zal onze welvaart beïnvloeden omdat we dan tegen een aantal economische sectoren vaarwel moeten zeggen. Dan zijn er geen mensen meer voor de distributiecentra en voor in de kassen. Daar werken mensen tegen lage lonen en in rampzalige roosters. Dat is werk dat Nederlanders niet willen doen.”

Als er honderden mensen buiten slapen bij aanmeldcentrum Ter Apel, wat ziet u dan?
,,Heel kort: falend overheidsbeleid.”

Waarin faalt de overheid?
,,Het aantal asielzoekers gaat altijd op en neer, al decennia. En elke keer als het aantal naar beneden gaat, sluiten we opvangvoorzieningen. Er ligt al vijf jaar een rapport van de Adviescommissie Vreemdelingenzaken waarin wordt gesteld: stop met jojoën en houd een goede buffer aan van opvangplekken. Steeds weer te laat nieuwe plekken openen, kost geld, gedoe en tast het draagvlak aan. Het is een politieke keuze geweest om geen gehoor te geven aan dat advies.”

Het sentiment in het land is anders. Mensen zijn boos dat asielzoekers met een verblijfsvergunning, statushouders, voorrang krijgen bij sociale huisvesting, waarvoor de wachtlijsten al zo lang zijn. Nederland lijkt vol.
,,Dat sentiment is logisch. Het beeld dat nu door de overheid wordt uitgestraald is: Er staan elke dag honderd asielzoekers voor de deur bij Ter Apel en daarom is er geen plek. De grenzen staan wagenwijd open, het loopt ons over de schoenen! Maar in feite wordt de asielzoeker gebruikt als bliksemafleider voor het woningbouwbeleid dat om zeep is geholpen. Dat er nu woningnood is, komt voor een groot deel doordat er te weinig sociale huurwoningen zijn. Statushouders maken minder dan 10 procent uit van die wachtrij.”

U krijgt in het publieke debat ook veel kritiek, u zou te positief zijn over migratie. Migratie kost ons gewoon geld, zeggen de critici.
,,Een statushouder kost de samenleving aanvankelijk geld. Dat is zo. Maar het Vluchtelingenverdrag is ook nooit opgezet als een busi- nesscase, het is humanitair beleid. We moeten er dan ook voor zorgen dat zo veel mogelijk statushouders zo snel mogelijk aan de slag kunnen. Ook al heb je een rothekel aan vluchtelingen, dan blijft het in je eigen belang dat ze zo snel mogelijk meedraaien in de samenleving. Dat is goed voor de integratie en het kost minder geld.Maar ik kijk naar migratie als geheel: naar asielzoekers, maar ook naar arbeidsmigranten en Nederlanders die weggaan en terugkomen.”

Noem eens iets wat u optimistisch stemt?
,,We mogen in onze handjes knijpen over hoe het gaat met de huidige generatie Marokkaanse jongeren in Nederland. Met een minderheid gaat het niet goed. Maar je ziet dat binnen één generatie veel kinderen van Marokkaanse gastarbeiders banen in het bedrijfsleven en bijvoorbeeld de advocatuur hebben gevonden. Dat is knap, want juist in de periode dat de Marokkaanse gastarbeiders in de jaren 80 hun gezinnen lieten overkomen, belandde Nederland in een economische crisis. Het frame rond migratie is veel te pessimistisch. En nogmaals, je kunt best verdedigen dat 17,5 miljoen mensen in dit land genoeg is, maar dan moet je de economische en humanitaire gevolgen wel accepteren.”

De grenzen van Europa hoeven niet volledig open, maar je moet ze wel beter laten ademen

U pleit al jaren voor een ‘menselijk en constructief asielbeleid’. Hoe ziet dat eruit?
,,Ontvang gasten zoals je dat in je eigen huis ook zou doen. Laat ze snel een plek vinden in de samenleving en zorg dat ze kunnen integreren. Wat er nu gebeurt aan de buitengrenzen van Europa is schizofreen. Ja, je mag asiel aanvragen in Europa, maar we maken het wel zo moeilijk mogelijk voor je om in Fort Europa te komen. Je krijgt geen visum om hierheen te reizen, dus je moet dure smokkelaars inschakelen en de levensgevaarlijke weg over de zee nemen.

Er wonen 460 miljoen mensen in de Europese Unie en er komen elk jaar een half miljoen asielzoekers hierheen. Dat is niet zo veel, hè. Besef dat Europa krimpt en vergrijst: er is al een tekort aan arbeidskrachten, kijk naar de zorg in Nederland of de de tomatenpluk in Italië.”

Het zijn er ook máár een half miljoen, juist omdat Europa van zichzelf een fort heeft gemaakt.
,,Dat is zo. Maar dan moeten we dus wel de dodelijke gevolgen daarvan onder ogen zien: door dat beleid sterven dagelijks mensen op de Middellandse Zee. Tegelijk hebben we wel behoefte aan die mensen als arbeidskrachten, dus waarom doen we zo moeilijk? Er staan in Afrika geen miljoenen mensen te dringen om naar Europa te komen, die mensen zijn geen lemmingen. Niet iedereen geeft alles op om weg te gaan. Het gaat vaak over tientallen miljoenen klimaatvluchtelingen die eraan komen, maar die komen echt niet allemaal naar Europa. Ze hebben er het geld niet voor, hebben hier geen contacten of willen gewoon in de buurt blijven. De grenzen van Europa hoeven niet volledig open, maar je moet ze wel beter laten ademen.”

We geven heel veel mensen in Azië vergunnin­gen om in Europa te komen werken, maar mensen uit Afrika en het Mid­den-Oos­ten maken we het zo moeilijk mogelijk hier te komen

Niet je asielopvang uitbesteden aan Rwanda, zoals Groot-Brittannië van plan is?
,,Het is een absurd en pervers plan. Het heeft niets te maken met de geest van het Vluchtelingenverdrag, dat stelt dat je vluchtelingen opvang in een veilig land moet bieden met een goede asielprocedure, waar ze een nieuw leven kunnen opbouwen. Er is ook niemand die in die opvang in Rwanda blijft. Iedereen peert hem en probeert weer naar Europa te komen. Het is een plan voor de bühne: zie ons eens streng zijn! Overheden proberen zo asielzoekers af te schrikken. Ze zijn bang dat positieve verhalen over een land een aanzuigende werking hebben. Maar daar is geen wetenschappelijk bewijs voor. Waar asielzoekers terechtkomen hangt van allerlei factoren af: of ze de taal spreken, ergens al mensen kennen, de stand van de arbeidsmarkt, maar ook waar een smokkelaar ze naartoe brengt.”

Maar veel migranten schetsen nu al een te positief beeld over hun leven in Europa. Op Instagram plaatsen ze vrolijke video’s, terwijl ze in werkelijkheid geen werk hebben en dakloos zijn.
,,Dat is een bekend fenomeen. Mensen willen niet laten zien dat iets is mislukt. Het bleek ook al in brieven die naar de VS geëmigreerde Nederlanders naar huis stuurden. Daarin schreven ze hun familie dat het fantastisch ging, maar in werkelijkheid was het een zwaar bestaan. Een derde van de Nederlanders die naar Australië gingen, kwam terug omdat de werkelijkheid niet klopte met het beeld dat ze hadden.”

Wat zou u willen veranderen?
,,We moeten veel breder naar het fenomeen migratie kijken. We geven heel veel mensen in Azië vergunningen om in Europa te komen werken, maar mensen uit Afrika en het Midden-Oosten maken we het zo moeilijk mogelijk hier te komen. Laten we die verschillende vormen niet apart bekijken, maar in samenhang.”

Is het niet beter te investeren in economieën in Afrika, zodat mensen niet meer de noodzaak zien om naar Europa te komen?
,,Dat is prima, maar het is naïef te denken dat er dan niemand meer komt. De mensen die nu komen, zijn niet de allerarmsten, het zijn mensen met een beetje geld en aspiratie. Als landen zich verder ontwikkelen, zullen er meer van die mensen zijn. Dus als je veel investeert in Afrika, zullen er op korte termijn meer mensen naar Europa komen en pas op lange termijn minder.”

Leo Lucassen is hoogleraar arbeids- en migratiegeschiedenis aan de Universiteit Leiden en directeur van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis in Amsterdam. Lucassen roert zich ook geregeld in het hoogoplopende migratiedebat in Nederland.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Column Afshin Ellian

Asielcrisis is het nieuwe normaal: vele miljoenen willen naar het Westen

Asielcrisis is het nieuwe normaal. Volksverhuizing is nu de mondiale gebeurtenis. Alleen al 49 procent van de Iraanse jongeren tussen 18 en 29 jaar hoopt te kunnen migreren naar een westers land, volgens de laatste opiniepeiling van Stasis. Voor de leeftijd tussen 30-44 is dat 35 procent. Het gaat hier om miljoenen mensen. Ook miljoenen Afghanen willen, als ze de kans krijgen, naar het Westen migreren.

In nogal wat landen heersen despoten, corruptie en armoede. De mensen uit die landen gaan niet massaal naar Rusland vluchten. Europa lijkt de eindebestemming van massale volksverhuizing te worden. China neemt geen vluchtelingen op. Weinigen willen zich in een homogene en nogal xenofobe Aziatische samenleving vestigen. Niet alleen China, maar ook Japan of Zuid-Korea kennen geen asielcrisis of opvangcrisis.

Overigens leert ervaring, wanneer bijvoorbeeld Afghanen naar het Westen migreren, dat sommigen gaandeweg nostalgische gevoelens beginnen te ontwikkelen voor de achterlijke tradities: salafisme, vrouwenonderdrukking en antiwesterse sentimenten. Het Westen lijkt op de meest gewilde feesttent. Het deelnemen aan een feest is iets anders dan zich te gaan onderwerpen aan de feestregels. De wederzijdse teleurstelling is soms groot.

Verzorgingsstaat
Aan de vrije kant van de wereld is het Westen vooral populair en niet een land als Argentinië of Chili. Volgens het eerdergenoemde onderzoek willen de meeste Iraanse jongeren naar Amerika, Duitsland of Canada migreren. En uiteindelijk komen ze vooral in Europa terecht. Waarom is het Westen en vooral Europa zo aantrekkelijk? Waarom niet Colombia of Chili?

De verzorgingsstaat en de asielprocedure hebben een magnetische kracht op volksverhuizers. De verzorgingsstaat garandeert het bestaansrecht, toegang tot onderwijs en goede gezondheidszorg. En de ingewikkelde asielprocedure biedt ze een reële kans om hier te kunnen verblijven.

Geen politieke vluchtelingen
Deze Iraanse jongeren zijn geen politieke vluchtelingen. De meeste Iraniërs in Nederland zijn trouwens geen politieke vluchtelingen. Omdat ze niet door de Iraanse regering worden vervolgd. Dat geldt ook op dit moment voor de meeste Afghanen. Ja, het is niet leuk onder een sharia-regiem te leven. Maar dit kan het Westen niet voor ze veranderen. Dat heeft men twintig jaar tevergeefs geprobeerd.

Somalië is al decennialang onveilig. Ook daar willen velen weg. Met de onveilige landen kan men op zich een eigen wereldkaart creëren. Libië is ook niet een ordentelijk land. En Syrië is de bakermaat van onveiligheid in de regio. Irak, het buurland van Syrië, was onveilig en wordt waarschijnlijk in de komende tijd nog onveiliger. De reden is dat een machtige sjiitische leider, Moqtada Sadr, zich tegen andere sjiitische groepen keert die door Iran worden gesteund.

Sjiitisch despotisme
Vorige week kritiseerde hij de vertegenwoordiging van de Verenigde Naties in Irak onder leiding van oud-minister Jeanine Hennis-Plasschaert. Omdat Sadr kennelijk van de VN verwacht om zijn kant te kiezen. Overigens zijn al die sjiitische groepen en milities buitengewoon gevaarlijk en fundamentalistisch. Als er geen politieke oplossing komt, gaan ze elkaar met wapens bestrijden. En wanneer een politieke oplossing komt, zullen nogal jongeren benauwd krijgen van sjiitisch despotisme. Op naar Holland dus!

Van onveilige landen naar veilige landen. Ook uit Pakistan (een bijzonder mondiale achterstandswijk) willen nogal jongeren migreren. Te veel mensen, te weinig welvaart! En dan is er nog Egypte. Er zijn genoeg Egyptische jonge mannen die liefst hier willen wonen. Het politieke conflict tussen de Moslimbroederschap en de rest is nog niet beslecht.

Massale volksverhuizing
Moslimbroederschap is nog steeds populair bij een deel van de bevolking. Wie al bij al rationeel en niet emotioneel naar de immigratie kijkt, weet dat we het hier over een massale volksverhuizing hebben. Er zijn dus miljoenen mensen die naar Europa willen verhuizen. In die peiling van Statis zei 57% ondervraagden dat ze vanwege de economische problemen Iran willen verlaten en 25% wil voor een beter leven migreren. Dus heeft de meerderheid van ondervraagden een economisch motief. Maar hier vertellen ze, omwille van een verblijfsvergunning, een ander verhaal.

In waarheid moet de asielcrisis niet een westerse crisis, maar een crisis van dictatuur, corruptie en sharia in landen van herkomst zijn. Maar zolang D66, GroenLinks en PvdA met een roze bril naar de wereld kijken, is de asielcrisis een westers probleem. En zolang niet de noodzakelijk juridische (internationale) wijziging in het asielrecht worden aangebracht, zullen ook onze kleinkinderen regelmatig getrakteerd worden op een asielcrisis.

In deze onzekere tijd is een ding zeker: de asielcrisis.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24943
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door King George »

We blijven ze maar aanzuigen. Want Europa lijkt wel de afvoerput te worden. En waarom doen Japan, Korea, China het niet? Dat is heel verstandig van hen. Wij laten het na. Zucht.
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Nog geen kwart van de ’asielhoppers’ worden teruggestuurd.
’Wensdenken’ dat andere EU-landen zich aan asielafspraken houden

Het lukt amper om asielzoekers terug te sturen naar EU-landen waar ze al een asielprocedure hebben lopen. Nog geen kwart van deze ’asielhoppers’ werd teruggestuurd. Het kabinet wil als onderdeel van de politiek beladen asieldeal een nieuwe poging doen om andere landen aan de afspraken te houden, maar dat lijkt een heilloze missie.

Het EU-land waar een asielzoeker het eerst asiel aanvraagt, is volgens de zogeheten ’Dublin-verordening’ verantwoordelijk voor het asielverzoek. In de praktijk gebeurt het regelmatig dat migranten ook in andere EU-landen een poging wagen. Sommige ’asielhoppers’ trekken van land naar land om hun geluk te beproeven.

Lastig
Van de bijna 4000 migranten die al in een ander EU-land asiel hadden aangevraagd, zijn er volgens het ministerie van Justitie en Veiligheid in 2021 maar 850 vertrokken. Grofweg 600 migranten gingen gedwongen, 250 zelfstandig.

In de asieldeal van afgelopen vrijdag kondigde het kabinet aan meer werk te willen maken van vertrek van deze zogeheten ’Dublin-claimanten’. Een woordvoerster van het ministerie van Justitie en Veiligheid erkent dat het tot op heden lastig is om andere EU-lidstaten aan afspraken te houden.

„De uitvoering van de Dublin-verordening en het terugsturen van mensen naar de lidstaten die verantwoordelijk zijn voor hun asielprocedure, wordt door meerdere factoren bemoeilijkt”, vertelt zij. Zo maakten reisbeperkingen tijdens de coronaperiode uitzettingen moeilijk. „En beperkte uitvoeringscapaciteit bij ontvangende landen, maar ook om rechterlijke uitspraken in Nederland die het niet mogelijk maken Dublin-claimanten over te dragen naar lidstaten waarvan momenteel niet voldoende gegarandeerd kan worden dat de opvang en procedures aan de juiste standaarden en normen voldoen.”

Omstandigheden
Zo stuurt Nederland geen asielzoekers meer terug naar Griekenland omdat de omstandigheden van de opvang daar niet aan de Europese standaarden voldoen. Volgens Europese regels mag een lidstaat geen asielzoekers naar een ander land sturen als het daar niet veilig is. Dat gold ook voor Kroatië. Daarvan oordeelde de Raad van State in mei nog dat Nederland er niet zomaar asielzoekers naar terug mag sturen, omdat het land migranten hardhandig de grens over duwt.

Vanwege die ’pushbacks’ is er een ’te groot risico op schending van mensenrechten’, oordeelde de RvS. Er waren verder vergeefse pogingen Dublin-claimanten over te dragen aan Denemarken; ook daar stak de Raad van State een stokje voor, vanwege het risico op een ’onmenselijke behandeling’. Kopenhagen heeft immers de Syrische hoofdstad Damascus veilig verklaard, waarmee Syriërs die Nederland aan Denemarken zou overdragen, het risico zouden lopen in hun land van herkomst te belanden.

Hoogleraar Europees migratierecht Jorrit Rijpma noemt het voornemen van het kabinet om meer werk te maken van de Dublin-verordening ’wensdenken’. „Je kunt wel tegen beter weten in proberen asielzoekers terug te sturen naar Griekenland, maar als het al lukt, blijft de vraag of het mag. En als het niet lukt, en die kans is groot, dan heeft Brussel of de rechter het weer gedaan.”

Tijdrovend
De gesprekken met andere EU-landen over Dublin-claims zijn bovendien tijdrovend. Elk lidstaat heeft telkens twee maanden de tijd om een claim wel of niet te accepteren. Vervolgens kan Nederland ook nog onderbouwd om een heroverweging vragen. En als de claim door het andere land wordt geaccepteerd, dan kan de asielzoeker zelf nog procederen over mogelijk onjuiste toepassing van de Dublin-verordening. Zo loopt de verblijfstijd van de asielzoeker in kwestie flink op.

Tot op heden lukt het Nederland maar mondjesmaat andere EU-lidstaten aan afspraken te houden. „De staatssecretaris brengt dit onder de aandacht in Europese optredens”, zegt de woordvoerster. De Europese Commissie komt dit najaar met een plan om de uitvoering van de Dublin-regel te verbeteren. Het principe dat het eerste land van aankomst verantwoordelijk is voor de asielprocedure, zal daarin overeind blijven.

Intussen ligt bij het Europees Parlement een voorstel om beter te registreren en te controleren wie de EU binnenkomt. Ook wordt er onderhandeld over de wijziging van de Schengengrenscode, waarmee extra mogelijkheden moeten komen om illegale vreemdelingen over te dragen aan andere lidstaten. Staatssecretaris Van der Burg (Asiel) liet deze week tijdens een VVD-bijeenkomst weten in Europa aandringen op stappen als ’een puntje puntje klus’ te zien. Daaruit valt op te maken dat het probleem niet opeens volgende week is opgelost.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Hoogleraar Leo Lucassen: ‘Grenzen dicht? Besef dat er dan niemand in onze kassen werkt’

Binnenkort hebben we helemaal geen arbeidsmigranten meer nodig.
Steeds minder arbeidsmigranten in kassen nodig door gascrisis

In de kassen in het Westland zijn steeds minder arbeidsmigranten nodig. Veel kwekers stoppen of verlagen hun productie vanwege de hoge gasprijzen.

De vraag naar arbeidsmigranten in kassen valt de komende maanden met minimaal 75 procent weg, zeggen Westlandse uitzendbureaus tegen Omroep West.

"Veel kwekers gaan nu nog door met produceren doordat er nog genoeg zonlicht is, maar voor de herfst zijn de vooruitzichten heel anders", zegt Brian Lexmond van NL Jobs, de grootste uitzender voor de Westlandse kassen.

Vrees om werknemers te verliezen
Dat beeld herkent Robin Taal van uitzendbureau Tradiro. "Vanaf januari wordt de situatie helemaal dramatisch en volgens de berichten gaat de vraag dan vanaf april weer toenemen. Maar dan moet je maar zien wat je nog aan aanbod van arbeidsmigranten hebt."

De overkoepelende brancheorganisatie Glastuinbouw Nederland probeert er alles aan te doen om de medewerkers niet voorgoed kwijt te raken. "Je wil horecatoestanden voorkomen, waarbij mensen tijdens de coronacrisis werk in een andere branche zochten, en vervolgens nooit meer terugkeerden. Daarom zijn wij nu met verschillende partijen aan het kijken waar in de sector we deze medewerkers elders kunnen onderbrengen", aldus een woordvoerder.

NL Jobs heeft al afspraken kunnen maken met PostNL. "Met de decembermaand in het vooruitzicht zal daar veel werk zijn waar onze arbeidsmigranten aan de slag kunnen. Daarnaast merken we dat veel van onze uitzendkrachten eind december sowieso graag naar huis willen. Hopelijk is het werk dan in januari in de kassen weer terug", aldus Lexmond.

'Wijzen op ontslagvergoeding'
Ook het Poolse bemiddelingsbureau Polska Porada merkt dat er een grote ontslagronde onder de arbeidsmigranten gaande is. "Ik ben de afgelopen weken veel gebeld door arbeidsmigranten omdat ze ontslagen zijn", vertelt directeur Hans Thunissen bij de regionale omroep. "We proberen deze mensen zo goed mogelijk te begeleiden en hen te wijzen op hun rechten zoals een ontslagvergoeding."

Met het wegvallen van de banen in de kassen bestaat ook de vrees dat veel Oost-Europese uitzendkrachten die niet teruggaan zonder werk komen te zitten en vervolgens hier op straat belanden, omdat veel werkgevers ook woonruimte organiseren.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Asielzoekers willen aangetrouwde gezinsleden naar Nederland halen: IND doet onderzoek

De Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) let sinds kort scherp op zogeheten gestapelde gezinshereniging. Daardoor kan één asielverzoek ervoor zorgen dat een groot aantal mensen naar Nederland komt. De dienst noemt het ‘een oneigenlijk gebruik van de nareisprocedure’.

Als een asielzoeker in Nederland mag blijven en een verblijfsvergunning krijgt, heeft die het recht om het gezin naar Nederland te halen. Dat betekent dat een ouder zijn of haar echtgenoot en kinderen naar ons land mag laten komen en asielzoekerskinderen hun ouders, broers en zussen. Bij gestapelde gezinshereniging blijft het daar niet bij.

De IND heeft ‘signalen’ dat een nareizende zoon of dochter zich in Nederland meldt en direct een zelfstandig asielverzoek indient. Daardoor kunnen zij op hun beurt ‘aanspraak maken op nareis van eigen gezinsleden’, zodat zij ook hún echtgenoot en kinderen naar Nederland kunnen halen. Daarbij vragen zij ‘geregeld’ eigen woonruimte aan.

Sinds een aantal maanden monitort de dienst deze gevallen, stelt een woordvoerder. ,,Het fenomeen is niet nieuw, maar we willen wel een beter beeld krijgen. Nareis-op-nareis is namelijk niet de bedoeling, omdat het een vorm van oneigenlijk gebruik is van de nareisprocedure.”

Stop op nareis
Ze benadrukt dat nog niet duidelijk is of er sprake is van een toename. Ook moet nog uit de monitoring blijken of de nareis-op-nareis bij asielzoekers uit alle landen voorkomt, of dat er één of meerdere nationaliteiten uit springen.

Het kabinet wil gezinshereniging juist aan banden leggen. In de vorige maand gesloten asieldeal is een tijdelijke stop op nareis afgesproken. Mensen met een verblijfsvergunning mogen hun gezin pas naar Nederland halen als zij óók een huis hebben. Als ze na vijftien maanden nog altijd in een asielzoekerscentrum (azc) wonen, mag het gezin alsnog naar Nederland komen.

Tot 2015 gold er een leeftijdsgrens voor nareis. Alleen minderjarige kinderen mochten zich bij hun ouders voegen. Na 2015 werden de regels aangepast: ook jongvolwassenen (tot 25 jaar) waren welkom, om te voorkomen dat nét meerderjarige kinderen in een kwetsbare situatie achterbleven in hun land van herkomst. Door uitspraken van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens en de Raad van State moest ook die leeftijdsgrens worden losgelaten.

Afhankelijkheid ongeacht leeftijd
Kinderen moeten nu aantonen dat ze afhankelijk zijn van hun ouder(s), bijvoorbeeld omdat ze zelf geen inkomen hebben. ‘Als het kind geen signalen van zelfredzaamheid vertoont’, schrijft de IND in een werkinstructie, wordt een verzoek ingewilligd ‘ongeacht leeftijd’. Het maakt dan niet uit of iemand 19 of bijvoorbeeld 42 jaar is.

De IND hanteert wel de regel dat nareizende kinderen in ‘gezinsverband’ moeten wonen met hun ouders en niet in hun eigen levensonderhoud voorzien. Daarbij heeft de dienst in april 2022 in de werkinstructie vastgelegd dat het nareizende kind ‘geen zelfstandig gezin’ mag hebben gevormd.

Volgens de woordvoerder wordt er in de nareisprocedure gevraagd of een kind een eigen gezin heeft. Ook worden nareizende kinderen vanaf 23 jaar onderworpen aan een interview om meer over hun leven te weten te komen. Toch erkent de woordvoerder dat de IND in de praktijk vrijwel niets kan doen tegen de gestapelde gezinshereniging als een nareizend gezinslid zich in ons land meldt.

Eindbestemming
Tot en met juli 2022 dienden 7310 nareizende gezinsleden – vooral Syriërs – een asielaanvraag in. In heel 2021 ging het om 10.120 nareizigers, ruim twee keer zoveel als in 2020 toen reizen werd bemoeilijkt door de coronapandemie.

Asielzoekers zouden bovendien vaker voor Nederland als eindbestemming kiezen omdat zij het beeld hebben dat het in ons land relatief makkelijk is om gezinsleden te laten overkomen. ,,In Nederland kan een statushouder een asielverzoek doen namens zijn of haar gezinsleden. In andere landen geldt dat een gezinslid dat zelf moet doen in het land van herkomst, vaak bij een ambassade.”
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Kasper Sand Kjaer over ’streng’ asielbeleid

Deense parlementariër: ’Je móét een rem zetten op immigratie’

In Nederland blijft aanscherping van het asielbeleid vaak steken in politieke tegenstellingen. In Denemarken rust een streng immigratie- en integratiebeleid juist op politieke harmonie, zegt de sociaaldemocratische parlementariër Kasper Sand Kjaer. „Ik vind het juist níét van solidariteit getuigen om dit systeem in stand te houden waarin mensensmokkelaars het voor het zeggen hebben.”

Als zoon van een taxichauffeur en een verzorgende weet de Deense parlementariër Kasper Kjaer van huis wat solidariteit vermag – tussen arm en rijk, tussen hoog- en laagopgeleid. Solidariteit helpt verheffing, iets waarvan voormalig kassamedewerker Kjaer (33) volop heeft geprofiteerd.

Inmiddels is hij als woordvoerder asiel en integratie in het Deense parlement één van de boegbeelden van de sociaaldemocraten, die in het Deense parlement nog altijd de grootste partij vormen en de premier leveren. „Links heeft altijd een sterke geschiedenis van solidariteit gekend, ook internationaal. Het is nog steeds een belangrijke waarde voor ons. Maar de realiteit heeft ons ingehaald. Toen het VN-vluchtelingenverdrag werd getekend, was de wereld nog geen dorp waarin je moeiteloos van het ene naar het andere eind reisde.” En anders dan in de Tweede Wereldoorlog willen vluchtelingen niet weg uit Europa, maar juist erheen.

Het bracht Denemarken tot het strengste asiel- en integratiebeleid van Europa. Een verblijfsvergunning is per definitie tijdelijk. De regels voor gezinshereniging zijn strenger dan in Nederland, de financiële bijdrage aan de opvang hoger, de regels voor integratie dwingender. Denemarken wil irreguliere migratie het liefst helemaal uitbannen en immigratie beperken tot tijdelijke arbeidscontracten en de door de VN vastgestelde quota. Asielaanvragen en -opvang wil Denemarken in een ’derde land’ zoals Rwanda laten plaatsvinden.

In de meeste andere landen zijn het rechtste partijen die een strenger asielbeleid voorstaan. Hoe legt u als sociaaldemocraat het strenge asielbeleid van Denemarken uit?

„Het onderwerp is niet links of rechts. In Denemarken is consensus over het asielbeleid. Ik weet trouwens niet of ons beleid wel zo streng is. Het is niet onmenselijk om mensen bescherming te geven als ze op de vlucht zijn voor vervolging of oorlog. Ik vind het evenmin onmenselijk om die bescherming slechts tijdelijk te geven. Als het beter gaat in het land van herkomst, kun je terug. Immigratie is op zeker moment ontwrichtend voor de wijken, voor de beschikbaarheid van woningen, voor het onderwijs, voor de zorg. Je móét een rem zetten op immigratie, anders ondergraaf je de solidariteit in eigen land.”

De verblijfsvergunning is altijd tijdelijk. Tegelijkertijd heeft Denemarken dwingende regels voor integratie. Is dat niet tegenstrijdig? Waarom zou je integreren als je toch weet dat je terug moet?

„Zolang je hier bent, moet je er het beste van maken, de taal leren, meedoen, werken. Dat is goed voor iedereen. Sowieso doe je kennis en vaardigheden op die je altijd en overal van pas komen.”

Hoe staat het met het plan om de asielprocedure en de opvang te verplaatsen naar Rwanda?

„Dat is in onderhandeling. We werken aan een bindende overeenkomst die waarborgt dat de procedures en de opvang voldoet aan de standaarden. Ons model is anders dan wat het Verenigd Koninkrijk voor ogen had. De Britten wilden asielzoekers die al in het land waren overbrengen naar Rwanda, voor ons gaat het om de mensen die hierheen wíllen komen.”

Die willen naar Denemarken, niet naar Rwanda.

„Wij willen vluchtelingen bescherming bieden, maar wie zegt dat die bescherming juist in Denemarken of in een ander EU-land moet plaatsvinden? Negen op de tien vluchtelingen belanden in een buurland. Die overige 10 procent is rijk genoeg om een smokkelaar te betalen om hen naar West-Europa te brengen. Daar is een gevaarlijke reis voor nodig die jaarlijks duizenden migranten met de dood moeten bekopen. Ik vind het juist níét van solidariteit getuigen om dit systeem in stand te houden waarin mensensmokkelaars het voor het zeggen hebben. De Turkije-deal was noodzakelijk, een goed begin, maar we moeten alle andere migratieroutes naar de EU ook afsluiten. We moeten alle prikkels wegnemen voor ongereguleerde migratie.”

In Nederland is de asielinstroom twintig keer hoger dan in Denemarken. Komt dat door het beleid of toch vooral door beeldvorming? Uw regering wil nog wel eens een streng plan lanceren zonder dat het wordt uitgevoerd...

„Het is ons beleid, al vind ik dat niet per se streng. Ik zou willen dat onze ideeën in de hele EU zouden worden doorgevoerd. Dan kunnen we mensensmokkelaars pas echt hun verdienmodel ontnemen.”
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
sjun
Berichten: 12512
Lid geworden op: zo mei 11, 2014 8:29 pm
Locatie: Visoko

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door sjun »

What Happened to This Small Village Told to Accept 1500 'Refugees'?
Het recht op vrije meningsuiting wordt algemeen geaccepteerd, totdat iemand er daadwerkelijk gebruik van wil maken.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Hoe stopt EU ’reisbureau’ Servië? Migranten kunnen vrij doorreizen naar West-Europa

In de pogingen immigratie in te dammen, zijn de Europese ogen nu vooral gericht op Servië. Het land, dat warme banden heeft met Rusland, laat migranten van over de hele wereld vrij binnenkomen en doorreizen naar West-Europa. De EU wil dat dit stopt en heeft daarbij een belangrijke troef: Servië wil lid worden van de EU.

Opeens viel het op. In België komen sinds afgelopen zomer maandelijks honderden migranten uit Burundi asiel aanvragen. Volgens een Belgische topambtenaar komen ze naar onze zuiderburen door een gunstige uitspraak van de rechter in een bepaalde zaak. „Sindsdien denken Burundezen dat het hier makkelijker is om asiel te krijgen.”

De route van de migranten was in elk geval wél relatief eenvoudig: gewoon met het vliegtuig naar de luchthaven van Belgrado, en van daaruit met hulp van mensensmokkelaars via Bosnië verder West-Europa in.

Ook in Oostenrijk gebeurt iets geks. Het aantal asielverzoeken is er sinds mei verdrievoudigd. Daar zitten immigranten bij die eerst amper in de statistieken voorkwamen, zoals Indiërs. Eén van de opvangcentra in Oostenrijk zit volgens de Servische migratie-organisatie Gruppa 484 vol met migranten uit India.

De Belgen hebben net als de Oostenrijkers alarm geslagen bij de Europese Commissie. Want hoewel Servië als kandidaat-lid van de EU bepaalde privileges geniet, verstrekt het land ruim visa aan niet-EU-landen. Zo kunnen immigranten uit India en Burundi, maar ook uit landen als Wit-Rusland, Azerbeidzjan, Cuba, Guinee-Bissau, Tunesië en Turkije visumvrij naar Servië reizen. Omdat de EU voor deze landen wél een streng visumbeleid heeft, is Servië knooppunt geworden in de meest gebruikte migratieroute van dit moment: de Westelijke Balkanroute.

Verdrievoudigd
Volgens rapportages van de EU is het aantal illegale grensovergangen via deze route de eerste acht maanden van het jaar verdrievoudigd. „Het is heel problematisch gebleken”, zegt Wouter Zweers van Instituut Clingendael. „In Servië is een smokkelindustrie ontstaan waarbij migranten smokkelaars grof geld betalen om ze de grens met de EU over te brengen. Dat gaat gepaard met uitbuiting en menselijk leed.”

"In Servië is een smokkelindustrie ontstaan"
De IND zegt de signalen van illegale migratie vanuit Servië te herkennen, al kan het niet uit de cijfers halen of asielzoekers in Nederland via Servië zijn gereisd. Premier Mark Rutte is in elk geval niet blind voor het probleem. „Er zijn grote zorgen over de oplopende migratiecijfers”, zo zei hij tijdens de EU-top vorige week. Verschillende lidstaten eisen actie van Brussel aan de buitengrenzen. Met nieuwe regeringen in Zweden en Italië is het blok van lidstaten die meer actie eisen om de instroom te beperken gegroeid.

De afgelopen weken heeft Brussel de druk op Servië flink opgevoerd. Eurocommissaris Ylva Johansson stelt openlijk de positie van het Balkanland als kandidaat-lidstaat ter discussie. „Daar horen verplichtingen bij”, zei de Zweedse sociaaldemocraat onlangs. „We vragen Servië om het visumbeleid gelijk te trekken met dat van de EU.” Dat had allang moeten gebeuren. Sinds 2009 kunnen Servische toeristen zonder visum naar de EU reizen. In ruil daarvoor zou Belgrado z’n visumbeleid gelijkschakelen met de EU.

Tunesië en Burundi
Maandag heeft Belgrado dan toch besloten om vanaf volgende maand een einde te maken aan visumvrij reizen voor mensen uit Tunesië en Burundi. De toelatingseisen voor mensen uit Cuba en India zijn aangescherpt; zij moeten nu een betaald retourticket met vaste vertrekdatum tonen. Maar nog steeds is er een reeks landen die uit dankbaarheid voor het niet erkennen van een onafhankelijk Kosovo getrakteerd wordt op soepeler visumregels. En ook uit die landen komen mensen nu illegaal naar de EU.

De komende dagen bezoekt EU-kopstuk Ursula von der Leyen verschillende landen op de Westelijke Balkan. Vrijdag staat een visite aan Belgrado gepland. Tijdens haar reis komt het onderwerp migratie ter sprake. Brussel geeft volgens bronnen Servië tot eind dit jaar de tijd om voor andere landen het visumbeleid aan te passen. Voor 6 december hoopt de EU het opgelost te hebben. Die dag is er een top met Balkan- en EU-leiders in Tirana. Daar wil het landenblok vooral proberen om de Balkan in het Europese kamp te houden en eenheid uit te stralen, maar dit ’feestje’ zou overschaduwd kunnen worden door het onderwerp migratie.

"Het land heeft warme banden met Moskou – volgens de EU te warm"
„Servië probeert te balanceren tussen de EU aan de ene kant en China en Rusland aan de andere”, zegt onderzoeker Zweers. „Het heeft warme banden met Moskou – volgens de EU te warm.”

’Paard van Troje’
De VVD in de Tweede Kamer noemt Servië als kandidaat-lid een ’paard van Troje’. Kamerlid Ruben Brekelmans vergelijkt de positie van Servië met die van Wit-Rusland. „Dat haalde migranten op en bracht ze naar de EU-grens. In Servië gebeurt het niet actief, maar passief, want het staat oogluikend toe hoe migranten illegaal doorreizen.”

De Servische ambassade kon dinsdag niet reageren. Premier Arna Brnabic beloofde onlangs het visumbeleid ’eind dit jaar’ in overeenstemming te brengen met dat van de EU.
En ook in België heeft men last van extra veel asielzoekers uit Servië.
Dit jaar vroegen al meer dan 1.500 Burundezen politiek asiel aan in België. Het gevolg van diplomatiek pokerspel van Servië, dat de poort naar Europa open zet door voor Burundezen geen visum te vragen. Eens in Servië staan er smokkelbendes klaar om hen massaal naar België te brengen. Vraag is nu of Europa de Servische arm snel kan omwringen en de visumpoort kan sluiten.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Mahalingam
Berichten: 52065
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Mahalingam »

Het is dus de kwestie met het protectoraat Kosovo die hier opspeelt.
Maar nog steeds is er een reeks landen die uit dankbaarheid voor het niet erkennen van een onafhankelijk Kosovo getrakteerd wordt op soepeler visumregels.
En verder: voor die simpele EU bureaucraten is het feit dat die Serviërs het "Russische" alfabet gebruiken voldoende om ze in het verdomhoekje van de Putin sympatisanten te zetten.
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

„Of willen we ons verlagen tot het met geweld terugduwen van migranten? " Vraagt Gerald Knaus zich af..Misschien wel, misschien is dat inderdaad de oplossing voor deze tsunami asielzoekers.
Derde landen volgens architect Turkijedeal nodig in asielcrisis EU

’Afspraken maken over tegenhouden en terugkeer’

Er is maar één manier om migratie in Europa goed te managen: door afspraken te maken met derde landen over tegenhouden, terugkeer en legale migratie. Dat zegt Gerald Knaus, architect van de Turkijedeal. „Of willen we ons verlagen tot het met geweld terugduwen van migranten? Of terug naar de anarchie van 2015? Nou dan.”

„De Turkijedeal? Er ís geen Turkijedeal”, zegt Gerald Knaus. Ook al kent de deal vele vaders, de Oostenrijker wordt gezien als de vormgever van het ruilsysteem waarbij Turkije beloofde alle vluchtelingen terug te nemen die illegaal doorreisden naar de EU. De Unie zou voor elke teruggenomen migrant er één terugnemen uit de Turkse kampen. Het doel: orde brengen door illegale migratie tegen te gaan. Turkije kreeg 6 miljard euro steun toegezegd. Tegenwoordig is alleen van die financiële steun nog wat over, weet Knaus. „Sinds maart 2020 heeft Turkije niet één migrant uit Griekenland teruggenomen. De EU probeert migranten buiten te houden met gewelddadige pushbacks. De deal is dood.”

Verdronken
En daarmee zitten we volgens Knaus in de ’derde fase’. De eerste was die van vóór 2016, toen er in twaalf maanden tijd meer dan 1 miljoen migranten vanuit Turkije illegaal de Middellandse Zee overstaken, waarbij duizenden verdronken. „Het was de fase zonder controle, van chaos.” De afspraken met Ankara om aan die chaos een eind te maken, hadden een spectaculair effect. Er werden jaarlijks zo’n 30.000 migranten teruggestuurd. De oversteek-industrie implodeerde. „Die tweede fase, van controle, heeft vier jaar goed gewerkt. De laatste twee jaar zijn we in een fase terechtgekomen waarin de EU-landen hun grenzen met geweld verdedigen, waarin ze illegaal met harde hand migranten de grens over duwen. En hoewel de Europese leiders het ontkennen, gebeurt het overal: aan de Grieks-Turkse grens, tussen Polen en Wit-Rusland, tussen Bosnië en Kroatië. Terwijl dit overduidelijk een overtreding is van het Europese mensenrechtenverdrag, het kinderrechtenverdrag en het VN-vluchtelingenverdrag.”

Behalve dat deze manier op termijn niet houdbaar is, zouden we dit als EU, gebaseerd rechtstatelijkheid en internationale verdragen, niet moeten accepteren, vindt Knaus. „Het is een bedreiging voor het wezen van de EU.” Kern van het vluchtelingenverdrag van 1951 was immers te voorkomen wat in de Tweede Wereldoorlog met Joden gebeurde die voor de nazi’s vluchtten naar bijvoorbeeld Zwitserland – ze werden teruggestuurd aan de grens. Het principe geldt nog steeds: niemand mag vluchtelingen terugsturen naar een land waar ze gevaar lopen.

We leven nu inderdaad in een andere tijd, waarbij migratie gemakkelijker is, erkent Knaus. „Maar het probleem is niet het verdrag. Er komen nu jaarlijks 100.000 migranten via de Middellandse Zee naar Spanje, Italië, Malta, Griekenland... Als we goed beleid hadden, zou dit geen probleem zijn. We moeten niet doen alsof dit onhandelbare aantallen zijn.”

Dat beeld wordt juist versterkt door alarmerende berichten van migratieprofessionals. „De UNHCR (vluchtelingenorganisatie van de VN, red.) doet alsof de wereld toenemend op drift is. Dat is een strategische fout. Onze waarneming is bovendien verstoord doordat we twee oorlogen dichtbij hebben, in Oekraïne en Syrië.

De enige optie volgens Knaus dus: afspraken maken met derde landen over tegenhouden en terugkeer. „Dat is moeilijk, het kost geld en vereist diplomatieke inspanningen, maar het is de enige manier om migratie onder controle te krijgen.” Zulke afspraken moeten dan wel in het belang van zo’n derde land zoals Tunesië zijn, zegt Knaus. „Dus moeten er alternatieven in zitten voor legale, ordentelijke migratie.” Zo zitten Duitsland en Nederland te springen om personeel in veel sectoren. „Als je afspraken kunt maken over tijdelijke arbeidscontracten voor 10.000 werknemers per jaar, is dat een win-win voor beide partijen.”

Regeerakkoord
Het kabinet heeft zich in het regeerakkoord voorgenomen om dergelijke afspraken met landen in Noord-Afrika te onderzoeken. Vanuit de EU zijn er voorzichtige aanzetten toe gegeven. De Tweede Kamer ziet zoiets voorlopig niet zitten. Ook wil het kabinet met de EU migratiedeals sluiten met derde landen, al komen die nog nergens van de grond. „Ik snap het wel”, zegt Knaus. „Iedereen heeft de handen vol aan Oekraïense vluchtelingen en nu irreguliere migratie weer aantrekt, lijkt het niet aanlokkelijk om over legale migratie te praten. Maar vertrouw me: het moet.”
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Wow, Trouw (!) plaatst een zeer goede lezersbrief, met nuance enzo. Je gelooft je eigen ogen haast niet.
We moeten het gesprek aangaan: hoeveel asielzoekers kan Nederland opvangen?

Verloren controle op asielstroom leidt tot wantrouwen in de overheid, constateert lezer Doeke Jan Renema. Werkt onze asielwetgeving nog wel?

De samenleving staat onder druk. Op veel terreinen (milieu, arbeid en inkomen, huisvesting, marktfalen, asielmigratie) is beleid op basis van heldere uitgangspunten noodzakelijk. Maar wat asielmigratie betreft, lijkt het gesprek vastgelopen. Plaats je kanttekeningen bij de huidige asielwetgeving, dan word je al snel versleten voor islamofoob en racist, terwijl de verdedigers van deze wetgeving worden betiteld als naïef en verkwanselaars van cultuur en samenleving.

Barmhartigheid staat wat mij betreft niet ter discussie. Europa heeft de mogelijkheden en de plicht om mensen die worden vervolgd te ondersteunen. Maar niet tot in het oneindige: de huidige praktijk leidt tot splitsing en afkalven van draagvlak. Het vertrouwen in de regering staat onder druk omdat de overheid worstelt met asielmigratie en geen controle heeft over de instroom. In combinatie met andere problemen maakt dat burgers onzeker.

Asielverdragen ter discussie durven stellen
De druk op aanmeldcentra zal eerder toe- dan afnemen. De extreme flanken van de maatschappij spinnen er garen bij. Zie de verkiezingsuitslagen in Zweden en Italië. Begin van een oplossing is alleen mogelijk wanneer we op basis van argumenten de verdragen waarop de asielmigratie gestoeld is ter discussie durven stellen.

Deze verdragen dateren van vlak na de Tweede Wereldoorlog en zijn geënt op de toenmalige problematiek. Uitgangspunt daarbij is dat ieder die gevaar loopt vanwege oorlog en vervolging het recht heeft asiel aan te vragen en zich, na eventuele toestemming, in dat land te vestigen. Hartverwarmend, maar op de keper beschouwd ir­reëel. Want dit open einde betekent dat de toegang tot Nederland in principe onbeperkt is. Gülenisten en Koerden, vervolgde Syriërs, niet geaccepteerde homoseksuelen, vervolgde christenen, Afghanen die niet onder de Taliban willen leven, enzovoorts. De behoefte van vervolgden om zich in Nederland en Europa te willen vestigen zal eerder groter dan kleiner worden.

Barmhartigheidsparadox
Daarin schuilt een barmhartigheidsparadox: het huidige asielbeleid, gestoeld op oude verdragen met onbegrensde toegang tot Nederland, zal de bereidheid tot barmhartigheid van de samenleving doen afnemen en spanningen doen toenemen. De beoogde asielwet, met gedwongen spreiding van opvangcentra, spreekt wat dat betreft boekdelen.

Het vereist moed de huidige verdragen ter discussie te stellen. Maar wanneer we niet meer willen dweilen met de kraan open, dan zullen we wel moeten. Daarbij zullen de voor- en tegenstanders hun met sentimenten gevulde loopgraven moeten verlaten. We kunnen het ons niet permitteren ons op voorhand neer te leggen bij oude, in Europees beton gegoten verdragen met een open einde. Ontwrichting van de samenleving ligt op de loer.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Mahalingam
Berichten: 52065
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Mahalingam »

Steeds meer landen bouwen hekken en muren en prikkeldraad om ongewenste bezoekers buiten te houden.
Ik zie in de toekomst nog een groot IJzeren Gordijn komen om de ongewensten fysiek buiten te houden omdat de papieren aanpak via bureaucratie niet werkt.
En vanwege toenemend geweld zullen er ook wacht/schiettorens komen.

Afbeelding
Bulgaarse politieagent doodgeschoten aan grens met Turkije, vermoedelijk door migranten

SOFIA, 8 november (Reuters) – Een Bulgaarse politieagent is doodgeschoten aan de grens met Turkije in het zuidoosten van het Balkanland bij een schietpartij met een vermoedelijke groep migranten, zei minister van Binnenlandse Zaken Ivan Demerdzhiev dinsdag.

Het incident vond plaats op maandag om 20.30 uur, toen vanaf Turks grondgebied schoten werden afgevuurd op een agent van de grenspolitie en een militair die een stuk van de grens bij het dorp Golyam Dervent patrouilleerden, zei Demerdzhiev.

De politieagent, die een gat in het hek langs de grens aan het inspecteren was, stierf ter plaatse. De militair, die niet gewond was, had teruggeschoten nadat hij 10 tot 15 schoten had gehoord en een groep van vermoedelijke migranten zich had teruggetrokken, zeiden ambtenaren.

“Dit is een criminele daad, een extreme agressie. Dit is de eerste aanval met vuurwapens door migranten,” zei Dermendzhiev, die zich naar de plaats van het incident haastte, tegen verslaggevers.

“Vanaf nu zullen we onverzettelijk zijn tegen iedereen die de gezondheid en het leven van onze agenten in gevaar brengt,” zei hij.

Het was niet meteen duidelijk hoe groot de groep was en of één of meerdere mensen het vuur openden op de officier en de soldaat.

Dermendzhiev zei dat de Turkse autoriteiten hebben toegezegd mee te werken en de daders te zoeken en dat hij hen zal vragen de mensenhandelbendes actiever te bestrijden.

Bulgarije heeft langs zijn zuidgrens met Turkije en Griekenland ongeveer 350 manschappen ingezet om de grenspolitie te helpen bij de bestrijding van de groeiende toestroom van migranten.

Bulgarije ligt op een van de routes die migranten uit het Midden-Oosten en Afghanistan gebruiken om de Europese Unie binnen te komen. De meeste migranten zijn niet van plan in de armste lidstaat van het blok te blijven, maar willen doorreizen naar rijkere landen in West-Europa.
https://tpo.nl/2022/11/08/bulgaarse-pol ... migranten/
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Rutte wil instroom asielzoekers remmen: wat zijn de opties?

Om de dwangwet er bij zijn partij doorheen te krijgen, heeft VVD-voorman Mark Rutte toegezegd wat aan de instroom van asielzoekers te doen. Wat zijn hiervoor de opties, en hoe realistisch zijn die? „Er is wel degelijk wat mogelijk, maar het blijft gemodder in de marge.”

1. Betere grensbewaking
„Het begint allemaal met het bewaken van de buitengrenzen van de Europese Unie. Asielzoekers moeten veilig worden opgevangen dicht bij huis en geen prikkel hebben om zonder uitnodiging de gevaarlijke oversteek naar Europa te maken.” De woorden van VVD-Kamerlid Ruben Brekelmans klinken even logisch als bekend. Het wordt al jaren geroepen, niet alleen door de VVD, maar ook door D66 en CU.

Als de EU haar buitengrenzen beter wil bewaken, zou ze grensagentschap Frontex bijvoorbeeld meer mankracht en bevoegdheden kunnen geven. Toch remt betere grensbewaking de migratie op zichzelf niet, zegt hoogleraar Europees recht Jorrit Rijpma. Nederland maakt zich in de EU sterk voor een grensprocedure, waarmee de asielzoekers aan de buitengrenzen worden vastgehouden zodat ze hun asielaanvraag daar doen. Dat moet voorkomen dat ze doorreizen. „Op papier is dat prachtig”, zegt Rijpma. „Maar aankomstlanden als Italië en Griekenland kijken hier natuurlijk anders naar.”

Ook genoemd: intensiever bewaken van de nationale grenzen. Dat mag, zolang het maar niet systematisch gebeurt. „Alleen: wat dóe je vervolgens aan die grens?”, vraagt Rijpma zich af. „Het is niet zo dat je bij Hazeldonk asielzoekers kunt tegenhouden en die kunt terugduwen naar België.”

2. Dublin-afspraken beter naleven
In de EU is afgesproken dat het land van aankomst verantwoordelijk is voor de asielprocedure. In de praktijk gebeurt het regelmatig dat migranten ook in andere EU-landen een poging wagen. Sommige ’asielhoppers’ trekken van land naar land om hun geluk te beproeven. Toch lukt het Nederland maar moeizaam om andere landen aan deze ’Dublin-verordening’ te houden.

Van de bijna 4000 migranten die al in een ander EU-land asiel hadden aangevraagd, zijn er in 2021 maar 850 teruggegaan. In de asieldeal van de coalitie is afgesproken hiervan meer werk te maken. Dan zouden de omstandigheden voor asielzoekers in bijvoorbeeld Griekenland sterk moeten verbeteren. Nu mag Nederland van de Raad van State geen ’Dublin-claimanten’ terugsturen naar dat land omdat de opvang er niet aan de Europese standaarden voldoet. „Ik kan me voorstellen dat Nederland hierop inzet”, zegt Rijpma.

In de praktijk stuit het behalve op gebrekkige uitvoering op weerstand van aankomstlanden, die door hun ’geografische pech’ met de meeste migranten blijven zitten als ’Dublin’ naar de letter wordt uitgevoerd, zo ondervond staatssecretaris Eric van der Burg (Migratie) afgelopen week tijdens zijn bezoek aan Griekenland. „Griekenland zegt: het heeft toch geen zin om ze tegen te houden, want ze willen hier toch niet blijven. Ze willen nieuwe afspraken. Dat snap ik, maar ik heb wel gezegd: voordat we dat doen, laten we eerst de oude afspraken naleven.” Een impasse op dat vlak is het gevolg.

3. Sneller uitzetten
In de wetenschappelijke onderzoeken over aanzuigende werking van asielbeleid is een kordaat terugkeerbeleid een van de elementen die wel degelijk zoden aan de dijk zetten. In de praktijk is Nederland voor terugkeer afhankelijk van medewerking van de landen van herkomst. Zo werkt een land als Marokko moeizaam mee en lukt het amper om afgewezen Marokkanen terug te sturen, al worden nieuwe pogingen ondernomen.

4. Inwilligingspercentages verlagen
„We moeten ervoor zorgen dat Nederland niet veel aantrekkelijker is dan andere EU-lidstaten om naartoe te komen”, zei Kamerlid Brekelmans deze week in de Tweede Kamer. Zo keurt Nederland een veel hoger percentage van de asielaanvragen goed dan gemiddeld in de EU. Dat zogeheten inwilligingspercentage ligt in Nederland op 85 procent, zo memoreerde Brekelmans, terwijl het gemiddeld in de EU op 40 tot 50 procent ligt. „Natuurlijk kan dit afwijken op basis van de samenstelling van de instroom, maar landen met een vergelijkbare samenstelling, zoals Duitsland en Oostenrijk, hebben een inwilligingspercentage van 50 à 60 procent.”

Past onze IND vaker ’het voordeel van de twijfel toe?, zo wil Brekelmans weten. Van der Burg gaat ernaar kijken. Toch zit hier volgens Rijpma maar marginaal ruimte. „De IND en de rechter toetsen aan criteria die in de wet staan. Daarin staat bijvoorbeeld dat je geen mensen mag terugsturen naar landen waar ze gevaar lopen. Ga je dan opeens gevaar een niveau verlagen?”

5. De lijst met veilige landen vergroten
Nederland hanteert een lijst met veilige landen. Asielzoekers die daarvandaan komen, belanden in de korte asielprocedure en krijgen maar één gesprek met de IND. Marokko, Tunesië en Noord-Macedonië zijn bijvoorbeeld veilige landen. Dat terugsturen mag geen automatisme zijn. Zo wordt Turkije gezien als veilig land, maar niet voor Turken van de Gülen-beweging. Geldt Marokko als veilig land, voor een verstoten homoseksueel echter niet. Algerije wás een veilig land, maar inmiddels niet meer. Hier zit volgens Rijpma weinig ruimte. „Gerommel in de marge.” Zo verklaart Denemarken Syrië veilig voor sommige asielzoekers, maar mag dat land hen nog steeds niet wegsturen.

6. Alleen reizen kinderen ontmoedigen
Nederland ziet steeds vaker kinderen die in hun eentje naar Nederland komen om asiel aan te vragen. Uit interviews met IND-medewerkers komt naar voren dat kinderen uit Syrië en Irak vaker aangeven door hun ouders op pad te zijn gestuurd. Hun aantal overstijgt het aantal speciale opvangplekken in Nederland. Kunnen we dat niet ontmoedigen?, wil de VVD van de eigen staatssecretaris weten. Die erkent het probleem, maar ziet alleen een Europese oplossing. Wachten op Brussel is geen recept voor snel succes. Ontmoedigen is ook het enige dat je zo’n beetje kunt doen. Alleenstaande minderjarige vreemdelingen (amv’ers) mogen volgens het Europees recht niet worden teruggestuurd.

7. Migratie-afspraken maken met derde landen
Het kabinet heeft zich voorgenomen migratie-afspraken te maken met ’veilige derde landen’ om migranten tegen te houden en op te vangen. De Turkije-deal uit 2016 dient daarbij als blauwdruk. Brussel sprak toen met Ankara een ruilsysteem af waarbij Turkije beloofde alle vluchtelingen terug te nemen die illegaal doorreisden naar de EU. De Unie zou voor elke teruggenomen migrant er één terugnemen uit de Turkse kampen. Turkije kreeg 6 miljard euro steun toegezegd.

Van de deal is al sinds maart 2020 niks meer over, zei architect van de deal Gerald Knaus onlangs in De Telegraaf. Toch is het volgens hem de enige manier om orde te scheppen in irreguliere migratie. Gratis zijn zulke afspraken niet. Want behalve geld voor het verbeteren van de opvang, maakt de EU zich er gevoelig mee voor chantage op andere vlakken: Marokko die erkenning wil voor zeggenschap in de Westelijke Sahara, Turkije die wil dat we stoppen met het steunen van Koerden in Irak.
Ja stop maar. Dat afremmen wordt dus 3X niks. :no1:
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Czech MEP after returning from the border: Afghans pretend to be Syrians, Frontex can’t save us

“We keep berating Frontex, especially in the European Parliament, but it simply can’t save us with its few hundred employees,” said Czech MEP Tomáš Zdechovský

Due to the migrant crisis at the Czech-Slovak border, a Czech MEP in Brussels was ordered to take part in border protection duties as a part of the army’s active reserves, giving him a firsthand glimpse of the situation facing police officers and soldiers.

Since returning from duty, Czech MEP Tomáš Zdechovský of the Christian Democrats (KDU-ČSL) has shared his experience with reporters, telling Czech news outlet Echo24 that he was deployed after a week of intense firearm training.

Due to the influx of illegal migrants, Czech police and soldiers have been guarding the Czech-Slovak border together for several months.

Zdechovský described Afghans posing as Syrians along with a range of other experiences that he says opened his eyes to the crisis facing Europe.

“The patrols were mixed. It was always a policeman and a soldier, and together we controlled a predetermined section of the border. We detained people who were posing as Syrians. Their identities are yet to be verified, but from the initial interviews, it appeared that some of them were not from Syria at all and that they might be from Afghanistan, for example. Ukrainian citizens who had them in their cars were also checked there,” he said.

He described the role of people smugglers as well, who often used aggressive tactics to try and evade arrest.

“We dealt with smuggling very often. For example, one night, officers experienced someone trying to run past their car,” the MEP said, adding that other times, suspicious cars would circle around, with people inside marking on a map where the police patrols were.

The patrols identified dozens of people during each shift. They asked them where they were going or where they were coming from. However, according to Zdechovský, the activity was primarily preventive.

“You try to explain to people that we are there for their protection, which most people understood. I didn’t notice a single negative response.” According to him, most migrants are trying to get to Germany or the Netherlands. That is also why other countries should join the controls, especially at the external borders of the EU.

Dozens of police officers from the Czech Republic have been deployed on the Hungarian-Serbian border for a long time.

“We must secure the external border of the Schengen Area, from Greece to Hungary and Slovakia, and we must cooperate,” he said. “We keep berating Frontex, especially in the European Parliament, but it simply can’t save us with its few hundred employees. Before someone starts criticizing the work of Frontex, they should try working on the border and talking to those people. Frontex does really important work. However, guarding that border is sometimes difficult, and there are many ways to cross it.”

Serbia, which is not yet a member of the EU but is on the waiting list, should also participate in more checks of migrants on trains, according to Zdechovský.

The MEP, who is a member of the budget control committee in the European Parliament, says there is money in the EU to strengthen Frontex, but there is not yet the political will. The agency itself also confirmed this in a statement, noting to Echo24 that Hungary has not yet asked Frontex for support.

“In terms of our support to Hungary, we have no ongoing operational activities. All Frontex operations are planned together with national authorities who ask us for support depending on their needs. We can send experts, technical equipment (patrol cars, heartbeat detectors, cameras, etc.), ships, or planes. We currently have more than 700 police officers, 260 vehicles, 300 thermal imaging cameras, and other equipment on the eastern border. If the national authorities ask us to do so, we will adjust our support,” a press officer for Frontex, Katarzyna Volkmann, told Echo24.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Mahalingam
Berichten: 52065
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Mahalingam »

Afbeelding
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Massa-immigratie naar Europa

Bericht door Ariel »

Immigratiecrisis weer bovenaan Europese agenda

Immigratie staat na een stevige ruzie tussen Italië en Frankrijk weer hoog op de Europese agenda. Komende vrijdag komen de EU-migratieministers voor spoedberaad naar Brussel. Voor het kabinet betekent dit een extra kans om de Nederlandse problemen aan te kaarten.

Illegale immigratie tussen Noord-Afrika en Italië vormt al jaren een probleem. Na de pandemie draait de levensgevaarlijke mensensmokkel weer op volle toeren. De onlangs aangetreden rechtse Italiaanse regering wil de instroom beperken en heeft daarom onlangs een ’hulpschip’ de toegang tot alle havens ontzegd.

Aan boord van de Ocean Viking zaten ruim 200 migranten. Het schip is van hulporganisatie SOS Mediterranée en pikt regelmatig mensen op die illegaal de oversteek naar Europa proberen te maken.

Volgens premier Giorgia Meloni fungeren dit soort schepen als ’taxi- en veerdiensten’. Frankrijk reageerde furieus op de Italiaanse actie en weigert een eerdere belofte om 3.500 asielzoekers over te nemen. Uiteindelijk heeft Parijs besloten dat het schip mocht aanmeren in havenstad Toulon.

Komende vrijdag gaan de EU-migratieministers formeel over ’alle routes’ spreken. Maar het geruzie tussen Parijs en Rome vestigt vooral de aandacht op de Centraal-mediterrane route. Maandag lanceerde eurocommissaris Ylva Johansson een ’actieplan’. Het is oude wijn in nieuwe zakken: het plan bestaat uit twintig actiepunten met veel oproepen tot overleg, nauwere samenwerking en snellere uitvoering van bestaande plannen.

Onhoudbaar
„De situatie is onhoudbaar”, stelt de Zweedse eurocommissaris. „Het is een van de gevaarlijkste routes en de instroom is met 90.000 migranten verdubbeld ten opzichte van vorig jaar.” Veel mensen die aan boord van bootjes stappen zijn volgens Brussel geen echte vluchtelingen. „De meeste mensen komen naar Europa om geld te verdienen.”

Ondanks de duidelijke taal hoeft Italië niet op steun te rekenen van Brussel als het gaat om weigeren van hulpschepen. De Europese Commissie wil liever werken aan legale migratieroutes en terugkeerafspraken met landen. Volgens sociaaldemocraat Johansson heeft deze aanpak succes, „Maar zijn er nu weer andere nationaliteiten die de route gebruiken.”

Nederlandse kansen
Voor Nederland is het extra EU-overleg een kans om onze problemen aan het voetlicht te brengen. Nederland pleit voor snellere terugkeer van illegalen en naleving van de Dublin-afspraken. Premier Mark Rutte beloofde afgelopen weekend als VVD-voorman werk te willen maken van een lagere asielinstroom.

Maar of Nederland voor een snelle oplossing in Brussel moet zijn is nog maar zeer de vraag. Door verdeeldheid onder lidstaten en een halsstarrige houding bij het Europees Parlement komt een nieuwe Europese aanpak al jaren niet van de grond. Een pijnpunt is het overnemen van immigranten in zuidelijke lidstaten. Afgelopen zomer spraken verschillende EU-landen af om vrijwillig duizenden mensen over te nemen. Maar dat is volgens Johansson in de praktijk bij zo’n honderd gevallen gebeurd.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Plaats reactie