Vluchtelingen: Grenzeloze lichtzinnigheid
Geplaatst op 14 juni 2015
Onder druk van de vluchtelingenstromen roepen politici ertoe op de grenzen nog verder open te zetten. Het tegenovergestelde is juist. De migratiestromen zwellen aan. Afrika heeft meer dan 1 miljard inwoners, in Europa leven 733 miljoen mensen. De demografische overdruk in het zuiden baant zich een weg naar het welgestelde noorden. In het jaar 2050, schat de VN, zullen er 2 miljard overwegend jonge Afrikanen tegenover ongeveer 691 miljoen vergrijzende Europeanen staan. Het antwoord van onze politici en opiniemakers luidt dat we nog steeds meer illegale economische migranten, die abusievelijk vluchtelingen genoemd worden, moeten opnemen. Het vriendelijke aanbod zal de vraag versterken.
De zuidelijke grens van Europa is zo open als een schuurdeur. De vesting Europa bestaat niet. Verleden jaar landden er 220.000 illegale migranten op de Italiaanse kusten. In dit jaar rekent alleen Duitsland al op een verdubbeling van het aantal asielzoekers naar 500.000. Niemand voelt zich verantwoordelijk voor de wettelijk verankerde bescherming van de Europese buitengrenzen. De Italianen weten dat de illegale migranten liever naar het rijke noorden trekken en stoppen ze in treinen zonder hen te registreren. “De vluchtelingen verdwijnen gewoon”, vertelde ons onlangs een Romeinse diplomaat charmant en met veel gebaren.
In principe weet iedereen het, maar niemand durft het te zeggen: Wat zich hier afspeelt, is een grootschalig opgezet misbruik van ons asielrecht door illegale economische vluchtelingen. Het is een door de autoriteiten gedulde rechtsbreuk in grote stijl. Het vluchtelingenakkoord van Dublin functioneert niet. In een Europa van open grenzen hebben bestaat voor de overbelaste Italianen geen prikkel om de bureaucratische richtlijnen uit Brussel uit te voeren. Het is sowieso een illusie om bij tienduizenden, ja, honderdduizenden binnenstromende migranten een fatsoenlijke asielprocedure te starten. Wie zijn papieren weggooit, mag bijna niet meer worden teruggestuurd. De illegale economische migranten zouden niet komen als ze niet zouden weten dat en hoe ze kunnen blijven.
In feite zijn de tragische beelden van kenterende boten van mensensmokkelaars en verdrinkende mensen misleidend. Het grootste deel van de illegale immigranten lukt de dure route over de Middellandse Zee. Voor hen loont de investering om uit de ellendige gebieden van Afrika en Arabië naar het welvaartsparadijs Europa uit te breken. Het tv-nieuws spreekt van oorlogsvluchtelingen uit Syrië en zwangere vrouwen, maar de beelden tonen meestal jonge gezonde zwarte Afrikanen op reis naar het noorden. Misschien bevinden zich onder hen daadwerkelijk af en toe echte vluchtelingen volgens de Conventie van Genève. De omstandigheid echter dat de illegale Middellandse Zee-migranten duizenden euro´s betalen en aan een moeilijke reis beginnen, doet vermoeden dat het hier nauwelijks meer gaat om de redding van directe vervolging, maar om de vlucht uit de algemene ellende.
Wat betekent eigenlijk asiel? De migratiemotieven zijn te begrijpen, maar er bestaan rechtsordes en asielwetten. De Bondsrepubliek Duitsland bijvoorbeeld kent de naam asiel uitsluitend, net zoals Zwitserland, toe aan mensen die lichamelijk bedreigd worden en voor politiek vervolgden. Burgeroorlogvluchtelingen, armoedemigranten en mensen zonder perspectieven vallen hier niet onder. In principe zou het helemaal niet zo moeilijk zijn: wie wil vasthouden aan het asielrecht, moet een misbruik vastberaden bestrijden. Net zoals overtredingen van de belastingwet of van de verkeersregels. Mensen die recht hebben op asiel mogen worden aangenomen, illegale immigranten moeten onmiddellijk worden uitgewezen. Tegenwoordig is in veel landen het tegenovergestelde het geval. De gevangenisproblemen zijn acuut. Slechts één absurd voorbeeld van vele: de snelst groeiende groep asielzoekers in Zwitserland zijn niet de Syriërs, maar de kosovaren. Terwijl het Zwitserse leger al jarenlang met het Duitse leger aanwezig is in Kosovo.
Het moderne Europese asielrecht is een product van de vorige eeuw. Het werd na de verschrikkelijke schendingen van de mensenrechten door de Duitsers, de Russen en de Turken in twee wereldoorlogen opgesteld. Het idee erachter was om rechtstreeks op grond van hun etniciteit, hun geloof of hun politieke overtuiging massaal bedreigde mensen een bovenstatelijke bescherming te garanderen. Het was het doel van het klassieke asielrecht om individueel concreet vervolgden in veiligheid te brengen. Het werd niet opgesteld om volksverhuizingen mogelijk te maken of om de demografische overdruk in de dichtbevolkte gebieden van Afrika te verminderen. Daarom luidt de vraag: hoe kunnen we aan onze door pijnlijke ervaringen in de vorige eeuw gevormde asieltraditie vasthouden en desondanks de baas worden over de door ellende en demografie gedreven migratiestromen?
Het heeft geen zin om over wereldvreemde idealen te oreren. Wie de onvoorwaardelijke opname van alle “verdoemden dezer aarde” eist, moet eerst bij zichzelf beginnen en vluchtelingen in zijn eigen huis opnemen. Wetswijzigingen, die gericht zijn op een uitbreiding van het asielrecht naar alle ongelukkige en ellendige mensen, zouden in democratische stemmingen terecht kansloos zijn, omdat ze wereldvreemd zijn. Solidariteit kan alleen maar functioneren als er duidelijke grenzen gesteld worden. Omgekeerd verspeelt een asielpolitiek de morele steun bj een meerderheid van de bevolking als zij ervan wordt verdacht harteloos en cynisch te zijn, als ze dus alleen maar inzet op verhindering, zonder een geloofwaardig perspectief te bieden hoe ze de humanitaire kern van het asielidee denkt te realiseren. Hoe kan men dus diegenen die recht hebben op asiel helpen en de illegale vluchtelingen stoppen?
Het gaat erom de werkelijk vervolgden bescherming te bieden. Bij grote oorlogen en crisissituaties kan het aantal mensen dat bescherming nodig heeft snel aanzienlijke dimensies aannemen. Niet iedere oorlog produceert echter automatisch massa´s mensen die lijfelijk bedreigd worden. In Syrië bijvoorbeeld bestaan nog steeds veilige gebieden. Ook kennen onze correspondenten Syriërs die in het veilige derde land Turkije werden opgenomen, maar desondanks regelmatig naar Syrië terugkeren.
Asiel betekent bescherming en redding. Asiel is geen vrijbrief voor migratie naar een willekeurig land. We moeten de asielzoekers niet uit ver verwijderde, cultureel afgelegen crisisregio´s naar Europa halen. In plaats daarvan zouden we, indien nodig en zinvol, de humanitaire structuren in de crisisregio´s zelf moeten uitbreiden. Er is geen vluchtelingenroute van duizenden kilometers naar Noord-Afrika nodig. Veel effectiever zijn mobiele kampen in de omgeving van crisisgebieden om de vervolgden snel en duurzaam in veiligheid te kunnen brengen. Daarop zou het Westen zijn financiële en humanitaire inspanningen moeten concentreren.
Echter: De verantwoordelijkheid ligt niet altijd automatisch bij Europa. Integendeel. Juist de Arabische Golfstaten en de steenrijke Saoedi´s ondernemen veel te weinig om hun islamitische geloofsbroeders uit Syrië te helpen. Men moet afscheid nemen van het neokolonialistische idee dat het Westen voor alle problemen van deze wereld verantwoordelijk zou zijn. Er is vaak ook kracht voor nodig om de anderen aan zichzelf over te laten om hun eigen problemen op te lossen.
Als de bescherming van de vervolgden ter plaatse gegarandeerd is, zijn de echte asielzoekers verzorgd. Het staat de westerse landen vrij om contingenten voor mensen die speciaal beschermd moeten worden te creëren, die men wil aannemen. Men zou er hierbij echter op moeten letten dat diegenen die hier naartoe zijn gehaald na beëindiging van de crisis weer kunnen terugkeren. Dat is enerzijds een verlichting voor de sociale kassen en verhindert anderzijds een Brain Drain in de sowieso getroffen gebieden. De links-liberale Britse migratieonderzoeker Paul Collier noemt het asielpolitieke “leegbloeden” van arme landen door het Westen een moreel schandaal.
Asiel kan worden gegeven – maar ter plaatse. In de allermeeste gevallen is dit nu al het geval. De VN spreekt van wereldwijd in totaal over 230 miljoen vluchtelingen. Niet eens 10% daarvan geldt als echte asielzoekers volgens de Conventie van Genève. Het overgrote deel zijn illegalen, die om economische redenen hun land verlaten. We kunnen en mogen hen niet opnemen. Het is de opdracht van de staat om zijn grenzen te beveiligen tegen illegale immigratie. Wie tegen de wet in een huis inbreekt, wordt vervolgd en bestraft. Wie tegen de wet een land binnendringt, wordt met sociale uitkeringen beloond. Dat is fout. Illegale migratie mag niet lonend zijn. anders komen er steeds meer illegalen over de middellandse Zee – met steeds meer doden. Pauselijke eisen naar een totale opening van de grenzen zijn onverantwoordelijk.
Vergiftigd klimaat. Vanzelfsprekend heeft het Vaticaan het recht om illegale vluchtelingen bij zich in Rome op te nemen. Privé liefdadigheid is eerzaam. Door de staat opgelegde of zelfs afgedwongen liefdadigheid op kosten van de belastingbetalers echter vergiftigt het politieke klimaat. Het is mogelijk de asieltraditie te behouden en tegelijkertijd de illegale migratie te bestrijden. Het is echter geen schandaal, maar een ethisch gebod en daarmee levensrealiteit om de illegale kanalen in het Westen af te sluiten. Niets ontslaat ons van de juridische en morele plicht om onze territoria tegen illegale immigranten te beveiligen. Zij zijn een bedreiging voor de veiligheid en de welvaart van onze landen.
Europa moet haar grenzen eindelijk beveiligen. Door de Middellandse Zee tegen de illegale immigratie af te sluiten, redden we levens.
Bron:
http://diepresse.com
Auteur: Roger Köppel
Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron
https://ejbron.wordpress.com/2015/06/14 ... more-91027