Het verdedigen van de Europese cultuur

[Pilgrim]

“Ons Europa!”
Gepubliceerd op 21 okt. 2015



Na het zien van deze film voel ik me weer een echte Europeaan!

[Manon]

Dit begin ik me meer en meer af te vragen:

In Europa heeft men de multicultuur verplicht, zijnde zowel de originele cultuur, maar "verrijkt" met talloze onderontwikkelde andere culturen waarvan de islamitische cultuur de hoofdbrok uitmaakt, naast verschillende afrikaanse culturen.

Blijft over:

in Marokko de marokkaanse cultuur, in Turkije de turkse cultuur, in Afrika de verschillende Afrikaanse culturen etc... maar de Europese cultuur? Die bestaat niet (meer) wegens vervangen door "multi".
Wie in de Europese steden rondloopt ziet enkel nog "multi" op het platteland kan men nog (even) proeven van de ooit zo bloeiende verschillende Europese culturen. Voor hoelang nog? Zelfs de eeuwenoude verschillende culturele voedingselementen zoals kaas en bier worden door de EU verdorie aan banden gelegd.
Of: hoe men een bloeiende Europese cultuur, na eindelijk één halve eeuw zonder bloedvergieten dan maar ineens volledig vermoordt.

[Ariel]

Of: hoe men een bloeiende Europese cultuur, na eindelijk één halve eeuw zonder bloedvergieten dan maar ineens volledig vermoordt.

Ik begrijp ook niet wat hier achter zit. Ik wil niet geloven dat de mens zo verrot is dat men dit gedaan heeft met slechte bedoelingen , en ik hou het maar op dommigheid.

[Pilgrim]

Hier is inmiddels de Nederlandse versie van het filmpje.



Gepubliceerd op 24 dec. 2015

[Pilgrim]

“De stem van Europa” (incl. Nederlandse samenvatting)

Geplaatst op 30 januari 2016



Nederlandstalige samenvatting door “Henk V.”van bovenstaande video: “De stem van Europa”. Deze indringende boodschap is voor iedereen die het Engels beheerst wel te volgen, maar voor alle zekerheid vat ik wat punten samen:

“Europa wordt in elk opzicht systematisch afgebroken. Ons wordt een afkeer aangepraat voor onze cultuur en onze verworvenheden en ook worden gelijktijdig daarbij onze sociale verworvenheden afgebroken. Zelfhaat, schuldgevoel voor alles wat er in de wereld fout gaat, wordt ons aangepraat. Verantwoordelijk hiervoor is de EU, die in dienst staat van het internationale groot kapitaal dat een werelddeel wil creëren waarin de oorspronkelijke bewerkers van een hoogstaande cultuur zijn gemaakt tot een minderheid te midden van een parasitaire, niet-westerse bevolking, die geen weet heeft van onze verworvenheden en, voor zover men die kent, er minachtend op neer ziet.”

Terecht zegt de spreker dat in feite het voortbestaan van het blanke ras op het spel staat en gezien de halsstarrig volgehouden import van enorme aantallen niet-westerse “migranten” lijkt het daar ook op.

Europa heeft – tezamen met de rest van de westerse wereld – actief bijgedragen aan wereldwijde ontwikkelingen die de mogelijkheid tot vooruitgang voor iedereen mogelijk hebben gemaakt.

Ook het besef van persoonlijke vrijheden en de ontplooiing van de individuele mens, ongeacht het geslacht, de godsdienstige opvattingen, de seksuele geaardheid komen uit een blank gekleurde cultuur.

Dit gegeven duidt op het bestaan van een hoge menselijke ontwikkelingsgraad, waarin de individuele menselijke mondigheid zeer vooropstaat!

Maar NIETTEMIN zijn er dus krachten bezig om de motor van de vooruitgang van de mensheid tot staan te brengen op de boven omschreven manier. Dat is precies wat in Europa gebeurt.

De spreker legt niet uit WAAROM, maar een belangrijk argument voor deze aantasting van ons werelddeel zou wel eens een zeer banale reden kunnen hebben, namelijk dat men een continent wil scheppen waarin zich een arbeidspotentieel bevindt met een veel lagere ontwikkelingsgraad dan wij nu in het Westen zien, waarin sterk verarmde, rechteloos gemaakte mensen wonen die blij zullen zijn wanneer ze wat laag betaalde arbeid kunnen verrichten. De voortekenen daarvoor zien wij nu al: het is nauwelijks meer mogelijk om een vaste arbeidsplaats te bemachtigen. De EU maakt ons stelselmatig armer en beslist rechteloos.

De zegen van de vooruitgang naar het model van de EU komt dan hierop neer: Europa zal verarmen, letterlijk fysiek bijgekleurd worden en als het even kan qua ontwikkeling flinke stappen terugdoen EN als gevolg daarvan aantoonbaar dommer worden. Met een dom proletariaat is het goed manipuleren.

De nieuwe waanzin zou dus als leuze moeten hebben ACHTERUITGANG = VOORUITGANG

NOG NOOIT heeft een voorstander van de ”nieuwe verrijking” een hout snijdend argument aangedragen waaruit zou blijken dat het multiculturalisme ons VERRIJKT. Nog nooit heeft iemand ons kunnen verklaren waarom wij ons per se raciaal moeten vermengen op grote schaal. Maar niettemin koerst de leiding van de EU precies daarop aan.

Terecht zegt de spreker op de video dat daartegen verzet ontstaat. Het treurige is dat deze massale manipulatie met een heel werelddeel door blanken zelf op touw is gezet. Wij moeten ons niet afreageren op degenen die in verwachting van een gouden toekomst ons werelddeel willen overstromen. Voor hen is simpelweg geen plaats. Zij moeten in hun eigen habitat geholpen worden om in vrede en welvaart te leren leven.

Wij moeten de ORGANISATOREN van het verderf, dat als een vloedgolf de EU wil overspoelen, aan de kaak stellen en voor het gerecht slepen.

Wij komen IN VERZET tegen het elitaire tuig dat ons wil doen wonen in een ”DERDE WERELD-gebied”!

En dit gerechtvaardigde verzet moet massaal worden. Overal in de EU. Tot heil van de hele mensheid.

Door: “Henk V.”

Geplaatst door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2016/01/30 ... an-europa/

[Pilgrim]

Een lang, maar volgens mij een héél goed artikel dat ik daarom hier in zijn geheel plaats.

Vier de Europese Lente

Het wordt tijd om te kiezen waar we voor staan

Door Mathijs Koenraadt op di, 12-04-2016



Als tienerjongen wilde ik PvdA stemmen, maar ik werd een LPF’er van het eerste uur. Sinds het onfortuinlijke einde van de LPF stem ik PVV. De grenzeloze migratiegolven die al meer dan een halve eeuw stukslaan op Europa, alsmede de ongevraagde veranderingen die ze teweeg brengen, stijgen echter boven alle partijen uit. Toch wil een bepaald kamp ons laten geloven dat we ondanks alle problemen ons geen zorgen hoeven maken over het behoud van onze vrede en onze vrijheid. We moeten vertrouwen hebben in de rechtstaat. Bovendien, zeggen ze, hebben we het nog nooit zo goed gehad.

Vertrouwen in de rechtsstaat
Nou vertrouw ik wel op onze rechtsstaat, maar ik ben er niet van overtuigd dat dat vertrouwen een goede basis voor een zorgeloze toekomst is. In haar blinde expansiedrift laat de Europese Unie zich chanteren tot onderhandelingen over de toetreding van landen als Turkije en Oekraïne, landen die in staat van oorlog verkeren. In plaats van haar burgers te beschermen, brengt de EU onze vrede in gevaar. Diezelfde EU maakte met haar opendeurbeleid gatenkaas van onze normen en waarden. Nieuwkomers assimileren niet en drukken hun intolerante stempel op onze open samenleving. Alleen al in Nederland wonen sinds enkele jaren honderden volwassen mannen van boven de dertig met kindbruiden van onder de dertien, omdat onze wet zegt dat we zulke in het buitenland gesloten kindhuwelijken hier maar moeten tolereren.

Uit angst voor vervolging wegens groepsbelediging sluiten we in plaats van de grenzen onze ogen. Door een kwakkelende economie verdwijnt al jarenlang de ene na de andere winkelketen uit het vertrouwde straatbeeld. Nog even en straks verliezen dagelijks meer mensen hun baan dan dat er ‘vluchtelingen’ het land binnenkomen. Wat betreft die vluchtelingen vraag ik me af of zij die vandaag onze hulp opeisen morgen wél bereid zijn om voor onze vrijheid te vechten. Of laten ze bij rampspoed weer net zo makkelijk vrouwen en kinderen in de steek, op zoek naar de volgende veilige haven die hen gratis bed, bad en brood biedt?

Een moeilijke keuze
Nederlanders vluchtten niet na de Watersnoodramp van 1953. Wij verhoogden de dijken en bouwden de Deltawerken. Vluchten is een luxe die wij ons niet kunnen veroorloven. En als we de vrede en de vrijheid die wij hier mochten ervaren aan volgende generaties willen doorgeven, dan zullen we de normen en waarden die aan onze rechtsstaat ten grondslag liggen met man en paard moeten verdedigen. Meer dan tolerantie hebben we een vooruitziende blik nodig. Meer dan open grenzen hebben we de moed nodig om moeilijke keuzes te maken.

Vandaag staan wij voor zo’n moeilijke keuze. Europa wordt overspoeld door een Arabische invasie van overwegend alleenstaande mannen die zich voordoen als vluchtelingen, maar het niet zijn. Ze zijn soldaten in burger die wachten op signaal van hogerhand. Onder hen bevinden zich veel stille terreurcellen, klaar om zichzelf en onschuldige anderen in duizend stukken op te blazen. We zijn in oorlog met de meest gevaarlijke vijand die de mensheid ooit heeft gekend sinds zijn lange klim vanuit het moeras tot de sterren, en als we die oorlog verliezen, en daarmee ook de vrijheid die we van onze voorouders hebben geërfd, dan zal de geschiedenis met grootste verbazing optekenen dat zij die meest te verliezen hadden het minst hebben gedaan om het tij te keren.

Spoiler! :

Kiezen voor de toekomst
Een paar jaar voor het begin van de Arabische Lente sprak ik een man uit de Syrische hoofdstad Damascus, een moslimman die op zijn dertigste door zijn ouders was uitgehuwelijkt. Met zichtbare frustratie vertelde hij me dat zijn eerste huwelijksnacht hem was tegengevallen, want in die landen bepaalt de hoogte van de bruidsschat hoe knap je vrouw zal zijn, en zijn ouders waren straatarm. Hij vertelde me dat hij ervan droomde om genoeg geld te kunnen sparen om twee weken vakantie te komen vieren in het vrije Westen. Hij droomde nog van onze vrijheid, maar het is een vrijheid die wijzelf al veel te lang voor lief nemen.

Ik denk dat het tijd is om onszelf af te vragen of wij, wanneer het noodlot toeslaat, ook van plan zijn om te vluchten, of dat we ons bereid verklaren om alles wat onze voorouders met bloed, zweet en tranen hebben opgebouwd te verdedigen voor de toekomst. Het is op dat punt in geschiedenis waar wij, Europeanen, zijn aanbeland: of we nog weten waar we voor staan, of dat we onze rechtsstaat de rug toekeren en accepteren dat een ongekozen elite vanuit hun Brusselse torens voortaan bepaalt wat goed voor ons is.

Burgers en bureaucraten
Die bureaucraten maken u en mij wijs dat we moeten kiezen tussen links of rechts — linksom naar het eeuwige leven in een asielzoekerscentrum, of rechtsom terug naar de jaren dertig. Maar ze liegen. De keus die we moeten maken gaat helemaal niet over zoiets als links of rechts, maar over vooruit of achteruit, over vechten voor beschaving of vluchten voor barbarij. En wij kiezen voor beschaving, omdat we ons weigeren te onderwerpen aan een totalitaire ideologie die alles veracht waar onze voorouders sinds de stichting van de Griekse democratie hun levens voor gaven. Ongeacht hun goede bedoelingen, ondanks hun menslievende motieven, zijn het juist de progressieven die uit angst voor eigen verantwoordelijkheid het hardst achteruit rennen.

Iedere verkiezingstijd horen we weer dezelfde progressieve retoriek van de “tolerante samenleving”. Wij zouden niet tolerant genoeg zijn. We zouden de nieuwkomers discrimineren. De problemen in de samenleving zouden niet aan de gebrekkige sociale vermogens van miljoenen nieuwkomers liggen, maar aan de onwil van de oudgedienden om zich aan de nieuwkomers aan te passen. Uit angst om de ander te kwetsen, verraden we onze principes. Bovendien, vindt ook onze minister-president, zullen we moeten accepteren dat we in naam van ‘vooruitgang’ ons nationale zelfbeschikkingsrecht aan Brussel afstaan.

Meer Europese Unie
“Meer EU”, dat klinkt heel onschuldig, maar wie dieper graaft naar wat de voorstanders daar echt mee bedoelen, waant zich inderdaad terug in de jaren dertig. Bondskanselier Angela Merkel van Duitsland nodigt de komende jaren 3,6 miljoen migranten uit de hele wereld uit, maar voegt eraan toe dat we “moeten accepteren dat migranten meer crimineel zijn.” De massa-aanrandingen in Keulen waren dus geen ongeluk, maar beleid. Frans Timmermans, vicepresident van de Europese Commissie, wil de vrije nieuwsgaring op internet censureren en geeft toe dat de EU al in gesprek is met “Google, Facebook, Twitter en Microsoft.” Niet toevallig zijn dat allemaal Amerikaanse bedrijven, want Europeanen hebben al lang geen eigen stem meer. Tot slot EU-president Jean-Claude Juncker, die over zijn strategie zei: “We besluiten iets, laten het dan even rusten en kijken wat er gebeurt. Als niemand dan herrie maakt en er geen opstand uitbreekt, omdat de meeste mensen sowieso niet begrijpen wat er [is] besloten, dan gaan we weer verder. Stap voor stap, tot er geen weg meer terug is.” Geen weg terug. Wie twijfelt of hij meende wat hij zei, moet de omwonenden van de vele asielzoekerscentra in de provincies maar eens spreken.

Nou, daar schrik ik wel van, van hoe die zogenaamde volksvertegenwoordigers met het volk omgaan. De meesten van ons zien heus wel iets in een club die onze belangen dient, maar dat is niet de Europese Unie. Vrije mannen en vrouwen onderwerpen hun normen en waarden niet aan bureaucraten die vanuit hun ivoren torens hebben besloten om de autochtone Europeaan tot slaaf te maken van het morele bankroet van de immigratiesamenleving. Geven we ons over, of komen we, zoals Juncker vreesde, eindelijk in verzet?

Vrijheid of slavernij
Wie zijn wij eigenlijk om de lange strijd van onze voorouders nu op te geven en een duurbetaalde erfenis van individuele vrijheid en gelijke rechten om te ruilen voor de ketenen van collectieve slavernij? Onze voorouders hebben ons een lening gegeven, zodat wij in vrede konden leven, maar het failliet van de EU signaleert dat de dag is gekomen dat we die lening moeten aflossen. We zullen de vrijheid die wij voor lief nemen opnieuw moeten verdedigen voor ons nageslacht.

Europeanen kunnen inspiratie putten uit een rijke geschiedenis aan heldhaftige voorbeelden. In het jaar 480 voor Christus hielden Koning Leonidas en zijn Spartanen de Perzische horden tegen bij de Slag om Thermopylae. Dat was geen bioscoopfilm. De navolgende gebeurtenissen gaven geboorte aan de Griekse democratie, die voor het eerst de mens als individu erkende. Als individuen verlost van het juk van de massa begonnen Europeanen aan een lange reis door de geschiedenis om de rijkste en machtigste beschaving op Aarde stichten, het moderne Westen.

In het jaar 732 na Christus versloeg keizer van het Avondland, Karel de Grote, de islamitische invasie van Europa bij de Slag om Poitiers, midden in het hart van Frankrijk. Het werd de eerste van vele Europese overwinningen op de Arabische roversbende. Om de bedevaartstocht naar de heilige stad Jeruzalem weer veilig te maken, zouden Europese ridders vanaf eind elfde eeuw kruistochten voeren tegen moslims die christelijke pelgrims aanvielen. De gedeelde ervaring van de negen kruistochten bracht West-Europeanen voor het eerst als één volk bijeen. Enkele eeuwen later zou een christelijke coalitie zich opnieuw verdedigen tegen een islamitische invasie, dit keer van het Turks-Ottomaanse Rijk. Ze deden dat eerst bij het Beleg van Wenen in 1529, en vervolgens in 1683 bij de Slag bij Wenen. Dat Europeanen zich vandaag überhaupt christenen noemen, hebben we aan deze soldaten te danken.

Zelfoverwinning
Ondanks het vele bloedvergieten verschenen Europeanen als overwinnaars op het wereldtoneel. Europese technologie bleek na vele broederoorlogen de meest geavanceerde ter wereld. Het koloniale tijdperk lonkte en we veroverden grote delen van de wereld. We nemen terecht afstand van de uitvinding van de slavenhandel en misdrijven die jegens andere volkeren werden gepleegd, maar laten we dan ook het goede niet vergeten. Overal waar de Europeaan beschaving zou stichten, verspreidde hij de moderne geneeskunst, introduceerde hij een rechtsorde tegen corruptie en bevorderde hij het algemeen onderwijs van de plaatselijke bevolking.

In de vorige eeuw stonden we oog in oog met het slechtste in onszelf. We overwonnen onze zwakte en versloegen met succes beide totalitaire ideologieën, het communisme en het fascisme. Over fascisme gesproken, wat is eigenlijk een fascist? Opiniemakers reduceerden het begrip tot een verzamelbak voor iedereen met een andere mening, maar de oprichter van het Italiaanse Fascisme, Benito Mussolini, zei er het volgende over: “De burger in de fascistische staat is niet langer een individu met het recht om in verzet te komen tegen het collectief.” Een fascist is dus iemand die zijn persoonlijke vrijheden opgeeft om zich te onderwerpen aan een totalitaire ideologie! Wij zijn dus géén fascisten, want wij komen wél in verzet.

Superieure waarden
In 2008 bracht ik met een toerbus vanuit Peking een bezoek aan de Chinese Muur. Als enige westerling tussen de Chinezen raakte ik bij de muur in gesprek met een vrouw uit Hong Kong. Ze sprak een beetje Engels en vertelde me hoe traag Chinese tradities veranderen. Ze glimlachte toen ik vroeg of zij misschien zelf President van China wilde worden. Ze zei: “Er is geen keizer meer. Wij zijn nu allemaal gelijk.” Ze sprak deze woorden uit alsof ze heilig waren. Wellicht voelde die gelijkheid nog onwennig, maar ze bedoelde niet de gelijkheid tussen man en vrouw, niet die tussen blank en zwart, of tussen gelovig en ongelovig. Ze bedoelde de fundamentele gelijkheid tussen iedere twee mensen, tussen boer en keizer, tussen het volk en de elite. Ze bedoelde de gelijkheid waar onze Europese voorouders voor vochten, die kwaadwillende EU-bureaucraten nu dreigen terug te draaien. Dan zijn we weer horigen en lijfeigenen.

Als wij er nog aan twijfelen óf we westerse waarden wel of niet moeten verdedigen, bedenk dan dat er miljarden mensen op Aarde leven die er alleen maar van kunnen dromen dat we dat wél doen. In plaats van onszelf te verliezen in misplaatste schaamte om een verondersteld fout verleden zijn Europeanen het de mensheid verschuldigd om hun waarden van democratie, gelijke rechten en individuele vrijheid tegen iedere mogelijke dreiging te verdedigen.

Democratie in verval
Maar wat doen we verkeerd, wanneer een meerderheid van de mensen die de afgelopen halve eeuw als gastarbeiders, asielzoekers of vluchtelingen bij ons zijn komen wonen deze duurbetaalde gelijkheid afwijst en onze beschaving wil terugwerpen naar de prehistorie? Wat doen we fout wanneer asielzoekers hun democratische rechten misbruiken om onze democratie te saboteren? Hoe moeten we reageren wanneer migranten, onder het mom van gelijke rechten, het recht opeisen anderen ongelijk te behandelen? We weten allemaal heus het antwoord op deze vragen, maar onze stem valt stil achter de dikke muren van de politieke correctheid die ons in bedwang houden.

Natuurlijk moeten we mensen blijven helpen die onze hulp nodig hebben, maar als de grenzeloze hulpindustrie die onze ambtenaren hebben bedacht werkelijk zo’n goed idee zou zijn, dan zou het aantal asielzoekers dat onze hulp nodig heeft toch ieder jaar moeten afnemen? Het omgekeerde gebeurt. De stroom vluchtelingen raakt niet op, maar blijft explosief groeien. In 2015 zouden we enkele duizenden vluchtelingen opvangen, het werden er tienduizenden. Voor 2016 projecteerden we er minder dan honderdduizend, maar het zullen er meer dan tweehonderdduizend worden — een stad zo groot als Eindhoven — en dat is zonder de normale migranten die we sowieso opnemen, laat staan de gezinshereniging die we vanaf volgend jaar mogen ontvangen.

Massamigratie
We stammen allemaal af van migranten, zeggen ze, maar de meesten van ons stammen niet af van vluchtelingen. Iedere vluchteling is er één te veel. Met de Verenigde Naties voorop heeft de internationale gemeenschap de plicht om daar waar nodig hulp te bieden. Opvang in de regio is bovendien goedkoper en veiliger dan mensen duizenden kilometers over land en water naar verre oorden te jagen. Maar toch gebeurt dat niet. De eensluidende ‘oplossing’ klinkt telkens weer: stuur iedereen maar naar Europa. Is Europa dan soms het asielzoekerscentrum van de wereld?

Objectief beschouwd verdronken er van de Syrische vluchtelingen meer in de Middellandse Zee dan dat er zouden zijn omgekomen als ze in de regio waren opgevangen. Waarom dan worden zogeheten critici van deze gevaarlijke volksverhuizing systematisch weggezet als xenofoben, alsof hun weerstand tegen menselijk leed zou zijn ingegeven door haat? Het lijkt er sterk op dat een hele klasse asieladvocaten, migratie-adviseurs en andere betaalde hulpdeskundigen zich voor hun carrières zodanig van menselijk leed afhankelijk hebben gemaakt dat ze van paniek niet weten hoe snel ze mensen die het probleem wél willen oplossen de mond moeten snoeren.

Inclusiepolitiek
Zij die onze vrijheid omruilen voor de vluchtelingenkampen van de verzorgingsstaat willen ons laten geloven in de Zweedse oplossing genaamd vrede zonder strijd. Ze noemen hun politiek “inclusie”. Geef een terrorist een knuffel en misschien doodt hij jou als laatst. Zolang de nieuwkomers maar hun zin krijgen, en we accepteren dat ze onze waarden nooit aan hun eigen kinderen zullen doorgeven, provoceren we ze hopelijk niet en laten ze ons misschien met rust. Zolang we ieder waardeconflict maar uit de weg gaan, zal de asielzoeker op een dag van zijn achterlijke cultuur genezen en van ons leren houden. Iedereen die protesteert is een fascist.

Maar we kunnen onze vrede niet afkopen door tegen meer dan anderhalf miljard mensen gevangen achter de Arabische Sluier te zeggen: “Droom niet van onze vrijheid, want we zijn bereid die in ruil voor olie te verkopen aan jullie slavenmeesters.” Verzetsman Hendrik Mattheus van Randwijk zei: “Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.” En daarmee roept hij ons op tot verzet. Begrijp mij niet verkeerd — niemand wil oorlog meer dan vrede, maar er is maar één manier om oorlog gegarandeerd uit de weg te gaan, en dat kan nu meteen: vlucht.

Verdedig onze waarden
Toegegeven, de verdediging van onze waarden kent veel risico’s, maar de geschiedenis leert ons dat het grootste risico in het gevaar van Trojaanse inclusiepolitiek ligt. Onze progressieve vrienden weigeren dat te erkennen en dus geven ze ons geen andere keus dan de vlucht naar voren, want als we zo doorgaan met het pamperen van asielzoekers, dan zullen we binnenkort inderdaad moeten vluchten. En wat dan? Wat doen we wanneer de nazaten van een zevende-eeuwse roversbende horen dat we te laf zijn om onszelf te verdedigen? Onze leiders verraden met hun gedrag dat ze het behoud van onze beschaving niet de moeite waard vinden, dat we onze identiteit, onze cultuur en onze geschiedenis maar moeten opgeven in ruil voor tijdelijke vrede. Als we dit duivelspact van zelfhaat en zelfverloochening blijven handhaven, dan zullen we spiritueel, moreel en economisch zodanig zijn verzwakt dat we ons straks niet eens meer kunnen verdedigen. En daarin ligt de keuze die we moeten maken, omdat deze beroepshaters niet namens het volk spreken.

Als niets in het Westen meer de moeite van het verdedigen waard zou zijn, wanneer begon dit dan — nu pas, in het licht van déze vijand? Of hadden de geuzen aan het begin van de Tachtigjarige Oorlog hun wapens maar moeten neergooien, zich vrijwillig moeten onderwerpen aan de Spanjaarden? Had het verzet maar moeten vluchten voor de nazi’s? Had Pim Fortuyn zichzelf het zwijgen moeten opleggen?

Terugvechten
Onze voorouders waren géén vluchtelingen, zij vochten terug. Zij begrepen dat het beter is om duizend keer te sterven dan de vijand uit te nodigen om bij ons te komen wonen. Het is dwaas en laf om de hoop te koesteren dat als we ons maar vriendelijk genoeg blijven gedragen de vijand wel van ons zal leren houden. U en ik zijn niet dwaas en laf. U en ik durven tegen zij die ons haten te zeggen: “Wij passen onze waarden niet aan, er is een grens, die gaat tot hier en niet verder!”

Overal ter wereld dromen mensen van de waarden waar Europeanen zo lang voor hebben gevochten. Wij zijn het zowel die mensen, onze voorouders én onszelf verschuldigd om de moed, de kracht en de wil te tonen onze beschaving te verdedigen, want als we dat niet doen, dan storten we de dromen van de mensheid in een duizendjarige nachtmerrie.

Dit stuk werd geïnspireerd door „A Time for Choosing”, een toespraak van Ronald Reagan.

http://www.mathijskoenraadt.nl/essays/v ... lente.html

Hier onder nog even een weergave van wat volgens mij de kern van dit artikel is.

Vrijheid of slavernij
Wie zijn wij eigenlijk om de lange strijd van onze voorouders nu op te geven en een duurbetaalde erfenis van individuele vrijheid en gelijke rechten om te ruilen voor de ketenen van collectieve slavernij? Onze voorouders hebben ons een lening gegeven, zodat wij in vrede konden leven, maar het failliet van de EU signaleert dat de dag is gekomen dat we die lening moeten aflossen. We zullen de vrijheid die wij voor lief nemen opnieuw moeten verdedigen voor ons nageslacht.

Europeanen kunnen inspiratie putten uit een rijke geschiedenis aan heldhaftige voorbeelden. In het jaar 480 voor Christus hielden Koning Leonidas en zijn Spartanen de Perzische horden tegen bij de Slag om Thermopylae. Dat was geen bioscoopfilm. De navolgende gebeurtenissen gaven geboorte aan de Griekse democratie, die voor het eerst de mens als individu erkende. Als individuen verlost van het juk van de massa begonnen Europeanen aan een lange reis door de geschiedenis om de rijkste en machtigste beschaving op Aarde stichten, het moderne Westen.

In het jaar 732 na Christus versloeg keizer van het Avondland, Karel de Grote, de islamitische invasie van Europa bij de Slag om Poitiers, midden in het hart van Frankrijk. Het werd de eerste van vele Europese overwinningen op de Arabische roversbende. Om de bedevaartstocht naar de heilige stad Jeruzalem weer veilig te maken, zouden Europese ridders vanaf eind elfde eeuw kruistochten voeren tegen moslims die christelijke pelgrims aanvielen. De gedeelde ervaring van de negen kruistochten bracht West-Europeanen voor het eerst als één volk bijeen. Enkele eeuwen later zou een christelijke coalitie zich opnieuw verdedigen tegen een islamitische invasie, dit keer van het Turks-Ottomaanse Rijk. Ze deden dat eerst bij het Beleg van Wenen in 1529, en vervolgens in 1683 bij de Slag bij Wenen. Dat Europeanen zich vandaag überhaupt christenen noemen, hebben we aan deze soldaten te danken.

[Mahalingam]

Er is steeds meer onmin tussen de Habsburgers Oostenrijkers en de Ottomanen Turken.
En sinds kort een beetje meer want de overwinning op de Turken van 12 september 1683 bij Wenen (333 jaar geleden) werd gevierd. En dat was en is nog steeds huilie huilie bij de Turken.

FPÖ holds celebration of victory over Ottoman Empire
The political row between Austria and Turkey has stepped up a notch with Austria's right-wing Freedom Party (FPÖ) holding a controversial commemoration event for the 333rd anniversary of Austria’s Battle of Vienna victory over the Ottoman Empire.

The event was organised to stress the need to defend the "Western world" from invaders.

http://www.thelocal.at/20160912/freedom ... man-empire

[sjun]

Het lijkt me goed om in de gaten te hebben waartegen de Europese cultuur verdedigd moet worden.

Jesse Hughes of Eagles of Death Metal remembers the Bataclan massacre


Vooral het commentaar van Gavin McInnes snijdt hout. De tijd van maatregelen nemen is aangebroken om de vrijheid te behouden. Een van die maatregelen is publiekmaking van de werking het systeem van islam en hoe het haar volgelingen en geaffecteerden gijzelt door terreur. Een ander is verandering van wetten om het politiekreligieuze systeem in het Westen bij de wortels af te breken.

• French Scholar of Islam Gilles Kepel: Prepare for War
  Spoiler! :

  French Scholar of Islam Gilles Kepel: Prepare for War
  Posted on September 13, 2016
  
  
  
  Expect the jihad to worsen across Europe, to the point that many states fall into civil war over what to do about the terror.
  
  CounterJihad, Sept. 13, 2016:
  
  How much worse will Islamist terrorism in Europe get? According to French scholar Gilles Kepel of the Sciences Po institute, it is likely to get so much worse that European states fall into civil war over government inability to stop it.
  
  Professor Gilles Kepel, from the Sciences Po in Paris, France, said a growing ‘Jihad Generation’ is likely to continue to carry out terror acts in European cities. The aim of their terror activity is to both incite hatred towards Muslims and, in doing so, cause further radicalisation among young people, the professor of political science said.
  
  He told the German newspaper Die Welt that this in turn could lead to the point where Europe enters into civil war.
  
  
  Specifically, Kepel is concerned that this continual wave of terror attacks cannot be effectively stopped by traditional policing methods. The French government seems to agree, as French Prime Minister Manuel Valls said this week that there would definitely be more successful attacks even though his government is stopping attacks “every day.”
  
  Partially this is because police do not have anything like the resources they would need. The numbers of Muslims on terrorism watch lists in France alone tops 15,000, having tripled in recent months. It takes many police officers to establish a full-time watch on one particular suspect. The French have far less capacity to watch these suspects than does the American FBI, and even they have only “a few dozen” surveillance teams — far too few to watch the thousand-plus suspected Islamic terrorists here. There is simply no way for police work alone to deal with so large a problem.
  
  Thus, terrorist acts on the scale of the recent Paris attacks are likely to continue, and the European populations will eventually find it intolerable. They will then move to expel Islam from Europe by endorsing right wing parties, Kepel says, and that will lead to the civil wars he fears.
  
  Nor will that be the end of the violence. The Islamist radicals will not be satisfied with destabilizing Europe, in Kepel’s view. They will want to build an Islamic society from the wreckage:
  
  The long-term goal of the Jihad Generation is to destroy Europe through civil war and then build an Islamic society from the ashes, Prof. Kepel said. The strategy is similar to the expansion of Islamic State in Syria, Iraq, and Libya where the terrorist organisation was able to use the chaos of civil war to slowly build its forces, grow in power, and rapidly seize territory.
  
  There are things that can be done to lessen the danger, according to Professor Kepel. One of the main ones is that Islamic leaders should reject Salafism, a form of Islam that requires a kind of disconnection from the secular states characteristic of contemporary Europe. Kepel proposes that Islamic scholars have a “duty” to reject Salafism, and that most are failing this duty by remaining silent in the face of a rising tide of this ideological movement.
  
  The young are particular persuaded by Salafi ideas, according to Breitbart, as also are thought to be the recent immigrant wave from the crises in the Middle East. They point out that Germany has begun to raid Salafi preachers, targeting some 45,000 in recent months. But of course that returns our attention to the scale of the problem. Raiding 45,000 homes is possible. Monitoring 45,000 preachers full time is probably quite beyond the resources of any European state, and possibly beyond even the United States.
• Generation Jihad: Scholar of Islam predicts civil war across Europe as more young Muslims facing poor job prospects turn to radical groups
• „Lage in Europa soll sich zu Bürgerkrieg entwickeln“
• A problem for terror investigators: Too many to watch + The FBI’s Growing Surveillance Gap
• Islamic Scholar: Europe May Be Heading Toward Civil War
• German Raids On Islamist Preachers In ‘Major’ Crackdown On 45,000 Known Islamists

[Pilgrim]

Christelijke halsketting op tv: Italiaanse presentatrice oogst kritiek

Geplaatst op 25 september 2016



Het katholieke Italië is ook niet meer wat het eens was. Nu zorgt uitgerekend een kruis aan de halsketting van een tv-presentatrice voor heftige discussies. Omdat Marina Nalesso (foto) van de publiekrechtelijke tv-zender RAI 1 vrijdag het middagnieuws met een goed zichtbaar kruis op de borst presenteerde, regent het kritiek. De presentatrice wordt ervan beschuldigd haar positie te misbruiken voor “religieuze propaganda”.

De blonde presentatrice was al vaker opgetreden met hangers met afbeeldingen van Jezus of Maria. Ze bekent: “Ik draag het kruis vanwege mijn geloof en om getuigenis af te leggen van dit geloof.” Een van de meest luide critici van deze houding is dan ook Silvio Viale, politicus van de partij Radicali Italiani (“Italiaanse Radicalen”) en atheïst. Hij heeft heftige kritiek op de journaliste en scheldt: “Het is pure arrogantie om het nieuws met een rozenkrans om de hals te presenteren.”

De 43-jarige presentatrice uit Venetië kreeg daarop rugdekking van de Italiaanse rechtse partijen. De chef van Lega Nord, Matteo Salvini, twitterde: “Het is waanzin als men nu aan de schandpaal wordt genageld, omdat men een kruis om de hals draagt. Vrijheid voor onze symbolen!”

Ook de voorzitter van de rechtse partij Fratelli d´Italia (“Broeders van Italië), Giorgia Meloni, verklaarde: “Het kruis maakt deel uit van onze cultuur als Italianen en Europeanen. Wie zich vanwege een kruis geïrriteerd voelt, accepteert onze identiteit niet en zou ergens anders moeten gaan wonen.”

Bron: http://zuerst.de

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2016/09/25 ... t-kritiek/

[Pilgrim]

Oost-Europa: De Laatste Barrière tussen het Christendom en de Islam

Door Giulio Meotti, 30 September 2016

Het lot van Oostenrijk staat nu op het spel.

Wellicht was het toeval dat Kardinaal Christoph Schönborn, aartsbisschop van Wenen en aangewezen om de nieuwe Paus te worden, ervoor gekozen heeft om op 12 september – het jubileum van het Beleg van Wenen, toen de Turkse Ottomanen bijna Europa hadden veroverd – de meest dramatische oproep te doen om de Europees-Christelijke roots te redden.

"Veel moslims willen en zeggen dat Europa aan zijn einde komt," zei Kardinaal Schönborn, voordat hij Europa ervan beschuldigde "haar christelijke identiteit te zijn vergeten." Hij kondigde daarna de mogelijkheid van "een islamitische verovering van Europa" aan.

Konrad Pesendorfer, hoofd van het Australische Centraal Bureau voor Statistiek, zei dat in 2030, 40% van de inwoners van Wenen buitenlands zal zijn dankzij de interne demografie en de migratiestroom (60,000 nieuwkomers binnen een jaar).

Sinds de val van Constantinopel in 1453, heeft een groot deel van de christenen in Oost-Europa moeten leven onder islamitische bezetting, met name de Ottomanen. Het lijkt erop dat de tijd zich heeft teruggedraaid naar 1683, toen het Ottomaanse leger aankwam bij Wenen.

Het is geen toeval dat het enorme verzet van de Oost-Europeanen de voornaamste belemmering is geweest voor de gezamenlijke reactie van de Europese Unie naar de migrantencrisis. Het waren deze landen in het Oosten die de Duitse kanselier, Angela Merkel, dwongen om de enorme stroom van migranten tot een halt te roepen. Vandaag de dag blijven er migranten massaal komen naar de landen waar er geen grenzen zijn. In augustus alleen al arriveerden er 23,000 migranten in Italië.

Brussel is een propagandaoorlog aan het oproeren waarbij de West-Europeanen, die voor een ongecontroleerde migratie van moslims zijn, worden weggezet als kosmopolitisch en tolerant, en Oost-Europeanen als een stel xenofobische kneuzen, ofwel volslagen neonazi's.

Europa's hoog opgeleide elite zou er misschien goed aan doen om te luisteren naar hun broeders in het Oosten. Deze landen zijn, ironisch, het hart van het 'nieuwe Europa,' de laatste landen die zich bij het Europees project hebben gevoegd, en de landen die zijn ontkomen aan autoritaire regimes, die hebben moeten herrijzen. Het beleid van Brussel duwt deze Oosterse groep nu terug naar de Russische invloedssfeer.

De onwil van de Oost-Europeanen om hun deuren te openen voor de massieve moslimmigratie kan verklaard worden met de economische crisis, het dalende geboortecijfer, hun relatief homogene samenlevingen, de vervolging van de christenen onder het communisme, herinneringen van een conflict met de islam uit de middeleeuwen, en de poging van Brussel om een culturele orde op te dringen. Het Europees parlement heeft zowaar herhaaldelijk resoluties aangeboden, die druk zet op lidstaten in Oost-Europa zoals Polen, Hongarije en Kroatië, en van ze eist dat ze het homohuwelijk en abortus legaliseren.

De president van de Europese Commissie, Jean Claude Juncker, noemt hem 'Viktator' Orbán. Maar de Hongaarse Minister-President gaat provocerend vooruit met de bouw van een muur bij de grens van Hongarije en Servië. Toen het communisme viel, was Hongarije het eerste land die het Ijzeren Gordijn opendeed en mensen naar buiten liet. Nu is het het eerste land dat een hek bouwt om mensen buiten te houden. Orbán heeft plannen voor nog een hek bij die grens.

Orbán is de oosterse vijand van de Europese elite. Niemand anders in Europa spreekt over de bescherming van 'het christendom,' behalve hij. De 'Visegrád-4,' het verbond tussen Tsjechië, Polen, Bulgarije en Slowakije, wil een onderscheid maken tussen christelijke en islamitische immigranten. Orbán krijgt de steun van Hongaarse bisschoppen, die tegen het opendeurbeleid van Paus Francis zijn.

In een opiniestuk voor het nieuwsblad Frankfurter Allgemeine schreef Orbán:

"Degenen die hier zijn gearriveerd zijn opgegroeid met een andere religie, en vertegenwoordigen een heel andere cultuur. Merendeel van hen is geen christen, het zijn moslims ... Dit is een belangrijke zaak, omdat Europa en de Europese identiteit het christendom ten grondslag heeft."

Orbáns tuchteloosheid gaat terug naar zijn dagen als student in 1989, toen hij op de begrafenis was van Imre Nagy, de leider van de anti-Sovjet-munitie in 1956 – Orbán heeft de moed in zich gehad om de terugtrekking van de communistische indringers te eisen.

Orbán leidde later Hongarije de NATO in.

Als de zoon van een communist en een calvinistische moeder, heeft Orbán een vroom-katholieke vrouw en vijf kinderen. Aan degenen die vragen of hij een reactionair is, antwoordt Orbán: "Ik eet met een mes en een vork, maar we zijn niet de lieve doorsnee jongens." Voor hem is de Europese Commissie een nieuw soort politbureau. "We hebben het niet getolereerd dat we gedicteerd werden vanuit Wenen in 1848 noch vanuit Moskou in 1956 en 1990, zei Orbán. En we zullen het nu ook niet tolereren dat we gedicteerd worden door wie dan ook vanuit Brussel of elders."

De toespraken van Orbán zitten vol met historische referenties, zo ook toen hij de Hongaren vroeg om zich met net zoveel moed op te stellen als hun voorvaders "in de oorlog tegen de Ottomaanse legers."

De Hongaarse wetgeving is uniek in Europa; het beschermt het 'leven van de ongeborene' en zegt dat een huwelijk alleen plaats kan vinden tussen een man en een vrouw.

Orbáns visie is overgenomen door andere ex-communistische leden van de EU. De president van Polen, Andrzej Duda, heeft geklaagd over 'bevelen' vanuit Brussel om migranten op te vangen die het continent binnen vloeien vanuit het Midden-Oosten en Afrika. Ondertussen hanteert Jaroslaw Kaczynski, leider van de Partij voor Wet en Gerechtigheid, een oude historische visie, die zegt dat Polen een bolwerk is voor het christendom in het Oosten en Europa van zichzelf moet redden."

"Sinds de aanvaarding van het christendom in 966, heeft Polen vaak de rol gespeeld van Antemurale Christianitatis, een bastion van het christendom," zegt Crisis Magazine.

"Sinds het stoppen van de Europese invasie van de Mongolen tijdens de Slag bij Legnica in 1241, en het redden van Europa van de kolonisatie door moslims toen Koning Jan III Sobieski de Turken versloeg in Wenen in 1683, is dit alleen maar versterkt. Het is het communisme niet gelukt om de Poolse katholicisme te vernietigen toen Johannes Paulus II in 1978 tot Paus verkozen werd en de opkomst van de solidariteitsbeweging inspireerde, welke een cruciale rol speelde in de beëindiging van het communisme. Recenter hebben Poolse immigranten tot nu toe de lege kerkbanken opgevuld in West-Europa. Tijdens de huidige Vaticaansynode op de familie, zijn de Poolse bisschoppen het meest uitgesproken over de bescherming van de traditie."


De minister-president van Hongarije, Viktor Orbán, is de Oosterse vijand van de Europese elite. Niemand anders in Europa spreekt over de bescherming van ‘het christendom,’ behalve hij. Rechts: “Koning Jan III Sobieski van Polen tijdens de strijd tegen de Ottomaanse Turken voor Wenen in 1683.

De Minister-President van een ander land in Oost-Europa, Robert Fico van Slowakije, heeft gezegd dat zijn land alleen maar christelijke vluchtelingen op zal vangen; dat de islam "geen plaats heeft" in zijn land en dat "multiculturalisme fictie is."

De President van Tsjechië, Milos Zeman, viel tevens het multiculturalisme aan. Zelfs Socratis Hasikos, Minister van Binnenlandse Zaken in Cyprus, zei dat zijn land vluchtelingen op zal vangen, maar hij wil dat ze christelijk zijn. Voor vele Cyprioten, is de lijn dat het eiland verdeelt een grensgebied tussen Griekse christelijkheid en Turkse islam, net als de Berlijnse muur wat een grensgebied was tussen democratie en communisme.

Zoals het prestigieuze Amerikaanse katholieke blad First Things noteerde, "in Hongarije, Kroatië, en elders in Oost-Europa, doet een pro-familie, pro-levensrevolutie en een hervinding van de christelijke roots zich voort."

Of men het nou leuk vindt of niet, De laatste kans om Europa's roots te redden zou misschien wel kunnen komen van de voormalig communistische EU-lidstaten – degenen die in 1699 de Ottomanen hebben verslagen en nu een culturele dreiging voelen vanwege hun nakomelingen.

Cyprioten weten veel beter wat de consequenties zijn van een culturele botsing dan de comfortabele bureaucraten van Brussel. Vraag ze maar over de kerken aan de Turkse kant van het eiland; hoeveel staan er nog overeind?

Giulio Meotti, Cultureel Redacteur voor Il Foglio, is een Italiaans journalist en auteur.

Oorspronkelijk Engels Item: Eastern Europe: The Last Barrier between Christianity and Islam

https://nl.gatestoneinstitute.org/9051/ ... ndom-islam

[Pilgrim]

Europas Vielfalt ist Europas Identität
Gepubliceerd op 23 okt. 2016

[Pilgrim]

"Go Back To Europe"
Gepubliceerd op 16 jun. 2017

[Pilgrim]

Wien Neêrlands bloed...

Geplaatst op 22 juli 2017



De termen ‘rechts’ en ‘populisme’ staan eigenlijk ver af van wat de globalisten het ‘Fortuynisme’ plegen te noemen. Het is eigenlijk een gemakzuchtige term die in vervlogen tijden refereerde aan de fysieke positie van liberalen, conservatieven en socialisten in het parlement.

‘Populisme’ klopt ook al niet. Populisten immers menen uit naam van ‘het volk’ te spreken, maar specificeren dat verder niet in hun populistische vertoon: juist het gebral moet overtuigen en daden zijn bijzaak of komen niet overeen. Zo beschouwd kun je kasteelheer Marcel van Dam of ‘1.000 euro’ Mark Rutte veel betere populisten noemen. De erfgenamen van de zogenoemde Fortuynisten kijken verder dan slechts één regeerperiode, met een meer praktische nuchterheid, en staan bovendien een beter gefaciliteerde democratie voor dan die burgers slechts toestaat om eenmaal per vier jaar een hokje rood te kleuren.

Onze westerse cultuur is vooralsnog echter nog steeds superieur in ieder opzicht en heeft een ongekende vooruitgang op sociale en maatschappelijke terreinen teweeggebracht. Wat we nu om ons heen in toenemende mate zien is het verwateren ervan, omdat ‘politieke elites’ nadrukkelijk vermijden die eigen cultuur voorop te stellen. Sterker: wie de eigen cultuur voorop stelt, wordt door die elites of hun lakeien veelal gelabeld als ‘nationalistisch’, ‘neonazistisch’, ‘bruin’, etc. Thomas van der Dunk bijvoorbeeld stelt in een column in de Volkskrant op 19 september 2011 over de ‘westerse cultuur’:

“Ik laat dan nog even twee wereldoorlogen, de Holocaust en het koloniale verleden – ook allemaal voortbrengselen van de westerse cultuur – buiten beschouwing”.

Dat zijn bepaald geen beste argumenten tegen specifiek de westerse cultuur, omdat het ontstaan van dergelijke misstanden in alle culturen voorkwam en nog voorkomt (Egyptenaren, Romeinen, Ottomanen, Arabisch schiereiland, Afrika). De westerse cultuur kenmerkt zich niet doordat ze oorlogen voortbrengt, maar is ontstaan ondanks bittere oorlogen. Juist het zelfstandig beëindigen van dergelijke misstanden (bijv. beide wereldoorlogen en de uitmonding in het proces van Neurenberg) kenmerkt de westerse culturele superioriteit. Andere culturen, met name de islamitische en de socialistische, slagen daar vooralsnog niet in, of het moet gepaard gaan met de forse onderdrukking van meningsvrijheid. In andere gevallen is het hommeles:

Vanaf het moment dat de Ottomanen de door hen gevestigde dictatuur in de islamitische wereld op moesten geven bij de wapenstilstand van Mudros in 1918 zijn de verweesde islamitische culturen erin geslaagd onlusten op te laten laaien. Vooralsnog zijn die -premoderne – culturen niet in staat de conflicten te beheersen, laat staan op te lossen. Met name de heersende religieuze component speelt daarin een bedenkelijke rol.

De heersende gedachte in de islamitisch gedomineerde culturen is dat de staatsinrichting, de economie, het recht en de sociale verhoudingen gedefinieerd moeten worden door de religie. Dat stelt de islam voor een groot probleem, want hij kent maar liefst 7 stromingen (Sjiïsme, Kharidjisme, Soennisme, Koranisme, Soefisme, Ahmadiyya, Volksislam) die elk weer vertakkingen kennen. De islamitische leidsmannen (imams) hebben daardoor een grote macht op zowel het religieuze als het wereldse leven. Om die macht te kunnen behouden en uit te breiden, is een vijandige houding jegens andere stromingen vaak onontbeerlijk. Ook komt het voor dat heimelijke samenspanning plaatsvindt tussen religieuze componenten en hun evenknieën in het staatsapparaat, bijvoorbeeld burgemeesters. Een fraai voorbeeld daarvan is te zien in de film ‘The stoning of Soraya M.’ uit 2008.

Vrijheid van meningsuiting en een ruimhartige democratie zijn onontbeerlijk voor een moderne en succesvolle maatschappij. Degenen die verdedigers van een dergelijk standpunt tot de ‘bruinhemden’ rekenen, maken een majeure denkfout van dezelfde orde als die Thomas von der Dunk poneerde. Het falen van premoderne culturen, resulterend in armoede, moord en doodslag, is niet een gebrek van het Westen. Het is een gebrek van met name die culturen zelf. Het ongebreideld binnenlaten van dergelijke islamitisch gevormde mensen, zoals bijvoorbeeld D66, GroenLinks en de PvdA willen, is onverantwoord. De eerste twee generaties zullen per definitie economisch niet kunnen concurreren met de lokale autochtone bevolking, zoals de wiskundige en antropoloog Jan van de Beek aantoonde. Wat dit voor die mensen zelf betekent, kan iedereen moeiteloos invullen. Maar ook nu al levert het ‘importbeleid’ de oorspronkelijke bewoners van dit land grijze haren op. Het beslag dat de nieuwkomers leggen op de woningvoorraad, de budgetten voor zorg en sociale bijstand rijst nu al de pan uit. Daar staan vaak geen bijdragen aan de Nederlandse economie tegenover. Integendeel zelfs, zoals de jongste affaire in Amsterdam ons nog eens inpepert.

Wie tegen dergelijke misstanden is en de eigen cultuur voorop blijft stellen, is geen ‘rechtse populist’, maar veel eerder een ‘cultureel patriot’. Daarbij verwijst die samenvoeging van termen niet naar het nationalistische karakter dat in het woord ‘patriot’ is vervat, maar naar onze superieure cultuur. Het zou aardig zijn wanneer de nieuwkomers binnen een jaar uit volle borst en overtuiging ons voormalige volkslied zouden kunnen meezingen: ‘Wien Neêrlands bloed’. Want je hoeft natuurlijk niet een Germaans uiterlijk te hebben om hartstochtelijk Nederlander te zijn.

Ik denk dat het er niet van komt voorlopig, tenzij...

Door: Ton Nijhof

https://ejbron.wordpress.com/2017/07/22 ... nds-bloed/

[Ali Yas]

Maar ook nu al levert het ‘importbeleid’ de oorspronkelijke bewoners van dit land grijze haren op. Het beslag dat de nieuwkomers leggen op de woningvoorraad, de budgetten voor zorg en sociale bijstand rijst nu al de pan uit. Daar staan vaak geen bijdragen aan de Nederlandse economie tegenover.

Tja, daar kunnen die nieuwkomers ook weinig aan doen.

Het centrale probleem is eigenlijk ons sociale vangnet. Toen we nog grenzen hadden konden we enigszins voorkomen dat dat net vol liep, maar met de open grenzen zijn we een armenmagneet met wereldwijd bereik geworden. Nu al is het gros van de bijstandstrekkers van buitenlandse afkomst. Zó was dat systeem niet bedoeld en nu staan we dus op een keerpunt: gaan we de sociale voorzieningen reserveren voor een bepaalde groep of schaffen we het systeem compleet af?

Onderdeel van de Europese cultuur is het adagium: "wie niet werkt zal niet eten". Dat dwingt mensen tot productiviteit, tot het vervullen van een nuttige functie in de samenleving, en dat is wat we eigenlijk willen. Dát is Europees. Wie daar niet aan meedeed (of niet kon) zag zijn kinderen niet groot worden. Dat lijkt nogal cru, maar wat er nu gebeurt is pas echt hemeltergend: mensen met talent, een goede opleiding en inzet komen aan het grootbrengen van kinderen niet toe, maar aan de ontvangende kant komen er kinderen genoeg. Als je weet dat talent en karakter erfelijk zijn, weet je ook waar dit op den duur op uitdraait.

Hoe moeten we de Europese cultuur dus verdedigen? Door het afschaffen van de verzorgingsstaat. Er is eigenlijk geen alternatief en uiteindelijk gebeurt het vanzelf. Ik zou daar alleen niet op willen wachten, omdat we dan niets meer hebben om de gevolgen van die overstap mee op te vangen.

[Pilgrim]

MUST READ!: Europa heeft een politieke ommekeer nodig!

Geplaatst op 30 juli 2017



Zeer geëerde dames en heren,

Hartelijk dank voor uw uitnodiging en voor de gelegenheid uw stad weer eens te kunnen bezoeken. Hier in Frankfurt heb ik al meerdere keren gesproken. Drie jaar geleden had ik hier mijn eerste bijeenkomst met de AfD.

Destijds was het nog de oude AfD. Het belangrijkste thema van de bijeenkomst was de euro. Iedereen was zeer hoopvol gestemd. Het jaar daarna heb ik angstig de splitsing van uw partij gevolgd. Vorig jaar kwam het nieuwe hoogtepunt van de AfD (met zeer goede resultaten in meerdere deelstaatverkiezingen), maar dit jaar ziet het er niet zo goed uit met de verkiezingen. Men moet ook de – voor haar kiezers vast en zeker verontrustende – veranderingen in de top van de AfD noemen. De AfD heeft vooral op dit moment eenheid nodig – alleen zo kan zij de toenemende druk van het Duitse politieke establishment weerstaan.

De afgelopen tijd werd ik relatief vaak naar Duitsland uitgenodigd om te spreken over de AfD, over de massa-immigratie, over de wel degelijk negatieve ervaringen van Europa met de euro en met Schengen, over de valse “Europeanisering” van Europa, over de de-democratisering en de-nationalisering van ons continent, over de ontwikkelingen die ons steeds verder terugvoeren naar het verleden. Dat moet ik nader uitleggen. Als ik het over het verleden heb, dan bedoel ik het verleden dat ik in de communistische tijd heb meegemaakt. Met deze ervaring en met de daaraan verbonden overgevoeligheid kijk ik nu om me heen. De huidige realiteit in mijn land, in Duitsland en in Europa zie ik als een belangrijke waarschuwing.

Ik weet dat hier in Duitsland belangrijke verkiezingen gaan plaatsvinden. Bij ons in de Tsjechische Republiek ook. Lange tijd had ik het gevoel (en de optimistische hoop) dat de verkiezingen dit jaar in Duitsland voor het eerst in decennia eindelijk echte verkiezingen zullen zijn. Dat de verkiezingen een strijd over de belangrijkste thema´s van de huidige Duitse en Europese samenleving, een strijd tussen het arrogante politieke establishment en de gewone mensen mogelijk zouden maken. Ik heb gehoopt op verkiezingen die een ommekeer en een uitgang uit de doodlopende weg zullen beloven waarin wij ons sinds lange tijd bevinden. Dat is helaas mijn verkeerde, te optimistische hoop geweest.

Afgelopen jaar – in het jaar van de Brexit en de overwinning van Trump – waren enkelen van ons te euforisch. Op dit moment, na verkiezingen en referenda in veel Europese landen, ben ik niet zo optimistisch. De nederlagen in Oostenrijk, Nederland en Frankrijk zouden een waarschuwing voor ons moeten zijn. Vooral Frankrijk volg ik met grote zorg. De nieuwe Franse president Macron is een onbeschreven blad, een tabula rasa, dat men met alle mogelijke inhoud kan vullen. Dat vind ik erger dan een goed bekend kwaad. Hij is niet moe, hij is niet opgebrand en ook nog niet lui. Hij verbreidt oude ideeën – maar met elan en behendigheid. Dat is gevaarlijk. Fenomeen Macron past perfect in het huidige Westen. Hij is een product van de Franse politieke scene. Als er geen sterke en stevige ideeën voorhanden zijn, bestaat alleen maar de gevaarlijke oppervlakkigheid. Hij brengt niets nieuws, alleen de Eiffeltoren op de achtergrond.

Zoals ik al zei, ziet de positie van de AfD er niet zo goed uit als een jaar geleden. De ongelooflijke en totaal onverantwoordelijke demonisering van uw partij is zonder twijfel het fundamentele deel van het probleem. Maar slechts een deel. Een ander deel is de AfD zelf. U moet alle fouten mijden en de interne consistentie van uw partij bewaren. Als oprichter en langjarige voorzitter van een gelijksoortige partij zou ik jullie enkele adviezen kunnen geven, maar dat mag ik me niet aanmatigen. Ik ben geen insider, ik bekijk de situatie in Duitsland alleen maar vanuit het buitenland, ik volg haar niet dagelijks.

Ik ben er zeer gefrustreerd over dat het de Duitse politieke elites – met hulp van de zwakte van de Duitse oppositie – gelukt is om de verkiezingen dit jaar als een quasi strijd tussen mevrouw Merkel en de heer Schulz te ensceneren, als een fictieve strijd die de huidige situatie in Duitsland voor de komende jaren helaas zal veilig stellen.

Thuis werd mij in de media steeds opnieuw gevraagd waarom ik de laatste tijd zo vaak spreek in Duitsland. Mijn antwoord is relatief simpel: Duitsland is – vanuit mijn optiek – het actuele slagveld van Europa. Het is hier in Duitsland, en niet in de andere landen van Europa, waar het huidige Europese dilemma, het huidige conflict over de toekomst van Europa wordt opgelost – of ook niet. Ik ben er alleen niet helemaal zeker van of de Duitsers hun actuele rol en verantwoordelijkheid in alle breedte, diepte en belangrijkheid inzien en of ze zich daarmee met volle aandacht bezighouden. Of ze in staat zijn om de enorme manipulatie en indoctrinatie, die de huidige Europese politieke elites voor onze ogen realiseren, te doorzien.

Je kunt zonder overdrijven spreken van een oorlog in Europa. De slagordes, die aan beide kanten optreden, kennen we allemaal: aan de ene kant, en dat is mijn kant, staan vrijheid, democratie, traditionele familie en het gewone, in de geschiedenis bewezen, menselijk gedrag, soevereiniteit van de Europese natiestaten, patriottisme, buitenlandse reizen en verblijf in het buitenland in plaats van migratie. Deze kant is relatief stil, vreedzaam, hoffelijk en tot discussie bereid.

Aan de andere kant staan politieke correctheid, multiculturalisme en humanrightisme, feminisme, genderisme en de agressiviteit van het homseksualisme, massa-immigratie, mevrouw Merkel, de heren Juncker en Schulz, niet vrijwillige en niet spontane eenvormigheid, centralisering, harmonisering en standaardisering van Europa, continentalisme en het cultureel marxisme van de Frankfurter Schule. Deze kant is arrogant, agressief en monologisch. Helaas heeft zij luidere spreekbuizen en zwaardere artillerie ter beschikking.

Deze stilistische omschrijving is geen opzettelijke karikatuur of vervlakking van de huidige Europese situatie van mijn kant. Zo overzichtelijk zijn de kaarten in Europa op dit moment verdeeld. We zouden niet moeten toestaan dat deze helderheid en overzichtelijkheid verneveld worden.

Voor ons, voor de Tsjechische en Duitse democraten, resten alleen maar de argumenten. Die zijn echter op dit moment niet eenvoudig te presenteren. Het vrije denken wordt steeds meer onderdrukt. Het debat dat in de media en in de politiek plaatsvindt, is niet representatief. De propaganda regeert. Ik ben het volledig eens met de titel van een onlangs gepubliceerd artikel in de “Neue Zürcher Zeitung”: “Denkverboden in plaats van debat”. De auteur van dit artikel spreekt zelfs van “kerkhofrust” en van het dominerende “moraliseren en tot taboe verklaren”. In mijn levensgeschiedenis heb ik dat al een keer meegemaakt. Het was in de communistische tijden.

Tot mijn spijt zien veel Europeanen de noodlottigheid en de urgentie van het huidige historische moment niet. Ze interpreteren de situatie in Europa anders dan de mensen die vanavond hier zijn en die de gevaarlijke naam Václav Klaus niet afschrikt. Ik ben geen vijand van Europa, ik ben alleen de vijand van de mensen die de Europese Unie, de Europese integratie in de huidige vorm vormgeven, verdedigen en verder de-democratiseren.

Je kunt het Europese thema vanuit vele hoeken aansnijden. Als econoom heb ik lange tijd meestal over de economische thema´s gesproken. Dat is niet meer zo. De economische problemen zijn weliswaar groter geworden, desondanks is het traditionele sociaaleconomische debat in Europa passé. De socialisten, die nu in alle partijen verspreid en oververtegenwoordigd zijn, hebben het debat gewonnen. De economie is steeds meer onderdrukt. Ook de strijd over de globale opwarming behoort in Europa tot het verleden. Ondanks de “klimaatpauze” (er vond 18 jaar geen verhoging van de globale temperatuur plaats) hebben de klimaat-alarmisten deze strijd definitief gewonnen – met alle welbekende negatieve gevolgen voor de vrijheid en voorspoed. De moedige beslissing van Donald Trump enkele weken geleden zouden de Europese democraten als een belangrijke aanmoediging moeten zien.

In de afgelopen jaren is er in Europa helaas een nieuw en veel belangrijker thema opgedoken: we zijn getuige van de ingrijpende reorganisatie van de Europese samenleving, misschien beter gezegd van de langzame liquidatie van de Europese cultuur, de Europese tradities en waarden en de daarvoor als middel gebruikte massa-immigratie. Enkele weken geleden heb ik een 27 jaar oud essay van Umberto Eco gelezen. Hij waarschuwde al in het jaar 1990 dat “de migratie de etnische reorganisatie van de Europese landen, de onvoorstelbare verandering van de zeden en het gedrag, een onophoudelijke hybridisering van de mensen tot gevolg zal hebben”. Dat waren waarschuwende woorden, die destijds niemand wilde horen.

Over dit thema heb ik niet alleen toespraken gehouden of opstellen geschreven. Samen met mijn langjarige collega Jiří Weigl hebben wij over de huidige migratiecrisis in Europa een klein boek geschreven met de titel “Völkerwanderung” (“Volksverhuizing”). Dit boek staat in de actuele ideeënstrijd volledig aan de kant van de vrijheid en niet aan de kant van het moralisme, het multiculturalisme en de linkse onderdrukking.

De belangrijkste boodschap van het boek is helder en duidelijk: de huidige massa-immigratie, en haar verstrekkende negatieve consequenties voor de toekomst van de Europese samenleving, werd niet door de migranten, maar door de Europese politici – met aan hun hoofd Duitse politici – veroorzaakt. Juist dat moet men, vooral hier in Duitsland, hardop zeggen.

Ik weet dat deze bewering een politiek zeer incorrect statement vormt. In uw land is ze incorrecter dan in het mijne. Bij ons zijn zulke opvattingen niet zo ver verwijderd van de politieke en mediale mainstream als bij u.

Velen van ons weten dat het probleem van de huidige tijd niet het medelijden, de barmhartigheid en solidariteit, de onverschilligheid, het egoïsme en de oeroude kleinburgerlijkheid is. Het huidige thema is onze toekomst.

De meerderheid van de Europese en vooral Duitse toppolitici wil het niet toegeven. Met hun geloof in de wel degelijk aangenaam voelende effecten van de onbegrensde diversiteit van de mens voor een samenlevende volksgemeenschap en met hun geloof in de volkomen positieve en verrijkende invloeden van de migranten, hun ideeën, hun religie, hun gedragspatroon, hebben de Europese politici de migranten al sinds lange tijd impliciet, maar in de afgelopen tijd ook expliciet uitgenodigd. Alleen daarom zijn de migranten hier.

Deze politici geloven waarschijnlijk oprecht in de ideologie van het multiculturalisme, wat echter moeilijk te begrijpen is. Willen ze van de huidige migranten werkelijk een nieuwe Europese mens, de homo bruxelarum, creëren? Ik ben bang dat dit helaas zo is.

De huidige massamigratie, die ik – en ik denk terecht – volksverhuizing noem, heb ik al lange tijd een bedreiging van de Europese beschaving en cultuur, een bedreiging van de vrijheid en de democratie, en niet in de laatste plaats een bedreiging van de Europese bloei genoemd.

De massamigratie heb ik als een gevaarlijke beschadiging van ons leven, van onze levenskwaliteit, onze tradities en gewoonten beschouwd. Juist dat vind ik het belangrijkste en gevaarlijkste. Daarom heb ik nooit de eenvoudige en goedkope kaart van de strijd met het terrorisme gespeeld. Ik wilde daarmee zeggen dat ik het huidige probleem van Europa nooit tot dit thema heb beperkt. Ik dacht altijd – en denk dat nu nog – dat de voortzetting van de massamigratie van andere culturen en beschavingen Europa ook zonder terrorisme zal vernietigen. Nu begint het bijna voor iedereen duidelijk en evident te worden – helaas niet voor uw bondskanselier – dat de huidige terrorismegolf een onvermijdelijk bestanddeel van de massamigratie is.

De huidige terrorismegolf zal – hopelijk – ook de ogen openen van de mensen die zich niet of niet genoeg bezighouden met publieke aangelegenheden. De ongelooflijke en schrikbarende menselijke tragedies die de media ons bijna dagelijks brengen, zouden eraan moeten bijdragen dat de “zwijgende meerderheid” van de Europese bevolking eindelijk de ogen opent. Nogmaals, hopelijk. Anders zie ik geen toekomst voor ons.

De Europese elites zien het niet. Het werd in het voorjaar van dit jaar in Rome, op het moment van de 60e verjaardag van de oprichting van de Europese Economische Gemeenschap, overtuigend gedemonstreerd. De gepubliceerde declaratie, die helaas bijna niemand heeft gelezen, is niet te geloven. De vooraanstaande EU-vertegenwoordigers bevestigden daarmee opnieuw dat ze absoluut losgeslagen zijn van de realiteit. Het was een serie holle frasen, die ons herinnert aan het voormalige communistische vocabulaire. In de declaratie staat absoluut geen reflectie op de huidige serieuze problemen in de EU. Ze duidt niet eens ook maar de geringste bereidheid aan om over de noodzakelijke veranderingen te spreken. Deze tekst moet ik als een arrogante minachting van het menselijk verstand van de Europeanen beschouwen. Dat mogen we niet accepteren.

Wij weten dat we niet alleen hervormingen, maar een radicale ommekeer nodig hebben. Zoiets is voor de huidige EU-elites absoluut ondenkbaar. Voor hen komt zelfs geen “perestrojka” ter sprake. Waar zal het toe leiden? Het communisme duurde 70 jaar. Hoeveel jaar zal de EU, dat wil zeggen de huidige vorm van de Europese integratie, duren? Zoals ik al zei, we hebben een ommekeer nodig, we hebben – in de Tsjechische terminologie – een Fluwelen Revolutie nodig. Als voorstadium moet u de verkiezingen in Duitsland winnen. Veel succes.

Wat zouden de Tsjechen moeten doen? Een maand geleden, na een arrogante bekendmaking van de EU-top dat de Midden-Europese landen (of Visegrad-groep) de voorgeschreven quota van migranten moeten opnemen, heb ik officieel verkondigd: We zouden moeten beginnen met de voorbereidingen om de EU te verlaten. Dat is, denk ik, een verstandig antwoord hierop en voor vandaag mijn laatste zin.

(Václav Klaus, Saalbau Südbahnhof, Frankfurt, 21 juli 2017)

Bron: www.klaus.cz

Auteur: Václav Klaus

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2017/07/30 ... eer-nodig/

[Pilgrim]

LONGREAD: Goodbye Mohammed – Hoe we een einde kunnen maken aan de islamisering van Europa

Geplaatst op 1 augustus 2017



Europa staat opnieuw voor een ommekeer. Opnieuw moet ze zichzelf van om het even welke vreemde heerschappij, van vijandige bondgenootschappen op eigen territorium, van ondergraving en ondermijning bevrijden als ze wil overleven. Daarbij kan ze veel leren van de handelwijze van haar voorouders.

De Slag bij Las Navas de Tolosa
Het was op 16 juli van het jaar 1212 toen het tot een enorme confrontatie kwam. In de Slag bij Las Navas de Tolosa (illustratie boven) stonden aan beide zijden tienduizenden soldaten tegenover elkaar. Menigeen spreekt zelfs van honderdduizenden aan beide kanten. Het zou een van de grootste veldslagen van de hoge middeleeuwen worden. Onder leiding van de koningen van Castilië, Navarra, Portugal en Aragón rukte er een enorme strijdmacht van ridders uit heel Europa op. De tegenpartij bezat een ongeveer gelijke grote pan-islamitische strijdmacht, zo niet tweemaal zo groot, met Jihadisten uit Noord-Afrika en Centraal-Azië. Op deze dag werd over het verdere lot van Spanje beslist en wellicht zelfs meer dan dat. Wie zou de strijd in zijn voordeel kunnen beslechten? Maar voordat we naar het verloop van de veldslag gaan, eerst enkele woorden over de voorgeschiedenis. Hoe en waarom was het tot deze gigantische veldslag gekomen?

Over de voorgeschiedenis: vreemde heerschappij in Spanje
De verovering van Spanje en de vreemde heerschappij was al in het jaar 711 begonnen. De Visigoot Roderik, een katholiek christen, liet zich in het jaar 710 tot koning kronen, had echter grote delen van de adel, arianistische christenen, tegen zich. Deze riepen familieleden, bondgenoten en huurlingen uit Noord-Afrika ter ondersteuning om Roderik af te zetten.

In 711 landde de Berber Tariq ibn Zijad met zijn leger (geen Arabieren, geen moslims zoals vaak is te lezen) in de regio Gibraltar en onderwierp het West-Gotische rijk. De geesten, die hij had opgeroepen, raakte men echter niet meer kwijt. Want nu drongen ook Omajjadisch-Arabische troepen (ook geen moslims) binnen, die het in de daaropvolgende jaren lukte om bijna het hele Iberische schiereiland te veroveren.

Het prototype van de gehate, nu echt islamitische vreemde heerschappij werd daarna omstreeks het jaar 1000 de vizier Al-Mansoer, die erop pochte ieder jaar een veldtocht tegen de “ongelovigen” te ondernemen. Meer dan 50 keer overviel hij de noordelijke gebieden op het Iberisch schiereiland en brandschatte en plunderde deze. In 997 liet hij de christelijke inwoners van Santiago di Compostella, die tot slaaf werden gemaakt, ter vernedering te voet de klokken van de basiliek naar het duizend kilometer verwijderde Córdoba slepen.

De periode van de Almoraviden (militante moslims)
In 1031 viel het Omajjadische kalifaat uiteen en er ontstonden tientallen taifa´s, kleine islamitische koninkrijkjes, soms tot wel 60 stuks. De regenten waren Arabieren van verschillende clans, Berbers van diverse stammen, Romanen, Noormannen, Goten, piraten enz. Iedereen sloot een pact met iedereen tegen iedereen. Een van deze kleine vorsten riep de heersers uit Noord-Afrika, de Almoraviden, te hulp, militante moslims uit de Sahara. De Almoraviden keerden zich tegen alles wat volgens hen niet overeenkwam met de islam, bestreden uiteraard alle christenen, hielden echter ook opruiming onder hun islamitische bondgenoten. Het was nu voorbij met wijngelagen en dansvoorstellingen in Córdoba, Sevilla en elders. En opnieuw gold: de geesten die men opgeroepen had, raakte men niet meer kwijt.

De fundamentalisten uit Noord-Afrika namen een compleet nieuwe kwaliteit van oorlogvoering mee naar Spanje: de geloofsoorlog, de jihad. Wat nu telde, was de verovering in naam van Allah. Tegelijkertijd kwam het tot een tegenbeweging. De Spaanse kerk kwam rechtstreeks onder invloed van Rome te staan. In 1095 riep paus Urbanus II. tot de kruistocht op. In 1099 werd Jeruzalem heroverd. Bijna tegelijkertijd vielen echter Granada, Sevilla, Valencia en Mallorca in handen van de Noord-Afrikaanse Jihadisten.

Twee megatrends, de Afrikanisering van de Spaanse islam en de Europeanisering van het Spaanse christendom, stuurden vanaf nu op elkaar af en botsten waar op elkaar? In de slag bij Las Navas de Tolosa in het jaar 1212.

Het verloop van de veldslag
Het lukte het christelijke leger om in het centrum tot de posities van de boogschutters van de Almohaden op te rukken en hen in man tegen man gevechten te verslaan. De aanvoerder van de moslims, kalief Muhammad al-Nâsir, had zich met een groep zwaarbewapende slaven, die aan elkaar zaten vastgeklonken in de buurt van zijn tent, verschanst. Maar toen hij uiteindelijk persoonlijk in het nauw werd gebracht, sloeg hij met zijn lijfwachten op de vlucht, wat paniek veroorzaakte in het sowieso terugwijkende islamitische leger. Op de vlucht leden de moslims verwoestende verliezen. De veldslag eindigde met hun totale nederlaag. De Almohadische kalief Muhammad al-Nâsir vluchtte uiteindelijk naar Noord-Afrika.

In de tijd daarna konden de moslims zich niet meer van deze nederlaag herstellen, temeer daar de christelijke overwinning de legende van de onoverwinnelijkheid van de Almohaden weerlegde. De macht van de moslims in Spanje was gebroken.

Gevolgen van de slag
In de 40 jaren daarna kon het grootste deel van het Spaanse schiereiland weer onder de heerschappij van christelijke koningen gebracht worden. In 1236 werd Córdoba heroverd, in 1248 Sevilla en in 1261 Cádiz. De al eeuwenlang durende Reconquista (herovering van Spanje) was grotendeels afgesloten.

Bij de inname van Córdoba had Yusuf Ibn Nasr, een kleine heerser uit Arjona, de Castiliaanse koning Ferdinand III. ondersteund en kreeg in ruil daarvoor vrije hand in Granada, dat hij tot zijn bezit maakte – het begin van het laatste hoofdstuk van islamitische heersers in Spanje, dat 250 jaar later ook afgesloten zou worden. Hoe kwam het daartoe?

Het einde van de islamitische heerschappij in Granada
Aan het eind van de 15e eeuw was het grootste thema het gevaar van de Turken (in 1481 landde er een Ottomaanse expeditie in Zuid-Italië, de paus vlucht uit Italië; later in 1529 en 1683 stonden de Turken tweemaal voor Wenen om te proberen de stad in te nemen). De turken ontwikkelden zich steeds meer tot een serieuze bedreiging en men kon zich in Spanje geen bondgenootschap van moslims op eigen territorium permitteren. Zodoende werd het einde van het islamitische Granada ingeluid. Het was een einde dat in de geschiedenis niet veel parallellen kent; en al helemaal niet in de islamitische geschiedenis wanneer moslims zich in een superieure positie bevonden.

Maar nu gaan we even weer een stukje terug in de tijd om de voorgeschiedenis te begrijpen. Van beslissende betekenis was het huwelijk van Ferdinand van Aragón met Isabella van Castilië in 1469, dat het mogelijk maakte dat de beide koninkrijken tien jaar later uitmondden in de vereniging van Spanje. Spanje was nu verenigd en kon zich bezighouden met het probleem Granada.

Waarom echter werd het islamitische Granada steeds meer een probleem? Enerzijds omdat het voortdurend toevlucht bood aan islamitische piraten in zijn haven. Nog verontrustender was echter iets anders. Het kwam herhaaldelijk tot contacten met het nieuwe schrikbewind in het oosten, de Turken. Ferdinand moest handelen om het eerder genoemde bondgenootschap in eigen land te verhinderen. Maar wat moest hij doen? Wat moest er gebeuren met al die moslims in Granada? De stad met geweld in te nemen en alle moslims af te slachten, te verjagen of tot slaaf te maken, zou met desbetreffende eigen verliezen zeker mogelijk geweest zijn voor het verenigde Spanje. Maar Ferdinand besloot iets anders te doen.

Ferdinand´s aanbod aan de moslims
Hij stelde emir Muhammad XII. Abu Abdallah voorwaarden die zó gunstig waren, dat deze zelfs geen andere keuze had dan ze te accepteren. Op 2 januari 1492 overhandigde Abu Abdallah de sleutels van de stad aan het Spaanse koningspaar. Het probleem met de moslims in Spanje was opgelost. Nadat dit van tafel was, kreeg drie maanden later een kapitein genaamd Christoph Columbus eindelijk opdracht van het Spaanse koningshuis om de zeeweg naar Indië te vinden. De reis begon in augustus en eindigde met de ontdekking van de Nieuwe Wereld in oktober.

Ferdinand zegde emir Abu Abdallah en alle inwoners van Granada, uiteindelijk bijna uitsluitend moslims, behoud van hun bezit en persoonlijke ongeschondenheid toe. Wie onmiddellijk wilde vertrekken, kon dat ongehinderd doen en zijn bezit meenemen of het binnen twee (of drie) jaar zonder beperkingen van de hand doen.

Bijna allen die over vermogen beschikte, kozen voor de laatste optie en verlieten Spanje als welgestelde mensen richting Marokko. Spanje was van de laatste islamitische vreemde heerschappij bevrijd. De Reconquista was beëindigd.


De capitulatie van Granada.

Het jaar 1492
Het jaar 1492 vormde dus een dubbele mijlpaal: a) de volledige bevrijding van Spanje van islamitische heerschappij en b) de ontdekking van Amerika. Daarom wordt dit jaar respectievelijk de periode rondom het jaar 1500 als het begin van de Nieuwe Tijd beschouwd. De symboolkracht van het jaar 1492 kan daarbij niet hoog genoeg ingeschat worden.

In de vroege 9e eeuw had de Arabische (niet islamitische!) Kalief van Bagdad, al-Mamun, de aardbol tot op enkele kilometers nauwkeurig laten meten en berekenen. Nu, in 1492, nadat de laatste islamitische heerser in Spanje was afgezet, stuurden Ferdinand en Isabella Christoph Columbus uit, die achter de horizon de ronde aardbol vermoedde en de Nieuwe Wereld moest ontdekken. Dit voorbeeld laat waarschijnlijk duidelijker dan alle anderen zien hoe in de eeuwen daar tussenin de geest quasi vanuit de Arabische naar de Europese wereld was gewisseld.

In de inmiddels volledig geïslamiseerde Arabische wereld echter, die eeuwenlang wat betreft kennis en cultuur superieur was, moest men zich de aarde alleen maar plat voorstellen. Dit beval het “heilige boek” van de islam, de koran. En alle wezenlijke waarheden over God en de wereld, aldus het boek, bevonden zich in dit “heilige boek”, zodat in principe andere boeken en onderzoeken niet per se nodig zouden zijn.

Het Alhambra-edict
Dat Noord-Afrika in enige vorm van de komst van al die moslims geprofiteerd zou hebben, daarvan is niets bekend, in geen enkele vorm. Het meest geleden overigens hebben zowel onder de moslims als onder christenen – trefwoord: Alhambra-edict – de Joden. Waarom dit zo was, zou stof voor een zelfstandig essay zijn.

Door dit edict werden de Joden uit alle territoria van de Spaanse Kroon verdreven. Wie tot 31 juli 1492 niet tot het christendom was overgegaan, moest Spanje verlaten. In tegenstelling tot de moslims hadden de Spaanse Joden slechts vier maanden de tijd om een beslissing te nemen en, als ze zich niet wilden bekeren, hun have en goed te verkopen en het land te verlaten. Dit leidde tot een golf van bekeringen tot het christendom. Deze nieuwe christenen werden echter algemeen verdacht door de Inquisitie. Dit leidde tot een diepe splijting in de Spaanse samenleving. Veel joden vluchtten echter ook naar het naburige Portugal. Hier werden ze in het begin met open armen ontvangen.

Vanuit economisch oogpunt bekeken was het Alhambra-edict verwoestend voor Spanje. Enerzijds moesten de zich voor de verdrijving bevindende joden hun have en goed ijlings verkopen. Dit leidde tot een overstroming van de markt. Vooral in de sector onroerend goed daalden de prijzen drastisch. Nog erger; complete economische sectoren, die zich daarvoor vast in handen van de Spaanse Joden bevonden, waren nu niet bezet. Omdat christenen geen geldschieter mochten zijn, ontbrak het kapitaal. Ook artsen en ambachtslieden, die werden verdreven, ontbraken nu. Terwijl zich in andere Europese landen een middenklasse vormde, bleef het in Spanje bij de bovenklasse en de onderklasse. Ook voor de cultuur en de wetenschap was de verdrijving van de Joden vernietigend. Veel universiteiten hadden problemen om de docenten te vervangen.

Het Europese succesmodel en zijn uitbreiding
Over het algemeen zou zich in het Europa van de Nieuwe Tijd echter een wereldwijd uniek succesverhaal ontwikkelen, dat in de loop van de komende eeuwen door velen, die daartoe in staat waren, gekopieerd en geïmiteerd werd: de VS, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, Japan, Zuid-Korea, Taiwan, inmiddels ook in beginsel door India en China. Minder door Rusland en helemaal niet door Afrika en de hele islamitisch gedomineerde wereld. De laatste twee geven er inmiddels massaal de voorkeur aan om in plaats van zelf iets op te bouwen, daar naartoe te immigreren waar anderen al iets opgebouwd hebben om zich daar in het voorbereide nest te nestelen. Maar terug naar het unieke Europese succesverhaal.

Doordat de religieuze boeien, ook die van het christendom, steeds losser gemaakt werden, de rationaliteit ruimte kon winnen, er een herbezinning op de Grieks-Romeinse Oudheid met haar unieke culturele bloei plaatsvond (Renaissance), de wetenschappen nieuw opbloeiden, de Verlichting zich een weg baande, kwam men langzaam maar zeker over de duizendjarige middeleeuwen heen. De Nieuwe Tijd begon met al zijn verworvenheden, die uiteindelijk uitmondde in de moderne tijd. Met dit essay wil ik echter de aandacht op een bepaald punt vestigen:

Wie onmiddellijk wilde vertrekken, kon dat ongehinderd doen en zijn bezit meenemen of het binnen twee (of drie) jaar zonder beperkingen van de hand doen.

Slotwoord
Europa staat opnieuw voor een ommekeer of bevindt zich veelmeer hier al midden in. Ze zou zich opnieuw van welke vreemde heerschappij dan ook, van vijandige bondgenootschappen op eigen territorium, van ondergraving en ondermijning moeten bevrijden. En ze zou dit opnieuw op dezelfde genereuze wijze moeten doen zoals Ferdinand dat aan het eind van de 15e eeuw gedaan heeft, zodat de duistere vooruitzichten van Rolf Peter Sieferles, Michael Leys of Michel Houellebecq van de volledige ondergang van Europa niet waar worden.

Want ons deel van de aarde, onze unieke cultuur, onze samenleving, onze verworvenheden, vooral de onvoorwaardelijke inwilliging van mensenrechten voor iedereen op ons territorium, onze veiligheid, onze welvaart, onze vrijheid zijn veel brozer dan de meeste mensen vermoeden.

Wie van de moslims onmiddellijk wilde vertrekken, kon dat ongehinderd doen en zijn bezit meenemen of het binnen twee (of drie) jaar zonder beperkingen van de hand doen.

Goodbye Mohammed.

Bron: www.epochtimes.de

Auteur: Jürgen Fritz

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2017/08/01 ... an-europa/

[Pilgrim]

HET GEVAAR ZIT NIET IN ISLAMITISCHE TERRORISTEN, MAAR IN DE TERRORISTISCHE ISLAM

Geplaatst op 18 augustus 2017



Europa is in groot gevaar. Aanslag op aanslag en de veiligheidsdiensten kunnen ze niet allemaal voorkomen. Europa respectievelijk de diverse landen worden geregeerd door partijen en leiders die te laf zijn om de belangen van hun landgenoten echt te verdedigen. Het zijn ambtenaren die niet verder komen dan het woord op papier. In hun slappe beleid hebben ze de slagkracht van de krijgsmacht van de landen uitgehold om met uitgespaard geld sociale uitgaven te doen om de bevolking zoet te houden. Deze laffe regenten en de hen omringende elite zouden een voorbeeld moeten nemen aan:



– Godfried van Bouillon, die een gemakkelijk leventje als vorst in Europa opgaf om te gaan strijden tegen de islam in het Midden Oosten.



– Koning Jan III Sobieski van Polen, die op het juiste moment Wenen te hulp snelde om de aanval van de moslims af te slaan. Hiermee voorkwam hij dat een groot deel van Europa onder de voet gelopen en islamitisch zou worden.



– Karel Martel, die de moslims uit het zuidelijk deel van Frankrijk verdreef en ze tot ver in Spanje achtervolgde.

Deze helden begrepen dat er niet gevochten moest worden tegen islamitische terroristen, maar tegen de TERRORISTISCHE ISLAM. Ze wachtten niet af of er ergens een aanslag gepleegd zou worden, maar vielen aan. Dankzij hun moed leven we in een vrije samenleving in plaats van een Europees KALIFAAT.

Maak een eind aan de terreur van de jihad. Deze moordopdracht behoort tot het ideologische deel van de islam. De jihad wordt gebruikt om het territorium van de islam uit te breiden tot de uiteindelijke vorm van een alles overheersend wereld-kalifaat. De jihad staat in dienst van het zogenaamde godsdienstige element van de islam. Ten onrechte trachten veel ‘appeasers’ het kwaad van de ideologie te verdoezelen met de door de islam zelf verspreide slogan dat de islam de godsdienst van de vrede is. Gedurende 1400 jaar heeft de islam een bloederig spoor van dood en verderf getrokken door Europa, Azië en Afrika. Schatting van historici: tegen de 300.000.000 slachtoffers. Van de moorden in het verleden zien we niet meer dan wat tekeningen en schilderijen. Tegenwoordig kan het resultaat van deze gruweldaden op tv getoond worden. De schokkendste beelden worden niet uitgezonden. Via de sociale media komen deze wel naar buiten.

De beelden van de recente moordpartij in Barcelona waren schokkend. Ik zag een man met onder de knie alleen een stuk bot en verder grote plassen bloed. Mohammed was zo gek om zijn strijders voor te houden dat ze als martelaar in het paradijs maagden zouden krijgen. Deze leugen wordt tot op de dag van vandaag geloofd door de van jongs af aan geïndoctrineerde moslims. Ze zijn bereid als zelfmoordterrorist op te treden en ze denken dezelfde beloning te krijgen als ze tijdens of na een aanslag doodgeschoten worden. Ondanks de veelgehoorde strijdkreet “Allahu Akbar!” laat Allah zich niet zien. Vrijwel zeker omdat hij niet bestaat.

Trap niet in de Taqqiya-achtige veroordelingen van de terroristische aanvallen door islamitische woordvoerders. Islam is geen vrede, maar al 1400 jaar moord en doodslag. ISLAM ??? – Weg ermee !!! – Indien niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Grote Europeanen gingen ons voor.

Door: “M.A.L. Sion”

([email protected] – aanspreekpunt De Patriotten http://depatriotten.weebly.com)

https://ejbron.wordpress.com/2017/08/18 ... che-islam/

[Pilgrim]

De verklaring van Parijs – Een Europa waarin we kunnen geloven (long read)

ThetrueEurope.eu, 07-10-2017



'Promotoren van vals Europa zijn behekst door waangeloof in onvermijdelijke vooruitgang'

Europa behoort ons toe, en wij horen bij Europa. De landen van Europa zijn ons thuis, we hebben er geen andere. Europa is ons dierbaarder dan we kunnen verklaren of rechtvaardigen. Europa is een zaak van gedeelde geschiedenis, hoop en liefde, van vertrouwde manieren van leven, van schitterende prestaties en van bittere mislukkingen, van inspirerende ervaringen van verzoening en de belofte van een gemeenschappelijke toekomst. Ook de gewone landschappen, steden, gebouwen en gebeurtenissen van Europa zijn geladen met een unieke betekenis – voor ons, niet voor anderen. Dat is wat het betekent om een deel van de wereld als ons thuis te beschouwen, waar dingen vertrouwd zijn, en waar we herkend en erkend worden, hoe ver we ook waren afgedwaald. Dit is het echte Europa, onze dierbare en onvervangbare beschaving en cultuur.

In al zijn rijkdom en grootheid wordt Europa bedreigd door een misplaatst idee van zichzelf. Dit ‘valse’ Europa ziet zichzelf als de vervulling van onze beschaving, maar is in werkelijkheid een onteigening ervan. Het beroept zich op overdrijvingen en vervormingen van Europa’s authentieke deugden, terwijl het blind blijft voor zijn eigen ondeugden. Dit valse Europa drijft zelfvoldaan handel in eenzijdige karikaturen van onze geschiedenis, maar is onbedaarlijk bevooroordeeld tegen ons echte verleden. Zijn propagandisten zijn verweesd uit eigen keuze, vanuit de veronderstelling dat het een verheven prestatie is om thuisloos te zijn. Zo prijst dit valse Europa zichzelf als een voorloper van een universele gemeenschap, die noch universeel is noch een gemeenschap.

Waangeloof in vooruitgang
De promotoren van het valse Europa zijn behekst door een waangeloof in onvermijdelijke vooruitgang. Zij geloven dat de geschiedenis aan hun kant staat, en dit geloof maakt hen hooghartig en minachtend. Daarom zijn ze niet in staat om de gebreken te herkennen van de post-nationale, post-culturele wereld die ze najagen. Bovendien zijn ze onwetend over de ware bronnen van de beschaving en het fatsoen die ze zelf zo koesteren, en die wij evenzeer koesteren. Ze miskennen en verloochenen de christelijke wortels van Europa. Tegelijk wringen ze zich in allerlei bochten om geen aanstoot te geven aan moslims waarvan ze zich inbeelden dat die lustig hun seculiere, multiculturele vooruitzichten zullen overnemen. Verzonken in vooroordelen en onwetendheid, en verblind door ijdele, zelfvoldane visies van een utopische toekomst, verstikt dit valse Europa afwijkende meningen—in de naam van vrijheid en tolerantie.

Dit is een doodlopend pad. De grootste bedreiging voor de toekomst van Europa is noch Russisch avonturisme noch moslim-immigratie. Het ware Europa wordt vooral bedreigd door de wurggreep die het valse Europa heeft op onze verbeelding. Onze naties, en onze gedeelde cultuur worden uitgehold door illusies en zelfbegoochelingen over wat Europa is en moet zijn. Wij willen weerstand bieden tegen deze bedreiging van onze toekomst. Wij zullen het ware Europa verdedigen, ondersteunen en ervoor opstaan, het Europa waartoe wij allen in waarheid behoren.

Spoiler! :

Europese geest van saamhorigheid
Het ware Europa nodigt uit tot en verwacht een actieve deelname aan het gedeelde politieke en culturele leven. Het Europees ideaal er is een van solidariteit, gegrond op instemming met een gemeenschappelijke wet die geldt voor allen, maar beperkt is in haar eisen. Deze instemming geschiedde niet altijd in de vorm van een representatieve democratie. Maar onze tradities van vrij, actief en betrokken burgerschap berusten op een fundamentele instemming met onze politieke en culturele tradities, ongeacht hun concrete vorm. Europeanen hebben in het verleden herhaaldelijk gevochten om ons politieke bestel open te stellen voor een steeds groter deel van het volk, en we zijn terecht trots op deze geschiedenis. Daarbij, en zelfs in geval van rebellie, bleef het uitgangspunt echter dat de tradities van de volkeren van Europa, zelfs in hun onrechtvaardigheden en gebreken, wel onze tradities zijn. Die voortdurende drang naar hervorming vertaalde zich in het streven naar een steeds grotere rechtvaardigheid. Dat streven kenmerkt Europa. En die geest van vooruitgang is geboren uit onze liefde voor en loyaliteit aan onze thuislanden.

Een Europese geest van samenhorigheid maakt het ons mogelijk anderen te vertrouwen in de publieke ruimte, zelfs wanneer we voor elkaar vreemden zijn. De parken, pleinen, publieke gebouwen en boulevards van de Europese steden en gemeenten drukken de Europese politieke geest uit: hier leven wij samen, hier horen wij thuis, wij hebben een gemeenschappelijke res publica. Wij nemen verantwoordelijkheid voor de toekomst van onze samenleving. Wij zijn geen passieve onderdanen onder de heerschappij van despotische machten, zij het sacrale of seculiere. En wij onderwerpen ons niet aan onverbiddelijke historische krachten. Europeaan zijn betekent vrij te zijn, en zelf te beschikken over politieke en historische daadkracht.

Wij schrijven zelf onze geschiedenis, wij bepalen onze gemeenschappelijke bestemming.

Gemeenschap van naties
Het ware Europa is een gemeenschap van naties. We hebben onze eigen talen, tradities en grenzen. En toch hebben we altijd de onderlinge verwantschap erkend, zelfs wanneer we in strijd waren – of in oorlog. Deze eenheid-in-verscheidenheid lijkt ons natuurlijk. En toch is dit opmerkelijk en kostbaar, want het is noch natuurlijk noch onvermijdelijk. De meest voorkomende politieke vorm van eenheid-in-verscheidenheid is een imperium, wat de Europese koningen-krijgsheren poogden te herscheppen in de eeuwen na de val van het Romeinse Rijk. De verlokking van zo’n keizerrijk bleef duren, maar de natiestaat kreeg de overhand, en daarmee de politieke vorm die het besef deel uit te maken van een volk verbond met soevereiniteit. De natiestaat werd daardoor het waarmerk van de Europese beschaving.

Een nationale gemeenschap is er trots op zichzelf op zijn eigen manier te besturen, boogt vaak op grote nationale prestaties in de kunsten en wetenschappen en wedijvert met andere naties, soms op het slagveld. Dit heeft Europa verwond, soms ernstig, maar het heeft onze culturele eenheid nooit in gevaar gebracht. Het tegendeel vond plaats. Naarmate de natiestaten van Europa meer gevestigd en onderscheiden werden, werd een gedeelde Europese identiteit sterker. In de nasleep van het verschrikkelijke bloedvergieten van de wereldoorlogen in de eerste helft van de twintigste eeuw, rezen we op met een nog grotere vastberadenheid om ons gedeeld erfgoed te eren. Dit getuigt van de diepgang en kracht van Europa als een beschaving die kosmopolitisch is in de ware zin van het woord. Wij zijn niet op zoek naar de opgelegde, afgedwongen eenheid van een imperium. In plaats daarvan erkent het echte, Europese kosmopolitisme dat vaderlandsliefde, specifieke, lokale loyaliteiten ons juist openstellen voor een wijdere wereld.

Christelijke wortels
Het ware Europa is getekend door het Christendom. Het universele geestelijke rijk van de Kerk bracht Europa culturele eenheid, maar deed dit zonder een politiek imperium te vestigen. Dit heeft het mogelijk gemaakt dat een veelheid aan particuliere burgerlijke loyaliteiten kon bloeien binnen een gedeelde Europese cultuur. De autonomie van wat we de burgerlijke samenleving noemen werd een kenmerk van de Europese levenswijze. Bovendien stelt de Christelijke Boodschap van het Evangelie geen alomvattend goddelijk recht ter hand, zodat diversiteit in de seculiere nationale wetten kon worden goedgekeurd en geëerd zonder dat dit onze Europese eenheid bedreigt. Het is geen toeval dat de achteruitgang van het christelijk geloof in Europa gepaard is gegaan met hernieuwde inspanningen om politieke eenheid te vestigen – een centraal geleid imperium van geld en verordeningen, afgedekt met gevoelens van pseudo-religieus universalisme, dat geconstrueerd wordt door de Europese Unie.

Het ware Europa bekrachtigt de gelijke waardigheid van elk individu, ongeacht geslacht, stand of ras. Ook dit volgt uit onze christelijke wortels. Onze zachte waarden zijn onmiskenbaar een christelijk erfdeel: eerlijkheid, mededogen, genade, vergevingsgezindheid, vredelievendheid, naastenliefde. Het Christendom bracht ook een omwenteling mee in de verhouding tussen mannen en vrouwen, door een ongekende waarde te hechten aan liefde en wederzijdse trouw. De band van het huwelijk staat mannen en vrouwen toe om te bloeien in gemeenschap. De meeste offers die we brengen, brengen we voor onze echtgenoten en kinderen. Deze geest van zelfgave is nog een christelijke bijdrage aan het Europa dat wij liefhebben.

Spirituele erfenis
Het ware Europa is ook geïnspireerd door de traditie van de klassieke oudheid. Wij herkennen onszelf in de grote literaire werken van het oude Griekenland en Rome. Als Europeanen streven we naar grootsheid, de kroon der klassieke deugden. Bijwijlen heeft dit geleid tot gewelddadige wedijver om heerschappij. Maar op zijn best inspireert een streven naar uitmuntendheid de mannen en vrouwen van Europa om muziek- en kunstwerken te scheppen van onovertroffen schoonheid, en buitengewone doorbraken te maken in wetenschap en technologie. De ernstige deugden van de bedaarde Romeinen en de trots van de Grieken op hun vrije burgerschap en de geest van wijsgerig onderzoek zijn in het ware Europa nooit vergeten. Ook deze nalatenschappen zijn de onze.

Het ware Europa is nooit volmaakt geweest. De voorstanders van het valse Europa zijn niet fout door te streven naar ontwikkeling en hervorming, en veel van wat werd verwezenlijk sinds 1945 en 1989 moeten we koesteren en eren. Ons gedeelde leven is een voortschrijdend project, geen verstarde nalatenschap. Maar de toekomst van Europa berust op een hernieuwde loyaliteit aan onze beste tradities, niet op vals universalisme dat vergetelheid en zelfverloochening eist. Europa is niet begonnen met de Verlichting, en ons geliefde thuis vindt zijn voltooiing niet in de Europese Unie. Het ware Europa is, en zal altijd zijn, een gemeenschap van naties, zowel eigen en onafhankelijk als verenigd door een spirituele erfenis die we tezamen bediscussiëren, ontwikkelen, delen – en liefhebben.

Europa in gevaar
Het echte Europa is in gevaar. De grote verworvenheden van onze beschaving, de volkssoevereiniteit, het verzet tegen imperialisme, het ware kosmopolitisme dat in staat is tot broederschap tussen burgers, de christelijke erfenis van een humaan en waardig leven, een levende verhouding met het klassieke erfgoed, dat alles erodeert en glijdt weg. Terwijl de beschermheren van het valse Europa hun vals Christendom in termen van universele mensenrechten construeren, verliezen wij ons thuis.

Het valse Europa beroept zich op een voorheen ongekende inzet voor de menselijke vrijheid. Deze vrijheid is evenwel bijzonder eenzijdig. Ze verkoopt zichzelf als een bevrijding van elke begrenzing: seksuele vrijheid, vrijheid van zelfexpressie, de vrijheid “zichzelf te zijn”. De Generatie van ’68 beschouwt deze vrijheden als kostbare overwinningen op een eens almachtig en verdrukkend cultureel regime. Ze zien zichzelf als grote bevrijders, en hun transgressies worden toegejuicht als nobele morele verwezenlijkingen waarvoor de hele wereld dankbaar zou moeten zijn.

Libertijns hedonisme
Voor de jongere generaties Europeanen evenwel, is de realiteit veel minder verguld. Libertijns hedonisme leidt vaak tot verveling en een diep gevoel van doelloosheid. De band van het huwelijk is verzwakt. In de troebele zee van seksuele vrijheid zijn de diepe verlangens van onze jonge mensen om te huwen en gezinnen te vormen vaak gefrustreerd. Een vrijheid die de diepste verlangens van ons hart frustreert wordt een vloek. Onze samenlevingen lijken te vervallen in doorgeschoten individualisme, isolatie en doelloosheid. In plaats van vrijheid zijn we veroordeeld tot een leeg conformeren aan een door consumptie en media gedreven cultuur. Het is onze plicht om de waarheid uit te spreken: de generatie van ’68 vernielde vooral, maar bouwde niet op. Zij schiep een vacuüm dat nu gevuld wordt door sociale media, goedkoop toerisme en pornografie.

Op hetzelfde ogenblik waarop we de bluf horen over voorheen ongekende vrijheid, wordt het leven in Europa steeds meer en alomvattend gereguleerd. Onze werkrelaties, zakelijke beslissingen, onderwijsprogramma’s en beroepseisen, nieuws- en amusementsmedia worden beheerst door regels – vaak in elkaar gestoken door gezichtsloze technocraten in samenwerking met machtige belangengroepen. Intussen mikt de Europese Unie op een verstrenging van de reeds beperkende wetgeving inzake vrijheid van meningsuiting, een inheemse Europese vrijheid, waarin de vrijheid van geweten zich manifesteert. Mikpunt van deze breidel zijn niet obsceniteiten of andere aanrandingen van de openbare zedelijkheid. Neen, wat de regerende klasse wil inperken zijn kennelijk politieke uitspraken. Politieke leiders die ongemakkelijke waarheden uitspreken over bv. morele waarden, islam of immigratie, worden voor de rechter gesleept. Politieke correctheid dwingt krachtige taboes af, die het in vraag stellen van het status quo onaanvaardbaar achten. Het valse Europa moedigt geen cultuur van de vrijheid aan. Het promoot een cultuur van marktgedreven homogeniteit en politiek afgedwongen conformisme.

Kwade trouw
Het valse Europa gaat ook prat op een voorheen ongekende inzet voor gelijkheid. Het beweert non-discriminatie te bevorderen, evenals de inclusie van alle rassen, religies en identiteiten. Weliswaar werd hier echte vooruitgang geboekt, maar inmiddels heeft een utopische loskoppeling van de werkelijkheid de overhand gekregen. De afgelopen decennia heeft Europa een groots project van multiculturalisme nagejaagd. Het aandringen op – of zelfs maar promoten van assimilatie van niet-Europese nieuwkomers met onze zeden en gewoonten, laat staan onze religie, wordt een grote onrechtvaardigheid geacht. Inzet voor gelijkheid, zo wordt ons gezegd, eist dat we elke toespeling dat we onze cultuur een voorbeeldfunctie toekennen, afzweren. Paradoxaal genoeg bedient Europa’s multiculturele onderneming, die de christelijke wortels van Europa ontkent, zich van het christelijk ideaal van universele naastenliefde, maar dan in een overdreven en onhoudbare vorm. Deze vereist van de volkeren van Europa een vrome vorm van zelfopoffering. Wij zouden de kolonisering van onze thuislanden en het uitdoven van onze cultuur moeten omarmen als de grote, eenentwintigste-eeuwse verwezenlijking van Europa! – een gemeenschappelijke daad van zelfopoffering in het belang van een of andere nieuwe wereldwijde gemeenschap van vrede en voorspoed die zou geboren worden.

Er is veel kwade trouw in deze denkwijze. De meeste leden van onze besturende klasse nemen ongetwijfeld de superioriteit aan van de Europese cultuur – die evenwel niet in het openbaar mag worden bevestigd op een wijze die migranten zou kunnen krenken. Zij geloven dat door die superioriteit assimilatie vanzelf en snel zal plaatsvinden. In een ironische echo van het imperialistische denken van eertijds, veronderstelt de besturende klasse van Europa dat “zij” op een of andere wijze, door de wetten van de natuur of de geschiedenis, noodzakelijkerwijze zullen worden zoals “wij” – en dat het ondenkbaar is dat het omgekeerde zou kunnen gebeuren. In tussentijd wordt het officiële multiculturalisme ingezet als een therapeutisch werktuig om de jammerlijke maar “tijdelijke” culturele spanningen te beheren.

Multiculturele ideologie
Er is nog meer kwade trouw aan het werk, van een kwalijker soort. Tijdens de laatste generatie heeft een steeds breder segment van onze heersende klasse beslist dat een versnelde globalisering in haar eigen belang is. Ze geven de voorkeur aan supranationale instellingen die ze kunnen controleren zonder de ongemakken van de volkssoevereiniteit. Het wordt steeds duidelijker dat het “democratisch deficit” in de Europese Unie geen louter technisch probleem is dat door technische middelen kan worden opgelost. Dit deficit is veeleer een fundamentele keuze, die vurig wordt verdedigd. Of dit nu wordt gerechtvaardigd door veronderstelde economische noden dan wel door een zichzelf autonoom ontwikkelend internationaal systeem van mensenrechten, de supranationale mandarijnen van de instellingen van de EU leggen beslag op het politieke leven van Europa, waarbij ze elke invraagstelling beantwoorden met een technocratisch antwoord: There is no alternative. Dit is de zachte maar in toenemende mate reële tirannie waarmee we worden geconfronteerd.

Ondanks de inspanningen van de partijgangers van het valse Europa om comfortabele illusies te stutten, wordt de hybris ervan intussen evident. Meer nog, het valse Europa blijkt zwakker te zijn dan gedacht. Populair amusement en consumptie schragen geen bloeiend en actief burgerschap. De multiculturele ideologie heeft ons beroofd van hogere idealen en gezond patriottisme ontmoedigd. Het gevolg is dat onze samenlevingen steeds meer moeite ondervinden om de wilskracht op te roepen om zichzelf te verdedigen. Bovendien zijn het niet de retoriek van inclusie, noch het onpersoonlijk economisch systeem beheerst door reusachtige internationale ondernemingen, die onderling vertrouwen, trots en actief burgerschap en de sociale cohesie kunnen doen herleven. We moeten klare taal spreken: de Europese samenlevingen rafelen uiteen. Als we onze ogen openen, zien we een sterke toename van overheidsmacht, technieken van maatschappijbeheersing, en indoctrinatie in het onderwijs. Het is niet enkel islamitische terreur die zwaarbewapende soldaten in onze straten brengt. Oproerpolitie is vereist om gewelddadige anti-establishment protesten te onderdrukken, en zelfs om drommen dronken voetbalfans te beheersen. Het fanatisme in onze liefde voor een voetbalclub is een wanhoopsteken van de diepmenselijke nood aan solidariteit, een nood die in het valse Europa anders onvervuld blijft.

Doctrine en dogma
De intellectuelen van Europa zijn helaas bij de belangrijkste ideologische partijgangers van de waan van het valse Europa. Zonder twijfel zijn onze universiteiten een van de roemrijkste producten van de Europese beschaving. Waar zij er echter ooit naar streefden aan elke nieuwe generatie de wijsheid van de vorigen over te dragen, stellen de meesten in de universiteiten vandaag kritisch denken gelijk met een onnozele verloochening van het verleden. Een strenge discipline van intellectuele eerlijkheid en objectiviteit was een poolster van de Europese geest. In de voorbije twee generaties evenwel werd dit nobele ideaal omgevormd. Het ascetisme dat er ooit naar streefde onze geest te bevrijden van de tirannie van de heersende mening is vervangen door een zelfvoldane en onnadenkende [/i]animus[/i] tegen alles wat ons eigen is. Deze houding van culturele verloochening dient als een goedkope en gemakkelijke wijze van “kritisch zijn”. Gedurende de jongste generatie werd dit herhaald in auditoria en werd het een doctrine, een dogma. Meedoen met deze geloofsbelijdenis wordt gezien als een teken van “verlichting” en geestelijke uitverkiezing. Ten gevolge hiervan zijn onze universiteiten nu actieve instrumenten van voortschrijdende culturele erosie.

Onze regerende klasse bevordert mensenrechten. Zij werkt aan de strijd tegen de klimaatverandering. Zij bouwt aan een meer wereldwijd geïntegreerde markteconomie en de harmonisatie van belastingbeleid. Zij controleert de vooruitgang naar ‘gendergelijkheid’. Ze doet toch zoveel voor ons! Wat kan het ons dan schelen op welke manieren en via welke mechanismen zij in hun functies verblijven ? Wat geeft het dat de Europese volkeren sceptischer worden over hun diensten en de agenda’s die ze najagen?

Ersatzreligie
Dat groeiende scepticisme is nochtans ten volle gerechtvaardigd. Europa wordt vandaag beheerst door een doelloos materialisme dat niet in staat lijkt om mannen en vrouwen te motiveren om gezinnen te vormen en kinderen te krijgen. Een cultuur van verloochening berooft de volgende generatie van een identiteitsgevoel. Sommige van onze landen hebben gebieden waarin de hoofdzakelijk islamitische migranten leven in een informele ongebondenheid ten aanzien van het territoriaal geldende recht, alsof ze kolonialen zijn, in plaats van medeburgers van onze naties. Individualisme isoleert ons van elkaar. Globalisering wijzigt voor miljoenen welk soort leven zij kunnen verwachten. Wanneer ze wordt uitgedaagd, verdedigt onze regerende klasse zich met het argument dat ze enkel maar handelt om zich te schikken naar het onvermijdelijke en zich aan te passen aan onverbiddelijke noodwendigheden. Geen andere koers is mogelijk, en het is irrationeel om zich te verzetten. De dingen kunnen niet anders zijn. Wie bezwaar maakt zou aan nostalgie lijden en verdient daarvoor een morele veroordeling als racist of fascist. Doordat maatschappelijke verdeeldheid en wantrouwen tussen burgers duidelijker worden, wordt het openbare leven in Europa nijdiger en meer haatdragend, en weet niemand waar dit gaat eindigen. We mogen dit pad niet verder aflopen. We moeten de tirannie van het valse Europa afwerpen. Er is wel een alternatief.

De vernieuwing vergt om te beginnen wat theologische zelfkennis. De universalistische en universaliserende aanmatiging van het valse Europa laat zien dat een ersatzreligie wordt bedreven, compleet met haar eigen zware geloofsbelijdenissen en banvloeken. Dit is de krachtige drug die Europa als politieke gemeenschap verlamt. We moeten met klem stellen dat religieuze aspiraties tot het domein van de religie behoren, niet tot dat van de politiek, en noch minder van bureaucratisch bestuur. Om onze politieke en historische daadkracht te herwinnen is het noodzakelijk het openbare leven in Europa te herseculariseren.

Verkooppraatjes
Daartoe moeten we afstand nemen van de leugenachtige taal die verantwoordelijkheid ontwijkt en ideologische manipulatie bevordert. Het gepraat over diversiteit, inclusie en multiculturalisme is leeg. Vaak wordt dergelijke taal gebruikt als middel om onze mislukkingen te bestempelen als verwezenlijkingen: de ontrafeling van de maatschappelijke solidariteit zou eigenlijk een teken zijn van gastvrijheid, tolerantie en inclusie. Dit zijn verkooppraatjes, bedoeld om de werkelijkheid te verdoezelen eerder dan te verlichten. Daartegenover moeten we een aanhoudende eerbied voor de werkelijkheid herstellen. Wij willen waken over taalkundig fatsoen. Taal is een delicaat instrument, dat zijn precisie en waarde verliest als het wordt gebruikt als een knuppel. Het gebruik van verdachtmakingen is een teken van de decadentie van onze tijd. Verbale intimidatie mogen we niet tolereren, doodsbedreigingen natuurlijk nog veel minder. Wie redelijk spreekt moeten we beschermen, ook al vinden we hun visies fout. De toekomst van Europa moet liberaal zijn in de juiste betekenis, dit wil zeggen zich inzettend voor een stevig publiek debat, vrij van elke bedreiging met geweld of dwang.

De betovering van het valse Europa en zijn utopische, pseudoreligieuze kruistocht voor een wereld zonder grenzen doorbreken, vraagt om een nieuw soort staatsmanschap en een nieuw soort staatsman. Een goede politieke leider behartigt het algemeen welzijn van een specifieke gemeenschap. Goede staatslieden zien ons gemeenschappelijk Europees erfgoed en onze particuliere nationale tradities als prachtige en levengevende, maar ook breekbare, giften. Zij verwerpen die nalatenschap niet, noch wagen zij het deze te verspelen voor utopische dromen. Zulke leiders zijn dankbaar voor de eer die hun volk hen betuigt, maar begeren niet de goedkeuring van de ‘internationale gemeenschap’, die in werkelijkheid het public-relations-apparaat van een oligarchie is.

Hernieuwde solidariteit
Als we het bijzondere karakter van de Europese naties en hun christelijke stempel erkennen, moeten we niet beduusd zijn tegenover de onechte aanspraken van de multiculturalisten. Immigratie zonder assimilatie is kolonisatie; een praktijk die we kunnen en moeten verwerpen. Het is volkomen rechtmatig om te verwachten van de mensen die naar onze landen migreren dat zij opgaan in onze naties en onze levenswijzen adopteren. Deze verwachting moet door deugdelijk beleid worden ondersteund. Het discours van multiculturalisme is uit Amerika ingevoerd; maar de grote periode van immigratie in Amerika dateert van het begin van de twintigste eeuw, een periode van opmerkelijk snelle economische groei, in een land met nagenoeg geen welvaartsstaat en een sterk gevoel van nationale identiteit waarmee migranten verwacht werden te assimileren. Na grote aantallen migranten te hebben toegelaten, sloot Amerika omzeggens zijn deuren voor twee generaties. Europa zou uit deze Amerikaanse ervaring moeten leren in plaats van hedendaagse Amerikaanse ideologieën te adopteren. Die ervaring leert ons dat de werkplaats een krachtige motor is voor assimilatie, dat een gulle welvaartsstaat assimilatie kan belemmeren, en dat voorzichtig politiek leiderschap soms de inperking van immigratie vereist – zelfs drastische inperking. We mogen niet toestaan dat een multiculturele ideologie ons politiek oordeel over de vraag hoe het algemeen welzijn het best wordt gediend, misvormt, nu dit nationale gemeenschappen vereist met een voldoende eenheid en solidariteit om hun welzijn als iets gemeenschappelijks te zien.

Na wereldoorlog II cultiveerde Europa levenskrachtige democratieën. Na de ineenstorting van het Sovjetrijk herstelden de naties van Midden-Europa hun burgerlijke vitaliteit. Dit zijn enkele van Europa’s meest kostbare verworvenheden. Maar zij gaan teloor als we de immigratie en demografische verandering in onze naties niet aanpakken. Alleen imperia kunnen multicultureel zijn, en dat is wat van de Europese Unie zal geworden indien we er niet in slagen om van hernieuwde solidariteit en burgerzin de criteria te maken voor de beoordeling van immigratiebeleid en nieuwe strategieën voor assimilatie.

Menselijke waardigheid
Velen denken ten onrechte dat Europa enkel door controverses over migratie in kramp ligt. In werkelijkheid is dit slechts een dimensie van een meer algemene maatschappelijke ontrafeling die moet worden gekeerd. Daartoe moeten we de waardigheid herwinnen voor specifieke rollen in de samenleving. Ouders, leraars en professoren hebben de plicht om diegene voor wie ze zorg moeten dragen vorming te geven. Laten we weerstand bieden aan de ‘cultus van expertise’ die ten koste gaat van wijsheid, tact en de zoektocht naar een gecultiveerd leven. Er is ook geen vernieuwing van Europa mogelijk zonder een vastberaden verwerping van een overdreven egalitarisme en van de herleiding van wijsheid tot technische kennis. De politieke verworvenheden van de moderne tijd onderschrijven we, zoals gelijk stemrecht voor elke man en elke vrouw, en de bescherming van grondrechten. Maar een gezonde democratie vergt maatschappelijke en culturele hiërarchieën die het streven naar uitmuntendheid aanmoedigen en eer betuigen aan wie het algemeen welzijn dient. We moeten de zin voor geestelijke grootheid herstellen en deze de gepaste eer bewijzen opdat onze beschaving de groeiende macht van enerzijds loutere rijkdom en anderzijds vulgair vermaak kan tegengaan.

Menselijke waardigheid is meer dan enkel het recht om zichzelf te zijn. De internationale doctrines van mensenrechten vormen maar een klein deel van het morele leven, van het zoeken naar rechtvaardigheid, van het streven naar het goede. Europa moet opnieuw een consensus bereiken over morele cultuur, om het pad te wijzen naar een deugdzaam leven. We mogen niet toelaten dat een valse visie op vrijheid ons ervan weerhoudt om voorzichtig en prudent gebruik te maken van wetten om ondeugd te ontmoedigen. We moeten vergevingsgezind zijn tegenover menselijke zwakheid, maar Europa kan niet opbloeien zonder het herstel van een gedeeld streven naar beschaving, hoogstaand gedrag en menselijke uitmuntendheid. Een cultuur van waardigheid ontstaat vanuit respect voor de verplichtingen die horen bij de verschillende stadia en posities van het leven. We moeten het wederzijdse respect tussen de verschillende sociale klassen herstellen, want die kenmerkt een samenleving die de bijdrage van een ieder op waarde schat.

Verhevene en het schone
Hoewel we de positieve aspecten van een vrije markteconomie erkennen, moeten we weerstaand bieden aan ideologieën die de marktlogica alles laten beheersen. Niet alles hoort te koop te zijn. Markten werken alleen goed in een rechtsstaat, en dat recht kan nooit alleen gericht zijn op economische efficiëntie. Markten werken het beste wanneer ze genesteld zijn in sterke maatschappelijke instellingen die gegrond zijn op hun eigen, niet markt-gedreven beginselen. Economische groei is heilzaam, maar niet het hoogste goed. Markten moeten gericht zijn op sociale doelstellingen. De enorme schaal van de grootste bedrijven bedreigt vandaag zelfs de politieke soevereiniteit. De naties moeten samenwerken om de arrogantie en geesteloosheid van mondiale economische krachten meester te worden. Wij staan een prudente inzet van de macht van de staat in het economische leven voor om niet-economische goederen te beschermen en ondersteunen.

Europa heeft een geschiedenis en cultuur die het steunen waard is. Te vaak zijn onze universiteiten echter ontrouw aan dat erfgoed. We moeten onderwijscurricula hervormen om de overdracht van onze gemeenschappelijke cultuur te bevorderen, in plaats van jongeren te indoctrineren in een cultuur van verloochening. Leraren en mentoren hebben een plicht tot herinnering. Ze kunnen trots zijn op hun rol als brug tussen de vorige en de volgende generaties. We moeten de hoge cultuur van Europa vernieuwen door het verhevene en het schone als onze gemeenschappelijke norm te stellen en de ontwaarding van de kunsten tot een vorm van politieke propaganda te verwerpen. Dit vergt het kweken van een nieuwe generatie van mecenassen. Ondernemingen en overheidsbureaucratieën zijn daarvoor niet geschikt, zo is inmiddels wel duidelijk.

Huwelijk als grondslag burgerlijke samenleving
Het huwelijk is de grondslag van de burgerlijke samenleving en voor harmonie tussen mannen en vrouwen. Het is de intieme band georganiseerd rond een gemeenschappelijk huishouden en de opvoeding van kinderen. Onze meest fundamentele rol in de samenleving en als mens is die van vaders en moeders. Huwelijk en kinderen zijn onmisbaar voor elke integrale visie op het goede leven en menselijk bloeien. Kinderen vergen offers van diegenen die hen ter wereld brengen. Dat offer is edel en moet geëerd worden. We onderschrijven dan ook een prudent sociaal beleid om het huwelijk, het krijgen en opvoeden van kinderen aan te moedigen en te versterken. Een samenleving die er niet in slaagt kinderen te verwelkomen heeft geen toekomst.

De opkomst van zogenaamd populistische partijen vervult velen met zorg, al wordt de term nauwelijks gedefinieerd en vooral gebruikt om ze bij voorbaat weg te zetten. Ook wij hebben daarbij reserves. Wat Europa nodig heeft, ligt besloten in de rijkdom en wijsheid van haar tradities. Simplistische slogans en het zaaien van tweedracht zijn zeker niet de oplossing voor de crisis waar Europa in verkeert. We moeten wel erkennen dat dit nieuwe populisme ook een gezonde rebellie kan vertegenwoordigen tegen de tirannie van het valse Europa, dat elke bedreiging van haar monopolie op morele legitimiteit als ‘anti-democratisch’ etiketteert. Het zogenaamde populisme daagt de dictatuur van het status quo uit, het ‘fanatisme van het centrum’, en dat is terecht. Populisme is ook een teken dat, zelfs te midden van onze verarmde politieke cultuur, de historische daadkracht en zelfbeschikking van de Europese volkeren, die ons geboorterecht is, herboren kan worden.

Verantwoordelijk alternatief
We verwerpen de stelling dat er geen verantwoordelijk alternatief zou zijn voor de kunstmatige, zielloze solidariteit van een eengemaakte markt, transnationale bureaucratie en glad vermaak. Brood en spelen zijn niet voldoende.

Het verantwoordelijke alternatief is het ware Europa.
In dit tijdsgewricht roepen we alle Europeanen op om met ons het utopische droombeeld van een multiculturele wereld zonder grenzen te verwerpen. Wij hebben onze thuislanden terecht lief, en wij streven ernaar aan onze kinderen alle edele dingen over te dragen die wijzelf als ons erfdeel hebben ontvangen. Als Europeanen delen wij ook een gemeenschappelijk erfgoed, en dit vraagt ons om in vrede samen te leven als een Europa van naties. Laat ons de nationale soevereiniteit hernieuwen, en de waardigheid herwinnen van een gedeelde politieke verantwoordelijkheid voor de toekomst van Europa.

Auteurs:

Philippe Bénéton
Rémi Brague
Chantal Delsol
Roman Joch
Andras Lanczi
Ryszard Legutko
Roger Scruton
Robert Spaemann
Bart Jan Spruyt
Matthias Storme

https://ejbron.wordpress.com/2017/10/08 ... n-geloven/

[Pilgrim]

Waarom het de moeite waard is om met ons leven voor Europa te strijden. Voorbeeld: Weihnachtsoratorium van Johann Sebastian Bach

Geplaatst op 29 december 2017



Het Weihnachtsoratorium van J. S. Bach. Bijna geen andere cultuur bracht ook maar bij benadering zoiets overweldigends voort.

Mocht de islam in Europa de heerschappij overnemen, dan zal de Europese muziek – uniek in de wereldgeschiedenis – worden weggevaagd. Want muziek geldt in de sharia-islam als “haram”. De Taliban heeft massaal Afghanen, die naar muziek luisterden, bruut terechtgesteld. Evenzo handelden al-Nusra-Front, IS, of Boko Haram in Nigeria.

Alles in de islam gaat zoals altijd terug op Mohammed. Deze gebood om al het pré-islamitische weg te vagen, zodat niets de latere moslims er meer aan kan herinneren dat er vóór de islam reeds hoogontwikkelde culturen waren, waar de islam tot op heden niet tegenop kan.

In België waren er islamitische Sharia-groeperingen die bezoekers van klassieke concerten er met bedreiging met moord van af hielden deze te bezoeken
Laten we onszelf niets wijsmaken: nog steeds is de islam niet aan de macht. Nog steeds is het hier pseudo-democratisch, pseudo-tolerant. Zal hij het echter voor het zeggen krijgen, dan zal er een einde komen aan de Europese kunst:

Islamitisch beeldenstormers zullen onze musea vernietigen, alle schilderijen verbranden, alle beeldhouwwerken vernietigen – en iedere opvoering van muziek verhinderen.

Wie denkt dat dit niets met de islam uit te staan heeft, heeft geen benul van deze beschavingsverstorende pseudo-religie.

In Pakistan, een voormalig Boeddhistisch land, hebben moslims tienduizenden Boeddhistische tempels vernietigd.

In Syrië, één der oudste cultuurstaten ter wereld (Mesopotamië), werden honderden beeldhouwwerken in Ninivé, waar Alexander de Grote reeds voor neerknielde, omdat hij getroffen was door hun pracht en hun uniekheid, door islamitische beeldenstormers opgeblazen.

En nooit vergeten is het opblazen door de Taliban van het grootste Boeddha-standbeeld ter wereld in Afghanistan: Het Boeddha-standbeeld van Bamiyan.

Wat 2000 jaar niet mogelijk was – dankzij westerse technologie blies de Taliban het grootste bewijs dat ook Afghanistan ooit een boeddhistische staat was op.

Wie denkt dat Europa deze systematische cultuurvernietiging bespaard zou blijven, kent de islam niet
En is niet gekwalificeerd, noch als politicus, noch als journalist, om ook maar één enkel woord aan de islam te verspillen.

Om de dagelijkse overvloed aan desastreuze berichten over de wandaden van de islam te doorbreken, heb ik besloten aan het einde van Tweede Kerstdag een hommage te brengen aan de over de hele wereld unieke cultuur van Duitsland.

Het Weihnachtsoratorium van Johann Sebastian Bach behoort tot de nalatenschap der wereldcultuur en vindt nergens in de wereldgeschiedenis zijn gelijke.

Chinezen, Zuid-Koreanen en Japanners zijn van dit stuk zo onder de indruk, dat ze dit werk jaarlijks opvoeren. Met koren, die hele stadions vullen. En in de oorspronkelijke taal Duits. Die men weliswaar nauwelijks verstaat, maar die niettemin een hommage is van deze cultuurvolkeren aan de unieke verworvenheid der Duitse Klassieken.

Luistert U thans naar dit concert, dat zelfs bij aliens, als zij er van zouden vernemen, de haren overeind zou laten staan, als zij die zouden hebben.



HET IS ABSOLUUT VOLDOENDE ALS U DE EERSTE 5 TOT 7 MINUTEN OP U LAAT INWERKEN.

(Barokorkest B’Rock en RIAS Kamerkoor o.l.v. René Jacobs. Met Sunhae Im [sopraan], Bernarda Fink [mezzosopraan], Martin Lattke [tenor], Dominik Köninger [bariton] Bach – Weihnachtsoratorium BWV 248 Opname van 13 december 2014, Het Concertgebouw, Amsterdam)

Het Weihnachtsoratorium BWV 248 is een zesdelig Oratorium voor solisten https://de.wikipedia.org/wiki/Gesang (SATB), gemengd koor en orkest van Johann Sebastian Bach. De afzonderlijke delen werden voor het eerst opgevoerd door het Thomanerkoor in Leipzig in de zes vieringen tussen Eerste Kerstdag 1734 en het Epifanias-feest (vert: Driekoningen) 1735 in de Nikolaikerk en de Thomaskerk.

Feestelijke openings– en slotkoren, de toonzetting van het Nieuw-Testamentische Kerstverhaal in de recitatieven, tussentijdse kerstkoralen en aria’s van de zang-solisten drukken hun stempel op het Oratorium.

De zes delen worden met elkaar verbonden door de vreugde over de geboorte van Christus. Qua muzikale klasse komt het Weihnachts-Oratorium dichtbij Bachs oratorische passies.

Het is het meest populaire van alle spirituele vocale werken van Bach en behoort tot zijn meest beroemde spirituele composities. Het Oratorium wordt tegenwoordig dikwijls in zijn geheel of in delen opgevoerd in de advents– en kersttijd.

Bron: https://michael-mannheimer.net

Door: Michael Mannheimer (26-12-2017)

Vertaald uit het Duits door: Theresa Geissler

https://ejbron.wordpress.com/2017/12/29 ... tian-bach/

[Pilgrim]

Tirannie enkel te verslaan door volharding, zelfopoffering en medemenselijkheid

Xander, 29-12-2017



‘Voor echte medemenselijkheid is een morele overtuiging nodig, geen morele flexibiliteit (‘diversiteit’) en cultuur relativisme’

Op Tweede Kerstdag plaatsten we het artikel ‘Wordt de vrijheid in het Westen verdrongen door tirannie?’ Het behoeft geen uitleg dat deze vraag tegelijkertijd het antwoord is. Maar wat moeten we als burgers van het gewone volk doen om deze tirannie te stoppen en te overwinnen? Helaas zijn er geen snelle en makkelijke oplossingen, zo leert de geschiedenis. Iedere groep, hoe klein ook, kan voor een omwenteling zorgen. Daar zijn echter wel een aantal kwaliteiten voor nodig, zoals volharding, zelfopoffering, gemeenschapszin en medemenselijkheid.

Velen zien inmiddels wel in dat de politiek op nationaal, Europees en globalistisch niveau steeds meer stappen onderneemt die de vrijheid en individuele rechten van ieder mens ondermijnen, terwijl een politieke en financiële elite die zich verder blijft verrijken, ten koste van de gewone man, waarvan er ook in eigen land steeds meer ten prooi vallen aan armoede.

De massamedia spelen hier met hun officieel goedgekeurde nepnieuws en propaganda een bedrieglijke rol in. Terwijl allerlei niet bestaande risico’s geweldig worden opgeblazen –zoals de ‘Rusland hysterie’ hoax’-, worden de echt grote gevaren voor onze samenleving - de opkomst van een totalitaire EU superstaat met één centrale regering, de massa immigratie en islam(isering)- gebagatelliseerd of compleet ontkend.

Wat kunnen we hier als volk(en) nog tegen doen? Brandon Smith zet op AltMarket.com een aantal kernpunten op een rijtje:

Volharding
Veel mensen, ook activisten, beseffen niet dat volharding de sleutel is tot eventueel succes. Er zijn geen makkelijke en snelle oplossingen om tirannie te weerstaan en te verslaan. Daar is een ontembare, onoverwinnelijke geest voor nodig. Het maakt daarbij niet uit met hoeveel u bent, met 100 miljoen of slechts 100. Ieder doel is haalbaar, mits men bereid is daarvoor een hoge en pijnlijke prijs te betalen, en zichzelf desnoods op te offeren.

Dat is anno 2017, met een jonge smartphone- en internetgeneratie die gewend is alles met één druk op de knop te krijgen en niet meer weet wat het is om ergens voor langere tijd voor te vechten, misschien moeilijk haalbaar, maar niet onmogelijk. Maar een effectieve ‘rebellie’ van achter de PC –zoals in crypto-valuta zoals Bitcoin stappen- bestaat niet. De technocratische dictatuur die sterk in opkomst is kan alleen worden verslagen door mensen die bereid zijn alles te riskeren, zonder garantie dat ze zullen slagen.

‘Hoe sneller mensen zich realiseren dat er geen makkelijke weg naar een vrije samenleving bestaat, des te sneller kunnen we effectief handelen,’ aldus Smith.

Zelfopoffering
Zoals we hierboven al schreven moeten mensen tevens bereid zijn zichzelf op te offeren, dat is ergens voor strijden en alles opgeven, mogelijk zonder zelf de vruchten van hun zwoegen te plukken. Echte vrijheidsstrijders doen het dan ook niet (enkel) voor zichzelf, maar voor hun (klein)kinderen. Ze houden de blik gericht op de toekomst.

Ook dit is in een samenleving die gewend is geraakt aan onmiddellijke (of zo snel mogelijke) bevrediging van de eigen behoeften, heel lastig geworden. Mensen denken bijna niet meer in jaren, enkel in dagen of slechts uren. ‘Als we het vandaag goed hebben, waarom dan zorgen maken over morgen?’
Succesvolle weerstand en rebellie vereist echter een langetermijnstrategie. Diepgewortelde tirannieën worden alleen over langere tijd verslagen. Soms zijn daar zelfs enkele generaties voor nodig.

Optimisme
Alternatieve media en bloggers (zoals deze) krijgen nogal eens het verwijt ‘doemdenkers’ en verspreiders van ‘angstporno’ te zijn. ‘Dit verwijt wordt doorgaans door onontwikkelde mensen gemaakt, die weinig begrip hebben van hoe een vrijheidsbeweging functioneert,’ schrijft Smith. De meeste van deze schrijver, activisten en bloggers hebben juist een gezonde dosis realisme en een optimistische kijk op de toekomst, omdat ze geloven dat deze wel degelijk te beïnvloeden en te veranderen is, bijvoorbeeld door mensen bewust te maken van zorgwekkende ontwikkelingen.

De echte doemdenkers –waarvan er helaas ontzettend veel rondlopen- zijn de mensen die reageren met bijvoorbeeld ‘ach, er valt toch niets tegen te doen’ en ‘wat heeft het voor zin’. Deze mensen willen niets horen over gevaar, laat staan over echte oplossingen en strategieën. Zij leveren enkel kritiek omdat ze niet het intellectuele vermogen hebben om zelf met alternatieve oplossingen te komen. En degenen die wel zo slim zijn, willen het vaak niet zien, omdat ze hun makkelijke leventje niet in gevaar willen brengen. Daarom kiezen ze voor de weg van de minste weerstand.

Gemeenschap
Volgens Smith is de grootste zwakte van de vrijheidsbeweging het gebrek aan besef dat je een eventuele instorting van de samenleving niet in je eentje –of met slechts een paar mensen- kunt overleven. De historie laat zien dat enkel een gemeenschap van mensen die elkaar helpen en ondersteunen in staat is om zeer moeilijke en harde tijden te doorstaan.

Loopt zo’n gemeenschap het gevaar een doelwit van de gevestigde orde te worden? Absoluut. Maar zonder die gemeenschap bent u 100% zeker een weerloos doelwit, en zult u nooit deel kunnen uitmaken van een eventuele succesvolle opstand of oplossing. ‘Geïsoleerde voorbereiding is een recept voor falen.’

Echte mensen
Een andere veelgemaakte fout is dat vrijheidsdenkers die zich verzetten tegen centralisatie van de macht (zoals het overhevelen van soevereiniteit naar Brussel), zelf vervolgens ook hun eigen gemeenschap beginnen af te schermen en te ‘centraliseren’. Een internetgroep van enkel ‘digitale’ mensen met dezelfde overtuiging kan weliswaar een veilig gevoel geven, maar is nooit een vervanging van een echte gemeenschap met echte contacten en echte mensen.

Smith vindt dat zo’n internetgroep mensen een vals gevoel van veiligheid geeft, en hen eerder meer isoleert dan bij elkaar brengt. Ook krijgen velen het idee dat ze behoren tot de enkelingen die de gevaren voor de samenleving onderkennen, terwijl er wel degelijk veel meer mensen om hen heen zijn die zich grote zorgen maken over de richting waarin we door ‘onze’ politieke leiders gedwongen worden gestuurd (kijk maar naar de opiniepeilingen: 1 op de 5 stemt inmiddels virtueel op de anti-establishment partijen PVV en FvD).

‘Degenen die beweren dat ze alleen staan zijn doorgaans mensen die nooit om zich heen kijken of proberen iets te organiseren. En waarom niet? Omdat dit hard werken is, en hun virtuele gemeenschap op het internet zoveel makkelijker is.’

Medemenselijkheid
Moed en medemenselijkheid staan centraal in gemeenschappen die optimistisch de toekomst tegemoet treden en met succes weerstand bieden tegen tirannie. Zonder medemenselijkheid is iedere opstand bij voorbaat gedoemd te mislukken.

Vrijheid is één van de schaarse zaken die het waard zijn om voor te sterven, zo wijst ook de geschiedenis uit. Er is moed voor nodig de strijd voor vrijheid aan te gaan, omdat het allerminst zeker is dat deze zal slagen, terwijl het mogelijk wel de allerhoogste prijs zal eisen, namelijk iemands leven.

Het nemen van grote risico’s waarvan mogelijk pas de volgende generatie(s) de vruchten van zullen pluggen, vereist oprechte medemenselijkheid. Mensen die enkel met zichzelf bezig zijn –egocentrische sociopaten en narcisten, waar ongeveer driekwart van politici en topmanagers uit bestaan- zullen nooit grootse daden kunnen verrichten, omdat daarvoor onbaatzuchtige acties nodig zijn die tegen de natuurlijke neiging tot zelfbescherming ingaan.

Verzet tegen moreel relativisme (‘diversiteit’) en ‘verdeel en heers’
Smith: ‘Iemand die moreel relativisme omarmt, zal nooit iets voor de toekomst kunnen betekenen. Voor vriendelijkheid / medemenselijkheid is namelijk een morele overtuiging nodig, geen morele ‘flexibiliteit’.’ U kunt zelf uw conclusies trekken wat dit betekent voor een land waarvan de premier er openlijk trots op is ‘geen principes’ te hebben, en waar de meeste politieke partijen juist streven naar die (im)morele ‘flexibiliteit’, beter bekend onder diens misleidende stickertje ‘diversiteit’.

Tirannen zijn alleen met de genoemde menselijke eigenschappen te verslaan. Het zijn dan ook deze zaken die de gevestigde orde met alle macht probeert te ondermijnen. Isoleer mensen, verdeel ze, val gezinnen aan door het krijgen van kinderen zo financieel onaantrekkelijk mogelijk te maken, bevorder individualisme (de ‘selfie’ cultuur), en vooral ook ‘verdeel en heers’: maak de bestaande maatschappelijke consensus en stabiliteit kapot door grenzen op te heffen, en grote aantallen immigranten toe te laten die er een religieuze ideologie op nahouden die alles waar vorige generaties –waaronder vrijheidsstrijders tijdens WO-2- voor gevochten hebben, omver wil gooien.

‘Nu 2017 op zijn einde loopt, is het mijn hoop dat iedere vrijheidsactivist zich voorbereidt op de gevaarlijkere tijden die gaan komen,’ besluit Smith. ‘Maar boven al het andere moeten hun voorbereidingen voortkomen uit een fundament van strijd en zelfopofferingen, vooruitziendheid en volharding, gemeenschap en pragmatisme, moed en medemenselijkheid. Zo niet, wat heeft het dan allemaal voor zin?’

Xander

Gebaseerd op: (1) AltMarket.com via Zero Hedge

Zie ook o.a.:

26-12: Kerst 2017: Wordt de vrijheid in het Westen verdrongen door tirannie?

http://xandernieuws.punt.nl/content/201 ... selijkheid

[Pilgrim]

Rechter hangt kruisbeeld weer op

Geplaatst op 3 februari 2018


In Beieren verplicht: Kruisbeeld in de rechtszaal.

Op bevel van het Beierse ministerie van Justitie heeft een rechter van het kantongerecht Miesbach het kruisbeeld weer moeten ophangen in de rechtszaal. Rechter Klaus-Jürgen Schmid had het kruisbeeld vorige maand voor een proces tegen een van terreur verdachte Afghaanse radicale islamiet laten weghalen. Tegenover de “Bild-Zeitung” had Schmid gezegd dat hij het ook niet meer zou willen terughangen in de rechtszaal, omdat hij vaak zaken met asielzoekers zou behandelen.

Omdat het actuele proces tegen de 21-jarige “een religieuze component had, vond ik het juist om het kruisbeeld weg te halen”, had de “Münchner Merkur” de rechter geciteerd. De inmiddels veroordeelde verdachte had een zich tot het christendom bekeerde landgenoot met de dood bedreigd.

Het Beierse ministerie van Justitie maakte nu duidelijk dat de beslissing over het verblijf van een kruisbeeld in de rechtszaal niet wordt genomen door de voorzittende rechter, maar dat dit de taak van het justitiële bestuur zou zijn. Rekening houdende met het diensttoezicht zou het ministerie duidelijk gemaakt hebben dat in heel Beieren de standaard voor rechtszalen weer hersteld zou moeten worden.

“Uitdrukking van de christelijke traditie van ons staatsbestel”
Een perswoordvoerder verklaarde hierover dat in Beierse rechtszalen in principe kruisen zouden hangen: “Zij zijn een uitdrukking van de christelijke traditie van ons staatsbestel.” Bovendien zou een kruis of een kruisbeeld in de rechtszaal er niet per se verantwoordelijk voor zijn het vertrouwen in de rechterlijke onafhankelijkheid te schaden.

De beslissing van de rechter in de districtsstad ten zuiden van München om het kruisbeeld te verwijderen, had in het hele land voor verontwaardiging en onbegrip gezorgd. De Beierse viceminister-president Ilse Aigner (CSU) zei het weghalen van het kruis te beschouwen als “in hoge mate on-sensibel tegenover de gevoelens van de slachtoffers.” De voormalige Beierse minister-president Edmund Stoiber (CSU) noemde het een “compleet verkeerd signaal”. “Wie een ander met de dood dreigt, omdat die christen is geworden, zou het kruisbeeld goed moeten kunnen zien”, zei Stoiber tegenover de “Bild-Zeitung”.

Bron: https://jungefreiheit.de

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2018/02/03 ... d-weer-op/

[Pilgrim]

VIDEO Prager University – “Oog om oog”: een van de grootste ideeën in de historie
PragerU - Gepubliceerd op 2 apr. 2018

[Pilgrim]

De Europese disbalans

Geplaatst op 30 april 2018



Tot hoe krom en suïcidaal het Europese rechtssysteem inmiddels is verworden, wordt met bijgevoegd artikel wederom benadrukt. Het ‘recht’ van allochtone overvallers, geweldplegers en terroristen wordt klaarblijkelijk gekoesterd. Terrorisme als ‘verrijking’ van de samenleving zeg maar... want het moet vooral geld blijven kosten, ook als blijkt dat de Europese links naïeve kijk op migratie al decennia lang volledig mislukt blijkt te zijn.

Niet uitwijzen
Een rechter bepaalt in Europa steeds vaker dat bewezen geweld en zelfs terrorisme niet adequaat aangepakt mag worden. Dat de overwegend zwarte en moslimcriminelen hier hun gang blijven gaan, wordt bewerkstelligd door o.a. de argumentatie van de rechtelijke macht. “In het land van herkomst kan een uitgezette terrorist namelijk fysiek pijn gedaan worden”, en dat is de reden dat de terrorist niet mag worden uitgezet, aldus de uiterst dubieuze gedachtegang van de betreffende rechter. Dergelijke criminelen worden in het thuisland namelijk keihard aangepakt en dus lachen ze hier iedereen uit vanwege het slappe Europese beleid. Dat zo iemand van zins is zelf heel véél mensen en kinderen pijn te doen, doet er blijkbaar níet toe. Die hebben slechts het recht van incasseren.

Opkomen voor uw eigen volk en grondgebied mag u als autochtone Europeaan overigens sowieso niet meer. Nationalisme en patriottisme wordt heden ten dage namelijk aangeduid als nazisme en racisme. Van u wordt tenslotte verwacht dat u zich schikt naar alle hier binnenkomende culturen en al hun gebruiken als verrijkingen accepteert. Wenst u daar niet in mee te gaan, dan staat de tekst “extreemrechts” al op uw voorhoofd getatoeëerd . Als Noord-Europeaan wordt van u derhalve sowieso niet verwacht trots te zijn op uw afkomst en de oude Europese Germaanse, Keltische of Viking historie. Dat recht van trots is slechts weggelegd voor eeuwen achtergebleven corrupte, criminele slavenhandel-culturen, die zich hier, vanuit úw belastinggeld gefinancierd, komen vestigen. Want “we zijn een rijk continent” en iedereen mag hier wonen en doen en laten wat hij/zij wil... met geweld ‘respect’ afdwingen voor een overheersende, vrijheid benemende ‘religie’ incluis.

Boko Haram
Met dat de Europese toegangspoorten na de Midden-Oosterse ‘vluchtelingen’stroom – lees: migratiestroom – nu wederom wijd open worden gezet voor ‘vluchtende’ Afrikanen, levert dit naast de enorm toegenomen aantallen antisemitische moslims (en meegekomen IS´ers) tevens een groot gevaar voor in de zwarte migratiestroom meekomende Boko Haram ‘strijders’. Eveneens islamitische, niets schuwende gewelddadige machtwellustelingen, die er zichtbaar van genieten onder de vlag van de islam jonge (christen)meisjes en vrouwen te roven, te verkrachten, te mishandelen en als slavinnen te verhandelen en de mannen rücksichtslos af te maken. Zij die zeggen te strijden tot de gehele wereld onder de koran leeft en excessief geweld niet schuwen, gaan ‘we’ hier wederom massaal zelf importeren onder het motto ‘humaniteit’? Het gevoel macht over mensen te hebben en angst te kunnen zaaien, schijnt erg verslavend te zijn...

Radicaalrechtse voorhoede
Een zeer interessante uitzending! Uiteraard door o.a. de Europese overheden én de linkse media als radicaal-rechts en extremistisch weggezet, staan in Europa momenteel rechtse groeperingen als Jung Europa en Defend Europe op. Merendeels betreft het hier jonge mensen met een universitaire opleiding die zich storen aan het eenzijdige beeld van de protestgeneratie/de links-liberalen dat tijdens hun opleiding verteld wordt. Het betreft hier absoluut geen extreemrechtse neonazi’s of hardvochtige racisten, maar jonge mensen uit heel Europa met een gedegen opleiding die het zat zijn hoe de burger de laatste decennia wordt uitgekleed ten behoeve van gelukszoekers en migranten. Zij storen zich – net als u en ik – o.a. aan de honderdduizenden hier geboren moslims die geen enkele binding hebben met het land waar ze geboren zijn, maar die zichzelf uitsluitend als moslim- en met het ‘vaderland’ verbonden zien.

Deze nieuwe bewegingen staan een totale remigratie voor en vinden dat de islam niet in Europa thuishoort. Van een Vierde Rijk of het nazistisch gedachtegoed (wat hen vaak verweten wordt) houden zij zich volledig afzijdig. Daar ligt hun doel en interesse helemaal niet. Ten opzichte van de oudere generaties schamen ze zich echter (eindelijk!) niet meer voor hun politieke opvatting. Ze zijn de door linkse liberalen én Gutmenschen – die alles en iedereen lief vinden – volledig in disbalans gebrachte samenleving, waarin ze ten behoeve van de nieuwkomers financieel uitgekleed worden en geen zicht op een baan of toekomstperspectief hebben, dan ook meer dan zat. En dat is niet vreemd, want het gaat steeds verder met de opdringerigheid van de islam in Europa. Haat predikende ‘imams’, biddende moslims op straat die de infrastructuur volledig blokkeren. Moslimmannen die westerse, ‘onbedekte’ vrouwen aanranden en voor hoer uitmaken, moslims die op straat gratis korans uitdelen tijdens Koningsdag. Allemaal pure provocaties om te kijken hoever ze kunnen gaan om de islam nog verder aan u op te dringen. Bij tegenspraak verwijzen zij per direct naar racisme en discriminatie. Mocht u nog twijfels hebben bij hun werkelijke intenties? Op een bij de gratis koran uitgedeelde gele folder staat te lezen: “Wij hebben u geschapen, dus u denkt toch niet dat we de islam dan niet naar u toe zouden brengen?” Jawel, “Wij hebben u geschapen”... Ik zeg; ze zijn hier niet gekomen om te werken of een beter leven in vrede op te bouwen. Ze zijn hier gekomen om u stelselmatig te laten wennen aan meer en meer islam om u vervolgens volledig te onderwerpen aan de Sharia. En de Europese overheden hebben er 40 jaar lang met volle overgave aan mee gewerkt.

Ophaalacties
Vluchtelingen opvangen? Prima, maar moslims pertinent niet meer in Europa en al helemáál niet ten koste van de eigen bevolking! Voor de naïeve Gutmensch die dat tóch wil; laat het maar zien dan, start een ‘crowdfunding’ actie en neem ze zelf maar in huis. Opvangen prima, maar niet hier en niet van ons belastinggeld! Succes!

Er staan in Europa gelukkig steeds meer mensen op die zich niets meer aantrekken van de ronduit walgelijke verwijzingen naar racisme en nazisme. En volledig terecht!

Door: Drs. E.N. Schilder

https://ejbron.wordpress.com/2018/04/30 ... disbalans/

[Ariel]

Nieuwe rechtse beweging wil terugkeer naar oude Duitse waarden

De regering Merkel is nog maar net begonnen met de rechts-populistische Alternative für Deutschland (AfD) als grootste oppositiepartij en nu al zwelt het protest in de rechtervleugel van haar partij aan. Er zijn zorgen. De AfD wist namelijk van beide regeringspartijen SPD en CDU veel stemmen weg te kapen, vooral vanwege de zorgen over de grote vluchtelingenstromen van 2015 en 2016.

Daardoor wordt nu ook steeds meer protest in Merkels eigen partij hoorbaar. Eerder deze maand richtte een groep van critici in de regeringspartijen CDU en CSU een nieuwe organisatie op, die de zorgen over het regeringsbeleid en Merkel moet kanaliseren. Ze noemen zich de Werte Union, de Unie van Waarden.

Een van de oprichters van deze beweging, de econoom Max Otte, organiseerde gisteren een bijeenkomst op het historische Hambacher Slot in Rijnland-Palts. Met de bijeenkomst verwijst hij naar het Hambacher Fest van 1832, een opstand van burgers tegen de heersende macht en voor de vrijheid van meningsuiting. Otte en zijn aanhang maken zich vooral zorgen over de vluchtelingenpolitiek van bondskanselier Merkel en klagen dat er in Duitsland niet open over mag worden gesproken.

Met het kopiëren van het Hambacher Fest willen ze ook laten zien dat je als Duitser weer trots zou moeten kunnen zijn op de Duitse vlag en op alles waar die voor staat. Ze verwijzen met nadruk naar het Duitsland van voor 1933.

''Het zou normaal moeten zijn dat je trots kan zijn op je land", zegt organisator Otte. "We moeten af van de schuldgevoelens over wat er tussen 40 en 45 is gebeurd. We moeten onze verantwoordelijkheid niet opzij zetten, maar schuldgevoel staat een verantwoordelijke politiek nu in de weg.''

Op het kasteel verzamelen zich ook bezorgde burgers uit andere partijen, zoals de SPD en AfD. Een aantal van hen ondertekende vorige maand al een omstreden Gemeenschappelijke Verklaring waarin ze ook pleitten voor een open discussie over de vluchtelingenproblematiek.

Een van de ondertekenaars van de gemeenschappelijke verklaring is de SPD-er Thilo Sarrazin. Al acht jaar geleden, voor de grote vluchtelingenstroom, sprak hij in zijn bestseller Deutschland schafft sich ab, zijn zorgen uit over de groeiende groep van moslims in Duitsland.

Ook op het Hambacher Slot krijgt hij veel bijval. "Alles wat ik toen schreef, is nu waar geworden", zegt Sarrazin. "Maar het politieke antwoord op dit probleem is steeds vager en diffuser geworden. En daarmee is de integratiepolitiek de grootste bedreiging geworden voor Duitsland en Europa."

Einde van het tijdperk Merkel?
Vooral de AfD-aanhang is massaal naar de bijeenkomst gekomen op het Hambacher Slot. Maar het feit dat niet alleen de AfD-aanhang present is, baart een groep die bij het slot tegen de verrechtsing van Duitsland demonstreert grote zorgen. "Het is uiterst gevaarlijk dat AfD en CDU hier hand in hand gaan", zegt de demonstrant. "Ze doen ten onrechte alsof er in dit land geen vrijheid van meningsuiting is. En door met dit sentiment te spelen, kunnen ze zomaar het einde van het tijdperk Merkel inluiden."

Hoe sterk de weerstand tegen Merkel in haar eigen partij is, valt moeilijk te meten. Haar populariteit blijft onveranderd: ongeveer de helft van de Duitsers vindt haar de meest geschikte kandidaat voor de positie van bondskanselier. Maar nu kritische geluiden niet langer alleen vanuit de hoek van de rechts-populistische AfD komen, lijkt er iets te veranderen.

[Pilgrim]

Open brief aan de ambassadeurs van de EU-landen: “Duitsland stort in onder woningnood, armoede en criminaliteit!”

Geplaatst op 24 juni 2018



Zeer geëerde dames en heren ambassadeurs van alle EU-landen, inclusief Groot-Brittannië, staat u mij toe enkele zinnen tot u te richten, want de situatie in het gastland Duitsland spitst zich toe. Volgens de huidige stand van zaken zullen Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk, Griekenland, Italië, Spanje en Bulgarije aan een kleinere ontmoeting, voorafgaand aan de EU-asieltop aan het eind van de maan, deelnemen. Het aantal deelnemers zou waarschijnlijk op de korte termijn nog uitgebreid kunnen worden, zodat ik uit voorzorg alle “nog 28 EU-landen” en enkele anderen aanschrijf.

Duitsland en veel andere landen storten in onder de last van de massa-immigratie uit Afrika en Azië. Ik wil u de chronologie van de afgelopen 3 jaar besparen, want u weet beter dan ik dat het hele vluchtelingendilemma uitging van de Duitse Bondskanselier Angela Merkel, dat sindsdien maatgevend aangestuurd en in zekere zin “met succes” op de hele EU werd overgedragen. Om dit voort te zetten, is het duidelijke doel van de Bondskanselier op de topontmoeting.

Vooral Duitse steden exploderen en lijden onder woningnood, armoede en criminaliteit. Het gezicht van Duitsland verandert snel; veel streken zijn nauwelijks nog te herkennen en worden zelfs door de politie gemeden. Uitzettingen vinden zo goed als niet plaats en grenzen worden niet meer gecontroleerd respectievelijk bewaakt. Volgens informatie van de Duitse regering bevonden zich op de peildatum 31 december 2017 in Duitsland meer dan 229.000 “uit te zetten mensen in ons land, waarin zogenaamd zo “goed en graag te leven is”. De meeste van de in Duitsland afgewezen asielzoekers mogen echter blijven, in totaal ging het op dat moment om 620.000 van hen. Ieder land van de Europese Unie dreigt dit lot als het de Duitse Bondskanselier opnieuw mocht lukken om u op de Brusselse asiel-top aan het eind van de maand een oor aan te naaien door u mogelijkerwijs weer geld in het vooruitzicht te stellen. Geld is, zoals de ervaringen aantonen, snel uitgegeven, maar het eigenlijke probleem blijft daarna bestaan en wordt steeds groter.

Gaat u alstublieft niet in op welk door de kanselier nagestreefd bilateraal repatriëringsakkoord dan ook, maar maakt u een onmiddellijk einde aan deze ophef door de grenzen van uw land rigoureus en consequent te sluiten en de EU-landen aan de buitengrenzen financiële, materiële en personele ondersteuning te garanderen om de grens effectief te bewaken tegen illegale immigratie. Nog beter: laat u het over aan de Verenigde Naties om gepaste oplossingen voor deze uitermate problematische continenten Afrika en Azië te vinden, want daarvoor werd de organisatie toch in het leven geroepen. Maakt u het aan de regeringen van de landen van herkomst duidelijk dat die eindelijk zelf voor orde in het eigen land moeten zorgen en anders niet meer op ondersteuning van ons hoeven rekenen.

Het is niet meer over het hoofd te zien dat Duitsland zich sinds de val van de Berlijnse Muur in 1989 opnieuw tot een voor de burgers van Europa ongemakkelijk land ontwikkelt. Een land, dat weer de kritische observatie van buitenaf nodig heeft, waarmee ik ben aangekomen bij mijn eigenlijke bedoeling. Zet u zich alstublieft in voor een Europa van de volkeren en ondersteunt u geen centralistische overwegingen, zoals daar op dit moment naar gestreefd wordt door Duitsland en/of Frankrijk. De historie toont aan dat de doordrijvers van het centralisme meestal zelf streven naar de heerschappij over deze constructie.

Dit is een open brief, waarvoor ik bij deze toestemming geef om verbreid te worden. Het behoort tot de kenmerken van een ordelijke democratie dat de burgers actief deelnemen aan de openbare opinievorming, ook als deze mening afwijkt van diegenen die aan de kant van de regering staan. Discussieert u eindelijk en onvervalst over de oorzaken van deze crisis en onderneemt u al het mogelijke om deze te stoppen.

Stuurt u dit schrijven gerust door aan uw ministerie van Buitenlandse Zaken of ministerie van Europese Zaken. Helpt u mee om zo snel mogelijk een einde te maken aan het in de loop der jaren door steeds meer smerige compromissen ontstane drama. Blijft u standvastig en stelt u zich in dienst van uw volkeren, die u ook kozen. We hebben een christelijk beïnvloed Europa van de Europese diversiteit en meer dan duizenden jaren oude identiteiten nodig, waarin alle Europeanen zich kunnen herkennen. Zorgt u er alstublieft voor dat eindelijk de rust terugkeert. Het is de moeite waard om daar voor te strijden.

Met vriendelijke groeten,

Klaus Hildebrandt

(Rheinland-Pfalz)

Bron: www.journalistenwatch.com

Door: Klaus Hildebrandt

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2018/06/24 ... inaliteit/