Palestijnse mars was theaterstuk
Door LEON DE WINTER
De ’Mars van de terugkeer’ in Gaza volgde het vaste stramien van Palestijnse demonstraties: het zijn theaterstukken voor de media. Wat Hamas had voorbereid, kon worden geoogst: doden.
Wat is het stramien? Jonge Palestijnen provoceren Israëlische soldaten, en als de provocaties levensbedreigend zijn, wordt er door de Israëliërs geschoten, en soms, als de mediamensen geluk hebben, sterft daarbij een kind. Tientallen, honderden mediamensen, ingeseind dat ze op een bepaalde plek op een bepaald moment moeten klaarstaan, leggen de beelden vast.
Een paar basisfeiten voor de context. Allereerst: Gaza is NIET bezet. Israël heeft zich in 2005 volledig teruggetrokken, en als scharnierpunt tussen hightech Israël en bevolkingsrijk Egypte had Gaza nu een bloeiende stadstaat kunnen zijn. In plaats daarvan heeft Hamas Gaza omgebouwd tot een jihadistisch bolwerk dat Israël wil vernietigen om daarna (ze zijn ambitieus) de wereld te onderwerpen aan de islam. Hamas is niet op zoek naar een bloeiende stadstaat, maar naar oorlog in naam van Allah.
Over hun intenties doen de leiders van Hamas niet geheimzinnig. In hun ogen is, na de ineenstorting van het Ottomaanse kalifaat, Israël het vervloekte symbool van de zwakke positie van de islam, en met dat symbool valt voor een orthodoxe moslim niet te leven. Een Joodse staat is een nachtmerrie, een gezwel.
Heeft er ooit een Palestijnse staat bestaan? Nee. De naam Palestina is bijna twee millennia geleden door de Romeinen aan het gebied toegekend zonder dat er Palestijnen waren – de term ontstond pas bij de eerste Joodse immigratiegolven; deze Joden noemden zichzelf Palestijnen.
Later, onder roverhoofdman Yasser Arafat (die in de echtgenoot van onze minister Kaag jarenlang een trouwe bondgenoot vond), werd die naam door de Arabieren geclaimd, ook al is er geen historische context.
Beschamend
Eeuwenlang waren de Arabieren in dit deel van de wereld tribale moslims en bedoeïenen die onder Ottomaans bestuur op arme stukjes grond leefden of een nomadisch bestaan leidden. Vooruitgang (en, o ironie, migratie van Arabische werkzoekenden vanuit omringende gebieden) ontstond door de komst van Europese Joden, die moderne landbouwmethoden toepasten en industrieën vestigden; dat zijn de voor Arabieren beschamende feiten van de geschiedenis. Ook beschamend is dat alle buurlanden van Israël niet bij machte waren de opkomst van het Joodse ministaatje als agrarische en technologische grootmacht te voorkomen of te evenaren.
De Arabische staten zijn qua oppervlakte 650 keer groter dan Israël, en toch bleef Israël in alle militaire conflicten overeind; ook dit is beschamend. Zolang het bestaat, ontkent het Joodse landje de erfenis van de profeet Mohammed: land dat ooit islamitisch was, zal voor altijd islamitisch blijven. Israël is een onverdraaglijke schandvlek in de ogen van vrome moslims.
Jongeren
Er leven momenteel 1,8 miljoen Palestijnen in Gaza, in grote meerderheid nakomelingen van oorspronkelijke vluchtelingen. Volgens de VN zijn ook de jongeren vluchtelingen. Deze vluchtelingenstatus voor nakomelingen geldt niet voor andere nakomelingen van vluchtelingen elders in de wereld, alleen voor Palestijnen. Hiermee wordt met behulp van de VN het Palestijnse vluchtelingschap oneindig bestendigd tot een ’way of life’ in de schaduw van het grote onrecht dat hun is aangedaan, waaruit alleen bevrijding mogelijk is door Israëls vernietiging.
65 procent van de bevolking is jonger dan 25 jaar, een groot reservoir aan woedende jongemannen die een martelaarsdood zoeken. Zolang Palestijnen de vluchtelingenstatus erven, bevechten zij Israëls ontstaan en bestaan, met alle ellende van dien voor alle partijen.
De formule voor vrede is belachelijk simpel: aanvaard de Joodse staat en zweer geweld af. Maar die aanvaarding zou gelijkstaan aan het afzweren van de profeet, en dat is ondenkbaar. Veel Palestijnen leven om Israël te vernietigen.
Ondanks de genocidale retoriek van de leiders van Hamas vervoerden vorig jaar 160.000 trucks gigantische ladingen – medicijnen, kleding, goedgekeurde machinerie, voedsel, etcetera – van Israël naar Gaza. Gemiddeld reisden per maand zesduizend Gazanen naar Israël, wat veel meer kan zijn als er vrede zou heersen.
Wraak
Nee, dit is geen conflict over land, maar een religieus-cultureel conflict: in 1948 zijn de Arabische volken tot in hun ziel vernederd door een handjevol Joden dat de staat Israël stichtte. Die vernedering, die in de islamitisch-tribale culturen onvergeeflijk is, moet worden gewroken. Daarvoor zijn Palestijnse Arabieren bereid, zoals ook bij deze ’mars’, hun kinderen en kindskinderen voor het oog van de camera te laten sterven, want zij menen dat westerse camera’s op gang kunnen brengen wat zij zelf niet kunnen: de isolering en vervolgens ineenstorting van de duivelse Joodse staat.
Deze ’Mars van de terugkeer’ wil met steun van westerse media de grenzen van Israël doorbreken en het Joodse land overspoelen met honderdduizenden jongeren die nooit uit Israël zijn gevlucht. Het intrigerende is dat momenteel veel Arabische leiders geen geduld meer hebben met Palestijnen. Hun echte vijanden zijn Iran en de Moslimbroeders, niet Israël, dat een potentiële bondgenoot is. Dus moet Hamas zichzelf weer op de kaart zetten. Met beelden van dode Palestijnen, of een nieuwe oorlog.