Een Israëlische militaire overwinning op de Palestijnen is de enige weg naar vrede
10 september 2016, brabosh
Avigdor Liberman, Israel’s Minister van Defensie, verklaarde op zijn eerste briefing omtrent de veiligheid, dat Israël niet langer “de luxe heeft om langdurige uitputtingsoorlogen te voeren.” Na 100 dagen in zijn ambtsperiode, zonder een teken dat het al tientallen jaren durende conflict afneemt, is het duidelijk dat de tijd gekomen is om dat beginsel toe te passen op het Israëlisch-Palestijnse vredesproces. Opdat er vrede tussen Israël en zijn Arabische buren zou komen, moet Israël winnen en de Palestijnen moeten verliezen.
Voor het grootste deel van de menselijke geschiedenis, beëindigde een militaire overwinning oorlogen. De Pax Romana, een periode van 200 jaar van relatieve vrede in het Romeinse Rijk, begon pas toen Keizer Augustus Marcus Antonius versloeg in de
Slag bij Actium. Toen de Noordelijke Staten de Zuidelijken versloegen tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, begon dit schijnbaar onoplosbaar conflict, dat aan drie kwart miljoen mensen het leven kostte over vier jaren, te vervagen. Het Zuiden, da begreep dat het was verslagen, heeft nooit opnieuw nog voor problemen gezorgd. Duitse en Japanse ziekelijke haat jegens de westerse democratieën tijdens de Tweede Wereldoorlog, verdween snel dankzij de bittere pil van de nederlaag; vriendschap volgde spoedig.
De conventionele wijsheid van vandaag houdt in dat conflicten het best opgelost worden door onderhandelingen en het sluiten van compromissen. Maar laten we eens kijken naar de feiten. Na 40 jaren van onderhandelingen om Cyprus te herenigen, blijft het eiland desondanks verdeeld, en 60 jaar impasse over het Koreaanse schiereiland hebben weinig uitgehaald. In Syrië loopt het moorden onverminderd verder ondanks vijf jaar van onderhandelingen om te trachten Soennieten en Alevieten te verzoenen. En op hetzelfde moment, na jarenlange diplomatieke inspanningen om Irans atoomprogramma terug te draaien, eindigde dit met de capitulatie van het Westen voor Teheran’s eisen.
De denkfout van onderhandelingen is vooral duidelijk in het Arabisch-Israëlisch conflict.
De kern van het conflict is eenvoudig: Israël wil overleven; het Palestijnse leiderschap wil vernietigen.
Sommige Palestijnse leiders maken hier geen geheim van. Hamas-leiders zetten openlijk aan tot geweld en waren de aanstichters van de zogenaamde “
Messen Intifada”, en President van de Palestijnse Autoriteit Mahmoud Abbas roemt de Palestijnse “martelaren ” en noemt straten naar hun naam. Anderen praten over vrede maar eisen een “recht op terugkeer” voor Palestijnen naar Israël, een eis die effectief de ingewanden van de Joodse staat zou wegsnijden doordat miljoenen Arabieren van Palestijnse afkomst zich permanent zouden hervestigen binnen Israël’s grenzen. Maar ongeacht hun invalshoek, alle Palestijnse leiders prediken haat jegens Israël.
Het Amerikaanse politieke beleid heeft lang verhinderd dat Israël een beslissende militaire overwinning op zijn tegenstanders zou bereiken. In 1956 heeft President Eisenhower Israël gedwongen om haar territoriale winsten tijdens de Suez-Crisis achter te laten. Ook na de Zesdaagse Oorlog van 1967 hebben de Verenigde Staten geholpen om een resolutie op te stellen opdat Israël zich zou terugtrekken uit niet gespecifieerde “bezette gebieden” tijdens de oorlog. De regering Reagan heeft Israël verhinderd om de PLO troepen van Yasser Arafat te vernietigen tijdens de oorlog in Libanon in 1982, en, meest recent, heeft de regering Obama Israël onder druk gezet om haar doelstellingen in te krimpen in de oorlog met Hamas in de zomer van 2014 (aka Operation Protective Edge). Deze concessies, die vaak eenzijdig en onomkeerbaar zijn, omvatten een bouwstop in de nederzettingen, vrijlating van gevangenen en verbeurdverklaring van grondgebied.
Dergelijk beleid heeft geleid tot nefaste resultaten; de Amerikaanse “terughoudendheid ” tav. Israël moedigt haar vijanden aan om risico’s te nemen. Net zoals reddingsoperaties van de regering banken aanmoedigen om hoge risico’s te nemen, hoge-uitbetalings investeringen door het wegnemen van de gevolgen ingeval van faling, moeten Israëls tegenstanders zich niet veel bekommeren om onherroepelijke verlieze, omdat ze weten dat de internationale gemeenschap Israël zal berispen voor eventuele winst die het zou kunnen bereiken.
Bovendien, legitimeert en voedt het beteugelen van Israël, rechtstreeks het Palestijnse rejectionisme, gedefinieerd als de weigering om de Israëlische soevereiniteit te erkennen en recht van de Joden om in hun voorouderlijk geboorteland te leven. Omdat het weet dat er geen consequenties zullen volgen voor haar gesofisticeerde propaganda-oorlog, kan de Palestijnse Autoriteit blijven doorgaan met Israël te demoniseren. “Om een normale mens te worden, iemand waarvan diens ouders hun kinderen niét zal aanzetten om zelfmoordterroristen te worden, moeten de Palestijnse Arabieren de beproeving van een nederlaag ondergaan,”
schrijft Daniel Pipes, de president van het Midden-Oosten Forum.
Wanneer Israël een licentiestatus krijgt, vrij van Amerikaanse betutteling, en haar militaire apparaat mag ontketenen na een Palestijnse raket- of terreuraanslag, zoals toen Liberman meer dan 50 luchtaanvallen uitvoerde op de militaire infrastructuur van Hamas in Gaza in reactie op één raket, dan zullen de Palestijnen zich terugtrekken. De angst voor een verpletterende nederlaag is een krachtig wapen om het Palestijnse ‘verzet’ te neutraliseren.
De wijze waarop de Amerikanen omgaan met het Arabisch-Israëlisch conflict is om een soort metamorfose te voorkomen in het Palestijnse denken dat vrede met Israël vereist. Het is tijd dat Washington Israël toestaat om de Palestijnse droom van een eenstaatoplossing zonder Joden aan diggelen te slaan Zoals
Ronald Reagan zei met betrekking tot de Amerikaanse strijd tegen het communisme, de enige manier om te “winnen is wanneer zij verliezen.”
Dit betekent niet dat de Verenigde Staten een winnaar-krijgt-alles oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict moeten ondersteunen. Maar wij moeten afstappen van de denkfout dat Israël slechts één of twee concessies meer verwijderd is van een Amerikaans-bemiddelde diplomatieke doorbraak. Zoals generaal Douglas MacArthur ooit de beroemde woorden uitsprak: “er bestaat geen vervangmiddel voor de overwinning” [i\(“there is no substitute for victory.”)[/i]
Door Gregg Norman
https://brabosh.com/2016/09/10/pqpct-ds5/