Interessant artikel over het fenomeen radicalisering. De strekking is dat radicale moslims niet aan een vast profiel voldoen, maar in alle soorten en maten voorkomen. Aan het eind nog het inzicht dat er nauwelijks een verschil is tussen gewelddadige en niet-gewelddadige moslimextremisten, en dat hij cultuurrelativisme in het westen een foute keuze was. Duhh......
"Je kunt een maximumsnelheid van 15 kilometer per uur instellen voor auto's op alle wegen. Het aantal verkeersdoden zal ongetwijfeld afnemen, maar tegelijkertijd krijg je een onwerkbare samenleving. Diezelfde vergelijking kun je maken met het bestrijden van terreur. We kunnen onmogelijk elke dreiging uitbannen, tenzij je de burgerlijke vrijheden inperkt. Als we in een open maatschappij willen leven, moet je accepteren dat je een prijs betaalt. Die prijs heet Lee Rigby." .
Spoiler! :
Er zal nog altijd een terreurdreiging zijn, maar we verwachten nu huis-tuin-en-keuken-aanslagen die veel minder slachtoffers eisen.
Een lang gesprek met Alexander Meleagrou-Hitchins levert meer vragen dan antwoorden op. Na de hakmesmoord op de militair Lee Rigby, twee weken geleden in Oost-Londen, woedt in Groot-Brittannië een fel debat over de oorzaken en aanpak van moslim-extremisme op eigen bodem. Meleagrou-Hitchins, een onderzoeker van het International Centre for the Study of Radicalisation in Londen, bestudeert al jaren extremistische groepen in Europa, maar verwacht geen kant-en-klare oplossingen van hem.
"We gaan altijd meteen op zoek naar het profiel van de daders, we willen ze allemaal netjes in een hokje kunnen plaatsen. Maar een vast profiel bestaat niet. Uit onderzoek blijkt dat geradicaliseerde Britse moslims uit alle geledingen van de samenleving komen. Ze komen uit rijke en hele arme gezinnen, ze zijn blank en zwart, sommigen waren voorheen christen. Alleen het eindpunt is hetzelfde: ze zien de islam niet als een spirituele religie, maar als een politiek systeem en ze zijn ervan overtuigd dat het Westen de islam wil vernietigen."
Fundamenten
De Britse reactie op de moord op Lee Rigby verliep volgens een herkenbaar patroon. Net als na de aanslagen op het Londense openbaar vervoer in 2005 is er eerst de schok dat de hoofdstad getroffen is door een aanslag. Vervolgens de realisatie dat de daders niet uit het buitenland komen, maar Britse moslims zijn. De moslimgemeenschap neemt afstand van de moord en zegt dat de aanslag tegen alle principes van de islam ingaat. Veiligheidsdiensten staan meteen onder druk: hadden zij dit niet kunnen voorkomen? Politici buitelen over elkaar heen met voorstellen van een snoeiharde aanpak en het verbieden van extremistische websites.
"Alles is mogelijk", stelt Meleagrou-Hitchins. "Kijk maar wat landen als China en Saoedi-Arabië doen. Een land kan ongewenste websites blokkeren en haatpredikers vastzetten of het land uitgooien. Daarmee voorkom je de verspreiding van extreme ideeën en wellicht toekomstige aanslagen. Willen wij zo'n maatschappij? Natuurlijk niet, want dan tast je de fundamenten van een vrije samenleving aan."
Al-Kaida vleugellam
Voor terrorisme-experts als Meleagrou-Hitchins kwam de aanslag van twee weken geleden niet als een verrassing. Ze bespeuren al geruime tijd een kentering in de strategie van terreurorganisaties. Een goed voorbeeld is het digitale tijdschrift Inspire, een Engelstalige uitgave van Al-Kaida op het Arabische Schiereiland. Niet langer organiseren ze zelf complexe terreuroperaties, maar via uitgaves als Inspire stimuleren ze moslims in Westerse landen het heft in eigen hand te nemen. Het bevat onder meer een 'hitlist' van internationale doelwitten (inclusief 'Girt Wilders'), een gedetailleerde instructie 'hoe je in de keuken van je moeder een eigen bom kan maken' en een handleiding voor het gebruik van pistolen.
"Wij spreken ook niet langer over Al-Kaida, want als terreurorganisatie is die vleuggellam gemaakt. Er zal nog altijd een terreurdreiging zijn, maar verwacht nu huis-tuin-en-keuken-aanslagen die veel minder slachtoffers eisen. Al-Kaida is hooguit een merknaam voor een internationale stroming van djihadisten. Het is het een sociale beweging geworden en een sociale beweging bestrijd je met ideeën."
Het werkelijke antwoord op de radicalisering van Britse moslims ligt dan ook niet in repressie. Volgens Meleagrou-Hitchins beginnen Westerse regeringen te beseffen dat er link bestaat tussen gewelddadig extremisme en niet-gewelddadig extremisme. "Er zijn moslims die nooit geweld zullen prediken, maar wel vrijheid van meningsuiting en gelijke rechten voor vrouwen en homo's verwerpen. Die groepen hebben we altijd getolereerd vanuit een misplaatst cultureel relativisme. We hebben de moslimgemeenschap nooit gevraagd onderdeel te zijn van onze samenleving en Westerse waarden te accepteren. Wij moeten die ideeën uitdagen, zoals we ook racisme bestrijden. Ik weet dat dat gevoelig ligt, maar niets doen, is geen optie. Anders blijf je een klimaat houden waarin extremisme gedijt."
De Britse anti-terreuraanpak
Enkele dagen na de moord op Lee Rigby kwam minister May (binnenlandse zaken) met voorstellen om extremisme aan te pakken. Zo moet de politie bevoegdheden krijgen om websites van extremistische groepen uit de lucht te halen en de minister wil het eenvoudiger maken radicale groepen te verbieden. Ze overweegt zelfs radio- en tv-zenders te een uitzendverbod op te leggen om radicale predikers de mond te snoeren.
De Conservatieven hebben ook de Communications Data Bill weer op de agenda gezet. De wet geeft veiligheidsdiensten bevoegdheden om het gedrag van burgers online in de gaten te houden. Het e-mail- en telefoonverkeer, surfgedrag op internet, sms-berichten en communicatie op sociale media worden voor minimaal twaalf maanden op een databank bewaard. Het voorstel werd eerder dit jaar nog getorpedeerd door de Liberaal Democraten, coalitiepartner van de Conservatieven.
