De Turkije-Erdoğan-crisis
Geplaatst op 19 maart 2017
Ineens is er een heftige diplomatieke rel tussen Nederland en Turkije. Wat gebeurde er, welke consequenties kan dit hebben en wat kunnen we doen?
Vlak voor de Nederlandse verkiezingen van 15 maart stuurt de Turkse regering zijn minister van Buitenlandse Zaken Çavuşoğlu naar Nederland om verkiezingstoespraken te houden voor het Turkse referendum in april, waar Erdoğan meer macht en minder democratie wil. Dit is in tegenspraak met haar eigen regels dat verkiezingsactiviteiten in het buitenland verboden zijn. Tegen de afspraken met de Nederlandse autoriteiten in werden de Turkse Nederlanders opgeroepen massaal naar deze bijeenkomst te komen. Hiermee werden de onderhandelingen gesaboteerd en werd er een veiligheidsprecedent geschapen.
Hierop verbood de Nederlandse regering het vliegtuig waar Çavuşoğlu in zat in Nederland te landen. Daarop stuurde Turkije de hoofddoekminister van Familiezaken en Sociale Zaken Kaya, die in Duitsland was, naar Nederland. Zij ging met de auto in een konvooi naar Nederland, zodat zij de toespraak kon houden. Volgens informele bronnen waren er meerdere Turkse ministers in het konvooi aanwezig. Bij de Nederlandse grens splits het konvooi zich in tweeën en rijden beide delen via omwegen door Nederland. Het is duidelijk dat de Turkse regering de Nederlandse regering wilde misleiden. Pas vlak voor het Turkse consulaat in Rotterdam, dat als Turks grondgebied geldt, werd zij staande gehouden. Op grond van haar bedoelingen werd Kaya als “ongewenste vreemdeling” het land uitgezet. Woedend Twitterde zij daarna dat Nederland alle internationale wetten, conventies en mensenrechten zou schenden. De scene leidde tot een boze demonstratie van vlaggende Turken in Rotterdam, die “Allahu Akbar!” riepen. Hiermee worden hun bedoelingen duidelijker, zij willen er een islamitische zaak van maken in plaats van een Turkse.
Het geweld was enorm. Volgens informele bronnen waren er Turken bij betrokken die speciaal uit België en Duitsland kwamen. Dit zijn professionele saboteurs. In Berlijn en Düsseldorf waren eveneens demonstraties en ook daar werd “Allahu Akbar!” gescandeerd. Ook werd er “Holland Nazi” geroepen. Op de Nederlandse ambassade in Turkije werd korte tijd de Nederlandse vlag vervangen door de Turkse vlag. Erdoğan zei: “Nederlanders zijn nazi-restanten en fascisten”. De gewelddadige demonstratie in Rotterdam, dat nota bene door de Nazi’s schandalig is gebombardeerd, was volgens het ANP door de regering in Ankara georganiseerd. Maar daarna klaagt Erdoğan dat de politie buitensporig geweld gebruikte. Dan volgen er meerdere escalaties. Nederland zal volgens Erdoğan een ‘hoge prijs betalen’. De Nederlandse ambassadeur in Turkije mag niet meer terugkomen. Verder verklaarde Erdoğan dat de Nederlanders de 8000 Bosniërs bij Srebrenica hebben vermoord, wat laster en geschiedvervalsing is, afkomstig van iemand die de Armeense genocide ontkent, om van andere genocides, zoals de Griekse en de Assyrische, allemaal christenen, nog maar te zwijgen. Verdere dreigementen kwamen er, zoals het opzeggen van de vluchtelingendeal en dat er (islamitische) religieuze oorlogen in Europa zullen uitbreken.
Erdoğan riep de Turken op: “Neem niet drie, maar vijf kinderen”, in een poging Europa demografisch te overrulen. Daarnaast overweegt Turkije om Nederland aan te klagen bij het Internationale Gerechtshof. De mogelijkheid om hoofddoekjes op het werk te weren, werd benoemd als een kruistocht tegen de islam. Schaamteloze beledigingen waren er, zoals dat Nederlanders de nieuwe Nazi’s zijn. Merkel werd in een Turkse krant als Frau Hitler afgebeeld. De week werd verder gelardeerd met
talloze islamitische aanslagen in Frankrijk, Duitsland en de VS. Trouwens, de meeste islamitische aanslagen halen de politiek correcte pers niet eens en als ze dat wel doen, gaat het om “lone wolves”, psychisch verwarde personen, waarbij de islam en als het even kan het terroristische motief worden weggelaten.
Vanwaar de Turkse boosheid?
Het beeld van de boze Erdoğan beantwoordt exact aan het cliché van de beledigde moslim. Om hier iets van te begrijpen, moet een aantal zaken op een rijtje worden gezet, namelijk de aard van Turkije als land en volk, de uitkomsten van de Eerste Wereldoorlog, de afschaffing van het kalifaat en de missie die Erdoğan voor zichzelf ziet. Deze zaken worden in Nederland vaak over het hoofd gezien.
Om te beginnen is Turkije een bijzonder land dat je niet als een land als alle andere kunt zien. Turkije heeft als het Ottomaanse Rijk een lange en gecompliceerde geschiedenis op drie continenten. Vanaf de verovering van het Byzantijnse Constantinopel in 1453, waarna de naam werd veranderd in Istanboel, heeft het Ottomaanse Rijk ook in Europa een militaire rol gespeeld. Griekenland, Albanië, Servië, Bosnië, Macedonië, Bulgarije, Roemenië en Hongarije waren lange tijd Ottomaans, dus Turks. In het Midden-Oosten behoorden Syrië, Irak, Jordanië, Israël en Saoedi-Arabië tot het Ottomaanse Rijk. En in Afrika hoorden Egypte, Libië, Tunesië en Algerije er lange tijd bij. Als gevolg hiervan, maar ook als gevolg van eerdere migraties, wonen er veel Turken buiten het huidige Turkije. De huidige bevolking van Turkije ligt rond de 80 miljoen inwoners, maar de schatting op Wikipedia is dat er momenteel ca. 200 miljoen etnische Turken leven en die zijn woonachtig in een hele reeks landen; van China (Oeigoeren) tot Bulgarije en door de recente migraties ook in bijna alle westerse landen. Wanneer de Ottomanen het Midden-Oosten veroveren, worden zij de dragers van het kalifaat. Dit heeft geduurd van 1517-1924, toen het kalifaat na de Eerste Wereldoorlog door Atatürk werd afgeschaft. De Turken zijn dus een talrijk volk met een lange, roemruchte geschiedenis. Binnen de islam nemen de Turken een bijzondere positie in, omdat zij lange tijd de dragers waren van het kalifaat.
En hier zien we waar Erdoğan zijn rol speelt. Hij wil de afschaffing van het kalifaat door Atatürk ongedaan maken. Momenteel wordt Atatürk in Turkije rap uit de schoolboekjes geschreven. Onder Erdoğan islamiseert Turkije in snel tempo en in de kranten verschijnen kaarten van een Groot Turkije. De verdragen van Lausanne en Sèvres wil hij het liefst verscheuren. Moskeeën zijn kazernes, de baarmoeders van onze vrouwen zijn er voor de geboorte-jihad, zo ziet Erdoğan het. De Turken zullen hun seculiere maatschappij omvormen tot een radicaalislamitische en deze tot ver over de huidige Turkse grenzen uitbreiden. Zo is de rol van Turkije ten aanzien van ISIS beter te begrijpen. Zij is niet tegen een kalifaat, maar onder haar hoede. En zij wil Syrië weer onder haar controle brengen. Het probleem met een herstel van oude grenzen over zo een lange periode is natuurlijk de vraag welke grenzen je precies wilt herstellen. Voorlopig lijkt Erdoğan zich te richten op de grenzen van de Eerste Wereldoorlog. Maar in andere interviews heeft hij al gezegd het Rijk te willen herstellen van Sarajevo tot Damascus en van Benghazi (Libië) tot Batumi (Georgië). En natuurlijk wil hij ook Jeruzalem “bevrijden”. Het lijkt erop dat niet enkel de Eerste Wereldoorlog een doorn in Erdoğan’s oog is, maar dat hij de Slag bij Wenen van 1683, waar het Ottomaanse leger door de Pool Jan Sobieski in de pan werd gehakt, nog niet is vergeten. Behalve een restauratie van het Ottomaanse Rijk wil Erdoğan ook een Unie van islamitische landen. Hij wil de belangen van Turkije en de islam “verdedigen”. Er zijn religieuze leiders die hem de eigenschappen van God toedichten. Zelf gelooft hij in een herstel van zijn kalifaat in 2023, precies een eeuw nadat het was afgeschaft. En dan kan de Messias komen, de islamitische Messias, de Mahdi genaamd. Het is duidelijk dat we hier te maken hebben met een man met een visie.
Deze cocktail van religieus fanatisme, etnische superioriteit en ressentiment over oude grensafspraken is uiterst gevaarlijk. Bovendien doet het denken aan een eerdere periode van de Europese geschiedenis, namelijk het Derde Rijk. Hitler had ressentiment over het Verdrag van Versailles en zijn gedrag tot de inval in Rusland is goed op te vatten als een terugdraaien van die afspraken. En ook Hitler had ideeën over etnische superioriteit en het idee van een historische en ideologische missie. Erdoğan heeft aangegeven Hitler te bewonderen vanwege diens effectieve presidentiële systeem en dat is precies waar het referendum volgende maand over gaat. De leider van de SS, Heinrich Himmler, zag zichzelf als de incarnatie van de oude Oost-Frankische Koning Heinrich der Vogler, grondlegger van de Ottoonse dynastie van Saksische koningen en keizers. Erdoğan zegt in contact te staan met de geest van Saladin (die de christelijke legers uit Europa versloeg). Qua tactiek is er een parallel te trekken tussen de brand in de Rijksdag in 1933 en de Turkse coup van 2016. Beide gebeurtenissen lijken geënsceneerd als een alibi om tegenstanders uit te schakelen. Na de Turkse coup zijn er ca. 140.000 mensen uit hun functie of gevangen gezet. Gevangenen worden gemarteld en inhumaan behandeld. Er wordt een grote rechtszaal in Ankara gebouwd, omdat er geen zaal groot genoeg is om zoveel gevangenen te berechten. De vermeende leider Gülen is veroordeeld tot 1900 jaar gevangenisstraf en 2 keer levenslang.
De verkiezingen in Nederland hebben in deze rel ongetwijfeld een rol gespeeld. Bedoeld of niet, het heeft zeker in Rutte’s voordeel gewerkt. Veel keus had hij niet. Als hij niet had ingegrepen, was het voor Wilders een uitgelezen kans zijn gelijk te bewijzen. Nu kon Rutte ruggengraat laten zien. Als het Erdoğan er om was begonnen Wilders uit het zadel te houden, dan is hem dat gelukt.
En waar was de EU in deze tijd van escalatie? Het gezegde luidt: In tijden van nood leert mijn zijn vrienden kennen. In Brussel, maar ook in andere hoofdsteden, bleef het stil. Aan slappe knieën geen gebrek.
Deze zomer waren er ook al problemen met Turken, zo waren er massale demonstraties in Berlijn, eveneens met Turkse vlaggen. Er waren veel Duitse commentaren waarin verbaasd werd gereageerd zoals: “Deze Turken wonen al meer dan twintig jaar in Berlijn, maar toch zijn ze geen Duitsers geworden”.
Maatregelen
Het enige goede aan deze rel is dat Nederlanders en ook Europeanen hebben kunnen zien hoe manipulerend, chanterend, intimiderend en ondemocratisch Erdoğan handelt. Misschien werkt dit als een “blessing in disguise”, als de “wake up call” die tot een andere houding en een ander beleid kan leiden. Want de postmoderne houding van elke mening is goed en zijn tegenhanger de politieke correctheid zijn de snelste weg naar het afschaffen van de democratie en het invoeren van de sharia. Opvallend genoeg bedient Erdoğan zich ook van het politiek correcte gedachtegoed door iedereen die het niet met hem eens is als islamofoob of Nazi af te schilderen. “Holland-Nazi” is zelfs een veel bezochte hashtag bij de twitterende Turken. En dat terwijl zijn eigen bewondering voor en navolging van Hitler evident zijn, zoals hierboven werd aangetoond. Er kan maar één conclusie worden getrokken: de integratie en de multiculturele samenleving zijn vooral mislukt door toedoen van de thuislanden van de migranten, zoals de huidige regering in Ankara. Als we doorgaan zijn intolerantie te tolereren plaveien we de weg naar de afschaffing van de democratie. Want hier eist hij de democratie en in eigen land heeft hij zonder proces 140.000 mensen in de gevangenis gegooid vanwege de verdenking van sympathie voor Gülen. Hoe moet dat als Erdoğan een oorlog gaat beginnen? Want die oorlog komt er aan, het staat op zijn programma. De mislukte multiculturele samenleving is dan direct een groot veiligheidsrisico.
Wat moeten we doen? Er zijn heel veel maatregelen mogelijk, zowel in Nederland als internationaal, waarvan ik er hier enkele wil noemen. Om te beginnen moet er snel werk van gemaakt worden om de dubbele nationaliteit af te schaffen, want deze is een grote hindernis voor integratie. Van degenen die het Turkse paspoort willen houden, moet het Nederlandse paspoort afgepakt worden en worden uitgezet. En Turken die Erdoğan als hun politieke leider zien, hebben in ons land geen plaats en kunnen hier best vertrekken. De Turkse Diyanet-moskeeën, die de voorposten zijn van het Erdoğan-regime, moeten gesloten worden. Turkse imams zullen beter in de gaten gehouden moeten worden; de aansturing vanuit Turkije moet worden gecontroleerd. Er moet voorkomen worden dat de Turkse minderheid
uitgroeit tot een 5e colonne. Immigranten die een gevaar vormen voor de Nederlandse samenleving moeten worden gerepatrieerd. Turkse christenen, Koerden, Alawieten en Gülenisten kunnen blijven, maar de Erdoğanisten moeten, net als hun minister Kaya, zo snel mogelijk tot niet gewenste buitenlander verklaard worden en naar de uitgang worden gebracht. Verder moeten politieke partijen zoals DENK onmiddellijk verboden worden. Voor wat betreft het internationale toneel; het is duidelijk dat het een ramp zal worden als Turkije bij de EU zou komen. De Turkije vluchtelingendeal zal anders ingevuld moeten worden. Het hoeft geen betoog dat dit een wapen in de handen van Erdoğan is, dus Europa zal snel werk moeten maken van het beschermen van haar eigen grenzen, wat ze natuurlijk al lang had moeten doen. Ook moet Turkije uit de NAVO worden gezet, want vroeg of laat zal het dit bondgenootschap misbruiken. De 50-90 kernwapens die op de NAVO-basis Incirlik bij Adana liggen, moeten
zo snel mogelijk worden weggehaald.
Erdoğan liet al een keer de stroom naar deze basis stop zetten. Erdoğan is een gevaarlijke leider, je moet er niet aan denken dat hij kernwapens heeft. Daarnaast kunnen we de Koerden en Gülenisten in Turkije en elders steunen. Voor de regionale machtsbalans zouden we Rusland kunnen steunen, want een pact tussen Rusland en Turkije zou gevaarlijk uit kunnen pakken. Daarbij moeten we in gedachten houden dat de Russen wel twaalf oorlogen tegen het Ottomaanse Rijk hebben gevoerd.
Door: Petra de Geus
https://ejbron.wordpress.com/2017/03/19 ... an-crisis/ 
