De theologie van de politieke correctheid

"Opinies" is een collectie van korte teksten (van 500 tot 750 woorden) waarin de auteur zijn opinie over courante islam-gelinkte gebeurtenissen uiteen zet. Indien je jouw opinie gepubliceerd wil zien kan je ze hier kwijt. Geef ons ook je naam en email adres. De tekst moet wel van jouw hand zijn.
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24943
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

De theologie van de politieke correctheid

Bericht door King George »

De Theologie van de Politieke Correctheid

“Religie is de opium van het volk” is wellicht een van de meest herhaalde en verkeerd begrepen uitspraken van Karl Marx. In de correcte context zien we een erkenning van de noodzaak voor mensen om zich tot religie te keren om hun ziel te verlichten en om een comfort te creëren waar deze niet gevonden kan worden. Het is de manier waarop mensen orde vinden in een chaotische wereld. Het is een cocon tegen het nihilistische universum en een geloof in een buitenmenselijk bewustzijn. Het is een geloofssysteem dat mensen hun sterkste emotionele vermogens gebruiken en als zodanig het meest effectieve middel is om mensen te binden aan diegenen die dit zullen exploiteren voor hun eigen doelen en macht.

“Religie is het zelfbewustzijn en zelfvertrouwen van de mens die nog niet is doordrongen van zichzelf of zichzelf alweer heeft verloren. Maar de mens is geen abstract wezen dat buiten deze wereld staat. De mens vormt de wereld van de mens – Staat en samenleving. Deze Staat en samenleving produceren religie, dat een omgekeerd bewustzijn van de wereld is, omdat zij een omgekeerde wereld zijn. Religie is de algemene theorie van deze wereld, haar encyclopedische compendium, haar logica in een populaire vorm, haar enthousiasme, haar morele sanctie en haar universele basis van consolidatie en rechtvaardiging. Het is de fantastische realisatie van de menselijke essentie omdat de menselijke essentie nog geen echte realiteit heeft verworven. Een strijd tegen religie is om die reden dan ook een strijd tegen een wereld wiens spirituele aroma religie is. Religieus lijden is, op hetzelfde moment, de expressie van echt lijden en een protest tegen echt lijden. Religie is de zucht van het onderdrukte wezen, het hart van een harteloze wereld, en de ziel van zielloze condities. Het is de opium van het volk. De afschaffing van religie als het illusoire geluk van het volk is de eis voor hun echte geluk. Om hen op te roepen om hun illusies op te geven is om hen op te roepen een conditie op te geven die illusies nodig heeft. “
– Karl Marx

In het begin van de eenentwintigste eeuw kunnen we in de Westerse wereld terug kijken en de afname zien van de theocratische controle binnen Westerse samenlevingen. Samenlevingen welke langzaam en pijnlijk, en niet zonder martelaars, de opgelegde lasten van religieuze geloofsystemen van zich af hebben weten te werpen. De Westerse wereld heeft besloten om op eigen benen te gaan staan en de grote leegte en betekenisloosheid van het bestaan te confronteren zoals het is, en niet zoals we willen dat het is.

Echter met de afname van de macht van de kerk, hoeven we niet noodzakelijk het einde van religie te zien. Nieuwe religies verschijnen om de leegte op te vullen. New-Age religies, verschillende samenzwerende cults en sekten, Oosterse religies en mysticisme en wellicht de meest prominente van allemaal de Politieke Correctheid. Politieke Correctheid is een moreel systeem dat wordt gebruikt om vorm te geven aan taal, gedachten, beleid en sociale standaarden ter ondersteuning van de Links Liberale idealen. Politieke Correctheid is niet ontstaan als resultaat van wetenschappelijke studie noch is het gebaseerd op een hypothetisch feit dat is aangetoond, het is eerder een systeem dat is geformuleerd om in een bepaalde politieke behoefte te voorzien. Het is een systeem van geloof, gebaseerd op een geloof.

Op veel gebieden zijn er duidelijke parallellen tussen Politieke Correctheid en religie. Het gedraagt zich in veel gevallen net als religie, het vervult dezelfde behoeften als religie. We kunnen gerust stellen dat Politieke Correctheid een religie is. Het is een moderne, gedecentraliseerde kerk. Het is de religie waarbij iedereen een priester of dominee kan worden en daarom macht over mensen kan uitoefenen. Het is de denkwijze waarvan men kan eisen dat mensen het accepteren zonder bewijs te zien. Het is de moderne ideologie die mensen niet enkel van de religie kan verbannen, maar die mensen uit de samenleving kan verbannen omdat ze niet dezelfde ongefundeerde aannames maken.

Om een moraal systeem te adopteren dat Politieke Correctheid voorschrijft is het maken van morele besluiten gebaseerd op geloof in plaats van feiten. Het is de acceptatie van de moraliteit van de “Hoge Priesters” van de Politieke Correctheid zonder vragen en zonder kritiek. Politieke Correctheid heeft haar eigen doctrine, haar eigen hoge priesters, haar eigen zonden, inquisitie en ketters. Het is op geloof gebaseerd omdat het werkt op onderliggende aannames die worden gemaakt zonder enig bewijs dat die aannames ondersteund. Het definieert welke idealen progressief zijn en welke regressief zijn en neemt het gewoon voor waarheid aan, steunend op de aanhangers die geloven dat het zo is. Het is gewoon een nieuwe poging om orde te vinden waar deze niet bestaat en een veilige cocon te creëren waarin de mensheid een vaststaand lot heeft, waar de natuur meegaand en respectvol is in plaats van onverschillig. Politieke Correctheid beschrijft, net zoals vele andere religies, een wereldbeeld waar de universiteit, het leven op aarde en de mensheid wordt aangepast om op de “wishful thinking” tegemoet te komen. Het geeft de impressie dat de mensheid in een staat van harmonie en vrede zou leven als men enkel de Politiek Correcte doctrines zou volgen.


De Oorspronkelijke Zonde


Genesis begint met Adam en Eva, de twee creaties van God in de tuin van Eden. De slang overtuigde Adam en Eva om het fruit te eten van de boom van de kennis van goed en kwaad. De slang deed dit met weinig moeite en volgens de geschriften moest de mens het paradijs verlaten vanwege ongehoorzaamheid aan God.

“Door één mens is de zonde in de wereld gekomen en door de zonde de dood, en zo is de dood voor ieder mens gekomen, want ieder mens heeft gezondigd. Er was al zonde in de wereld voordat de wet er was; alleen, zonder wet wordt er van de zonde geen rekening bijgehouden. Toch heerste de dood in de tijd van Adam tot Mozes over alle mensen, ook al begingen ze met hun zonden niet dezelfde overtreding als Adam. Nu is Adam de voorafbeelding van hem die komen zou.” - Romeinen 5: 12-19

De zonde die door Adam was begaan veroordeelde toekomstige generaties voor de eeuwigheid, ondanks hun gedrag, ondanks iedere moeite die zij doen om niet te zondigen, tot de dood. Er zijn geen manieren om de ketting te breken en de vlek van de erfzonde te doen verdwijnen. De schuld is automatisch en wordt geërfd bij de verwekking, bijna alsof er genen zijn voor de oorspronkelijke zonde. Mensen zijn gedoemd om naar de Hel te gaan en enkel bepaalde acties kunnen hen redden van deze vurige ondergang. Het is niet genoeg om zonder zonden te blijven, het is niet genoeg om eerlijk, liefhebbend en genereus te zijn, het is niet genoeg om een gouden hart te hebben. Enkel wat de religieuze doctrine voorschrijft kan verlossing bieden.

Afbeelding

Dit is een zeer krachtig concept. Ten eerste creëert het wijdverspreide propageren en indoctrineren van deze religieuze doctrine dat er massa’s aan mensen zijn die dit lot willen ontlopen. Ten tweede kan jij en enkel jij de uitweg bieden.

Een persoon kan niet ontsnappen van deze situatie omdat deze bevlekt is sinds de geboorte. Zij hebben geen enkele keus hierbij en hebben geen middelen om de oorspronkelijke zonde tegen te gaan. Dit is het morele equivalent van het creëren van eeuwige dienaren die een morele schuld erven vanaf de geboorte. Een schuld van oneindige kwantiteit die nooit afbetaald kan worden. De Kerk fungeert als een bemiddelaar tussen de schuldenaar en de schuldeiser en heeft dus een positie van macht. Hoewel de Christelijke doctrine van de “Oorspronkelijke Zonde” refereert naar de mens die tegen God zondigt en niet tegen andere mensen, hebben velen de taak op zich genomen om te handelen als schuldeisers voor God. De morele schuld die men vanaf de geboorte heeft zorgt ervoor dat individuen slaven worden van een ander die dit geloofssysteem weet te benutten voor eigen doeleinden.

Het voordeel van het verspreiden van zo’n geloof is duidelijk. Financiële schulden kunnen afbetaald worden waardoor de schuldenaar wordt verlost van de schuldeiser wanneer de schuld is afgelost. Hun nazaten zijn eveneens verlost van deze schuld omdat deze niet langer bestaat. De “Oorspronkelijke Zonde” biedt niet een dergelijke uitweg, de termen van aflossing zijn permanent en zullen door iedere generatie worden geërfd. Generatie na generatie gelooft dat zij zijn geboren met deze zonde. De Theocratie kan vervolgens claimen dat zij de enige middelen voor verlossing bieden. De vraag of het moreel is om iemand “zonde” te laten erven kan niet gesteld worden omdat dit ketterij zou zijn.


Blanke schuld


De term “Oorspronkelijke Zonde” refereert aan de allereerste transgressie van mensen tegen de wil van God. De kracht van dit concept ligt in haar eeuwigdurende karakter. De “Oorspronkelijke Zonde” is een smet in de bloedlijn. Het hoeft niet noodzakelijk te bestaan om macht over mensen te hebben. Het feit dat iemand gelooft in een smet van zonde bij zijn voorouders is al voldoende.

Blanke schuld is simpelweg de schuld die Westerlingen van Europese afkomst voelen vanwege de slechte behandeling van andere etnische groepen door blanken. Mensen voelen deze schuld vrijwillig, omdat zij leren over vroegere gebeurtenissen waarvan zij geloven dat deze onjuist waren en waarbij ze een gevoel van compassie en empathie hebben voor de slachtoffers. Of mensen krijgen blanke schuld opgelegd doordat ze geïndoctrineerd worden om te accepteren dat blanken andere etnische groepen en minderheden zouden hebben onderdrukt.

De relatie tussen “blanke schuld” en Politieke Correctheid zijn opvallend gelijk aan de relatie tussen “Oorspronkelijke Zonde” en de oude Theocratieën. Politieke Correctheid heeft dit geëxploiteerd voor vergelijkbare misdadige doeleinden. Het promoot dit idee als een middel om meer eeuwigdurende dienaars te creëren. Blanke mensen die “de schuld” van hun voorouder erven zijn gewillig om herstel betalingen te doen aan diegenen die “kwaad” gedaan zijn, de Politiek Correcte “Priesters” zijn hierbij de schuldeisers. De schuld wordt afbetaald met onderdanigheid en het adopteren van het moraal dat het Liberalisme van ons vraagt.

Voor een ideologie die het idee aanhangt dat mensen moeten worden behandeld volgens hun individuele daden en karakter is “blanke schuld” een duidelijke uitzondering op deze regel, dit geeft de Politieke Correctheid veel macht. Zoals bij de “Oorspronkelijke Zonde” waar men niet kan kiezen om geboren te worden als een mens zonder zonde, ken men eveneens niet kiezen om als bepaalde etniciteit geboren te worden. Ondanks dat zij zelf geen zonde begaan hebben, worden ze eeuwige dienaars van de Politieke Correctheid. Men moet eerst de morele positie accepteren of men verantwoordelijk kan worden gehouden voor de misstanden begaan door je voorouders. Deze vraag stellen staat, net als bij de “Oorspronkelijke Zonde”, gelijk aan ketterij. Politieke Correctheid richt zich niet op een individuele compassie tegen minderheden, maar eist dat het individu de Politieke Correctheid volgt en de Politiek Correcte doctrine blind en volledig volgt. De Politiek Correcte theocratie, de intellectuelen, politici en andere zelfbenoemde leiders die deze religie van rechtvaardigheid, tolerantie en harmonie bepleiten eisen allereerst onderdanigheid aan hun eigen doctrine en hun bevelen.

Mensen die zich verzetten tegen de oproep om zich schuldig te voelen en zich te onderwerpen aan de wil van Liberalisme en Linkse Politieke Correctheid richten zich op de aard van de zogenaamde misdaden. Veel tijd wordt gestoken om de ernst van de historische gebeurtenissen te verminderen of het te rechtvaardigen. Sommigen stellen zelfs dat andere etniciteiten beter af waren na de blanke kolonisatie. Anderen proberen om historische gebeurtenissen te weerleggen. Deze pogingen zijn niks meer dan pogingen om de “Oorspronkelijke Zonde” van “Blanke Schuld” te vernietigen door de zonde zelf aan te vechten. De zogenaamde “zondes” waar enkel en alleen Blanke volkeren schuldig aan zouden zijn, zijn in realiteit door de gehele geschiedenis en door de gehele wereld door allerhande rassen en etniciteiten begaan. Men kan discussiëren over het feit dat bepaalde gebeurtenissen fout of niet fout waren, maar dat is niet van belang. Zulke wreedheden zijn eerder een eigenschap van de mensheid als geheel dan van een bepaalde groep, maar ook dit punt is irrelevant.

Wat veel mensen zich niet realiseren is dat het niet om de (universeel gepleegde) misdaden en wreedheden gaat, maar dat het erom gaat of het moreel is om te suggereren dat iemand die zich nooit daaraan schuldig heeft gemaakt de schuld ervan moet dragen. Wat de tegenstanders van Politieke Correctheid niet begrijpen is dat we niet te maken hebben met een moreel systeem dat objectief is afgeleid van bewijs en historische precedenten, maar dat we te maken hebben met een moreel systeem dat zich baseert op geloof. Men moet zonder reden accepteren dat men schuldig kan zijn aan de “misdaad van vorige generaties”.

Er is geen enkele basis om erfgenamen schuldig te maken voor de misdaden van hun voorouders. De argumenten over deze misdaden, wat er gebeurt is, wie er benadeeld is, en met welke kwantiteit is volkomen irrelevant. Het gaat erom of het moreel acceptabel is om te suggereren dat mensen zich schuldig moeten voelen omdat ze Westers of Blank zijn. Accepteren dat mensen vanwege hun etniciteit niet erfelijke en niet doorgeefbare aspecten van eerdere generaties zich schuldig moeten voelen is racistisch op zichzelf. De oproep voor Westerlingen om zich te onderwerpen aan bepaalde ideologieën vanwege “schuld” of morele schuldaflossing is een oproep voor blinde onderwerping. Het geeft bepaalde mensen macht door andere mensen te bedwelmen. Politieke Correctheid is een religie die eist dat mensen vanwege de identiteit die zij geërfd hebben hun eigen identiteit vernietigen.

De manier om te breken met deze ketenen is simpelweg door te erkennen wat de Politiek Correcte klucht echt is; een klucht. Het creëren van “morele schuld” door immoreel mensen te laten geloven dat ze een bepaalde schuld delen. Het is al eerder uitgeprobeerd en succesvol gebleken, echter omdat er geen God figuur is wordt het niet erkend als de verraderlijke religie die ontworpen is om enkele de macht te geven over velen.
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24943
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door King George »

Heb je problemen met vrije denkers die zelf, onafhankelijk en kritisch denken, Danube? En die zich niet schatplichtig voelen aan politiek correcte babbeltrucs en zich daarover ook niet schuldig voelen?
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Teva Teff

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Teva Teff »

Deze vond ik op YouTube.
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Pilgrim »

Wat ik altijd weer grappig vind is dat die vrije nationalisten, nationale socialisten, enz. precies dezelfde symbolen en vlaggetjes hebben als de antifascisten en veel andere linksen. Ook hier zie ik weer dezelfde sinistere rode en zwarte vlaggetjes.

http://www.dutch.faithfreedom.org/forum ... 25&t=13578
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Danube
Berichten: 1786
Lid geworden op: di mar 13, 2012 12:25 pm

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Danube »

King George schreef:Heb je problemen met vrije denkers die zelf, onafhankelijk en kritisch denken, Danube? En die zich niet schatplichtig voelen aan politiek correcte babbeltrucs en zich daarover ook niet schuldig voelen?
Ik las je bijdragen op Stormfront. Het lijkt wel of je daar uit een heel ander vaatje tapt. Hoe zit dat?
Gebruikersavatar
Hallo Tokyo
Berichten: 573
Lid geworden op: di mar 06, 2012 10:49 am
Locatie: achter de duinen...

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Hallo Tokyo »

Danube schreef:
King George schreef:Heb je problemen met vrije denkers die zelf, onafhankelijk en kritisch denken, Danube? En die zich niet schatplichtig voelen aan politiek correcte babbeltrucs en zich daarover ook niet schuldig voelen?
Ik las je bijdragen op Stormfront. Het lijkt wel of je daar uit een heel ander vaatje tapt. Hoe zit dat?

Je hebt het er maar druk mee hè om fora af te struinen? :rolleyes:
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Ariel »

Danube schreef:
Ik las je bijdragen op Stormfront. Het lijkt wel of je daar uit een heel ander vaatje tapt. Hoe zit dat?
Hé Bah....Wat vies. Kom jij op stormfront danube? : nono3:
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Danube
Berichten: 1786
Lid geworden op: di mar 13, 2012 12:25 pm

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Danube »

Hallo Tokyo schreef:
Danube schreef:
King George schreef:Heb je problemen met vrije denkers die zelf, onafhankelijk en kritisch denken, Danube? En die zich niet schatplichtig voelen aan politiek correcte babbeltrucs en zich daarover ook niet schuldig voelen?
Ik las je bijdragen op Stormfront. Het lijkt wel of je daar uit een heel ander vaatje tapt. Hoe zit dat?

Je hebt het er maar druk mee hè om fora af te struinen? :rolleyes:
Ik werd geattendeerd op de activiteit van King George op Stormfront. Ik ben dus even gaan kijken.
Monique
Berichten: 8854
Lid geworden op: ma apr 14, 2003 2:14 pm

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Monique »

Pilgrim schreef:Wat ik altijd weer grappig vind is dat die vrije nationalisten, nationale socialisten, enz. precies dezelfde symbolen en vlaggetjes hebben als de antifascisten en veel andere linksen. Ook hier zie ik weer dezelfde sinistere rode en zwarte vlaggetjes.

http://www.dutch.faithfreedom.org/forum ... 25&t=13578
Dat is dus de pest met mensen.
Zodra ze zich gaan groeperen begint de ellende.
Amorele atheistische nitwit
Mahalingam
Berichten: 52064
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Mahalingam »

http://www.amsterdampost.nl/de-niet-bes ... derlander/

De niet-bestaande Nederlander

Afbeelding

Een aantal jaren geleden meenden de herauten van het multiculturalisme en het cultuurrelativisme, op bijna iedere opiniepagina van de zogenaamde kwaliteitskranten van de perscombinatie, zowel als in het NRC, als in enige grote regionale kranten, uitvoerig en in alle toonaarden te moeten verklaren, dat de Nederlander niet bestaat. Ook op de nationale treurbuis van de publieke omroepen en hun marxistische agitprop werd deze ''ontdekking'' uitvoerig belicht en besproken.
De bron van al deze instemmende commotie was de destijds recentelijk met de kroonprins gehuwde, en onze tegenwoordige vorstin in spe', prinses Maxima, die, waarschijnlijk in het kader van haar inburgeringsprogramma, of na de afsluiting daarvan, verklaarde, dat er niet zoiets bestaat als een specifiek Nederlandse identiteit. Hieruit volgt dus logischerwijze, dat er ook niet zoiets zou bestaan als een Nederlander en dat de Nederlandse identiteit hoogstens kan worden ontleend aan het paspoort, dat men heeft verkregen, zoals ook prinses Maxima, of waarop men door geboorte alhier recht op heeft.
Deze Nederlandse identiteit wordt hiermee gereduceerd tot een louter gouvernementele en administratieve aangelegenheid, waarbij het multiculturalisme als enige objectieve constante moet worden gezien.
Het is echter maar zeer de vraag in hoeverre deze reductie gerechtvaardigd is.
Ten eerste kan men deze reductie slechts steekhoudend beargumenteren, wanneer men consequent redeneert vanuit het XXe-eeuwse paradigma van het neo-marxisme van de Frankfurter Schule en het rigide gelijkheidsbeginsel van het daarmee direct verbonden socialisme en haar verwrongen XIXe-eeuwse mensbeeld.
Ten tweede bestaan er wel degelijk enige zaken, die men als specifiek Nederlands moet duiden en die een onlosmakelijk deel van onze cultuur en ons nationale erfgoed uitmaken. Om er maar enige te noemen, waarmee schrijver dezes zeer goed bekend is: de Statenvertaling van de Bijbel uit 1637, de Psalmberijming uit 1773 en de Nederlandse Geloofsbelijdenis.
En wie ooit een carillon op een lentedag, terwijl het specifieke Hollandse licht van Vermeer alles in in een gouden glans zet, de klanken van ''Merck toch hoe sterck'' van Adriaan Valerius over een stad heeft horen zingen weet direct al, dat het ONZIN is, dat er niet zoiets zou bestaan als een Nederlandse identiteit.
Hetzelfde geldt wanneer men op een zomerdag over de oude Zuiderzeedijk van Hasselt via Blokzijl naar Oldemarkt rijdt. Nergens ter wereld vindt men zo'n landschap, of het moest in de Krimpenerwaard, dan wel in de Alblasserwaard, zijn.
Heel veel diensten geleid in stokoude kerkgebouwen, met een inrichting die je nergens anders ter wereld vindt, omringd door scheefgezakte en bemoste grafstenen, waarop veelal de zelfde achternamen te lezen staan als die van de mensen, die nu nog in deze kerken samenkomen. En waar zij de zelfde Psalmen zingen op de zelfde manier als hun voorouders; lezen uit de zelfde Bijbel, soms letterlijk de zelfde, en waar de boer de ploeg achter zijn trekker in de grond laat zakken, op de zelfde plaats waar zijn overgrootvader de hand aan de ploeg sloeg en zijn paarden aanspoorde. Dan wordt de zelfde vette aarde opengescheurd en zal een vlucht van meeuwen en kraaien er achteraan wervelen tegen de zelfde wolkenlucht, die zo treffend vereeuwigd is door Ruysdael en de schilders van de Haagse school.
En een auteur als Maarten `t Hart is een groot pleitbezorger van het multiculturalisme, maar hij schijnt daarbij te vergeten dat de meeste van zijn werken alleen maar door een Nederlander geschreven hadden kunnen zijn. Zo ook het werk van Nescio en bijna alles van Simon Carmiggelt en Godfried Bomans. Om nog maar te zwijgen van de gedichten van Ida Gerhardt.
Natuurlijk kan geen mens het van een Argentijnse verlangen, dat zij van al deze zaken op de hoogte is, of indringend kennis heeft genomen van de Nederlandse literatuur en de rest van het culturele en nationale erfgoed
Maar in het licht van dit alles moet haar conclusie, als zou er niet zoiets bestaan als een specifieke Nederlandse identiteit, op zijn minst als voorbarig worden beschouwd.
Wat de rest van de door het neo-marxisme geestelijk verminkte multiculturalisten in dit land ook niet schijnen te begrijpen, of niet eens willen begrijpen, is dat dit land, met deze dorpen, steden, buurtschappen, wijken, akkers, weiden, velden en bossen, het land is waar wij zijn geboren, opgegroeid, verliefd zijn geworden, gewerkt, gelachen en gehuild en waarin het geliefde gebeente van ouders en grootouders rust.
Wat zij niet schijnen te begrijpen is dat wij dit land, ONS land, niet zomaar zullen overleveren aan de genade van hun sociologische experimenten en de tot nu toe rampzalige gevolgen daarvan, voor nagenoeg iedereen die daaronder gebukt gaat, zowel autochtoon als allochtoon.
Honderdduizenden ontwortelde, in deze cultuur geheel kansloze, en daarom tot structureel sociaal-economisch parasitisme en marginaliteit, gedwongen mensen, die daarom, uit frustratie daarover, vaak vluchten in de meest onverzoenlijke interpretatie van een als religie vermomde ideologie en ronduit satanische doodscultus, die een integraal deel van hun identiteit uitmaakt.
Mensen die hier, ondanks een al bijna 40 jaar durend ideologisch bombardement in de media en in het onderwijs, van begin af aan al niet welkom waren, nog steeds niet welkom zijn, en ook nooit welkom zullen zijn; in wat voor bochten de multiculturalisten zich ook zullen wringen en wat voor verwrongen argumenten zij ook zullen verzinnen.
Zelfs al zetten zij dan ook het kanon in van de kroonprinses, met haar voorbarige conclusies.
Het zal niet baten.
De grootste misdaad van de multiculturalisten is niet, dat zij, willens en wetens de Nederlandse identiteit hebben trachten af te breken, met hun vanuit misplaatst idealisme, dan wel vanuit welbegrepen cynisch eigenbelang en machtspolitiek, doorgevoerde sociologische experimenten.
Want deze Nederlandse identiteit overleeft het echt wel.
Die is namelijk zo taai als de Statenvertaling, zo sterk als een met basalt belegde winterdijk langs de uiterwaarden van een rivier en zo oud als een kerktoren, die al eeuwenlang tegen een wolkenlucht de hemel in priemt.
Hun grootste misdaad is dat zij honderdduizenden mensen onder valse voorwendsels hierheen hebben gelokt en hen en hun nageslacht hier tot een volstrekt uitzichtloos, parasitair en marginaal bestaan, in smerige stedelijke ghetto's, hebben veroordeeld, waarin zij blootstaan aan een steeds groter wordende weerzin en regelrechte haat van de zijde van het leeuwendeel van de autochtone bevolking.
Dat zij onder zulke condities vast wensen te houden aan HUN identiteit is volkomen begrijpelijk. En dat deze identiteit in veel gevallen regelrecht botst met de Nederlandse is een gegeven dat net zo oud is als alle tijden en plaatsen waar mensen uit verschillende culturen, al dan niet gedwongen, met elkaar moesten en moeten samen leven, en wat altijd al een blauwdruk voor rampspoed, bloedvergieten, oorlog en ellende is geweest.
Maar de neo-marxistische en socialistische dogmatiek schrijft nu eenmaal voor, dat identiteit er niet toe mag doen, omdat alle verschillen tussen mensen slechts kunstmatig en opgelegd zijn, om de bezitloze klasse tegen zichzelf te verdelen, en dat het enige verschil tussen mensen hun mate van materieel bezit is.
De gevolgen van deze rampzalig eenzijdige en dogmatische reductie moeten wij hier in dit land, allochtoon zowel als autochtoon, vrijwel dagelijks ondervinden. Omdat neo-marxisten, socialisten en cultuurrelativisten niet wensen te erkennen, dat er wel degelijk een gegeven bestaat als identiteit.
Zowel Nederlands als anderszins. Omdat mensen nu eenmaal van elkaar verschillen, daar dit in de schepping ligt besloten.

En voor wie nu nog de behoefte heeft om schrijver dezes te kapittelen op zijn geloof, moet zich eerst maar eens buigen over de canon en de dogma's van het marxisme en het socialisme, waar wij deze multiculturele huidige ellende aan te danken hebben.
Want ook DAT is een geloof!
Een geloof bovendien, dat volstrekt niet overeenkomt met de realiteit en waarmee vergeleken zelfs het mensbeeld en de uitgangspunten van de klassieke Islam nog gunstig afsteekt.
Een geloof, dat ons dagelijks wordt opgedrongen, hoezeer wij de dogma's daarvan dan ook dagelijks zien stuklopen op de realiteit.
Een geloof dat onze Nederlandse identiteit, zowel als iedere andere iedere identiteit, ontkent, met alle ellende van dien.
Ontmantel eerst dat geloof maar eens.
Praten we daarna wel verder.

Door: Ab Sconditus
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Ariel »

Wat zij niet schijnen te begrijpen is dat wij dit land, ONS land, niet zomaar zullen overleveren aan de genade van hun sociologische experimenten en de tot nu toe rampzalige gevolgen daarvan, voor nagenoeg iedereen die daaronder gebukt gaat, zowel autochtoon als allochtoon.
Jammer, maar dan doen we nou net wel . We hebben ons land al overgeleverd aan sociologische experimenten en aan de EU, en hoe naar sommige van ons dat vinden, het komt niet meer goed.

Afbeelding
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Ariel »

Via E.J. Bron, een lang artikel over de Frankfurter Schule
Totalitaire politieke correctheid

(Door: O. Delecruze – 3 maart 2011)

Love, Peace en de Frankfurter Schule

De afgelopen decennia is in de westerse wereld een systeem van overtuigingen, normen en waarden gaan heersen dat bekend staat als “politieke correctheid“. Hoewel er soms nonchalant op wordt gereageerd, is politieke correctheid bloedserieus in haar doelstelling: het streeft ernaar een uniformiteit van denken en gedrag op te leggen en tolereert daarbij geen tegenspraak. Daarom kan politieke correctheid als totalitair worden beschouwd, en een regelrechte bedreiging voor de vrijheid en westerse beschaving.

Politieke correctheid wordt gebruikt om debat te blokkeren en tegenstanders te marginaliseren door hen met impopulaire labels te brandmerken. Het corrumpeert taal, vernietigt cultuur en maakt het onmogelijk om kritiek te uiten over wat er in de samenleving gaande is. Dit fenomeen heeft zich vanaf de jaren zestig stevig verankerd in het westen — van de academische wereld tot en met de entertainment industrie, van de nieuwsmedia tot in de gebouwen van de overheid — en is in vrijwel alle facetten van de samenleving doorgedrongen. Het is het grote drama van de moderne tijd, een aandoening die voor tientallen miljoenen mensen de dood betekende, in Europa, in Rusland, in China en elders. Maar waar komt het vandaan, wat schuilt erachter?

Een onwillig proletariaat

Politieke correctheid is cultureel marxisme, en de geschiedenis daarvan gaat terug tot voor de Eerste Wereldoorlog.[1] De marxistische theorie stelde dat als eenmaal grote oorlog zou uitbreken in Europa, de arbeiders van alle landen samen zouden opstaan in een revolutie om het kapitalisme — hun “bourgeoisregeringen” — omver te werpen, en deze te vervangen door “internationaal socialisme”, de revolutie van onderop. Maar toen die grote oorlog er eenmaal was, gebeurde dat niet: ze gingen tegen elkaar vechten. Alleen de elite stond op, de rijkeluiskinderen, de gegoeden. Zoals in 1917 met de revolutie door de Russische “revolutionaire sociaaldemocraten”[2].

De omwenteling in Rusland bracht de voorman van de SDAP, Jelles Troelstra ertoe ook in Nederland een revolutie te ontketenen.[3] Op 5 november 1918 sprak hij tot een verbouwereerde Tweede Kamer dat de arbeidersklasse in Nederland en Duitsland de macht zou gaan grijpen:

“Vergeet niet, wanneer het eenmaal zover is [de revolutie], dat gij u niet meer staande kunt houden, dan zullen er andere krachten komen, die uw plaats innemen. Dan is de tijd van het burgerlijk regeringsstelsel [democratie] voorbij, dan zal de arbeidersklasse, de nieuw opgekomen macht, u verzoeken van die plaats te gaan. (…) Uw vrienden zijn wij niet, wij zijn uw tegenstanders, wij zijn als gij wilt uw meest verbitterde vijanden.”[4]

Troelstra’s revolutie liep op 14 november 1918 met een sisser af. Het proletariaat had hem in de steek gelaten. Ook de revolutie van 9 november in Duitsland zette niet door, en werd uiteindelijk “gesmoord” met een gematigd-sociaaldemocratische regering, net als de revolutie van januari 1919, die door de gematigd-sociaaldemocraten hard werd neergeslagen. Dit alles was een desillusie voor menig revolutionair socialist, zoals Herbert Marcuse (waarover zo meer) en de latere nazi Georg Strasser, die over de mislukking zei:

“Wij haten die dag, en wij verachten haar aanhangers, net zoals wij haar vrucht haten: de huidige Staat! Maar wij haten die dag en haar opstand niet als reactionairen…maar als revolutionairen! Als Duitsers! Als frontsoldaten! Als socialisten! (…) Waar was die revolutie dan, die in de naam van het socialisme de rode vlag van de zegevierende zelfbevestiging had moeten voeren tegen de opdringers van het vijandige kapitalisme?”[5]
Socialisten (v.l.n.r.) Troelstra, Wijnkoop en Roland Holst met revolutie-kater (De Amsterdammer, 23 november 1918)

Dus in tegenstelling tot wat de marxistische theorie stelde, liepen arbeiders helemaal niet warm voor de revolutie en had de grote oorlog niet tot de voorspelde internationale geleid. Volgens marxisten kon dat natuurlijk nooit aan de marxistische theorie zélf liggen. Troelstra gaf daarom met enig dédain de arbeiders de schuld, en hij was niet de enige:

“Slechts wil ik er aan herinneren, hoe ook Mevrouw Roland Holst in haar brochure ‘Het socialistisch proletariaat en de vrede’ toegeeft, dat het nationaal gevoel, dat in gewone tijden bij de groote massa sluimert, wanneer een land of een natie wordt aangevallen en zich bedreigd gevoelt, veel intenser in het bewustzijn treedt dan de internationale klasse-eenheid, die nog jong is!”[6]

Herman Gorter, medeoprichter van de SDAP (opgegaan in de PvdA) filosofeerde in een open brief aan Lenin in 1920 over een manier om de arbeiders aan te pakken:

“Het tactische probleem nu is hoe de traditionele bourgeois-manier van denken, dat de kracht uit het proletariaat wegzuigt, kan worden uitgewist; want alles dat de traditionele gezichtspunten versterkt is contraproductief.”[7]

Dat was niet aan dovemansoren gericht. Al in 1918 was Lenin begonnen met het “uitwissen” van “traditionele gezichtspunten”, van politek incorrecten. Eerst de politieke en intellectuele competitie, daarna de andersdenkenden, religieuzen en onwillige of overbodige arbeiders. De hoofdaanklager destijds redeneerde: ”Wij moeten niet alleen de schuldigen executeren. Executie van de onschuldigen zal nog meer indruk op de massa maken.” Dit mondde uit in de Goelag, dat vele miljoenen mensen de dood in zou jagen.
“De Barbaren der 20e eeuw”, illustratie uit De Roskam, 1923

Psychologische conditionering

Twee marxistische theoretici, Antonio Gramsci in Italië en György Lukács (von Szegedin) in Hongarije, kwamen onafhankelijk van elkaar tot eenzelfde slotsom als Herman Gorter. Zij stelden dat de westerse cultuur en de christelijke godsdienst de arbeidersklasse zó “blind” had gemaakt voor haar ware marxistische klassenbelangen dat het “internationaal socialisme” onmogelijk grond onder de voeten zou kunnen krijgen in het westen, mits de bestaande traditionele cultuur en het christendom zouden zijn vernietigd.

Gramsci meende dat middels een “veranderde cultuur” eerst een nieuwe “socialistische mens” gekneed moest worden, alvorens een socialistische revolutie mogelijk zou zijn. Hij pleitte voor “de mars door de instituties” in het westen; het diep doordringen in de media, universiteiten, belangengroepen, politieke partijen, enz., om zo het internationaal socialisme van binnenuit te bewerkstelligen. Lukács echter, zocht het niet in het veranderen, maar het vernietigen van de cultuur, middels de revolutionaire destructie van de samenleving zelf, want:

“een dergelijke wereldwijde omverwerping van waarden kan niet plaatsvinden zonder de vernietiging van de oude waarden, en het creëren van nieuwe door de revolutionairen.”

Toen in 1919 Bela Kun in Hongarije de macht greep en de “dictatuur van het proletariaat” uitriep, werd Lukács staatssecretaris voor cultuur. Al snel pleitte hij voor “revolutionaire terreur” tegen andersdenkenden, wat leidde tot politieke processen en honderden executies, maar ook tot knokploegen inspireerde zoals de “Lenin Boys“, een voorloper van Antifa (zie foto hieronder) dat als motto had: “Voor ze de revolutie verstikken, stik ze in hun eigen bloed!”

Eén van Lukács’ eerste maatregelen echter was de invoering van seksuele voorlichting in de Hongaarse scholen. Hij wilde zo de traditionele seksuele moraal saboteren en daarmee het gezin uiteenspelen, wat een belangrijke stap zou zijn naar de vernietiging van de westerse cultuur zelf. Maar het regime Bela Kun bleef maar kort aan de macht, deels omdat de Hongaarse arbeiders woest waren over Lukács’ aanval op hun tradities en moraal.

Frankfurter Schule

Ondanks de mislukking in Hongarije zou Lukács van grote invloed zijn op een marxistische denktank die in 1923 aan de Universiteit van Frankfurt in Duitsland werd opgericht, dat om het marxisme te verhullen het neutraal klinkende Institut für Sozialforschung werd genoemd, maar algemeen bekend staat als de Frankfurter Schule. In 1930 werd Max Horkheimer er de directeur van en ging in alle ernst de aanbevelingen van Lukács tot uitvoering brengen: het vertalen van het marxisme van economische naar culturele termen. Een culturele revolutie als “Paard van Troje” voor de gewenste socialistische revolutie. Waar het Marx pleite voor de vernietiging van de economische structuren van de maatschappij, pleitte de Frankfurter Schule voor de vernietiging van de culturele structuren, de maatschappij zelf.

De sleutel tot het succes van de Frankfurter Schule zou de kruising zijn van de theorieën van Marx met de psychoanalyse van Freud. De theoretici voerden aan dat onder het kapitalisme de arbeiders in het Westen in een toestand van economische onderdrukking leefden, dus ook een zekere psychologische onderdrukking, wat dan voor alle mensen het geval was. Uit de psychologie — naast Freud onder andere Pavlov en Le Bon – ontleenden zij vervolgens de techniek van de “psychologische conditionering” van de samenleving met de bedoeling te resulteren in overgave.

Op Pavlov’s theorie gebaseerd conditionerings-experiment door de psycholoog Eliot Ash

In 1933 verhuisde de Frankfurter Schule van Duitsland naar New York. Daar incorporeerden de theoretici de Kritische Theorie in hun werk, wat een destructieve vorm van kritiek behelste op de belangrijkste elementen van de westerse cultuur, op iedere traditionele maatschappelijke instelling. Deze met opzet vernietigende kritiek richtte zich vooral op het gezin, maar ook op het christendom, kapitalisme, autoriteit, patriarchaat, hiërarchie, moraal, traditie, seksuele zelfbeheersing, loyaliteit, patriottisme, nationalisme, erfelijkheid, etnocentrisme, conventies en conservatisme. Hiermee zou het mogelijk moeten zijn de traditionele overtuigingen en de bestaande sociale structuur te saboteren, om die dan te vervangen met een “nieuwe manier van denken”, dat zich in dezelfde mate in het elementaire bewustzijn zou moeten nestelen als “de oude manier van denken”.

De Frankfurter Schule ging ook werken aan een serie Studies in vooroordelen (Studies in Prejudice), uitmondend in het nu nog immens invloedrijke boek van Theodor Adorno, De Autoritaire Persoonlijkheid, wat stelde dat iedereen die de traditionele cultuur voorstaat, een “fascist” is, een “racist”, “anti-democratisch”, “rechts” en ook nog eens “geestesziek”.

Twee leden van de Frankfurter Schule, Erich Fromm en met name Herbert Marcuse, introduceerden nog iets anders dat centraal staat in de politieke correctheid, en dat is het seksuele element. Marcuse — die gestudeerd had bij de marxist en nazi-adept Martin Heidegger, en hevig beînvloed was door de eerder genoemde Lukács — propageerde een “polymorfe perversiteit“, narcisme en de omhelzing van een “seksuele bevrijding” — van feminisme tot aan pedofilie.

Gewillige studenten

Toen Marcuse eind jaren vijftig zag dat de studenten zich begonnen te roeren, hoopte hij op een mogelijkheid de revolutie aan te wakkeren. Hij ging het moeilijk te doorgronden werk van de Frankfurter Schule-denkers vertalen in boeken die voor studenten gemakkelijk te begrijpen waren. In deze boeken pleitte hij voor een “nieuwe beschaving” waar werk en productiviteit irrelevant zouden zijn, iets wat er bij die jongeren inging als koek.

In “Eros en Cultuur” bijvoorbeeld, riep Marcuse op tot een revolutie tegen de traditionele westerse cultuur — die gebaseerd zou zijn op imperialisme, militarisme, seksisme, racisme, onderdrukking en consumptie — met de theorie van het grote afwijzen (Great Refusal). Degenen die zich dan zouden aansluiten bij deze revolutie werd vervolgens een luilekkerland-utopie voorgehouden van vrije seks, en het ontbreken van de noodzaak van werk. In de jaren zestig werd Eros en Cultuur mede daarom de “bijbel” van de jonge generatie; de studenten, de Provo’s, de hippies en menig kunstenaar, en werd Marcuse gezien als “de goeroe van de tegencultuur-beweging”. Een Amerikaanse student uit die tijd schreef over de Marcuse-rage:

“Aan de oost- en de westkust, stookte menig professor de studenten op tot het actief afwijzen van autoriteit, om gearresteeerd te worden, om LSD te proberen, om ‘make love, not war’ te bedrijven. Ik hoorde dat pagina’s uit een stuk met de titel Eros en Civilization, geschreven door de een of andere Herbert Marcuse, onder studenten rondging in cafés, op demonstraties en in studentenhuizen. Het was tijd voor verandering (“change”).

Marcuse probeerde het oppositionele denken en gedrag nog wat meer aan te wakkeren met “De Eéndimensionale Mens”. Hierin stelde hij dat alleen een marginale groep van niet-geïntegreerde minderheden, “outsiders” en radicale intelligentsia, daadwerkelijk in staat zou zijn zich tegen het westerse systeem en maatschappij te verzetten. Daarbij hadden de “onderdrukte minderheden” dan het volste recht om illegaal verzet toe te passen wanneer de legale situatie verzet niet toeliet. Het boek had daarmee grote invloed op de “Nieuw Links”-beweging, waar de radicale vleugel van de PvdA een onderdeel van was, en vanaf dan er een grote invloed zou hebben.
Marcuse te midden van studenten in Parijs, 1968

Misselijkmakende middenstand

De eerder genoemde Provo beweging — die zich oorspronkelijk tot taak had gesteld de Nozems te heropvoeden (radicaliseren) en revolutionair te maken[8] — stelde dat de onverschillige en luie (want niet-revolutionaire) arbeiders waren ontaard tot een “klootjesvolk”, “spruitjeseters” en “misselijkmakende middenstand” waar niemand meer iets goeds van hoefde te verwachten.[9] Dus namen zij zelf maar het heft in handen.

Dit deden zij ondermeer met “ludieke akties”, waarin de politie werd geprovoceerd om zo de autoriteiten uit te dagen en te ridiculiseren. De Provo’s werden hiertoe geïnspireerd door Marcuse’s theorie van de “overbodige-repressie”, wat het product van sociale overheersing zou zijn (door ouders, professoren of in dit geval: autoriteiten). Dit werkte diep door in de prive-sfeer, iets waar de theoretici van de Frankfurter Schule lang op gehoopt hadden. Eén van de Nederlandse bezetters van de Parijse universiteit de Sorbonne in mei/juni 1968 — die in de bibliotheek aldaar met anderen een provisorische La République Provo had ingericht – schrijft hierover:

“De machtsstructuur in de dagelijkse directe relaties was ondraaglijk geworden voor degenen die aan de zwakkere, ontvangende kant stonden. Niet alleen de machtsverhoudingen binnen het patriarchale gezin werden ter discussie gesteld — waar de oude, ongelijke verhoudingen tussen man en vrouw en (in mindere mate) tussen ouders en kinderen ondragelijk was geworden — maar ook directe relaties buiten het gezin: zoals de ongelijke machtsverhoudingen tussen leraar en leerling, tussen de nieuwe professionals en het management, enzovoort.”

De “babyboomers” van na de oorlog werden lijnrecht tegenover hun ouders gezet (wat “generatiekloof” genoemd werd). De ouders die de ontberingen van de crisis en oorlog nog goed in het geheugen hadden, zich in de jaren van wederopbouw hadden ontzien en net de welvaart begonnen te genieten, werden ineens door hun kroost voor nazi’s en spruitjeseters uitgemaakt. Harry Mulish schreef instemmend over deze recalcitrante jongeren

“Terwijl hun ouders op ijskasten en wasmachines gezeten met hun linkeroog naar de TEEVEE keken en met hun rechter naar de AUTO voor de deur, een mixer in hun ene hand, De Telegraaf in de andere, begaven de kinderen zich ‘s zaterdagsavond naar het Spui.”[10]

Provo inspireerde op zijn beurt een hele reeks andere bewegingen, zoals de kraakbeweging, de milieubeweging, de jongerenbeweging, de vrouwenbeweging, de vredesbeweging, anti-kernenergiebeweging, dierenbevrijdingsbeweging, enz., tot aan discriminatiebureau’s aan toe. Dit alles gericht tegen de westerse maatschappij en met name de witte, niet-revolutionaire man. Ook de jongeren die rond 1970 dag en nacht op de Dam in Amsterdam rondhingen, de “damslapers,” richtten zich — geheel volgens de lijn van de Frankfurter Schule en Provo — tegen het klootjesvolk (hun ouders) en gelijk maar de hele westerse samenleving.


Uit een interview met een “damslaper”:

Wat doen jullie hier nu precies?

Wij protesteren vreedzaam.

Waartegen dan?

Tegen De maatschappij.

Maar wat was de ideale maatschappij dan? De luilekkerland- en vrije seks-utopie uit Eros en Cultuur. Het oprichtingsmanifest van de Oranje Vrijstaat (dat via de De Kabouterpartij voortkwam uit Provo) van 5 februari 1970 licht hierover een tipje van de sluier op:

“De nieuwe maatschappij is (…) gedecentraliseerd en antiautoritair. (…) Het is niet meer het socialisme van de gebalde vuist, maar van de gestrengelde vingers, van de geërecteerde penis…”[11]

Met betrekking tot de huidige voortlevende politieke correctheid, kan Marcuse daarom als het belangrijkste lid van de Frankfurter Schule worden beschouwd. Hij was niet alleen de bron van het hippie-credo “make love not war”– in de protesten tegen de oorlog in Vietnam, maar bovenal de elementaire link van de Frankfurter Schule naar de tegencultuur van de jaren zestig.

Tijdens de revolutie van mei/juni ’68 In Parijs (zie foto hierboven), schilderden studenten dan ook de leus “Marx Mao en Marcuse” op de muren. Ook in de muziek drong de “culturele revolutie” en bijbehorende polaristatie door. Waar Nieuw Links Satisfaction van de Rolling Stones tot de “klassiekers van onze tijd” rekende (wegens de vermeende kritiek op de consumptiemaatschappij), zou John Lennons “Revolution” laten zien dat de Beatles “opzettelijk hun kapitalistische investering aan het veiligstellen waren” (wat Lennon later “corrigeerde” met o.a. de meezinger Imagine). Waarom? Bijvoorbeeld door dit refrein:

“You tell me it’s the institution / Well, you know / You better free you mind instead / But if you go carrying pictures of chairman Mao / You ain’t going to make it with anyone anyhow”
Black Panthers in San Francisco (1969) en Arabische terroristen in Jordanië (1970) bestuderen het “Rode Boekje van Mao”

Totale intolerantie

Het cultureel marxisme van de Frankfurter Schule was zo diep in de “babyboom-generatie” geïnjecteerd, dat het zelfs vandaag nog de heersende ideologie is die zich via het onderwijs, de universiteiten, media en politiek als een epidemie via de latere generaties heeft verspreid. Over deze periode, die een fundamentele verandering betekende van ons normen- en waardesysteem, zei Marcuse dan ook:

“Men kan met recht spreken van een culturele revolutie, omdat het protest gericht is op het hele culturele establishment, inclusief de moraal van de bestaande maatschappij.”

Maar niet iedereen was enthousiast. over de “verworvenheden” van deze revolutie. Nicolas Sarkozy bijvorbeeld zei in zijn presidentscampagne van 2007:

“Na mei ’68, kon je het niet meer over de moraliteit hebben. Dat was een woord dat uit het politieke vocabulaire verdwenen was. (..) Mei ’68 heeft ons een intellectueel en moreel relativisme opgelegd. De erfgenamen van mei ’68 hebben het idee opgelegd dat alles van waarde was, dat er geen enkel verschil tussen goed en kwaad bestond, tussen waar en onwaar, tussen schoonheid en lelijkheid. (…) Ze hebben geprobeerd ons te laten geloven dat er geen hiërarchie van waarden zou kunnen bestaan. Zij hebben uitgeroepen dat alles mocht, dat het gezag aan zijn einde was, dat het met de goede manieren afgelopen was, dat respect voorbij was, dat er niets groots over was, niets heiligs, niets bewonderenswaardigs, geen normen meer; niets was meer verboden.”[12]


Inderdaad, “niets was meer verboden”, behalve dan voor “rechts”. De Frankfurter Schule is de bron van de meest indringende karakteristiek van politieke correctheid waar de westerse samenleving sinds de “sixties” mee geconfronteerd wordt: de absolute intolerantie ten opzichte van alle opvattingen die van buiten de eigen, linkse gelederen komen. Marcuse’s populaire essay over Repressieve Tolerantie – een politiek van keiharde confrontatie en polarisatie — is een regelrechte rechtvaardiging voor de onderdrukking van de niet-linkse meningsuiting. Het ligt aan de basis van de “hate-speech” wetgeving en de huidige demonisering van politieke incorrectheid. David Horowitz, in de jaren zestig kortstondig aanhanger van Nieuw Links, legt het als volgt uit:

“Volgens Marcuse zou de gewone tolerantie ‘die zowel aan links als rechts wordt toegekend, zowel aan agressieve bewegingen als vredesbewegingen, aan hatende als humanitaire partijen, in feite de machinaties van discriminatie beschermen’ (repressieve tolerantie). Door deze logica was de onderdrukking van de conservatieve standpunten (bevrijding van tolerantie) een progressieve plicht. Het beoordelen van conservatieve universitaire kandidaten op hun verdiensten, zonder met hun politieke en maatschappelijke opvattingen rekening te houden, stond gelijk aan discriminatie en onderdrukking van de samenleving als geheel”.[15].

“Rechts” — of beter: alles wat niet links was — had geen recht meer van spreken en al helemaal niet van tegenspraak: het diende met alle middelen bestreden te worden. Politieke incorrectheid werd niet langer meer als een beoordelingsfoutje gezien, maar net als onder Lenin op zijn best als een psychische aandoening, en op zijn slechtst als verraad. Dit heeft de vijandigheid ten opzichte van wat niet “links” is in de samenleving en politiek vanaf de jaren zestig tot nu aan toe vergaand beïnvloed. Marcuse’s “bevrijding van tolerantie” is daarom feitelijk niets minder dan een recept voor (gewelddadige) onderdrukking.
Twee van de vele slachtoffers van de extreem linkse Rote Armee Fraktion: Hanns-Martin Schleyer (geëxecuteerd in 1977) en Alfred-Herrhausen (opgeblazen in 1989)

De Frankfurter Schule inspireerde — via Gramsci en vooral Marcuse — niet alleen Provo en Nieuw Links (PvdA). De gepropageerde absolute intolerantie tegenover “rechts” heeft ook belangrijke invloed gehad op bijvoorbeeld de Rote Armee Fraktion (1968-1998). Deze linkse terreurbeweging werd opgericht na de studentenrellen van 1968 in Duitsland, die net als de revolutie van vijftig jaar eerder alweer geen “internationale” had gebracht. De “bevrijding van tolerantie” heeft in handen van deze terreurgroep bijna dertig mensen het leven gekost – waarvan sommigen zelfs koelbloedig werden geëxecuteerd – en raakten ca. zeventig mensen gewond.

Culturele revolutie


Maar dat was niets vergeleken bij de culturele revolutie die door Mao op 18 augustus 1966 werd aangekondigd ten overstaan van honderdduizenden enthousiast met Rode Boekjes zwaaiende studenten. De politieke correctheid (“dangxing”) ontaardde hier in een bloedige massabeweging om de “vijanden van het volk” te elimineren, de andersdenkenden de “contra-revolutionaire revisionisten”. De tien jaar durende campagne verwoestte complete families, onvervangbare culturele schatten en eeuwenoude tradities (“sloop het verleden, bouw een nieuwe wereld”).


In navolging van culturele revolutie van Mao, werd ook Cambodja geregeerd door een ideologie van politieke correctheid. Door de “onderontwikkelde staat” van de “marxistische eenheid” zagen de revolutionairen — veelal uit gegoede families — er zich gedwongen om meer directe en brutale methoden te gebruiken om politieke correctheid af te dwingen.

De Cambodjaanse revolutionairen hadden hun ideeën voornamelijk opgedaan in Frankrijk. Tijdens hun studie in Parijs (sommigen aan de Sorbonne, zoals de onlangs door de Nederlandse advocaten Koppe en Pestman verdedigde Nuon Chea), werden zij lid van de Franse Communistische Partij (Parti Communiste de France; PCF), de meest strak gedisciplineerde en stalinistische beweging in West-Europa. Via de PCF en de Sorbonne maakten ze ook kennis met het werk van de Frankfurter Schule. Deze PCF-leden richtten de Parijse studentengroep op, die op zou gaan in de Unie van Khmer Studenten (l’Union des Etudiants Khmers; UEK), de voorloper van de Khmer Rouge.

Terug in Cambodia inspireerden de ervaringen in Parijs en de culturele revolutie van Mao tot het idee van een socialistische heilstaat. Voormalig student in Parijs en lid van de “Association des Etudiants Khmers” (opgegaan in de UEK) Saloth Sar – nom de guerre: Pol Pot — pleitte daartoe voor het uitroeien van het kapitalisme, wat hij “een geestesziekte” noemde, en de oprichting van een socialistische samenleving gewijd aan landbouw, een “agrarisch utopia”. Mao’s adagium “Het is op een blanco pagina waar de mooiste gedichten zijn geschreven” inspireerde daarbij tot het vernietigen van alles uit de pre-revolutionaire dagen — en wat verder hun utopia in de weg stond. Ongeveer 1,7 miljoen mannen, vrouwen en kinderenwerden daarbij geëlimineerd, omdat ze niet politiek correct waren of gewoon “overbodig”.


De vernietigingscampagne van de Khmer Rouge had veel parallellen met die van Lenin, Stalin en Mao, die samen met andere socialistische leiders zo’n 110 miljoen mensen de dood hebben ingejaagd, mensen die tussen hen en de progressieve toekomst stonden: de politiek incorrecten.

Waar oud links nog sprak over economische vooruitgang, had Nieuw Links het nu over radicaal egalitarisme. De Khmer Rouge werd de ultieme vervulling van die Nieuwe Linkse benadering. De gruwelen van Cambodia waren daarom geen aberratie, maar een hoogtepunt van de socialistische fantasie. John Perazzo noemt het in Left-Wing Monster: Pol Pot dan ook:

“…een vervulling van de lange, groteske traditie van de beweging voor sociale gerechtigheid”.

Hoewel de Republikeinen in de VS vooraf hadden gewaarschuwd dat een Pol Pot overwinning in Cambodia onvermijdelijk zou leiden tot een “bloedbad”, wezen anti-oorlog-Democraten als John Kerry dit van de hand, en beschuldigden de Republikeinen van het aanwakkeren van “anti-communistische hysterie”. Ook later, toen de genocide volop in gang was, waren in de ogen van de politek correcten alleen het “Amerikaanse imperialisme” en de “blanke racistische agressie” de grote schurken.

De praktisch gewonnen oorlog in Vietnam sleepte zich dankzij de anti-oorlogsbeweging nog zes jaar door en werd een debacle. De Amerikanen vertrokken, de socialisten in oost en west vierden de overwinning: Vietnam werd een socialistisch utopia — waar hardhandig met politiek incorrecten zou worden afgerekend. Zelfs vier decennia later heeft een verdachte van politieke incorrectheid nog steeds geen recht van spreken, laat staan van tegenspraak. Zoals pater Thadeus Nguyen Van Ly:


De Frankfurter Schule vertaalde dus niet alleen met succes het marxisme van economische naar culturele termen. Het heeft met nog veel meer succes en navolging de thema’s opgeroepen van seksuele bevrijding, feminisme, slachtofferschap, enzovoorts, maar ook de absolute intolerantie, dat de politieke correctheid tot op de dag van vandaag kenmerkt. Hierbij ligt de Kritische Theorie en de “bevrijding van tolerantie” aan de basis van het eindeloze gejammer over racisme, discriminatie, seksisme, homofobie, islamofobie, xenofobie en het milieu, zoals dat bij voortduring over de burger wordt uitgestort, maar ook de terreur, de demonisering en de politieke processen.
Illustraties: The PeoplesCube

Dit is meteen het onfrisse geheimpje van politieke correctheid: het is een vorm van marxisme, en in feite een verblindende, intolerante, totalitaire en soms zelfs genocidale ideologie. Politieke correctheid is het gebruik van cultuur als een vlijmscherp wapen om nieuwe “normen” op te leggen, om degenen die zich van deze nieuwe bedeling afkeren te stigmatiseren. Om degenen die aandringen op waarden als vrije meningsuiting en vrij en objectief intellectueel onderzoek, buitenspel te zetten. Dat leek in het Westen voortvarend te gaan de afgelopen halve eeuw, en zal niet gemakkelijk losgelaten worden. Martin Bosma schrijft hierover onder andere:

“Radicale ideeën, die in wezen hun wortels hebben in het cultureel marxisme, worden gemeengoed: afkeer van de natiestaat, internationalisme, verheerlijking van de derde wereld, maakbaarheid van de samenleving, hulpverleningssyndroom, negatief tegenover het christendom en cultuurrelativisme – met als rode draad de Wet van het Abjecte Westen. (…) Multikul is de kroon van de sixties. Opgave daarvan betekent ook vaarwel zeggen aan het ground zero van de oppermachtige linkse kerk, het geboorteuur van hun machtsovername, het ‘Stunde Eins’ van de opstand van de linkse elite.”[13]

Omdat Nieuw Links cohesie miste, viel het internationaal uiteen als politieke beweging. Diens revolutionairen reorganiseerden zich in een veelheid van “single issue” groepen, zoals de radicale feministen, ‘vredes”activisten, dierenrechten-activisten, milieuactivisme, palestina-activisme en ‘homo-rechten’. Nieuw Links en de erfgenamen van Provo zijn “alive and kicking”, en bezetten belangrijke posities in de politiek, semi-overheid en gesubsidieerde organisaties. Volgens Linda Kimball in “Cultureel Marxisme” tonen zij een voorkeur voor codewoorden als verdraagzaamheid, sociale rechtvaardigheid, economische rechtvaardigheid, seksuele voorlichting en veilig vrijen, veilige scholen, integratie, diversiteit. Maar ook “eerlijkheid” en “respect” mogen in dit rijtje.

“De mate van gedachtecontrole, van beperkingen in vrijheid van meningsuiting, is zonder weerga in de westerse wereld vanaf de achttiende eeuw, en in sommige gevallen langer dan dat (…) Dit lijkt mij een zeer gevaarlijke situatie, want het maakt elke vorm van wetenschappelijke bespreking van de islam op zijn zachtst gezegd, gevaarlijk. De islam en de islamitische waarden hebben nu in de westerse wereld een niveau van immuniteit voor commentaar en kritiek bereikt dat het christendom verloren heeft en het jodendom nooit heeft gekend.”

Een nieuw proletariaat

De cultureel marxisten hebben het nieuwe “proletariaat” — waarvan zij hopen dat het net zo anti-westers en revolutionair is als zij — in de armen gesloten, en propageren de cultuurwissel met de term “multicultuur”, wat eveneens een vorm van cultureel marxisme is. Dit nieuwe proletariaat, waarvan minister Carel Polak destijds vreesde dat het “zich niet gemakkelijk [zal] assimileren en aparte groepen [zal] blijven vormen”, werd afgeschermd van de samenleving middels onderwijs in eigen cultuur en taal, overheidsinformatie in de eigen taal, zelforganisaties en “eigen” wijken. In de 80′er jaren kwam daar lokaal stemrecht bij en mochten niet-westerse immigranten er meerdere paspoorten op na houden. Zogenaamd “om contact met eigen cultuur en thuisland niet te verliezen”. Op hetzelfde moment echter, moesten de Nederlanders in den vreemde — geheel vorlgens de logica van de Frankfurter Schule — hun paspoort juist inleveren.

Een lesje leren

Met de processen tegen prominente dissidenten die overal in Europa plaatsvinden — dit voorjaar alleen al Hedegaard, Wilders en Sabaditsch-Wolff — lijkt het dat over de ruggen van het gehoopte nieuwe proletariaat heen, de cultureel marxisten een wanhopige poging doen de onwillige samenleving te conditioneren. De kunstenares Sooreh Hera zei onlangs in een interview:

“Ze hebben me heel bewust in de kou laten staan om anderen die de islam willen bekritiseren een lesje te leren. (…) Als je een beetje afwijkende mening hebt, beschuldigen ze jou van van alles.”

Cultureel marxisten hopen misschien ongestoord verder te kunnen werken aan wat Paul Weston omschrijft als “etnische zuivering van de oorspronkelijke bevolking” en zo de weg naar het utopia van Marcuse vrij te maken.[14] De vergoelijking en zelfs ondersteuning van het islamisme door cultureel marxisten roept hierbij een interessante vraag op: waarom zouden marxisten binnen welke stroming ook, de opmars van de islamisering steunen? Waarom laten politiek correcten in het aangezicht van het islamisme hun eis achterwege van “seksuele bevrijding” en “gendergelijkheid” en wat is er over van hun afwijzen van een “patriarchale” en “imperialistische” cultuur?

Het antwoord op deze vraag is dat het cultureel marxisme bondgenoot is met om het even wie of wat, zolang het maar de doelstelling helpt verwezenlijken: het vernietigen van de westerse cultuur en het christendom, met als doel een dissidentloze internationale. Als de gemiddelde westerling ooit door zou gaan krijgen welk doel het dient, waar “de multicultuur” en dat “Nederland waar we naar toe willen” of “aan het maken zijn” een onderdeel van vormt, zou de politieke correctheid weleens in serieuze problemen kunnen geraken.

———————————

[1] Lenin had eind 19e eeuw bedacht dat hetgeen voor “de waarheid” doorging, of “objectieve kennis”, slechts een truc van de bourgeoisie was om al manipulerend het proletariaat onder de duim te houden. De bourgeois-objectiviteit zou dus zelfbedrog zijn. In 1895 introduceerde hij de term “partiinost”, wat zoiets betekent als ideologische “bevooroordeeldheid”, wat al snel ontwikkelde tot “politicheskaya partiinost”, bevooroordeeldheid ten gunste van de partij-opvattingen, en “politicheskaya pravil’nost”: politieke correctheid, handelen en denken volgens de partijlijn, waarbij politieke incorrectheid gezien gelijk staat aan verraad. Zie ook V.I. Lenin, “The War and Russian Social-Democracy”, 1914 (marxists.org)
[2] Lenin omschreef de variant die de meerderheid (“bolsjewieken”) in de Russische Sociaal Democratische Arbeiders Partij (RSDAP) aanhing, waaronder hijzelf, als revolutionair-sociaaldemocratisch, in tegenstelling tot de minderheid (“mensjewieken”), de gematigd-sociaaldemocraten, die hij opportunisme verweet en “rechts” noemde. De termen “communisme”, “leninisme”, “maoisme” enz., zijn varianten op eenzelfde thema: over de rug van de arbeiders heen, een “elitair” systeem van grootschalige controle over de bevolking.
[3] SDAP, Sociaal Democratische Arbeiders Partij, in 1946 met de Vrijzinnig Democratische Bond en deChristelijk-Democratische Unie gefuseerd in de Partij van de Arbeid. N.B: Naar Troelstra is, ondanks zijn anti-democratische opvattingen en mislukte poging tot staatsgreep, een vergaderzaal in het Tweede Kamergebouw vernoemd.
[4] J.S. Wijne, “Vergissing van Troelstra”; VerLoren, Hilversum 1999, p.14
[5] Barbara Miller Lane and Leila J. Rupp, “Nazi ideology before 1933″; University of Texas Press, Austin 1978, p.98
[6] Pieter Jelles Troelstra, “Gedenkschriften“, deel III, p.307
[7] Herman Gorter, “Open Letter to Comrade Lenin”, 1920 (marxists.org)
[8] Provo-ideoloog Roel van Duijn schreef hierover in 1965: “It is our task to turn their aggression into revolutionary consciousness”. Provo was een onderdeel van de Nieuw Links beweging, waar ook de PSP toe gerekend kon worden (waarin marxisten, troskisten, christen-pacifisten, pacifistische communisten en dito sociaaldemocraten zich hadden verzameld — opgegaan in GroenLinks), de PPR (opgericht door o.a. de KVP’er Ad Melkert, nu PvdA en Frans Schulte, nu Stop Wilders Nu – opgegaan in GroenLinks), D66 (dat echter voorkeur had voor een verandering van het poltieke systeem “van binnen uit” boven een “culturele revolutie”) en later SP (waar veel internationaal socialisten onderdak hebben gevonden).
[9] Martin Bosma, “De schijn-élite van de valse munters”, Bert Bakker, Amsterdam 2010; p.285
[10] Harry Mulisch, “Bericht aan de rattenkoning”, essay; Bezige Bij, Amsterdam 1966, p.62.
[11] Dr. Frans E.J. Gieles, “Vrije keuze in de eigen seksualiteitsbeleving?; 1968: Hippies op De Dam” (human-being.nl)
[12] Marcel H. Van Herpen, “Paris May ’68 and Provo Amsterdam ’65″, p.14 (google.docs)
[13] Martin Bosma, “De schijn-élite van de valse munters”, Bert Bakker, Amsterdam 2010; p.317
[14] Julian Young noemt een dergelijke etnische zuivering “the Pol Pot solution to the problem of modernism” in “Heidegger, Philosophy, Nazism”, p.49. Met modernisme wordt bedoeld: democratie, vrije meningsuiting en vrijemarkt kapitalisme.

Het bovenstaande atikel is een grotendeels een vertaling van William S. Lind, “What Is Political Correctness?“, aangevuld met citaten en voorbeelden in de voorgeschiedenis, en de zestiger en zeventiger jaren in Nederland, China en Cambodja.
Free Congress produceerde een korte, driedelige video-documentaire (YouTube) over de geschiedenis van de Frankfurter Schule, gepresenteerd door de historicus WIlliam Lind. De video is mede interessant omdat de belangrijkste Amerikaanse expert op het gebied van de Frankfurter Schule, Martin Jay, voorzitter van de vakgroep Geschiedenis in Berkeley (en geen conservatief) uitgebreid aan het woord komt, en daarbij over het totalitaire aspect van politieke correctheid uit de school klapt (fragment YouTube). Van William Lind is ook een lezing over dit onderwerp verschenen, op video en als tekst.

Update: R. Hartman schreef over dit onderwep in 2007 op Dutch Concerns: “For anyone wondering how it came about that Political Correctness came to bloom on both sides of the ocean, and why it seems to be aimed at the destruction of western society, this video may be a very informative one. For anyone who can spare 22:24 and is interested in backgrounds on today’s dhimmytude, this video is a must see. You will at once understand why most, if not all left politicians embrace Islam, as it is the ultimate means to their end.” In een recent commentaar op Pim Fortuyn Forum voegt hij eraan toe: “…op diverse fora in binnen- en buitenland [heb ik] gewezen op de beidsmatige vernietiging van welvaart en cultuur door de linkse mensenhaters, gebaseerd op de lessen van de Frankfurter Schule. Steeds als mensen op blogs hun verbazing uiten hoe het toch mogelijk is dat politici niet zien dat het Klimatisme nep is, dat immigratie de maatschappij verwoest en de Kredietcrisis niet hebben zien aankomen wijs ik ze erop dat die verbazing onterecht is, maar dat de neergang van de welvaart en het in de schulden steken van de burger doelbewust beleid is, waarbij de beleidsmakers uiteraard wel zorgen dat zij er zelf warmpjes bij zitten. Denk aan dit verband ook aan de speech van Maxima” (…) Oh ja: wie denkt dat de ‘opstanden’ in het Midden Oosten ‘spontaan’ zijn moet nog maar eens nadenken, en goed kijken wat er nu eigenlijk gebeurt. Als ‘gevolg’ van die opstanden komen er nu zeer veel, vrijwel uitsluitend mannelijke ‘vluchtelingen’ naar Europa. Minimaal wat merkwaardig, voor een volk dat net ‘bevrijd’ is, en ook merkwaardig dat het alleen mannen zijn. Wie er even over doordenkt ziet talloze potentiële consequenties, en moet dan ook erkennen dat hier niets spontaans aan is.

Door:

O. Delecruze

http://hvv.amsterdampost.nl/HVV/www.het ... gina=12922
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Pilgrim »

Ariel, vind je het goed dat ik dit artikel ook plaats bij mijn topic over (nationaal) socialisme, want ik vind beslist dat het daar ook thuis hoort. Die topic van mij wordt ook heel veel gelezen door buitenstaanders.
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Ariel »

Is goed Pilgrim.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Pilgrim »

Paul Joseph Watson: “Political Correctness Kills”
Gepubliceerd op 18 jul. 2016

De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Pilgrim »

LONGREAD: Politieke correctheid is niet hetzelfde als gewoon fatsoen

Geplaatst op 31 juli 2017

Afbeelding

Politieke correctheid is een fenomeen dat haar tentakels uitstrekt over de Verenigde Staten en West-Europa. Bij ons (CZ) heeft ze nog niet zulke monsterlijke proporties aangenomen, maar kent al vele voorstanders. Ze verdedigen haar net zo als in het Westen door te beweren dat het in feite om gewoon fatsoen gaat. Maar dat is niet zo.

De repressieve tolerantie

De politieke correctheid gaat uit van twee stellingen van Nieuw Links. Ten eerste: de westerse, christelijke burgersamenleving is structureel slecht en onderdrukkend. Nieuw Links is geobsedeerd door de dialectiek van dominantie en onderdrukking en alle instellingen en waarden van de westerse civilisatie, van natie, persoonlijke eigendommen tot en met het traditionele gezin wordt als discriminerend geïdentificeerd.

Ten tweede: de waarheid, feiten en objectiviteit bestaan niet. Wat we als natuurlijk beschouwen, zijn slechts door de maatschappij bedachte constructies waarop de meerderheidssamenleving haar bestaansrecht baseert en op grond waarvan ze de minderheden marginaliseert. Het maatschappelijk systeem maakt zijn dominantie duidelijk door haar interpretatie van geschiedenis, taal, onderwijs, ingeslepen gedragsformules, moraal en cultuur.

Bij de politieke correctheid gaat het om het ‘goede oude’ marxistische ‘valse bewustzijn’ waarmee de marxisten nog steeds verklaren waarom wij allemaal nog niet in het communistisch paradijs leven, maar in de ‘ellende van de vrije kapitalistische maatschappij’. Het is mogelijk om door dezelfde cultureel-opvoedkundige methoden te gebruiken aan mensen heel andere waarden op te dringen, die daarna als natuurlijk worden ervaren. Een mens is een onbeschreven blad, dat men kan beschrijven met de gewenste vorm van opvoeding en indoctrinatie. In het neomarxistische wereldbeeld wordt de politieke correctheid niet als een absurde ontkenning van de realiteit gezien, maar als schepping van een nieuwe, betere realiteit.

De banale grondslag van de politieke correctheid werd uitgedrukt door een van de geestelijk vaders van Nieuw Links, Herbert Marcuse, in zijn concept van ‘repressieve tolerantie’. Dat zegt simpelweg dat de conservatieve krachten geen recht van spreken mogen hebben, omdat daardoor het onderdrukkende karakter van de maatschappij in stand wordt gehouden. In de denkwereld van Marcuse strijden de autoritaire regressieve krachten van rechts en de tolerante, progressieve krachten van links met elkaar. De eersten moeten onderdrukt worden, formeel of infomeel en de tweeden moeten gepropageerd worden. De rechtse mening verdient geen tolerantie.

Het Westen als de grote onderdrukker
De politieke correctheid richt zich op het relativeren van het Westen – omdat het de grote onderdrukker is -, het ontkrachten van de legitimiteit van de conservatieve meningen – omdat die het Westen verdedigen – en het tot stand komen van de links progressieve waarden – want alleen die kunnen voor de sociaal rechtvaardige maatschappij zorgen.

De relativering vindt plaats door het in twijfel trekken van het bestaansrecht van de historische identiteiten zoals het volk, het christendom of het gezin. Alles wat traditioneel of historisch is, wordt impliciet als slecht afgeschilderd. Het Westen is niet de meest succesvolle, meest vrije en meest tolerante civilisatie, integendeel, het draagt historisch gezien een collectieve schuld. De neiging van het Westen tot zelfreflectie ontaardt hier in een klont masochisme, dat door de Franse filosoof Pascal Bruckner in zijn gelijknamige essay zo treffend “Tirannie van berouw” wordt genoemd.

Elke gebeurtenis, elk probleem of elk instituut wordt gezien door de optiek van de onderdrukte minderheid door de meerderheid. Het Westen onderdrukt de rest van de wereld, mannen onderdrukken de vrouwen, hetero’s onderdrukken de LGBTQIA+, de christenen de moslims, de blanken onderdrukken de zwarten, het gezin onderdrukt de vrouwen en kinderen en de bourgeoisie het proletariaat. Alles wat in dit verhaaltje past, wordt gebruikt. Alles wat niet van past komt, wordt verzwegen, opdat de gemarginaliseerde groepen niet meer gestigmatiseerd worden. Het gaat natuurlijk niet om het heil van de individuele leden van de minderheidsgroep, het gaat erom het sprookje van de onderdrukking te herhalen en de status van slachtoffer te blijven bewijzen.

Rechts als verdediger van de onderdrukking
Het is noodzakelijk om de conservatieve tegenstanders van de politieke correctheid van racisme (fascisme, onverdraagzaamheid…) te beschuldigen, zodat hun stem als onaanvaardbaar bestempeld kan worden. Links is het gelukt om de negatieve connotatie van racisme intact te houden en haar tegelijkertijd nietszeggend te maken. Racisme gaat tegenwoordig niet over discriminatie op grond van een ras. Er valt alles onder wat in negatieve zin in de richting van een minderheid wijst respectievelijk de onderdrukkende structuren van de westerse maatschappij in stand houdt.

Verborgen racisme moet gevonden worden in elke rechtse meningsuiting. Het afwijzen van immigratie, het roepen om grensbescherming, bestrijding van de criminaliteit, het korten op sociale steun, steun aan het traditionele gezin verlenen, patriottisme, onderwijs in westerse geschiedenis – achter alles kan men de kwaadaardige bedoelingen vinden die maar één doel hebben: het schade toebrengen aan de minderheden.

Politiek correcte houdingen
De politieke correctheid vereist dat men zich identificeert met de steunpilaren van de links- liberale ideologie, zoals multiculturalisme, massamigratie, genderideologie, feminisme, de relativerende tolerantie, antidiscriminatie en sociale rechtvaardigheid als enige juiste en universeel geldende natuurlijke en onvervreemdbare waarden. De politiek correcte waarden mogen niet als een mening gezien worden, maar als een standaardnorm (gewoon fatsoen). Het doel is om het begrip meerderheid met haar identiteitsclaim en waarden te ontkrachten.

De typisch politiek correcte waarheden zijn bijvoorbeeld:
  • Islam is een religie van vrede. Moslims zelf zijn de slachtoffers. Islamisme heeft niets te maken met de islam.
  • Alle culturen zijn gelijk en er zijn geen verschillen.
  • Een volk is maar een toevallig samenraapsel van individuen. Een volksidentiteit bestaat niet. Er bestaan alleen maar individuen en de mensheid.
  • Het succes van het Westen is gebouwd op slavernij en kolonialisme.
  • Problemen met bepaalde minderheden aanwijzen staat gelijk aan racisme.
  • Mannen en vrouwen zijn gelijk en moeten gelijk zijn.
  • Men kan naar eigen wens zijn seksuele identiteit veranderen.
  • De meerderheidssamenleving is homofoob, xenofoob, racistisch en discriminerend.
  • Mislukking en slechte eigenschappen liggen niet bij het individu zelf, maar zijn het resultaat van invloed van de maatschappij.
  • Een traditioneel gezin is ouderwets.
  • Lage geboortecijfers kunnen opgelost worden door immigratie. Immigratie is altijd gunstig.
  • De meerderheidssamenleving kan men samenvatten als negatief, de minderheden als positief.
  • De leden van de meerderheid dragen de historische schuld, leden van minderheden valt niets te verwijten en zijn vaak ook niet verantwoordelijkheid voor hun eigen daden.
  • Elk vorm van kritiek op gedrag dat voortvloeit uit het lid zijn van een bepaalde sociale groep is racisme.
  • Patriottisme staat gelijk aan fascisme.
  • De burgerlijke waarden zoals werk, gezin en eigendom zijn kleinburgerlijk. Alternatieve manieren van samenleving zouden geen punt van kritiek moeten zijn, maar als een gegeven beschouwd moeten worden.
  • Afwijzende houding tegenover massamigratie, eisen van grensbescherming en assimilatie is extremisme. Ondersteunen van onbeperkte immigratie en multiculturele segregatie is een uitdrukking van gematigdheid en politieke volwassenheid.
De correcte mening is waardevoller dan de waarheid
Een gezamenlijk kenmerk van de bovengenoemde beweringen is dat ze niet overeenkomen met de realiteit. Het zijn leugens. De politieke correctheid probeert niet de waarheid van leugens te scheiden, zij eist de enige correcte mening. De waarheid is per slot van rekening een sociale constructie uit de tijd van de Verlichting en moet zodanig als werktuig van de westerse onderdrukking gezien worden (zoals niet zo lang geleden de studenten c.q. activisten van Black Lives Matter aan hun professoren hebben uitgelegd). Op het altaar van de politieke correctheid wordt niet alleen de waarheid opgeofferd, maar vaak ook het gezond verstand en het instinct tot zelfbehoud zoals we kunnen afleiden van de nutteloze reacties van politici op islamterrorisme.

In het politiek correcte regime kan de waarheid racistisch zijn en dus ongewenst of moet ze zelfs worden verboden. Op die manier verliest de taal haar betekenis als informatiedrager en als communicatiemiddel. Ze beschrijft de realiteit niet meer. Ze maakt het uitdrukken van bepaalde meningen op aanvaardbare wijze onmogelijk. De taal vervalt tot een ideologische instrument, een manier om een meer parallelle werkelijkheid te creëren. Het doel is om een bepaald wereldbeeld op te dringen, om de politiek correcte Newspeak een podium te geven en een debat met bepaalde onderwerpen te verbieden.

Via taalregulering tot denkregulering en verlies van privacy
Politieke correctheid maakt de cirkel met toegestane onderwerpen enger en stelt beperkingen aan de wijze waarop men over deze onderwerpen mag spreken. Ze bepaalt wat wel en niet gezegd mag worden, wie wat wel of niet mag zeggen. Er ontstaat een vaste constellatie en hiërarchie van toegestane en niet toegestane meningen en groepen mensen, die ze juist wel mogen of juist niet mogen uitspreken. Er wordt met twee maten gemeten bij het beoordelen van de correctheid van het woord en het gedrag en is afhankelijk van wie de spreker en de ontvanger van de boodschap is. Dat creëert een parallelle werkelijkheid.

De taalregulering is gericht op verandering in het denken. In het Westen is zij ingevoerd om de geschiedenis te herschrijven. Het doel is tweeërlei. Ten eerste om de geschiedenis te interpreteren in de multiculturele geest en om te herinneren aan de historische schuld van de Europeanen en de Amerikanen aan racisme, imperialisme en kolonialisme. Shakespeare en andere blanke mannen hebben het veld moeten ruimen voor Indiaanse opperhoofden. De lezingen over westerse civilisatie worden op de elitaire westerse universiteiten vervangen door lezingen over het ontmantelen van het Westen. Ook de boeken, de reclame, films, games, verkiezingskandidaten en zelfs het persoonlijk leven zouden correct moeten worden.

De politieke correctheid wist het verschil tussen het openbare en privéleven uit. Ook privé en in persoonlijke relaties zou men aan politieke correctheid moeten doen. Ook hier geldt de oude leuze dat persoonlijke sfeer ook een politieke is. Privacy bestaat niet, alles is openbaar. Politiek correct zijn is de nieuwe, hoogste en enige deugd.

Tot nu toe is het hoogst bereikte stadium van de politieke correctheid de strafrechtelijke codificatie in de vorm van het toenemend aantal wetten tegen hatespeech. Het doel is het bestraffen van hatelijke uitspraken, wat op zich een redelijke streven lijkt. In werkelijkheid echter richten de wetten zich tegen kritiek op de zuilen van de politieke correctheid. In de praktijk gaan we dus richting het criminaliseren van meningen en feiten die de minderheden als negatief zouden kunnen ervaren. Herbert Marcuse zou tevreden zijn.

Politieke correctheid is geen gewoon fatsoen
Politieke correctheid is beslist geen gewoon fatsoen. Fatsoen heeft wel tot op zekere hoogte een corrigerende functie van onze taal en ons gedrag, maar probeert niet de authenticiteit van ons begrip van realiteit te veranderen. Fatsoen is puur persoonlijk en apolitiek. De politieke correctheid weerspiegelt politieke doctrines en codificeert bepaalde meningen als ondiscutabel. Fatsoen gaat meestal over de vorm, de politieke correctheid over de inhoud. Zoals de conservatieve Britse filosoof Roger Scruton zei: “Fatsoen is skill, de politieke correctheid is drill.”

De volgende linkse utopie
De politieke correctheid wil de zuilen van de westerse intellectuele tradities zoals waarheid, rede, vrijheid van het woord, logica, subjectieve gevoelens en het recht van minderheden om zich niet beledigd te voelen, vervangen. Door middel van formele en informele regulering van de taal, het denken en het gedrag probeert de politieke correctheid de realiteit te veranderen. In naam van abstracte waarden beveelt de politieke correctheid aan om realiteit en ervaring te negeren. Politieke correctheid staat gelijk aan het praktiseren van een gevaarlijke ideologie, die de relativering van het Westen, de onderdrukking van conservatieve meningen en het absolutisme van de linkse waarden betekent.

Kortom, politieke correctheid is de volgende weerspiegeling van de gevaarlijke linkse droom over een samenleving waarin iedereen iedereen altijd aardig vindt en waarin iedereen gelijk is. Als dat verdomde Westen maar niet steeds in de weg stond...

Bron: http://neviditelnypes.lidovky.cz

Auteur: Andrej Duhan

Vertaald uit het Tsjechisch door: Z.B.

https://ejbron.wordpress.com/2017/07/31 ... n-fatsoen/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Pilgrim »

Bill Whittle on The Narrative: The origins of Political Correctness
Gepubliceerd op 13 apr. 2012

De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Pilgrim »

LONGREAD: Omgaan met politieke correctheid (MUST READ!)

Geplaatst op 5 augustus 2017

Afbeelding

Alle islamkritiek ten spijt worden de problemen allereerst niet door moslims veroorzaakt, maar door onze politici die de massa-immigratie van moslims stimuleren en niet optreden tegen de problemen die dat veroorzaakt en de falende integratie in zijn algemeenheid. Eén van de mechanismen waarop onze catastrofale leiders zich beroepen, is de politieke correctheid. In dit artikel wil ik een onderzoek doen naar de oorsprong van de politieke correctheid en enkele handvatten bieden om er mee om te gaan. Daarvoor geef ik een korte schets van de Frankfurter Schule en één van zijn invloedrijke leden, Herbert Marcuse. Daarna zal ik ingaan op het begrip politieke correctheid en wil ik mogelijkheden geven hoe daar in de praktijk mee om te gaan.

Korte geschiedenis van de Frankfurter Schule

De Frankfurter Schule werd in 1924 in Duitsland opgericht, heette officieel het Institut für Sozialforschung (IfS) en was gevestigd in Frankfurt. Men hield zich bezig met maatschappijkritiek en ontwikkelde de “kritische theorie”, die het marxisme combineerde met andere disciplines, met name de psychoanalyse van Freud. De begrippen Frankfurter Schule, Kritische Theorie en Cultureel Marxisme zijn inwisselbaar. Enkele bekende namen uit deze school zijn: Horkheimer, Benjamin, Fromm, Marcuse, Adorno, Habermas en Negt. In 1933 werd het instituut door de nazi’s gesloten en emigreerde het naar de Verenigde Staten. Aan de Columbia-universiteit werd het door Horkheimer opnieuw opgericht. Hier werd onder andere onderzoek gedaan naar het autoritaire karakter van de Duitse samenleving, waarin de basis van het fascisme werd verondersteld. Dit resulteerde in het werk “The Authoritarian Personality” (1950). In 1950 keerden veel leden terug naar de universiteit van Frankfurt. Hier werd de school belangrijk voor de protesten van ’68. Het nationaalsocialisme en de Holocaust hebben een groot stempel op de vertegenwoordigers van deze Kritische Theorie gedrukt.

Korte samenvatting van de denkbeelden van Marcuse
Marcuse (1898 –1979) is beroemd geworden door het begrip “repressieve tolerantie”, dat wil zeggen dat onder het mom van vrijheid er sprake van onderdrukking kan zijn. Zijn boek “One-dimensional man”, waarin hij kritiek levert op het kapitalistische systeem en het lege consumentisme, werd een cultboek in de studentenbeweging. Zo werd hij een geestelijke vader van de ’68 beweging. Centraal uitgangspunt is dat we leven in een geestdodende maatschappelijke structuur van burgerlijkheid, gebrek aan sensualiteit, milieuverontreiniging, imperialisme, oorlogen en oorlogsdreigingen. Volgens Marcuse reduceerde het kapitalisme haar burgers tot simpele consumenten. De eendimensionale mens (de Amerikaanse consument) kan zich alleen de werkelijkheid voorstellen zoals die nu is en hij is niet bereid om naar verandering te streven. Tweedimensionaliteit duidt op de kritische splijting tussen wat bestaat en wat mogelijk is in termen van een betere en menswaardiger wereld. De studenten protesteerden met de drie M’s: Marx, Mao en Marcuse. Volgens Marcuse waren filosofie en de politiek niet van elkaar te scheiden. Hoewel hij onderkende dat de welvaartsmaatschappij aan de buitenkant een goed werkend systeem leek, wilde hij de massa leiden naar een opstand tegen de onderdrukking, manipulatie en indoctrinatie. Hij zag daarbij buitenparlementaire oppositie als de enige mogelijkheid om de ideologische onderdrukking te doorbreken (denk aan Groen Links).

Met het begrip “repressieve tolerantie” (1965) wordt een strategie bedoeld om niet-getolereerde ideeën te bestrijden. Men geeft een beetje toe op iets om de status quo te handhaven. Marcuse zag het kapitalisme en de democratie als totalitaire en repressieve systemen. Een vorm van repressieve tolerantie die hij noemt, is dat onder het mom van vrijheid van meningsuiting repressieve of onjuiste meningen worden getolereerd. Als domme en slecht geïnformeerde mensen hetzelfde podium krijgen als goed geïnformeerde mensen bevordert men niet de tolerantie, maar de status quo. De heersende machtsstructuren blijven dan ongemoeid. En als in de media linkse en rechtse meningen gelijke aandacht zouden krijgen, zou dat in het voordeel van de machthebbers zijn. Wat volgens hem nodig is, is “onderscheidende tolerantie”. Dat wil zeggen dat op de status quo gerichte personen het recht op vergadering ontzegd moet worden en dat hun spreektijd moet worden ingekort. Marcuse zegt: “Om de hegemonie van de ´tirannieke meerderheid´ te doorbreken moet men zelf radicaal, intolerant en militant optreden.” Ondemocratische middelen, zoals directe actie, kunnen tolerantie bevorderen en repressieve tolerantie doorbreken.

Een ander terugkerend begrip bij Marcuse is “vervreemding”. De mens is van zichzelf vervreemd, doordat in de maatschappij niet tegemoet wordt gekomen aan zijn wezenlijke behoefte aan zelfontplooiing, het dragen van verantwoordelijkheid en vrijheid. De prijs voor zijn welvaart is dat hij de slaaf is van een technisch en economisch systeem dat in dienst staat van de gevestigde belangen en met name die van de grote ondernemingen. De ééndimensionale mens zit zo aan zijn vervreemding vast dat hij niet in staat is zijn omgeving kritisch te bezien. Hij is daardoor zelfs bereid aan zijn eigen “repressie” mee te werken.

Nabespreking
Hoewel in de begintijd het nationaalsocialisme en de Holocaust een grote rol speelden in de Kritische Theorie verlegde men vooral in de Amerikaanse periode de aandacht naar het kapitalisme en het consumentisme, die door de dreigende schaduw van fascisme en nationaalsocialisme in een kwaad daglicht werden gesteld. Ondanks haar evolutie heeft de Frankfurter Schule altijd aan haar marxistische wortels vastgehouden. Van het proletariaat, dat onvindbaar was, verschoof de aandacht naar onderdrukking in zijn algemeenheid. Het kapitalisme en de democratie werden als de schuldigen aangegeven en toen ook dat niet voldoende werkte, verschoof de aandacht naar de blanke als onderdrukker. Onderdrukking in zijn algemeenheid werd het centrale thema, en vooral de blanke man werd als representant van imperialisme, kolonialisme, racisme en superioriteitsgevoelens neergezet. Een ieder die daar een slachtofferschap tegenover kon zetten, kon rekenen op sympathie. Zo ontstond er een eindeloze race op victim groups die van elke verantwoordelijkheid bevrijd uit ten treure hun huilie huilie mogen doen. Een dankbare bron van eindeloos slachtofferschap zijn de gender politics, van vrouwen, homo’s en trafo’s tot alle denkbare en misschien zelfs ondenkbare varianten. Een andere fijne groep mede-slachtoffers zijn (etnische) minderheden zoals moslims. Omarmd als onderdrukten, terwijl zij het klagen zelf al uitgevonden hadden. Zieken en (psychisch) gehandicapten vormen nog een andere eindeloze bron van te exploiteren minderwaardigheid.

Dat de gemiddelde blanke man in de maatschappij ook weinig in de melk te brokkelen heeft en dat de onderdrukking door het grootkapitaal plaatsvindt, is voor Marcusianen geen excuus. “Down with their heads”, roept de Koningin in Alice in Wonderland. Als het Grootkapitaal de schuldige is van de economische uitbuiting zou het van meer lef en oprechtheid getuigen om haar verantwoordelijken ter verantwoording te roepen. Maar dat is blijkbaar te moeilijk – of het komt niet van pas – of beide.

Hoewel Marcuse door velen gezien wordt als een idealist, mag niet vergeten worden dat hij een keiharde aanpak voorstaat, waarbij geweld en leugens niet worden geschuwd. Onwelgevalligen moet het recht op vergadering ontzegd worden. Hun spreektijd moet worden bekort. Om de status quo te doorbreken is het geoorloofd radicaal, intolerant en militant op te treden. Marcuse schuwt niet om ondemocratische en buitenparlementaire middelen toe te passen. Voor zover het ooit al om idealisme ging, is er nu slechts nog sprake van totalitarisme. Met andere woorden, hij is geworden waar hij tegen zei te strijden – wat je zegt ben je zelf.

Trotski
Sommigen zien Trotski als de vader van de politieke correctheid. Deze leerde dat je de orde pas omver kunt werpen als je de tegenstander volledig in diskrediet hebt gebracht. Dat kun je doen door zijn argumenten te negeren en te overschreeuwen. De kunst van het gelijk krijgen is niet om te argumenteren, maar om aan te wrijven. Door bijvoorbeeld constant ‘Racist!’ te roepen, kleef je dit begrip aan je tegenstander, hoe onwaar het wellicht ook is. Hij is dus niet zozeer de vader van het politiek correcte denken, maar de vader van het “holle gebral”, de grootmeester van het discrediteren.

Olie en politieke correctheid
Er is evenwel nog een heel andere bron van politieke correctheid. Deze vindt zijn oorsprong in de Resolutie van Straatsburg. Na de Arabisch-Israëlische oorlog van 1973 en de daaruit voortvloeiende olieboycot wordt er een afspraak gemaakt tussen Saoedi Arabië en andere oliestaten enerzijds en de EU (toen nog EEG) anderzijds. Er werd onder meer afgesproken dat er islamitische migratie naar Europa moet plaats vinden, dat dit vergezeld moet gaan van de bouw van moskeeën en culturele centra en dat de westerse media positief moeten schrijven over de Arabische cultuur. In het kort zou je dit de olie voor islamiseringsresolutie kunnen noemen. Het ligt voor de hand dat landen als Saoedi-Arabië commissies hebben ingesteld die nauwlettend de loop van de islamisering bijhouden en die gelijk gaan dreigen met sancties als het niet gaat zoals zij willen. Het is te bizar voor woorden dat onze media aan een dergelijke leiband zijn gelegd. Politieke correctheid is daarmee een verplicht onderdeel geworden van internationale diplomatie en wereldhandel.

Politieke correctheid
Zoals ik hierboven heb willen laten zien, zijn er verschillende lijnen die naar politieke correctheid lopen: de Frankfurter Schule, Trotski en olie. Maar wat wordt er nu eigenlijk onder politieke correctheid verstaan en hoe moeten we er mee omgaan? Het wordt omschreven als het vermijden van taaluitingen of gedragingen die als beledigend of discriminerend worden beschouwd voor bepaalde als achtergesteld of gemarginaliseerd te boek staande groepen (met name minderheden). Het is een sterk tijd bepaald begrip, denk maar aan de reeks rijksgenoot, gastarbeider, etnische minderheid, medelander, allochtoon, mens m/v met een migratieachtergrond. Vanwege de bovenstaande reden (niet onnodig kwetsen) wordt het begrip door sommigen wel opgevat als “fatsoen”. Ik hoop met de introductie over de Frankfurter Schule, Marcuse, Trotski en de oliefactor voldoende aangetoond te hebben dat er achter dit schijnbare fatsoen een heel andere wereld schuilgaat, namelijk een klassenstrijd die zich heeft geëvolueerd tot een cultuurstrijd en die een kwaadaardige poging is om onze westerse cultuur in diskrediet te brengen en onze landen onmachtig te maken en uiteindelijk over te nemen.

Door rechts wordt politieke correctheid soms in pejoratieve zin opgevat, namelijk als een censuurmiddel. Door (zeldzaam, maar echt) links wordt politieke correctheid geassocieerd met de censuur die onder het communisme heerste. Hoe dan ook, de emancipatoire gedachte van het begrip politieke correctheid is versleten, het begrip wordt nu simpelweg gebruikt om onwelgevalligen de mond te snoeren – dus op de Trotski-manier.

Duhan
Politieke correctheid is niet een enkel ding, het is een containerbegrip, een complex van opvattingen, waarvan de samenhang door middel van mijn bovenstaande introductie hopelijk zichtbaar is. Duhan stelde een mooie lijst samen van veel voorkomende typisch politiek correcte waarheden die ik hier als uitgangspunt wil gebruiken om munitie voor tegengas te geven. Om het bespreken wat overzichtelijker te maken, heb ik Duhan’s lijst in een andere volgorde gezet en gethematiseerd in de westerse samenleving, minderheden en gender.

De westerse samenleving
De politiek correcte opvattingen die Duhan noemt, en die ik onder het thema de westerse of dominante samenleving heb kunnen plaatsen, zijn de volgende:

1. Het succes van het Westen is gebouwd op slavernij en kolonialisme.
2. De leden van de meerderheid dragen de historische schuld, leden van minderheden valt niets te verwijten en zijn vaak ook niet verantwoordelijkheid voor hun eigen daden.
3. De meerderheidssamenleving is homofoob, xenofoob, racistisch en discriminerend.
4. De meerderheidssamenleving kan men samenvatten als negatief, de minderheden als positief.
5. Alle culturen zijn gelijk en er zijn geen verschillen.
6. Een volk is maar een toevallig samenraapsel van individuen. Een volksidentiteit bestaat niet. Er bestaan alleen maar individuen en de mensheid.
7. De burgerlijke waarden zoals werk, gezin en eigendom zijn kleinburgerlijk. Alternatieve manieren van samenleving zouden geen punt van kritiek moeten zijn, maar als een gegeven beschouwd moeten worden.
8. Patriottisme staat gelijk aan fascisme.

Bespreking thema westerse samenleving
Kern van het politiek correcte denken is dat het succes van het Westen is gebouwd op slavernij en kolonialisme (punten 1 en 2), waar de leden van de meerderheid de historische schuld van dragen. Leden van minderheden valt niets te verwijten en zijn vaak ook niet verantwoordelijkheid voor hun eigen daden. Gelijk hier gaat het al mis met de Kritische Theorie. Het Westen heeft de slavernij niet uitgevonden. En hoewel het er geruime tijd zijn voordeel mee gedaan heeft, heeft het haar uit eigen beweging afgeschaft. De Kritische Theorie blijkt eenzijdig kritisch. Want de slavernij die door moslims is en nog steeds wordt bedreven, heeft over een veel langer tijdsbestek plaatsgevonden en was ook veel wreder. Ook, en dat is ook opvallend, was er blanke slavernij, waarover in de schoolboekjes echter met geen woord wordt gerept, wat toch op z´n minst gezegd vreemd is. De bewering dat het succes van het Westen op slavernij en kolonialisme is gebaseerd, is onjuist. Het succes van het Westen is gebaseerd op de Industriële Revolutie. En de laatste was tevens de reden voor de afschaffing van de slavernij.

Verder: ik ben nooit slaveneigenaar geweest en niemand van mijn tijdgenoten. Degenen die er nu hard over klagen, zijn zelf geen slaven geweest. Dus wie valt wie te verwijten? Maar niet zo vanuit linkse hoek. Volgens het door de extreemlinkse speculant Soros gefinancierde Black Lives Matter is iedere blanke een racist. Met andere woorden, het gaat om afkomst, niet om wat je hebt gedaan – er wordt een stammenstrijd van gemaakt.

In het verlengde van deze opvatting staat dat de dominante cultuur homofoob, xenofoob, racistisch en discriminerend is, dat zij negatief is, terwijl de minderheden per definitie als positief worden gezien (punten 3 en 4). Deze punten raken eveneens kant noch wal. Amsterdam stond voor het Marokkaanse geweld op homo’s juist bekend als de homohoofdstad van de wereld. Dus waar heb je het over? Amsterdam was evenzeer een internationale stad waar alle culturen van de wereld welkom waren en er hun voordeel konden doen. Als je het Amsterdam of Nederland van de vorige eeuw homofoob, xenofoob, racistisch en discriminerend wilt noemen, dan weet je niet waarover je het hebt en ben je enkel Trotskistisch aan het discrediteren.

Alle culturen zijn gelijk en er zijn geen verschillen (punt 5). Deze visie is gebaseerd op het werk van de Amerikaanse antropoloog Franz Boas met zijn stroming van het historisch particularisme. Zijn uitgangspunt is dat je culturen niet kunt vergelijken en zeggen welke cultuur beter is dan de andere, culturen moet je vanuit hun eigen perspectief en waarden bestuderen en beoordelen. Daar is veel voor te zeggen, maar hij heeft nooit gezegd dat alle culturen gelijk zijn, noch dat er geen verschillen zijn. Integendeel, hij probeerde cultuurverschillen te verklaren vanuit de specifieke historische ervaringen van groepen. De visie dat alle culturen gelijk zijn en dat er geen verschillen zijn, is een onjuiste en kwaadaardige simplificatie van zijn theorie.

Het volgende punt is dat een volk maar een toevallig samenraapsel van individuen is en dat een volksidentiteit niet bestaat (punten 5 en 6). Er bestaan alleen maar individuen en de mensheid. Dit is een punt dat door Maxima al eens in de openbaarheid is gebracht en sindsdien heeft ze niet meer in het openbaar gesproken. Deze bewering is volstrekt postmoderne lariekoek. Wat bedoeld wordt, is dat samenlevingen en culturen veranderen. Je zou je zelfs kunnen afvragen of wij Nederlanders uit de 17e eeuw, als we die op straat tegen zouden komen, als Nederlanders zouden herkennen. Het is waar dat we als land en cultuur veel zijn veranderd, maar wij zijn in alle tijden en in alle veranderingen Nederlander geweest. Wij hebben ons ontwikkeld, gevaren afgewend, kansen uitgebuit, we hebben huizen en dijken gebouwd, en zonder dat waren we niet wie we nu zijn. Het idee dat de Nederlandse cultuur niet bestaat, uitgesproken door een omhoog gevallen Argentijnse die zich als onze Koningin presenteert, getuigt van een pijnlijke kloof tussen de elite en het volk.

Vervolgens komt dit punt aan de orde: De burgerlijke waarden zoals werk, gezin en eigendom zijn kleinburgerlijk. Alternatieve manieren van samenleving zouden geen punt van kritiek moeten zijn, maar als een gegeven beschouwd moeten worden (punt 7). Wel, het kan heel goed zijn dat werk, gezin en eigendom kleinburgerlijk zijn, maar wat is het probleem? Er moet nu eenmaal gewerkt worden en we leven in gezinnen en we proberen een zekere mate van welstand en comfort op te bouwen. Nogmaals: wat is het probleem? Ja, het leven is niet altijd even boeiend, maar wie afgeeft op het leven en werken van de gewone man is blijkbaar een bevoorrechte elitist die niet zelf voor zijn geld hoeft te werken. De vraag is dan: wie betaalt jouw eten? Waar leef jij van? En totdat jij zelf voor je eigen vreten zorgt, is het behoorlijk onbehouwen om af te geven op anderen die wel voor zichzelf zorgen.

Als laatste punt in dit thema werd genoemd dat patriottisme gelijk staat aan fascisme. Deze redenering is zowel dom als gevaarlijk. Het beeld verwijst naar de Tweede Wereldoorlog, waarin zwaaiende vlaggen gelijk staan aan oorlog en aan concentratiekampen. Dit houdt impliciet een beschuldiging in van collaboratie met de Duitsers. Deze bewering is dus schandalig. Het klopt wel dat onze regering en ons Koningshuis zich in de Tweede Wereldoorlog verre van heldhaftig hebben gedragen, maar de gemiddelde Nederlander was niet voor de oorlog en ook niet voor de Duitsers. Verder is het zo dat een land dat zich niet kan verdedigen tegen wie dan ook, ten dode is opgeschreven. Een gebrek aan patriottisme is gevaarlijk. En degene die boos wordt, omdat zijn of haar mooie vaderland verkloot wordt door importparasieten heeft alle reden om zich boos te maken. Het is schandalig dat onze politici er niets aan doen. Laat je niks aanpraten als je voor je vaderland opkomt, daar is niks mis mee. Nooit!

Bespreking thema minderheden
Uitgaande van Duhan’s lijst werden er 6 punten genoemd die onder het thema minderheden zijn te classificeren:

1. Problemen met bepaalde minderheden aanwijzen staat gelijk aan racisme.
2. Elk vorm van kritiek op gedrag dat voortvloeit uit het lid zijn van een bepaalde sociale groep is racisme.
3. Mislukking en slechte eigenschappen liggen niet bij het individu zelf, maar zijn het resultaat van invloed van de maatschappij.
4. Islam is een religie van vrede. Moslims zelf zijn de slachtoffers. Islamisme heeft niets te maken met de islam.
5. Afwijzende houding tegenover massamigratie, eisen van grensbescherming en assimilatie is extremisme. Ondersteunen van onbeperkte immigratie en multiculturele segregatie is een uitdrukking van gematigdheid en politieke volwassenheid.

De eerste twee punten, dat problemen met bepaalde minderheden aanwijzen gelijkstaat aan racisme en dat elke vorm van kritiek op gedrag dat voortvloeit uit het lid zijn van een bepaalde sociale groep racisme is, zijn gelijk al een problematisch punt. De heiligverklaring van de onderdrukten is al zo ver opgevoerd dat zij enkel vanwege hun afkomst geen fouten meer kunnen begaan. Het lijkt op een sekte, waarbij het aangeven van fouten in de eigen gelederen als verraad wordt beschouwd. In zoverre is het dus ook duidelijk dat het hier niet meer gaat om een zinnige gedachtewisseling, maar om een stringente kaderdiscipline. Het argument is simpel te weerleggen. Niemand is goed of fout enkel vanwege zijn afkomst. In elk land wonen leuke en vervelende mensen, dat zou toch niemand hoeven te verbazen.

Het derde punt, dat mislukkingen en slechte eigenschappen niet bij het individu zelf liggen, maar het resultaat zijn van de invloed van de maatschappij, is een meer gecompliceerd argument. Hier gaat men er van uit dat men slachtoffer wordt door de omstandigheden. In wezen is dit een extreem paternalistisch standpunt, want men ontneemt het individu zijn persoonlijkheid. In feite is het een Procrustesbed: iedereen van een bepaalde groep is hetzelfde. Het vraagt weinig observatievermogen om te zien dat dit niet klopt en dat er binnen elke groep grote verschillen tussen individuen zijn. Gelukkig maar. Mensen die dit soort argumenten gebruiken, maskeren hun falen achter “de maatschappij” en achter “sociale structuren”. Maar er is ook nog zoiets als agency, menselijke actie, eigen verantwoordelijkheid. Giddens heeft uitgebreid over dit onderwerp geschreven.

Uitgaande van de bovenstaande punten wordt het begrijpelijker hoe mensen tot een bevestiging kunnen komen van de zelf geclaimde opvatting dat islam een “religie is van vrede” en dat moslims zelf slachtoffers zijn (punt 4). De minderheid kan immers niks fout doen. Als je er iets van zegt, ben je een racist en als hij iets fout doet, ligt dat aan de onderdrukkende maatschappelijke omstandigheden. Tja… het is een ratjetoe van elkaar tegensprekende argumenten en bovendien totaal paternalistisch. Mensen moeten toch echt op hun eigen gedrag aangesproken worden. Wie zijn buurvrouw berooft, is een dief. Daar kun je de maatschappij niet de schuld van geven.

Het vijfde punt is dat een afwijzende houding tegenover massamigratie, eisen van grensbescherming en assimilatie extremisme is en dat het ondersteunen van onbeperkte immigratie en multiculturele segregatie een uitdrukking van gematigdheid en politieke volwassenheid is. Dit is een bijzonder gevaarlijk standpunt. Zelfs als het puur uit humanistische motieven zou voortkomen, moet er nog rekening gehouden worden met praktische punten als betaalbaarheid, wenselijkheid en dergelijke. Ook moet de toestemming voor de massa-immigratie op een democratische wijze plaatsvinden, wat nu niet het geval is. Tenslotte; als de massa-immigratie door blijft gaan, betekent dat simpelweg het einde van de welvaartsstaat en de voorzieningen die wij hebben opgebouwd. Waarom, waarom? Waarom onze samenleving in de waagschaal stellen voor mensen waar we geen band mee hebben, die we niet kennen, die nooit iets voor ons hebben gedaan, die niet willen integreren en werken, die enkel komen profiteren van onze welvaart? Wat zijn de logica en legitimatie van deze bijstandsinvasie? Tenslotte; als ons voortbestaan in het geding is, zijn we gerechtigd onze maatregelen te nemen. Niemand heeft het recht ons te verbieden voor onszelf op te komen.

Tenslotte; de motieven van links voor de massa-immigratie zijn niet enkel humanistisch ingegeven. Men importeert stemmers, dat is bewust beleid. Immigranten zijn links stemvee voor de geplande Nieuwe Mens.

Alle argumenten uit dit thema zijn kinderlijk eenvoudig te weerleggen, omdat zij de blanke aan de top van een niet bestaande piramide zetten en er van uitgaan dat interacties enkel met blanken plaats kunnen vinden. Deze argumenten ontkennen de dynamiek tussen groepen. Alsof die niet al eeuwenlang contact met elkaar hebben. Alsof de Turken geen genocide op Armeniërs hebben gepleegd. Alsof er geen christenen worden vervolgd in islamitische landen. Nee, dit is een hopeloos simplistische visie, die geen enkel recht doet aan de loop van de geschiedenis. En het is eigenlijk een misdadige kijk op de geschiedenis, omdat alle leed die er tussen deze groepen is veroorzaakt wordt weggewuifd.

Dat brengt mij op een ander punt, namelijk de boude linkse uitspraak dat de islam “de religie van de vrede” is. Religiekritiek is goedgekeurd door links. Sterker nog, zij vindt, zoals Marx zei, religie opium van het volk. Maar haar voorliefde voor minderheden brengt haar een prachtig dilemma. Want moslims houden niet van kritiek op de islam. Links komt in een spagaat. Veel islamitische karakteristieken, zoals huiselijk geweld tegen vrouwen, eerwraak, de positie van de vrouw in het algemeen, kindhuwelijken, meisjesbesnijdenis, half erfrecht voor vrouwen en nog veel meer, botsen letterlijk op linkse verworvenheden zoals gelijkwaardigheid, humanisme en emancipatie. Dat wil men niet, dus kijkt men fijn de andere kant op. Liever houdt men vast aan het sprookje van de islam als “religie van de vrede”, wat een groteske leugen is en een klap in het gezicht van alle slachtoffers. Liever houdt men vast aan het sprookje dat aanslagen niets met de islam te maken hebben (nou, sla daar de Koran maar eens op na) en dat die veroorzaakt worden door achterstelling en discriminatie. Als je dit soort punten in een links gezelschap naar voren brengt, wordt het heel stil.

Bespreking thema gender
Het derde thema dat ik uit Duhan’s lijst kon destilleren is het gender thema. Hierbinnen noemt hij de volgende politiek correcte standpunten:

1. Een traditioneel gezin is ouderwets.
2. Mannen en vrouwen zijn gelijk en moeten gelijk zijn.
3. Men kan naar eigen wens zijn seksuele identiteit veranderen.
4. Lage geboortecijfers kunnen opgelost worden door immigratie. Immigratie is altijd gunstig.

Om met het eerste punt te beginnen: een traditioneel gezin is ouderwets. Dit geldt blijkbaar enkel voor blanken, want andere groepen, moslims bijvoorbeeld, wordt dit niet verweten. Dat is merkwaardig. Wat ook merkwaardig is, is het dedain waarmee deze uitspraak wordt geponeerd. Laat mensen alsjeblieft zelf uitmaken wat ze doen, maar als ze een traditioneel rolmodel volgen, is het ineens niet goed. Wat is er mis met een traditioneel gezin? Bovendien, hoeveel traditionele gezinnen zijn er nog? Het komt veel voor dat mensen scheiden, weer hertrouwen etc. En wat gaat het de goegemeente aan?

Het tweede punt is meer gecompliceerd, het hangt samen met het derde punt en heeft recentelijk weer een stapje richting absurdisme gezet: mannen en vrouwen zijn gelijk en moeten gelijk zijn – en men kan naar eigen wens zijn seksuele identiteit veranderen. De recente genderneutraalhausse is hier een uitwas van. Aan twee seksen heeft de linkse mens niet genoeg. De natuur biedt meer mogelijkheden, en hoewel die hoogst zelden voorkomen, moet blijkbaar de hele maatschappij hiervoor worden omgegooid. O bibber, een vrouw die zich man voelt of iets er tussenin en ineens moeten er in het hele land nieuwe wc’s komen, omdat deze persoon zich gediscrimineerd zou kunnen voelen. De NS en de gemeente Amsterdam springen in de bres voor deze nieuwkomers in huilie-land: mensen worden nu niet meer aangesproken als dames en heren, maar als reizigers of als inwoners. Alsof er geen reizigsters en inwoonsters bestonden. Maar ik ga hier nu niet te diep in op deze gendermaterie, want het heeft zo´n hoog Jiskefet-gehalte dat het moeilijk serieus valt te nemen. Al wil ik er nog wel bij opmerken dat het geen grap is van deze instanties en dat men wel degelijk van plan is de klassenstrijd door middel van genderneutrale wc’s nieuw leven in te blazen. Ik denk dat iedereen hier zelf wel munitie vindt om een discussie te voeren.

Het vierde punt uit dit thema is dat lage geboortecijfers opgelost kunnen worden door immigratie. Immigratie is altijd gunstig. Dit is een punt waarbij het gender-thema en het minderheden-thema elkaar raken. Want de tekortschietende voortplanting kan opgelost worden met de gunstige migratie. Sterker nog, immigratie is altijd gunstig! Het lijkt wel een regelrechte reclame. Als dit Kritische Theorie is, dan is zij ver afgezakt. Het argument dat hier impliciet naar voren wordt gebracht, is dat van een demografische omverwerping. Wij reproduceren niet en dus importeren wij mensen uit overbevolkte landen elders. De vragen of dat wenselijk is, of het echt een goed idee is, of er negatieve neveneffecten zijn, worden eenvoudig niet gesteld. En zo gaat het met veel van deze politiek correcte punten: ze zijn eenzijdig, ze zijn dogmatisch, er vindt geen discussie plaats en negatieve effecten worden niet benoemd. Rafelranden zijn ook eenvoudig te vinden. Waar de dominante cultuur onterecht van homofobie wordt beschuldigd, importeren de politiek correcten massa’s moslims die juist tegen homo’s zijn. Het is een omgedraaide redenering. En zo zijn er heel wat meer rafelrandjes. De PC’ers gaan er blijkbaar van uit dat iedereen problemen heeft met de blanken en dat er geen problemen zijn tussen de minderheidsgroepen onderling. Wat dacht je van de spanningen tussen Turken en Armeniërs, tussen Turken en Koerden, tussen moslims en boeddhisten, tussen Turken en Arabieren en Iraniërs, tussen Serviërs en Kosovaren, tussen Arabieren en zwarte Afrikanen … om maar eens wat te noemen. Het politiek correcte wereldbeeld is verwrongen, onjuist en historisch ongefundeerd.

En dat is waar de schoen wringt: de politiek correcten hebben niks met feiten. Lukassen haalt dit eveneens aan in zijn reflectie op Timmermans. De politiek correcten willen deugen. Feiten en waarheid doen voor hen niet ter zake. Orwell schreef het ook al, twee plus twee is vier, maar soms is het vijf en soms is het drie en soms is het dat allemaal tegelijk. In de objectieve wetenschap is het zo dat er feiten zijn. Uitspraken zijn daarmee waar of onwaar. In de kleurige wereld van de politieke correcten zijn feiten ofwel correct of ze deugen niet. Vandaar dat linkse wetenschappers weinig moeite hebben om feiten te verdraaien. De waarheid is volgens hen een constructie waar ze op deze manier graag hun steentje aan bijdragen. Denk aan Marcuse: je moet intolerant zijn om tolerantie te bevorderen, dat is een alibi om te liegen, de linkse variant van Taqiyya.

Verder, de politiek correcte standpunten hebben altijd iets klefs. Het gaat bijna steeds om het aanpraten en exploiteren van schuldgevoelens bij anderen. De tirannie van het berouw, zei Bruckner. Het gaat steeds om het vingertje dat naar anderen wijst, beschuldigend, veroordelend – zelf doet men blijkbaar nooit iets fout. Dat klopt niet.

Het is een lang verhaal geworden, ik hoop munitie aangeleverd te hebben waarmee politiek correcte discussies beïnvloed kunnen worden en misschien zelfs dat sommige politiek correcten hun standpunten zullen herzien.

Ik geloof niet dat de meeste mensen per sé politiek correct zijn, maar eerder dat zij gehersenspoeld door de media dat soort standpunten zonder veel nadenken na papegaaien. Het is belangrijk dat dit soort mensen het politiek correcte denken leert doorzien en verlaat. Belangrijk, want ons land staat op het spel. Politieke correctheid is het breekijzer voor de etnisch-religieuze reorganisatie van Nederland en West-Europa.

Wel is daar geduld voor nodig, veel geduld. Want argumenten brengen je maar tot een bepaalde hoogte. Men zal tegenstribbelen, men wordt boos op de boodschapper. Men zal je beschuldigen van van alles om er maar niet aan te hoeven. Men zal ontkennen. Hoe vaak heb ik mensen al geen linkjes gestuurd om hun opvattingen te ontkrachten. Maar die lezen ze dan niet. Daar spreek ik ze op aan. Dat vermindert hun overtuigingskracht. Ook geef ik graag de Koran aan mensen die jarig zijn. Zoals een moslimgeleerde ooit eens opmerkte: de Koran is de grootste vijand van de islam. Kunnen ze het fijn allemaal zelf lezen. Dat doen ze niet natuurlijk, dus daarna stuur ik mailtjes met verzen die ze kunnen lezen en op welke manieren die vertaald zijn. “Ja”, zei iemand laatst, “maar ik heb helemaal geen zin om daar mijn tijd aan te besteden!” Dat was weer een opmaat voor een fijn gesprek.

Door: Petra de Geus (augustus 2017)

https://ejbron.wordpress.com/2017/08/05 ... must-read/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Pilgrim »

Het verval van waarden: Wie leidt eigenlijk politici op?

Geplaatst op 30 december 2017

Afbeelding

Om een volk te heropvoeden, moet men de maatschappelijke sleutelposities bezetten. Precies dat deed de “Frankfurter Schule”, die hoge posities in het onderwijs bezette. Zijn eerste succes was de 68´er generatie politici: familie-vijandig en overtuigd van de strijd.

Om de huidige ontwikkelingen te kunnen begrijpen, moet een blik in de geschiedenis geworpen worden: de ideologische opvolgers van Marx stelden na de succesvolle Oktoberrevolutie in 1917 in Rusland vast dat communistische revoluties niet overal ter wereld zo soepel functioneerden als in Rusland.

De westelijke arbeider had teveel op met zijn gezin, zijn arbeidsplaats, zijn religie en zijn vaderland om hem enthousiast te maken voor de internationale klassenstrijd. Traditionele waarden bleken krachtiger dan de door de socialisten geëiste solidariteit met de internationale arbeidersklasse.

In het begin van de jaren-20 waren Marx´ opvolgers ervan overtuigd dat het bolsjewistische revolutiemodel niet functioneerde in westelijke landen.

“De samenleving van het Avondland was te stabiel voor een onmiddellijke machtsovername door de communisten.”

Wijziging van strategie: eerst de steunpilaren van het samenleven afbreken
Daarom wijzigde men de strategie: eerst moesten de steunpilaren van het westelijke samenleven worden afgebroken om langzamerhand een maatschappij te creëren die geen hindernis meer vormde voor een communistische putsch.

Toen het marxisme in de jaren-20 op grond van de verwoestende toestanden in de Sovjet-Unie aan aantrekkelijkheid verloor, werden de communisten gedwongen anders te gaan denken. Marxistische theoretici schiepen in de jaren-20 een nieuwe variant van het marxisme, die niets overnam van de op klassenstrijd gebaseerde retoriek van de Russische bolsjewieken.

De revolutiestrategie werd aangepast aan de westelijke maatschappij. De op de verarmde arbeiders gerichte klassenstrijdretoriek, die op een gewelddadige overname van de staat door het bewapende proletariaat was gericht, bleek in westelijke landen niet effectief genoeg te zijn.

Men moest een andere methode ontwikkelen om de westelijke doorsnee burger te overtuigen van de klassenstrijd.

“Daarom zette men erop in maatschappelijke sleutelposities te bezetten, om vooral gemakkelijk te beïnvloeden jonge mensen te indoctrineren met socialistische ideeën. Het marxisme werd niet meer openlijk gepropageerd.”

De “Frankfurter Schule” vond een nieuwe leer uit: de “Kritische Theorie”
De zogenaamde “Frankfurter Schule” was een groep marxistische ideologen, die sinds het begin van de jaren-20 aan de hervorming van het marxisme werkte. Hij verpakte het marxistisch gedachtegoed in een nieuwe leer genaamd “Kritische Theorie”,

“die niet meer openlijk opriep tot de klassenstrijd, maar de westelijke fundamentele waarden zoals markteconomie, familie of streekgebondenheid negatief voorstelde en vroeg naar het waarom.”

De vertegenwoordigers van de “Frankfurter Schule” kwamen na het einde van de Tweede Wereldoorlog in hoge posities van het Duitse onderwijssysteem terecht en begonnen de opgroeiende generaties met hun gedachtegoed te beïnvloeden.

De beroemd/beruchte 68´er nam de ideeën van de “Frankfurter Schule” over
De eerste generatie die de ideeën van de “Frankfurter Schule” overnam, was die van de studenten van de jaargang-68, die vanaf het begin van de jaren-70 sleutelposities in de politiek en de samenleving overnamen, zoals de marxistische strategen van de “Frankfurter Schule” dit hadden bedoeld.

De door de “Frankfurter Schule” gevormde nieuwe generatie politici kon de ideeën van haar leraren nu politiek omzetten en van haar marxistische wereldbeeld de richtlijn van de Duitse politiek maken.

Weliswaar zijn de politici van de 68´er-beweging, zoals Schröder of Fischer, inmiddels afgetreden, maar ook de nieuwe politieke generatie zet hun familie- en marktvijandige politiek voort.

Doel: de heropvoeding van de westelijke maatschappij
In de “Kritische Theorie” vond de “Frankfurter Schule” het marxisme opnieuw uit om de westelijke maatschappij te beïnvloeden en te heropvoeden.

“Het gedachtegoed van de ´Kritische Theorie´ heeft tegenwoordig zijn weg gebaand in de hoofden van de westelijke doorsnee burger.”

Hoewel de “Kritische Theorie” geen erkend wereldinterpretatie systeem meer is en nog slechts bij een heel klein deel van de bevolking als begrip überhaupt bekend, is haar invloed op de wetenschap, de maatschappij en de politiek van duurzame aard.

Bron: www.epochtimes.de

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2017/12/30 ... litici-op/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Pilgrim »

Waar komen de denkverboden vandaan? Professor Jordan Peterson legt de nieuwe verpakking van het communisme uit

Geplaatst op 17 februari 2018

Afbeelding

De denk- en discussieverboden in onze dagen vinden hun oorsprong in de “Postmoderne”. Zijn denken beïnvloedt intellectuelen wereldwijd en bepaalt tegenwoordig onze samenleving. De professor in de psychologie, Jordan Peterson, informeert.

“Postmoderne” – onder dit begrip breidt het communistische denken zich sinds de jaren-70 wereldwijd uit. Alleen werd het niet meer als zodanig herkend. De verpakking was nieuw.

De Postmoderne beweerde dat kennis en waarheid slechts sociale constructies zijn – en verkreeg daarmee verbazingwekkende invloed op de intellectuelen.

Een golf van scepsis en van wantrouwen overrompelde vanaf dat moment alles: men twijfelde aan filosofie, geschiedenis en alle overtuigingen die tot dan toe de grondpijlers van de westelijke civilisatie waren geweest.

In de jaren-70 werd het Postmodernisme en vogue, “nadat het klassieke marxisme, in het bijzondere het economische, dusdanig grondig in diskrediet was geraakt, dat niemand, behalve een absoluut verwerpelijk persoon, er openlijk voorstander van kon zijn”, zegt de Canadese professor in de psychologie Jordan Peterson van de Universiteit van Toronto. Hij gaf hierover aan “Epoch Times” een uitvoerig interview.

De ontluistering van het communistische regime
Het zou niet mogelijk zijn om onze huidige samenleving te begrijpen zonder de Postmoderne te bekijken, zegt Peterson: “Omdat de Postmoderne in velerlei opzichten – vooral de manier waarop hij zich politiek vertoont – de nieuwe vermomming van het oude marxisme is.”

“Zelfs de Franse intellectuelen moesten aan het eind van de jaren-60 toegeven dat het communisme echt een slechte zaak was”, zegt hij. Vanaf dat moment gaven de communisten een nieuw imago aan hun ideologie – het verbreidde zich nu onder het pseudoniem van de Postmoderne.

“Op deze wijze ontstond de identiteitspolitiek”, zegt Peterson. En zij verbreidde zich als een lopend vuurtje vanuit Frankrijk via het Engelse Instituut van de Yale University in de VS en daarna “overal naartoe”.

“Het marxisme predikte dat de natuurlijke en economische feitelijkheden een strijd tussen het proletariaat en de bourgeoisie zouden zijn. Het beweerde dat economische systemen de mensen tot slaaf maken en beneden houden”, aldus Peterson.

Het experiment was mislukt
In zijn praktische uitvoering liet het communisme meermaals zien dat het de omstandigheden verergerde. In de loop van de 20e eeuw werd het op veel plaatsen in de wereld met “absoluut moorddadige resultaten” gevestigd. “Het was de meest vernietigende economische en politieke doctrine die ooit door de mensheid werd bedacht”, aldus Peterson. Met zijn systeem van de terreur en de politieke moorden stelde het communisme alle systemen tot dan toe in de schaduw – in minder dan honderd jaar werden meer dan 100 miljoen mensen vermoord.

En toch wordt vandaag “de volle omvang van de catastrofe” nauwelijks nog aan leerlingen op school bijgebracht. “Mijn studenten weten meestal helemaal niet wat er tussen 1919 en 1959 in de Sovjet-Unie onder Stalin en Lenin gebeurde. Ze hebben er geen flauw idee van dat er miljoenen, zelfs meerdere tientallen miljoenen mensen door dit regime gedood werden en dat er nog meer gemarteld werden en verruwden – over Mao maar helemaal te zwijgen.”

Daarom moesten aan het eind van de jaren-60 zelfs Franse intellectuelen zoals Jean-Paul Sartre toegeven dat het communistische experiment – om het even of het nu ging om marxisme, Stalinisme, Maoïsme of welke andere variant dan ook – een “absolute, catastrofale mislukking” was.

De nieuwe verpakking
Maar in plaats van hun ideologie op te geven, gaven ze haar gewoon een nieuw imago en een andere naam. “Ze waren allemaal marxisten. Maar ze konden geen marxisten meer zijn, omdat men aan het eind van de jaren-60 niet meer kon beweren marxist en mens tegelijk te zijn”, aldus Peterson.

De Postmodernisten gebruikten daarom de volgende truc: “Ze speelden niet langer de arbeidersklasse tegen de bourgeoisie uit, maar in het algemeen de onderdrukten tegen de onderdrukkers. Dat opende de mogelijkheid om veel groepen in te delen in onderdrukkers en onderdrukten.” Hetzelfde narratief van de klassenstrijd werd daarna onder een andere naam voortgezet.

“Het ging om macht”
“Het ging niet meer specifiek om de economie. Het ging om macht. Voor de postmodernen gaat het altijd alleen maar om macht. Dat is ook de eigenlijke reden waarom ze zo gevaarlijk zijn. Want als je discussieert met iemand die alleen maar gelooft in macht, dan wordt deze iemand door niets anders gemotiveerd dan het verkrijgen van macht, want wat blijft er anders voor hem over?”, zegt Peterson.

En dit zou ook de reden voor de politieke impasses en discussieverboden in onze dagen zijn. “Er is geen sprake van logica, doorvragen, onderhandelingen, geen dialoog, geen discussie, en er bestaat ook geen uitwisseling van gedachten en geen consensus. Het gaat gewoon om macht.”

“Dus zien we sinds de jaren-70 hoe de identiteitspolitiek zich onder het mom van het Postmodernisme snel uitbreidt aan de universiteiten”, zegt hij. “Inmiddels domineert het alle geesteswetenschappelijke faculteiten – die volgens mij allemaal al dood zijn – en tegelijkertijd het grootste deel van de sociale wetenschappen.”

“We hebben de hele tijd extreem radicale, postmoderne linkse denkers gefinancierd, die het er alleen maar om gaat de fundamentele substructuren van de westelijke civilisatie te vernietigen. En dat is geen paranoia. Dat is her door hen zelf verklaarde doel.”

Groepsidentiteiten worden gehypet
De postmoderne filosofie zou sterk gebaseerd zijn op de ideeën van de Franse filosoof Jacques Derrida, “die, vind ik, de meest bijtend de anti-westelijke filosofie formuleerde, die zo naarstig door de radicale linksen wordt gevolgd.”

“Mensen die deze leer in ere houden – deze radicale, postmoderne, communistische leer, die rassenidentiteit, seksuele identiteit, geslachtsidentiteit of welke soort groepsidentiteit tot het hoogste verheft – die hebben de controle over de meeste bureaucratische structuren van de lagere tot de middelste niveaus verkregen, evenals over veel regeringen”, aldus Peterson. “Maar ook in de Verenigde Staten, waar zoals bekend veel instellingen van de staat weer in Republikeinse handen zijn, hebben de postmoderne types bureaucratische organisaties op het middelste tot het hogere niveau geïnfiltreerd.”

“Ik vind dat de gevaren niet genoeg benadrukt kunnen worden”, zegt Peterson. “Ik vind ook dat de mate waarin onze cultuur geïnfiltreerd werd, niet genoeg benadrukt kan worden.”

Bron: www.epochtimes.de

Door: Joshua Philipp en Rosemarie Frühauf

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2018/02/17 ... nisme-uit/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
mercator
Berichten: 19672
Lid geworden op: do nov 06, 2008 1:36 pm
Locatie: Vlaanderen

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door mercator »

Het klopt natuurlijk wat Peterson vertelt maar het is niks nieuws. Min of meer anders geformuleerd zegt bijv. Thierry Baudet net hetzelfde. En Houellebecq formuleert het het meest kernachtig: het lijkt alsof er geen hippies meer zijn sinds 1970 maar er zijn er juist veel méér dan toen. En nu zijn ze rechter, politicus, ambtenaar, professor.
De Ideale Mens is een negroïde transsexueel in een rolstoel
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Pilgrim »

LONGREAD/MUST READ!: Cultureel marxisme, postmodernisme, massa-immigratie en politieke correctheid

Geplaatst op 29 april 2018

Afbeelding

Karl Marx meende al dat oude waarden door nieuwe moesten worden vervangen. Daartoe moesten die waarden eerst worden vernietigd, waarna er uit de chaos nieuwe zouden kunnen ontstaan. Aanvankelijk werden de pijlen gericht op de vervanging van het kapitalistische economische systeem door eentje waarin de productiemiddelen in handen van het proletariaat zouden zijn. Friedrich Engels, die samen met Karl Marx de marxistische theorie schreef, verwachtte al in 1849 dat in een komende wereldoorlog de nationaliteiten zouden verdwijnen. Voor de Eerste Wereldoorlog groeide het marxisme en waren de leiders ervan overtuigd dat in een oorlog de Europese arbeidersklasse zou opstaan tegen de burgerij: een communistische revolutie zou er komen. De revolutie bleef uit en de arbeiders streden in de oorlog zij aan zij met de burgerij om de westerse democratie en het kapitalisme te verdedigen. Wel richtte Lenin in 1917 de Sovjet-Unie op, waarbij het marxisme in de vorm van het communisme in praktijk gebracht werd. De rol van de staat werd allesoverheersend en de partij diende als voorhoede van het proletariaat.

Rond 1990 kwam het communisme, dat miljoenen slachtoffers had geëist, ten val, viel de Sovjet-Unie uit elkaar en werd de Koude Oorlog beëindigd. Niettemin kwamen vroegere communisten in Europa als socialisten aan de macht (Barroso, Mogherini), zonder dat zij werden aangesproken op hun verleden. Het communisme heeft zich daarmee naar West-Europa verplaatst, waar vanuit Brussel de EU zich steeds meer ontwikkelt in de richting van een dictatuur, een totalitair systeem. In Rusland daarentegen is een herleving van het orthodoxe christendom waar te nemen.

Cultureel marxisme
De Italiaan Antonio Gramsci en de Hongaar Georg Lukács, beiden actief in de communistische partij, waren ervan overtuigd dat het christendom in de westelijke wereld een barrière vormde op de weg die zou moeten leiden tot een communistische Nieuwe Wereld Orde. Ze concludeerden dat een communistische revolutie niet zou plaatsvinden voordat democratie en het kapitalisme zouden zijn vernietigd.

Gramsci wilde met een lange mars door de cultuur het christendom te lijf gaan. Het traditionele gezin, de kerken, de scholen, de media, het amusement en de geschiedschrijving moesten radicaal worden veranderd. Bovendien moest er een nieuw proletariaat gevormd worden, dat zou bestaan uit criminelen, vrouwen en raciale minderheden. Dat proletariaat zou aan de macht moeten komen. Ook wilde Gramsci woorden als waarheid, goedheid, rechtvaardigheid, solidariteit en racisme van een andere inhoud voorzien. Gramsci werd door Mussolini in Italië gevangen gezet en stierf in 1937.

Lukács werd in 1918 minister van Cultuur in het bolsjewistische Hongarije. Hij was van mening dat de bestaande maatschappij alleen afgebroken zou kunnen worden als het gezin en de seksuele moraal zouden worden aangevallen door kinderen te onderwijzen in losbandig seksueel gedrag: hij noemde het cultureel terrorisme. Hij lanceerde een seksueel heropvoedingsprogramma voor scholen en vond dat de jeugd moest rebelleren tegen iedere vorm van gezag. Zijn programma werd afgewezen en in 1919 moest hij uit Hongarije wegvluchten. Gramsci´s ideeën en Lukács´ plannen waren de voorlopers van het cultureel marxisme.

Enkele jaren later, in 1923, ontmoette Lukács tijdens een studieweek in Frankfurt de rijke Felix Weil en wist hij hem enthousiast te maken voor zijn culturele invalshoek op het marxisme.

Frankfurter Schule
Weil was bereid tot financiering van een marxistische denktank, waaruit het Instituut voor Sociaal Onderzoek ontstond, dat later bekend werd onder de naam Frankfurter Schule. In 1930 werd Max Horkheimer directeur en gaf hij leiding aan het vermengen van de ideeën van Sigmund Freud met die van het marxisme, waardoor het cultureel marxisme ontstond. De gedachte was dat iedereen in de samenleving psychologisch werd onderdrukt door de instellingen van de westerse cultuur. Door een actieve voorhoede zou de verandering van ideeën moeten worden uitgedragen. Van daaruit moest kritiek worden geleverd op de westerse cultuur en beschaving. Racisme, kolonialisme, imperialisme, homohaat, fascisme en vreemdelingenhaat moesten worden bestreden. Het christendom werd gezien als rem op de gewenste ontwikkelingen. Het doel was de vernietiging van de westerse cultuur met haar traditionele waarden en ook weer het scheppen van chaos, zij het met andere middelen dan het economische marxisme hanteerde.

De samenleving werd verdeeld in twee groepen: onderdrukkers (mannen van Europese afkomst) en slachtoffers, te weten Gramsci´s nieuwe proletariaat (criminelen, vrouwen en raciale minderheden), waaraan later homoseksuelen en transgenders zijn toegevoegd. Zij moesten de nieuwe voorhoede van de marxistische revolutie vormen.

Toen in 1933 de nationaalsocialisten in Duitsland aan de macht kwamen, verhuisde de School naar New York City en kwam ze daar met haar Kritische Theorie: alle pijlers van de westerse cultuur werden bekritiseerd in de hoop ze te kunnen breken. Theodor Adorno viel de traditionele Amerikaanse opvattingen over rolpatronen en seksuele moraal aan, die volgens hem hadden geleid tot de opkomst van het fascisme in Europa. Adorno stelde dat christendom, kapitalisme en het traditionele gezin karakters ontwikkelden, “autoritaire persoonlijkheden”, die vatbaar waren voor racisme en fascisme. Iedereen die vasthoudt aan tradities, gezin, patriottisme, wapenbezit (VS) en vrije markten zou psychologische hulp nodig hebben. Na de Tweede Wereldoorlog gingen Adorno en Horkheimer terug naar Duitsland en Herbert Marcuse bleef in Amerika. Zijn boek Eros and Civilization was van grote invloed op de seksuele revolutie van de jaren-60 in Europa.

Marcuse gaf in de loop van de jaren zestig het cultureel marxisme in het Westen een grote impuls. Niet de arbeiders maakten de revolutie, maar studenten en academici. Door hun positie in de samenleving zouden die bij uitstek geschikt zijn om de revolutionaire voorhoede te vormen. Daarmee begon “de mars door de instituties” en kwamen het onderwijs in al zijn geledingen, de nieuwsvoorziening, het bestuursapparaat en het welzijnswerk grotendeels in hun handen, wat zij nog steeds zijn. Het kapitalisme, het christendom, de heersende moraal, het gezin, het nationalisme en het patriottisme moesten het voortaan ontgelden en het onderwijs moest op de schop. Vrouwen moesten zelfstandiger worden en gaan werken. Het christendom, waar het individu centraal staat, kwam onder vuur; het staat fundamenteel tegenover het communisme, dat het collectief boven het individu stelt. Gelijkheidsdenken, solidariteit, nivellering, globalisering en maakbaarheid van de samenleving werden het credo, evenals cultuurrelativisme, dat alle culturen als gelijkwaardig beschouwt. Het onderwijs kreeg hierin een “opvoedende”, indoctrinerende rol. De provobeweging met in haar kielzog de kraakbeweging, de milieubeweging, de vredesbeweging, de vrouwenbeweging en de dierenbevrijdingsbeweging met hun acties waren een uitvloeisel van het nieuwe denken. Marcuse propageerde een opstand tegen het gezag. In 1968 kwamen studenten in opstand; zij worden daarom wel de generatie-68 genoemd.

De Frankfurter Schule toont onverdraagzaamheid voor elk ander gezichtspunt dan het hare. Zij is van grote invloed gebleken niet alleen op de Amerikaanse cultuur en het Amerikaanse politieke establishment (Obama, Clinton), maar trekt ook al jaren diepe sporen in de Europese samenleving. Het cultureel marxisme heeft ervoor gezorgd dat het conservatisme, tradities en het gevoel van nationale trots ernstig zijn aangetast en het Westen heeft verzwakt.

Postmodernisme
De postmoderne filosofie ontstond omstreeks het midden van de 20e eeuw en ontwikkelde zich vooral in Frankrijk. Cultuur-relativistisch als ze waren, ontkenden haar aanhangers het bestaan van een objectieve waarheid en werkelijkheid: alles was sociaal bepaald. Zij zetten het individualisme aan de kant en streefden ernaar om gedachten zoveel mogelijk gelijk te schakelen. De Franse antropoloog/socioloog Marshall Sahlins droeg in de jaren-60 bij aan het postmoderne gedachtegoed: armoede is een sociaal probleem: men is alleen arm als een ander meer heeft. Als we allemaal gelijk zijn, is armoede verdwenen en als niemand meer iets weet, zijn er geen domme mensen meer.

De Frankfurter Schule ging mee met het postmoderne denken. Beide meenden dat niet langer de intellectuele elite, de bourgeoisie en de Kerk de betekenis van woorden moesten bepalen, maar de revolutionairen. Conventioneel gezag en autoriteit werden vervangen door een dictatuur van demagogen en de colonnes van de lange mars door de instituties kregen het voor het zeggen. De kloof tussen volk en elite werd steeds groter. Tradities en cultuur werden aangevallen en nihilisme, hedonisme en feminisering, die de samenleving verzwakten, kwamen ervoor in de plaats. Tenslotte werd de islam op het verzwakte Europese pad gelegd met ernstige gevolgen. Er zou een links-islamitische alliantie ontstaan. (www.dwarsliggers.eu)

Massa-immigratie
Door de stelling dat immigranten nodig waren om het vuile werk te doen, kwam massa-immigratie op gang. Dat proces wordt nog steeds ondersteund door politici, ambtenaren, journalisten en advocaten, hoewel onder geen bevolkingsgroep het werkloosheidspercentage zo hoog is als onder de immigranten. Met het binnenhalen van een (deels islamitische) onderklasse wordt een nieuw proletariaat geschapen, geheel volgens de marxistische ideologie. Vergeten wordt dat het in stand houden van een verzorgingsstaat, gebaseerd op een overheid met een waterhoofd, die het volk steeds meer belastingen oplegt, op den duur niet te combineren is met het toelaten van grote aantallen armen en ongeschoolden.

Verreweg de meeste politici willen de islamisering niet tegengaan (motie Halsema werd alleen verworpen door PVV en SGP), maar plegen daarmee verraad aan hun streven naar seksuele bevrijding, gelijkheid tussen man en vrouw en uitbreiding van homorechten. Ze zien gemakshalve over het hoofd dat de islam intolerant is en zich tegen ongelovigen en tegen de democratie richt. De keuze voor islamisering houdt in dat de vrijheid van meningsuiting, geloofsvrijheid, democratie, gelijkwaardigheid van man en vrouw en scheiding van kerk en staat tot het verleden gaan behoren. In plaats daarvan zal de sharia worden ingevoerd.

De islamieten in de nieuwe onderklasse worden gepamperd, hun eisen ingewilligd, hun daden goedgepraat of verdoezeld, hun cultuur wordt beschermd, de “multicultuur” bejubeld. De verklaring voor de rellen die onlangs in Duitsland, Engeland, Frankrijk en Zweden plaatshadden, wordt steevast gezocht in hoge werkloosheid, discriminatie, uitsluiting, racisme of troosteloze behuizing. Dat ze een duidelijk etnisch-religieus karakter hadden, wordt verzwegen. Dat niet-islamitische migranten in een moeilijke situatie doorgaans minder problemen veroorzaken, komt niet aan de orde.

Ook de Kerk is niet aan de invloed van het cultureel marxisme ontkomen. Zowel de katholieke kerk als de meeste protestantse kerken zijn ervan doortrokken, daarmee de eigen toekomst op het spel zettend. Hoewel cultureel marxistische ideeën tegen de leer van de Kerk ingaan, capituleerde zij er toch voor. Denk hierbij aan de acceptatie van homoseksualiteit en de overdreven compassie voor asielzoekers en economische immigranten. Hierbij speelt paus Franciscus een voortrekkersrol. In een rede voor het Europees Parlement gaf hij aan dat Europa haar poorten moet openen voor illegale immigranten. Europa zou zwaar lijden onder de vergrijzing en daarom niet meer energiek en vruchtbaar zijn. Massa-immigratie zou dit probleem op kunnen lossen. (www.rkdocumenten.nl)

Tegelijkertijd wordt de autochtone bevolking een postkoloniaal schuldgevoel aangepraat. Problemen in Afrika en het Midden-Oosten worden toegeschreven aan de voormalige koloniale machten. De Europese kolonisatie van vreemde landen wordt veroordeeld, maar de kolonisatie van Europa door immigranten van buiten ons werelddeel wordt gestimuleerd. Het nieuwe proletariaat zou mogelijk zijn agressie op de westerse samenleving kunnen gaan botvieren. Hoewel het cultureel marxisme geen geweld predikt, zou het daar wel op kunnen uitdraaien, temeer daar de lontjes van het nieuwe proletariaat steeds korter worden. Het links-islamitische bondgenootschap is bezig de westerse cultuur en beschaving van binnenuit te vernietigen.

Wat bindt links met de islam?
Op het eerste gezicht is het vreemd dat links en de islam zich tot elkaar aangetrokken voelen. Links, het communisme en het socialisme zijn tegen godsdienst, hij is de opium van het volk. Niettemin voelen ze zich aangetrokken tot de islam, die zij alleen als godsdienst beschouwen en als zodanig de rechten geven die daaruit voortvloeien.

Karl Marx zei: “De betekenis van vrede is de afwezigheid van verzet tegen het socialisme”. Dit komt overeen met de betekenis van het woord vrede binnen de islam: niet langer verzet tegen de heerschappij van de islam. Beide verzetten ze zich tegen een open discussie en zijn voor inperking van de vrijheid van meningsuiting bij “belediging” van bepaalde groepen. Beide respecteren niet de Gouden Regel. Feiten doen er niet toe en liegen is toegestaan als het tot voordeel strekt, volgens ex-moslim Ali Sina.

Een rol daarin speelt dat ze beide het collectivisme aanhangen: beide stellen de gemeenschap boven het individu en beide stellen zich op het standpunt dat ze anderen hun bezit mogen ontnemen en vervolgens de buit naar eigen inzicht mogen verdelen. Beide ideologieën zijn uit op de ondergang van het kapitalistische stelsel en de resten van het christelijke Europa, beide zijn uit op vernietiging van westerse tradities en cultuur. Van een vrije samenleving zal geen sprake meer zijn. (https://bazonline.ch en http://xandernieuws.punt.nl)

Links zocht nieuwe slachtoffers: arbeiders werden vervangen door merendeels islamitische immigranten. Links ziet die als een groep die wordt onderdrukt door het Westen en niet door de islam zelf. In de westerse wereld lieten de oorspronkelijke kiezers in groten getale links in de steek, waarna er vervangende kiezers werden gezocht. De cultureel-marxisten, die door de ideeën van de Frankfurter Schule worden gevoed, hoopten stemmen te winnen door de immigranten te steunen en te bevoorrechten. Daarmee namen ze op de koop toe dat de islam vrouwonvriendelijk is, homo´s haat en de godsdienst of ideologie centraal stelt.

Het socialisme heeft zijn gang door de instituties afgelegd en drukt niet alleen een stempel op overheidsinstellingen en politieke partijen, maar is ook sterk vertegenwoordigd in de kerken, de vakbonden, de meeste NGO´s, ontwikkelingsorganisaties en niet in de laatste plaats de media. Links werkt de islamisering in de hand, maar realiseert zich niet dat na de machtsovername door de islam zij de eersten zijn die het loodje zullen leggen, zoals ook gebeurde na de machtsovername in Iran in 1979. De islamieten hebben geen enkel respect voor toleranten. Islamisering uit zich niet alleen in een toename van het aantal islamieten, het is een proces waarbij de islam al sluipend alle aspecten van het leven gaat domineren en ten slotte de sharia zal invoeren.

Politieke correctheid
De term politieke correctheid werd gelanceerd, waardoor iedereen die diversiteit, tolerantie, seksuele vrijheden, vernietiging van het christendom niet omarmt, als vijand wordt gezien. Politieke correctheid is in feite cultureel marxisme, is totalitair van aard en heeft tot doel om uniformiteit in denkbeelden, taalgebruik en gedrag te bewerkstelligen. Politieke correctheid laat veel zaken onbesproken, kenmerkt zich door een woordgebruik dat discriminatie en ongelijkheid tracht uit te wissen en gebruikt woorden in een andere betekenis dan ze vroeger hadden. Politiek correcten menen dat mensen die het niet met hen eens zijn tot zwijgen moeten worden gebracht. In de praktijk betekent dit tolerantie voor ideeën van links en intolerantie voor rechtse ideeën: repressieve tolerantie.

De politiek correcten zien zichzelf als goed (“Gutmenschen”), ze dienen slechts hun eigen belangen; de anderen zijn fout. Dat maakt het moeilijk om kritiek te uiten op wat er in de samenleving gaande is. Critici worden al snel gedemoniseerd, soms worden ze bedreigd of aangevallen en in het ergste geval gedood (Fortuyn). Geprobeerd wordt de vrijheid van meningsuiting aan banden te leggen als uitingen beledigend voor bepaalde groepen uitgelegd kunnen worden. De waarheid werd de vijand: door objectiviteit in subjectiviteit te veranderen, bestaat de waarheid niet meer en wordt veranderd in mening en ieders mening is waar, maar op afwijkende meningen heerst een taboe. Er zijn mensen die de waarheid willen weten en mensen die dat niet willen. Te stellen dat de waarheid niet bestaat, is een leugen en het uit de weg gaan van een discussie om de onderlinge verschillen niet te hoeven benoemen, heeft tot gevolg dat de waarheid niet aan het licht komt. Diversiteit wordt verdedigd, behalve in het denken.

De politieke correctheid bedreigt de democratie. Een beschaving moet haar waarden verdedigen als dat nodig is en in dit opzicht ontstaat een steeds grotere kloof tussen de politieke elite en het volk. De afgelopen decennia is op leger, politie en AIVD bezuinigd en zijn gevangenissen gesloten, wat de veiligheid van de burger aantast. Ondertussen worden de lasten voor de burgers steeds hoger. Minderheden worden in bescherming genomen, ook als ze over de schreef gaan. In ons strafrecht wordt gemeten met twee maten en bestaande wetten worden meer dan eens niet toegepast en rechterlijke uitspraken niet uitgevoerd. Democratie is gebaseerd op een open discussie en juist die wordt door de politieke correctheid uitgebannen. Bovendien wordt de betekenis van woorden systematisch veranderd met het doel het kritische vermogen uit te schakelen. Dat wijst op een toenemende dictatuur. De tolerantie – of is het lafheid? – tegenover mensen die ons zeer intolerant bejegenen, kent geen grenzen.

Net als het cultureel marxisme is ook de politieke correctheid intussen diep in onze samenleving doorgedrongen. Beide worden geassocieerd met hen die zich (neo)liberaal, sociaaldemocratisch of socialistisch noemen en de christendemocraten doen ijverig mee. Lenin kwalificeerde de liberalen al als “nuttige idioten”, omdat ze zich voor zijn karretje lieten spannen.

Welke middelen worden gebruikt om het doel te bereiken?
Indoctrinatie, propaganda, regelrechte leugens en verzwijgen van nieuws dat niet in het marxistische denken past, zijn schering en inslag. De overheid misleidt het volk met “nepnieuws”, maar diezelfde overheid wil ander “nepnieuws” bestrijden. Het is een term, die steeds vaker wordt gebruikt voor nieuws dat de overheid niet zint en waarop de tegenstander moet worden afgerekend. Censuur ligt op de loer. Een debat met uitwisseling van argumenten wordt zoveel mogelijk vermeden. Om het volk afleiding te bieden, wordt het rijkelijk voorzien van “brood en spelen”.

Het nieuwe taalgebruik, Orwell´s Newspeak, is een fictieve taal, die door een totalitaire staat wordt gebruikt om gedachten van de burgers, die een bedreiging vormen, te beperken en te manipuleren. Alleen de werkelijkheid van de machthebbers mag bestaan. Het is vooral zichtbaar in de framing (vals beschuldigen) van hen die onaangename waarheden over de islam naar voren brengen. Zij worden ten onrechte uitgemaakt voor racisten, islamofoben, nazi´s of fascisten en zij zijn vijanden van hen die de islam als vredelievend willen zien. Ook worden zij aangeduid met de nietszeggende term populisten, die vooral worden gekenmerkt door hun argwaan tegenover de gevestigde partijen. Een cordon sanitaire wordt om ze heen gelegd.

Tegenwoordig wordt het woord verbinding veel gebruikt, hoewel verbinden, net als integratie, voor moslims geen optie is. In de koran staan veel verzen die juist het tegendeel beogen. In werkelijkheid kiest de politiek voor islamisering en de eigen identiteit zal daarmee verloren gaan. Verbinden is een vorm van moreel relativisme. Tegelijk wordt dat deel van de bevolking dat zich kritisch uitlaat over de islam zoveel mogelijk buitengesloten. “Verbinden” is dan ook een loze kreet. Gewelddadige “Antifascisten” wordt door de overheid geen strobreed in de weg gelegd. Jacques Presser had een vooruitziende blik toen hij in 1947 in een brief aan Gerard Reve schreef dat áls het fascisme in Europa ooit weer zou opduiken, het dat zal doen onder de naam “Antifascisme”.

De regering, gevormd door middenpartijen, en in haar kielzog topfunctionarissen van de politie en het openbaar ministerie, willen de islam niet bestrijden: ze praten over integratie, hoewel ze kunnen weten dat islamieten zich nooit zullen aanpassen aan ongelovigen. De “liberalen” doen ijverig mee met links, zij het dat in verkiezingstijd voor de Bühne enig islam-kritisch geluid te horen is. Daarentegen keert de regering zich wel tegen hen die zich kritisch opstellen tegenover de islam en opkomen voor de eigen cultuur; ze wil de patriottische geluiden tegengaan en de vrijheid van meningsuiting inperken. Islam-kritische patriotten strijden voor vrijheid, democratie en behoud van de eigen cultuur. Een multiculturele samenleving zonder gemeenschappelijke beginselen en idealen zal uit elkaar vallen en verworden tot chaos. Het kabinetsbeleid leidt tot neergang van de westerse cultuur en de welvaart, geheel volgens de beginselen van het cultureel marxisme. Veel geld wordt verspild aan onrendabele projecten (windmolens) en hypes die niet voldoende wetenschappelijk zijn onderbouwd (opwarming van de aarde door verhoogde CO2-uitstoot).

Europa heeft in 1975 gekozen voor onderwerping aan de islam door middel van het Verdrag van Straatsburg. De volkeren lijken niet in de gaten te hebben dat ze door hun regeringen, die ze zelf in het zadel hebben geholpen, in de steek worden gelaten, terwijl hun veiligheid wordt bedreigd. Links heeft de meeste volkeren de nodige zelfhaat aangepraat en vindt het nodig om ons verleden in een kwaad daglicht te stellen door bijvoorbeeld te wijzen op de kruistochten, die echter een reactie waren op vier eeuwen islamitische jihad, en op het kolonialisme. Daarbij wordt over het hoofd gezien dat Europa nu zelf gekoloniseerd wordt.

De helaas door het merendeel van de politici bejubelde EU, waarin het gedachtegoed van de Frankfurter Schule leidinggevend is, is een bureaucratische moloch en een geldverslindend, megalomaan, socialistisch project, dat erop is gericht de identiteit van de deelnemende landen te vernietigen en Europa in chaos te storten op weg naar een Nieuwe Wereld Orde. Zowel de linkse utopisten als de op macht beluste plutocraten, die streven naar uitbreiding van markten en vergroting van de winsten, richten zich op wereldwijde economische, politieke en culturele integratie (globalisme).

(https://fenixx.orgwww.zerohedge.comwww.americanthinker.comhttps://ejbron.wordpress.com [!!])

Door: Catherine A. Boon-Langedijk

https://ejbron.wordpress.com/2018/04/29 ... rrectheid/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Ariel »

:smile7: Ik heb de "fuckings" niet geteld, maar verder heeft deze man gelijk.

The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: De theologie van de politieke correctheid

Bericht door Ariel »

:scratch: Zucht.
Radiostation haalt 'vrouwonvriendelijke' kersthit uit de lucht

Een Amerikaans radiostation heeft besloten de kersthit Baby It's Cold Outside op de zwarte lijst te zetten.

Een fragment uit de film Neptune’s Daughter terwijl de acteurs Baby It’s Cold Outside zingen.

Het nummer zou vrouwonvriendelijk zijn. Meerdere luisteraars beklaagden zich over de tekst die door meerdere artiesten werd gecoverd, meldt CNN. Het origineel werd in 1944 geschreven door Frank Loesser. Het komt ook voor in de romantische film Neptune’s Daughter.

Volgens het radiostation Star 102 in Cleveland past de tekst niet meer in deze tijd, mede met het oog op de #MeToo-beweging.

’I simply must go. The answer is no’, luidt de tekst van de vrouw, waarop de man keer op keer bij zijn geliefde blijft aandringen om te blijven. ’Mind if I move in closer?’
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Plaats reactie