MUST READ! Klimaatsocialisme: De holle frasen van de wereldredders
Geplaatst op 12 oktober 2019
Wat hebben de socialisten ons in de loop der tijd wel allemaal niet voorspeld: Karl Marx fantaseerde over de onvermijdelijk met het kapitalisme verbonden verarming van de proletarische massa´s. Daartoe is het echter nooit gekomen. Veelmeer ging en gaat het de werkenden nergens beter dan in het “kapitalistische” Westen. Terwijl de burgers van de DDR jarenlang op hun belabberde tweetakt vehikel moesten wachten (die dan ook vaak nog in de verkeerde kleur geleverd werden), konden de brutaal uitgebuite loonslaven in de Bondsrepubliek het zich gemakkelijk veroorloven om met door Audi en BMW geproduceerde voertuigen door het land te scheuren.
De zogenaamd in de handen van steeds minder rijke plutocraten plaatsvindende opeenhoping van rijkdom in de kapitalistische industriemaatschappij zou, aldus Marx, uiteindelijk tot revolutie moeten leiden. Die brak toen echter – tegen zijn voorspelling in – uitgerekend in het meest achtergebleven en het meest van een kapitalistische economische orde verwijderd land van Europa uit.
De nationaalsocialisten droomden van de Germaanse staat met volledige verzorging, waarin alle volksgenoten moesten functioneren als radertjes in een versnellingsbak en het (vier-jaren)plan van de vorderingen makende bruine sociaal-revolutionairen onvoorwaardelijk zouden moeten volgen. Ook dit collectivistisch experiment is, zoals bekend, niet gelukt.
Nikita Chroesjtsjov oreerde er in de jaren-60 over dat de Sovjet-Unie de VS in economisch opzicht binnenkort zou inhalen. Daartoe kwam het tot het einde van de USSR niet – de welvaartsafstand tot de kapitalistische rivaal werd veelmeer steeds groter.
Na het plotselinge verval van het Sovjet-imperium na 1989 beroofd van haar baken en met betrekking tot de efficiëntie van het reële socialisme gedesillusioneerd, verviel westelijk links tot consumptiekritiek als vehikel om het kapitalisme te vernietigen. Materiële welvaart alleen zou per slot van rekening niet volstaan om menselijk leven met zin te vervullen. Dat kan kloppen. Zulke parolen vallen daarom niet in bijzonder vruchtbare aarde, omdat de overwegende meerderheid van de mensen – waar deze ook woont – gewoon de voorkeur geeft aan een beter leven boven een slechter. En het eerste vereist een minimale hoeveelheid materiële welvaart, die in het socialisme uitsluitend blijft voorbehouden aan de partijkaders. De socialisten in alle partijen kunnen tot op de dag van vandaag niet plausibel uitleggen waar die zin vervullende werking van een leven in gebrek en ellende dan uit moet bestaan, zoals dat in socialistische gemeenschappen – van Venezuela tot Zimbabwe – tot op de dag van vandaag het geval is.
De bovenstaande lijst van mislukkingen van het socialisme pretendeert absoluut niet volledig te zijn. Tot nu toe, zo kan worden samengevat, zijn alle pogingen om het op privé-eigendom en verdragsvrijheid berustende kapitalisme te overtreffen, fulminant mislukt – en meestal niet zonder daarbij aanzienlijke bergen lijken achter te laten. Om de mensen wijs te maken dat rijkdom een kwaad zou zijn, collectieve armoede daarentegen een begerenswaardig ideaal, is tot nu toe noch de katholieke kerk, noch de roden gelukt.
Nu echter denken de rood-groene collectivisten en hun mediale versterkers de Steen der Wijzen gevonden te hebben: met de huidige klimaatreligie denken ze dat ze in het bezit zijn van het zo lang zonder succes gezochte instrument om het kapitalisme toch nog te boven te komen. De door de radio, televisie en pers gehypte klimaat-hysterici (inmiddels is er geen cultuur-, sport- of kookprogramma meer waarin niet voor de dreigende klimaat-Apocalyps wordt gewaarschuwd) maken van hun hart geen moordkuil en verklaren heel openlijk de oorlog aan de markteconomie. Huizenhoge belastingen en staatsreguleringen moeten het heil brengen. Omdat het daarvoor ontbreekt aan rationele argumenten, wordt er ingezet op emoties – op het produceren van collectieve paniek.
Niemand zou zich moeten laten misleiden door die holle frasen die gebruikt worden met het doel de wereld te redden. Geen van de hogepriesters van de klimaatreligie gaat het om de “redding” van het klimaat. Het gaat alleen om macht en geld. De aflaten-handel d.m.v. ruïnerende CO2-belastingen zal slechts het begin zijn. Voordat we allemaal – sterk gereduceerd – koukleumend in vochtige holen zitten, zal hun furie niet stoppen.
Waarbij niet vergeten mag worden: het begrip “klimaat” staat volgens de definitie voor een dertigjarig regionaal weer-gemiddelde. Een wereldklimaat bestaat niet. Ook kan men een gemiddelde waarde niet redden. Waarvoor ook? Voor een sinds miljoenen jaren – met of zonder mensen en met of zonder CO2 – plaatsvindende temperatuurverandering? Wat een aanmatiging! En in welke steen staat gebeiteld dat het klimaat voor het aanbreken van de industriële revolutie “optimaal” was en elke afwijking daarvan slecht is?
Waar is, dat er als gevolg van de zonder twijfel plaatsvindende klimatologische veranderingen winnaars en verliezers zullen zijn. Dat het saldo, zoals door de klimaat-hysterici beweerd, negatief zal zijn, kan op dit moment geen mens met zekerheid voorspellen – in ieder geval dan niet, wanneer hij de natuurwetenschappen er niet schaamteloos voor misbruikt om het klimaatsocialisme te realiseren.
Diegenen die het minst in staat zijn om de wereld te redden, zijn overigens de politieke kaders, die geen staatsgrens effectief voor illegale massa-immigratie kunnen beschermen, zich door een onwetende puber openlijk laten ringeloren en zich daarna daarvoor ook nog hartelijk bedanken. Wat een pijnlijk theater!
“Wanneer alle deskundigen het eens zijn, is voorzichtigheid geboden”, waarschuwde ooit de Britse filosoof Bertrand Russel. Met het oog op de totale gelijkschakeling van de door de staat gefinancierde wetenschappen een gedenkwaardig citaat.
De op dubieuze modelberekeningen gebaseerde klimaatreligie is de vooreerst laatste poging om een totalitaire radenheerschappij op te richten. Wie in een op koolstof gebaseerde maatschappij de controle over alle CO2-emissies naar zich toe wil trekken, is bezig zichzelf tot heerser over het leven te maken. Gezien de kwaliteit van de handelende protagonisten een afschuwelijk idee.
Het is de klimaat-hysterici gelukt om het enige werkelijke dringende probleem van deze dagen, namelijk de enorme bevolkingstoename in delen van de islamitische wereld en zwart Afrika – en de daaruit voortkomende migratiedruk op Europa – volledig van de voorpagina´s te verdringen. Iedereen kijkt gebiologeerd naar een bedacht gevaar, dat over 100 en meer jaar de mensheid zogenaamd in een catastrofe zal storten. Dat die er – in ieder geval in de vorm van een westerse beschaving – al in minder dan 50 jaar niet meer zal zijn, interesseert ondertussen niemand – afgezien van enkele notoire “klimaat-ontkenners” zoals de schrijver van dit stuk. Slotsom: men zal – in verwarmde of onverwarmde holen – vreselijk ontwaken.
Bron:
www.misesde.org
Door: Andreas Tögel
Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron
https://ejbron.wordpress.com/2019/10/12 ... ldredders/