Een nieuwe herkansing voor het Ottomaanse Rijk?

[Pilgrim]

Een eeuw geleden stortte het Ottomaanse Rijk ineen. Nu de herkansing?

Door Marcel van Ellen, 25 november 2014



Heb ik iets gemist? In deze tijd, waarin we ons een slag in de rondte herdenken waar het gaat om memorabele feiten, data, gebeurtenissen, heb ik weinig gelezen over de oproep tot een Heilige Oorlog door Turkije tegen Groot-Brittannië, Frankrijk, Rusland, Servië en Montenegro op 12 november 1914, bijna honderd jaar geleden. Hiermee werd het Ottomaanse Rijk deelgenoot in het wereldwijde conflict dat de Eerste Wereldoorlog zou gaan heten. Tevens is er een parallel te trekken naar de huidige tijd. Stof voldoende voor prachtige geschiedkundige en opiniërende artikelen, zou ik denken. Alleen in de NRC van 15 november vond ik een lezenswaardig artikel (“Turkse jihad viel in zijn eigen zwaard’).

Saillant detail is dat Turkije zowel in de Eerste als in de Tweede wereldoorlog de zijde koos van (Nazi-) Duitsland. In 1944 werd op het laatste ogenblik gewisseld en tactisch gekozen voor de geallieerde partij en de oorlog verklaard aan Duitsland, om zodoende een stem te krijgen bij de vredesconferenties. Voornamelijk om de Zionisten een voet dwars te kunnen zetten, die geen stem, maar alleen het bloed van hun kinderen hadden om hun deelname aan de strijd te bewijzen; want in het hele Midden Oosten waren het alleen de Joden die steun gaven aan en meevochten met de geallieerden. Desondanks blijft het feit, dat Turkije (en de Arabische wereld) zich telkens onomwonden schaarde achter oorlogszuchtige machthebbers, prominent aanwezig. (Hoezo, islam is vrede?)

In 1914 omvatte het Ottomaanse Rijk nog gebieden helemaal tot de Perzische Golf en de Indische Oceaan. Het Rijk omvatte ondermeer de landen die we nu kennen als Irak, Syrië, Israël, Palestina, Jordanië, Armenië, een groot deel van Arabië en van Yemen.

De Turken wilden al jaren graag een bondgenootschap met een Europese grootmacht, maar dat was minder eenvoudig dan het leek (net als nu). Hun Ottomaanse Rijk was al een eeuw in verval en werd door niemand meer serieus genomen.

Buurland Rusland was uitgesloten als bondgenoot, want de Russen hadden regelmatig oorlog met het Ottomaanse Rijk gevoerd en stimuleerden het Slavische nationalisme tegen de Turken op de Balkan. Daarbij aasde Rusland op Constantinopel en wilde graag een haven aan de Middellandse Zee.

Engeland had het zwakke Ottomaanse Rijk tientallen jaren gesteund, om de Britse route via het Suezkanaal naar de koloniën in Azië, zoals India, te beschermen. Maar in 1911 werd een verzoek om een vast verbond door de Britse bemiddelaar Winston Churchill afgewezen. Hij sprak over ‘het schandalige in elkaar stortende doodarme Turkije.’

Alleen Duitsland zag een bondgenootschap wel zitten; in 1913 stuurde Duitsland een militaire missie naar Turkije om het Turkse leger te reorganiseren en op een gegeven moment was er zelfs sprake van een treinverbinding tussen Berlijn en Bagdad.

De Jihad, uitgeroepen door de hoogste moslimgeestelijke van het rijk, Essad Effendi Sheik al Islam namens sultan Mehmed V (de laatste kalief), beoogde alle moslims (en met name die in de koloniale gebieden) op te roepen tot een gezamenlijke strijd tegen het Westen, enerzijds om het wankelende Ottomaanse Rijk te verenigen, anderzijds om de Arabieren gunstig te stemmen. De sultan werd beschouwd als opvolger van Mohammed en hoeder van de islam. Een heilige oorlog zou wereldwijd alle moslims binden tot de strijd.

De meeste moslims – op Turken, Afghanen en Perzen na – werden destijds overheerst door vreemdelingen. Essad Effendi zag het uitbreken van de oorlog in 1914 als de kans bij uitstek om de machtige maar onderling strijdende Europese partijen de doodssteek toe te brengen. Hij formuleerde het in zijn fatwa als zou het Ottomaanse Rijk cq de Islam bedreigd worden door ‘diverse vijanden’ en hadden moslims de plicht te strijden tegen vijanden van de islam die hen probeerden te annihileren (vernietigen).

Duitsland verwachtte garen te spinnen bij deze jihad. Ten eerste kon het Ottomaanse Rijk door de strategische ligging van het land de Zwarte Zee afsluiten. Door deze blokkade zouden de Russen de Middellandse Zee niet meer kunnen bereiken. Via die weg konden dan geen voorraden of bondgenoten vervoerd kunnen worden.

Ten tweede hoopten de Duitsers dat koloniale machten als Engeland en Frankrijk met hun vele miljoenen islamitische onderdanen buiten Europa in de problemen zouden komen.

Uiteindelijk vielen de Ottomanen in hun eigen zwaard. De jihad-retoriek leidde tot nietsontziende campagnes tegen christelijke Grieken en Armeniërs (nog steeds ontkend door Turkije), en dat geweld droeg – naast de nederlagen tegen de troepen van de Entente – bij tot de definitieve ontbinding van het immense rijk. De Turkse republiek die in de jaren ’20 werd uitgeroepen door Mustafa Kemal Atatürk bracht een scheiding aan tussen islam en staat – en in 1924 werd het kalifaat afgeschaft.

Ook de Duitse pan-islamitische strategie wierp op de korte termijn geen vruchten af. Het waren Engeland en Frankrijk die na de Eerste Wereldoorlog vaste voet kregen in de Arabische wereld. Toch had Duitsland nu een reputatie in het gebied die gunstig afstak bij die van de traditionele koloniale mogendheden. Nazi-Duitsland wist tijdens de Tweede Wereldoorlog daarvan te profiteren.

Ook daarna behield de Bondsrepubliek een anti-koloniaal imago, waardoor ze naar het schijnt nog steeds aanzienlijke invloed heeft in het Midden-Oosten. Dat gegeven maakt Duitsland extra verantwoordelijk in haar rol als Europese staat tegen de denkbeelden van Turkije en de invloed van de islam, die het westen tracht te ondermijnen. Aangezien een terugkeer tot de vroegere toestand (een Europees bolwerk dat zich niet schuldig voelt superieur te zijn op het gebied van wetenschap, humaniteit, rechtvaardigheid en vrede) onmogelijk is (en wellicht onwenselijk omdat het ook de kiemen bevat van ondergang door teveel humaniteit), is het zaak om de oplossing te zoeken in de weg van voortgang in de huidige tijd. Want de tijd die de problemen voortbrengt, biedt ook middelen hier tegen op te treden.

Genezing is alleen denkbaar in de weg der vooruitgang naar een nieuwe toekomst. Het nieuwe geeft zelf de middelen aan ter bestrijding van het verkeerde in het nieuwe. Het is de vraag of Duitsland deze verantwoordelijkheid oppakt en zijn invloed in het Midden Oosten aanwendt ten goede.

Europa, in naam verenigd maar onderling nog steeds verdeeld, is nog steeds en waarschijnlijk meer verzwakt dan honderd jaar geleden. Het kalifaat is nieuw leven ingeblazen door een zelfbenoemde Irakees en Turkije aarzelt in te grijpen aan de Syrische grens. De kansen liggen immers aan de andere zijde…… De Europese daadkracht van een eeuw terug is bij de machthebbers verdwenen en de Europese volkeren moeten met lede ogen toezien hoe hun welvaart wordt verkwanseld.

Wie zei ook alweer dat wie niet leert van het verleden, gedoemd is het nogmaals te beleven?

http://joostniemoller.nl/2014/11/een-ee ... #more-4270

[Pilgrim]

Groot-Albanië voorbode herstel Ottomaanse Rijk?

door Kauwgum • 27 juli 2015


Het Ottomaanse Rijk in 1683.

De droom van Erdogan en alle Turken

Het is geen geheim dat Turkije het Ottomaanse Rijk in zijn oude glorie wil herstellen en meer, het wil het uitbreiden tot heel Europa. Grote delen heeft het al in bezit via gehele stadswijken in talloze steden in de EU-landen, landen waar miljoenen Turken leven en zich zeer bewust van hun Turkse aard zijn en blijven.

De geografische restauratie van het Ottomaanse Rijk probeert men onder meer vanuit Albanië te organiseren. Albanië is een land met een bevolking die voor een groot deel bestaat uit afstammelingen van de Ottomaanse bezetters, ook al beweren ze ‘de ware Illyriërs’ te zijn. Dat laatste is totale onzin. De Illyriërs waren geen Kelten maar zouden zich er wel mee vermengd hebben. De Illyriërs die in de kustgebieden woonden, werden meer dan 2.000 jaar geleden uitgemoord door de Moorse zeerovers die de Adriatische Zee teisterden. Zij zijn op hun beurt in een ware zeeslag door Julius Caesar zijn manschappen de dood ingejaagd. De huidige Albanezen hebben dus niets te maken met het oude Illyrische Albanië, een land met een Keltisch toponiem, net als Alba voor Schotland. Alba betekent ‘wit’ en vind je bijvoorbeeld in vele toponiemen terug waar eeuwige sneeuw, zoals in Albanië, te vinden is in de hogere bergen. Albanië is naar alle waarschijnlijkheid een jongere naamgeving voor Illyrië. Er is hier nog veel onderzoek over te verrichten.

Eerder al schreef ik over de Skipetaren, een allegaartje geïslamiseerde afstammelingen van de Turkmeense en andere huurlingen waar de Ottomanen beroep op deden om in de Balkan de nodige terreur te zaaien gedurende afgerond 500 jaar. Deze ‘Skipetaren’ zijn het volk dat we vandaag moeten aanzien als Albanezen die we op hun beurt ook moeten aanzien als allemaal islamieten. Dat laatste is niet zo, er zijn nog steeds christelijke – zowel orthodoxe als katholieke – Albanezen (vnl. de échte Albanezen bestaande uit Tosken en Gegen). Ten tijde van de repressieve communistische dictatuur kon de islam blijven voortbestaan in de Balkan. Hij groeide niet, omdat hij niet door het Westen alle kansen geboden werd en omdat er van de rijke Arabische oliestaten ook geen bemoeienis was.

Het is pas met de val van het communisme en met de Joegoslavische oorlogen begin en einde jaren 1990, dat de islam opnieuw meer dan vaste voet aan grond heeft gekregen.


Zonder commentaar...

Het hart van de radicale Albanese islamitische beweging lag noch ligt in Albanië zelf, maar ligt in Tetovo (Macedonië). Van hieruit werd (en wordt?) het UCK gedirigeerd. Het Westen gaf met de illegale NAVO-oorlog tegen ex-Joegoslavië (1999) niet alleen de Groot-Albanese gedachte nieuw bloed, ze zorgde er ook voor dat ze alle middelen kreeg, zonder enige rem, om te groeien. Vandaag zien we hoe meer dan luidop gedroomd wordt van Groot-Albanië en hoe dit gesteund wordt door Turkije. De instroom van duizenden en duizenden Turken in Macedonië, Kosovo en Albanië is er niet zomaar, ook al zal je nooit ergens daar één woord over te lezen vinden of uitgesproken horen. Je moet ter plekke gaan om het vast te stellen. Die instroom is ook volop aan de gang in Bulgarije. Ook daar geen woord over…

Groot-Albanië moet en zal een islamstaat worden. Uiteraard zal het westen, eens deze staat een feit is – en dat zou sneller kunnen zijn dan we het vermoeden – alles doen om deze staat, die sowieso zal geregeerd worden door een amalgaam misdadigers (zie Kosovo, Montengro, Bosnië die dankzij het westen in die regio hun bestaan kennen), te ondersteunen met massa’s miljarden euro’s. Een die staat een feit, zal Turkije niet meer stilzitten en is het in staat om dat nieuwe Groot-Albanië in te lijven, wat met goedkeuring van de bevolking zal gebeuren. Zij zijn immers in de meerderheid moslims en afstammelingen van Turkmeense vechtersbenden of zijn gewoon echte Turken.


Hoe men jonge Albanezen en uit Kosovo afkomstige Ashkalija Roma de haat tegen Servië inpepert...

De Albanezen, Montenegrijnen, Macedoniërs, Serviërs en Grieken zijn dan nog maar een minderheid die het westen in de steek zal laten. Zo doen ‘leiders’ dat die met niets anders bezig zijn dan hun decadent laf leven te leiden, badend in weelde en constant verraad plegend aan de eigen bevolking.

En zo zal het Ottomaanse Rijk, indien de EU, VS, VN, NAVO, de grootbanken en multinationals het oude Europa blijven verraden, zonder slag of stoot herenigd worden en meer nog, eindelijk zal Wenen vallen. Wenen, de stad waar haast 50 % van de bevolking Turks is en waar een Turkse partij is opgericht die aan de gemeenteraadsverkiezingen in oktober 2015 zal deelnemen.

Nog twijfels of ‘het Westen’ zal kiezen voor ons of voor een Turks Groot-Albanië? Kijk eens naar de afdruk van de Google map om van een dorp in de Vojvodina naar Kumanovo (Macedonië) te reizen. De alternatieve route, die kreeg je vroeger in geen geval te zien. Die alternatieve route, langer in afstand en dubbel zo lang in tijd om af te leggen, is deze via het gebied dat de Albanezen opeisen. Het is niet vijf minuten maar vijf seconden voor twaalf…



http://rechtsactueel.com/2015/07/27/gro ... anse-rijk/