Na Keulen: Krijgt Europa weer kloten? Essay
Door Joost Niemöller, 3 februari 2016
Voor mij –en ik weet voor velen- was 11 september een ‘kantelmoment.’ Ineens was ik doordrongen van een besef dat me niet meer zou verlaten: Dat zich in onze Westerse cultuur
een vijfde colonne bevindt; een grote, en sterk groeiende, groep moslims, die al dan niet zwijgend instemt met wat een kleine groep gewelddadige islamisten aanricht. Een groeiende massa die ons -al is het maar in hun heilige boek- de oorlog heeft verklaard.
De Franse filosoof Guillaume Faye, noemt zulke momenten als 11 september
‘catastrofen’. Ze zijn, analyseert hij, verschrikkelijk, maar ook nodig om te voorkomen dat de Westerse wereld niet langzaam wegzakt in zelf vernietigende apathie. Door de schrik bij zulke momenten, als bij de aanval op
Pearl Harbor, kan er ineens een grote, vernietigende oorlogsenergie vrijkomen. In Europa zal dit de vorm aannemen van burgeroorlog, want de vijand bevindt zich onder ons. Maar daar is veel voor nodig. Hoeveel? Volgens Faye moeten er verschillende catastrofen samenvallen, wil deze enorme energie loskomen.
Velen zullen de ideeën van Faye te vergaand en te extreem vinden, maar die mensen raad ik aan zijn boeken te lezen. Faye is niet alleen een van de meest radicale, maar ook een van de meest diepgaande denkers van deze tijd. Ik vrees zijn gelijk.
Van het samengaan van dergelijke catastrofes is nu nog geen sprake. Wel zien we grote gebeurtenissen plaatsvinden, massaal en aanhoudend geweld door moslims, die het publieke debat enige tijd in de greep houden. Parijs en Keulen zijn voorbeelden.
In Nederland waren er ook zulke mogelijke kantelmomenten. Zo was er de moord op Fortuyn, en de moord op Theo van Gogh. Het leidde tot veel discussie, veel verwarring, en veel afleiding. Na de moord op Theo van Gogh verscheen er
een aardig verzamelboek,
Hoe nu verder, met artikelen, die nogal overdreven ‘visies’ werden genoemd. Want zoveel visie was er eigenlijk niet nadat Van Gogh werd vermoord. Er was veel verwarring, veel woede, veel goedpraterij vooral, en na een jaartje of zo zakte Nederland weer terug in de amorfe, slome winterslaap die ons land als sinds eeuwen kenmerkt. Slaap ingegeven door angst.
Maar ik denk dat het in Duitsland in Keulen anders zal gaan. Duitsers zijn, anders dan Nederlanders, serieuze mensen. Het duurt misschien lang voor ze een probleem signaleren, en ze zich dat probleem verinnerlijken in de vorm van een groot onrecht dat hen is aangedaan, maar als dat eenmaal gebeurd is, dan laten ze niet meer zo makkelijk los, en gaan Duitsers tot de bodem. Net zo serieus als ze nu politiek correct zijn, zo serieus en grondig zal uiteindelijk de omslag zijn. Het zal niet prettig ogen. Net zoals het in Frankrijk niet prettig zal ogen. Of in Groot Brittannië. Vanuit Nederland valt zo’n volksopstand zeker niet te verwachten. We moeten daarom goed kijken wat er in landen als Duitsland gaat gebeuren. Veel hoeven we er niet van te verwachten omdat de groepssolidariteit van de Europese bevolkingen is kapot gemaakt. Of, zoals Sid Lukkassen schrijft in de bundel die ik hier bespreek: ‘Het komt er op neer dat het saamhorigheidsgevoel tussen Europeanen is verdwenen en dat er nieuwe groepen zijn gekomen die zich fel manifesteren, terwijl de Europeanen voelen dat zij alleen staan en daardoor terugschrikken van een confrontatie, al zijn zij dan met velen.’
Zo’n volksopstand zit er nog niet in. Maar wel een Duitse mentaliteitsverandering. Heel voorzichtig vooralsnog.
De vraag luidt dan: Zal de massale aanranding van jonge Duitse vrouwen op het stationsplein in Keulen door moslimmigranten leiden tot zo’n omslag? Ik denk het nog niet. Het zal wel leiden tot veel twijfel. Over de illegale immigratie. Over de islam. Over het functioneren van de media. Twijfel is een langzaam werkend gif. Het zal, cynisch genoeg, afhangen van andere grote gebeurtenissen of de nu gezaaide twijfel in Duitsland zal leiden tot een werkelijke omslag in denken.
Deze week verscheen bij uitgeverij Aspekt een bundel met artikelen over Keulen:
Keulen: Kalifaat Light en de Fallout van een conflict. De bundel werd samengesteld en ingeleid door de uitgever, Perry Pierik. In de bundel wordt een breed scala aan problemen behandeld die samenhangen met Keulen. Dat blijkt alleen al uit de indrukwekkende verzameling meewerkende auteurs: Leen den Besten, theoloog, Henri Beunders, hoogleraar opinie, Wim Couwenberg, emeritus hoogleraar staats- en bestuursrecht, Anneke van Dok, vroeger burgemeester, Dr. Koenraad Elst, sinoloog (en een van de eerste islamcritici in Nederland en Vlaanderen) Derk Jan Eppink, vroeger medewerker Bolkestein, journalist, Esther van Fenema, psychiater, Annabel Junge, onderzoeker, Robert Lemm, hispanist, Sid Lukkassen, auteur, Salima el Musalima, vrouwelijke imam, Luc Pauwels, historicus, Emerson Vermaat, journalist.
Wat stellen zij?
Volgens samensteller Pierik is er in Duitsland mogelijk sprake van een kantelmoment onder de Duitse bevolking. Hij schrijft het voorzichtig: ‘Nu het duidelijk is geworden dat een groeiend deel van het electoraat meer en meer moeite heeft met de gang van zaken en mensen zich bedreigd voelen, is de groeiende kloof in de samenleving duidelijk geworden.’ Dat is waar, maar het zegt ook nog niet zoveel. Want hoe groot is dat ‘groeiende deel’? En waar meet je dat groeien precies aan af? Aan de veranderende berichtgeving, hier en daar? Aan de, nog beperkte, steun voor de AfD? Aan de toenemende, maar ook weer ingehouden kritiek van de CSU? Aan de afbrokkelende, maar nog steeds bestaande steun voor Merkel?
In zijn artikel in de bundel is Pierik meer uitgesproken over de veranderingen door Keulen: ‘De wielen van de multiculturele samenleving begonnen te slepen en ontspoorden in Keulen. Politici, media en publiek toonden zich verrast, geschokt, dit was nog nimmer vertoond. De tekenen stonden al langer op de muur, maar wie niet voldeed aan het plaatje van ‘de reeds verzette bakens’ was op z’n zachts gezegd een griezelige conservatief, of erger nog gewoon een nazi. Maar ineens stonden de pleinen vol en de media bol, dit wilden ‘we’ niet in het westen, dit stond haaks op onze verworvenheden. Ineens waren de bakens terug, en onverzettelijk. Om in politieke termen te spreken, het geschuif met de panelen is meer en meer voorbij.’ Maar is dit ook werkelijk zo? Is er echt sprake van een omslag? Pierik geeft tegelijk aan dat er onder de opiniemakers eigenlijk helemaal niets is veranderd: ‘Terugkijkend naar het debat uit 2000 is het opmerkelijk hoe weinig we vanaf dan zijn opgeschoten. Het cultuurrelativisme (-) is nog altijd een sterk gedachtegoed in de intellectuele wereld.’
Duitsland is natuurlijk ook een geval apart. Dat beschrijft Derk Jan Eppink in zijn bijdrage. Duitsland speelt de centrale rol bij het creëren van het probleem: ‘Duitsland werd vluchthaven voor een immigratiegolf die het niet aankon en wil die vervolgens over Europa verspreiden. Duitsland exporteert het probleem en duwt het Europa zoals we dat kennen naar de afgrond. Europa ziet zich Überfremdet. Vooral burgers met lagere inkomens ervaren de mensenvloed als bedreiging van hun bestaanszekerheid. Zij reageren zich af bij de stembus waardoor tal van landen amper bestuurbaar blijven.’ Eppink geeft aan dat de andere Europese landen zichzelf met terugwerkende kracht een heldenrol wisten toe te dichten over de Tweede Wereld Oorlog. Maar de Duitsers konden dat niet. Hun eerlijkheid doet het nu de das om: ‘Alleen Duitsers herschreven hun geschiedenis niet. Zij beseffen wat er gebeurde en voelen schaamte om wandaden van hun voorouders. Dat maakt hen mentaal zwak. Daarom willen zij nu ‘goed’ doen, ook al schaden ze daarbij hun eigen samenleving.’
Maar het probleem is groter dan Duitsland alleen. Robert Lemm wijst er in de bundel terecht op dat een groot probleem het morele failliet is van de hele Europese samenleving. Met het verdwijnen van het christendom is ook de moraal verdwenen, zo luidt zijn stelling. Ik vraag me af of dat waar is, want ook zonder kerk is een sterke westerse moraal mogelijk. Maar verder deel ik zijn analyse, en die stemt somber over eventuele verandering in de publieke opinie: ‘Het seculiere Europa gebaseerd op liberale beginselen maakt op den duur weinig kans. Het gaat te zeer mank aan een combinatie van verregaand begrip voor het uitheemse en schaamte over haar verleden van kruistochten, slavernij en kolonialisme. Daaruit heeft zich de standaard ontwikkeld van humanitaire idealen en politiek correcte maatregelen. Gewapend verzet plegen tegen een invasie en de grenzen sluiten, zijn oproepen die hoogstens in verfoeilijke rechts-radicale kringen worden gehoord.’
Er wijst ook veel op dat er onder de machthebbers nog helemaal niets veranderd is. De politieke leiders, ook in Nederland, spraken allemaal hun ontsteltenis uit, toen, uiteindelijk beetje bij beetje de feiten over Keulen boven water waren gekomen. Niet meer dan loze praat, merkt journalist Emerson Vermaat terecht op in de bundel, want er verandert niets: ‘Premier Mark Rutte verklaarde op zijn wekelijkse persconferentie op vrijdag 8 januari 2016 over de aanranders en verkrachters in Keulen: “Schoften zoals die in Keulen, zijn hier niet welkom.” Stoere taal, maar ook Rutte en zijn kabinet hebben geen enkele greep op de huidige asielcrisis, die Duitsland, Nederland en Zweden jaarlijks vele miljarden euro’s kost.’ Het probleem is dat de politici die de problemen veroorzaakten nog steeds de zittende politici zijn.
Maar het probleem is vooral het gebrek aan kloten onder de Europeanen. Of zoals Lemm het treffend schreef: ‘Hoezeer de westerse machten ook beweren IS te bestrijden, mensenlevens eraan opofferen willen ze niet.’
Ik denk dat de jonge auteur Sid Lukkassen de essentie van de massa aanranding in Keulen het sterkst uitdrukt. Het gaat volgens hem om twee zaken: demografische oorlogsvoering door de moslimmigranten en de demoralisering van de Westerse mannen. Daarom wordt de aanranding door moslims door de heersende politiek correcte klasse veranderd in een probleem met mannelijk gedrag in het algemeen.
Voorbeelden te over. Deze regering
voert bijvoorbeeld ‘sekslessen’ in voor jongens, om hun gedrag te veranderen. Want niet het gedrag van de moslimmannen wordt gezien als het probleem, nee, het bestaan van de mannelijkheid zelf! Een onderzoekster stelt dan ook tevreden vast: ‘Sommigen deden eerst wat stoere of seksistische uitspraken, maar uiteindelijk spraken veel jongens genuanceerd over mannelijkheid.’ In dat beeld past het dan ook dat Nederlandse mannen in rokjes de straat op gingen om te protesteren tegen... Mannen! Iets waarover in de Russische media bijvoorbeeld hard om werd gelachen. En waarvoor ik me diep schaam.
We zijn een feminiene maatschappij geworden, waarin afwijkingen in seksueel gedrag worden verheven tot de norm, en waarin ‘vechten’ tot een taboe is verheven. Het verschil tussen een feminiene en een masculiene maatschappij laat zich nog het beste uittekenen in de dierenwereld
als het verschil tussen de bonobo’s en de chimpansees. De ondergang van onze maatschappij komt door de uitholling van de mannelijkheid. En dit wordt door de verkrachtende en aanrandende moslimmannen feilloos aangevoeld.
De aanranding in Keulen was een machtsuitoefening, gericht op de Europese mannen. En de Europese mannen reageerden precies zoals de moslimmannen zich wensten, schrijft Lukkassen: ‘Hier gaat verkrachting minder om seksuele drang dan om machtsuitoefening. En dan niet zozeer de machtsuitoefening over de betreffende meisjes (want in hun ogen hebben zij weinig status), maar vooral het signaal wat naar de mannen wordt afgegeven, naar de ongelovigen en de Europeanen. Het signaal is dat je die vrouwen kunt schenden, onteren en ontheiligen wat je wil, want ze zullen nooit gewroken worden – en precies wraakneming staat in de eercultuur gelijk aan daadkracht en durf. Tonen de Europese mannen zwakte in hun reactie, dan laten ze in de ogen van de eercultuur zien dat ze verliezers zijn.’
En dat is precies de betekenis van Keulen in het oog van de moslimmannen: Het is de overgave van het Westen. En deze overgave zal nog gevolgd worden door veel andere overgaven. Want de Europese mannen hebben geen kloten. Krijgen ze die weer terug? Of dit gebeurt laat Lukkassen ook in het midden. Maar hij schetst wel een mooi beeld van hoe Europa zich kan hervinden, wanneer dat gebeurt. Daarin slaat hij –toch politiek correct?- de bloedige tussenfase over en tekent hij het nieuwe ideaal uit: ‘Vanuit Europese eigenwaarde kan opnieuw een cultuur opbloeien waarin de mensen weer voor elkaar klaarstaan. Een land waarin mensen alles uit zichzelf halen; waar ze zich betrokken voelen bij elkaar, bij hun geschiedenis en cultuur. Waar bezieling en inspiratie de boventoon voeren, waar rust en orde heerst en ouders fluitend thuiskomen uit hun werk. Een land van ijverige, evenwichtige en warmhartige burgers.’
Mooi. Ik zie ernaar uit. Maar gemakkelijk zal het niet gaan. En leuk zal het niet worden.
Perry Pierik (red.) Keulen: Kalifaat Light en de Fallout van een conflict.
http://joostniemoller.nl/2016/02/na-keu ... ten-essay/ 
als ik een man moet kiezen die me als vrouw beschermd, dan ga ik toch voor een kerel uit Moermansk.
krijgen we weer die nieuwbakken onzin over dat alles de schuld is van vrouwenrechten 
