Europa moet zich nieuw oriënteren

[Pilgrim]

Europa moet zich nieuw oriënteren

Geplaatst op 14 april 2018



In plaats van aanhangsel van de VS en zijn elites te zijn, moet Europa zich fundamenteel nieuw oriënteren. De toekomst van het continent staat op het spel.

Meerdere eeuwen lang hebben de Europese machten quasi het wereldgebeuren bepaald. Deels door de koloniale rijken, deels ook door het technologische leiderschap. Sinds het begin van de 20e eeuw werd dit weliswaar in toenemende mate verplaatst naar de Verenigde Staten van Amerika (en met het verval van het communistische Oostblok leek de zegetocht van de Amerikanen niet meer te stoppen), maar ook de “Amerikaanse eeuw” loopt onstuitbaar ten einde. Een omstandigheid, die men in Europa grotendeels nog weigert te erkennen.

In plaats van zich in te stellen op de veranderende geopolitieke en wereldeconomische veranderingen en het continent zogezegd “fit” te maken voor de 21e eeuw, blijft men zich angstvallig vastklampen aan het trans-Atlantische idee. Zelfs de meest overtuigde eurocraten, die van de vele landen van het continent quasi een Amerikaans tegenhanger in de vorm van de “Verenigde Staten van Europa” willen maken, kunnen zich niet losmaken van deze partnerschap over de “grote zee”. Dit wordt ook steeds opnieuw duidelijk in het gedrag tegenover Rusland, waar men inzet op vijandigheden in plaats van de “grote buurman in het oosten” als strategische partner te zien.

Weliswaar probeert men in Moskou steeds te spreken van “onze partners” in Europa en de VS, maar die gedragen zich niet zo. Geen wonder dus dat de russen zich ondanks de gevaren van economische afhankelijkheid intussen liever aansluiten bij de Chinezen – de vermoedelijk in de toekomst sterkste economische supermacht van de wereld – zelfs wanneer men met de zuidoostelijke buurman ook diverse problemen heeft. De Europeanen hebben hun grootste kans gemist om naast de VS en China samen met de Russen een derde globale macht te vestigen, die in de multipolaire wereldorde van de toekomst een belangrijke rol zou kunnen blijven spelen.

Europa´s toekomst is transcontinentaal, niet trans-Atlantisch. In plaats van in te zetten op vijandbeelden zou het veel beter zijn om een mix van soevereiniteit en coöperatie te vestigen. Een statenbond van Lissabon tot Vladivostok, die natuurlijk in de eerste plaats de invoering van de eigen belangen volgt, tegelijkertijd echter zowel met de Amerikanen (plus aanhang) en de chinezen (plus aanhang) op veel gebieden samenwerkt – bijvoorbeeld d.m.v. handelsverdragen, wetenschappelijke samenwerking en diverse veiligheidsverdragen. Alleen zo kan ook gegarandeerd worden dat hegemoniale aanspraken, zoals die op dit moment bijvoorbeeld door de Amerikaanse elites vertegenwoordigd (en hun “geallieerden” respectievelijk “vazallen” ondersteund) worden, geen kans meer hebben.

Als de Europeanen zich aan de Amerikanen blijven vastklampen, zullen ze samen met hen ten onder gaan, terwijl de Chinezen en waarschijnlijk nog andere opkomende machten uiteindelijk het roer zullen overnemen. Het “oude continent” zal geopolitiek en wereldeconomisch alleen nog maar een globale randregio vormen, omdat men weigert met de natuurlijke partner – dat wil zeggen Rusland – samen te werken, om ook de komende 100-200 jaar nog iets in beweging te kunnen brengen.

Bron: www.contra-magazin.com

Door: Marco Maier

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2018/04/14 ... rienteren/

[Pilgrim]

Europa is afgeschreven

Geplaatst op 20 juni 2019



Wereldpolitiek wordt inmiddels bijna alleen nog maar door de VS, Rusland en China gemaakt. Europa speelt feitelijk nauwelijks een rol meer.

Enkele decennia geleden nog speelden Europese machten wereldwijd een belangrijke rol. Nu is zelfs de Europese Unie niet in staat om een gelijksoortige globale machtspositie te bereiken zoals alleen Groot-Brittannië en Frankrijk destijds hadden. Mede een reden daarvoor is de dekolonisatie van de wereld evenals de opkomst van nieuwe globale machten.

De daarvoor veelmeer op zichzelf en hun buurlanden focussende landen VS, Rusland en China hebben zich een plek op het wereldtoneel bevochten. Elk land met eigen middelen en methoden, maar desondanks met globaal beschouwd meer macht en invloed dan nog in 1919, 1819 of zelfs 1719. Ook al zijn Frankrijk en Groot-Brittannië nog permanente leden van de VN-veiligheidsraad, op het toneel van de wereldpolitiek spelen ze geen belangrijke rol meer. De werkelijk belangrijke beslissingen worden veelmeer in Washington, Moskou en Peking genomen.

Een van onze commentatoren heeft dit samengevat bij het artikel over de geplande ontmoeting van Trump met Poetin en Xi. Hij schrijft:

“Alleen al het feit dat Trump de gesprekken met Poetin en Xi op de voorgrond plaatst, is bewijs genoeg wat hij van de Europeanen vindt en hij neemt hun bestaan nog net waar, beschouwt hen echter als zonder toekomst, anders zou hij ook met hen persoonlijk strategieën uitwerken. Dit laat hij echter graag over aan zijn ministers met onbelangrijke gesprekken en daaraan kunnen we herkennen hoe de wereld opnieuw wordt opgedeeld. Europa is bijzaak en dat is de schuld van hun regeringen en van niemand anders.”

Men hoeft alleen maar te kijken naar de geopolitieke crisishaarden Noord-Korea, Iran en Venezuela. Wie is bij de discussies op het hoogste niveau überhaupt belangrijk? Het zijn de VS, Rusland en China. En zelfs wanneer bijvoorbeeld Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittannië eveneens betrokken zijn bij het atoomakkoord met Iran, hun diplomatieke offensieven spelen nauwelijks een rol. Wat betreft Noord-Korea of Venezuela zijn ze sowieso niet belangrijk. Zelfstandige initiatieven hoeft men niet te verwachten. En anders? Anders worden ze sowieso waargenomen als een Amerikaans aanhangsel.

De EU heeft een hervorming nodig
De tijden zijn veranderd. Geen wonder dat het Brusselse apparaat roept om meer centralisering en meer macht. Een EU-superstaat zou economisch met de VS en China kunnen concurreren en met een eigen EU-leger zou er ook op geopolitiek niveau wel degelijk iets kunnen betekenen. Daar staan enerzijds de patriotten en nationalisten in de verschillend elanden tegenover, maar ook de trans-Atlantici in de eigen politieke gelederen. De laatste willen Europa zo mogelijk nog lang als “wormvormig aanhangsel” van de VS behouden. Teveel zelfstandigheid druist in tegen de Amerikaanse belangen.

Geen wonder dus dat de Russische president Vladimir Poetin onlangs nog liet verkondigen dat zijn land veelmeer geïnteresseerd is in een stabiel Europa. Duidelijk: Een sterk, zelfstandig “Europa” (dit in de zin van de EU) past goed in de nieuwe multipolaire wereldorde en stellen ook paal en perk aan de Amerikanen. Met de Europeanen zelf kan Rusland beter onderhandelen dan met hen als Amerikaanse bevelsontvangers. Dat weet ook Poetin.

De “Europeanen” moeten gewoon alleen nog een manier vinden hoe zij enerzijds de ontbinding van de natiestaten in een EU-superstaat kunnen verhinderen en desondanks een zelfstandige en krachtige politiek kunnen uitvoeren. Een politiek, die zich oriënteer top de nieuwe multipolaire wereldorde, waarin ook de Europeanen hun plek hebben. En wel als zelfstandige entiteit en niet als VS-vazal.

Bron: www.contra-magazin.com

Door: Marco Maier

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2019/06/20 ... eschreven/