Hoe noemen we ‘Het Ding’?

[Ariel]

Hoe noemen we ‘Het Ding’?

Je weet wel, ‘Het Ding’. (Ontleend aan de film ‘The Thing’ , 1982)

‘Het Ding’ is te herkennen aan zijn karakter – vijandig, intellectueel armoedig en altijd bereid (verbaal) geweld te gebruiken. ‘Het Ding’ ging vooraf aan het ontslag van Ian Buruma, Google-klokkenluider James Damore, DDR-historicus Hubertus Knabe in Duitsland, hoogleraar Tim Hunt in Engeland, de eenzame opsluiting van activist Tommy Robinson en de zwijgende media.

‘Het Ding’ zit aan de knoppen van prijsuitreikingen voor Jozias van Aartsen en Sharia-feminist Linda Sarsour en de bedreigingen richting Ayaan Hirsi Ali die in een bunker moet wonen. Als vrouwen uit haat voor een rechter hun nagels zetten in de bronzen deuren van de Amerikaanse Supreme Court komen ze regelrecht uit de fabriek van ‘Het Ding’. Mensen die vervolgens schrijven dat de Supreme Court maar helemaal weg moet, idem. Meisjescolumns in Nederland die gaan over ‘vrouwen altijd geloven’ en hoe normaal en begrijpelijk dat allemaal is, zij bewijzen dat ‘Het Ding’ geen landsgrenzen respecteert. Het kruipt in de onnozelen en woekert voort.

‘Het Ding’ is aan het werk waar mensen schreeuwen naar de lucht, naar koloniale standbeelden en zich vast ketenen in universiteitsgebouwen, ook in Nederland — een van de meest multiculture en welvarende landen ter wereld — waar geklaagd en gehuild wordt over gebrek aan ‘diversiteit’. Als je ‘s ochtends bij de koffie nietsvermoedend je twitteraccount opent en als eerste een forse man bovenop een vrouwenpodium ziet staan in een wielercompetitie, omdat hij transgender is, het er ook: ‘Het Ding’. Als bibliothecaresse Hannie ontslagen wordt omdat ze een foto twittert van een onherkenbaar meisje in burka — omdat ze medelijden met haar heeft, dan is ‘Het Ding’ aan het werk. Het is het meest drukbezet van alle dingen.

Als de overheid Turkse demonstranten de weg laat versperren, net als anti-Piet activisten en Marokkaanse voetbalsupporters, maar een tiental Friezen vijf dagen voor het oog van de natie verantwoordelijk houdt voor het gebrek aan vrijheid van meningsuiting in Nederland dan zet ‘Het Ding’ weer eens de bloemetjes buiten. Het is aanwezig in het onderwijs, bij de politie, in de Tweede Kamer, in ons midden en het trekt zich niets aan van onze zintuigen en onze logica. Het wil ons Suikerfeest laten vieren in plaats van Pasen omdat het ‘2018’ is en daarmee basta. ‘Het Ding’ zit ons achterna als een vloek. Het verleidt ons via mentale uitputting tot overgave.

Je weet het, als Justitie bang is om racist genoemd te worden omdat er te weinig rechters ‘zwart’ zijn, zijn ze in feite bang voor ‘Het Ding’ — dat weliswaar ‘verwarde mannen’ aanhoudt nadat er met een mes op onschuldige mensen is ingestoken, maar daar niet stopt: Jihadisten moeten weer geïntegreerd worden! 9/11 kapers vervroegd vrijgelaten! Als de UvA, in de strijd tegen stress, knuffelen met puppy’s aanbiedt tijdens tentamens, en sociale wetenschappers het verschil tussen man en vrouw ‘een construct’ noemen, lijkt ‘Het Ding’ ons adempauze te geven en even met ons te dollen, maar dat is niet zo.

‘Het Ding’ houdt niet van humor of vitaliteit maar des te meer van morele afstomping (die in Duitsland voor de moraal zelf doorgaat, in Nederland voor ‘iedereen z’n meug’). Vroeger was het de mens zelf, nu is wat ‘Het Ding’ bepaalt, onze realiteit.

Nog maar een paar voorbeelden dan, want het kenmerkt zich ook door alomvattendheid: ‘Het Ding’ zit altijd aan de tafels van praatprogramma’s — waar gelachen wordt over Trump, waar leugenachtige politici worden gevierd om hun bijdragen aan dit of dat. ‘Het Ding’ maakt van alles de bedrijfskantine van de wereld, waarin de aftakeling van het leven in tl-licht en de afgesloten blikken van mensen lijkt te versnellen. ‘Het Ding’ kan soms vanuit een goed hart komen, mensen die er liefdadigheid en mededogen in lezen, maar vaker dan dat raast en tiert het en kan er geen zinnig woord mee gewisseld worden. ‘Het Ding’ zorgt ervoor dat tuigvloggers, fraudeurs en egotrippers als Peter R. de Vries, Matthijs van Nieuwkerk en Jerry Afriyie onze toegewezen raadgevers worden. Tot slot: ‘Het Ding’ is ook boos dat er teveel witte mensen overal zijn.

Al met al komen we er nooit achter waarmee ‘Het Ding’ dan wél tevreden zou zijn. Het lijkt er op dat ‘Het Ding’ gewoon zijn zin wil hebben, meer niet. Dus leven we ermee alsof het een kind is dat wel ‘bij zal draaien’ als het opgroeit. Yikes.

Voor ‘Het Ding’ moet eigenlijk een nieuw woord komen, want ‘politieke correctheid’ is niet meer van nu. Er is ook helemaal niets ‘correct’ aan politieke correctheid. Net als aan ‘deugen’. Er deugt helemaal niets aan deugen – want het is holle gelijkhebberij. ‘Stalinisme’ of ‘Orwelliaans’ is het ook niet. Want ‘het Ding’ verloopt niet via bureaucratische wegen alleen. Het staat niet in de wet, het is niet kenbaar als zodanig. ‘Identiteitspolitiek’ en ‘cultuurmarxisme’ schieten ook tekort. Geef me wat woorden en we vatten het in de kraag, is mijn voorstel. We hebben nog wel even, voorlopig doet het zijn Ding wel.