Islamisme in Marokko

Is het leven in een land van de islam echt het paradijs? Waarom zijn er geen rustige, stabiele islamitische landen op onze planeet?
Plaats reactie
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89720
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Islamisme in Marokko

Bericht door Ariel »

Islamisme in Marokko
Schotelantennes en culturele zelfmoord

28 oktober 2009 (MO) - De Marokkaanse overheid onderneemt nieuwe stappen om het islamisme in te dijken. Volgens analisten een maat voor niets, want de radicalisering heeft nieuwe, onzichtbare wegen gevonden om Marokkaanse huiskamers binnen te sluipen. MO* glipte mee naar binnen en kwam terug met een verhaal over televisie-imams, Arabische mondialisering en de leegroof van het land.

El Kebab, een klein dorp in het hartland van de Berbers. Op een boogscheut van Khenifra, een stad van symbolische betekenis voor de Berberbevolking: het was hier dat koning Mohammed VI zich in 2001 uitsprak voor de oprichting van het Koninklijk Instituut voor de Amazighcultuur. Amazigh is de naam die Berbers zichzelf geven en betekent zoveel als nobel. Na de uitspraak van de koning stond de Berbercultuur een hele stap dichter bij erkenning, na jaren repressie, verwaarlozing en pogingen tot arabisering door het Marokkaanse regime.

In El Kebab is de traditionele Berbercultuur echter uit zichzelf aan het verdwijnen. De traditonele gezichtstatoeages bij vrouwen, die twintig jaar geleden nog beschouwd werden als een grote eer, zijn helemaal uitgestorven. Bovendien klinkt in de meeste huizen geen muziek meer. Trouwfeesten met traditionele dans worden steeds minder vaak gegeven. Dansen wordt steeds minder sociaal aanvaard.

Volgens Hassan Terhöe, een drieëndertigjarige inwoner van El Kebab, is die ontwikkeling het gevolg van ‘de herontdekking van de religie’. Terhöe was de eerste inwoner van het kleine dorp die een vijftal jaar geleden besloot zich op salafistische wijze te kleden. Het salafisme is een van de meest fundamentalistische scholen in de islam, de volgelingen dragen een kleine baard, een lange witte djellaba met witte broek. Terhöe ontkent zelf fundamentalistische ideeën aan te hangen, maar is naar eigen zeggen 'voorvechter van de ware islam’. Hij heeft een snel groeiende groep volgelingen en door de bijlessen wiskunde die hij na de uren in de lagere school van El Kebab geeft, verspreidt hij zijn boodschap onder de kinderen van het dorp.

‘De oude Berbercultuur is aan het verdwijnen’, zegt Terhöe, ‘en dat is geen slechte zaak. Het is namelijk onze religie die ons vraagt te veranderen. Als we de wet van God overtreden, zullen we gestraft worden. Daarom: geen alcohol, geen contact tussen man en vrouw. Het staat allemaal in de Koran.’ Gevraagd naar de redenen van de culturele verandering, antwoordt hij: ‘Er zijn nieuwe scholen, mensen leren lezen en schrijven. Dus lezen ze boeken over religie, denken ze zelfstandig na, waarna de meesten ontdekken dat ze tot nu toe in zonde geleefd hebben.’

Volgens Hassan was de terugkeer naar de religie een twintigtal jaar geleden al te merken, maar de afgelopen vier jaar is de verandering in een stroomversnelling terechtgekomen, ‘dankzij de nieuwe technologie: televisie en internet. Nu heeft iedereen een schotelantenne, we kijken naar zenders die alleen over religie uitzenden, waar islamgeleerden ons haarfijn uitleggen wat de religie ons voorschrijft te doen en te laten.’

In Tarama, een afgelegen Berberdorp in het zuiden van Marokko, klinkt hetzelfde geluid: steeds minder dansen, geen muziek en steeds meer jongeren in salafistische kleding. ‘Het is erg snel veranderd’, zegt Abdelftah Aït Argane uit Tarama, ‘de voorschriften worden veel strikter nageleefd dan vroeger. De islam was hier een potpourri van oude satanische rituelen en religie, mensen wisten niet wat ze deden. Nu is het beter: we dansen bijvoorbeeld niet meer, want dan komen man en vrouw te dicht bij elkaar in de buurt. Dat is een grote verbetering.’

Of hij het verlies van oude gebruiken betreurt? ‘Het is niet meer dan redelijk’, antwoordt Aït Argane, ‘mensen leefden tot voor kort in zonde.’ En gevraagd naar de reden van de verandering: ‘Het was de schotelantenne, iedereen heeft nu driehonderd kanalen, waarvan twintig religieuze zenders uit Saoedi-Arabië en Egypte. Loop welk huis dan ook in dit dorp binnen, en je zult zien dat de televisie aanstaat, altijd op een religieuze zender.’

Arabische botsing
Op de Friedrich Ebert Stiftung (FES), een Duits-Marokkaans onderzoeksinstituur in Rabat, houdt men het verband tussen media en radicalisering al langer in het oog. 'Wat je hier ziet is een botsing tussen Arabische werelden’, zegt Murad Errarhib, coördinator van het onderzoekscentrum. ‘Het heeft te maken met een verandering in religieus discours: de islam is steeds minder een collectieve godsdienst die de gemeenschap en de gedeelde gebruiken centraal stelt. De centrale vraag wordt steeds meer: wie is de vijand onder ons? De religie wordt gebruikt om individueel onderscheid te maken of iemand een slechte, goede of perfecte moslim is.’

Volgend Errarhib heeft de televisie dit proces aangewakkerd en misschien wel veroorzaakt. In een grootschalige studie die de FES in 2006 samen met de befaamde islamspecialisten Mohammed El Ayadi, Hassan Rachik en Mohamed Tozy maakte, bleek voor het eerst dat buitenlandse televisiezenders een belangrijke bron van religieuze informatie waren. Dat was zo voor de meerderheid van de bevolking (61,2 procent). De invloed op jongeren bleek groter (68,8 procent voor de achttien- tot vierentwintigjarigen) dan die op ouderen (40 procent van de zestigplussers).

Deze invloed heeft een verwoestend effect gehad op de Marokkaanse maatschappij, vindt Errarhib: ‘Een nieuwe islam komt de huiskamers in. Een islam met een ander doctrinair en juridisch referentiekader dan de Marokkaanse versie. De Marokkaanse islam preekt tolerantie en gehoorzaamheid aan de islamitische meesters, onder wie de koning, en evolueert mee met de tijd. Het jihadisme en het salafisme, de scholen die hier via de satelliet binnenkomen, preken het vasthouden aan de traditie zoals die was in de tijd van de profeet Mohammed.’

‘Bovendien gaat het over kleine landelijke gemeenschappen’, voegt Errarhib toe, ‘daar is het merendeel van de bevolking nooit naar school gegaan. Daar hebben de meeste mensen nog nooit een boek gelezen. Ze hebben het kritische vermogen niet om televisiefiguren ter discussie te stellen.'

Bovendien maken de buitenlandse zenders handig gebruik van hun benaming om hun autoriteit kracht bij te zetten: ‘De populairste zenders heten Koran of Iqra, vertelt Errarhib. Iqra betekent leer. Het is het eerste woord van de Koran, het eerste woord dat de aartsengel Gabriël tot Mohammed richtte en het belangrijkste gebod van de Koran. Hoe kun je van een vrome, ongeschoolde moslim verwachten dat hij vragen stelt bij wat op die zender verteld wordt? De televisie-imams verkondigen geen grote theorieën, maar vertellen de kijkers hoe ze hun dagelijkse leven moeten leiden.’

De slotsom van dit alles: ‘Het heeft een rampzalige invloed op de traditionele cultuur. Het verstoort de oude gebruiken, het veroorzaakt culturele stress. Ze denken: alles wat ik tot nu toe geleerd heb was fout, nu moet ik leren leven als de Saoedi’s. Dit is culturele zelfmoord', aldus onderzoeker Errarhib.

Stedelijke radicalisering
In de trein tussen Marrakech en Casablanca heb je een mooi uitzicht op de sloppenwijken. Die zouden opgaan in de omringende vuilnisbelten als er geen honderden schotelantennes als paddenstoelen uit de golfplaten daken zouden steken. Ook Marokkaanse steden kampen met radicalisering. Na de aanslagen in Madrid en Casablanca hebben verschillende media de islamisering van de armste wijken van Marokkaanse steden uitvoerig belicht. Er zijn nog steeds verarmde buurten in Casablanca die dienst doen als zogeheten ‘terrorismefabrieken’, maar na enkele goed gemikte ontwikkelingsinitiatieven van de koning lijkt het probleem van de baan.

Maar de radicalisering in de steden krijgt een nieuw gezicht. ‘Het zijn jongeren van twintig tot dertig, ongeschoold, geschoold en zelfs academici. Ze groeperen zich en mijden alle buitenstaanders, vooral vrouwen. Ze kleden zich in witte djellaba en leven naar de strenge principes van de islam.’ Simohamed Zerrouni is aan het woord, een negenentwintigjarige inwoner van Marrakech. Volgens hem verspreidt de radicalisering zich nu onder alle lagen van de bevolking. ‘Wat ze doen is goed’, gaat hij voort, ‘we moeten overnemen van het Westen wat goed is zonder ons te laten overrompelen. We mogen onze religie niet verloochenen.’

Europeanen in Casablanca vertellen hetzelfde verhaal. Virginie Casta is onderwijzeres in het Institut Français: ‘Onder collega's, leerlingen, vrienden merk ik hetzelfde: iedereen wordt religieuzer. Er zijn steeds meer hoofddoeken, fysiek contact tussen man en vrouw wordt steeds vaker gemeden. Mensen worden intolerant voor andere manieren van leven, zoals de onze. Vroeger had je dat alleen in de armste wijken, nu is het overal merkbaar, bij iedereen.’

De radicalisering in alle lagen van de bevolking is niet zonder gevaar: het is vruchtbare grond voor terrorisme. Sinds de aanslagen van 16 mei 2003 in Casablanca heeft de Marokkaanse regering haar inspanningen opgevoerd om het religieus geïnspireerde terrorisme te lijf te gaan. Dit jaar heeft ze begrepen dat dat doel ook te bereiken valt door het radicalisme in een vroeger stadium te bestrijden.

Eind juni maakte de Marokkaanse minister van Islamitische Zaken Ahmed Taoufik bekend dat een grootscheeps programma ter “herkwalificering” van de Marokkaanse imams van start zou gaan. Alle Marokkaanse imams moeten vanaf twaalf september tweemaal per maand op bijles. Het hele project kost de staat zo'n 200 miljoen dirham (20 miljoen euro).

Op de staatsradio verklaarde Taoufik dat het plan diende om 'de intolerantie te bestrijden en de radicale vormen van de islam te vervangen door de Marokkaanse islam’. In die “Marokkaanse islam” staat de koning centraal. Omdat hij afstamt van Mohammed, is kritiek op zijn persoon volstrekt taboe in de Marokkaanse maatschappij. De macht van de monarchie is verankerd in de religie. De laatste jaren wordt dit machtssysteem steeds meer ter discussie gesteld.

'Het volk wordt gealfabetiseerd, er is meer scholing. De pers maakt steeds vaker het machtsmisbruik van het koningshuis publiek. En mensen beginnen te merken hoe het systeem gebruik maakt van de religie om zichzelf en de ongelijkheid in stand te houden. Dus wenden ze zich tot de “ware islam”, uit een gevoel van verraad én wanhoop’, concludeert een politiek analist uit Rabat die liever anoniem blijft.

Feodalisme en leegroof
Of die herkwalificering van imams veel vruchten zal afwerpen, is echter zeer de vraag. Ook in de steden doen de schotelantennes hun werk. Bovendien liggen de werkelijke oorzaken van de radicalisering dieper, en het regime zelf gaat niet vrijuit.

‘Het regime houdt het land gevangen in een feodaal systeem’, zegt de analist in Rabat. ‘De media hebben de afgelopen jaren de mond vol over de verandering, de opening en de economische vooruitgang van Marokko. Ondertussen stromen de opbrengsten van die vooruitgang enkel terug naar het koningshuis en zijn Europese partners. De ontwikkelingsprojecten waar de koning tegenwoordig om bejubeld wordt, zijn peulschillen in vergelijking met wat verdiend wordt aan de leegroof van het land. Alle investeringen zijn voor eigen gewin, er wordt niet geïnvesteerd in een gemeenschappelijk project.’

Waar deze bron op doelt: het Marokkaanse koningshuis krijgt als hoofdaandeelhouder van de Omnium Nord-Africainholding (ONA) een aanzienlijk deel van de opbrengsten in elke vitale sector van de Marokkaanse economie. Volgens Forbes Magazine is koning Mohammed VI met een persoonlijk vermogen van anderhalf miljard euro het op zes na rijkste staatshoofd ter wereld. Verschillende Marokkaanse magazines berichtten in juni dat de koning ondanks de crisis erin geslaagd was in 2008 zijn fortuin te verdubbelen. ‘Het resulteert in woede en wanhoop bij de bevolking, vooral bij de jeugd, die ondanks de goednieuwsshow niet de minste verandering voelt’, vertelt de analist.

De frustratie die de afgelopen jaren de kop opsteekt, wordt bevestigd door talloze Marokkanen, onder wie Omar Chennafi in Fes: ‘Er zijn infrastructuurwerken, er komen hotels bij, de toeristen komen met miljoenen naar ons land om er rond te kijken. Maar voor de Marokkanen verandert er niets. Wij kunnen niet participeren aan dit project. De meeste mensen voelen zich gevangen in dit land en ik word uitgelachen als ik durf te zeggen dat ik van Marokko houd.’

De Franse schrijver Danilo Casti deed dit voorjaar een onderzoek naar de toekomstperspectieven van jonge Marokkanen. Hij bevestigt: ‘Het is opzienbarend: niemand wil in dit land blijven. Zelfs zij die in het buitenland gestudeerd hebben, zelfs de rijken willen weg uit Marokko. Ze voelen dat er geen kansen zullen zijn in dit land.’ Omar Chennafi voegt eraan toe: ‘Het is een gevoel van machteloosheid, en de religie is een dankbare drug om te ontsnappen aan de realiteit.’

http://www.mo.be/index.php?id=348&tx_uw ... 267edeb14b" onclick="window.open(this.href);return false;
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Islamisme in Marokko

Bericht door Pilgrim »

Marokko: Radicale islamieten mobiliseren tegen Israëlische kunstenares

Posted on 25 februari 2014

Afbeelding

In Marokko dient volgens een wetsontwerp iedereen bestraft te worden die de normalisering met Israël begunstigt.

Marrakech – De videokunstenares Keren Cytter komt in Marokko in het nieuws. Niet vanwege haar werk, dat zij samen met 42 andere kunstenaars uit de hele wereld op de 5e Biënnale van Marrakech wil voorstellen, maar vanwege haar afkomst. De 37-jarige is Joodse, geboren en opgegroeid in Tel Aviv, voordat ze naar Europa verhuisde.

Voor Marokko´s radicale islamieten en panarabisten is de deelname van Cytter aan de Biënnale een provocatie. “Ze is afkomstig uit de Israëlisch-zionistische bezettingsconstructie. Haar uitnodigen maakt van de misdaad van de bezetting iets normaals”, verklaarde Aziz Henawi, secretaris-generaal van het Marokkaanse “Observatorium tegen de normalisering”, een in Londen verschijnende pan-Arabische krant. Daarmee wordt een manifestatie, die van 26 februari tot 31 maar “bruggen tussen de culturen” wil slaan, iets politieks. De beweging tegen de normalisering roept de voor de Biënnale uitgenodigde Marokkaanse kunstenaars op om zich eveneens uit te spreken tegen de deelname van Cytter.

Henawi en zijn Observatorium vallen ook de erevoorzitter van de Biënnale, André Azoulay, aan. De economisch adviseur van de Marokkaanse koning Mohamed VI. (en daarvoor al van diens vader Hassan II.) zou achter de bedoeling zitten de betrekkingen met Israël te normaliseren. Azoulay is de radicale islamieten en Arabische nationalisten al lange tijd een doorn in het oog. Want hij komt uit een joodse familie uit Essaouira, een Marokkaanse badplaats.

In 2013 zou de handel tussen Marokko en de “zionistische constructie” met 130% zijn toegenomen, aldus Observatorium. Marokko is daarmee wat betreft buitenlandse handel met Israël de nummer zeven van Afrika en, na Egypte en Jordanië, zelfs de nummer drie van de Arabische wereld. Nog onlangs werd bekend dat het leger drie drones in Tel Aviv had besteld om deze bij de bewaking van de grenzen – en van de migratiestroom – in te zetten.

Afbeelding

Het “Observatorium tegen normalisering” is geen kleine, radicale organisatie, maar zit al lang in het parlement van Marokko en heeft daar een ongebruikelijk bondgenootschap tot stand gebracht. De regerende Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (PJD) heeft samen met de Onafhankelijkheidspartij l´Istiqlal (PI) en de socialisten (UFMP) en postcommunisten (PPS) een wetsontwerp uitgewerkt, volgens welk iedereen bestraft dient te worden die de normalisering met Israël begunstigt: de straf bedraagt twee tot vijf jaar gevangenisstraf evenals geldboetes tot omgerekend € 10.000,- Bovendien dienen van de beschuldigden het staatspensioen en een deel van hun burgerrechten afgepakt te worden. Men wil beslag laten leggen op het tegoed van ondernemingen. Economische betrekkingen en sportieve en culturele uitwisselingen dienen bestraft te worden, dus ook uitnodigingen van Israëli´s voor manifestaties zoals de Biënnale.

Nog is dit slechts een wetsontwerp. Mocht de wet echter door het parlement worden aangenomen – waar het vermoedelijk niet aan een ruime meerderheid ontbreekt – kan men zich afvragen wat er met mensen zoals de Koninklijke adviseur André Azoulay gebeurt. In totaal hebben 5000 Marokkanen het joodse geloof. In het gehate Israël zelf wonen – volgens schattingen – nog eens 900.000 Joden van Marokkaanse afkomst. Velen van hen bezitten tot op de dag van vandaag het dubbele staatsburgerschap en bezoeken regelmatig hun oude vaderland.

Bron: http://derstandard.at

Auteur: Reiner Wandler

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

http://ejbron.wordpress.com/2014/02/25/ ... more-56829
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Plaats reactie