Arabische vrouwen beulen hulp af

[sprot]

Van onze correspondente Kim Ghattas


BEIROET - Eens in de maand gaat Lilly naar de Franciscaanse kerk in Badaro, een voorstad van Beiroet, om een Ethiopische dienst bij te wonen. Op haar enige vrije dag in de maand zoekt ze troost in de koelte van de kerk en bij de eenvoudige, melodieuze dienst. Ze bidt God om kracht voor de komende maand - tot de volgende keer dat ze het huis uit mag waar ze inwoont als meisje-voor-dag-en-nacht.

Aziatische dienstmeisjes hebben veel plichten en nauwelijks rechten

'De familie is niet aardig, ze gunnen me nooit rust. Ik moet alles doen: schoonmaken, koken, alles', zegt de 25-jarige Lilly (niet haar echte naam, want die wil ze niet zeggen). 'Ik werk van half zeven 's ochtends tot één uur 's nachts, elke dag.' En dat voor honderd dollar in de maand. 'Ik weet niet waarom ze me zo behandelen. Misschien vinden ze het zonde van het geld als ik even niets doe.'

Toen ze vijf jaar geleden naar Libanon kwam, was Lilly vol hoop en verwachting. Maar nu heeft ze er schoon genoeg van. Ze hoopt dat haar werkgever haar zal laten gaan en de terugreis naar Ethiopië zal betalen. Zo niet, dan zal ze bijna al haar spaargeld moeten uitgeven aan een ticket.


De Arabische landen trekken veel migranten uit landen als Ethiopië, de Filipijnen en Sri Lanka. Koeweit, met zijn bevolking van 800 duizend zielen, telt 1,4 miljoen buitenlandse werknemers. Daar werken ze vaak in winkels en hotels, in de andere Arabische landen vooral in de huishouding. En ze worden beestachtig behandeld.

'Er is nauwelijks enige wettelijke bescherming voor huishoudelijk personeel, ze worden gewoon niet erkend als legitieme werknemers', zegt Roland Tawk, een Libanese advocaat die pro deo de belangen van dienstmeisjes behartigt. 'De grootste problemen zijn het niet-uitbetalen van het loon, de erbarmelijke woonsituatie, het afpakken van het paspoort en, wat het ergste is, de mishandeling.'

Het is geen uitzondering dat een dienstmeisje zwaar wordt geslagen door haar werkgevers, of dat haar brandwonden worden toegebracht met een sigaret of een strijkijzer. Zelfs verkrachting komt voor, door de heer des huizes of zijn zoon. De mishandeling heeft al ettelijke meisjes tot zelfmoord gedreven.

Maar advocaat Tawk bespeurt enige vooruitgang: het niet-uitbetalen van loon is een tijdje terug door twee Libanese rechters tot misdrijf bestempeld. Aan dat vonnis waren jaren van campagnevoeren door mensenrechtenactivisten voorafgegaan. De loonbetaling kan nu dus worden afgedwongen, maar het afwingen van een betere woonsituatie en een menselijke behandeling is vers twee.

De kern van het probleem is het racisme. 'Het soort geweld dat sommige huishoudelijke hulpen te verduren krijgen, wijst erop dat deze vrouwen door hun werkgevers niet als echte mensen worden beschouwd. Omdat ze uit Azië komen en een andere huidskleur hebben, worden ze als minderwaardig gezien', zegt Ray Jureidini, hoogleraar sociologie aan de Amerikaanse Universiteit in Beiroet.

Twintig jaar geleden waren de meeste dienstmeisjes in Libanon nog Syrisch of Koerdisch. 'De familie van het meisje woonde niet al te ver weg en omdat de eer van de familie zo belangrijk is, werden de meisjes doorgaans fatsoenlijk behandeld', aldus Jureidini. 'Nu woont de familie helemaal in Ethiopië of Sri Lanka, die kunnen het meisje geen enkele bescherming bieden.'

Jureidini vindt het niet overdreven om van een moderne vorm van slavernij te spreken. Vaak moeten de meisjes ook nog het huis van een naast familielid van de werkgever schoonhouden, zonder dat ze een cent extra krijgen.

'In Libanon en de rest van het Midden-Oosten worden vrouwen toch al als tweederangs burgers beschouwd', zegt Jureidini, die daarin een oorzaak zoekt van het vele geweld dat juist ook door de vrouw des huizes wordt gebruikt tegen de ondergeschikten.

De minachting voor huishoudelijk personeel komt op tal van manieren tot uiting. Bij een uitzendbureau is wel eens gevraagd om een meisje van niet meer dan 1,50 meter, omdat het balkon te klein was voor een groter bed. Wie er Afrikaans of Aziatisch uitziet wordt zonder nadenken als een bediende bejegend. Zo zou de echtgenote van de Filipijnse ambassadeur eens zijn weggestuurd uit een zwembad omdat dienstmeisjes daar niet in mochten. Meestal worden de meisjes gecontracteerd zonder dat ze hebben kunnen zeggen of ze wel voor die en die familie willen werken.

'Het viel me op dat Chandrini's contract met geen woord rept van haar rechten, zelfs niet van haar salaris', zegt Nada Mroueh, een moeder van drie kinderen die de Srilankaanse Chandrani Wanasindha heeft aangenomen als hulp in de huishouding. 'Dit contract is bedoeld om míj te beschermen tegen Chandrani, voor het geval ze wegloopt of als ik haar niet meer zie zitten - gewoon belachelijk.'

Nada Mroueh voelt zich verantwoordelijk voor Chandrani's lichamelijk en geestelijk welzijn - iets waar lang niet alle werkgevers zich om bekommeren. Chandrani Wanasindha, zelf moeder van twee tieners die in Sri Lanka wonen, beschouwt huize Mroueh als haar tweede huis - haar enige klacht, zegt ze, is dat ze niet genoeg te doen heeft.

En omdat de gunstige situatie van Chandrani Wanasindha, alle slechte verhalen ten spijt, nu ook weer niet zo uitzonderlijk is, zal de migratiestroom van de arme naar de Arabische landen voorlopig nog wel niet opdrogen.

[Patrick]

Ben onlangs in Libanon geweest en heb dit zelf aanschouwd. Sprot, uw artikel is een waarheid als een koe!

[Ariel]

'Als m'n bediende wegvlucht, wie betaalt mij terug?', wil Koeweits model weten

De vermoorde Filipijnse werkster in Koeweit, die werd gevonden in een vrieskist, was het zoveelste voorbeeld van de erbarmelijke omstandigheden waaronder Aziatische arbeidsmigranten werken in de oliestaat. Haar dood dreef de verhoudingen tussen Koeweit en de Filipijnen begin dit jaar op de spits. Uiteindelijk heeft Koeweit in mei regels aangekondigd om de positie van de naar schatting 660.000 veelal Aziatische huishoudelijke hulpen (op een bevolking van 4 miljoen mensen) te verbeteren.

Met de Filipijnen heeft Koeweit afgesproken dat een hulp in de huishouding recht krijgt op een eigen mobiele telefoon en bankrekening. Ook belooft het land beter toe te zien op eerdere wetgeving, waarin staat dat gastarbeiders hun paspoort mogen houden, maximaal twaalf uur werken per dag en vier dagen per maand vrij krijgen.

Dat lijfeigenschap een diepgeworteld probleem is en blijft in Koeweit, blijkt wel uit de reactie op die hervorming van het 27-jarige Instagram-model en visagiste Sondos al Qattan. "Hoe kun je een bediende thuis hebben, die zijn paspoort bij zich houdt? En erger nog is dat zij wekelijks één dag vrij moeten krijgen. Als zij wegrennen, wie gaat mij dan terugbetalen", zei ze vorige week in een video gericht aan haar 2,3 miljoen volgers.

Een internationale rel volgde, en Al Qattan verloor twee opdrachtgevers (Max Factor en Chelsea Beautique). Een belangenorganisatie voor migranten uit de Filipijnen noemde haar een slavendrijver en eiste excuus.

Het filmpje werd offline gehaald, maar Al Qattans respons op de ophef staat nog steeds op haar Instagram-profiel. Daarin zegt zij haar werknemers te behandelen als gelijken, maar neemt zij geen woord terug van haar eerdere uitspraken. Al Qattan beschouwt het als haar recht "het paspoort van haar buitenlandse werknemers in haar bezit te houden, om zo haar belangen als werkgever veilig te stellen".

De uitingen van Al Qattan staan niet op zichzelf. Koeweit ligt al jaren onder vuur vanwege uitbuiting en misbruik van arbeidsmigranten. Volgens mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch veranderen de recente hervormingen daar nauwelijks wat aan.

Moderne slavernij
Ten grondslag aan de uitbuiting ligt het Kafala-systeem, waarbij de gastarbeider een soort sponsor heeft, die het visum van een gastarbeider moet betalen en bijvoorbeeld moet voorzien in zijn of haar gezondheidszorg. Dit systeem schept een afhankelijkheidsrelatie die niet zelden wordt omschreven als moderne slavernij.

Niet alleen Koeweit hanteert het. Ook in Qatar, de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Jordanië, Irak, Oman en Saudi-Arabië werken arbeidsmigranten op deze manier. Qatar is de laatste jaren veelvuldig in het nieuws geweest omdat gastarbeiders onder zeer bedenkelijke omstandigheden bouwden aan de stadions voor het WK-voetbal in 2022.

[Hans v d Mortel sr]

Koeweit ligt al jaren onder vuur vanwege uitbuiting en misbruik van arbeidsmigranten.

Dat vieze smerige arrogante Arabische miezerige islamitische kutlandje heeft altijd al een grote bek gehad tegen het Westen.

Saddam Hoessein van het land van 24 uur per dag westerse lol, wist daar een eind aan te maken. Waarvoor dank. Alleen het was slechts van zeer korte duur. De walgelijke islamitische staat Koeweit werd van de ondergang gered door de VS. Onze slimme corrupte minister-president Lubbers, destijds 12 jaren aan het roer van Nederland, wist er toen nog een slaatje uit te slaan en stemde namens Nederland in met het UN optreden tegen Irak nadat Koeweit zijn schuld aan de privé onderneming van de gebroeders Lubbers had voldaan. Daarvoor reisde Lubbers razendsnel naar Koeweit. En inderdaad, nadat Koeweit jarenlang de aanzienlijke faktuur onbetaald had laten liggen, werd het geld onmiddellijk overgemaakt. Lubbers chantage had voortreffelijk gewerkt.

Maar er was meer aan de hand met dat walgelijke moslimstaatje van opgeklopte woestijn arrogantie: het veroorzaakte jaren eerder (1974) de autovrije zondag vanwege de olieboycot opgelegd aan het westen, als straf voor supporting Israël. Bovendien had Koeweit de brutaliteit om ook nog eens te klagen bij onze regering over het Nederlandse gevoel voor humor. Want tsja . . . de mislukte mensensoort moslims eist nu eenmaal altijd respect van ongelovigen in de zaak van de vieze gore smerige pedofiele psychopaat profeet sadist en oorlogsuitlokker Mohammed.

[Mahalingam]

Dit is geen pop maar een levende vrouw.

Hijabi influencer blijkt slavendrijfster, wijt kritiek vervolgens aan islamofobie
Even voorstellen: Sondos al Qattan, een 27-jarige beauty blogger uit Kuwait, met 2,3 miljoen volgers op instagram. Gestrikt door grote make-up merken die met een hijab poster girl maar al te graag hun afzetmarkt verder uitbreiden. Maar wat blijkt? Sondos brengt behalve een stukje diversiteit, ook een stukje pre-moderne islamitische kafala traditie mee. Vorige week beklaagde ze zich over de nieuwe regels en ‘tolerantere’ werkuren die zijn ingesteld voor geïmporteerde huisslaven uit de Filipijnen: "Hoe kan je een bediende in huis hebben die het eigen paspoort bij zich mag houden? Als ze wegrennen en teruggaan naar hun eigen land, wie gaat mij dan terugbetalen? (...) En nog erger: ze krijgen een dag vrij"

Tjee, en wij maar denken dat racisme een ding van witte mensen is. Merken lieten haar één voor één vallen waarna Sondos met een statement kwam waarin ze door de knieën ging, verbetering beloofde en benadrukte haar huisslaven te zullen vrijlaten en met een dikke bonus terug te laten vliegen naar hun thuisland.
Oh nee, toch niet; critici zijn gore islamofoben die het gemunt hebben op haar land en haar hijab en ze roept haar volgers op tot een boycot van de merken die haar ditchten. Wat een cadeautje zijn dit soort meisjes toch; pronken met van oliecentjes gekochte westerse glimmertjes en tasjes, maar verder thuis volledig ingesteld op de de wereld ca. 570.
Je begint je af te vragen waarom het maar niet wil lukken met het winnen van Nobelprijzen in dat deel van de wereld. Sad!