Laten we eerst even kijken naar een intervieuw met de makers van " What the West Needs to Know"
Wat het Westen moet weten over de islam
Jamie Glazov
Frontpage Magazine, 3 november 2006
Twee zwaargewichten in de islamkritiek en een bekeerde terrorist leggen nog één keer uit dat de islam géén ‘vredelievend’ geloof is. Gaat dat zien: Islam: What the West Needs to Know.
Islam: What the West Needs to Know is een co-productie van onder anderen Robert Spencer van Jihad Watch, Walid Shoebat, voormalig PLO-terrorist, nu zionist en christen, en journalist Serge Trifkovic. In de openingsbeelden zien we westerse leiders die de dialoog met islamitische landen en de eigen moslimbevolking gaande willen houden. Ze roepen dat de islam een ‘vredelievend’ geloof is. Spencer, Shoebat en Trivkovic geven het grote publiek de objectieve informatie die ze van de media niet krijgen. Of we dat nu leuk vinden of niet, moslims maken deel uit van onze samenlevingen – en we kunnen maar beter weten waarmee we te maken hebben.
Walid Shoebat, waarom heb je aan deze documentaire meegewerkt?
Shoebat: ‘Al sinds mijn besluit de radicale islam te verlaten, loop ik westerlingen tegen het lijf die geen idee hebben wat radicale islamisten beweegt. Ik sta in beide werelden en voel me af en toe net Captain Spock van Star Trek – elke keer weer moet ik aan Captain Kirk uitleggen hoe de marsmannetjes denken. Westerlingen denken dat de moslimwereld hetzelfde willen als zij: vrijheid, gelijkheid, modernisering en het goede leven.
‘Op dit ogenblik komt het islamisme, een vergeten reus die de oude wereld regeerde totdat hij werd verslagen door het Westen, weer tot leven. En dat gaat heel snel.
Onze documentaire toont de geschiedenis van de islam, vanaf het begin tot nu, met de feiten en de mythen. We hebben alleen gebruik gemaakt van de islamitische bronnen zelf en we laten zien hoe de leer van Mohammed voortleeft in de moderne tijd. Niettemin ontkennen de westerse leiders en politici wat niet valt te ontkennen: de kern van de islamitische leer is niet zo maar een ‘mooi, vredelievend geloof dat wordt misbruikt door een kleine groep terroristen, maar een systeem dat de rest van de wereld wil onderwerpen.
‘In het Oosten weten ze heel goed hoe de islam in elkaar zit omdat ze er vanaf het begin mee geleefd hebben, maar in het Westen zijn de mensen totaal onkundig van de achtergronden en de huidige groei van dit geloof in onze contreien. Ik raad iedereen aan de documentaire te gaan zien, we hebben immers de vrijheid er kritisch naar te kijken. Althans, nu nog wel.
Serge Trifkovic, hoe komt het toch dat ik het gevoel heb dat jullie film niet zal worden opgenomen in het lesprogramma van de meeste universiteiten?
Trifkovic: ‘Je zit er niet zo ver naast, Jamie. Er is een enorme hoeveelheid bewijs dat de elite die overal in het Westen het onderwijs, de media en de entertainmentwereld beheerst een serieuze discussie over de basisprincipes en de geopolitieke ambities van de islam tegenhoudt. Erger nog, onze docenten willen niet dat studerende jongeren kennis nemen van de aard van dit geloof. What the West Needs to Know zou inderdaad een uitstekend leermiddel kunnen zijn, een tegenwicht tegen de indoctrinatie van de consensus van de intellectuele elite.
‘Die consensus zie je in de openingsbeelden met Blair, Bush en Clinton. Hij berust op het dogma dat er iets als de Echte Islam zou bestaan (vredelievend, tolerant en net zo Amerikaans als appeltaart) en daarnaast iets als Extremisme, een niet-representatieve afwijking van de Mohammedaanse leer. Blair drukte ons op het hart dat de terroristen van 9/11 geen ‘islamitische’ terroristen waren, maar ‘gewoon terroristen’. Stel je voor dat de VS na Pearl Harbor hadden gezegd dat de aanvallers geen ‘Japanse’ luchtmachtpiloten waren geweest, maar alleen maar ‘piloten’!
Dat dogma rukt wel op.
‘Laat me een ander treffend voorbeeld aanhalen, het komt uit het schoolboek Across the Centuries [door de eeuwen heen, red.], verplicht op middelbare scholen in Californië. Ene Shabbir Mansuri, iemand met terroristische connecties en mede-oprichter van de Islamitische Onderwijsraad uit die staat, werkte mee aan het hoofdstuk over de islam. Je gelooft je ogen niet als je het resultaat leest, ook al is het aan de andere kant weer tamelijk voorspelbaar.
‘De eerste verzen van de koran, zo leert dit boek 12- en 13-jarige scholieren, ‘werden geopenbaard’ aan Mohammed in het jaar 610 en die eerste openbaring kwam van ‘een wezen dat hij later herkende als de aartsengel Gabriël’. Dit soort quasi-feitelijke beweringen zou je verwachten in een Pakistaanse madrassa, maar niet op een Amerikaanse school. Wat ik helemaal een enormiteit vindt, is dat Across the Centuries stelt dat ‘sommige joodse leiders Mohammed niet wilden aanvaarden als Gods laatste profeet’. En natuurlijk wordt doodleuk verzwegen dat Mohammed op die joodse weigering reageerde met een hele serie anti-joodse ‘openbaringen’ in de koran. Die aansporingen van Allah bereidden de weg voor etnische zuiveringen en uiteindelijk het uitroeien van alle joden in het grondgebied dat Mohammed had veroverd. Het weglaten van die Endlösung komt op hetzelfde neer als de Kristallnacht en de processen van Neurenberg overslaan in een schoolboek.
‘Nog zo’n verkeerde voorstelling van zaken lees je op bladzij 64, over ‘een islamitische term die vaak niet wordt begrepen’, jihad. Across the Centuries geeft maar één ‘juiste’ definitie: ‘De term jihad betekent strijden, je best doen om verleiding te weerstaan en het kwade te overwinnen.’ Weliswaar kan ‘onder sommige omstandigheden de strijd tegen het kwade actie met zich meebrengen’, maar, zo wordt er haastig aan toegevoegd, de koran en de soenna ‘staan zelfverdediging en militaire conflicten toe, zij het dat die beperkt moeten blijven tot het recht zich te verdedigen tegen agressie en vervolging’.
Onze tieners wordt verder onderwezen dat moslimvrouwen ‘duidelijke rechten’ hebben in het huwelijk, dat moslims altijd ‘uitermate tolerant waren tegenover de mensen die ze overwonnen’, dat christenen en joden ‘volledige godsdienstvrijheid’ genoten en meer van die regelrechte leugens.
In de bijbehorende opgaven moeten de leerlingen een islamitisch gewaad dragen, een moslimnaam aannemen, koranverzen uit hun hoofd leren, ‘in de naam van Allah, de Barmhartige, de Genadevolle’ bidden en ‘Loof Allah, de Heer van de Schepping’ zingen. Echt waar!
Degene die deze rommel naar de klaslokalen brengen, zullen de waarheid over de islam liever niet verteld willen hebben.
‘En dus zullen ze What the West Needs to Know negeren. Deze lieden domineren niet alleen de schoolboekuitgeverijen, maar ook de vermaaksindustrie – kijk maar naar Kingdom of Heaven, waarin de boodschap verpakt zit dat in een conflict tussen christenen en moslims de eersten aanvallen en de laatsten daarop reageren. De eigenlijke held van de film is Saladin, en wijze strijder-koning zonder angst of verwijt; de schurken zijn de lompe, bloeddorstige Europeanen.
‘De manier waarop de media over de islam berichten, wordt steeds verraderlijker, vooral als het wordt gebracht als wetenschap. Neem de miniserie uit 2002, Muhammad: Legacy of a Prophet [Mohammed, nalatenschap van een profeet, red.], die op de Amerikaanse publieke omroep werd vertoond. Die serie is gefinancierd met belastinggeld – óns geld – en verheerlijkt Mohammed. Het is alsof je naar Sowjettelevisie over Lenin zit te kijken. Zoals de kameraden de twee miljoen slachtoffers van de bolsjewistische terreur tussen 1917 en 1921 tussen neus en lippen door noemden, zo vermeldt de Amerikaanse publieke omroep de slachtingen op joodse stammen, de razzia’s, moorden, verkrachtingen, de speciale dhimmibelasting en de tweederangs positie van niet-moslims als een terzijde. Alle moslimaanvallen worden als defensief voorgesteld.
Negen ‘experts’ wedijveren met elkaar hoe ze Mohammed kunnen loven in de buitenissigste termen. Sommige passages grenzen aan het belachelijke: hij ‘hield zielsveel’ van zijn eerste vrouw Khadija en alle huwelijken die hij daarna sloot, waren ‘een daad van geloof, niet van lust’ – de negenjarige Aïcha natuurlijk incluis. Mohammed verschijnt in die serie als een vrouwenbevrijder en de vele koranverzen en hadiths die geweld tegen vrouwen en verkrachting in het huwelijk goedkeuren, worden niet genoemd.
‘Al die onzin wordt in What the West Needs to Know op degelijke wijze ontkracht. Daarom is het een subversieve, gevaarlijke documentaire. Ik verwacht dat de film officieel zal worden uitgebannen in de Europese Unie. Wij kunnen voorlopig beter niet het vliegtuig naar Heathrow of Schiphol nemen – voor hetzelfde geld staat er een moslimactiegroep die een rel trapt omdat we dingen zeggen die we niet mogen zeggen. Maar dat is misschien toch wel de moeite waard: we willen onze naïeve, inschikkelijke Europese vrienden waarschuwen dat hun huis in brand staat.
In de wereldliteratuur is dit geen onbekend thema.
‘In Biedermann und die Brandstifter vertelt de Zwitserse toneelschrijver Max Frisch het verhaal van Gottlieb Biedermann, een welvarende, schuldbeladen zakenman die op een golf van brandstichtingen in zijn stad reageert door twee duistere figuren, die eruit zien als brandstichters, in zijn huis op te nemen. Na een tijdje geeft hij hen de benodigde brandbare materialen. Zelfs als hij en zijn vrouw erachter komen wie de bezoekers werkelijk zijn, ontkennen ze nog hun bedoelingen. Biedermann koopt veiligheid door gul te zijn, tegen alle voortekenen in. De brandstichters zijn ook niet dankbaar, ze verachten hem en ze zeggen met een zelfvoldane glimlach dat je mensen niet beter kunt bedotten dan door ze de naakte waarheid te vertellen.
Robert Spencer, ik vond de toon van de documentaire opvallend sober en zelfs droog, zonder toeters en bellen, er zit geen dramatische muziek onder en er zijn geen special effects.
Robert Spencer target=_blank>Robert Spencer: ‘Dit is onze manier om iets tegenover de non-discussie over de islam te stellen die we sinds 9/11 opgedist krijgen. Mij doet het allemaal denken aan het verrukkelijke toneelstuk Le rhinocéros van Eugène Ionesco. Daarin veranderen de mensen een voor een in rinocerossen en zelfs degenen die zweren dat ze het zullen volhouden, geven uiteindelijk onder druk toe, uit zwakheid en conformisme. Dit klinkt als een absurdistisch gegeven, maar zo absurd is het niet als je naar de situatie van nu kijkt: de vrije wereld wordt overal aangevallen door de krachten van de jihad, geïnspireerd door de koran en de soenna, de woorden en daden van Mohammed.
Maar in het hele Westen wil men de feiten niet onder ogen zien. Als mensen het al zien, dan nog worden ze door de mainstream van de publieke discussie gestuurd om het evidente te ontkennen. Iedereen heeft het erg druk met het weggooien van het gezond verstand, de rede en het basale waarnemingsvermogen. Iedereen is bezig een rinoceros te worden en de mensen die dat weigeren, worden belasterd.
‘De feiten in Islam: What the West Needs to Know kunnen door iedereen gemakkelijk worden getoetst. Toch mag je ze niet hardop zeggen en als je toch doet, word je min of meer uitgestoten uit de beschaafde goegemeente. Als het Westen zijn intellectuele tradities in ere hield, zou zo’n documentaire nooit door een klein productiemaatschappijtje met de naam Quixotic Media zijn uitgebracht, maar door Hollywood, om het publiek voor te lichten over waarom onze beschaving het waard is om te verdedigen. Dan zou de film op alle grote stations worden uitgezonden.
‘Maar toch. Hoe hard de media en de politieke mainstream ook hun best doen om de informatie uit deze film te negeren, en met hoeveel succes ze mensen er ook van kunnen weghouden, ze zullen op deze manier nooit de jihadisten kunnen beletten de koranische leer na te volgen. En dan zal het de politieke autoriteiten pijnlijk duidelijk worden dat wat wij zeggen in deze documentaire, hoezeer het hen ook mishaagt, eenvoudig de waarheid is. Hoe eerder dit wordt erkend, en hoe eerder er passende beleidsmaatregelen worden genomen, des te beter voor ons aller veiligheid.
Shoebat: ‘Ik deel de frustratie van Spencer en Trifkovic. Mijn laatste lezing op de universiteit van Columbia was ook frustrerend. Sommige vragen die de studenten stelden, vond ik getuigen van een gevaarlijke trend. In mijn lezing uitte ik niet alleen kritiek op de islam, ook op de protestantse hervormer Maarten Luther vanwege zijn pamflet Over de Joden en hun leugens. Ik had het ook over Martin Luther King en zijn strijd voor zwarte burgerrechten, toch vonden de studenten mijn verhaal reactionair, islamofoob en racistisch. Waarom noemden ze me dan niet antichristelijk?
‘Toen ik terrorist was, doopte de wereldpers ons vrijheidsstrijders. Als ‘vrijheidsstrijder’ mocht ik zeggen dat joden ‘shylocks’ [woekeraars, red.] waren en Israël ‘een racistische staat. Joden zijn de baas in het Amerikaanse Congres en de media’. In die tijd haatte ik joden. Zó gek: ik was nog maar net van mening veranderd en ik kreeg het stempel racistisch.
‘Er werden in die tijd net zulke dingen gezegd op Amerikaanse universiteiten. Hoogleraar Richard Falk doceerde dat Iran een voorbeeld was van een humane regering, Andres Steinberg beweerde dat Israël christelijke graven vernielde, Rashid Khalidi noemde Israël ook racistisch, DeGenova riep dat vaderlandslievende Amerikanen in blanke superioriteit geloofden en Hamid Dabashi zei: joden zijn vulgair. Dat mochten ze allemaal ongestraft zeggen. Deze professoren werden niet bestempeld als fans van terrorisme.
‘Bij een andere lezing betitelde een rabbi het Nieuwe Testament als ‘beladen met geweld’. Ik vond dat hij dit moest kunnen zeggen, maar ik stelde hem wel een vraag: Waarom durft u wel kritiek te hebben op het Nieuwe Testament, maar niet op de koran? Daar had hij geen antwoord op.
‘Het maakt niet uit of ik beweer dat joden het recht hebben het christendom te bekritiseren, zoals ook christenen het recht hebben de Mormonen en de islam te bekritiseren, en moslims mogen kritiek hebben op de bijbel: ik blijf voor die mensen een reactionaire racist. Waarom mag je toch op alle godsdiensten kritiek hebben, behalve op de islam?
‘Onze godsdienstvrijheid is in gevaar. We gaan misschien wel dezelfde kant op als Engeland. Ik werd daar geïnterviewd door een christelijk programma. De presentator zei dat zijn zender van de buis gehaald zou worden als hij kritiek op de islam zou uiten. Alleen een geïnterviewde mag dat doen. Dat is toch van de gekke?
‘Een andere gevaarlijke trend is dat alle fundamentalisten op één hoop worden gegooid en gelijkgesteld aan extremisten. In een interview met de BBC zei de journalist tegen me: ‘Het grootste probleem van nu is fundamentalisme’, waarop ik antwoordde: ‘Christelijke fundamentalisten bezorgen de wereld hoofdpijn, dat is waar, maar moslimfundamentalisten hakken je kop van je romp, meneer.’ Ik kreeg een kort bedankje en werd naar buiten begeleid.
‘Dat schoolboek waar Trifkovic het over had, dat kreeg mijn zoon ook. Ik ben naar de directeur gestapt en heb het boek op zijn bureau gesmeten, ik zei dat ik ertegen was dat de islam als een feit werd onderwezen en dat er niks over het christendom werd gedoceerd, terwijl de islam de religie is van de miljoenen die 9/11 een begrijpelijke daad vinden.
Gelukkig voor mijn zoon zei de directeur dat ze op die school dat hele hoofdstuk oversloegen; ze kregen dat boek opgedrongen, maar ze schikten zich daar niet in. Toch betwijfel ik of het hele schoolsysteem zo wijs is.
‘Naar aanleiding van de analyse van Trifkovic over de film Kingdom of Heaven: ik heb een videoband met sjeik Qaradawi, die zes jaar in het Midden-Oosten heeft gezeten als veiligheidsadviseur voor de EU. Daar verbreidde hij zijn ‘vredelievende’ islam. Op die tape spreekt hij moslimstudenten in Amerika toe over Salahoeddin (Saladin). Toen Saladins Arabische adviseur gevraagd werd of de Kruisvaarders een vredesverdrag wilden sluiten, antwoordde de adviseur met soera Al-Anfal:61: ‘En als ze capituleren voor vrede, capituleer dan ook, en schenk jullie vertouwen aan Allah’. Maar Saladin zei: “Ik ben Koerd en u bent Arabier en u zou de koran beter moeten kennen dan ik. Zie soera Mohammed, vers 35: ‘En wees niet zo slap dat jullie om vrede bedelen en jullie hebben de overhand.’”
‘Inderdaad heeft Mohammed gezegd: ‘Al-Harbu Khid’a’, wat betekent: oorlog is bedrog. En dus moeten we niet alleen het bedrog bestrijden van de islamitische terroristen die van buiten komen, we moeten eerst de steun voor de islamitische terreur bestrijden die van binnenuit komt. Die bedriegers willen de aankomende generatie veranderen. Als ze daarin slagen, is het allemaal voorbij en hebben zij gewonnen.
Trifkovic: ‘Laten we ons geen illusies maken dat What the West Needs to Know of wat voor soortgelijke film of boek of tv-serie dan ook het eenzijdige paradigma over de islam zal veranderen. Toch is onze documentaire een flinke stap vooruit vergeleken met wat het grote publiek tot nu toe voorgeschoteld krijgt.
Ik hoop dat de producenten een korte, enigszins opgeleukte versie zullen maken die aan onafhankelijke televisiestations kan worden verkocht. Of dat er een aangepaste dvd komt voor de consumentenmarkt.
Dan zou er meer kans zijn dat het Westen van dit taboe afraakt en de islam wat nuchterder gaat analyseren, zonder angst of schuldgevoel of opgelegd denken. Het grootste probleem zit namelijk in onszelf, en dan vooral bij degenen die invloed hebben op het beleid en de meningsvorming. De tijd van diplomatie is nu wel voorbij. De elite die maar doorgaat met het oplepelen van die leugen over de Religie van Vrede en Tolerantie, is óf een stel idioten, óf het zijn kwaadaardige verraders (en in het geval van Tony Blair allebei).
Een week geleden schreef ik op Chronicles dat de misdaad waaraan de jihad-slijmerds in het Westen zich schuldig maken veel erger is dan waar de stichters van de Verenigde Staten de koloniale regering voor omverwierpen.
Spencer: ‘Het is echt niet zo dat de feiten over de islam en de jihad die wij presenteren mysterieus of buitenissig zijn. Ze worden elke dag bevestigd door jihadisten en die uitwassen worden nooit effectief bestreden door de zogenaamde gematigde moslims. Die feiten waren in het Westen eeuwenlang alom bekend, tot enkele tientallen jaren geleden, toen de immigratie begon. Neem Alexis de Tocqueville, John Quincy Adams, Winston Churchill en vele anderen.
De enkele islamitische apologeet die je vroeger zag, zoals Ishtiaq Husain Qureshi met zijn spitsvondige boek uit 1930 The Religion of Peace, hield ondanks een overmaat aan tekstuele, theologische, jurisprudentie- en historische bewijzen staande dat er niets in de islamitische doctrine was dat agressie en wreedheid rechtvaardigde.
‘Maar op dit moment zitten we met het allesomvattende schuldbeladen multiculturalisme. Dat maakt het voor westerse beleidsmakers onmogelijk om onomwonden over de islam te spreken. Heeft de moslimwereld een probleem met het Westen, dan moet het wel ónze schuld zijn – vanwege Irak, of de Abu Ghraib-gevangenis, of Israël, of Mossadegh, of wat dan ook.
Ik vind dit een intrigerende omkering van het oude koloniale paternalisme: de gedachte achter de white man’s burden was dat het de taak van het Westen was om beschaving naar de gekoloniseerde gebieden te brengen, en dat die beschavingslast op geen enkele manier door de gekoloniseerde volkeren kon worden gedeeld. Tegenwoordig ziet links het kwaad dat wordt veroorzaakt door de vijanden van het Westen als geheel door het Westen zelf opgeroepen. Ook nu weer draagt het ‘niet-blanke’, niet-christelijke deel van de wereld, en de immigranten daarvandaan, geen enkele verantwoordelijkheid voor zijn eigen daden. De arrogantie van dit standpunt dringt nauwelijks door in het publieke domein: ze is even onzichtbaar als de islamitische jihaddoctrine en de superioriteit achter de sharia.
‘Die doelbewuste blindheid bedreigt ons meer dan Osama Bin Laden en zijn bende. Hoe harder de gevestigde media pretenderen dat er geen probleem is, hoe sneller het probleem uitzaait. En degenen die er wel de waarheid over spreken, worden naar de marge gedrukt of gedemoniseerd. Maar net als de eenzame volhouder in Ionesco’s Le rhinocéros zal ik het niet opgeven. En met mij de andere samenstellers van Islam: What the West Needs to Know.
Jamie Glazov is hoofdredacteur van Frontpage Magazine.
