ik schrijf je niet omdat ik jouw keuzes wil veroordelen maar alleen om je in mijn ervaring mee te laten delen. Ieder heeft het recht om zelf te kiezen en te geloven wat hij/zij wil, laat dat vooraf duidelijk zijn.
Wat mij heel erg opvalt in jouw schrijven is dat ik toen ikzelf overging tot de Islam ook die sterke behoefte voelde houvast te krijgen. Een soort houvast met structuur en daarbij de bevestiging dat wat ik deed goed was dmv Gods beloofde beloningen en tevredenheid van andere gelovigigen. Mijn werk binnen de Islam groeide flink en mijn kennis daarmee ook. Ik was een voorbeeld voor vele moslima's. Mijn eman=geloof groeide door de jaren heen en ook ik werd fanatiek in mijn overtuigingen, zelfs over 11 september kon ik achter deze fanatieke gedachten staan omdat het juist om het kwaad tegen Allah uit te roeien ging. Maar naar mate ik steeds meer slachtoffer van mijn werkelijke gevangenis werd en mijn ex-man mij strakker ging isoleren van iedere ander gelovige dan hem zelf-zelfs moslims die wat losser dachten werden bij mij uit de buurt gehouden. De Islam geeft de man het recht om de heerser te zijn over zijn vrouwen en kinderen. Indien een vrouw niet gehoorzaam is of wil zijn mag hij haar bestraffen, zelfs met geweld. Je kan dan zeggen-iets wat ik ooit ook deed-dat niet elke moslimman dat zal doen. Nee, niet zolang zij hem gehoorzaam is. Maar gehoorzaamheid is niet te voorspellen lieve Steffi. Ik dacht ook ooit dat het mij niet zou overkomen, ik deed tenminste alles wat in mijn vermogen lag om Allah tevreden te stellen. Ik wees de wensen van mijn echtgenoot nooit af, ik keek wel uit voor die helbestraffingen van Allah. De rede van mijn grote inzet voor Allah was alleen gebaseerd op angst. Ik had altijd van onze Schepper gehouden met een onvoorwaardelijke liefde en zonder instituut die mij had geleerde hoe God zou zijn en wat God van ons verwacht. Maar toen ik zoveel verdriet en teleurstelling in mijn korte leven al had moeten verdragen kwam de Islam met antwoorden die mij toen konden bevestigen waarom mij deze ellende was overkomen. Daarom greep ik de Islam vast alsof ik daarmee nooit meer vernederd of geraakt kon worden. Maar het vreselijke was dat ik uiteindelijk mijn persoonlijke ik-gevoel moest laten varen. Mijn oude-ik moest ik wel laten verdwijnen, omdat je opnieuw moest gaan ontwikkelen en al het oude dat wat je al voorheen had geleerd werd afgedaan als verkeerde opvoeding en verkeerde leerwegen. Dus veranderde ik dat graag omdat ik naar Allahs beloning smachtte. Nu zie ik het al het domste wat ik toen had kunnen doen. waarom? Dat zal ik je vertellen lieve Steffi. Diep vanbinnen weet ieder mens dat er een hogere macht bestaat dan de mens en al het andere dat hier op aarde leeft. De een noemt het God de ander Allah en zo zijn er vele benamingen voor deze kracht. Op dit moment verkies ik de naam God omdat ik me niet wil aansluiten bij een instituut die de juiste naam bepaald maar wel om een soort van algemeen begrip voor dezelfde betekenis te kunnen gebruiken. Dus met God bedoel ik gewoon dezelfde hogere macht die ieder geloof bedoelt. Mijn ik-gevoel moest dus opnieuw geboren en gepolijst worden. Alleen het probleem is dat niemand zonder schade zijn ik-gevoel kan wijzigen. Juist het ik-gevoel, eigenlijk ookwel je ziel en ware zijn betekent, is iets unieks en schoons dat nooit kan veranderen omdat je daarmee naar deze aarde gezonden bent. Je verstand kan je leiden naar juiste beslissingen, zelfs zonder regels die anderen voor jou hebben bedacht. Jouw verbinding met God-Allah is uniek en bestaat ook echt. Deze zal altijd blijven bestaan als je maar zuiver durft te luisteren. Het is de kern in jouw gevoel. God is aanwezig in deze kern omdat het afkomstig is van Zijn eigenheid. Ik zie God/Allah als de opperziel waarvan wij allen een stukje met ons meedragen alss onze eigen ziel. Het is puur en kan nooit verdwijnen, zelfs niet na de dood. We horen daarom bij Hem. Wanneer je een moeder wordt zal je een noeiwe liefde gaan leren kennen, namelijk moederliefde. Deze liefde zie ik als vergelijkbaar aan de liefde die God met zijn kinderzielen heeft. Wij zijn allen Zijn 'kind'. Ik denk dat mensen niet weten wat God precies van ons verwacht, maar zeker niet angst te hebben voor hem. Angst hebben voor je moeder betekent juist je gaan afzetten tegen haar, stiekem gaan doen, het liefst vluchten voor haar omdat je haar vreest ipv zo dierbaar liefhebt. Hoe kan jouw moeder van je willen-vooropgesteld dat ze een echte mopeder is die haar kind liefheeft en een niet zieke moeder die door bijvoorbeeld verslaving geen echte liefde voor haar kind voelt, die zijn er natuurlijk ook-dat je haar vreest ipv liefhebt? Waarom zou een God dan anders willen?;Hem liefhebben en daarbij ook vrezen? Dit klopt niet omdat het totaal tegenover elkaar staat. Liefde staat tegenover haat en kan nooit metelkaar gaan. Dus wanneer je angst hebt kan je niet bij die veiligheid komen die je in God zoekt. God is overal, leer Hem te voelen dan zal je geleid worden naar de juiste wegen. In de Islam wordt gezegt tegen Mohammed "Iqra" wat ''Lees" betekent. God kan je altijd lezen in alles om je heen; in de bloemen die oppengaan en dicht, in de dieren wereld waar alles in harmonie verloopt, in eb en vloed van de zee, in de bomen die swinters gestorven zijn en in de lente weer tot leven worden gebracht. Wanneer je leeft met het Godsbewustzijn in alles dan ben je waar religieus. Bidden kan je al door bewust te zijn, voelen is de enige sleutel naar mijn mening. Maar helaas wordt dat binnen de Islam niet zo geinterpreteerd. Wanneer ik zou bekennen dat ik niet bid op mijn kleedje, met vooraf de woe'doe en mijn hoofd niet bedek..dan zou ik als afgodsdienaar worden bestempeld. Helaas, maar wel waar. En jammer, omdat ik juist overtuigt ben van Godsliefde, omdat ik door mijn verbinding met Hem- en de angstige gedachten aan satan en het kwaad heb uitgebannen- juist telkens op mooiere wegen kom en in harmonie ben gekomen met mijzelf. Er bestaat nu geen zelfhaat meer in mij. Dat was in de tijd van de Islam als heerser in mijn leven tergend versterkt, juist doordat wanneer je niet kan voldoen aan de gevraagde eissen-die verder gaan dan jij je nu realisreren kan-het faalgevoel gaat opspelen en je vernietigt. Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat en of jij je nog steeds schuldig voelt door uitgaan en niet te bidden, en ook ben ik benieuwd of je weleens hebt geluisterd naar wat achter dat schuldgevoel zit? Heb je dat gevoel al kunnen verstaan?
liefs!
Ketter schreef:Gek is dit allesbehalve, Souhalia,souhaila schreef: Omdat God weet wat het beste is voor ons.En dat is juist wat me aantrekt,de regeltjes,de appreciatie( wss verkeerd geschreven) die je krijgt na het gehoorzamen,de beloning die je krijgt..
Maar je moet wél één ding goed in het oog houden, want daar ben je hoofdelijk en zeer persoonlijk verantwoordelijk voor: wat als deze regeltjes verkeerd zijn?
Je weet dat er mensen zijn die het Godsbeeld van een ander misbruiken om er macht uit te halen!
mvg,
Ketter