Godsdienstvrijheid in Turkije? Vergeet het maar.

Is het leven in een land van de islam echt het paradijs? Waarom zijn er geen rustige, stabiele islamitische landen op onze planeet?
Plaats reactie
Ruth
Berichten: 1232
Lid geworden op: vr apr 06, 2007 8:14 pm

Godsdienstvrijheid in Turkije? Vergeet het maar.

Bericht door Ruth »

In het Reformatorisch Dagblad staan een aantal reportages over christenen in Turkije.
Terug naar het geloof van de vaderen

Bekeringen tot het christendom liggen in de islamitische wereld uiterst gevoelig. Zelfs in EU-kandidaatlidstaat Turkije geven de christenen er liever geen ruchtbaarheid aan. „Praten over bekeringen is gevaarlijk.

Nadat de Syrisch-orthodoxe Petrus-en-Gabrielkerk in 1980 haar deuren had gesloten, moest het handjevol christenen het zonder erediensten stellen. Het leek gedaan met het christelijk leven in de stad Adiyaman, gelegen in het zuidoosten van Turkije.

In 2006 zond de Syrisch-orthodoxe patriarch toch een bisschop naar Adiyaman: Melke Uruk. Sinds Uruk de herdersstaf heeft opgenomen, groeit de Syrisch-orthodoxe gemeente. De gemeente in Adiyaman, een plaats die vooral bekend is vanwege de berg Nemrut, telt inmiddels zo’n 150 gezinnen. Hoeveel mensen dat precies zijn, weet de bisschop niet. „In Turkije tellen we nooit het aantal gemeenteleden. We gaan uit van gezinnen”, aldus Uruk, die zijn woorden voortdurend weegt.

Vergunning

Als ik tegen de avond bij de bisschop aanklop, oogt hij niet echt blij: „Waar wilt u over schrijven?” vraagt de kerkelijk leider met forsende blik.

„Ik heb vernomen dat verschillende leden van uw gemeente een islamitische achtergrond hebben. De ouders en soms de grootouders zijn islamitisch geworden ten tijde van de genocide van 1915-1918 om het vege lijf te redden. De kinderen of kleinkinderen zoeken weer toenadering tot de christelijke kerk.”

„Praten over bekeringen is gevaarlijk. Er komen hier mensen naar de kerk. Morgen zal ik u te woord staan”, reageert de bisschop kort en bondig. Hij wil er verder geen woord meer over kwijt en biedt in plaats daarvan drinken en fruit aan.

De volgende dag toont bisschop Uruk voor er enige vraag kan worden gesteld zijn kerk. Hij wijst op de barsten in gewelven en muren en op het pleisterwerk dat loslaat. „Ik heb een verzoek ingediend om de boel op te mogen knappen en gelijk een toren te bouwen, maar ik krijg geen vergunning.”

Uruk heeft toestemming gekregen vanuit Ankara van monumentenzorg, maar nu moet de burgemeester nog het licht op groen zetten. En dat gebeurt maar niet. Hij toont de bouwtekeningen. „Ik was al begonnen met de kerktoren, maar die moest ik weer afbreken, omdat ik nog geen vergunning had.” De bisschop loopt naar een berg verbogen staal. „De buitenmuur hebben we moeten neerhalen, zodat ze er met een shovel bij konden en de boel konden afbreken.”

Volgens de bisschop moet de kerk snel worden opgeknapt. „Je zit hier in een aardbevingsgebied. Als er een aardbeving komt kan het hele gebouw instorten.” Uruk wil niet alleen de kerk restaureren en een klokkentoren bouwen, maar ook een kerkelijk centrum laten plaatsen. Nu moet hij zich behelpen met een kleine kamer, waar hij slaapt en studeert. Slaapruimte voor gasten is er niet.

Restaurant

Om halftwaalf sommeert hij mij in zijn Volkswagen te stappen. Voordat Uruk achter het stuur stapt, doet hij zijn muts omlaag, zodat hij in het openbaar niet meer goed herkenbaar is als Syrisch-orthodoxe geestelijke. Voordat hij de motor start spreekt hij een gebed uit voor bewaring onderweg.

De rit is over 40 kilometer naar het dorp Kahta, waar veertig gezinnen van Uruks gemeente wonen. „Toen ik hier als bisschop kwam, hebben zij zich bij de gemeente aangesloten.”

Uruk stopt in het centrum bij een restaurant. Een van de obers stapt op de bisschop af en kust hem op de wang. Het is Johan, een van de gemeenteleden. „Hij was van oorsprong moslim, maar heeft zich bij onze gemeente aangesloten. Gelukkig met zijn hele gezin.”

Aan tafel schuift Kadir aan. De man, keurig in het pak, is restauranthouder en nog altijd moslim. Het gesprek tussen de bisschop en Kadir is allerhartelijkst. Later zegt Melke Uruk: „Ik praat niet met Kadir over het geloof. Ik oefen ook geen enkele druk uit. Of hij christen wordt weet ik niet. Hij heeft de beslissing in ieder geval nog niet genomen. Het geloof is een vrijwillige keus. Het christelijke geloof is niet eenvoudig, het gaat niet om het uiterlijke, maar om het innerlijke.”

Gemeente

Na de maaltijd rijdt de bisschop door naar het huis van gemeentelid Maria, waar zich een handjevol parochie­leden heeft verzameld. Bisschop Uruk: „Dit zijn allemaal mensen die in het verleden islamitisch waren. Hun ouders of grootouders waren christelijk, maar zijn moslim geworden om in leven te blijven. Deze mensen hier zitten weer bij ons in de kerk.”

„Vraagt u maar”, gebiedt de bisschop. De vraag die zich opdringt is waarom zij tot het christelijke geloof zijn teruggekeerd. Een van de gemeenteleden vertelt zijn verhaal: „Ik wist niet beter dan dat mijn ouders en grootouders moslim waren. Ik volgde zelfs de opleiding om islamitisch geestelijke te worden. Toen zei mijn vader dat zijn ouders christen waren geweest. Het hele dorp werd in de jaren twintig gedwongen over te stappen naar de islam. Deden ze dat niet, dan zouden ze worden gedood. Ik wist niet wat ik hoorde. Mijn hele wereld stond op zijn kop. Daarop ben ik naar Istanbul gegaan en heb daar Syrisch-orthodoxe christenen vragen gesteld over mijn achtergrond.”

De man is inmiddels gedoopt. Op de vraag wie Jezus voor hem is, zegt hij: „Jezus Christus is mijn God.”

„Hoe reageerde uw omgeving op uw bekering?”

„De mensen in mijn omgeving waren niet blij. Zoiets ligt gevoelig.”

Bisschop Melke Uruk vult aan: „Als je als enige in een gezin overstapt naar het christelijke geloof, heb je het niet gemakkelijk. Vergeet niet, de mensen zijn hier in de eerste plaats islamitisch. Je religie bepaalt je identiteit. Als je je godsdienst verlaat, in dit geval de islam, breek je met het verleden en met je omgeving.”

De vader van een van de vrouwen had bijvoorbeeld graag gedoopt willen worden, maar heeft het uit angst voor de mensen om hem heen nooit gedaan. De vrouw: „Hij is een maand geleden gestorven. Die angst is terecht. Een nicht van me bijvoorbeeld kijkt me niet meer aan sinds ik bij de bisschop kerk en me heb laten dopen.”

Soms horen mensen van hun ouders dat ze van oorsprong christelijk waren, maar soms van mensen uit de omgeving, vult de bisschop aan. „De mensen die ten tijde van de genocide moslim werden, werden dit heel fanatiek om maar niet op te vallen. Het werden, zeg maar, fundamentalisten. Dan komt een zoon of kleinzoon op het gemeentehuis voor een of ander formulier en dan wordt hij uitgescholden voor ongelovige hond of iets dergelijks, in ieder geval met een scheldwoord dat van toepassing is op christenen. Dan vraagt zo’n jongen: „Hoe kan ik nu voor ongelovige worden uitgescholden, ik ben toch islamitisch en nog streng ook? Hij gaat thuis vragen stellen en ontdekt dat zijn ouders of grootouders van oorsprong christen waren. Die wetenschap brengt een schok teweeg en leidt er niet zelden toe dat hij aansluiting zoekt bij de christelijke kerk.”

Turken die overstappen naar een ander geloof kunnen dit ook aangeven op hun identiteitskaart. Als iemand in Turkije christen wordt, moet hij bij de burgerlijke stand aangeven dat dit niet onder dwang gebeurt. De ambtenaar zal dan zijn bekering accepteren. Tegelijk heeft dat direct consequenties voor zijn carrièrekansen in de maatschappij. Een christen wordt geen officier in het leger, hij wordt geen burgemeester. En dan is er na de bekering nog de reactie van de omgeving. Die is vooral groot als het één man of één vrouw uit een gezin betreft. Deze mensen hebben het in de regel niet makkelijk. Cijfers over het aantal moslims dat zich tot het christendom bekeert, bestaan er niet. De christelijke kerk in Turkije wil er geen ruchtbaarheid aan geven uit angst voor acties van fundamentalistische moslims.

„Nog meer vragen voor deze mensen?” vraagt de bisschop.

„Zou een Turks lidmaatschap van de Europese Unie goed zijn voor de christelijke minderheden hier?”

De bisschop antwoordt zelf: „Wij zouden het wel willen, want dan zullen we volwaardige medeburgers worden. Maar goed, het is aan de politici te beslissen of Turkije lid moet worden van de Europese Unie. Nog meer vragen?”
Klik hier!

„Zou u willen emigreren naar Europa?”

De bisschop antwoordt nu niet zelf. „Ik ben een aantal jaren geleden drieënhalve maand in Duitsland geweest, maar had het niet naar mijn zin”, merkt een van de mannen op. Dan zegt een vrouw: „We zouden met z’n allen naar een dorp in Europa willen gaan als onze bisschop meegaat.”

Melke Uruk moet lachen. „Kom, we gaan terug naar Adiyaman”, zegt hij. De bisschop heeft amper 100 meter afgelegd of buiten op straat roept iemand iets naar hem. Uruk stopt onmiddellijk en rijdt in zijn achteruit enkele meters terug naar de plek waar een groepje jongens staat. Hij zegt een paar woorden tegen de jongens, waarop een van hen beschaamd wegkijkt. Dan rijdt Uruk verder.

„U werd uitgescholden?”

De bisschop zwijgt en kijkt strak voor zich uit. Dan na een minuut: „De jongen zei inderdaad iets waarmee hier in Turkije alleen christenen worden aangeduid. Ik vroeg hem of ik hem iets had misdaan. Dat moest hij ontkennen. Daarop vroeg ik hem of het teveel gevraagd is mij dan ook normaal te behandelen.”

Waarschijnlijk krijgt zo’n jongen zoiets van thuis mee, denkt u ook niet?

Bisschop: „Ja, in hun optiek zijn christenen atheïsten. Dat horen ze thuis. En als ze dan een christen zien slingeren ze dat scheldwoord naar zijn hoofd.”

Mhalmoye

In Turkije is ten tijde van de Armeense genocide (1915-1918) een onbekend aantal christenen overgestapt naar de islam om zijn leven te redden. Dat was overigens niet voor de eerste keer in de geschiedenis.

Wie de stad Mydiat in het zuidoosten van Turkije bezoekt, zal opkijken als hij de wijk Estel rondloopt. Het is er keurig schoon. „Hier wonen Mhalmoye”, zegt Ruben Hadodo, een Syrisch-orthodoxe christen. „Het zijn christenen die eeuwen geleden naar de islam zijn overgestapt, maar je kunt aan sommige van hun gebruiken zien dat zij oorspronkelijk christen waren.”

Ruben vermoedt dat de Mhalmoye onder dwang zijn overgestapt naar de islam, maar er zijn ook bronnen die beweren dat de christenen overgingen tot de islam na een geschil met de Syrisch-orthodoxe bisschoppen.

„Vaak worden deze mensen Koerden genoemd”, aldus Ruben Hadodo, „maar dat zijn ze absoluut niet. Integendeel, het mogen dan moslims zijn, maar van de Koerden moeten ze niet veel hebben.”
Als je denkt dat je te klein bent om invloed te hebben, dan heb je waarschijnlijk nog nooit de nacht doorgebracht met een mug op je kamer.

Wie vecht kan verliezen, wie niet vecht is al verloren.

EDL
De rosse baard
Berichten: 20
Lid geworden op: di mei 26, 2009 11:39 am

Re: Godsdienstvrijheid in Turkije? Vergeet het maar.

Bericht door De rosse baard »

Als Sara de school heeft afgerond, zal er werk voor haar worden gezocht bij christenen in Mydiat. „Het is uitgesloten dat Sara gaat werken bij Koerden. En als ze niet terechtkan bij christenen omdat die geen werk hebben, blijft ze maar thuis.”

Het is nog ver weg, maar als Sara met een jongen thuiskomt met wie ze haar leven wil delen, hopen vader Ruben en opa Samuel wel dat het een christen is. „Hij mag protestant zijn, rooms-katholiek of Syrisch-orthodox, als het maar een christen is en geen moslim”, zegt opa Samuel.
Dossier
Christenen in Turkije


Veelzeggend, zo'n uitspraak van mensen die onder de 'religie van vrede' leven
BFA
Berichten: 11583
Lid geworden op: vr sep 29, 2006 5:18 pm

Re: Godsdienstvrijheid in Turkije? Vergeet het maar.

Bericht door BFA »

Veelzeggend, zo'n uitspraak van mensen die onder de 'religie van vrede' leven
Zij kunnen niet anders als zij met de veiligheid van hun dochter begaan zijn. Ook als zij een toekomst willen waar zij als vrouw een beetje menselijk behandeld wordt.
Het is een parasitaire soort die leeft op de intelligentie van anderen en deze dan tegen hun gebruikt;
De rosse baard
Berichten: 20
Lid geworden op: di mei 26, 2009 11:39 am

Re: Godsdienstvrijheid in Turkije? Vergeet het maar.

Bericht door De rosse baard »

BFA schreef:
Veelzeggend, zo'n uitspraak van mensen die onder de 'religie van vrede' leven
Zij kunnen niet anders als zij met de veiligheid van hun dochter begaan zijn. Ook als zij een toekomst willen waar zij als vrouw een beetje menselijk behandeld wordt.
Dat begrijp ik perfect. Ik vind het straf dat hun stemmen amper in de media komen: zeker niet in Vlaanderen. Als het gaat over bijv toetreding Turkije vind je in Vlaanderen geen enkele christelijke politicus die vanuit zijn geloofsovertuiging verontwaardigd is. Dat vind ik erg..
Plaats reactie