Voor de geïnteresseerde lezer…Hoe zit het nou eigenlijk met de straf van het stenigen van overspelige vrouwen.
Lead me, follow me, or get the hell out of my way
Izz ad-Din Ruhulessin, 10-09-2010
De Moslim is kritisch. In bepaalde kringen van de islamitische gemeenschap was dinsdag het Izz ad-Din Jachtseizoen geopend. Jammer genoeg konden zij mij niet tonen hoe het dan wel moet. Ik zeg: Wie het beter kan, lead me! Wie dat niet kan, follow me! Wie dat niet wil, get the hell out of my way! Naar een citaat van de Amerikaanse generaal Patton.
Mijn deelname aan de uitzending van Pauw & Witteman heeft verhitte reacties opgeroepen, zowel binnen als buiten de moslimgemeenschap.
Helaas is er een aantal misvattingen ontstaan die ik graag wil ophelderen. Daarnaast dienen bepaalde elementen in de islamitische gemeenschap van repliek voorzien te worden.
Inhoudelijke misvattingen
Het werd uit de discussie wellicht niet duidelijk dat ik ook van mening ben dat steniging een onsmakelijke en wrede straf is. Mijn mening is echter nietig bij de Wil van Allaah. Ik heb daarom niet de bevoegdheid om te bepalen of stenigen wel of niet bij de islam hoort. Ik heb niet de kennis, noch de methodische capaciteiten om hier een geldige interpretatie over te geven. Hier kunnen Islamitische juristen beter over debatteren, en het is daarom – evident – een interne Islamitische aangelegenheid.
Ik kan slechts herhalen wat islamitische juristen hierover hebben geschreven, en aangezien de meeste moslims in Nederland ook geen Islamitische juristen zijn, gaat voor hen hetzelfde op. De praktijk van stenigen is niet wat ik hier verdedig. Ik sta voor de autonomie van de Ummah om zelfstandig tot een interpretatie te komen over deze kwestie. Oók als die interpretatie haaks staat op de westerse publieke opinie.
Iran
Voor Iran gaat hetzelfde op. Ik verdedig niet de Iraanse wetgeving of de sjiitische doctrines. Ik verdedig de soevereiniteit van Iran en het Iraanse volk in het interpreteren van de Wet van Allaah; en ik verdedig de soevereiniteit van Allaah als enige legitieme Wetgever. Degenen die dat bekritiseren moeten zichzelf de volgende vraag stellen: Wat is voor jou belangrijker? De tijdelijke en wereldse Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, of jouw Schepper, die Eeuwig is? En dan gaan we niet steggelen over dat ‘er geen verschillen zijn tussen de shari’a en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM)’ – indien er verschillen tussen deze twee zijn, waar kies je dan voor?
Een ander verwijt ligt in het verlengde hiervan. Ik zou de indruk wekken dat de islam haaks staat op de UVRM. Dat is geenszins het geval. Ik neem het standpunt in dat voor moslimlanden, Islam voorkeur heeft boven de UVRM, mochten daar conflicten tussen ontstaan. Voor een moslim is de vraag niet ‘is Islam te verenigen met de UVRM?’ De vraag is juist ‘is de UVRM te verenigen met iIslam?’ Maar dat betekent niet dat automatisch alles, dat in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens staat, conflicteert met de Islamitische geloofsleer. Wat het wel betekent, is dat er bepaalde onderdelen van de Islam overeenkomen met de UVRM. Waar dat niet het geval is, moeten we gezamenlijk uitvinden hoe we daar mee om gaan.
Gelijk wil ik daarmee de misvatting, dat ik op voorhand tegen de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens zou zijn, uit de weg ruimen. Het is niet per se de inhoud waar ik me tegen verzet. Het gaat mij om het zogenaamde ‘universele’ karakter van deze verklaring. Deze verklaring is slechts universeel in de mate dat diens voorstanders de macht hebben om het naleven ervan af te dwingen. Het ‘universele’ karakter van de UVRM is niets meer dan een reflectie van hun normen en waarden. En het is belangrijk dat men dat beseft, want het kan heel goed dat men in andere landen cq. beschavingen een andere invulling geeft aan wat juist is. Het opdringen van de Westerse normen en waarden zal geenszins tot een harmonieuze en vreedzame wereld leiden, maar juist andere beschavingen in het harnas jagen.
Laat verandering in de Islamitische gemeenschap van binnenuit komen. Probeer hen geen visie op te dringen die ze nog niet eigen hebben gemaakt – en waar ze mogelijk niet eens om zitten te springen. Niet-moslims dienen zich verre te houden van het proces van interpretatie van de Islamitische geloofsleer. Misschien leidt dat proces tot het harmoniseren van de Islam met de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Misschien ook niet. Maar in beide gevallen, horen de moslims degenen te zijn die deze weg vrijelijk bewandelen.
Kritiek uit de islamitische gemeenschap
Een veelgemaakte klacht vanuit bepaalde kringen in de moslimgemeenschap was dat men de volgende dag op school en werk zich voor mijn uitspraken zou moeten verantwoorden. Maar wie zegt dat zoiets moet? Verantwoord en verontschuldig jij je ook voor wat Piet in Utrecht doet? Of voor je pedofiele buurman? Nee, als je dat wel doet is er fundamenteel iets mis met jou, en niet met mij. En diegenen die dat van je verwachten, die moet je duidelijk maken dat ze bij jou aan het verkeerde adres zijn.
En voor sommigen geldt overigens dat zij er totaal geen probleem mee hebben om zich steeds maar weer te moeten verantwoorden. Met name (aspirant-)leden van de Islamitische Aristocratie, de Paladijnse bastiaans van Links, rolden over elkaar heen om hun verontwaardiging uit te spreken. Het frappante is dat deze figuren wel varen bij moslims zoals ik. Deze mensen kunnen bij elke controverse witte voetjes halen door zichzelf neer te zetten als een ‘goede’ en ‘gematigde’ moslim.
Chanteren
Ik ben de fictieve vijand die zij nodig hebben om zichzelf naar binnen te werken in het autochtone establishment en in de gratie van hun witte Soeverein te komen; net als de Arabische dictaturen die ‘moslimfundamentalisten’ gebruiken om het Westen te chanteren en geld af te troggelen. Iedereen die klaagt dat ze steeds maar weer ter verantwoording worden geroepen, moet ook maar eens deze opportunisten daar op aanspreken. Zij houden deze praktijk mede in stand door zichzelf steeds maar weer als redelijk alternatief voor ‘radicale’ moslims neer te zetten. Deze ‘radicale’ moslims zijn de bouwstenen van hun carrière – eigenlijk zou ik royalty’s van hen moeten eisen.
Verkeerd beeld
Tenslotte was er nog een cliché dat in veel reacties klonk. Het verwijt was dat ik een verkeerd beeld van deiIslam neer zou zetten. Ik kan hier slechts kort op reageren door duidelijk te maken dat het niet mijn taak is om als moslim een sociaalwenselijke en voor autochtone niet-moslims acceptabele cq. gekuisde Islam neer te zetten. Er zijn juristen die stenigen als sanctie op zina afwijzen omdat zij dat niet Islamitisch achten, en er zijn juristen die dat wel Islamitisch achten. Wordt de ene mening nu meer waard omdat deze meer aansluit bij het in het westen dominante wereldbeeld? Neen! Niet de goedkeuring van de publieke opinie is ons doel, goedkeuring van Allaah is ons doel. Niet de UVRM is onze constitutie, de Quran is onze constitutie.
Inhoudelijke kritiek
Men vroeg zich ook af hoe ik stenigen onsmakelijk en wreed kon vinden, maar tegelijkertijd het recht van Iran kan verdedigen om dat te doen. De logica is simpel: het vinden van iets geeft helemaal niet het recht om iemand anders daartoe te dwingen.
Zouden ze op Iran 1 ook discussiëren over de barbaarsheid van de euthanasie en abortus in Nederland? Of over Jack de Vries? Vast niet. Als Nederland de vrijheid wil om volgens bepaalde waarden en normen te leven, dan moet men andere landen diezelfde vrijheid gunnen.
Het is mijn persoonlijke mening dat dit principe ook binnen de islam zelf geldt: geen enkele interpretatie van de islamitische geloofsleer kan absolute waarheid claimen. Wie dat zou doen, plaats zichzelf in een positie die aan Allaah toekomt. De conclusie is dan ook dat ik vind dat we óók islamitische interpretaties die radicaal in strijd zijn met de onze moeten accepteren, onder de voorwaarde dat zij de bronnen van ons gezamenlijke geloof erkennen (dus niet ‘moslims’ die zeggen dat de Quran opnieuw geschreven moet worden). Dit is wederkerig.
Vrijheid
Wij kunnen in het Islamitisch debat alleen onze eigen vrijheid tot een bepaalde Islamitische interpretatie claimen zolang we andere interpretaties diezelfde vrijheid gunnen. Doen we dat niet, en misbruiken we onze positie – of laten we ons misbruiken – om in het Westen om een lobby tegen het Islamitische regime van Iran aan te zwengelen, dan geven we daarmee automatisch die vrijheid op. Het Iraanse volk is de hoogste wereldse autoriteit in hun interpretatie van de Islam en diens doctrines, niet het Westen, noch de moslims die in het Westen leven (met uitzondering van Iraanse expats en vluchtelingen natuurlijk).
Het werkelijke issue
Maar wat mij in grote mate dwars zit is dat men faalt de bredere context van dit gebeuren in te zien. Denken jullie serieus dat het hier om Sakineh Ashtiani gaat? Dit is een zaak die haar persoon overstijgt. Het lot van Sakineh is tragisch, dat staat naar mijn mening buiten kijf, maar het is des te tragischer dat dit drama uitgemolken wordt onder het valse voorwendsel van ‘barmhartigheid’ om er een perverse manifestatie van westerse arrogantie van te maken, en een bepaalde politieke agenda naar voren te schuiven.
Want het is geen toeval, en zeker geen altruïsme of naastenliefde, dat de aandacht voor het lot van Sakineh vestigt. Waarom moet er ineens voor Ashtiani zo’n enorme pressie op Iran worden uitgeoefend? Waarom gaat men niet in honderd steden demonstreren tegen de elektrische stoel, die in de Verenigde Staten nog steeds in gebruik is? Of voor herstelbetalingen aan de landen die leeggeroofd zijn in een mate dat wij daar vandaag de dag nog van profiteren, ook in Nederland? Of tegen de martelingen van Moslimbroeders in Egypte? Wie demonstreert er nou tegen de import van kleding die kleine kinderen onder erbarmelijke omstandigheden hebben moeten produceren? Deze vragen behoeven geen antwoord. Het gaat hier maar om twee zaken: het demoniseren van Iran en het gebrek aan besef in het Westen dat de blanke beschaversrol iets van het verleden is.
Iedereen die meewerkt aan de campagnes tegen het Iraanse regime moet zich het volgende afvragen. Is het Iraanse volk meer gebaat bij een stabiel, autoritair islamitisch regime dat na verloop van tijd zich gedwongen ziet aan te passen aan de eisen van de Iraniërs, zoals de oude regimes van Europa datzelfde proces door maakten? Of is het Iraanse volk gebaat bij een regime dat onder externe druk in elkaar stort – wat onvermijdelijk gebeurd als men dit regime blijft ondermijnen– met alle gevolgen van dien? Moet Iran een tweede Irak, of Libanon worden?
Kolonie
Daarnaast wortelt de kritiek op Iran in gedachtegangen die stammen uit de tijd dat het grootste deel van de wereld nog een kolonie van een West-Europees land was. In de 19e eeuw stelde een Britse waarnemer vast dat Europeanen in alles superioriteit moesten claimen, en nooit toegeven dat de natives (hun koloniale onderdanen) iets beter konden dan zijzelf. De ooit zo gevreesde barbaren van buiten Europa werden nu child savages: infantiele onbeschaafden die door Europeanen opgevoed moesten worden naar hun Europese standaarden. De kolonisator leerde in Nederlands-Indië bijvoorbeeld aan de kinderen (voor zover die naar school konden) dat zij God op hun blote knieën moesten danken dat de Nederlanders waren gekomen om hun ouders te beschaven.
Zo claimde gouverneur-generaal B.C. de Jonge vlak voor de Tweede Wereldoorlog dat de Nederlanders al driehonderd jaar met knuppel en klewang in Nederlands-Indië regeerden, en dat ze dat nog wel driehonderd jaar zouden doen. Gelukkig zong hij vijftien jaar later wel een toontje lager (ik weet niet of hij toen nog leefde overigens). Alhoewel het Europese directe kolonialisme iets is dat tot het verleden behoort, lijkt het oude dogma van the right way is the white way echter hardnekkig voort te bestaan. De koloniale vos verloor zijn vacht, maar niet zijn streken.
Barbaars
Men hoeft andere landen niet te beschaven. Zij zijn heel goed in staat om zelf te bepalen wat zij beschaafd vinden. Want waarom zijn de missionarissen der ‘universele’ mensenrechten zo gedreven om deze landen te ‘verlichten’? Europa kon zichzelf ook van het meest barbaarse – om het populaire adjectief te gebruiken – continent ter wereld opwerken tot iets wat zij zelf beschaafd vonden (maar om eerlijk te zijn vonden ze zichzelf de hele tijd al beschaafd). Hetzelfde geldt ook voor Iran en andere niet-westerse landen. De blanke rol van ‘beschaver’ is uitgespeeld: deze samenlevingen kunnen heel goed zelf beslissen wat voor manier van leven zij juist achten. Of zijn de mensenrechtenmissionarissen bang dat men in Iran, of waar dan ook, misschien tot een samenleving en staatsinrichting komt (of blijft) die hen niet aanstaat?
Het is belangrijk dat we als moslims beseffen dat door ons te scharen achter bewegingen die bepaalde maatstaven aan Iran willen opleggen, de moslimgemeenschap zichzelf lelijk in de vingers zou kunnen snijden. Als wij de ‘universele’ mensenrechtenprotagonisten kritiekloos toestaan – of hen zelfs steunen – om hun in het westen ontstane waarden aan Iran op te leggen, welk middel zij daar dan ook voor willen aanwenden, dan rechtvaardigen wij eveneens dat dit zich richt tegen onze gemeenschap hier in Nederland, alsmede aan de rest van de wereld, en dat maakt ons er medeplichtig aan. Het is zelfdestructief voor de moslims om zichzelf de Europese bemoeizucht eigen te maken.
Tenslotte lijkt men in deze discussie vaak voorbij te gaan aan het feit dat het, los van de discussie over stenigen, het nog steeds om een van overspel en medeplichtigheid aan moord veroordeelde crimineel gaat. Dat haar kinderen mogelijk hun moeder verliezen is tragisch, inderdaad, maar dat had Ashtiani zelf moeten bedenken, toen ze willens en wetens de Iraanse wet overtrad. Dat de bestraffing van wetsovertreders indirect ook de familie straft, door het gemis van hun naasten, is geen argument om daarmee te stoppen. De dader heeft daar namelijk schuld aan, niet de wetshandhaver.
Tot slot
En dan was er nog een laatste punt van kritiek waar ik graag op wil reageren: “het was een goed optreden maar draag de volgende keer geen lelijke westerse stropdas”. Point taken ;)
Wat mijn deelname aan de discussie bij Pauw en Witteman heeft opgeleverd kan ik nu nog niet zeggen. Als de rook van dit slagveld is neergedaald, dan zou ik daar wellicht een artikel over kunnen schrijven. Voor nu rest mij slechts de constatering dat het zeker niet nutteloos is geweest.
Izz ad-Din Ruhulessin (23) studeert politcologie
http://extra.volkskrant.nl/opinie/artik ... _of_my_way" onclick="window.open(this.href);return false;